- Bardzo cieplutka. Dla ciebie … Agnese – wyjęczała bardziej, niżeli wypowiedziała ghulica. Widać było iż jest bardzo podniecona. Nabrzmiała, rozchylona intymność kobiety przesuwała się po płatkach Agnese. Coraz mocniej oraz szybciej. - Ach! - jęknęła ponownie zaczynając całować stopę swojej seksownej signory znajdującej się tuż obok jej głowy. Potem zaś wręcz leciutko ją przygryzać. - Kocham cię, signira, pragnę cię – ruszała biodrami coraz szybciej. Agnese czuła, iż dawniej czyste łono Gilli teraz już ma niewielkie włoski, które swoją szorstkością mocniej zaczepiały jej ciało. Widocznie ghulica zaprzestała wygalania. Agnese przygryzła wargę z zachwytem obserwując Gille. Powoli sięgnęła do pupy ghulicy, kładąc palec na otworku, którym się niedawno bawiła. Chciała więcej, chciała być wypełniona.
-Ach… - Jęknęła gdy włoski Gilli po raz kolejny zahaczyły o wrażliwe ciało. - Więcej…
Pewnych rzeczy nie ghulica nie mogła zapewnić. Leciutko przestawiła się na boku, by ułatwić Agnese penetrację jej tylnego otworka. Sama zresztą także wygięła się sięgając do pośladków signory i nie certoląc się, włożyła w nią swój kciuk. Obydwie kobiety, obydwa ciała były bardzo przytulone do siebie, więc nie było to takie łatwe. Agnese krzyknęła gdy Gilla zaatakowała jej otworek. Chciała więcej. Jej pupa naparła na palec ghulicy, a rozmarzony wzrok powędrował w stronę markiza. Właściwie dokładnie trafiając na jego usta, bowiem mężczyzna pochylił się nad nią całując. Jego usta gwałtownie przywarły do jej warg, tak bardzo mocno, natarczywie, zaś dłonie uścisnęły ramiona, jakby starajac sie ją przytrzymac w miejscu, obydwie bowiem z Gillą poruszały się napierając na siebie. Całował mocno, bezpardonowo …
- Agnesee - usłyszała głos ghulicy, która wyjęczała - czy może on wziąć ciebie teraz, a potem mnie? Chcę czuć twoje soki we mnie, chcę cieeeeebie …

Wampirzyca dłuższą chwilę oddawała pocałunek. Niechętnie oderwała się i spojrzała na markiza ze wzrokiem, w którym czaiły się ogniki.
- Tak… jeśli tylko doprowadzi mnie nim sam dojdzie. - Rzuciła mu wyzwanie, wciąż lubieżnie poruszając się i ocierając się o Gille.
Było to całkiem możliwe, ponieważ jej narzeczony dwa razy już wystrzelił swe nasienie i jego jądra nie wytwarzały kolejnych tak szybko.
- Pragnę cię - wyszeptał.
- Chyba, że… - Agnese przygryzła wargę. - Będziesz nas brał na raz, kochanie.
Chyba wprawiła go w potężne zakłopotanie. Oczywiście mógł pieścić obydwie kobiety, albo z jedną uprawiać seks, drugą pieścić … Szybko podniósł się pochylił nad Gillą
- Połóż się obok Agnese - pomógł jej się podnieść i ułożyć. Ostatecznie Agnese była tą ważniejszą, więc mogła sobie leżeć, zaś Gilla musiała się przestawić. chwilkę później obydwie kobiety leżały obok siebie na plecach. Markiz uniósł nogi narzeczonej zakładając je sobie na barki. Pamiętał, że jego Agnese tak właśnie lubi, kiedy jest mocno zwinięta, naciśnięta przez niego, wydawałoby się wręcz nie może nic zrobić poza poddaniem się oraz wystawieniem na jego działanie. On też lubił taką dominującą pozycję. Czuł jak wampirzyca drży po jego dotykiem w jej oczach widział zniecierpliwienie.
- Jesteś taka kochana, taka piękna … - jego penis zatańczył czerwienią swojej potężnej główki nad jej rozchylonymi, spuchniętymi wargami pokrytymi wilgocią oraz zaczął powoli wsuwać, zaś jednocześnie jego dłoń bezpardonowo wkroczyła pomiędzy uda Gilli, kiedy wcisnął dwa palce, środkowy i wskazujący w jej szparkę.
Agnese jęknęła i dodatkowo, w miarę możliwości, wyszła mu naprzeciw swoimi biodrami.
- Mmm… tęskniłam. - Uśmiechnęła się, a markiz poczuł jak zaciska się na nim.
- Ach, ja teeeż - jęknął. Widać było, jak uwielbia tą chwilę. Ciężko było mu się skoncentrować na cudownym seksie oraz pieszczeniu jednoczesnym Gilli, ale starał się. Mocno pochylił się nad Agnese całując ją, jednocześnie sprawiając, że kobieta wygięła się tak bardzo mocno i otworzyła na niego. Ściskała mocno, bardzo mocno, ale była tak mokra, że jego penis prześlizgnął się po jej ściankach.
- Chcę cię, pragnę cię, chcę trysnąć znowu w tobie - wyszeptał. - Potem nieważne, ale teraz tylko w tobie - ruszył mocniej troszeczkę unosząc się, co sprawiło iż jego purpurowa żołądź zaatakowała mocno jej przednią ściankę.
Agnese uśmiechnęła się. W jej oczach pojawiła się błogość, gdy w końcu jej ciało dostało to na co czekało.
- Weź Gillę mój drogi. - Poprosiła kładąc mu dłoń na policzku. - Niech poczuje to cudo, które mam teraz w sobie. Wierzę, że doprowadzisz ją nim dojdziesz. - Uśmiechnęła się, odpuszczając uścisk wokół jego męskości.
- Jaaa … kocham cię, kocham cię ponad wszystko - wyszeptał po chwili wychodząc z niej. Jeszcze wpatrywał się w jej otwarty kwiat, piękny, delikatny, głęboki. Jeszcze przed chwilą tam był i chciał dalej. Nie to, że nie podniecała go ghulica, ale po prostu kochał Agnese. Odetchnął głośno, uśmiechnął się do Agnese, a potem także do Gilli. Kobiety leżały obok siebie ramię w ramię obie gotowe, rozpalone, czekające na niego.
- Chcesz poczuć soki Agnese? - ni to spytał, ni powiedział do Gilli.
- Tak, ale twój penis także jest przyjemny - wybuchnęła śmiechem ghulica tremując mocno Alessandro. Rozłożyła nogi, położyła dłoń na swojej szparce. - Jest twoje miejsce …

Przewróciła się na brzuch, dając markizowi wycałować swoje plecy i pośladki. Gdy to robił, uniosła swoje biodra, wystawiając się do jego ulubionej pozycji. Colonna zaś chętnie skorzystał z zaproszenia. Potem kolejny raz, potem zaś jeszcze kilka. Dopiero po półtorej godziny markiz zaczął wykazywać jakiekolwiek oznaki słabości, kiedy Agnese wręcz była powalona ilością kolejnych orgazmów, zaś Gilla nawet otworzyła usta ze zdziwienia. Istne szaleństwo! Kiedy padła obok niego na łożu, właściwie nie mogła myśleć o niczym poza tym, co działo się przed chwilą. Rozdygotane ciało pięknej florenckiej damy nigdy jeszcze nie zaznało erotycznej przyjemności w takiej gigantycznej dawce. Nawet jeśli jakaś delikatna część ciała była otarta, owo lekkie swędzenie wręcz jeszcze bardziej potęgowało oraz podkreślało doznaną rozkosz. Czuła się niczym schrupany owoc, jak wyczerpany wojownik po zwycięskiej walce. Była wampirem, była potężna, odporna, ale ta dawka przyjemności powaliłaby nawet słonia.
Agnese objęła mocno swego narzeczonego, wtulając się w niego. Ile właściwie czasu minęło od początku tej nocy? Była wykończona, a toż Alessandro nie był jeszcze najsilniejszym ghulem. Aż bała się pomyśleć i z drugiej strony nie mogła się doczekać jak silny i pełen wigoru będzie, za kilka lat.
- Najchętniej nie wstawałabym dziś z łóżka. - Wymruczała cicho, muskając ustami skórę swego narzeczonego.
- Mam podobny plan - wyjaśnił markiz, zaś Agnese z trudem uwierzyła w to, co widziała, że jej narzeczony jest ponownie gotowy. Udowodnił jej to zresztą przez następne dwie godziny. Przy całym szczęściu oraz rozkoszy, to wydawało się dziwne, choć dziwne w bardzo miły sposób. Wampirzyca momentami aż nie wierzyła, że Alessandro wciąż starcza sił. Po pewnym czasie sama użyła swojej krwi by dodać sobie wigoru, ale wszystko trwało tyle, że Gilla zdążyła jej przynieść kolejny posiłek. Dziwiąc się zresztą, że markiz oraz Agnese właściwie nie odrywają się od siebie.
- Szlachetni państwo - skomentowała podając kielich signorze w krótkiej chwili przerwy - muszę pogratulować - faktycznie słowa jej kryły wewnątrz siebie całe pokłady podziwu.
- Brzmisz jakbyśmy przy tej okazji poczęli potomstwo. - Agnese mrugnęła do niej i sięgnęła wolna dłonią, do ciała markiza. Jakby sama nie dowierzając pogładziła rozpaloną skórę swego kochanka. Dopiero po chwili sięgnęła tą samą dłonią po kielich wypełniony krwią. - Chyba oboje tego potrzebowaliśmy, co skarbie?
Uśmiechnęła się do markiza tym swoim ciepłym kochającym uśmiechem i powoli zaczęła sączyć zawartość naczynia. Zaś markiz leżał nagle wręcz nie mogąc się ruszyć. Niesamowite, zwyczajnie padł niczym kaczka i leżąc uśmiechał się.
- O rety, Agnese - udało mu się tyle wyszeptać. Nagle był kompletnie wypompowany tak, jak przed chwilą jurny. Gwałtowna przemiana wręcz uderzała. Oczywiście jednak wyglądał na z siebie wyjątkowo zadowolonego.
Wampirzyca dopiła zawartość kielicha i podała go Gilli. Sięgnęła po skopaną w krawędź łóżka pościel i okryła swego kochanka. Czuła jak z jej szparki wypływa niemal nieprzerwany strumień nasienia i sądząc po tym jak wilgotne i lepkie było łóżko, wiele już wypłynęło. Siedząc obok mężczyzny delikatnie przesuwała dłonią po jego twarzy, gładząc ją i pieszcząc. Nie przerywając tego ruchu uśmiechnęła się do Gilli.
- Moja droga czy rozstawiłabyś tu moje podróżne biurko? Napisałabym krótką notatkę o wydarzeniach poprzedniej nocy do księżnej i zapytała o spotkanie.
- Oczywiście pani - ghulica przyniosła biurko rozstawiając. Ponadto rozłożyła kilka kart papieru, inkaust, gęsie pióra oraz lak wraz z pieczęcią signory. - Czy ma pani dla mnie jeszcze jakieś polecenia? - spytała, podczas gdy markiz wydawał się kompletnie wypompowany, czemu zresztą ciężko było się dziwić. To nie było ludzkie, ba to nawet nie było wampirze, chyba że korzystało się z krwi.
- Hm… może zjedlibyśmy tu późny posiłek? - Agnese podniosła się i podeszła nago do biurka. Zatrzymała się i delikatnie ucałowała Gille, obejmując ją w pasie.- Myślę, że i tobie i Alessandro by się to przydało. A ja chętnie spędzę w waszym towarzystwie resztę nocy.
- Coś do jedzenia, rzeczywiście chętnie, bardzo chętnie - powiedział niezbyt głośno oraz lekko sapiąco. Ciągle dochodził do siebie. - Jednak pozwól mi jeszcze chwilę poleżeć - poprosił.
Agnese uśmiechnęła się do markiza odsuwając się delikatnie od ghulicy.
- Mój drogi, myślę, że nawet Gilli zajmie chwilę znalezienie kogoś, kto o tej godzinie przygotuje coś do jedzenia, więc odpoczywaj spokojnie.
Wampirzyca ucałowała jeszcze raz ghulicę.
- Zajmiesz się tym kochana? - Puściła ją i zajęła miejsce przy biurku. Zarówno markiz jak i Gilla widzieli jej, naznaczone licznymi malinkami i otarciami śnieżno-białe plecy, po których spływały jej mieniące się niczym roztopiona miedź, włosy. Agnese wydobyła arkusz i zaczęła pisać. Zaś Gilla natychmiast ubrała się wychodząc. Polecenie signory Contarini było dla niej najważniejsze. Wampirzyca uśmiechnęła się słysząc melodię płynącą z ust jej narzeczonego, nie przerywała jednak pisania, po krótce informując księżną o wydarzeniach podczas balu, oraz kiedy z oczy zniknął jej Filbert. Zgłosiła gotowość swojej pomocy. Odezwała się dopiero pieczętując list.
- Co to za melodia? - Nie obróciła się do markiza, cały czas uważając na przygotowywane pismo.
Melodia była skoczna niezwykle.

Markiz pomrukiwał coś, podśpiewywał, lecz kiedy Agnese poprosiła go, z mruczącego czegoś, jego głos przeszedł do normalnego śpiewu. Colonna miał ładny głos, chociaż oczywiście nie dorównywał zawodowym śpiewakom.
- To popularna piosenka z okolic Perugii. Słuchałem kiedyś, jak śpiewał ją mój opiekun. Wpadła mi wtedy w ucho i nawet teraz zdarza się, że sama wchodzi mi na muzyczną myśl.
- Jest bardzo ładna. - Agnese skończyła sporządzanie listu i chwilę później w pokoju pojawiła się Gilla.

Na niesionej przez nią tacy stały trzy kielichy i liczne zimne przekąski: mięsa, sery, owoce. Usiedli na łóżku i markiz wraz z ghulicą zabrali się za pałaszowanie. Agnese sącząc krew z kielicha, lekko rozcieńczoną w winie, obserwowała swoich kochanków. Musiała przyznać, że już od dłuższego czasu, potrzebowała takiej nocy. W ciszy i spokoju. O ile w ten sposób można określić to jak przed chwilą zabawiali się z Alessandro. Mogłaby odsunąć się na kilka lat od tego wszystkiego. Odpocząć, skupić się na sobie i doskonaleniu swoich umiejętności. Dała im opowiedzieć, co działo się w ciągu dnia, wymuszając choćby takie informacje jak kto ze służby się potknął. Wampirzyca coraz bardziej czuła, że brakuje jej tych momentów, tej dziwnej i prostej sielanki.

Po posiłku tylko odstawili tacę na biurko do pisania i ułożyli się we trójkę w łóżku. Pieszcząc się delikatnie, całując, powoli ukołysali Agnese do snu.


Kolejny wieczór nie rozpoczął się tak wesoło, jak poprzednie. Przede wszystkim Agnese obudziła się w pełni przykryta kołdrą, zaś obok łóżka stali Gilla, Alessandro i faerie, wszyscy ubrani oraz mający zafrasowane miny. Jeszcze markiz złożył buziaka na ustach swojej ukochanej, kiedy Alessio zaczął bezceremonialnie.
- Mam średniej sympatii wieści, znaleźliśmy Filego, Filiberta - poprawił się - znaczy częściowo znaleźliśmy, bo innych części niestety nie.
Agnese uniosła się, osłaniając się przy tym kołdrą. Niby każde z nich widziało ją nagą, ale jakoś nadal nie chciała o tym informować Alessandro.
- Hm… a jaki fragment Filberta znaleźliście?
- Górę, jeśli można tak nazwać - skrzywił się faerie.
- Jej Wysokość odpowiadając na pani list poprosiła, żeby odwiedziła ją pani dogodnej dla siebie chwili - dodała Gilla uzupełniając wydarzenia dnia. Takie słowa były naprawdę bardzo łaskawym odezwaniem się.
- Chyba nic nie stoi na przeszkodzie, bym odwiedziła ją dzisiaj. Chyba, że jest jeszcze coś co powinnam wiedzieć… Górę Filberta znaleźliśmy my, czy słudzy księżnej?
- My, dokładniej zaś ja - wyjaśnił Alessio. - Jak wiesz współpracuję, albo raczej współpracowałem z Filibertem przy poszukiwaniu moich rodaczek. Niestety zrobił się problem. Tam, gdzie umówiliśmy się znalazłem jedynie jego części oraz smród zła.
- Będę musiała o tym poinformować kardynała. - Agnese zamyśliła się. - Chyba będzie dobrze na jakiś czas unikać kontaktów z ludźmi z zewnątrz by ich nie narażać. Myślałam, że sprawa spaczonego maga jest już rozstrzygnięta, ale chyba jeszcze daleko jej do tego.
- Obawiam się, że to niestety nie jest mag, ale jego szefostwo. Bynajmniej nie mam na myśli Morgan - odparł ponuro Alessio. - Kiedy będziesz u księżnej, porozmawiaj z nią o tym. Jakby bowiem nie było, pewnikiem zna teren.
- Porozmawiam, ale jeśli masz jakieś konkretne podejrzenia to je zdradź, będzie mi wtedy łatwiej. - Uśmiechnęła się do faerie.
- Kwestia poruszania się po tej części starożytnego Rzymu, która obecnie jest opuszczona. Pod nią są wejścia do tej części katakumb, gdzie podobno mieszkając demony pradawnej rzeczywistości. Dlatego obawiam się, iż właśnie księżna posiadałaby jakieś informacje na ten wspomniany temat – odezwał się Alessio krzywiąc się.
- Nigdy nie słyszałam określenia “demony pradawnej rzeczywistości”. - Agnese usiadła wygodniej, co spowodowało, że trochę więcej jej nagiego ciało zalśniło w świetle świec. - Rozumiem, że chcesz bym dowiedziała się czy w opuszczonych częściach katakumb, grasuje jakiś demon?
- Wydaje mi się znacznie więcej, niż jeden. Dlaczego tam są, nie wiem, dlaczego nie wyłażą, żeby zabijać, niewolić, niszczyć etc. także nie wiem. Może nie są to typowe istoty z lekcji naszych mędrców, ale fakt faktem, przebywają tam istoty, które śmierdzą jednoznacznie. Pozostawili ów smród przy biednym Filibercie. Zwyczajnie nie wierzę, żeby to był przypadek oraz nie wierzę, żeby księżna niczego nie wiedziała na ten właśnie temat – uznał Alessio ponurym tonem.
- Naprawdę istnieje ktoś taki? - nie dowierzał markiz.
- Żebyś wiedział – potwierdził faerie.
Agnese zamyśliła się. Wampirom zawsze było blisko do zła, czy księżna wiedziała, pewnie tak. Czy uznawała to za zagrożenie… pewnie nie.
- Zostawicie mnie? Chciałabym się ubrać. - Uśmiechnęła się do swoich towarzyszy już trochę słabiej.
Markiz spojrzał na nią dziwnie, ale skinął. Podobnie jak inni.
- Dobrze.
- Tak signora.
- Jeśli tak chcesz.
Wszyscy ruszyli więc do drzwi.
Wampirzyca uśmiechnęła się do nich jeszcze, starając się wykrzesać z siebie jak najwięcej ciepła. Musiała pomyśleć, chwilę dać głowie skupić się na tym co ma do zrobienia.
- Gillo… podeślij jakąś garderobianą, dobrze?
- Oczywiście, signora – potwierdziła Gilla. Agnese wiedziała, że za parę minut nadejdzie służąca, jednak póki co, była sama i mogła się spokojnie zastanowić. Zresztą, miała czasu, ile chciała. Księżna nie wymagała stawiennictwa dzisiaj, jeśliby więc chciała odłożyć wizytę, problemu nie było. Tyle, że… ona też chciała wiedzieć. Wizja tego, że jakieś niebezpieczeństwo może zagrażać jej bliskim nie dawało jej spokoju. Opuściła kołdrę, pozwalając by chłodne powietrze otuliło jej nagie ciało. Pragnęła Alessandro… Gilli. Chciała się oderwać od tego wszystkiemu i oddać się ich kochającym dłoniom. Ale najpierw musi czuć, że są choćby względnie bezpieczni. Przeszła do garderoby i tam zaczekała na służącą, wybierając sobie suknię. Gdy kobieta pojawiła się, dała się ubrać. Powoli, nie poganiając zestresowanej dziewczyny. Na sam koniec wgryzła się w nią i wypiła tyle, by dziewczyna usnęła w jej ramionach. Elegancka, ubrana, prawdziwa florencka dama, była gotowa na stawienie czoła innym. Któż potrafiłby przegonić ją właśnie w etykiecie, wspaniałości, elegancji? Contarini, kiedy chciała, umiałaby oczarować niemal właściwie wszystkich.
Uśmiechnęła się do lustra, starając się by na jej twarzy nie odmalował się choćby cień niepokoju i zapamiętała ten wyraz.


Wybrała jeszcze odpowiedni wisior i spokojnym krokiem opuściła garderobę w poszukiwaniu swoich towarzyszy. Właściwie kłopotu jej to nie sprawiło. Siedzieli przy stoliku bibliotecznym, który Agnese tak doskonale znała. Poprzednią trójkę uzupełnił Kowalski oraz Borso. Byli pogrążeni w dyskusji. Kiedy jednak agnese weszła przerwali ja powstając na powitanie. Nawet markiz, który przecież był tutaj właścicielem.
- Śliczna suknia - zauważył Alessandro, choć wampirzycy coś mówiło, iż pomimo że docenia suknię, wolałby ją widzieć bez niej.
- Właśnie rozmawiamy na temat możliwości zabezpieczenia pałacu - dodała Gilla.
- Tak, wracam z miasta i dosłownie przed chwilą nieopodal zgromadził się tłum kilkuset maruderów oraz pospolitych szumowin. Nie tak daleko od nas, wprawdzie raczej tutaj nie ruszą, ale lepiej być przygotowanym - dodał Borso.
- Lepiej być przygotowanym. Niech służba sprawdzi czy przy oknach nie ma łatwopalnych rzeczy i kto nie śpi niech będzie w pogotowiu. Na wszelki wypadek sprawdźcie czy broń jest przygotowana i łatwo dostępna. - Wampirzyca podeszła do markiza i chwyciła go pod ramię, wtulając się w nie. - Borso, czy dam radę dostać się do księżnej, czy lepiej bym przełożyła wyjazd z pałacu?
- Dasz oczywiście signora radę, aczkolwiek oznaczałoby to, że albo mocno użyjesz swoich zdolności, co ktoś może zobaczyć, albo też weźmiesz grupę ochrony, która może przydać się ewentualnie przy obronie pałacu. Uczynię wszystko dla twojego dobra, jakikolwiek będzie twój wybór. Osobiście radziłbym odłożenie wizyty. Pewnie ruszą gdzieś indziej, jednak lepiej … - przerwało mu pukanie.
- Wejść - powiedział głośno markiz.
- Przybiegł jakis sługa.
- Szlachetni państwo, pod pałacem gromadzi sie jakaś tłuszcza! - krzyknął. - Co mamy robić?
- Borso, zbierz zbrojnych, zajmijcie się tym. Gillo, Alessio, Kowalski postawcie ludzi w stan gotowości, a ja się tam przejdę. - Wampirzyca uśmiechnęła się. Pogładziła ramię Alessandra i ruszyła w stronę pomieszczeń, których okna wychodziły na zewnątrz.

Chwilę później zjawiła się oczekiwana przez wampirzycę kobieta, choć nie było Alessio. Powodem był fakt, iż faktycznie oblegający uderzyli na Palazzo. Kolejne uderzenia dyszlem musiały wreszcie przełamać bramę, ponadto dwie grupy ruszyły jeszcze na okna. Jedną zajęli się ludzie Polaka, drugą właśnie Alessio wraz z grupą służących kobiet, być może jego kochanek, gdyż takiej zawziętości wśród zwykłej służby ciężko się spodziewać. Wampirzyca słyszała okrzyki bólu, przerażenia, zwycięstwa. Wszystko mieszało się wewnątrz narastającego chaotycznego hałasu.

Agnese wyprowadziła swoich ludzi i poprowadziła ich na tyle na ile możliwe na tyły, atakujących pała oddziałów. Jej nozdrza lekko drażnił zapach krwi. Jeszcze raz poprawiła chwyt na ostrzach i zerknęła na swoich towarzyszy.
- Mordujemy wszystkich. Postaram się teraz przebić do ich szefa i go zabić. - Powiedziała dosyć cicho, jednak była pewna, że ghule i wampir ją usłyszeli. - Posprzątajmy nim zbyt wielu wejdzie do pałacu.

Odwróciła się i po chwili wyszeptała słowa temporis. Poczuła, że gdyby nie jej motywacja czas nie zwolniłby znacznie… chyba wychodziła z wprawy. Pewnym krokiem ruszyła w stronę walczących torując sobie drogę. Pierwsze dwa ataki płynnie wcięły się w krtanie stojących przed nią kuszników, niestety trzeci zsunął się po fragmencie skórzanego pancerza, jedynie lekko kalecząc stojącego przed nią mężczyznę.

Obok niej działali inni, jednak nie było się co łudzić, największą ławicę rybek zbierał gangrel. Chłopak nie przejmował się tym, że jego ręce przekształciły się w długie, ostre pazury. Pewnie dlatego, iż kto je zauważył, nie miał szansy nikomu tego opowiedzieć. Ciekawe jednak było co innego, otóż nigdzie nie zauważyła dowódcy. zazwyczaj tacy samozwańczy szefowie napadu szli gdzieś z przodu, żeby być pierwszym przy łupach. Jednak nie ten. Ewidentnie chłopa nie było. Albo więc coś kombinował, albo … wcale nie planował tutaj przychodzić, jedynie podburzył tłum do ataku i zwiał. W takim przypadku nawet mógł wymyslić całą tą sprawę “kretem” wewnątrz. Tylko dlaczego, co się stało? Wszystko to było bardzo dziwne.
Teraz liczyło się tylko by ocalić ludzi w pałacu. Pieniądze można odzyskać. Dowódcę widziała i znajdzie go prędzej czy później. Wykonała kolejne trzy ataki. Cięcia nie były precyzyjne, co zrzuciła na pośpiech i obawę o zdrowie Alessandra i Gilli. Owocowało to tylko tym, że jej ofiary umierały boleśnie i wolno.

Wampirzyca brodziła we krwi po kostki. Przebił ją gangrel brodzący pod uda oraz zadowolony, jak chłopczyk, który otrzymał cukierka. Tłumu było kilkaset luda, ale po pierwsze wszyscy nie byli w stanie się wciskać przez bramę, po drugie coś komuś zaczęło świtać, że łatwy rabunek wcale nie będzie taki łatwy, tym bardziej, że z góry naparzano do nich także z czego się tylko dało. Zapach krwi wydawał się panować wszędzie, natomiast brama stała się barykadą ciał.
- Aaa! - wrzasnął ktoś gromko. - Rajtarzy, ucieeeekać!
- Aaa! - ktoś wrzasnął, ktoś się bił, ktoś próbował uciekać, ale przyciskany przez próbujący wejść tłum po prostu nie mógł. Potworne pojawiło się zamieszanie.
Agnese nie pozwalała nikomu uciec, bez skrupułów tnąc każdego, kto choć próbował się obrócić. Cały czas wyglądała dowódcy, coraz bardziej niepokojąc się tym, że nie może go znaleźć. Pewnym ruchem zrzuciła kolejne ciało ze swego ostrza i zerknęła na pałac, oceniając jak tam sytuacja. Oczywiście żadnych rajtarów nie było, zaś wrzeszczał Kowalski, chcąc wzmóc panikę, bowiem w takim tłumie po prostu nikt nic nie wie, a jak ktoś nawet wie, to nie wie wielu innych, którzy panikują. Dlatego wariackie zamieszanie jeszcze się powiększyło. Jedni biegli, inni uciekali, inni walczyli inni się tłoczyli, wreszcie część zaczęła walczyć ze swoimi. Istna masakra. Ciała oraz krew wypełniały okolice rozbitej bramy, dziedziniec oraz część korytarzy. Agnese musiała się upewnić. Gdy tylko przebiła się przez bramę, ruszyła w kierunku swojej sypialni, eliminując każdego nieznajomego, który stanął jej na drodze.

Główne starcie toczyło się przy bramie, gdzie właściwie wszyscy bili się już ze wszystkimi. Jeśli ktokolwiek wątpiłby, że bitwa to jeden wielki chaos, musiałby uwierzyć widząc te dantejskie sceny. Kilkadziesiąt osób zabitych oraz rannych zaścielało podłogi niedaleko bram. Żywi wyglądali wręcz niczym malarze oblani czerwoną farbą. Właściwie wszyscy obrońcy byli ranni, mniej lub bardziej, łącznie z markizem wymachującym ostro szpadą. Jednak części atakujących, pomimo usiłowań obrońców, udało się przesmyknąć. To właśnie oni wpadali w głębiny korytarza, wskakiwali do pomieszczeń, usiłowali dobrać się do służek. Oczywiście Borso wyznaczył kilku służących markiza, dobrze uzbrojonych, na bieganie po korytarzach i usuwanie takich nieproszonych gości, jednak było ich całkiem sporo. Szczęśliwie nie tworzyli jednej grupy, lecz biegali pojedynczo usiłując dobrać się do kobiet lub złota. Właśnie ich napotykała wampirzyca po drodze. Stanowczo nie można powiedzieć, iż sprawiali jej jakikolwiek kłopot. Robiła po prostu swoje pozostawiając kolejnego rozerwanego łajdaka.

Sypialnia Florentynki była zamknięta. Drzwi pałacu markiza zrobiono solidnie, więc co najmniej kilku osób potrzeba było do przełamania ich. Chaos oraz brak współpracy dawał się we znaki. Pozwalał plądrować niektóre otwarte pomieszczenia, ale nic więcej. Agnese szła spokojnie korytarzami, oczyszczając je z nieproszonych gości, cały czas rozglądając się za swoją zgubą. Jednak faktycznie tego osobnika nie było, zaś zamieszanie powoli się zmniejszało. Część uciekała, część padła, część jeszcze coś udawała, jednak chyba także próbowała pryskać.
Wampirzyca ruszyła na poszukiwanie Alessandra i reszty. Martwiła się. Ten atak był dziwny i na pewno o coś chodziło… tylko o co? Nie wierzyła, że tylko o łupy. Ale kto wie, może dostawała paranoi.
Jej znajomi byli właściwie we wszystkich częściach pałacu. Alessandro był przy bramie głównej, gdzie walczyli atakujący przełamując bramę. Początkowo była wielkie zamieszanie, jednak obecnie powoli szala przechyliła się na korzyść obrońców. Tam także walczyli Borso, Gilla oraz największa grupa doświadczonych wojowników. Kowalski wraz ze swoimi ludźmi odpierał tych, którzy po drabinach próbowali się wedrzeć przez okna. Tych było nadal sporo. Pomagała tam cała służba, jaka tylko pozostała. Sophia prawdopodobnie siedziała gdzieś ukryta pilnując nasłabszych, najmłodszych. Widząc, że jej narzeczony dobrze sobie radzi poszła pomóc Kowalskiemu, korzystając z okazji i posilając się na jakimś przeciwniku, gdy udało się jej akurat zostać z kimś sam na sam. Tutaj faktycznie przydała się jej pomoc. Kilku drani biegało po prostu niszcząc wszystko, co mogli. Niszczyli piękne patery, szafki, ażeby po prostu to rozwalić. Oczywiście próbowali dobrać się do samotnej, biegnącej kobiety, aczkolwiek skoro ta kobieta była wampirem, wiadomo jak się dalej toczyło. Nagle Contarini usłyszała jakiś krzyk, któraś ze służących wzywała pomocy. Otwarte drzwi zdradzały, co się dzieje. Garderobiana Agnese właśnie leżała na jakiejś skrzyni, zaś trójka brudnych mężczyzn rozrywała jej ubrania oraz próbowała dokonać gwałtu.
Agnese podeszła od tyłu i bez skrupułów wbiła nóż w plecy jednemu z nich. Gdy drugi zauważył jak jego kumpel pada, wbiła mu drugie ostrze w krtań.

Trzeciemu wydała rozkaz używając dominacji.
- Ani drgnij.
Mężczyzna zamarł z opuszczonymi spodniami, lekko pochylony z uniesioną i gotową do działania męskością. Agnese obejrzała się na służącą, która wzywała pomocy.
- Zabieraj się stąd i ukryj gdzieś. - wydała polecenie służącej.
Służąca Agnese natychmiast wyczuła tonację głosu swojej pani. Poprawiła ubranie i zabrała tamtego, choć najpierw wycięła mu kilka plaskaczy.
- Dziękuję signora, w samą porę. We trzech to było trochę zbyt wiele na mnie. Dziękuję jeszcze raz, już idę - pobiegła ukryć się gdzieś. Agnese liczyła, iż będzie bezpieczna, bowiem pałac powoli coraz bardziej oczyszczano ze wszelkich atakujących.
Gdy kobieta wyszła wampirzyca podeszła do mężczyzny i przyłożyła ostrze do jego męskości.
- Kto wami dowodzi?
- Dowodzi? - zdziwił się pomimo strachu, który błyszczał wewnątrz każdego jego gestu. - Bieduję, słyszałem, że tu możne pany oraz brak obrony. Tośmy ruszyli.
Agnese delikatnie przesunęła ostrzem po delikatnej skórze, nie rozcinając jej jeszcze.
- A od kogo słyszałeś, że tu pany i brak ochrony?
- A wszyscy powiadali. Ktoś tam gadał, a my biedaki. Je okazja, to siem korzysta. Tacz ja tam siem najadł dobrze przed tygodniem, inksze ludziska tak samo – faktycznie mówił z pełnym przekonaniem. Wydawało się, że ktoś po prostu rozpuścił plotkę, zachęcił tłum, potem dał drała.
- Gdzie żeś się najadł?- Agnese nie spieszyła się. Była pewna że jej ludzie sobie poradzą. - No daj mi powód bym cię nie wykastrowała.
- Ano też w jakiej chałupie i nie wim, co to kastrować, ale nie róbcie mi pani krzywdy. Błagam was – jęknął spoglądając niczym zaszczute zwierzę. - Taż teraz wszyscy w Rzymie tak robią. Jeśli ktokolwiek chce jakoś wytrzymać, musi zabrać tym, co majom dużo – wyjaśniał przestraszony.
- I nikt nie pomyśli, co by było gdyby ci co mają dużo chcieli pozbyć się tych co nie mają nic? - Wampirzyca szepnęła bardziej do siebie niż do faceta. - Kastrowanie polega na obcięciu fiuta. - Agnese bez zająknięcia użyła chłopskiego sposobu na określenie męskich genitaliów. - Gdzie była ta chałupa?
- Ano … - rzucił jej nazwą jakiejś dzielnicy na przedmieściach, która nic wampirzycy nie mówiła i nagle pobladł. Właśnie uświadomił sobie, co znaczy kastrowanie. - Ło jejku pani, nie łobcinajcie, aaa! - wrzasnął. - Zrobię co każecie. Będę waszym podnóżkiem, podłokietnikiem, czymże chcecie, ale nie łobcinajcie, proszę! - zabierał się do padnięcia do nóg. Albo raczej padłby, gdyby nie zabroniła mu nawet leciutko drgnąć. Zamiast pochędożenie sobie, zsikał się po prostu tworząc na podłodze niewielką kałużę żółtej cieczy.
- Hm… najpierw, dostaniesz szmatę i to ogarniesz, a potem. - Agnese uśmiechnęła się i użyła prezencji. - Załatwisz mi jak najwięcej informacji o tym kto urządził tamta ucztę. A jak nie znajdę cię i będę ci obcinać twego fiuta plasterek po plasterku. Co ty na to?
- Tak tak, pani – rozejrzał się wokoło za jakąś szmatą. Nie znalazł, więc ściągnął z ubitego kumotra koszulę i zabrał się za wycieranie. - Tak ta, wszystko, dowiem się, popytam, wszystko – Obiecywał obiecując jak się tylko da. Stanowczo chyba nie miał ochoty tracić owe strategicznej części ciała. Agnese zdawała sobie sprawę, że drań najpewniej zniknie po prostu olewając wszystko, kiedy tylko poczuje się bezpiecznie, jednak istniała jakaś szansa, że jednak wykona to, to obiecał. Właśnie dokładnie na tę szansę wampirzyca postanowiła postawić.
Jednak gdy tylko spojrzał na Agnese by otrzymać zgodę na to, że może zwiać wampirzyca skupiła na nim wzrok.
- Na pewno, też bardzo chcesz dostarczyć mi te informacje. - Jej głos był bardzo sugestywny.
- Oczywiście szlachetna pani – odparł nagle wyjątkowo chętnym tonem. Ostrzej zabrał się także za szorowanie. Dominacja wampirzycy podziałała na niego nad wyraz mocno.

Tymczasem wydawało się, iż walki już zamierały. Stanowczo mniej było krzyków oraz ogólnie przeszywających powietrze odgłosów wskazujących, że coś przy bramie się działo.
- Chodź za mną. - Wydała polecenie chłopu, nie chcąc go zostawiać w pobliżu swojej służby. Ruszyła w kierunku bramy. On zaś za nią, ciągle trzymając zmoczoną szmatę. Tyle, że poprawił sobie spodnie podciągając oraz ściskając sznurkiem.

Oglądnięcie osobiste potwierdziło przewidywania. Korytarze zalegały zwłoki napastników. słysząła także krzyk Kowalskiego, który organizował przenoszenie rannych. Gdzieś tam obił się jej także głos markiza organizującego służbę, dla wyniesienia zwłok poza Pałac Wenecki.
Wampirzyca odwróciła się do swego nowego sługi.
- Zwiewaj stąd, za dwa dni oczekuję informacji, od ciebie.
- Tak jaśnie pani - wyniósł się gwałtownie rad, że wyszeł cało oraz ogarnięty nową pasją, wyszukania człowieka, który doprowadził do tej masakry.

Właściwie jeszcze nie dokończyła mówić, kiedy znalazła się w objęciach markiza, który pędził we wskazaną stronę. Baa, raz mało co nie zleciał ze schodów niosąc ją jak księżniczkę, zaś Agnese wyczuwała, jak mocno pędzi krew wewnątrz jego żył, zaś smukłe dłonie szlachcica, mocno opinają jej ciało. Korytarze były już oczyszczone ze zwłok, jednak krew zniszczone przedmioty, nadal były widoczne. Jednak nie przejmował się nimi, największy skarb przecież miał w swoich rękach i właśnie wnosił go do łaźni otwierając nogami drzwi. A tam już nie mógł się powtrzymać, żeby nie zacząć jej całować niczym szalony, dalej nie wypuszczając ze swoich rąk. Agnese sięgnęła w tym czasie do sprzączek jego naramiennika i zaczęła je po kolei rozpinać, na tyle na ile mogła to zrobić w tej pozycji, nie chcąc przerywać pocałunków markiza. Takie rozpinanie nie jest łatwe, ale mieli pewną wprawę. Trzeba całować, ustawiać się wykręcać, potem znowu całować oraz jeszcze raz całować. Chwilę później nawet jednak markiz doszedł do wniosku, że w takich warunkach wszystkiego ściągnąć się nie da. Ułożył ukochaną na kamiennej ławie do masażu i ciągle całując mógł poddać się jej zabiegom rozbierającym, jednocześnie zaś zabrać za jej szaty. Miał bowiem wolne dłonie, które natychmiast popędziły do jej sukni oraz gorsetu. Agnese także zrzucała ze swego partnera kolejne warstwy garderoby. Jednak przy spodniej koszuli zabrakło jej już cierpliwości i łaźnie wraz z korytarzem wypełnił dźwięk rwanego materiału. Zerknęła w bok przerywając pocałunek i zdała sobie sprawę, że przy tym całym pośpiechu nie zamknęli za sobą drzwi. Uśmiechnęła się do markiza.
- Zależy nam na odrobinie prywatności?
- Zależy, ale nie mamy teraz na to czasu. Nie mogę czekać.
Widać zresztą było, iż to jest prawda. Pochylał się nad nią nagi oraz podniecony. Jego czerwony czub prostował się, unosił i leciutko chwiał za każdym poruszeniem ciała.
- Muszę cię mieć, pragnę cię - wyszeptał wpatrując się w nią tak jak mysz patrzy się na wyjątkowo apetyczną porcję sera. Chciał ją wziąć teraz, bez czekania na cokolwiek, włożyć w nią swój napęczniały penis i wcisnąć jak nagłębiej, jak najmocniej, żeby przeszedł ją dreszcz przez całe seksowne ciało.
- Toż jestem cała twoja. - Agnese uśmiechnęła się i zakręciłą biodrami drażniąc jednocześnie zarówno swoje płatki jak i jego czubek. Alessandro nie czekał dłużej. Czy obydwoje byli już gotowi, czy wystarczająco wilgotni … widać było, jak szaleje, jak nie może czekać by ją posiąść. Rozpoznawałą doskonale znane jej rozgorączowanie wewnątrz omiatającego ją spojrzenia.
- Ach! - jęknął mocno poruszając biodrami, przebijając się przez delikatne płateczki okalające jej kobiecy cud. Solidne, potężne pchnięcie, rozdzierające jej wnętrze, dochodzące jak najgłębiej, zaś od zewnątrz tak, że jego jajeczka dotarły do napęczniałych płatków kobiecości.
- Agne … - jęknął znów pozostając na chwilę w tej najgłębszej możliwej w tym układzie pozycji.
Wampirzyca krzyknęła głośno, czując jak mężczyzna ją przeszył. Opadła na kamienną ławę, poddając się swemu kochankowi. Jej nogi powędrowały na jego biodra, a na twarz wypłynął szczery uśmiech.
- Jesteś wspaniały, skarbie.
- Przy tobie, dla ciebie - sapnął, wycofując sie nieco oraz wbijając odrobinę głębiej, bowiem nieco bardziej otwarła się w tej pozycji. - Kocham cię, wiesz - szepnął, poruszając się, do tyłu powoli, żeby później uderzać mocniej. Widać było, jak patrzy się w jej twarz, jak spija także drgnienie jej ciała, jak spogląda na piersi signory, które mocno falowały przy każdym pchnięciu, coraz szybszym.
Agnese chwyciła się mocno krawędzi postumentu, tak by ruchy Alesandra nie suwału nią po podłożu. Było przyjemnie chłodne przy tym całym, atakującym ją gorącu.
- Trzeba być ślepym.. - zamilkła na chwilę czując jak mężczyzna znów, całkowicie ją wypełnił. - … by nie widzieć tego co do mnie czujesz.

Przerwał na chwilkę wstrzymując się. Wziął jej smukłe nóżki zakładając sobie na ramiona. Mocno naparł na nią tym razem wyginając jej smukłe ciało. Oczywiście siła wampirzycy była aż nadto wystarczajaca, żeby uwolnic się w każdej chwili. Jednakże normalna kobieta byłaby obecnie zwinięta, przytłoczona męskością,która wbijała się w nią ponownie, jak najgłębiej.Czuł, jak jego czubek delikatnie uderza docierając do jej tylnej ścianki, jak prześlizguje się po jej karbowanych ściankach i to go coraz bardziej podniecało.
- Agne … zaraz dojdę - jęknął przyspieszając odruchowo ruchy bioder. Nie panował już nad nimi.
Wampirzyca wpatrywała się w niego z zachwytem i pomyśleć, że miała go na własność. Jeszcze trochę jej brakowało, ale tak bardzo chciała posiąść go całego. Puściła jedną ręką blat i sięgnęła do jego szyi i przyciągnęła go do siebie. Czuła jak nawet jej rozciągnięte ciało zaczyna lekko protestować, jednak po chwili miała jego szyję tuż przy swoich ustach.
- Dojdź kochanie. - Ze smakiem wgryzła się w rozpaloną skórę i upiła niewielki łyk. Czując, jak nagle w głębi jej ciała strzela gejzer kropelek, które uderzają o jej rozpalone ścianki pochwy. Spiął się, w jej kłach i w jej łonie. Wszystko wybuchało, zaś ten pierwszy wystrzał był tylko częścią całej serii. Podczas gdy jej zęby wpijały się w jego skórę, jego penis wchodził w jej głębiny także. Strzelał, leciutko cofał się, ponownie strzelał. Czuła za każdym razem, jak pęcznieje na samym spodzie trzona, jak się nadyma, jak jeszcze bardziej twardnieje, jak wreszcie napina się by uderzyć ją swoimi kleistymi pociskami. Jęczał, jęczał głośno za każdym razem dochodząc do gwałtownej rozkoszy. Agnese piła z niego powolutku, jak najmniej tylko była w stanie, mocno przyciągając go do siebie. Uwielbiała to. Być w nim, mieć go w sobie, na sobie. Dopiero gdy poczuła, że Alessandro skończył, wysunęła kły i zalizała niewielkie ranki. Nie wypuściła go z objęć, nadal ciesząc się jego ciepłem i jego gorącym oddechem na swoim ciele.

Markiz głęboko oddychał. Przytulony w niej, spełniony swoim wystrzałem. Powoli dochodził do siebie dopiero uśmiechając się do swojej narzeczonej. Szalona noc seksu oraz walki.
- Hm, nie chciałam wam przeszkadzać - usłyszeli nagły głos Gilli. - Otrzymała pani list, signora. Woli pani przeczytać teraz, czy zdecydowanie później.
Widać było, iż ghulica weszła wcześniej oraz zamknęła za sobą drzwi. Tak, że nawet gdyby ktoś przechodził po korytarzu obok łaźni, nie usłyszałby, ani nie zobaczyłby ich erotycznych igraszek.
- Witaj Gillo, jak się czujesz? - Agnese na razie zignorowała informację o liście i puszczając swego narzeczonego opadła i wyciągnęła się na podeście. Jej oczy uważnie przyglądały się ghulicy sprawdzając czy wojowniczce nic nie dolega.
- Całkiem nieźle, nic tak nie pobudza apetytu, jak dobra walka - trudno było określić, jaki apetyt ghulica miała na myśli. - Wszystko wyczyszczone. Nasi poranieni, niektórzy całkiem mocno, jednak Kowalski jest przekonany, że wszyscy wyjdą cało. Dwie służące zostały zgwałcone przez napastników, zanim dorwaliśmy ich. Mniej więcej tyle. Mogło być stanowczo gorzej, zaś atakujący dostali nauczkę - przyznała.
- Nie jesteś ranna? Z resztą i tak ci nie uwierzę, rozbieraj się. - Mimo rozkazu, jej głos był ciepły raczej żartobliwy. Agnese uśmiechnęła się i spojrzała na markiza. - Co powiesz skarbie na kąpiel w formie przerwy? Mogłabym przeczytać ten list. - Zerknęła na Gillę upewniając się, że wypełnia jej polecenie. Oczywiście ghulica nie ociągała się. Była pokryta krwią oraz potem, miała także kilka drobnych ranek, jednak nic specjalnie przykrego. Najbardziej widoczna była potężna sina plama na lewym barku. Ktoś musiał walnąć tam ją jakimś kijachem. Jednak reszta ciała wyglądała dobrze.
- Wobec tego chętnie kąpiel - zgodził się markiz, który poderwał się nagle i skoczył do ich baseno-wanny rozbryzgując mocno wodę. Stał na dnie zanurzając się po uda, bowiem mniej więcej tyle sięgała mu woda.
- Zapraszam ze mną - uśmiechnął się.
Agnese podniosła się, czując jak wymieszane soki jej i markiza, zaczynają wypływać i powolutku spływać po jej udzie. Podeszła do Gilli i uważnie przyjrzała się rosnącemu siniakowi. Delikatnie położyła swoją chłodną dłoń na tym miejscu.
- To tylko powierzchowne? - W jej głosie pojawiło się lekkie zmartwienie. Uśmiechnęła się do markiza i znów skupiła wzrok na ghulicy. Martwiła się o swoich ludzi… bardzo się martwiła.- Chyba będziemy musieli cię opłukać nim wejdziesz, do wanny.

Nie czekając na reakcję kobiety podeszła do stojącej przy basenie misy i napełniła ją wodą. Ucałowała jeszcze moczącego się już narzeczonego i wróciła do ghulicy, zgarniając po drodze gąbkę. Po chwili opłukiwała ją, uważnie badając wszystkie ranki, swoimi lekko chłodnymi dłońmi. Po ciele kobiety spływały stróżki lekko zabarwionej na czerwono wody.
- Poczekaj, pomogę ci. Gilla broniła wszak mojego domu i byłbym draniem, gdybym nie zadbał teraz o nią - złapał drugą gąbkę wychodząc z baseniku i przyłączył się do mycia ciała ghulicy. Tymczasem Gilla jęknęła cicho.
- Czy mogę? - spytała swej pani ruszając swą dłonią w kierunku jej piersi.
- Oczywiście kochana… - Wampirzyca nachyliła się do ucha ghulicy i uszczypnęła je lekko ustami. - .. choć może przeczytałabyś mi ten list? - Dłoń Agnese powędrowała w dół ciała kobiety i zanurzyła się pomiędzy, już całkiem odrośnięte, intymne włoski. Powoli owijała je sobie wokół palców, drażniąc się tak z ghulicą.
- Dobrze pani, ale czy mogę zaraz, bo teraz nie wiem, czy rozpoznałabym litery - rozsunęła nieco nogi udostępniając swoją szparkę Agnese. Poświęcała zdecydowaną większość uwagi wampirzycy, ale czasem także jej dłoń obejmowała markiza wycierającego gąbką jej bok. Niekiedy całowała go, by powrócić ponownie do swojej ukochanej pani.
- To miłe, bardzo miłe - Agnese czuła, jak przez ciało ghulicy przebiegają dreszcze kiedy tak bawiła się jej włoskami. Jej także było miło, kiedy Gilla ujęła jej pierś oraz zaczęła ją pieścić. Unosiła lekko, obejmowała, poruszała drażniąc sutek. Wampirzyca odrzuciła gąbkę do misy. Jej jedna dłoń wsunęła się między rozpalone płatki, a druga odnalazła tylny otworek Gilli i zaczęła go drażnić. Delikatnie ucałowała ramie ghulicy, czując, że i w niej ponownie narasta apetyt. Biodra Gilli zatańczyły na jej paluszkach. Przez chwilę Agnese poczuła, jak nagle jej przyboczna zapomniała się mocno uciskając jej cycek, kiedy nagle weszła głębiej w jej kwiat, ale zaraz opanowała się puszczając oraz wracając do nieco słabszych siłowo pieszczot.
- Proszę, weź mnie - wyszeptała do Agnese drżącym głosem.
Agnese wsunęła drugi palec w szparkę Gilli, jednocześnie delikatnie atakując jej tylni otworek. Jej kły delikatnie otarły się o skórę kobiety.
- Jak mam cię wziąć kochana?
- Tak, żeby mi było dobrze, żebym czuła, że jestem twoja - wyszeptała Gilla opadając. Przyklękła na podłodze mocno pochylając się i układając twarz na ławie, na której przed chwilą leżała Agnese. Wypięła pupę, przymknęła oczy i czekała na pieszczoty. Twarda wojowniczka pod ich wpływem zmieniała się nie do poznania w uległa hurysę haremu. Agnese przyklęknęła tuż za nią, sama się lekko wypinając. Mrugnęła do markiza i lekko zakręciła pośladkami, po czym skupiła już całą swoją uwagę na swojej ghulicy. Jej palce bez trudu odnalazły drogę do szparki kobiety, jeszcze zaczepnie szczypiąc jej rozpalone płatki. Druga dłoń pewnie chwyciła pierś kobiety. Wampirzyca zamruczała czując jak jej piersi opierają się o rozpaloną skórę wojowniczki. Delikatnie zaczęła całować jej plecy zaczynając swoją zabawę.
- Ach! - Agnese usłyszała podniecone westchnienie ghulicy i nagle sama poczuła, jak coś mokrego i dużego dotyka jej własnych płateczków. Penis markiza odpowiednio pobudzony dobierał się do niej, do jej szparki, zaś jego paluszek delikatnie pieścił kolistymi ruchami jej tylny otworek. Stał tuż za nią i nie czekał długo. Cipka wampirzycy była wciąż mokra, skropiona wspólnymi sokami sprzed chwili. Wszedł w nią, zaś jego żądło ukąsiło ją jak najgłębiej można. Wspólnie z kciukiem, który dokładnie w tym samym momencie zagłębił się w jej pupę.
Wampirzyca krzyknęła głośno wprost w plecy Gilli, jednocześnie mocniej atakując szparkę ghulicy. Jej palce zaczęły rozpychać się mocno w ciele kobiety, podczas gdy druga dłoń mocno zacisnęła się na rozpalonej piersi.
- Wspaniali… moi wspaniali kochankowie. - Całowała plecy kobiety, coraz mocniej, zostawiając na nich pierwsze malinki. Jej biodra napierały na markiza.
- Ach, tak! - krzyknęła wręcz Gilla, kiedy jej pani mocniej zabawiła się jej kobiecością. Spróbowała zacisnąć mięśnie łona na palcach Agnese. - Proszę, szybciej - jęknęła przestając panować nad sobą. Wampirzyca zauważyła już, że jej przyboczna potrafiła bardzo szybko dochodzić, podczas kiedy ona musiała być odpowiednio rozpalana. Cóż, może to dziedzictwo południowej krwi Gilli. Ghulica ruszała się, jęczała, ale Agnese słyszała także westchnienia markiza, który atakował jej obydwie szparki. Nie robił tego szybko wiedząc pewnie, że mogłoby to przeszkadzać Agnese pieszczącej Gillę.
- Słyszałeś skarbie naszą Gillę…- Wymruczała wampirzyca, zaciskając się na jego męskości. - Szybciej.
- Taak - jęknął tylko, bowiem właściwie nawet gdyby nie chciała tego, nie mógłby już wytrzymać takiego wolnego tempa. Biodra markiza same przyśpieszały i nie potrafił złapać już koordnacji z palcem w jej tyłeczku. Dlatego owa tylna dziurka już była poddana wolniejszemu ruchowi, ale prowadzonemu tak, by szedł w stronę pochwy. Zaś penis … właśnie ten poruszył się szybciej, mocniej, pomimo zaciśnięcia się na nim. Agnese była mokra, śliska, cudownie ciasna, ale nawet ta ciasnota oraz zaciśnięcie nie mogły go zatrzymać. Tyle, że odbierała to jeszcze mocniej. Teraz już jego biodra wręcz uderzały o jej tyłeczek, nadziewał ją, brał szybko, gwałtownie oraz bardzo mocno.
- Ach, jakże cię pragnę - wyrwało mu się, kiedy uderzył jeszcze mocniej aniżeli poprzednio.
Agnese atakowała brutalnie szparkę Gilli w tym samym tempie, w jakim Alessandro atakował ją, zupełnie jakby jej palce były przedłużeniem jego męskości. Na początku jeszcze wiła się, opierając niemal cały swój ciężar na ciele ghulicy, w końcu jednak apetyt wygrał i czując jak sama dochodzi, wgryzła się w kobiece ciało.
- Aaa - soki wręcz trysnęły z łona Gilli na rękę Agnese. Doszła, wiła się, zaś jej intymne mięśnie gwałtownie ścisnęły jej palce, puściły, potem znowu pulsująco ścisnęły. Kobieta wręcz krzyczała, lecz jej ciało przypominało bezładną lalkę, targaną namiętnościami. Tymczasem także Agnese czuła, jak w jej ukrytych zwykle miejscach wzbiera się szturm. Markiz brał ją mocno. Czuła jak pulsuje, jak jęczy, jak dochodzi, wreszcie jak nagle strzela potokiem w niej uderzając raz za razem. Czuła, jak nie panuje nad soba, tylko robi to kierowany siłą natury. Chciał ją niczym wariat i brał ją tak samo, szaleńczo rozdymając jej kwiat i wypełniając ją swoim nasieniem. Agnese także nie do końca panowałą nad sobą, ściśnięta pomiędzy dwoma szalejącymi ciałami, ocierała się o nie, jednocześnie biorąc i będą braną. Wysunęła kły pozwalając by jej jęki wymieszały się z jękami jej kochanków. W całej tej rozkoszy, zauważyła, że jej biodra wykonują ruch jakby sama “brała” Gillę. Zachwycona ponownie zaczęła całować plecy kobiety, uspokajając się powolutku, bez pośpiechu, ciesząc się każdą sekundą.

Powolutku marki ruszał się coraz wolniej. Czuła, jak przetrawiał rozkosz, zaś jego męskość malała w niej. Pochylił się nad nią przytulając, zaś Gilla już także pulsowała jedynie pod jej pieszczotami przechodząc kolejny orgazm. Poddawała się przyjemnościom, które były dla niej jakimś szaleństwem rozkoszy. Wszyscy powolutku dochodzili do siebie.
- Ach, to było … - spróbował wyrazić słowami markiz.
- To było … - wymruczaczała Gilla nie mogąc dokończyć.
- Yhym. - Agnese uśmiechnęła się, wtulając się w plecy kobiety. - Jesteście cudowni. - Pozwoliła paluszkom opuścić rozpaloną szparkę, jeszcze przez chwilę masując jej najbliższe otoczenie. - Najcudowniejsi.
- To ty jesteś … - właściwie dokładnie w tym samym czasie zaprotestowali markiz i Gilla i obydwoje przerwali dokładnie w tym samym momencie.
- Bardzo cieszę się, signora, że kiedyś mnie poskromiłaś i darowałaś życie - odezwała się Gilla - i że spotkała pana, panie markizie - było to wyciągniecie ręki na zgodę, gdyż choć obydwoje kochali wampirzycę, po cichu też zazdrościli sobie ucząc się dopiero wspólnoty.
- Cieszę się, że ma ciebie, Gillo - odparł markiz.
- Signora - spytała ghulica - czy mogłabym się zrewanżować? Bowiem to było, cudowne.
Agnese ucałowała plecy kobiety.
- Na razie szukam chętnych, którzy mnie “dokładnie” wymyją. - Odparła wampirzyca odrobinę żartobliwie, lekko mrucząc gdy wymawiała słowo “dokładnie.
- Właśnie to miałam na myśli, signora – wyjaśniła ghulica. - Najpierw chętnie cię umyję, czuję, że twój narzeczony także chętnie się przyłączy …
- Oczywiście, że tak – dla markiza było to jasne, że nikomu nie da się wyprzedzić przy Agnese.
- Zaś potem dalszy ciąg mycia, moim języczkiem w twojej szparce, którą trzeba będzie bardzo dokładnie oczyścić – uśmiechnęła się niczym kocica.
Agnese zamruczała.
- Nie pozostaje mi nic innego jak oddać się w wasze ręce… - wampirzyca uśmiechnęła się. - … no i oczywiście usta.
Markiz i Gilla ponownie ułożyli wampirzycę na ławie. Troszeczkę poniżej niżeli normalnie, tak, że głowa, tułowie, pośladki spoczywały jeszcze na ławie, lecz nogi już były poza nią. Opierały się swobodnie na położonej prawie pół metra niżej podłodze. Contarini leżała na plecach, zaś jej dwójka towarzyszy zajęło się ciałem, wspaniałym, seksownym ciałem florenckiej kobiety.
- Polej proszę tutaj – wskazała markizowi na piersi Agnese, którymi chciała się zająć najpierw. Znaczy ona prawym cycuszkiem, markiz lewym. Alessandro wylał ciepłą wodę na wspaniały biust kobiety. Wpatrywał się w niego. Był fantastyczny, kształtny, cudownie jędrny, wspaniale ozdobiony malinowymi sutkami oraz ciemnymi otoczkami. Wkrótce dwie namydlone pary dłoni zabrały się za ten atrybut kobiecości. Namydliły go dokładnie, ugniatając, pieszcząc, delikatnie podszczypując twardniejące sutki. Po nich zaś przyszła dalsza część ciała: ręce, nogi, boki, starannie omijając okolice łona. One były specjalnie zostawione na języczek przybocznej. Agnese przyglądała się dwójce swych kochanków z czułością, poddając się wszystkim zabiegom. Z jej ust raz po raz wydobywał się cichy pomruk. Oczywiście obydwojgu pieszczącym ją bardzo się to podobało. Każdy pomruk, każdy ruch wampirzycy, który wskazywał na jej zadowolenie. Naprawdę było słodkie, gdy Agnese została umyta z krwi, potu oraz brudu po walce, zaś tylko jedno miejsce na jej ciele zostało jeszcze brudne. Ghulica rozciągnęła jej smukłe uda odsłaniając zaczerwieniony, nabrzmiały kwiatek pokryty rosą podniecenia oraz nasieniem markiza. Drobne kropelki trzymały się zakręconych włosków, drzemały na delikatnych płateczkach oraz w różowej szczelince, na której dole rozwierał się wspaniała, ciemna głębia prowadząca do jej wnętrza. Agnese leżała, czując jak twarz Gilli zbliża się do jej intymnych warg. Ale najpierw usta oraz języczek ghulicy zajął się jej udami. Zaczął delikatnie je lizać, całować, wciągać cały miks intymnych soczków.
- Twoje płatki są cudownie delikatne - szeptała Gilla. - Zajmę się nimi za moment. Uwielbiam je pieścić, dotykać, całować, chwytać ustami i pociągać, ssać mocno miejsce, gdzie się łączą, chcę czuć, jak one drżą, jak ty drżysz, kiedy się nimi zajmuję. Potem szukać twoich najwrażliwszych miejsc oraz szczególnie mocno je podrażniać językiem, żebyś jak najmocniej czuła, jak bardzo cię pragnę mocno.

Dopiero po dłuższej chwili wampirzyca odzyskała zmysły. Było jej cudownie. Czuła, jak męskość markiza w jej tylnym otworku maleje. Nie rozciągał jej już tak mocno oraz powoli wysuwał się, pozostawiając przyjemność oraz jakąś pustkę. Pomyślała, iż ta penetracja jej tułu była jednak znacząco mniej bolesna niżeli poprzednia. Gilla oraz markiz także powolutku dochodzili do siebie.
- Nie wiem, co powiedzieć? - wyrwało się markizowi. Jego penis wysmyknął się z tyłeczka Agnese, ale klęczał za nią przytulając się.
- A ja wiem - uznała Gilla - podobało mi się baaaardzo.
Agnese opadła na ghulicę.
- Mhm… czyli zasłużyłam na moczenie się w gorącej wodzie?
- Myślę, że wszyscy zasłużyliśmy - mruknął zadowolony markiz. - Walka oraz piękno oraz kochanie …
- Czegóż chcieć więcej?
- No, ja bym jeszcze coś znalazła, czego - roześmiała się promiennie Gilla ruszając swoim barkiem, który został wcześniej uderzony. - Nie jest źle - uznała. - Czy wierna służka zasłużyła na to, żeby po kąpieli pani Contarini oraz pan markiz zajęci się nią troszeczkę? - cóż, Gilla lubiła dominować, pieścić, ale czasem miała ochotę poddać się kobieco pieszczotom innych.
Agnese podniosła się i przeciągnęła.
- Jeśli “służka” Gilla przeczyta mi teraz ten list, to kto wie. - Powolutku weszła do wody i po chwili usiadła w basenie. Czuła jak do jej rozciągniętego tylnego otworka wlewa się odrobina wody i zaśmiała się cicho. - Może powinniśmy się związać? - Zażartowała, uśmiechając się do Gilli.
- Doskonale signora, zapamiętam, że lubisz być wiązana - uśmiechnęła się zadowolona ghulica sięgając po list. - Przyniósł go jakiś mały chłopczyk mówiąc, że ktoś mu dał wraz z jakąś monetą, żeby przyniósł tutaj. Szczęśliwie byłam tam. Powiedziałam chłopcu, żeby został. Któraś z kobiet wzięła dać mu coś do jedzenia.

Pismo było zapieczętowane lakiem bez jakiegoś odbicia herbowego. Gilla otwarła je, przerzuciła spojrzeniem oraz przygryzła wargi.
- Pierdolony kutafon - wymknęło jej się.
- Co się stało? - Agnese zerknęła na nią niepewnie.
- Czytam:
- Kur … - wyrwało się nigdy nie przeklinającemu markizowi, który jednak ugryzł się w język. - Kto to jest?
- P - powiedziała Gilla.
Agnese uśmiechnęła się.
- Mój ulubieniec do gnębienia. - Agnese rozłożyła się wygodniej w wannie. Czuła satysfakcję. - Trochę niebezpieczne, że atakuje moich bliskich. Ale przynajmniej wiem kto mnie zaatakował. Hm… skoro mnie zaatakował, może nadal jest w Rzymie. Ten człowiek to Philippo Pazzi, był tu kiedyś.
- Sukinsyn, jak on śmiał … choć pisze, że go nie ma, ale może to bujda.
- Tak samo jak kwestia pałacu. Zostawiłaś go pani pod dobrą ochroną, zaś sam pałac jest kamienny. Niełatwo go naruszyć - stwierdziła Gilla bardzo przejęta.
- Wyzwałbym go, jak śmiał, jak ten drań śmiał - burzył się dalej markiz. - Wyzwałbym go, jednak nie jest tego godzien. Dorwać łajdaka …
- Nie warto. - Agnese spoważniała. - Ale rzeczywiście się doigrał i będzie musiał umrzeć. Choć najpierw chciałabym by cierpiał… - Zamyśliła się. - Na wszelki wypadek poślemy kogoś do Florencji, niech Nicollo zaostrzy ochronę. A ja mam nadzieję, że Pazzi jest w Rzymie, bo zamierzam osobiście odcinać mu kawałek po kawałku.
- Trzeba byłoby znaleźć tych, co rozpuścili ową plotkę, która zachęciła ludzi do napadu na pałac. Można ustanowić nagrodę dla tych, co przypowadzą informatorów. 10 dukatów, taka suma skusi chyba każdego. Jednocześnie oczywiście płatne po potwierdzeniu sprawcy - zaproponował markiz.
- Natychmiast wyślę szybkiego posłańca do Florencji - obiecała Gilla. - Nawet dwóch, żeby pojechali różnymi drogami, choć Niccolo Machiavelli to przewidujący namiestnik. Nie da się łatwo złapać oraz zadba, żeby twój majątek signora, był cały.
- To dobre pomysły. Trzeba się go jak najszybciej pomysł, nim komuś naprawdę stanie się krzywda. - Agnese spojrzała smutno na obite biodro Gilli.
- Załatwię to jeszcze tego ranka.
- Ja także - dodała Gilla odkładając wreszcie list. - Chyba naprawdę cię nie lubi. Pytanie brzmi jednak, czy robi to sam, czy wszyscy Pazzi? Kto wie, czy nie robi tego wbrew swoim, którzy mogą nawet nie wiedzieć.
- Jest gdzieś kantor Pazzich, jak pamiętam - stwierdził markiz - tych spotkanych na uczcie - przypomniał. - Wydawali się przyjaźni, jakby niczego im nie powiedziano.
- Nie wiedzieli, że jestem Medici. - Agnese wyszczerzyła się. - Nie mówię, że wszyscy są źli, ale dla mnie Pazzi to jak dla was Orsini. Widziałam, co przez lata robiono mojej rodzinie i niestety… - Agnese odwróciła wzrok. - Nienawidzę ich.
- Jednak jeśliby ich dyskretnie podejść, może mają jakieś informacje, nawet nie wiedząc, że są właśnie użyteczne - stwierdził markiz. - Zresztą to był jedynie pomysł. Poczekajmy, może owa nagroda skusi kogoś, bowiem nie wierzę, żeby takie pieniądze nie zadziałały wcale - Agnese dostrzegła, że Alessandro leciutko się oblizuje intensywnie wpatrując w jej cycuszki.
- Rozmowa z nimi też jest dobrym pomysłem, po prostu… - Agnese uśmiechnęła się. - … potwornie nie mam na to ochoty.
- Wobec tego po prostu poczekamy na wyniki naszego polowania. Teraz zaś się po prostu kąpmy.
- O tak, wspaniale - ułożyła się w wodzie Gilla, kładąc się w wodzie po szyję. Leżała rozluźniona, zaś markiz spojrzał na swoją ukochaną.
- Połóżmy się także. Chwila moczenia cudownie wpływa na wypoczynek - przyznał.
Agnese była jednak wyraźnie skupiona i zaniepokojona. Mimo, że wampirzyca nie chciała tego przyznać, martwiła się. Może pograła sobie za ostro z Pazzim, a może za słabo. Trzeba było go od razu zabić. Jak zwykle gdy się zastanawiała zaczęła przesuwać palcami po miejscu, gdzie normalnie byłby jakiś wisior. Gdy pomyślała, że naraziła innych swoją porywczością… przygryzła wargę. Co jednak się stało, to się nie odstanie. Stłuczonego jajka się nie udaje posklejać. Trzeba więc było zastanawiać się, jak zapobiec skutkom. Pewne było tylko, że żadne tłumy, ani bandy po tej bitwie nie zdecydują się uderzyć na Palazzo di Venezia. Plotki bowiem o tym, co się tutaj stało rozejdą się błyskawicznie. Niewątpliwie bardzo wkurzając Pazziego. Prawdopodobnie teraz będzie jakiś najemnik z kuszą lub ktoś podobny.
- Może Kowalski wiedziałby, jak znaleźć tego łajdaka? - zaproponował nagle Allesandro. - Można zna jakieś odpowiednie sztuczki?
- Nie chcę przez chwilę o tym myśleć… - Wampirzyca osunęła się pod wodę i nim markiz zdążył zareagować przytuliła się do niego na wysokości bioder, układając swój policzek na jego męskości. Agnese najwyraźniej potrzebowała teraz ciszy i czułości. Rzeczywiście mogła pod wodą je znaleźć. Tam była cisza. Gilla popatrzyła chwilkę, ale machnęła ręką lekko wzburzając taflę wody. Pewnie założyła, że to naturalne, iż narzeczeni najpierw są razem i ona zawsze będzie jednak kimś dopełniającym. Chociaż niewątpliwie ważnym. Natomiast markiz ułożył dłoń na falujących pod wodą blond włosach wampirzycy. Kobieta poczuła także, że na jej policzek to męskie coś zaczęło leciutko drgać oraz reagować. Jeszcze niezwykle symbolicznie, jednak czuła owo drobniutkie drgnięcie. Powoli przesunęła nosem po męskości. Nie musiała oddychać, nie musiała się też spieszyć. A chciała odciągnąć myśli. Powolutku wynurzyła się, przesuwając przy tym kolejnymi centymetrami swego ciała bo męskości markiza. Objęła mężczyznę i spojrzała na Gille.
- Chodź tutaj i też mnie obejmij, dobrze?
- Po prostu przytulmy się - pojęła Gilla podchodząc do Agnese oraz lokując się koło niej. Markiz objął ją, zaś z drugiej strony ghulica. Czuła ich mocny, wspierający oraz ciepły dotyk. Wprawdzie uniemożliwiał specjalnie jakieś ruchy, jednak było jej naprawdę miło.
- Damy sobie radę - wyszeptał. - Mamy siebie.
- Będzie dobrze, signora - potwierdziła ghulica. - Nie można pieścić każdego drania. Będziemy ostrożni, zas on także musi być. Popełni błędy, jeśli zaś jest tutaj, to już jest nasz. Markiz proponował poszukiwanie ludzi, którzy spróbowali namówić innych na atak. Szukajmy także pana Philippo.
- Racja, 10 dukatów to solidna suma. Ktoś go zdradzi, szczególnie kiedy zamiast 10 zaproponujemy 100 - rzucił faktycznie gigantyczną dla zwykłego człowieka kwotą.
Agnese było dobrze. Ich głosy ich dotyk. Jest z nimi bezpieczna… oni też będą z nią bezpieczni. Bez słowa wtulała się w markiza. Pozostałym także chyba było na tyle miło, że nie mieli ochoty się ruszyć. Wydawało się wszystkim, że obecnie cały Rzym ogranicza się do owej łaźni, zaś wszyscy jego mieszkańcy do trzech osób: dwóch kobiet oraz mężczyzny.
- Mam jeszcze jedną ideę - odezwał się markiz. - Według mnie jest szansa, że Pazzi będzie chciał przekupić kogoś w pałacu. Przekażę swoim ludziom, żeby zgodzili się na wszystko oraz dyskretnie powiadomili mnie lub którąś z was, a podwoję ofiarowaną im nagrodę. Wtedy mielibyśmy go wręcz na widelcu.
- Yhym… - Agnese pocałowała skórę mężczyzny. -... Spytam wampirów, czy może, Pazzi nie pracuje dla, któregoś z nich i tak zbyt długo unikam kontaktu z tutejszym światkiem. - Poruszyła pośladkami czując na skórze intymne włoski Gilli. - Tak chętnie pozostałabym w tym “kokonie”.
-Nie tylko ty, signora … - uśmiechnęła się Gilla. chyba ghulica mniej się przejmowała tą sprawą, niżeli jej florencka pani. Zaś markiz po prostu obejmował ją, tulił i całował jej włosy.
- Póki co, pewnie liczył, że tłum wedrze się do pałacu i dobierze się do wszystkich mieszkańców. Będzie zawiedziony, ale wiecie co, mam pomysł - nagle odezwał się markiz. - Rozpuśćmy pogłoskę, że rzeczywiście podczas ataku były ofiary, także kobiety, nawet damy. Oczywiście bez szczegółów. Pazzi nie będzie wiedział, czy pomysł mu się udał, czy nie. Będzie próbował się dowiedzieć, wypytywać … dokładnie wtedy byśmy go … - uśmiechnął się przygryzając wargi. Także chciałby dorwać drania, który targnał się na jego narzeczoną oraz jego służbę.
- Mogę nawet udać ranną. Jutro mogłabym opuścić pałac w opatrunku… choć to będzie zbyt jawne. Najlepiej bym w ogóle się nie ruszała by pobudzić jego ciekawość. Tyle że… - Agnese zamyśliła się. - .. powinnam odwiedzić niebawem księżną.
- Oczywiście, ale opatulona tak, że nikt cię nie pozna. Zaś ranną, doskonały pomysł. No wiesz rana pozornie niegroźna itd.
- Pomyśl signora, będziesz mogła więcej czasu spędzać w łożu - przypomniała jej ghulica - skoro masz udawać padniętą - uśmiechnęła się lubieżnie.