Jeśli chodzi o zręczność Lothara to była ona, szczerze mówiąc, niebyła. Codziennie dziękował losowi (i MG), że się nie przewrócił o jakąś zapomnianą linę i nie wypadł za burtę. Aż zatkało go z wrażenia, gdy zobaczył kotwicę w roli kotwiczki. Takiego cudu to się nie spodziewał. Ale pomysł, by zawierzyć jej swoje życie nie przypadł mu szczególnie do gustu. Walnięcie w ziemię i śmierć od spadającej za nim kotwicy to nie był sposób, w jaki szlachcic powinien odchodzić. Podczas bitwy, tak. Podczas pojedynku z zazdrosnym mężem - żaden problem. Ostatecznie od trucizny na uczcie, kobiety też muszą mieć jakiś sposób na uśmiercanie innych.
Ale przecież nie tak!


Niedługo przed wyprawą, na dworze wielmoży przebywała elfia wróżka. Patrząc na budynek, przypomniał sobie kartę jaką wyciągnął... I obrazek na niej.

Choć więc chętnie pomógł chwilę wcześniej Wolfgangowi w dźwiganiu ciężkich tomów na górę (nie zapomniał też o podziękowaniu za buteleczkę z eliksirem), to teraz nie grzeszył entuzjazmem do wspinaczki po linie. Najchętniej to by poczekał...

- Jak pójdziecie, to pójdę z Wami. Albo klapy przypilnuję, by nie wyleźli drugą stroną. Ale wolałbym poczekać z tym do nocy i kilka razy hałasować, by nie byli pewni dnia ani godziny... Jak się uprzecie to nawet teraz warto jakąś dywersję zrobić. Czy magiczne odgłosy od strony klapy, czy prawdziwie się będę dobijał... - zaproponował, by nie musieć włazić po linie.

Wolfgang pokręcił głową. Nie podobała mu się propozycja. Jako mag z Kolegium przysięgał wierność Imperatorowi i Imperium a ten semafornik był człowiekiem Imperatora. Może i Axel mówił z sensem, ale dać uciec wiedźmie, która była bardzo potężną było błędem.
Jedno było pocieszające. Nie dostałaby się i tak do biblioteki i dalsze jej poszukiwanie kawałka spaczenia umarłoby w martwym punkcie. Więc pozostało pytanie. Co jest ważniejsze? Życie semafornika czy likwidacja czarownicy.

- Nie chciałbym dawać się jej na widelcu. Zna potężną magię, która może z naszej łodzi zrobić śmiercionośną pułapkę. Jak staniemy w kupie to nie obiecuje, że nas nie zamieni w żelazne posągi. Ten człowiek służy Imperium i pracując wie, że ryzykuje.- Mówił cicho i spokojnie obserwując cały czas wieżę.
- To wiedźma i służka chaosu. Nie liczy się z ludźmi więc nie sądzę by dotrzymała słowa. Musimy działać nie zwracając uwagi na tego nieszczęśnika.- Dodał i widać było, że te słowa, jak i zapewne przyszłe działania wychodzą mu z wielkim bólem.

Lothar na szczęście nie słyszał co mówią koledzy, zżymałby się bowiem, że nikt z nich nie pomyślał, że skoro do tej pory negocjowała wiedźma, a teraz nagle zaczął gadać Ernst, to coś mogło się zmienić.
Słyszał tylko piąte przez dziesiąte z wypowiedzi Ernsta i nic z wypowiedzi innych, więc wstrzymał się z działaniem, nie chcąc sabotować niczego, co reszta wymyśliła.