Lothar zaszokowany przemianą jaka zaszła w kapłanie zamilkł. I jeśli oberżysta zaczął gadać, pozwolił mu na to. Gdyby jednak miało się okazać, że karczmarz się nie rozgadał, a wręcz przeciwnie, lub gdy gadał nie to co Lothar z Bernhardtem chcieli usłyszeć wtedy natychmiast wstałby i uspokajająco położyłby dłoń na ramieniu kolegi. Grać kartą szlachcica nie chciał. Przynajmniej póki co.
- Spokojnie przyjacielu. Jestem pewien, że Oberżysta... jak Ci na imię, dobry człowieku? - zapytał, by wpleść je zaraz w rozmowę - ... zrobił co mógł ze składników do jakich miał dostęp. Wejdź w jego buty. Przychodzi dwóch obwiesi i zadaje mu pytania. Niewygodne pytania. Za złe odpowiedzi pewnie zabierali do zamku. Nie widział nas wcześniej na oczy, skąd ma wiedzieć, czy można nam ufać.
- Jakoś wiąże koniec z końcem i daje radę. Można go nawet podziwiać. A może i rzeczywiście jest zadowolony, interes wszak kwitnie. Ile innych karcz w Imperium może się pochwalić różowymi ziemniakami z niebieską marchewką? Nie, wybacz mi Karczmarzu niewczesny żart. Złoto zachowaj. Na wypadek gdyby jednak fortuna się nie odmieniła tak szybko. A gdybyś chciał by się odmieniła nieco szybciej... Albo uznał, że masz sporo do zyskania, a do stracenia jest naprawdę niewiele, bo gorzej przecież i tak nie będzie... - zaryzykował - To jakiś czas będziemy w okolicy.
- Niedługo może też przepływać tędy barka z ładunkiem wina. Może nie z najlepszych roczników, ale da się pić. Jestem pewien, że w kwestii ceny da się dogadać z właścicielem. Tylko z dostarczeniem byłby problem przez co bardziej entuzjastycznych koneserów trunków, ale może znajdziesz jakiś sposób - zakończył. Musiał zdobyć jakieś informacje i sojuszników, bo szturm we czterech na zamek naprawdę nie wchodził w grę. Takie rzeczy udawały się tylko w eposach. A nawet tam kończyły tak jak historia rycerza, którego miecz Lothar nosił teraz przy pasie.

Podjęli decyzję i popłynęli do przystani. Z nie małym trudem przybili.
- Udało się. Teraz na poszukiwania.- Rzucił do kompana i poszedł pod pokład po wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy. Broń, składniki czarów i plecak z księgami magicznymi.
Gdy wyszedł już był komitet powitalny w postaci chłopstwa. Wolfgang swoją laską torował sobie drogę lecz starał się nie robić ran ni bólu nikomu. Po prostu rozgarniał tłum.

Na placu zbliżyła się kobieta z zawiniątkiem lamentując niemiłosiernie. Techler stanął i popatrzył na wtrącającego się do rozmowy Axela i kiwnął głową.
- Nie jestem kapłanem ni medykiem. Nie znam się na chorobach. Odstąp dobra kobieto i proś o pomoc na zamku.- Spokojnie zwrócił się do matki z dzieckiem. Nie chciał zwady z miejscowymi a coś mu mówiło, że jeśli chcą czegoś się dowiedzieć o zamku będą musieli współpracować z wieśniakami. Do ludzi stanu podłego nic nie miał, ale do ludzi z mutacjami czy wszami bądź pchłami już miał.
- Spojrzę, ale nie miejcie zbyt dużo nadziei.- Zwrócił się mag do kobiety.

- Medicus?! - wyraźnie ucieszył się szlachcic. Dodajmy, że radość była szczera - Nareszcie ktoś, kto wie co się tu dzieje.

Nie miał póki co wiele do dodania. Bernhardt zadał dobre pytania, pozostało poczekać na odpowiedzi.

Jean Russeaux (~czyżby Bretończyk?) wydawał się naprawdę zajmować się tutaj leczeniem. Co, biorąc pod uwagę stan wieśniaków, nie napawało optymizmem. Lothar miał nadzieję, że ten człowiek jest zwykłym szalbierzem, który nabiera wieśniaków... ale z jednej strony oni nie mieliby czym mu zapłacić, a z drugiej szlachcianka pewnie by już dawno straciła lub wygnała kogoś, kto nie potrafi sprawić by siła robocza była w stanie coś robić. A ta mu jeszcze płaci.
Jeśli zatem nie jest oszustem, pozostawały dwie możliwości - albo przed chwilą spotkali najzacniejszą duszę w całym Imperium, albo ktoś tu eksperymentuje na wieśniakach, z polecenia lub przynajmniej przyzwolenia "pani Margritty". Owszem, karać, nawet zabijać wieśniaków można. Ale hańbić dobre imię szlachty tak niegodnym zachowaniem...

- Nie podoba mi się to. Będę chciał spotkać się później z "doktorem". Albo nawet zajrzeć do jego domku póki go nie ma. Tylko że potrzebuję pomocy kogoś, kto otworzy zamknięte drzwi. Bo jeśli mam rację, to w domu tego bretończyka znajdziemy kilka odpowiedzi - użył wielu słów by poprosić Zinggera o pomoc. Sam jakoś nigdy nie planował włamania.

Wolfgang wiedział, że dziecko może być inne niż w innych częściach Imperium. Jednak tego co zobaczył się nie spodziewał. Aż odrzuciło magiem i prawie upuścił dziecko i tylko resztką siły woli trzymał zawiniątko z mutantem w rękach. Gdy kobieta się do niego zwróciła o diagnozę wręczył jej dziecko ukrywając odrazę jaką czuł.
- Proszę Pani. Eeee.- Zaczął nie wiedząc co powiedzieć. Ten mutant i wizje jakie z nim się wiązały były okropne.
- Wydaje mi się, że eee. Jak mówiłem. Nie znam się na leczeniu i chorobach. Faktycznie jest chore, ale niech jakiś lekarz się wypowie.- Odsunął się od kobiety i zwrócił się do Axela, który widział obłęd w oczach maga. To musiało ruszyć Wolfgangiem bo wcześniej nie widział takiego przyjaciela.
- Musimy ruszać. Prawda Axelu?- Zwrócił się i ruszył kiwając głową na pożegnanie kobiecie.