- Sigmar patrzy na Ciebie łaskawym okiem, bracie - Żar kiwnął głową do Magnata gratulując mu udanego manewru.

- Czy warto umierać za zdrajców? - zakrzyknął zaraz potem fanatyk kierując te słowa do strażnika z kuszą -Zastrzelisz najwyżej jednego z nas, a później zginiesz rozdarty na strzępy przez resztę - dodał. Nie czuł potrzeby zabijania ludzi niełamiących praw Sigmara. Jeśli strażnik ucieknie, nie zamierzał go gonić.

Robiło się coraz ciekawiej. Ktoś zostawił cele otwarte, ale strażnicy ciągle ich pilnowali... A zatem, kto otworzył kłódki, a przede wszystkim, w jakim celu? Na te pytania nie było jeszcze odpowiedzi, ale Kruk przypuszczał, że już wkrótce wiele się wyjaśni. Harma odsunęła się zapobiegawczo od kraty. I dobrze, była bystra i szybko się uczyła. Miała szanse przeżyć. Morryta patrzył na nią tym swoim dziwnym spojrzeniem, jakby interesował go punkt znajdujący się o cal za jej czaszką. Ciągle nie widziała nawet krztyny pożądania w jego oczach – Bądź ostrożna, Harma – z tymi słowami odwrócił się i wyszedł z celi. Trzeba było jeszcze zająć się drugim strażnikiem, po tym jak więźniowie z drugiej celi uporali się z pierwszym.

Kruk szedł z podniesionymi rękami patrząc jak strażnik trzęsącymi się rękami próbuje naciągnąć kuszę – Hej! Nie rób tego. Wiesz, że nie zdążysz. To znaczy zdążysz. Raz. A potem – kiwnął lekko głową w stronę krótkiego korytarza za sobą – oni cię dopadną. Albert, tak? Jesteś gotowy umrzeć, Albert? Ja nie, a jeśli strzelisz we mnie, zginiemy obaj.

Każdy kolejny krok zbliżał Kruka do strażnika. – Zostaw broń, Albert. Zostaw i uciekaj. Póki możesz. A jeśli za chwilę tego nie zrobisz, spotkasz Morra.

- Pokazać ci mojego Pana, Albert?

- Sigmar patrzy na Ciebie łaskawym okiem, bracie.
Magnat po tych słowach przez chwilę zastanawiał się, czemu bardziej zaprzeczyć. Temu, że Sigmar prawdopodobnie nie przyłożył nawet palca do śmierci klawisza, czy bardziej faktowi, że jakiś nawiedzony kmiot uznał, że jest na takim samym poziomie co Laube, nazywając go bratem. Ostatecznie jednak, nie odpowiedział nic, bo jego uwagę przykuł już widok kolejnego trupa. Ten był zdecydowanie lepszy niż Szczęśliwiec. Trochę czystszy, niestety starszy, ale za to jaki tłuściutki, nie to co wychudzony skazaniec. Magnat miał już przed oczyma całą scenę - strażnik, umyty i nagi, leżący na wielkim stole, podany na olbrzymiej, srebrnej tacy. W ustach ma jabłko, niczym dziki podawane na wystawnych bankietach, ot taka mała fanaberia. Szlachcic, elegancko ubrany, zakłada białe rękawiczki, po czym bierze tasak i odkraja kawałek...
- Pokazać ci mojego Pana, Albert?
Wizja ulotniła się tak szybko jak się pojawiła, a Magnat przypomniał sobie, że wciąż siedzi w celi. Wyglądało na to, że sąsiedzi z naprzeciwka również nie zamierzali siedzieć bezczynnie. Zabawny był fakt, że Ci również dzielili celę z jakimś fanatykiem religijnym.
- Snorri, jak strażnik strzelić, ty biec i powalić, rozumieć? - próbował poinstruować Khazada, w miarę możliwości wspomagając się gestami.

Kastor z pluskiem wyrwał bełt. Ścisnął go w dłoni tak by na parę centymetrów wystawał grot. Od zawsze walczyć wolał z jakimś narzędziem w ręku niż pięściami. Przeciwnicy wtedy większy strach mieli widząc jego spojrzenie i czytając w oczach co ich za kilka chwil czeka.

Kastrat nie czekał i chwycił za pęk kluczy przy pasie klawisza. Oderwał go płynnym szybkim ruchem i sięgnął po upuszczoną pałkę. Następnie ocenił ile jeszcze mają czasu nim drugi klawisz będzie mógł strzelić. Kastor wiedział, że strażnik pilnujący największych kryminalistów Middenlandu, jeśli nie całego Imperium i tak zginie, więc było pewne, że odda strzał. Były najemnik nie odzywał się.

Kastor jeśli ocena czasu ładowania kuszy i odległości wykaże, że zdąży ruszy by wbić bełt w klawisza. Jeśli nie to chwytając ciało Szczęściara zamierza się zasłonić truchłem by ruszyć i zaszlachtować stojącego na końcu korytarza.

Kastor uśmiechnął się pod nosem gdy klawisz zwiał. schylił się ponownie by wytrzeć ręce i broń oczekując co reszta uczyni.
W końcu odwrócił się do Harmy.
- Mając klucze jesteś już nieprzydatna.- Uśmiechnął się szelmowsko i zawiesił na niej wzrok.
- Jeśli liczysz, że moje słowo dane suce coś znaczy to jesteś w błędzie, ale znaj moją dobroć.- Kończąc rzucił dziewczynie pęk kluczy.
- Teraz robisz co należy lub tu i teraz moje fantazje się ziszczą. No i na Twoim miejscu bym się pospieszył i ruszył.- Dodał i wstał.

- Ktoś wie co jest tam gdzie pobiegł ten obszczaniec?- Zapytał rozglądając się po dwóch korytarzach. Korciło go iść drogą, którą znają ale jeśli klawisz zwiał tą drugą to znaczyło dwie rzeczy.
- Jeśli ten kmiot wybrał tą drogę.- Kiwnął głową za uciekającym.
- To, albo do kumpli lub srając po nogach zwiewał z kompleksu.- Przedstawił zagadkę numer jeden.
- Czy może ktoś wie kto i po co otworzył te cele?- Zadał drugie pytanie.

- Daliśmy, Schwarzwasser, daliśmy… - Kruk w zadumie poklepał współwięźnia po plecach. Żałował, że strażnik nie porzucił kuszy, z pewnością przydałaby się w chaosie zbliżającym się do nich nieuchronnie, niczym śmierć. Był przekonany, że ich cele nie były jedynymi otwartymi tej nocy, a do Morra trafi w najbliższym czasie znacznie więcej osób. Wrócił powoli do grupki gromadzącej się powoli przy wejściach do dwóch cel i uklęknął przy ciele martwego więźnia. Zmówił szeptem krótka modlitwę do Morra, kciukiem rysując na czole trupa znak bramy. – Widzisz już Pana, zaprawdę jesteś szczęściarzem.

Modlitwę i gest powtórzył przy grubym strażniku leżącym w kałuży własnej krwi. Nie wstając z klęczek zwrócił się do wszystkich – Musimy trzymać się razem. Przyda się każda para rąk. Zabić będą nas chcieli i klawisze, i więźniowie, a ja nie mam zamiaru dziś umierać. Morr powołał mnie i muszę zakończyć swoje zadanie.

- Kto i po co? Odpowiedź jest prosta - Sigmar. To znak, że zostaliśmy wybrani i mamy coś na tym świecie do zrobienia. Kruk ma rację - powinniśmy trzymać się razem i odkryć to zadanie - Żar i "współlokatorzy" spędzili razem sporo czasu na małej przestrzeni i nie pozabijali się nawzajem. Może nie był to najlepszy powód by im ufać, ale wobec reszty nawet tego nie było. Zresztą, ufał Sigmarowi, że i oni są po coś potrzebni.
- Na razie sprawdzę co widać za skrzyżowaniem korytarzy. Bóg nas poprowadzi i pomoże wybrać - powiedział i wziąwszy ciało strażnika, by wysunąć je za załom ściany najpierw (ufanie Bogu nie oznaczało przecież, że można domagać się jego opieki cały czas) i jeśli owo ciało nie zostało naszpikowane bełtami, to i sam szybko się rozejrzał.

- Już nieważne... - rzucił do krasnoluda, gdy sytuacja ze strażnikiem na korytarzu zdążyła się sama wyjaśnić, a wspomniany khazad nie musiał już służyć jako ewentualne mięso armatnie. Chociaż, biorąc pod uwagę jego posturę, być może byłby w stanie dalej funkcjonować, mimo rany od bełtu? "Na pewno będzie jeszcze sposobność, by to sprawdzić." - upewniał sam siebie Magnat.

Podczas gdy reszta była zajęta odprawianiem modłów, wychwalaniem Sigmara czy gratulowania sobie udanego manewru, Konrad dorwał się do ciała strażnika i zaczął go rozbierać. W umysłach współskazańcow mogła urodzić się zapewne jakaś perwersyjna myśl, krążaca koło tematów niezaspokojonej huci i bezczeszczenia jeszcze ciepłego trupa. Magnat, czując na sobie wzrok pozostałych i zdając sobie sprawę z tego, jak to wszystko wygląda, szybko wyjaśnił.
Jeden z nas niech weźmie jego szmaty i przebierze się za strażnika. Weźmie tę pannę - wskazał na Harmę - i niech idzie przodem, udając, że eskortuje ją z powrotem do żeńskiej części. Reszta za nim. I nie, ja szmat tego kmiota nie założę, ktoś inny niech to zrobi.
Magnat przedstawił swój plan i czekał na jego wykonanie przez innych. Sam nie zamierzał sobie więcej brudzić rąk, wystarczająco już zrobił. Teraz był czas na to, by parobkowie (reszta więźniów) odeskortowali bezpiecznie swojego Pana (czyli Magnata).