- To chyba jakieś tee... no ciongi! To ciongi! - Zawołał uradowany Czmych na widok kamieni choć też zaniepokojony skond znał ciongi.
Ostatecznie jednak wzruszył ramionami, bo zawsze był przecież ciekawy i go ciongneło w różne miejsca.
- A ty Ryjek znasz ciongi? - zagadnoł niepewnie dzika, którego prowadził za wspaniałom uzdem.
Zwierz przez chwilem nie odpowiadał by w końcu zagadkowo odrzec.
- Zapewnem.
Na co Czmych przytaknoł jakby odpowiedź była spodziewana i oczywista. Czuł jakby i on zmondrzał. Ale nie był pewien, czy to aby napewno dobrze. Od mondrych snotów spodziewano siem, że bendom gadać za resztem. A to siem nie kończyło najlepiej. Dlatego też po przedwczesnym wyznaniu o ciongach, postanowił chwilowo milczeć. Zresztom Tfardy wydawał się też znać ciongi.

Nasłuchiwanie 50%, Yb 18, Przykurcz 21, Tfardy 58, Czmych 80, Ryjek 13, Rudgar 42, goblin 9.

- Przychodzom i odchodzom - dodał Vorg za oddalajoncym siem Przykurczem. - Na ogół każdy jakieś magiczne cacko przy sobie nosi - rzekł wyciongajonc gdzieś z ubrania pierścień i przyglondajonc mu siem. Widzonc, że znowu został sam, zdjoł ze stolika jeszcze parujoncy placek z miensnym farszem, połknoł go na raz i ruszył obejrzeć co miał przy sobie niziołek, a czego jeszcze Czmych nie zabrał.
_________________

- Nuty... no na ścianie... widziałem - mamrotał goblin idonc za Ybem, niosonc zebrane rośliny. Weszli do pomieszczenia, gdzie ich pierwszy raz gobasy zaatakowały.

Rozczarował siem jednak, bo ino lustro znalazł, kupkem goblinich odchodów w koncie i stertem kamieni, które ktoś pomazał. No i ścianem, którom ktoś podziurawił.

Nie znalazł tu tego, czego szukał. Nie było wyjścia (bo było zamkniente), cza było pójść ogra zapytać o beczkem.
- Za mnom! - zakomenderował i ruszył.

Zanim jednak do ogra dotarli, spotkali resztem snotów, które wendrowały w stronem przeciwnom.

- Wy już nawarzyli tego piwa dla łogra? - spytał siem Przykurcz.
- Nie mogiemy, bo beczki nie ma - odrzekł kuchcik. - Ogra idziem zapytać, czy beczki na zbyciu nie ma.
- Ja tam odrazam - chrzonknoł Ryjek. - On niby miły, ale wcale bym siem nie zdziwił, gdyby właśnie zajadał pieczonego snotlinga.

Yb różne rzeczy w życiu widział i słyszał, no ale dzika nawijajoncego po snotlińsku, to pierwszy raz.

- Wy używali czar-zielska Trartexa? - zapytał podejrzliwie. Zioło to znane było ze sprowadzania dziwnych wizji.
- To nie zioło! To jajko zajonca! - oznajmił dumny Czmych.
- Ty lepiej chodź z nami, przecież i tak nie umiesz po ogrowemu - dodał Ryjek na odchodnym i ruszył za Tfardym. Yb zdumiony nieco został, no bo nie wpadł na to, aby palić jajo zajonca. Widać ono też niezłe ziółko było. A przecież on swojego jeszcze nie zużył. A gupi goblin zamiast zapalić jajo, to je stłukł i wypił.

Snotbalista rozmarzył siem w miendzyczasie o stworzeniu ligi szczurbola w ich Ryju. Mógłby zostać medykiem drużyny. Albo trenerem. Albo selekcjonerem. Albo buk-macherem. Przerwał jednak dumanie, gdy wraz z wszystkimi, którzy postanowili za nim podonżyć, dotarł na miejsce.

- My musimy na samom górem włożyć ten kamień - pacnoł 21. - Ino to za wysoko, to my zbudujemy schody z reszty kamieni!

Spojrzeli. Były trzy kamienie, oprócz wskazanego. Mogli zbudować schodek, a potem dwa schodki. To powinno wystarczyć, żeby dowolny snot siengnoł i wepchnoł kamień na miejsce, a na tak zbudowanych schodach dwa snoty obok siebie mogły siem zmieścić. Po kilku próbach okazało siem, że to Czmych najlepiej sobie radzi. Chociaż stenkał i jenkał i brał na siebie niesamowity cienżar, to - dzienki swoim butom - mógł jeszcze zrobić te kilka kroków. Drugim snotlińskim siłaczem okazał siem Przykurcz. We dwóch udało im siem kamień umieścić w dziurze na samej górze. Uff!!!

Od razu dało siem też słyszeć odgłos zamykanych gdzieś drzwi.
- Nie jestem pewien... - powiedział Rudgar. - Drzwi miały siem zamknonć, czy otworzyć?

- Teraz ten - Tfardy wskazał na 31, gdyż gdy raz wbił sobie coś do głowy, to tfardy przy tym obstawał i trudno było go z obranego kursu zawrócić. Był jak ciśnienta piłka do snotbola, która choćby chciała (a to siem zdarzało czensto) zmienić sfuj kierunek, to nie mogła.

Po dłuższej chwili i wielu stenknienciach, kolejny kamień wylondował na swoim miejscu. I tym miejscem wcale nie była głowa żadnego ze snotlingów!

Otworzyły siem drzwi znajdujonce naprzeciw tych, którymi weszli. Lustro na środku pomieszczenia obróciło siem umożliwiajonc, by promień świetlny wpadł do nowootworzonego pomieszczenia.

- Czekajta - oznajmił Czmych bendonc już na bardziej znanej sobie płaszczyźnie - Przepatrzym z Ryjkiem co tam jest.
Co mowionc ostrożnie potruptali do wejścia do nowej komnaty by zajrzeć do niej.
- Mam złe przeczucie - mruknoł dzik.

Jak wszyćkie tam szły to i Przykurcz tyż. Może jeszcze wiency klajnotuf tam bendzie? Czeba sprawdzić. Szed wienc kurdupel z kilofym gotowym co by nim komu w łeb dać, jak nie bendzie siem przyjaźnie zachowywowywał.

Yb, który w ramach kuchcikowania też lubował siem w słodyczach, o cuksach słyszał. Rodzajów cuksów było dużo. Były i ciongutki i kruche i kamyczki. Te tutaj widać były ciongutki-kamyczki. Wykonał test organoleptyczny który wykazał mu, że jakościowo to te znalezione przez Tfardego słodycze słabe som. Może i snotbalista mondry i tfardy był, ale na pichceniu i słodyczach to siem nie znał. Może, jak Yb skończy robić piwo, to zrobi jakieś cukierki?

Zwiadowcy weszli tymczasem do nowej komnaty. Na środku pomieszczenia, a jakże, znajdowało siem lustro, skierowane w stronem otwartych drzwi i odbijajonce światło. Zaraz po prawej stronie, przy ścianie znajdowała siem beczka. Po lewej stronie w rogu pomieszczenia znajdowała siem woda. W rogu po prawej, za lustrem stał stół, zastawiony mnóstwem przedmiotów, w tym ksionżkami, butelkami i podobnymi. Przed stołem leżały jakieś zwłoki, na wench ludzkie.

- Śliniak bym siem ucieszył z tego sprzentu - chrumknoł Ryjek do Czmycha.
- No, a Wszobój z tych organów leżoncych pod stołem... a czekaj, Wszobój już zginoł - zreflektował siem przepatrywacz. - No to może Snar?
- Snar też już zginoł - przypomniał mu dzik. - Mnie siem widzi, że konowały to szybko ginom - skwitował. Obejrzeli siem na pozostałe snoty, które powoli grupowały siem za ich plecami. Ich spojrzenia na chwilem zaczymały siem na Tfardym.
- Biedaczek - chrumknoł Ryjek. - Przeżył snotbola, a teraz został konowałem. Szkoda snota - zakończył z delikatnym kwikiem.

- Beczka! - ucieszył siem Yb. - I woda nawet jest!
Ponieważ beczka stała w bezpiecznej odległości od wszystkiego innego, ruszył zrobić inspekcjem. Była nieco zakurzona (beczka, nie inspekcja!), ale poza tym całkiem sobie. No i w pomieszczeniu była też woda.
- Goblin! - wsyp ziarno do beczki i napełnij jom wodom, co to tam w rogu jezd! - zakomenderował kuchcik.
- Ale tam w wodzie potwory som! - przeraził siem podkuchcik.

Tfardy, Przykurcz i Rudgar weszli do pomieszczenia jak śpiewacy operowi, to znaczy siem z ariom (to siem śpiewa). I z gardom (tym siem broni). A ariegarda to takie obronne śpiewanie. Chociaż snoty nie były pewne, czy bez Gobelina to ta ariegarda zadziała jak czeba.

Wyglondało na to, że Czmych był wodzem i prowadził armie snotów! Wielki Czmych! I Ryjek!
Gestykulujonc jak wprawiony, orkowy wiarus pokazał kompanom jakieś losowe znaki renkom, żeby sprawiać fachowe wrażenie i powoli skierował dzika ku zezwłokom by je przepatrzyć. Bogaty wszak o doświadczenie, że niektóre zezwłoki wstajom i som wtedy złe. I sprawiajom bojanie siem. Zaczoł wienc Czmych dodawać sobie otuchy na wszelki wypadek.
- Nie wolno siem bać, strach zabija snoty. Strach to mała śmierć, a wielka niedziela. Stawiem mu czoła.

Przykurcz ruszył za Czmychem. Też chał łobaczyć zezwłok. Takie zezwłokniente łosobniki czasem w kieszeniach różnych ciekawych rzeczóf majom. Kamykóf na przykład. Szkoda by było gdyby Czmych zabrał je wszyćkie dla siebie, bo Przykurczu nie chciało siem pomóc mu w łobszukiwaniu zwłoków.