Jaśmin

3-gatsu no Lion

Czyli koty, siostry i shogi.
Anime o profesjonalnych graczach w shogi (chyba już gdzieś widziałem podobne).
Nie wiem co się wyprawia, ale to kolejne anime, którego protagonista wygląda jak brat bliźniak kolejnego. Grzeczna fryzurka, okulary. Tylko usta nie takie. W sumie protago wygląda na wiecznie nadąsanego. A niesłusznie bo to całkiem spoko chłopak.
Siostry Są. W kolejności starszeństwa, Akari, Hina i Momo. Sympatyczne trio, które okupuje pierwszy plan w większości scen komediowych. A jest ich (scen) całkiem sporo. I to dobrych.
No i są koty. Grupka pod tytułem - "Obudźcie nas jak będzie coś do jedzenia".
Ogólnie są to okruchy życia, dramat i komedia. Z przewagą tego pierwszego. Lubię wiec oglądałem z przyjemnością.
Grafika, z wyjątkiem tych nieszczęsnych ust, całkiem udana.
Muzyka, lubię ending. Tyle.
Ogólnie czasu nie straciłem, acz raczej nie wrócę.
Ocena - 7/10, nieźle jest.

Cheers

 

Jaśmin

Megalo Box

Czyli ciemna strona sportu.
Anime wzorowane na starym hicie Ashita no Joe, czyli boks, te sprawy.
Protagonista zwany Bezdomnym Psem bierze udział w ustawianych walkach za pieniądze. Wiecie o co mi chodzi, trener mówi mu :" Podkładasz się w piątej rundzie", i nasz heros właśnie tak czyni.
I z tego ma grosz. Cóż, żadna praca nie hańbi.
Na drugim biegunie występują zawodowi bokserzy walczący w tak zwanym Megalo Boxie, najwyższej klasy profesjonalnych walkach.
Największym mistrzem boksu jest niejaki Yuri, bokser doskonały, największy Champion firmy Shirato, zajmującej się organizowaniem gali Megalonii. Ostatecznym celem naszego bohatera jest awans do finału Megalonii, w której to zmierzy się czterech najlepszych pięściarzy na świecie. Zanim jednak tak się stanie Junk Dog, ma 3 miesiące na awans na sam szczyt zawodowego rankingu bokserskiego. Tak zaczyna się seria.
Nie ma tu mowy o syndromie Rockyego. Wiecie o co mi chodzi, pięściarze obijają sobie japy, a o takim wynalazku jak garda nawet nie słyszeli. W serii mamy za to znakomicie zrealizowane sekwencje pojedynków bokserskich.
Innymi słowy grafika jest znakomita, bohaterowie krwawią, pełen realizm. Od razu mówię że to nie jest serial dla dzieci.
Co ciekawe główny bohater nie spodobał mi się tak bardzo jak jego trener. Nanbu Gansaku jest świetnym facetem, jeśli nasz pięściarz jest bezdomnym psem to Nanbu san jest starym psem ulicy. Twardy facet, pasjonat boksu, dla swojego podopiecznego gotów do najwyższych poświęceń.
Co ciekawe praktycznie rzecz biorąc w tej serii nie ma czarnych charakterów.
Opening niezły, za to ending świetny. Muzyka wpada w ucho.
Ocena 8/10, świetna rozrywka.

Cheers

 

Brilchan

Piano no Mori

Kolejna historia o muzyce na Netflixie i znów mamy pianino. Po raz kolejny historia będzie wzruszająca i prześmieszna a muzyka przepiękna. Jeżeli chodzi o anime jestem na drugim odcinku ale mangę przeczytałem do rozdziałów początkowych konkursu Chopinowskiego i mogę wam powiedzieć że wszystko wskazuję na to że tym razem będą trzymać się historii z mangi a warto bo historia ta jest piękna i warto się z nią zapoznać.

Manga skończyła się w 2005 roku o czym nie wiedziałem więc w przeciwieństwie do poprzedniego anime które ta seria miała tym razem czeka nas satysfakcjonujące zakończenie.

Jedyną wadą jaką widzę jest koszmarne CGI wyciągnięte z lat 90tych które netflix kocha używać w swoich anime żeby oszczędzić na animacji. Jak użyli go z zaskoczenia w pierwszym odcinku to parsknąłem śmiechem i trochę to zepsuło klimat. Większość scen jest jednak ślicznie rysowana a cała reszta niweluje moim zdaniem tą drobną wadę. Próbują chyba poprzez to CGI naśladować przepiękny malowany styl Pani Makoto Isshiki ale im nie wyszło

Gorąco polcam wam to anime w ramach ciekawostki autorce naprawdę ślicznie się udało oddać specyficzną fizjonomie polaków i piękno Starego Miasta mam nadzieje że uda im się to oddać w anime. Starają się ale jeżeli będziecie mieli okazje warto też zobaczyć mangę.

Anime ma tą przewagę że tu od razu słyszymy muzykę i nie trzeba jej wyszukiwać na YT jak to robiłem podczas czytania można się też dużo dowiedzieć o muzyce poważnej.

Wybaczcie że ta recenzja wyszła tak chaotycznie ale powróciły do mnie emocje związane z tą serią. Mam nadzieje że mimo mało składnej recenzji zachęciłem was do sięgnięcia po ten tytuł

 

Jaśmin

Attack on Titan sezon drugi

Czyli druga część serialu o wojnie z tytanami.
Jeśli chodzi o zwierzyniec nadal mamy te same postacie. Na pierwszym planie nadal Eren, Mikasa i Armin, ale nie tylko oni mają swoje 5 minut.
Na pierwszoplanowej scenie występują również inni żołnierze oddziału zwiadowców. Szczególnie warto zwrócić uwagę na blondwłosą Christę, nieprzypadkowo nazywaną przed żołnierzy Aniołem i jej najbliższą przyjaciółkę, Ymir. Dziewczynę o urodzie i manierach Agnieszki Chylińskiej.
Tak, ja lubię panią Agnieszkę.
Skoro już mowa o Zwierzyńcu, warto też zatrzymać się na chwilę przy tytanach. Do tytana kobiecego dołączają również tytan zwierzęcy oraz, znani z pierwszej części, tytan opancerzony i kolosalny. Dokładnie rzecz biorąc wychodzi na jaw ukryta tożsamość kolejnych żołnierzy 104 - go korpusu treningowego.
Serial nadal pokazuje wojnę z tytanami w sposób, którego sam Spielberg by się nie powstydził. Seryjne wodotryski znakomitej animacji. Rewelacyjne sceny walk. Tak, żołnierze nadal stosują sprzęt do trójwymiarowego manewru. Mimo tego, trup ściele się gęsto, serial nadal epatuje brutalnością. I tak ma być.
Ogólnie, seria ta, jak dotąd, nie zawodzi ani przez chwilę. Bohaterowie nadal są pełnokrwiści, a relacje między nimi stanowią ozdobę serialu. Tak tak, nie samym mięskiem człowiek żyje.
Raz jeszcze powtórzę, To jest kapitalny shounen. Dla fanów Yuri, obowiązkowym elementem będzie relacja między Christą, a Ymir.
Podsumowując, to jest jedna z najlepszych serii akcji jakie oglądałem.
Teraz wezmę się za inną serię ( bo od shounenów czasem odpocząć trzeba) i biorę się za część trzecią.
Podsumowując, daję uczciwą ocenę 8,5/10 i oglądać proszę.

Cheers

 

Jaśmin

Piano no Mori

Czyli leśny fortepian albo z nizin społecznych na wyżyny talentu.
To co najważniejsze przedstawił już Brilchan. Ja tylko uzupełnię jego recenzję.
To anime ma dwóch protagonistów. Amamiya Shuhei, to jeden z najlepszych młodych muzyków w Japonii i wirtuoz fortepianu. Ichinose Kai, to z kolei naturalny talent muzyczny. Kai jest w stanie perfekcyjnie odtworzyć każdy usłyszany utwór, brakuje mu jednak własnego brzmienia. Przynajmniej na początku bo ta niedoskonałość i zostaje szybko wypełniona.
I tak, to jest kolejna genialna seria muzyczna. Muzyka poważna, rządzi, w ciągu 12 odcinków nie słyszymy ani jednej nuty muzyki pop rock itp. I dobrze, bo serial ten to genialna promocja muzyki klasycznej.
Niestety, mnie słoń na ucho nadepnął i nie jestem w stanie rozpływać się nad geniuszem obu pianistów. Skupiłem się raczej na barwnych postaciach. Bo w trakcie 12 odcinków mamy do czynienia nie tylko z dwójką protagonistów, ale także innymi muzykami i nie tylko.
Osobne miejsce w moim serduszku zajmuje Rei chan.
Jeśli chodzi o postacie to wspomnę tu jeszcze o księżniczce Takako Maruyamie, która to nadała Kaiowi ksywkę Wendy. Dlaczego? Zobaczcie sami.
Grafika i animacja całkiem przyzwoite. Ja też zwróciłem uwagę na wykorzystaną kilkakrotnie grafikę komputerową. Faktycznie nie najlepszy efekt, ale da się przeżyć.
Na zakończenie, proszę oglądać, bo Kai to świetny chłopak, a w perspektywie kolejnych odcinków, świetny facet. Jeśli zaś chodzi o Shuheia i Kaia to ich relacja, da się to zauważyć, łatwa nie jest. Jest natomiast nacechowana zazdrością, zwłaszcza ze strony Shuheia. Chłopak robi wszystko by pokonać swego rywala i przyjaciela. Pod tym względem lepiej wypada Kai. Nie ma w tym chłopaku cienia zazdrości lub zawiści.
I tylko jedno mnie dziwi. Czemu dwaj i 17 letni chłopacy nie interesują się bardziej dziewczętami.
Myślę, że już niedługo doczekamy się licznego yaoi fanfiction związanego z tą serią.
Na zakończenie ( teraz już naprawdę) mam też osobne miejsce dla Ajino sensei. Bo to dobry człowiek jest. Więcej nie powiem.
Moja ocena, 8,5/10, gorąco polecam.

Cheers

PS. Twórcy serialu deklarują drugi sezon w styczniu 2019 roku. Mniam.

 

Jaśmin

Attack on Titan, sezon trzeci

Czyli Kenny Ackerman i Historia Reiss na pierwszym planie. Nie, nie będę się bawił w offtop, ale warto tu zauważyć że obie te postacie mają naprawdę spory potencjał.
Szczególnie Historia, która niestety nie ma wsparcia ze strony swojej najlepszej przyjaciółki. Tak, Ymir odeszła z tytanami i tyle żeśmy ją widzieli.
Tak, tym razem protagoniści (Ehren, Mikasa, Armin) otrzymali nieco mniej czasu antenowego.
Sporo uwagi otrzymali też pierwszy miecz ludzkości, Levi oraz generał Erwin.
Trzeba tu też wspomnieć o pułkownik Hanji, najsympatyczniejszym molu książkowym jakiego znała ludzkość, a przy tym jednym z najtwardszych i najkonkretniejszych żołnierzy miasta.
Jeśli chodzi o fabułę to tym razem mamy trochę mniej walki z tytanami, a trochę więcej ,o zgrozo, walki między ludźmi. Przoduje Kenny, ale nawet ci najsympatyczniejsi muszą zbrukać sobie ręce krwią. Cóż, czasem tak trzeba.
Grafika nie mogła już być lepsza, A muzyka z openingu wyrywa serducho.
Btw, znacie ten kawał: " Wyrywasz mi serce, jak możesz wyrwać mi serce?!"
"Dwa razy do przodu, w bok i fajer!"
Wracając do tematu, seria nadal jest fascynująca i wciąga jak chodzenie po bagnach. Tym bardziej że główny protagonista stopniowo przestaje być takim gorącogłowym narwańcem i zaczyna myśleć. Przypuszczam, że duża w tym zasługa Mikasy. Zresztą Historii również.
I tylko Ymir żal. No nic, W kwietniu 2019 - go roku wyjdzie kolejny sezon. Podejrzenia dotyczące sztucznego przedłużania serii odrzucam z pogardą. I jak najbardziej obejrzę.
Ocena, uczciwe 8/10, minus pół punktu za brak Ymir.

Cheers

 

woltron

Gobliny Slayer

Kolejne anime fantasy. Tym razem bohaterem jest pewna, młoda kapłanka która rozpoczyna swoją karierę jako poszukiwacz przygód i tytułowy Golbin Slayer, weteran wśród łowców przygód, który przyjmuje tylko i wyłącznie zlecenia na gobliny.

Doskonałe anime, dobrze rysowane (także tam gdzie korzysta z 3d) z fajnymi heavy metalowymi wstawkami. Scenariusz prosty jak budowa klasycznych sesji D&D... co nie jest minusem tej produkcji a wręcz przeciwnie.

Bardzo wszystkim polecam! Porządne 9/10.

 

__________________
"Co do Regulaminów nie ma o czym dyskutować" - Bielon przystający na warunki Obsługi dotyczące jego powrotu na forum po rocznym banie i warunki przyłączenia Bissel do LI.

BloodyMarry

Też oglądam Goblin Slayera Jest świetny.
Oprócz tego polecam Overlorda <3 W tej chwili oglądam także 3 sezon Fairy Tail.

 

Koime

Jeśli chodzi o Goblin Slayer'a, to wolę czytać mangę. Elfka i Krasnolud to super duet XD

Polecam Nanatsu no Taizai.

 

Jaśmin

Tsumiki no ie - Dom z małych kostek

Nagrodzony oscarem za najlepszy film krótkometrażowy 2009-go roku.
Trwa zaledwie 12 minut i nie ma wiele czasu na poznanie bohatera. Nie o to zresztą chodzi. Jest to mężczyzna w zimie swego życia, podejrzewam że jest wdowcem. I tyle.
Sednem filmu jest podróż bohatera w przeszłość zainicjowana przez powódź, która zmusza go do dobudowywania kolejnych pięter swego domu oraz utrata ulubionej fajki zaginionej w morskiej głębi. By ją odzyskać starzec wypożycza sprzęt do nurkowania i daje nura w głąb swego domu, przez kolejne piętra zalane wodą. Każde piętro budzi wspomnienia. I tyle bo jak zwykle nie jest ważne co, tylko jak.
Sens tego filmu wymyka mi się albowiem nie patrzę jeszcze na świat z perspektywy matuzalema. Może, jeśli Bóg pozwoli, w wieku sześćdziesięciu, siedemdziesięciu lat, obejrzę raz jeszcze i wtedy zrozumiem wszystko.
Póki co, wysuwam tezę, że sens filmu, z mojej perspektywy, sprowadza się do przeżywania starości jako podróży w przeszłość. Gdy stajemy w bramie królestwa śmierci jedyne co nam pozostaje to spojrzenie w przeszłość, w krainę szczęśliwszych wspomnień.
I tyle.
Dodam jeszcze, że film może się pochwalić interesującą grafiką w stylu malarstwa akwarelowego. I muzyką pianina elegancko podkreślającą melancholijną podróż w przeszłość.
Ocena 8,5/10, świetna choć krótka, rozrywka.

Makowe wzgórze

Jeszcze jedno arcydziełko studia Ghibli.
Pewna młoda Japonka straciła ojca podczas wojny koreańskiej. Mężczyzna był marynarzem więc dziewczyna codziennie wywiesza flagi sygnałowe mające umożliwić mu powrót do domu.
Nie będę rozpisywać się nad fabułą. Zresztą, to film obyczajowy i fabuła nie decyduje tu o wrażeniu. Najważniejszym dla mnie elementem jest spokojna, refleksyjna atmosfera, niczym aromat dobrej gorącej herbaty. Mamy tu szkolną miłość, zmagania z problemami życia codziennego i sympatycznych bohaterów wszystkich planów.
Polecam każdemu komu znudziły się shouneny.
Grafice i muzyce, jak we wszystkich dziełach Ghibli, nie można nic zarzucić.
Ocena, uczciwe 8/10 i oglądać proszę.

Cheers