Halfdan

 

archiwumX

To było ekstremalnie ciężkie przeżycie...

Gdy przybyli Eric zobaczył łowców wampirów i zakradających się w ich pobliżu jakiegoś ghula sabatnika na po diablerii. Morgan zaczął się skradać do całego towarzysza, a następnie Adam wytworzywszy pazury rzucił się na łowców i tak się rozpętało piekło...

Eric rzucił ostrzeżenie o sabatniku i łowcy do spółki z Morganem zabili ghula, a następnie zaczęli ostrzeliwać Erica, który im się odgryzał. W pewnym momencie do jego kryjówki wpadł granat, który na szczęście nie wybuchł, ale wygonił go z kryjówki. Następnie ponosząc sporo ran zastrzelił "przynajmniej tak wyglądało" strzelców, a następnie wspierał dzielnie walczącego Adama, który mało co jej nie przepłacił letargiem... albo i Prawdziwą Śmierć, która następnie by spotkała też Tremere. Gdy się udało unieszkodliwić wszystkich widocznych łowców Adam i Eric poszli się pożywić, gdy pewna łowczyni ożyła i rozpoczęła strzelaninę z Ericiem. Już dziewczyna miała załatwić Tremere, gdy na szczęście Morgan posłał w nią szablę, która posłała ją w końcu w zaświaty.

Po uprzytomnieniu sobie tego, że wygrali Eric szybko się rzucił do Adama, aby wyjąć z niego topór, a następnie dopadł do dziewczyna, która tak mu zalazła za skórę. Gdy łyknął krwi (To znaczy pochłonął 1 punkt. Dobrze rozumiem, że poziom trudności to poziom mocy (1) + 3 = 4?), zasmakował jej i jeśli nie wyczuł zagrożenia łapczywie wysuszył swą ofiarę.

 

__________________
Szukam tajemnic i sekretów.

Cai

 

ObywatelGranit

- Nie pozostało zbyt wiele - mruknął Scully, którego rozgrywka toczona pod ich nosem w Omaha, zaczęła intrygować jeszcze bardziej. Podbito stawkę i nie liczono się z kosztami. Właściwie mogli spodziewać się wszystkiego - choćby i zmutowanych potworów wypełzających z trzewi miasta. Ktoś kto posunął się do takiego czynu, nie cofnie się przed niczym.

- Jasne, że m o g ą - odparł Nosferatu. - Zastanawiam się tylko czy nie za późno na śledzenie. Jeżeli nie odpowiemy na zrównanie z ziemią Elizjum - czyli jakby nie patrzeć, świętego miejsca - to wyjdziemy na miękkie cipy. Koniec popiskiwania w cieniu. Wyśledźmy ich i oddajmy kuksańca, albo zamiast drugiego śniadania, następnym razem zabiorą nam nasze nieżycie. - syknął i napiął muskuły. Na jego szyje wypełzły czarne i grube niczym żmije żyły. Palce Szczura poruszały się nerwowo, w poszukiwaniu krtani, na której mogłyby się zacisnąć. Chociaż spędził w mieście króciutki okres, zniszczenie Elizjum poruszyło go. Co innego odstrzeliwanie pojedynczych wampirów, ba, nawet księcia, a co innego strzał w miękkie podbrzusze.

- Buffet? Co on tam robi?

 

TomBurgle

Od momentu kiedy wsiadł do samochodu był roztrzęsiony;
tak, decyzja adama była jedyną słuszną. Ale wciąż czuł że miał być tam

Wyostrzone zmysłu fanfarami oznajmiały że w paradowali w sam środek grupy włamywaczy. Choć wciąż za drzwiami, słyszeli każdy krok i każde słowo. W przelocie zgarnął kawaleryjską szablę spod portretu jakiegoś radzieckiego oficera. Gdyby pomyślał o przygotowaniu się, zabrałby któryś z pistoletów. A tak jego pozycję siły miał podkreślać antyk zwinięty na miejscu. Już miał odezwać się żeby rozpocząć mediacje, kiedy we troje zauważyli czającego się Sabatnika.
I od tego momentu było już tylko gorzej

***

Skoro Eryk i Adam byli cali, a Robert został unieszkodliwiony, nie można było już dłużej odwlekać konfrontacji z Suzan. Po raz kolejny otworzył się na otaczający go świat: dźwięk panicznie bijącego serca, szuranie butów, szelest ubrań, świst oddechu, zapach potu i dziewczęcego ciała, ślady ciepła i aury na poręczach, ścianach, klamkach. Ślad był wyraźny, choć rozmywał się coraz szybciej.
Czując jak jego martwe ciało płonie życiem z intensywnością która wypaliłby z człowieka życie w ciągu godziny, Morgan pędził śladem dziewczyny. Choć, pamiętając jakim drapieżnikiem okazała się jej siostra, mógł za chwilę zakończyć całą noc patem.

 

__________________
W styczniu '22 zakończyłem korzystanie z tego forum - dzięki!

Brilchan

Przed walką


Adam jeszcze podczas jazdy opowiedział reszcie o wizji którą doznał wspólnie z Morganem - O ile dobrze zrozumiałem, John zesłał nam tą wizje jako ostrzeżenie. W “pałacu cara ” są nieproszeni goście przydałoby się jakiegoś złapać żywcem żeby upewnić się czy są to włamywacze, ludzie Gerolda czy łowcy ale jeżeli nie nadarzy się okazja nie ma co żałować. Nie ryzykujcie niepotrzebnie, mają dokumenty jakie zbierał na nas ten ruski dziad więc tak czy inaczej są zagrożeniem dla Maskarady a wszyscy wiemy co to oznacza - Powiedział zimno. Po chwili ciszy dodał - Spróbujcie rozprawić się z nimi szybko Elizjum jest atakowane przez wrogie wampiry nasz wiking i jacyś jego sprzymierzeńcy pomagają przy ewakuacji. Jeden z tamtych wampirów też ruszył do posiadłości więc możemy się spodziewać dodatkowego przeciwnika priorytetem jest zabezpieczanie dokumentów potem ruszymy do kontrataku przeciwko wrogim Kainitom - Wyjaśnił pokrótce i wydał proste polecenia.

Opowiadając pominął jednak pewien szczegół który nie był ważny dla ich obecnej sytuacji. Zanim ujrzał wizje ostrzegające przed wrogami przed jego oczami w rozbłysku kolorów zobaczył sceny ze swej przeszłości. Był wtedy guholem, biegł przez las wraz z innymi sobie podobnymi żołnierzami aby pod wodzą starych wampirów mordować czerwoną zarazę komunistów...

Zrozumiał przesłanie szalonego wikinga: "Porzuć niezdecydowanie, odkryj w sobie tamtego dawnego wojownika lub zgiń! ".

Gdy zbliżali się do posiadłości przekręcił gałkę w swojej lasce i wyciągnął z ukrytego w niej schowka długie obosieczne ostrze, następnie oderwał potrzewkę na plecach taniej marynarki gangstera i schował tam puste w środku drewno. Cylinder oraz okulary zostały ładnie złożony i wylądowały w kieszeni - Żeby nie było wątpliwości ja w przeciwieństwie do naszego zdrajcy jestem Torredorem po prostu miałem sporo bliskich przyjaciół pośród Bruja- Rzekł z uśmiechem po czym skupił się a po chwili dzięki mocy krwi jego oczy widziały w ciemności.

Gdy Adam wyciągnął szpadę, Eric położył dłoń na jego ramieniu
- Pozwól, że za nim ruszymy do bitwy skorzystam z nadwzroku i przyjrzę się temu.

Estraicher jedynie skinął głową na znak zgody i mocniej ścisneła szpadę. Gdy tylko wysiądzie z samochodu zamierzał skorzystać z akceleracji wiedział że zużywa dużo krwi ale zamierzał tym razem pokazać się jako regent który potrafi walczyć z wrogiem ~A braki uzupełni się na przeciwnikach~ - Pomyślał z dzikim uśmiechem po czym otworzył kopniakiem drzwi następnie poczeka na sygnał od Smitha.

Walka

Łowcy dozbrojeni bronią porozwieszaną na ścianach okazali się niezwykle groźni osłonili się rzymską tarczą ustawili na schodach czekając na atak.

Tymczasem Czarownik ujrzał wrogiego wampira. Jego aura była purpurowa, przy brzegach robiła się brązowa by na końcu przejść w czerń. Oczywiście była blada. Oprócz tego sabatnik miał uaktywnioną moc niewidoczności, ale bez problemu go wyczuł. Dodatkowo zmysły Niemca ostrzegały go przed niebezpieczeństwem, twoje istnienie jest zagrożone. Czuł się obserwowany, ale nie wiedział przez kogo i skąd.

Erick wykazując się sprytem krzyknął - Uwaga! Tam się czai sabatnik!- wskazując go ręką obie grupy na kilka chwil połączył wspólny przeciwnik który pod tak zmasowanym atakiem szybko odszedł w objęcia prawdziwej śmierci.

Walka która nastąpiła potem była krótka oraz krwawa Adam wyrywał śmiertelnym oręż z rąk i odbijał ich ataki korzystając ze swej nadludzkiej szybkości starając się rozerwać ich na strzępy. Wokół latały kule i słychać było ogłuszający ryk wystrzałów.

Został zaatakowany w plecy wyostrzone krwią zmysły i wzmocnione ciało wytrzymało te ciosy jednak ból rozproszył go na tyle że został potężnie ugodzony siekierą w serce. Jego przeciwnik był guholem a siła jego ciosu była tak wielka że bibliotekarz złamał poręcz.

Pocieszeniem było to że zdołał oderwać dłoń która została przeciwko niemu wzniesiona unieszkodliwiając śmiałka.

Po walce

Powrócił do życia gdy Erick wyciągnął z niego siekierę, walka była skończona. - Danke schön Herr Smith- Wyszeptał osłabiony następnie zaleczył rany, w jego ciele pozostało mało krwi co objawiło się podszeptami Bestii namawiającej go do diabolizacji sojusznika...

~ Zapchaj się tym!~ - Pomyślał osuszając resztki krwi z urwanej prawicy którą wciąż kurczowo ściskał, na szczęście mieli dużo świeżych trupów do wyboru, Adam wybrał sobie młodego Indianina

~Dzielnie walczyliście, zasłużyliście na śmierć i pochówek prawdziwych wojowników! Niestety, czasy są zbyt niespokojne na takie luksusy a ja jako nowy władca muszę być bardziej pragmatyczny wycisnę z was ostatnią kroplę krwi a zwłokami nakarmię świnie aby zatrzeć wszelkie ślady zachowując Maskaradę~- Pomyślał ze smutkiem, nie mógł sobie jednak pozwolić na słabość gdyż wiedział że ta grupa byłaby niezwykle groźna gdyby znała położenie ich legowisk i wdarła się tam za dnia.


Zaspokoiwszy głód odnalazł Morgana, okazało się że dziewczyna uciekła a on znalazł kolorowy szal przy schodach - Szybko, trzeba ją znaleźć! To ona miała papiery, jeżeli pójdzie z nimi do tego mafioza jesteśmy zgubieni ! Może Midnight ją pochwycił ?

Torreador obficie korzystał z akceleracji oraz Nadwzroku aby zlokalizować ślady trasy jaką obrała Suzan lub wykryć jej aurę jeżeli wciąż była w budynku nie obawiał się zużywać tego cennego zasobu gdyż na schodach czekało jeszcze kilka stygnących zwłok.

Jeżeli jej nie znajdzie wróci do dwóch Czarowników i omówi sprawę jeńców .

- Co robimy z guholami którzy ocaleli po bitwie ? Osobiście nie ryzowałbym posiadanie tak groźnych żmij pośród swych sług lecz jeżeli sądzicie że jesteście wstanie ich opanować to zezwolę żeby zachowali życie jako członkowie waszej świty. Wciąż winię się za to że nie ocaliłem tamtego kamerdynera w sądzie który miał pójść na służbę do Pana Smitha to by wyrównało tamten dług. To nieortodoksyjne rozwiązanie ale trzeba rozważyć czy możemy sobie pozwolić na marnowanie cennych zasobów w obliczu wojny ?

Przed odjazdem uzupełnił braki w Vitae którą zużył na poszukiwanie i spróbował jakoś zabezpieczyć posiadłość przed włamaniem potem przyślę tu swoich pracowników i Alistra aby posprzątali.

 

archiwumX

Gdy Erick wyssał swoją przeciwniczkę podszedł do Morgana wziął szal, wyostrzył wszystkie swoje zmysły i starał się wyczuć aurę jego właścicielki...

 

__________________
Szukam tajemnic i sekretów.

Cai

 

Halfdan

 

czajos

Anthony siedział na tylnym fotelu Bentleja i bez zainteresowania przyglądał się mijanym na ulicach ludziom. Żałosnym i prostym ludziom, narzędziom właściwie. Marching już dawno utracił swoją więź z człowieczeństwem, był bestią, wilkiem wśród stada cieląt. Samochód podjechał pod posterunek policji stary i szary budynek nawet dla nie posiadającego daru nadludzkiej percepcji Anthonego roztaczał auro szarości i beznadziei, a teraz i delikatną nutkę strachu. Wchodząc do poczekalni jego oczy zalśniły nienaturalnym blaskiem, nie była to jednak budząca przerażenie krwista czerwień którą dawała Dyscyplina Animalizmu, a delikatny nieopisany słowami blask który przyciągał do niego śmiertelników niczym ćmy do wiszącej na ganku lampy. Stoją w pomieszczeniu ludzie ucichli nieco gdy go ujrzeli, kilku co śmielszych próbowało nawet zwrócić się do niego z jakimś pytaniem bo rozsiewana przez niego aura opanowania i autorytetu skłoniła ich do przekonani, że jest kimś znaczącym w tu w siłach porządkowych Omahy. Przelotnie ujrzał też dwóch innych mężczyzn którzy tuż przed nim wkroczyli w obręby posterunku, jeden biały drugi czarnoskóry, odwrócili się na chwilę jakby porażeni prądem i spojrzeli na Marchinga jednak zdołali zerwać pęta uroku i odejść w głąb budynku tylko raz czy dwa razy rzucając przez ramie spojrzenie na Anthonego który właśnie skierował się do okienka gdzie siedziała Jennifer.
- Anthony Marching, witam -powiedział swoim hipnotycznym i uwodzicielskim głosem Anthony.
- Mam pewną informację dla Detektywa Wildflowera, prosił bym by była Pani tak uprzejma i wskazała mi jego biuro -
Policjantka po drugiej stronie szyby zagapiła się na niego i zawiesiła na chwilę jak niczym nastolatka do której właśnie odezwała się jej szkolna miłość.
- Yyyy, tak,tak oczywiście - odpowiedziała nagle wyrywając się z tego zamyślenia i bezwiednie przeczesując blond włosy i uśmiechając się niepewnie w kierunku Anthonego.
- Tutaj do drzwi proszę - powiedział wskazując ręką znajdujące się po lewej drzwi, a następnie wstała od biurka z kluczem w dłoni by otworzyć je i wpuścić Marchinga i Zabydeusza.
- Muszą Panowie iść tu wzdłuż tej ściany do schodów, a następnie wejść na drugie piętro tabliczka z imieniem jest na drzwiach. - mówiła dalej starając się jak najdłużej przykuć na sobie uwagę Marchinga.
- Może kawę ? - zapytała jeszcze gdy dwójka aplikantów podziękowała jej skinieniem głowy, a On obdarował ją nawet chyba lekkim uśmiechem.
- Nie mieli byśmy czelności Panni tym trapić- powiedział Zabydeusz widząc, że kobieta oderwała się trochę od rzeczywistości, a jego Pan zaczyna być lekko znudzony tą błazenadą.
- Z pewnością ma Pani jeszcze mnóstwo innych obowiązków - kontynuował delikatnym ruchem dłoni wskazując kobiecie okienko przy którym przed chwilą siedziała, a w którym gdy tylko Anthony się oddalił znowu zaczęła się tworzyć kolejka. Kobieta zmieszała się lekko i rzuciwszy ostatnie spojrzenie na Marchinga pożegnała się i odeszła.
Anthony zaczął wchodzić po schodach,a Zabydeusz niczym wierny pies kroczył krok w krok za nim. Biuro Wildflower'a nie było trudne do znalezienia, nalepiona na przydymioną szybę nalepka jednak wskazywała, na to ,że biuro dzieli on jeszcze z jednym mężczyznom niejakim Charlsem Soup. Czytając tą karteczkę Anthony lekko zmarszczył brwi, nie przypominał sobie by w którejś z rozmów z Nocollo pojawiało się to nazwisko. Sam Wildflower był wtyką jego potomka w policji Omahy, był on detektywem który zajmował się sprawami prowadzonej przez niego organizacji więc naturalnie Anthony skierował się właśnie do niego, jednakże taki mały problem jak obecność innego śmiertelnego w pomieszczeniu nie miał żadnych szans naruszyć chociażby spokój Wampira.

Wildflower siedział za swoim zdezelowanym biurkiem wpychając właśnie do i tak już przepełnionej popielniczki kolejny niedopałek, nienawidził tej roboty, gdyby nie to że Don Leone łożył kasę która spłacała jego rachunki i spełniała zachcianki już dawno rzucił by to wpizdu, a tak znowu musiał wpatrywać się w scenogramy z przesłuchań by szukać w nich przesłanek o zdarzeniach które nie miały wypłynąć na światło dzienne i musiał redagować swój raport tak by zostały one zignorowane. Wpatrując się w ciąg liter które układały się w pijacki bełkot przesłuchiwanego w pierwszej chwili nawet nie podniósł głowy gdy otworzyły się drzwi do gabinetu. Ale gdy tylko uniósł głowę od razu otrzeźwiał nie lubił takich gości, idealnie ubrany z drogim zegarkiem i wykiwajdłem za plecami, oj niedobrze.

Drzwi otworzyły się pod naciskiem dłoni Zabydeusza i Anthony rzucił spojrzenie na człowieka Nicolla czterdziesto-kilku może nawet piędziesięcio-kilku letni lekko szpakowaty mężczyzna siedział nad jakimiś dokumentami w kłębach tak gęstego papierosowego dymu, że nawet oddychającemu tylko po to by zachować maskaradę Wampirowi zaczęło to przeszkadzać.

Gospodarz nie zearegował natychmiast, ciągle wpatrzony w papiery przez chwilę zignorował gości, jednakże gdy tylko jego oczy łaskawie spojrzały na Marchinga jego postawa natychmiast się zmieniła. Sylwetka wyprostowała się, a całe krzesło odsunęło się od biurka jakby siedzący na nim mężczyzna właśnie miał się rzucić do ucieczki. Tak reakcja detektywa natychmiastowo popsuła Anthonemu humor, miał nadzieję, że Wildflower będzie inteligentną i poważną osobą, a okazał się, jak to zwykle bywa ze sprzedawcami własnych ideałów, kolejnym karaluchem obdarzonym po prostu silnym instynktem przetrwania który wiedział kiedy zamknąć usta.
- Wildflower rozumiem ? - zapytał Anthony stając przed biurkiem detektywa i patrząc na niego z góry. Wcześniej chciał się usadowić na kanapie która stała na przeciwległej ścianie pokoiku niestety wystarczyło jedno spojrzenie, że jest pokryta równomierną warstwą obrzydliwego lepiącego się brudu.
Detektyw przytaknął ale nie zmienił pozycji, a w jego głowie chwila po chwili pojawiały się niepokojące domysły czego to może od niego chcieć ten jegomość.
- Jestem tu od Nicolla, odpowiesz mi teraz na każde zadane przeze mnie pytanie. - powiedział Marching.
- Yyyy, no ale przecież ..... - Bełkotał przez chwilę bez składu detektyw aż nagle w jego oczach zapalił się chytry ognik.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz. Chyba, że masz jakieś informacje wtedy lepiej żebyś... - powiedział z nową werwą Wildflower.
- Milcz - przerwał mu Anthony, a szczęka detektywa zamknęła się z kłapnięciem. Fascynujące obrzydliwe stworzenie z tchórza do twardziela w 3 sekundy.
- Nie będę tu się bawił w żadne hasła potwierdzenia czy gierki ja pytam ty odpowiadasz, rozumiesz ?- Kontynuował Marching.
Detektyw tylko skinął głową usta miał sklejone niczym klejem. Nagle drzwi do pomieszczenia otworzyły się a do środka wszedł wysoki blondyn około trzydziestki niosąc w rękach dwa kubki mętnej cuchnącej chemią lury którą tutaj nazywano kawą.
- Dobry wieczór - powiedział po chwili przerwy patrząc ze zdziwieniem na dwójkę stojącą przed biurkiem jego partnera. Anthony zbadał go spojrzeniem jako taki zegarek całkiem porządna marynarka, może być, a następnie spojrzał pytająco na Wildflowera który jakby za dotykiem magicznej różdżki nagle odzyskał zdolność mówienia.
- Usiądź Charli, mamy gości od naszych znajomych - powiedział lekko łamiącym się głosem Wildflower.
Słysząc te słowa blondyn skierował się do swojego biurka i postawił na nim kawy.
- Detektyw Charls Soup - powiedział nowo przybyły i usiadł.
- Mam ty trochę do zrobienia Panowie i oczekuję waszej współpracy w tym temacie. Powiedzcie mi kto jak i dlaczego trzyma wszystkie sznurki w tym posterunku. - powiedział Anthony i usiadł na kanapie w miejscu które chwile temu Zabydeusz doprowadził trzymaną w marynarce chusteczką do akceptowalnego porządku. Zdanie to napędzane siłą sztuki Dominacji spowodowało, że zasiadający za biurkiem Wildflower zaczął ochoczo dzielić się swoją wiedzą, a siedzący obok niego partner choć wyraźnie zdziwiony rozwojem sytuacji nie miał nic innego do wyboru jak pomóc mu uzupełnić brakujące luki.

****

Cała wizyta na posterunku zajęła Anthonemu dwie godziny. Dwie godziny wytężonej pracy, zaczepiał ludzi na korytarzach wzywał do różnych biur i spotykał w toaletach. Co prawda nie miał jeszcze policji w kieszeni, taki poziom władzy uzyskiwało się przez tygodnie, a nie kilka godzin ale nie było szans by na posterunku zdarzyło się teraz cokolwiek o czym nie poinformowano by, oczywiście pośrednio, Marchinga. Po skończonym oblocie pozostało tylko przyjrzeć się nowo przybyłym, dwójka agentów FBI także kręciła się po posterunku by poznać jego strukturę, tej nocy Anthony nie miał już czasu się nimi zajmować. Jego wampirze zmysły dostrzegały już powoli pojawiającą się na krawędzi horyzontu łuną. Jako Lasombra Marching był wyjątkowo wyczulony na takie szczegóły i gdy tylko powrócił z Zabydeuszem do samochodu założył przyciemniane okulary o modnych w dzisiejszych dniach dużych szkłach przypominających okulary pilotów myśliwców i na powrót skierował się w obręby swojej domeny. Za jakąś godzinę powinna się tu zjawić jego goście. Telefony które próbował wykonać z samochodu Marching do swojego potomka pozostawały głuche, widać blokada łączności ciągle funkcjonowała więc dzisiejszego wieczora nie będzie w stanie zapewnić gościom świeżej Vitae ale na szczęście w jego piwnicach pozostawało dość zasobów by zorganizować jeszcze jedno czy dwa przyjęcia, będzie się też mógł pochwalić szerszą paletą smaków.

Margarita i Paulo spisali się wyśmienicie, oświetlenie podjazdu zmieniło go w świetlistą promenadę i ujawniło skryte w mroku detale idealnie utrzymanego ogrodu. Na wejściu Anthonego przywitały wszystkie jego kobiety odziane w odświętne stroje, a także dwójka jego Ghuli, która zachęcona skinieniem dłoni swego Pana zaprowadziła go do sali balowej. Długie wyłożone marmurem pomieszczenie mogło by pomieścić dwa korty tenisowe, a na centralnie umieszczonym stole można by było grać w curling, piękno dębowego drewna układało się w naturalne ciągnące się wzory na jego powierzchni, a otaczające krawędź delikatne zdobienia same w sobie były dziełem sztuki. Ściany pokrywały najróżniejsze obrazy, płaskorzeźby i arrasy przedstawiające głównie sceny biblijne. W najdalszym krańcu sali stało za to gigantyczne palenisko które zostało ustylizowane w taki sposób, że na myśl przychodziły człowiekowi wrota do piekieł, wewnątrz szalała burza płomieni i zapewne gdyby nie odległość dzieląca je od stołu nie była tak duża, a samych nie izolowała od otoczenia pancerna szyba Anthony nigdy nie odważył by się zasiąść u szczytu stołu w wielkim fotelu. Fotel ten miał jedno zadanie, podkreślić pozycję zasiadającego w nim, w swej domenie Anthony był jedynym i niekwestionowanym władcą, a wszyscy pozostali, co najwyżej, gośćmi domu.

 

__________________
Nowa sesja dark sci-fi w planach zapraszam do sondy