– Suszy mnie – oznajmił dramatycznym szeptem Popielski, gdy wierzchowce z braku koniowiązu do gruszy podle karczmy wiązali. Spod niskiej strzechy roniącej nadgnite wiązki słomy dobiegała muzyka skrzypcowa, i tyle samo w niej było tęsknoty i pragnienia, by na koń wskoczyć i gnać, gdzie oczy poniosą, co w czarnych źrenicach Marcinego ghula.
– Ciebie, moczymordo, zawsze suszy.
– Bo gorycz z serca najlepiej gorzałą spłukać, zwłaszcza gdy taka wielka, że pod gardło podchodzi – odparł Popielski sentencjonalnie i westchnął rozdzierająco.
– A tobie cóże znowu? – Marta za łokieć go pochwyciła i obróciła ku sobie, ale już zdążył uśmiechem lico krasne i dzikie przyozdobić.
– Nic to, Martuś. Nic to.

Gdy jednak tylko próg przekroczyła i zasiadła za stołem z nieheblowanych desek, po którym się dropiata kura przechadzała, to zrozumiała. Wiatr muzykę odwinął w nuty tak tęskne, że choć powietrza nie potrzebowała od dawna, to coś ją dusić zaczęło i żal jakiś przeogromny za serce pochwycił mocarnie. Ojciec jej, ten śmiertelny, stanął przed oczami, jak ją cierpliwie uczył drut nad ogniem w haczyki na ryby wyginać. Śmierć Auktume, po stokroć przecież już opłakana, znów się stała raną świeżą i juchą broczącą. Jak wtedy, gdy go znalazła na pobojowisku, z ramionami szeroko rozrzuconymi ziemię obejmował, na której padł, nocne niebo i świat cały. Martwymi oczami patrzył w strzępy pędzących obłoków i uśmiechał się, jakby go śmierć dopadła w połowie jakiejś dobrej myśli... a ona sądziła, że jej nic gorszego już nie spotka, że nie może być straty większej i żałoby głębszej niż ta po nim. Kiedy zobaczyła, że być może, miesiące całe czuła, dzień i noc, że ktoś jej kawałki jej samej od jej istoty odrywa przemocą, więc chodziła nad Wisłę i wyła jak pies z bólu i tęsknicy. Dostateczny powód, by Małgorzaty nienawidzieć? Dość sprawiedliwy, by jej śmierci pragnąć i zbroić się?

Schowała twarz za włosami i pewnikiem by tak siedziała, gdyby grajek ust do niej nie otworzył.
– I ja cieszę się, że cię widzę. I znów przytrzymać na chwilę mogę? – zapytała w odpowiedzi.
– Za pół godziny robię sobie przerwę przy kufelku piwa – odparł Wiatr i jak niby nigdy nic wrócił do pieszczoty smyczkiem po strunach instrumentu.
Skinęła głową i rzutkim ruchem dłoni spędziła kurę ze stołu. Gorzały zamówiła Popielskiemu, co się w skrzypce tęsknym wzrokiem wpatrywał, a gdy podpił, bez słowa wyszedł do koni, by z bandurką powrócić. Popił raz jeszcze i skrzypkowi akompaniować począł. Marta z przymkniętymi oczami kołysała głową nad dwoma kuflami piwa i rozmyślała, jakby tu Milosowi radość jakowąś sprawić.

Wiatr tańczył po strunach palcami i stopami pomiędzy słuchaczami. Wirtuoz na wirtuozy, z pewnością wieki całe szlifował swój talent. W końcu przysiadł się do ich obojga i odczekał, aż dziewka karczemna przyniesie mu kufel. Uśmiechnął się do niej, wywołując rumieniec i spytał.
– Co was tu sprowadza, moi drodzy?
– Skrzypki twoje – odparła Marta krótko i uśmiechnęła się leciutko, samymi kącikami ust. – Zaczarowany instrument. Od dawna gościsz tu?
– Magia kryje się w palcach, nie w skrzypkach. – odparł z uśmiechem Wiatr i zamyślił się. – Od… dwóch nocy. Pewnikiem jutro wyruszę dalej, gdzie nogi i oczy poniosą, lub kolasa podwiezie.
– To ja niewiele dłużej. Alem już tu trochę zdążyła potańczyć do muzyki miejscowej i obaczyć, kto tu i jak gra – skrzywiła się Marta i uniosła kufel do ust, by picie zamarkować. – To i oprócz skrzypek twoich wdzięczność mnie poniekąd przywiodła. Tyś mi w Przeworsku wiedzy nie poskąpił. Chyba że wiesz już o tym, kto tu pierwsze skrzypce gra? – zaśmiała się cichutko.

– Z tegom co słyszał po drodze? Jeszcze nie wiem… – zaśmiał się cicho. – Ale żeście rozjuszyli przeworskich wampirów. Jeden z nich ponoć skargę do Krakowa pisał na was.
– Czymże, ach, czymże? – Marta złapała się za martwe od wieków serce. – Czymże im za skórę zaleźliśmy, niebożęta?
– Tego żem się nie dowiedział i żem pomylił wasze imiona, gdy mnie jego sługi przepytywali, tak więc pewna Magda może być zdziwiona, iż z prowincji na nią skarga poszła – zaśmiał się Wiatr.– Cóż poradzić. Pamięć Wiatru nie jest solidna. – Po czym zamarkował picie z kufla.
– Brak poczucia humoru – oznajmiła Gangrelka z wielką pewnością – zazwyczaj jest przyczyną donosów przeróżnego sortu i ruchów dziwnych a nieprzemyślanych w swej gwałtowności. Z tego, com się dowiedziała… brak poczucia humoru jest i tutejszym znakiem szczególnym. Im wyżej, tym bardziej brakuje. Powiedz mnie, kuzynie… ta kolasa coś mówił, to niezbędna, czy jeno fanaberia taka, by tyłkiem potrząść na wybojach?
– Kolasa, wóz drabiniasty, własne stopy… koń czyiś – odparł Wiatr z uśmiechem. – Co się trafi.
– To i dobrze – pokiwała głową. – Bo bym ukraść lubo pożyczyć musiała. Dałbyś się porwać na moje siodło, razem ze skrzypkami?
– Po cóż to byś mnie porywała? Tu posłuchać wszak mnie możesz, a ja jak ten słowik, co w klatce żyć nie potrafi – odparł melancholijnie Wiatr.
– To i prawda. – Marta nie zawstydziła się, bo na wstydzie jej nie zbywało. Ale okazała zrozumienie. – Ale tam Patrycjusz ów, z którym potańcować bym chciała… I dzieweczka, co cię jeszcze nie słuchała, a pierwszy bal swój szykuje. A być może, że prócz wielu innych ślicznotek – także i owa hrabina, którą poznać chciałeś.
– Interesujące… Powiedz więcej o tym, dzika różyczko – odparł z ciepłym uśmiechem Wiatr.
– O czym konkretnie? Ślicznotkach bardziej interesujących niż kniaziowie? – Marta poruszyła brwiami i znów sięgnęła po kufel. W drugim Popielski wąsy maczał, a przymierzał się wyraźnie, by skrzypki Wiatra na stole złożone pomacać.
– Ogólnie… o szczegółach tego występu? O panienkach i szlachcicach… o krewniakach, którzy się na nim zjawią – odparł melodyjnym głosem Wiatr i pogroził palcem Popielskiemu.
Wyjął z kieszeni dużego złotego florena. – Lubisz ryzyko, dzika różyczko?
– Lubię ciekawe propozycje. Niebezpiecznych mężów. Jeszcze kilka rzeczy – odparła uprzejmie. – Większość z nich wiąże się z ryzykiem.
Wiatr pokazał wampirzycy obie strony monety.

– Lilija francuska… jestem twój niewolnik na kilka nocy i pojadę zagrać, komu zechcesz. Papież… ty zostajesz tutaj i następnej nocy tancerką będziesz moją podczas mego kolejnego koncertu. A potem się rozmówimy, co do kwestii mego udziału w tym przyjęciu – rzekł, obracając w dłoni monetę, która rzucała złowrogie błyski. – Jeden rzut, jeden wyrok… co ty na to?
– Jestem biednym stworzeniem, Wiaterku – Marta wzruszyła ramionami. – I z tego, co mam w mieszku, nie starczyłoby na grajka jak ty. Rzeknij mi najpierw… za opowieść zagrałbyś? – rękę po florena wyciągnęła.
Ten schował się pomiędzy palcami grajka, unikając schwytania.
– Pewnie zagrałbym, albo i nie… zależy jaka byłaby to opowieść. I nie mówię nie… mogę i zagrać bez względu na wynik rzutu. W jednym jednakże przypadku będziesz musiała mnie przekonywać, w drugim… zwycięstwo masz zapewnione. Ryzykujesz niewolą jednej nocy i byciem rozrywką tutejszej tłuszczy. Są gorsze niewole na tym świecie, dzika różyczko.
– A co ty ryzykujesz? – wyszczerzyła się Marta drapieżnie i Popielskiego po łapach dłonią prasnęła, bo się znów do skrzypek sposobił.
– Dyć mówiłem… niewolę, do czasu tego występu. Najgorszą rzecz z możliwych dla Wiatru.– przypomniał wampir.
Marta ściągnęła usta w wąską kreskę i policzki wsparła na dłoniach.
– I to – wskazała już swoim zwykłym, leniwym tonem – mnie bardzo martwi i zasmuca. Że mnie masz za jedną z owych ślicznotek, co cię zaprzęgnąć w kierat jak raba pragną, byś dął w wiatraki lokalnej polityki – rzekła, do poprzedniej ich rozmowy na weselu nawiązując. – Lepsze miałam mniemanie o naszej znajomości. Błędne, znaczy?
–Na kilka dni… potem Wiatr poleci tam gdzie chce…– przypomniał wampir. – Miejscowa polityka, ani mnie ziębi, ani grzeje. Ta ciągła walka o trzodę… nie mnie o tym rozmyślać.
Spojrzał wprost w oczy Marty.
– Nie mam cię za taką osóbkę moja droga… Ale chcesz mnie nająć do występu. Więc jeśli odrzucimy ten wątek z zakładu to… czym go chcesz zastąpić moja droga?
– Oczywiście, że opowieścią jakowąś – fuknęła jak kotka. – Pełną złota, ślicznotek o sercach żmijowych, tajemnic i wyrywania sobie nawzajem wpływów i innych błyskotek, w których ślicznotki gustują. Jeśli wygrasz, to ci zatańczę jutro. A do opowieści, co twoją zapłatą miała być, dorzucę jedno pytanie, które zadać możesz, a ja odpowiem, samą prawdę i tylko prawdę… tak długo jak pytanie dotyczyć będzie rzeczonej historii. Przegrasz – zagrasz za to, co mi przyjdzie do głowy opowiedzieć. I zrobisz z tą historią co zechcesz… i coś, o co poproszę. Zaś dla mnie opowiesz własną… wybraną przez siebie, jakąś ładną. Jest ryzyko? – roześmiała się.
– Nie jestem bajarzem, więc… nie oczekuj zbyt wiele. Opowiadam melodią nie słowami.

W dłoni grajka znów pojawiła się moneta, wystrzelona w górę gwałtownym ruchem palców wirowała w powietrzu błyszcząc zwodniczo. Po czym spadła w dłoń Wiaterka, który nakrył nią wierzch dłoni wyuczonym odruchem. Uśmiechnął się do Marty i spytał.
– Czujesz powiew Fortuny?
Gangrelka śledziła lot monety wilczymi oczami. Parsknęła krótkim śmieszkiem, bo się jej nastrój cokolwiek udzielił.
– Jeśli przerżnę, to obym w miłości choć szczęście miała.
– Zobaczymy więc kto dziś kochankiem Fortuny, a kto Wenus. – Wiatr odsłonił dłoń i… na wierzchu jej błyszczał papież. – Wygląda na to że jutrzejszej nocy ty tu będziesz tańcować. Wolisz, bym załatwił ci własne legowisko, czy też… nie szkodzi twej famie zająć tę samą izbę co ja?
– Wybacz, lecz pod dach tak mocno zgniłą słomę roniący to mnie tylko jedna persona wpędzić może… – uśmiechnęła się Marta. – Zdrzemnę się w lesie. A niecałą godzinę po zmroku się obaczymy.
– Jak ci wygodniej…– odparł z uśmiechem wampir, a jego moneta znów znikła w jego dłoni.

Inna moneta, jednakże srebrna tylko, pojawiła się w białej rączce Marty, by błysnąć zachęcająco w stronę posługaczki. Szepnęła jej wampirzyca cicho, by gąsiorek najlepszej gorzałki wygrzebała, po czym odprawiła. Dopóki Wiaterek udawał, że piwo popija, udawała i ona, i cichutkim szeptem przeznaczonym tylko dla jego uszu wyklarowała wpierw ogólny zarys kniaziowskich person i ich lokalnej wojenki, która obecnie utkwiła w martwym, nomen omen, punkcie, a potem dorzuciła hojną garścią najbardziej fantastyczne opowieści z wyszukanych przez Giacoma w kronikach. I trzeba było trafu, że akurat po wyszeptanej rewelacji o bagiennych kusicielkach błyskających pokrytymi łuskami wdziękami, gdy Marta wybuchnęła śmiechem dla odmiany wcale nie cichym i skrytym, bo się jej ze Swartką mniemane poczwary skojarzyły – w drzwiach karczmy stanął młody szlachetka w szaraczkowym żupanie i rysim kołpaku wetkniętym krzywo na podgoloną wysoko głowę. Znajome się Gangrelce wydało owe oblicze, na którym ledwie co wąs się wysypał – a i młodzik musiał kojarzyć ją, bo wpatrywać się począł intensywnie i mrugać, jakby coś mu w oko wpadło. Ruszył wreszcie, kołpaka uprzejmie uchylił. Marta nawet zadka od stołu nie uniosła.
– Waść chcesz gadać ze mną? – zaciekawiła się zamiast tego. – To się przedstaw pierw i napij. – Sunęła w jego stronę jeden z kufli. – Bezimiennie i o pysku suchym szlachcie się nie godzi.
– Jam Walerian Suchodolski, herbu Leliwa. – Młodzik wyprostował się dumnie. – Pisma wiozę od krakowskiego biskupa.
– A to tym bardziej spocznijcie i napijcie się – rzekła mu Marta i nieśpiesznie dokończyła Wiaterkowi historię srebrnobiodrych dzikich panien.

Po odsączeniu wszystkich dyrdymałów, tytułów i napompowanych jak świński pęcherz grzeczności, w odczytanym przez Suchodolskiego liście ostały się jeno dwa konkrety. Że Jan Szafraniec dziękuje za krew i rozwiązanie kwestii utopców... oraz, wspomniane niejako mimochodem, że zdążył zauważyć, iż czegoś mu na ziemiach prócz topczyków ubyło jakby. Mianowicie że Marta podwędziła mu Swartkę, uznajmy, że w ramach nagrody. Gangrelka wykrzywiła z niesmakiem umalowane wargi. Myślałby kto, że Swartka to kielich w taniej pozłocie, który można za pasek wsadzić i wyjść nonszalancko. Albo jak psa podarować.
– Podwędziła? Nikt tu nie kradnie – parsknęła.
– Co najwyżej rabuje – uzupełnił Popielski z wielką powagą i godnością patriarchy. Wiatrowi uśmieszek z ust nie schodził od początku rozmowy, a teraz pogłębił się wyraźnie. Tedy i Marta odczekała, aż grajek koncertować znów zacznie, a posłaniec posili się zamówioną przez Popielskiego krwawą kiszką. Dolała mu gorzały.
– Pij waści. Inaczej zaszkodzić ta kiszka może. Co tam w Krakówku słychać?
– Ano nic, zasadniczo. Poza tym, że pani Tęczyńska wyjechała, nagle i nieoczekiwanie, to nic się nie wydarzyło.
Marta wykrzywiła się nieprzyjemnie. Wyjechała Małgorzata – a ona dowiaduje się dopiero teraz. Ot, tyle warte porozumienia z Sarnai i jej kontakt z księciem...
– A czemu i dokąd Małgorzatę poniosło?
– Skądże mi to wiedzieć? – żachnął się młodzik i zęby w kiszkę wbił, przeżuł kęs dokładnie i połknął. – W Krakowie samym nic raczej nie pognało jej – zaryzykował wniosek – bo spokojnie zdaje się, leniwie a nudno. Ale z Czech i ode Niemców złe wieści idą. Ponoć w miastach tam pogrom za pogromem wybucha. Przykrywki to dla rozgrywek krwawych pomiędzy Camarillą a buntownikami.
– Idzie na ostre?
– Ano.

Marta westchnęła. Po raz pierwszy od początku tej wyprawy pomyślała, że może zły kierunek obrała. Było na zachód iść i tam swoje wyrywać. Skąd niby wzięła się jej – im wszystkim – wiara, że ta dziura na końcu świata jest ważna? Bo książę pan tak powiedział? Dobre sobie.

– List Wilhelmowi Koenitzowi przekażesz, i co wiesz o owych niepokojach na zachodzie, również powtórzysz. Mój człek cię zaprowadzi. Odpoczniesz i nasze listy nazad zabierzesz. Zanim jednak pojedziesz... zwiedzimy sobie we trójkę krzaki okoliczne, ty, ja i mości Popielski.
– Jestem zaręczony – zaznaczył młodzik cokolwiek drewnianym głosem.
– A ja jestem mężatką – pochwaliła się Marta dumnie. – I co, właściwie, w związku z tem?
Szlachetka zbladł leciuśko i podskoczył, gdy na jego kark opadła prawica Popielskiego.
– Jeśli zdaje ci się – powiadomił go ghul nostalgicznie przepitym szeptem – iże w te chaszcze perwersyje czynić idziem... toś świata, gołowąsie, nie widział jeszcze wcale.
– Dość pustej gadki. Idziem – burknęła Marta i podniosła się, butelkę gorzałczyny za szyjkę chwytając. Postawiła ją zaraz na ławie pomiędzy czterama szaraczkami, których fizys, podobnie jak gęby jej ludzi, zdradzały bliskie pokrewieństwo i częste małżeństwa pomiędzy kuzynostwem w zaścianku. Przed najstarszym z czwórki głowy uchyliła.
– Jam Marta Dragicz i jutro tańcować tu będę. Zapraszam was w tany, waszmościowie, a dziś wypijcie za me zdrowie.

W drodze ku wyjściu puściła Wiatrowi oko, pod boki się podparła, zaterkotała po polepie obcasami, obróciła się tanecznie raz i drugi, szastnęła szeroką spódnicą, by na koniec wybuchnąć śmiechem gromkim i srebrzystym. Bo jeśli czegokolwiek żałowała w podjęciu gry z Wiaterkiem, to tylko tego, że ją to pozbawiło na ten dzień towarzystwa Węgra, sama spać będzie musiała.

Maestro, muzyka!

Skrzypek melodii przyspieszył i nie urwał, choć ona wyszła. Grał ciągle, gdy już z siodła ku karczmie się obejrzała. Konia zawróciwszy, pod szyld kolebiący się nad wejściem podjechała. Niedźwiedź. Głowa niedźwiedzia. Będzie Martusia jutro tańcować w karczmie, co się podług tego co na desce wymalowane winna zwać: Pod Głową Miszy. Ciekawe, czy kniaź poczuje, jakby ktoś mu po grobie deptał... Nabierała coraz większej ochoty na poznanie tej bestii, co wylazła z kniei i z przeciwieństwie do jej samej uszlachciła się dawno temu i z niemałym rozmachem. W zabarwione niechęcią sądy Honoratki była skłonna uwierzyć nawet – choć wyolbrzymione były ci one na pewno. Dyktowane tym, że się szlachetne klany jak Zeloci czy Patrycjusze stykali głównie z tymi z Gangreli, co w miastach już okrzepli. I w dupach się od tego nadmiaru łaski poprzewracało zupełnie. Janikowski pewnie Zwierzęciem był, dokładnie takim, jakimi Zwierzęta drzewiej bywali. Tylko sprytniejszym. I tyla... Wynosić Diabła nie zamierzała ponad niego tylko dlatego, że Sriebrienicz usta po posiłku rąbkiem chusteczki haftowanej wyciera. Jak i Janikowskiemu dodawać po klanowym pokrewieństwie nie planowała.

Bywały jednak więzi bliższe niż klanowe. Poczuła nieprzyjemne ukłucie, gdy Jasnorzewska o znamieniu na plecach starosty prawiła. Czasem Bestia spokrewnionych Gangreli jednako naznaczała.
– To jadziem w te krzaki? – przypomniał o sobie Suchodolski, a Popielski syknął na niego, by głupią jadaczkę zawarł i nie wadził.
Marta patrzyła w oczy potwory wymalowanej na szyldzie niewidzącym wzrokiem. To było silniejsze od niej i nie mogła porzucić myśli, że być może nie jest sama, może nie tylko jej szczęście dopisało i ktoś jeszcze żywot nieumarły wyniósł bezpiecznie z łowów, które ojciec jej urządził na swój pomiot. Próbowała przypomnieć sobie twarze braci ściśniętych w dole, oświetlone poświatą księżycową przesączoną przez kratownicę z młodych drzewek. Nie mogła, nie pamiętała rysów ani szczegółów oblicza. Tylko ślepia rozjarzone szkarłatem.

Wyszedł z zarośli nad strumieniem, czarny, zwalisty i kudłaty. Łbem kanciastym potrząsnął, zmarszczył szerokie czoło. Słyszała, jak konie, które na czas szukania leża pod opieką Suchodolskiego zostawili rżeć zaczęły płochliwie a niespokojnie, choć niemały kawałek w dół potoku stały. Popielski nerwowo wargi obeschłe oblizał, a niedźwiedź ruszył z wolna ku Marcie. Parł naprzód tak długo, aż się palce wampirzycy wsparły o fałd skóry nad małymi, krótkowzrocznymi oczkami. Mrugnął raz i drugi, gdy mówiła, prostymi słowy, jakie zwierzę pojąć potrafi. Kryjówka. Sen. Ludzie. Niebezpieczeństwo... Powiódł spojrzeniem ku wylotowi borsuczej jamy, którą Marta gołymi rękami pogłębiła, aby tam bezpiecznie, choć niezbyt wygodnie schronić się przed słońcem. Mruknął cicho i charkotliwie, a gdy ostatnie polecenia ghulowi wydała i wczołgała się do nory, wylot za sobą zakopując, położył się na wejściu do nory. Zasypiając, czuła jego ciężar przez warstwy ziemi i kamieni. Miszka legł na jej mogile... a ona przesądne miała serce, choć z całych sił próbowała nie brać tego za omen, znak przesądny czegoś, co będzie.

Jednooki trzymał szyk w czasie jazdy. Martwiły go piersi Lasombry. Wampirzyca wykorzystywała w znaczącym stopniu swój ludzki aspekt urody. Jednak sam rycerz błądził myślami gdzie indziej. Brakowało mu krwi. Jej krwi. Włoszka mimo całej swej urody i roztaczanej aury seksualności nie potrafiła odciągnąć jednookiego od myśli o nizuitkiej Tatarce. Zagryzł zęby i gdy tylko dotarli do dworku Jasnorzewskiej ruszył zameldować Koenitzowi wykonanie rozkazów.

Jednooki rycerz wysłuchał kapłana z uwagą.
- Rozumiem. Spotkajmy się za chwile przy lazarecie. Muszę dowódcy wyprawy raport zdać.
Położył dłoń na ramieniu Giacomo chcąc uspokoić jego ekscytację. Odwrócił się i ruszył w stronę Koenitza. Niemal odruchowo wyprostował się przed Wilhelmem i położył dłoń na rękojeści broni.
- Contessa sama wybrała cel podróży. Trasa przebiegła bez problemów. Jej ochrona jest bardzo dobrze zorganizowana. Jeden ghul. Odwiedził ją też ghul Gangrela. Na przyjęcie zapraszał.
- Cieszy mnie że można znów zaufać twej osobie.- stwierdził z uśmiechem Wilhelm, po czym dodał z wyraźnym napięciem w głosie.- Wygląda bowiem, że nasza rozgrywka właśnie nabrała rumieńców. I Misza i Kościej wykonali pierwsze ruchy.
- Czy o Tatarach wieści jakieś nowe słychać? - Gładko zmienił temat jednooki.
- Za wcześnie na to. Myśliwi nie wrócili jeszcze. Swartka ledwo co wyruszyła.- wyjaśnił Wilhelm przecząc ruchem głowy.
- W takim razie musimy ustalić czy Włoszka jest nam bliższym, czy dalszym sojusznikiem. Niestety dyplomata ze mnie żaden. Choć widzę, że już inny z Patrycjuszy wziął na swe barki ten krzyż.
- Póki co mamy wspólne interesa. Nie dać się zjeść niedźwiedziowi. To wystarczy na tymczasowe zaufanie.- stwierdził po zastanowieniu Wilhelm.- A potem… zobaczymy jak to się rozwinie.
Jednooki kiwnął ze zrozumieniem.
- Tak… zobaczymy - zaakcentował ostatnie słowo, jakby “zobaczenie” było istotą istnienia.
- Wybacz, ale muszę zobaczyć jak czują się moi ludzie. Języka mi Pan poskąpił, wiec w dyplomacji będę równie nieprzydatny jak na spotkaniu z Honoratą.
- Myślę żeś poradził sobie nadspodziewanie dobrze.- odparł z uśmiechem Koenitz.
- Czy masz dla mnie jakieś jeszcze rozkazy na dzisiejszą noc?
- Nie… nic… spocznijcie.- odparł z uśmiechem Ventrue.

Rozmowa z Husarem była inna od dotychczasowych. Wcześniej spotykali się, żeby omówić codzienne patrole i szczegóły zabezpieczenia kolumny wozów w czasie podróży. Tym razem chodziło o kwestie osobiste. Jaksa zastanawiał się czy to jego surowa aparycja zmieniła nastawienie Węgra? A może był aż tak zdesperowany, żeby szukać odpowiedzi w talentach Toreadora? Był z nim szczery. Nie spodziewał się ujrzeć czegokolwiek ważnego w przekazanych przedmiotach. Z wyjątkiem Tatarki. Akurat co do niej to bardzo liczył na wizję.

Gdy wszedł do Lazaretu jego ludzie natychmiast go obskoczyli. Większość miała na sobie tylko kalesony, więc bardzo wyraźnie widział siniaki na klatce piersiowej Wróbla. No właśnie. Siniaki zamiast połamanych żeber. Wszyscy w ciągu tygodnia dojdą do siebie. Choć była to przyjemna myśl, to wyraz twarzy jednookiego pozostał bez zmian. Czy było warto pokazać im grzeszny smak wampirzej krwi? Kupił sobie ich wierność, płacąc ich duszami.
- Wróbel, Konrad, Lech, Gustaw cieszę się, że widze was w dobrym zdrowiu - oczy nowych ghuli niemal płonęły wbijając się w rycerza. Jego głowa odwróciła się, tak, żeby spojrzeć na pozostałuch. Nie mieli śladów obrażeń odniesionych w walce. Byli za to bladzi z powodu upływu krwi zabranej im przez Gryfitę.
- Panowie, cieszę się, że jesteśmy tutaj razem. Możliwe, że niedługo zamieszkamy w okolicy na stałe. Dziś jednak przychodzę do was pokornie prosić o dar krwi.
Ogień w oczach Bożogrobców zdawał się zapłonąć jeszcze mocniej. Nadgarstki dwóch świeżo upieczonych ghuli niemal wystrzelił przed twarz jednookiego. Robert odchylił szyję czekając na kły wampira, zaś najstarszy z nich podwijał rękaw.

Przez ciało Jaksy przeszedł dreszcz na samą myśl o zbliżającym się posiłku. Tylko wróbel przed całym rytuałem zapytał:
- Co z Tatarami?
Jaksa wiedział, że wraz ze swoja krwią przekazał im również część swoich trosk. Mógł ukrywać to co go dręczy przed Giacomo, przed Wilhelmem, przed Martą… ale przed krwią z własnej krwi mu się to nie uda. Może nie wiedzieli o tym wszystkim co działo się w głowie Gryfity, ale wszyscy jak jeden czuli niepokój z powodu braku Sarnai w okolicy. Choć nie koniecznie zdawali sobie sprawę, że chodzi właśnie o malutką Tatarkę.
Jaksa bez słowa wbił swoje kły w podsunięty nadgarstek.

Jednooki wyszedł z lazaretu. Jego twarz niczego nie wyrażała. Powolnym krokiem ruszył po posesji Jasnorzewskiej kierując swoje kroki do kwatery, w której podobno można było znaleźć Giacomo. Włoch wydawał się nieco podekscytowany i nerwowy, jakby był częścią jakiegoś spisku, albo… jakby nie mógł się doczekać wyjawienia jakiegoś sekretu.
Jednooki stanął opierając się o ścianę i zakładając ręce na piersi.
- Czegóż przełomowego się dowiedziałeś przyjacielu?
- Wiesz co to są apokryfy, prawda?- zapytał retorycznie Giacomo.
Kiwnął głową, żeby potwierdzić. Zbyt wiele czasu służył Bogu, żeby nie zetknąć się z tym pojęciem.
- W tutejszym klasztorze znalazłem taki, zapisany w grece… mętny nieco i niekompletny.- wyjaśnił cicho Giacomo.- Widać że kopia kopii...Ważne czego dotyczył. Była to krótka historia Ostatniej Wieczerzy i losów Judasza. Rozszerzenie jego wątku, śmierci i zdarzeń z nią związanych. Znasz to pewnie, więc pominę te detale. Wiesz też o Graalu, prawda?
Jednooki ponownie pokiwał głową, choć o nie spisana w biblii historię Judasza się jedynie otarł, to dość dużo wiedział na temat Graala. Wszak gdy przebywał ze swoim sire w Marsylii, to panowała moda na romanse oparte o legendy arturiańskie. Jaksa zapoznał się z nimi, choć tematykę religijną prawie pomijały.
- I? - powiedział w końcu czekając na konkrety.
Giacomo rozejrzał się na boki z nerwowym uśmiechem i prawie szeptem dodał. -Ów apokryf wspomina o kielichu pańskim. Wspomina też o drugim kielichu, kielichu winy, kielichu który nie był przeznaczony dla potomków Abla. Kielichu Judasza, który miał być łaską pańską dla kainowego plemienia. Mówiłem, że istnieje ścieżka nam przeznaczona… ścieżka odległa od ludzkiej. Mówiłem, prawda? I teraz mam rację. Ten apokryf jest tego dowodem.-
- I cóż ofiaruje kielich Judasza? Wszak Graal miał dawać wieczne życie. - Jaksa patrzył z uwagą na kapłana. Nie lubił obserwować jego aury. Ślad obcego, wyssanego wampira wywoływał dreszcze u jednookiego.
- Nie wiem. To apokryf śmiertelników, w dodatku niekompletny. Być może daje odpowiedź na to czym jest nas stan i jaka jest z niego droga do zbawienia?- uśmiechnął się blado wampir przeczesawszy nerwowo dłonią włosy.- Zresztą… to tylko tekst. Sam przedmiot… może być w ziemi świętej zakopany przed wiekami, albo w Afryce, albo nawet w samej Al-Kabie, czczony przez muzułmańskie… przez nich. Ważne, że już jest cel w naszej egzystencji.
- Czy w tym klasztorze były jakiekolwiek wzmianki na temat pojawienia się tego artefaktu w europie? Albo cokolwiek, co mogłoby naprowadzić na jego położenie? Czy raczej jesteśmy skazani na poszukiwanie wilkołaków w lesie? - Dociekał rycerz. Wyraźnie nie był tak rozentuzjazmowany jak Giacomo.
- Niestety nic… to stary dokument z początków naszego wieku. Nie zawiera dalszych losów kielicha.- odparł Włoch nieco zdziwiony i wyraźnie rozczarowany brakiem entuzjazmu u krzyżowca. Nie takiej reakcji się spodziewał.
- Zatem musimy przyjąć, że święty artefakt naszego rodzaju jest w rękach wilkołaków. Lub kogoś, kto nad wilkołakami sprawuje kontrolę. To bardzo niebezpieczna sytuacja przyjacielu. Jeżeli to z czego piły, co widziałem w swoich wizjach, ma związek z tym kielichem, to ocieramy się o coś naprawdę niebezpiecznego - zamilknął na chwilę, po czym w końcu dodał - Naszym świętym obowiązkiem jest znaleźć ten kielich i zabezpieczyć jego los. Czeka nas kilka przyjęć, w czasie których powinna pojawić się okazja zapytać lokalnego Gangrela o terytoria wilkołaków, spalone totemy i ich dziwne zachowanie. Spróbuje się tym zająć, chyba, że masz jakieś inne sugestie?
- Ja… nie wyciągałbym aż tak dalekich wniosków. To pewnie tylko zbieżność… choć może i Opatrzność wtrąciła tu swoje dwa zdania.- Giacomo pobożnie spojrzał w górę.- Ale to była pycha z naszej strony tak sądzić drogi Jakso.
Rycerz pokiwał głową.
- Jesteście oczytani. Znacie historię Króla Rybaka? Rannego w nogi. Jego losy różni autorzy zawsze łączyli z losami Graala. Tak się składa, że ostatniego dnia miałem sen, w którym byłem niczym Król Rybak. Unieruchomiony. Wszystko wokół wiąże się ze świętą krwią.
Rozłożył ręce i splótł je za plecami.
- Owszem, pychą byłoby myśleć, że z rodzaju kainowego zostałem wybrany przez Pana w większym stopniu, niż ty, Marta, czy Wilhelm. Z drugiej jednak strony czyż nie byłoby to nieodpowiedzialne gdybyśmy nie sprawdzili drewnianego kielicha, który znalazłem we wspomnieniach martwego wilka?
- To prawda. Dlatego powinniśmy to też zachować dla siebie. Ta informacja w niczym nie pomoże naszej misji… misji naszej drużyny. A wniosłaby tylko niepotrzebny chaos. Zresztą, dopóki czegoś nie odkryjemy, nie ma co budzić w innych fałszywej nadziei.- odparł cicho Giacomo.
- Nigdy nie należałem do gadatliwych. Jednak jakimś sposobem musimy pozyskać informacje. Z trupów nie da się więcej wyciągnąć.
- Na razie nie mówmy nikomu o tym, co ci powiedziałem. Opatrzność pokaże nam drogę.- uśmiechnął się delikatnie Giacomo.
Jednooki skinął w milczeniu i odszedł. Miał dziwne przeczucie, że niedługo znów będzie śnić.

Obaj klęczeli w piwnicy w posiadłości Honoraty. Jaksa i Roch prawie wypełnianli pomieszczenie. Ghul patrzył oblizując się na swojego mistrza. Jaksa zaś z lewej dłoni pozwalał kapać krwi wprost do kielicha.
- Wiem, że contessa może przyciągać uwagę. Jej aura… jej cielesność… Jest dla ludzi tym czym płomień świecy dla ćmy. Jednak gdy będziesz zbyt blisko niej to z łatwośicą możesz spłonąć.
Roch milczał wpatrując się w przygotowywany trunek. W końcu gdy kielich był pełen wziął go z rąk Jaksy i zaczął pić z uczuciem błogości na twarzy.
- Dziś już jesteś wolny.
Ghul opuścił ciasne pomieszczenie, zaś Jaksa uklęknął przy swoim sienniku. Na nim właśnie ułożył list i dwa pierścienie, które przekazał mu husarz szukajacy swojej pamięci. Pierwszy był list. Jednooki nie miał zamiaru go czytać. I tak za chwile wejdzie z cięzkimi buciorami w życie Milosa. Możliwe, że naniesie błota tam, gdzie sam Zach jeszcze nie był. Czytanie listu mogłoby to jeszcze pogorszyć. Zamknął oko i trzymająć list w obu dłoniach sięgnął po pokłady krwi.

Wypuścił powietrze z płuc. Zaglądanie w historię przedmiotów nie było nawet w połowie tak wymagające jak odkrywanie cudzych sekretów wprost z głowy. Choć tym razem rycerz chciał się dowiedzieć jak najwięcej. Chociaż wątpił czy którakolwiek informacja przyda się Zachowi.

Kolejnym przedmiotem był pierścieniem. Jaksa powtórzył ceremonię, którą wcześniej odprawiał z listem. Pierścień przyniósł więcej informacji. Choć i tym razem nie wiedzieł jak husarz zareaguje na uzyskane przez krzyżowca informacje.

Na samym końcu wziął w dłoń pierścień, który należał do Tatarki. Jego ciało wypełniło nietypowe podniecenie. Ujrzał ją… dawno temu. To zdarzenie było dla niej bardzo ważne. Miał wrażenie, że wizja dotyczy tego co wcześniej zobaczył w jej głowie. Zacisnął dłoń na pierścieniu chcąc jak najdłużej zachować w głowie wspomnienie wampirzycy.

- Opatrzność pokaże nam drogę - powtórzył przed zaśnięciem słowa Giacomo, choć w jego głowie zacierały się szlachetne ideały poszukiwania Kielicha...

Zastanawiał się jak w tej chwili czuła się Tatarka. Czy jej myśli też odbiegają tak bardzo od powierzonych jej zadań?

Ponieważ zbliżał się już dzień, to Jaksa zasnął ściskając pierścień Tatarki w swojej dłoni przyciśniętej do martwego serca.

– Porucznikowi rzeknijcie, że pędzi ktoś ku nam.
Karaut przygryzł przywiędłe wargi i kierunek towarzyszom wskazał. Po prawdzie to lekko chybotliwie, był napity więcej niż solidnie, a i przesłyszeć się mógł, w jego szacownym wieku ludzie często bywali już głusi jak pień.
– Czorcie stary, toć nic nie słychać – wyśmiał go Ginis i z siodła zleciał jak ptaszyna niebieska, Karautową pięścią zdmuchnięty.
– Tamój na wzgórzu tamtym, w świetle księżyca cienie żem widział – odparł starzec z niezachwianą pewnością.

Pół pacierza później łomot kopyt iście dało się posłyszeć, a z zagajnika sosnowego wypadła trójka konnych. Marta gnała na przedzie z twarzą w końskiej grzywie, z takim pośpiechem, jakby się nie na świętowanie rocznicy, a na ślub własny spóźnić miała zaraz. Albo jakby sam diabeł ją gonił po okolicznych lasach.
Jeden spośród raców, którego z imienia Marta nie znała, naraz głos podniósł.
– Poruczniku, jest! Pani Marta się znalazła!
Ludzie rozstawieni w szpaler przeczesywali sumiennie las. Chwila musiała minąć nim informacja dotarła do Zacha, a ten doszedł przed Marcine oblicze.
– Gdzieś była? – Konia jej za uzdę złapał. – Myślałem już, że coś ci się stało.

Ściśnięte rysy wampirzycy rozluźniły się, Marta nogę nad głową wierzchowca przerzuciła zgrabnie, na ziemię zeskoczywszy, za szyję Węgra pochwyciła, nos wtuliła w obojczyk.
– Spałam.
Za jej plecami Popielski wargi kształtne ściągnął w nietęgiej minie i posłał Milosowi współczujące spojrzenie. I rzecz jasna milczał, tak jak zwykle był gadatliwy. Marta też milczała, jak zawsze, gdy nie chciała kłamać. A Zach nie zmuszał jej do mówienia, jeśli z własnej woli zwierzać się nie chciała. Przytulił tylko mocniej, dłonią wzdłuż jej kręgosłupa wodził.
– Nic ci nie jest? – zapytał cicho, prosto w jej ucho.
Pokręciła gwałtownie głową.
– Źle sypiać samemu – oznajmiła poważnie, by za chwilę przymusić się do uśmiechu. – Przerżnęłam zakład z Szarlatanem. Kiś diabeł mnie do tego zakładania podkusił… tańcować mam dziś w tej karczmie do świtu. To i chciałam z tobą potańcować – zabrzmiało nie tylko szczerze, ale i jak najważniejsza sprawa pod nocnym niebem, zakrywająca szczelnie i interesa Camarilli w Smoleńsku, i interesa kniaziów w trzymaniu z Camarillą. – I gości nam zaprosiłam. Jakby nam w gardle zaschło – pocałowała go zimnymi wargami. Zupełnie bladymi, zlewającymi się nieludzko barwą ze skórą. Chyba po raz pierwszy zapomniała się umalować.

Pewny był, że coś się wydarzyło. Złego najpewniej bo Marta zwykle publicznie skąpiła czułości, a teraz łaknęła jego bliskości, jakby wymknęła się właśnie znad przepaści.
– Chodźmy więc – bok jej objął, do siebie przycisnął. Wątpliwości swoje przemilczał.
– Z Jaksą rozmawiałem. Niewiele pomógł. List zachował głównie odczucia kuriera.
Skinął na Gezę, aby ludzi zebrał do kupy i zarządzał powrót do karczmy. Zach wolał naprzód z Martą wyjść i w odosobnieniu rozmowy toczyć.
– Tak samo z pierścieniem. Twoim. O ten tatarski nie pytałem.
Pierścień królewski zza pasa wydobył i na Marty paluszek wsunął.
– Miał trzech właścicieli. Za każdym z nich ciągnął się ogromny ból i gorycz. Tyle. Oby tylko tobie swego przekleństwa oszczędził.

Gangrelka zbyt luźną obrączką wokół palca kręciła, wargi przygryzła tak mocno, że na bezbarwną skórę wypłynął szkarłat krwi. Rączką ozdobioną pierścieniem Milosa pogłaskała po policzku, a potem odwróciła się plecami i rzemyki mieszka skórzanego, co go na szyi nosiła, rozwiązywać zaczęła, chowając się z drobiazgami, które w kaptordze kosmykowi włosów Węgra towarzyszyły. Grzechotały jakieś drobne kości.
– Chciałam z tobą zatańczyć – mruknęła. – Żebyś choć noc jedną od trosk wolny był.

Na czoło się Marta wysforowała, ledwie ruszyli, i całą drogę jeno swoje plecy i zad koński pozwalała oglądać. Milczała też ponuro i zaciekle, wionęło od niej chłodem i ciemnością, jaka zbiera się pod wiekowymi dębami, gdzie przez splątane korony nigdy nie przebija się słońce.
Jak bez słowa jechała, tak bez słowa się zatrzymała i w zarośla poszła, uwalaną ziemią spódnicę zmienić na suknię w Krakowie zakupioną. Szeleściła w krzach liśćmi i tkaniną, nie z modestii ukryta przed oczami własnych i Milosowych podkomendnych, a z ostrożności, nie wdzięki chowając, a dowody na nieludzki byt.
Popielski zakaszlał za plecami Zacha, przysiadł w kucki dla wygody i podrapał się po kudłatym łbie.
– Pan porucznik będzie łaskaw racom rzeknąć, by na gadziny dzikie, co dziwnie zachowują się, baczyli. Martuś uważa, że oczy i uszy nam przyczepiono.
– A czemu tak uważa? – Zach lustrował ghula tym stanowczym spojrzeniem zarezerwowanym dla podkomendnych, gdzie na zadane pytania zawsze oczekiwał odpowiedzi.
– Spotkanie miała… niezbyt przyjacielskie – żachnął się Popielski. – Jeden z tamtych Zwierzę. Rzekła mi, że patrzeć będą, i niech sobie patrzą… Ale ja to nie lubię, jak mi kto między półdupki zagląda.
– Ktoś od Miszki? – Węgier twarz miał wygładzoną spokojem. – Czego od niej chcieli?
– Nie dosłyszał żem, a ona nie rzekła – Oczy Popielskiego były w tej chwili równie niewinne jak Zosine. Może ze szczerości wyznawanych okoliczności, a może przez praktykowaną od lat sztukę wciskania łzy. – Ale zdawało mi się, pan wybaczy, panie poruczniku… że kniaź to w dupie ma. Dupę i Martusi, i pana porucznika, i moją własną skromną razem z waszymi.
– Moją i twoją może ma. Ale Koenitz sugerował, że Miszka może działać za kulisami. I Marta pierwsza w kolejce, by chciał ją przekabacić. W końcu klan dzielą i Marta, tu na Smoleńsku bezpośrednio jemu podległa – za ścianą zieleni furkotały spódnice. – Popielski, jakby ona kłopoty miała, to ty mnie informuj. Tym bardziej, że twoja pani za dumna czasem by o cokolwiek prosić. Nie lubię cię. Ale obojgu nam na twej pani zależy, racja?

Ghul oczy zmrużył i aż za dobrze było widać, że coś pod kudłatą czupryną wre jak ukrop w garze.
– Kiedy prawdę żem rzekł – okaleczoną dłoń położył na sercu i głos ściszył. – Na Abdanku łękawica srebrna. Tamci zbrojni poczwarę czerwoną mieli na piersiach. A Nosferat szaty dworskie… gdzie tam on od kniazia naszego, co z dzikości słynie.
Z Zacha spokój ulatywał niemal namacalnie. Na końcu aż zębami szczęknął a dłonią, którą wspierał się o pień drzewa zorała bezwiednie korę.
– Mówisz, że Nosferatu i Gangrel wespół, ze zbrojnymi?
Popielski skinął głową, i nawet jednego i drugiego opisał, w słowach, o dziwo, konkretnych i krótkich.
– Gangrel taki, w jakich Martusia zwykła gustować. Bliżej Bestii niż człeka – dodał na koniec i spojrzeniem zawisł na Węgrze wyczekującym. Marta klnęła w krzakach wymyślnie na wiązanie sukni.
– Dobrze, żeś mi o tym rzekł Popielski – pochwalił Ventrue i ruszył w stronę gęstwiny, z której już Marta się wyłaniała. Zach wyciągnął kilka gałązek z jej włosów i uśmiechnął się lekko.
– Ślicznie wyglądasz.

Na widok karczmy Marta rozluźniła się wyraźnie, na umalowane wargi wypełzł jej uśmiech, a na policzki rumieńce, wywołane spaloną krwią. Większość wampierzy nadawało to różanej cery i wszelkich pozorów przyjemnego dla oka ludzkiego wyglądu. Marta wyglądała, jakby febra ją chwyciła, krwiste wypieki na licu zapalając. Palcem Zachowi łeb niedźwiedzi na szyldzie pokazała, zanim rączką ramię jego oplotła i ciągnąć poczęła do środka, skąd płynęła muzyka i brzęk szkła.
– No niedźwiedź – zauważył Węgier. – Sugerujesz, że to ma znaczenie?
– Lud maluje swych bogów na deskach, lubo kozikiem z pieńków ich oblicza struga – odparła. – Nic to więcej nie znaczy ponad to, że mają obraz jego, gdzieś z tyłu głowy.
– Albo, że koziołki i byki były już zajęte. To tylko karczma, Martuś. Nie skryta wśród lasu pogańska świątynia.

Roześmiała się na to dictum perliście i głośno.
– A tego żem nie sugerowała. Jeno to, że malują zawsze takie bałwany, jakie im ważne i sercu drogie. A świątynia – dodała po chwili – to nie tu będzie. Ani wzgórze, ani kamień, od rzeki za daleko… co tu czcić? Niebo nad głową?
Ramieniem jej posłużył jako przykładny małżonek. Prezentował się Zach elegancko, za namową Popielskiego wybrał odświętny kontusz a na ten zwyczajowo narzucił lamparcią skórę spiętą srebrną fibulą. Kołpak z piórkiem zdjął, gdy przekroczyli próg karczmy. Marta po zebranych powiodła dumnym spojrzeniem posiadacza największego skarbu w okolicy, zakrzyknęła wpierw, że drogi tu w lasach splątane jak sznur pielgrzymi. Zakłopotania własnym spóźnieniem na swe własne święto widać po niej było. Podziękowała jeno za przybycie gościom zaproszonym i przypadkowym, jak jeden mąż nieznanym zupełnie. Zawołała do karczmarza, by baryły zamówione wystawił, Zacha w policzek ucałowała i zostawiła go w wianuszku szlachetków i ich małżonek, by do skrzypka podejść na słowo krótkie.
– Jan Michał Dragicz, miło mi poznać waszmościów – Zach wstał, by górować nad towarzystwem. W puchar się uzbroił i ciągnął tonem człowieka nawykłego do dowodzenia. – Małżonka moja, Marta, uroczystość tą wyszykowała, aby uczcić rocznicę naszych zaślubin. Wznoszę więc pierwszy toast za nią i za naszą przyszłość, tu na smoleńskiej ziemi.

Puchar do ust przyszpilił, chwilę tam tkwił, by huknąć o stół. W rozmowę się Węgier próbował wciągnąć z okolicznymi szlachetkami, imiona zapamiętać i do twarzy przyporządkować. Cały czas jednak niespokojnym okiem wodził za Martą. Słowa Popielskiego zrobiły na nim nietęgie wrażenie i choć Marta chciała ewidentnie tematu unikać, skupiwszy się na tu i teraz, tańcowaniu i rozrywce, to Zach zastanawiał się jak o jej spotkaniu z kainitami zagaić, a żeby w niej gniewu nie wzbudzić. Marnowanie całej nocy na unikanie problemów było nazbyt niepraktyczne.

Wiatr tylko uśmiechem powitał Martę już grając i w swym graniu znajdując swą radość. Juże go nic nie obchodziło, dopóki melodii nie skończy, a Milos wpadł w niekończący się las dłoni, Drawiczów, Popełków, Poleskich, Wolskich z Kozłem i Krzyżem w herbie, Wolskich z kozłem bez krzyża, Wiśnickich, Worohińskich i Porohów z Wilkówki, Porohów lasowymi zwanych. Każdy z każdym powinowaty, jak nie przez małżeństwo lub krew, to przez długi wdzięczności i przyjaźń. Każdy znał tu każdego, a najważniejsi z nich byli stary Maksym Lwowicz Popełko... najstarszy z najstarszego rodu Suchy jak szczapa sześćdziesięciolatek co to żwawo się ruszał i stary miecz miał przy pasie. Siergiej Iwanowicz Poroh lasowy, co to miał wielki mir pośród tutejszych i ponoć posłuch u starosty z lasu. Oraz stara wdowa po Iwanie Worohińskim Jiewgienija Worohińska, wścibska plotkara i.. co najważniejsze, swatka z zamiłowania. Ogólnie jednak bida z nędzą, żyjące pod Smoleńskiem szlachcice do bogatych nie należeli, szabliska i miecze mieli stare, okucia pochew wytarte, a biżuterię miedzianą. Więcej zasług w opowieściach niż majątku i więcej dziur w kontuszach niźli monet w sakiewkach. Ale byli przyjaźni dla nowo przybyłych, zwłaszcza jeśli oni stawiali u karczmarza trunki panom braciom. Marta akuratnie zdążyła dopilnować wytoczenia rzeczonych trunków, a zobaczywszy jejmość w czepcu wdowim, kazała jeszcze wódki jakiej słodkiej dla niej poszukać. Zmarszczyła się dowiedziawszy, że tu się porządne, mocne siwuchy pija tylko, ale wzruszyła ramionami, meastro pomachała ręką i wróciwszy w wianuszek szlachty, kielich w toaście uniosła do góry. Chciała nawet wyrwać Milosa ze szponów swatki… jeno że się jejmości coś należało zacnego, skoro zacnej wódki nie było. Porwała w tany pierwszego Popełkę czy innego Poroha, co się jej pod rękę nawinął.

Impreza się rozwijała gładko. Panowie szlachta pili i wznosili toasty, tańcowali z pannami pod czujnym okiem dostojnych matron. Robiło się wesoło, a całość podgrzewała skoczna acz niespokojna melodia kolejnych pieśni skrzypka. A on wydawał się być we własnym świecie, uśmiechając się pobłażliwie ku słuchaczom i wodząc niezwykle szybko smyczkiem po strunach.
Biesiada rozkwitała w najlepsze. Zach wdał się w kilka rozmów na niezbyt ważkie tematy, bo ani atmosfera ku temu nie sprzyjała ani stan upojenia lokalnych szlachetków. Do gospodarza też zaszedł pewien, że trzeba rachunki za jadło i napitki wyregulować, tym bardziej się zdziwił, gdy mu rzeczono, że już Marta mamoną sypnęła. Po tych rewelacjach powiódł już do niej wartko, a że akurat piosenka ku końcowi szła poczekał aż smoleński amant z ramion ją wypuści.

– Azali z żoną swą przytupnąć można? – skłonił się przed nią pięknie, jak przed księżniczką i dłoń zapraszająco wysunął.
– Azali nie wypada i nie trzeba? – Marta dla odmiany pod boki się podparła, kciuki za zapaskę zasadzając i pozę hetmańską i srogą minę przyjmując. Parsknęła śmiechem zaraz i pociągnąć się dała.
I on śmiech odwzajemnił i chwilę szalone młynki kręcili, ale gdy nuta piosenki zwolniła Zach do ucha Marcinego zagaił:
– Karczmarz rzekł, żeś opłaciła wszystko z góry.
– Aha – potwierdziła Martusia. – Lepiej płacić z góry, to do piwa nie szczają, bo i zawsze wychodząc karczmarz dostanie coś ponadto – wyszczerzyła zęby.
– Mogę spytać, skąd wzięłaś?
Marta aż taneczne obroty wyhamowała, brwi ściągnęła podejrzliwie.
– Nie wiesz? Toś chyba jedynym w kompaniji, któremu Popielski nie opowiedział, że jak Tyrolczyk troczki kiesy rozwiązuje, to usta sznuruje w wąską kreskę. Do tej pory używanie na Wilhelmie ma – odpaliła. – Wodza naszego oskubałam. A coś ty myślał?
– Że kogoś oskubałaś – obcasem stuknął, do rytmu ją okręcił. – Choć obawy mnie naszły, że kogoś, kto będzie chciał za to odwet brać.
– Odwet brać czy wdzięczności wymagać? – uśmiechnęła się upiornie. – A zresztą… często żadna różnica, co?
– Czemuś przemilczała swoje wieczorne spotkanie? – zmienił raptownie temat. – Nie ufasz mi, co?
Przystanęła, z ramion mu się wyślizgując. Uśmiech zniknął jak sen jaki złoty.
– Skoro żeś mi już głowę jak kobierzec przetrzepał – zgrzytnęła uraza jak nóż o nóż – to przecież wiesz i to.
Mocniej ją w tańcu przycisnął jakby się obawiał, że mu ucieknie.
– Nie przetrząsałem – obruszył się na ten zarzut, brwi ściągnął. – Nigdy na tobie nie użyłem siły, poza tym jednym razem, z Olgą. Ale na to dałaś przyzwolenie.
– Zatem skąd… – urwała, spojrzeniem zawisła na Popielskim, wygłaszającym perorę pochwalną na rzecz małżeństwa przed wdową Worohińską i kilkoma pannami. – A nieważne. Chciałam z tobą zatańczyć. Żebyś jedną noc wolny był, a nie kłykcie w kącie gryzł dumając, kto cię goni, kiedy i z której strony dopadnie. Nie wyszło – wzruszyła ramionami. – Idę gardło zwilżyć.
– Devana – za ramię ją przytrzymał. – Nie wolno nam ignorować ostrzeżeń. Pijaństwo i zabawa są dobre po bitwie, nie przed nią. Nie wolno ci taić przede mną spraw takiej wagi.

Z Marty niemal widocznie spływały resztki wesołości, które dotąd jeszcze przytrzymywała siłą, a teraz uznała, że dla samej siebie nie warto. Tak samo jak tłumaczyć, że nie wolno dać się zastraszyć ani zatruć tego, co tu i teraz. Powiodła z żalem na pożegnanie spojrzeniem po mało imponującym wnętrzu karczmy i mało imponujących jej gościach.
– W sprawieniu, żebyś zapomniał, też jestem gorsza, zdaje się – w pierwszych słowach dźwięczała jeszcze gorycz i zazdrość, kolejne płaskie były i obojętne. – Wyjechała nagle z Krakowa. Tu dwóch totumfackich przysłała za tobą i oni ze mną gadali. Chciałam rzec ci przed świtem, jak tu skończymy i ptactwo wróci, które za tamtymi posłałam. I tak zrobię. A teraz pić idę. Bo muszę. Przy tamtych wysuszyłam się i tu też. A tańczyć całą noc obiecałam.
Całonocne tany nie budziły już w niej ani ochoty, ani entuzjazmu. Wyprostowała się dumnie i jeden po drugim palce Milosowe zaczęła odginać z uścisku na swoim ramieniu zamkniętym.
– Gdybyś wiedziała, co to za szumowiny, straciłabyś na beztrosce.
Puścił ją i pozwoli odejść. Sam jednak Gezę dopadł, dyspozycje mu prędkie wydał i Zachowi ludzie opuścili biesiadę bez słowa. Węgier zaś zajął miejsce na uboczu, gdzie dobre widoki miał i na całą salę, i na to co na zewnątrz.

Marta w towarzystwie jednego ze swych warchołów wytoczyła się na zewnątrz. W dwa pacierze później powróciła, a choć po święcących ślepkach znać było, że do kogoś zmroczonego gorzałą się dossała, radości jej to nie zwróciło, co uciekła. Wampirzyca zrobiła się na ponuro i choć tańczyła wedle umowy, to bez ducha to czyniła i uśmiechała się dlatego, że uważała, że tak wypada. Omijała skrzętnie Zacha przycupnietego w kącie jak wrona na cmentarnym murze i w myślach godziny odliczała, co do końca tej męki jeszcze pozostały. Obtańcowawszy Maksyma Popełkę oddała go z powrotem Karautowi, wiekiem mu równemu i żwawości, oraz Popielskiemu, który w odróżnieniu od niej i od Węgra humoru nie stracił i nie tracił nigdy. Siergieja Poroha w tańcu o starostę zagadnęła, by skrócić sobie jakoś czas oczekiwania na udawany odpoczynek skrzypka i kres niezbyt szczęśliwej nocy.

Wiaterek grał przemieszczając się zwinnie pomiędzy tańczącymi, niczym… wiatr. Jakoś zawsze unikał zetknięcia się z tańczącymi, choć wydawało się to niemożliwe, gdyż nigdy nie wtrącił nawet jednej nuty. Był jednocześnie skupiony na muzyce i świadomy swego otoczenia. I niezmordowany. Ale musiał odpoczywać… dla zachowania pozorów normalności. Marta o tym wiedziała, więc wyczekiwała okazji.

– Mówił mnie mości Popełko, że się acan ze starostą tutejszym znacie – zapytała tymczasem Siergieja, gdy muzyka zwolniła i nie wymagała raźnych przytupów co chwila. – Prawda-li to? Jaki to pan? U nas przysłowie takie, że jaka władza, takie życie.
– Prawda li to... dyć to starosta jest – wyjaśnił Siergiej przyglądając się bacznie Marcie, i co nieco podejrzliwie. Był dość masywnie zbudowanym ruskim szlachetką po czterdziestce, z paskudną blizną przecinającą twarz. Stary kontusz i delia podszyta wilczym futrem stanowiła jego strój, a posrebrzany czekanik był jego berłem, z pomocą którym swym ludziom i krewnym rozkazywał.
– Starosta staroście nierówny – westchnęła Marta. – To i się pytam, czy to prawda, co gadali w Smoleńsku. Iże bitny mości Janikowski i w kaszę ani napluć, ani dmuchać nawet sobie nie da. Bo jak starosta miękki, to się zawsze lęgnie występek w okolicy i szlachta porządna nocy ni dnia pewna być nie może.
Spojrzenie Martusi jasno mówiło, że zarówno Siergieja, jak i siebie wraz z małżonkiem zalicza do spokojnej i porządnej szlachty. Takiej, co to się nigdy nie bije bez powodu, a powody wszak ten świat pełną garścią rzuca.
– Tutaj występku nie uwidzisz, starosta dba o to i w mieście i poza nim.– odpowiedział z miękkim wschodnim zaśpiewem starszy szlachcic.
– To i dobrze – ucieszyła się Martusia, od dawna już pogodzona z tym, że na rozbój to na ruską stronę trzeba będzie skakać. – A rzeknijcie mnie, mości Siergieju… czy gdybym list staroście posłać chciała, to jeno przez owego Piesińskiego, co w Smoleńsku rezyduje, czy przez waszą osobę takoż można?
– Jeno przez mości Piesińskiego, co w Smoleńsku rezyduje.– odparł krótko Siergiej.
Marta pokiwała głową, nie komentując, jeno przy kolejnym obrocie zapytała poważnie, czy mości Piesiński tytuł podstarościego nosi… bo nie przedstawił się z takowego tytułu.
– Nie nosi… – stwierdził krótko Siergiej. – Podstarościc... zginął dwa miesiące temu na granicy.– odparł enigmatycznie nestor nie dodając nic więcej, a Marta za język go ponad miarę nie ciągnęła. O lasy jeno podpytała czy łowne i o rzekę, czy w ryby bogata. I o to, jak się starosta zapatruje na polowania na grubego zwierza, czy jakoweś królewskie obostrzenia są tu nałożone. Po prawdzie to nie wierzyła, by król tutejsze bydlątka leśne miał w uważaniu i policzone… ale Gangrel to co innego.

I poznała granice osobistej domeny kniazia, bo tam polować nie wolno było. Całe połacie borów na północ od Smoleńska były niedostępne dla myśliwych i rybaków. Siergiejowi za taniec podziękowała, przysiadła na chwilę wraz z nim i resztą starszyzny, słuchającej wydumanej historii o tem, jak to się Jan Dragicz z Popielskim w tureckiej niewoli poznali i przyjaźnią zapałali do siebie wielką… co się niemal skończyła, gdy Martusię poznali. Ghul wyłaził z siebie i stawał obok, by rozmówców zabawić, a Marta jeno miała nadzieję, że spamięta, co po pijaku naplótł. Skoczyła zatańczyć raz jeszcze i kolejny… Wiatr tymczasem przerwę uczynił, co by posilić się jak śmiertelnik dla utrzymania pozorów. Okazja do rozmowy właśnie się nadarzyła. Kufel z piwem mu przy misce postawiła, bo co to za człek, co strawy nie popija. Nie siadała, bo ją nogi i zadek rwały już i bała się, że jak zasiędzie, to nie wstanie już. Uśmiechnęła się wymuszenie.
– Publika godna?
– Jak każda inna… moja muzyka jest dla każdego ucha – odparł z uśmiechem Spokrewniony.
– Dobre uszy – oceniła Marta znużonym spojrzeniem Popełków, Drawiczów, Poleskich, Wolskich, Porohów i całą resztę. – Jeno karczma mała i tumult za wielki przeze to. Na błoniach za dworkiem Jasnorzewskiej więcej miejsca będzie. A rzeknij mnie… tutaj sam miejsce na koncertowanie obrałeś, czy kto zapłacił ci, lubo zakład wygrał?
– Fortuna zadecydowała, Los, Bóg, Szatan, Przeznaczenie lub Przypadek. Wybierz odpowiadającą ci odpowiedź a będzie właściwa.– odparł ze śmiechem Wiatr. – Gram tam, gdzie słuchające uszy. Czy to ludzie czy nieludzkie, czy to dworek, zamek, czy kurna chata. Mnie tam bez różnicy.
– Nikt nie zachęcał cię, byś się ze mną zakładał? – sprecyzowała Marta z ewidentnym brakiem chęci na podchody wypisanym na twarzy.
– Nie… zakłady to moja namiętność. I moja klątwa… klanowa – wyjaśnił uprzejmie, acz cicho wampir.
– Eh, to dobrze… bo gdyby ktoś namówił cię, byś mnie tu ściągnął i przytrzymał… to by znaczyło, żeś… został użyty. I w wiatraki dmuchasz – podparła policzek na pięści. – To kiedy chcesz opowieść? Teraz, czy na uczcie mej… – zastanowiła się głęboko, kimże właściwie Zofia dla niej jest. – Sojuszniczki?
– Nie wydajesz się dziś w nastroju do opowiadania. A historie opowiadane z przymusu mają gorzki dźwięk.– wzruszył ramionami Wiatr i doradził .– I masz zaślepionego swą krwią kompana. Zelżyj trochę z krwawymi godami. Bo nadmiar miłości oślepia.
– My nie mamy czasu – mruknęła – żeby czekać i się rozmieniać na drobne, zamki nastroju budując na piasku. Ale ty tu dziś maestro, niechaj będzie, że racja przy tobie. Zagraj nam. Jutro człeka ci zostawię, co ci za przewodnika posłuży i siodła użyczy, razem z luzakiem.
– Cóże to.. wy długowieczni i czasu nie macie. To co ludzie mają powiedzieć. Oni mają jedno żywoto, a często krótkie…– zaśmiał się cicho Wiatr i dodał kiwając głową.– Niech li będzie po twemu.
Skrzywiła się niechętnie.
– Nawet kwiaty i wiatry nie samym miłowaniem i muzyką żyją. Czy też namiętnościami… Wiem ja, że ty się swojej namiętności nie oprzesz. Ale jeśli na przyjęciu tym inna niże zakład pokusa się pojawi, by napsocić, to cię proszę, abyś się oparł dzielnie.

Odwróciła się, by na Zacha popatrzeć, wrośniętego korzeniami na obranej placówce pod ścianą wapnem pobieloną cienką a łuszczącą się warstwą. Nie wyglądał, jakby miał zamiar ruszyć się stamtąd przed trąbami na sąd ostateczny wzywającymi. Machnęła ręką na Popielskiego, by bajdurzyć przestał już i skrzypka bandurą wsparł. Ten podniósł się niechętnie, widać było, że w starej plotkarze Worohińskiej bratnią duszę znalazł. Kielich jednak osuszył do dna i po instrument sięgnął.
Zawirowała Marta w tańcu, zatupała obcasami po spękanej polepie, włosy rozrzucone na twarz spuściła, by nie było widać, jak zęby zaciska.

Zeszła cicho po schodach w głąb piwnicy, z kagankiem w ręku, skórą wyleniałą i pledem przez ramię przewieszonym. Bez słowa przeciwległy kąt sobie obrała i posłanie umościła między beczkami piwa. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami i ze wzrokiem wbitym w podłogę spotkanie zrelacjonowała, przystając często, by wszystkie szczegóły z pamięci powyciągać. W martwym głosie tylko kiedy mówiła o Małgorzacie pojawiał się gniew i zazdrość.
– I wygrała – podsumowała opowieść, brodę na pięści wspierając.
– Jeszcze nie – gdy skończyła opowiadać podszedł do niej, ułożył się w kącie na ziemi i ku sobie przyciągnął. – Jeszcze niczego nie straciliśmy.
Otarł się nosem o Marciny kark.
– Co zrobisz z pierścieniem?
Zesztywniała cała, a po chwili wyszarpnęła się gwałtownym ruchem.
– Wygrała – warknęła. – Sądzisz, że te dwa wypłosze zdradzą ci coś, czego ona nie pozwoliła im rzec? Sądzisz, że jej bryłka złota cenna? Może i cenna. Na twoim palcu. Jak już cię zagłaszcze miłością i pomocą, której wszak nie możesz odrzucić. Nawet tu i teraz, które miałam – spędzisz dumając, co też ona zrobi, i co miała na myśli. Więc tak, coś straciłam, a ona wygrała.
– O czym ty mówisz? – zły był, że od niego uciekła. Stłumił warknięcie i położył się na plecach. – Małgorzata odmówiła mi pomocy. Nic jej nie jestem winien i niczego dawać nie zamierzam, nawet tego pierścienia choć teraz twój jest i ja nim rozporządzał nie będę. Choćbym ci sto razy powtarzał, że jest mi ona wstrętna to nie uwierzysz. Po co więc język strzępić. Martwi mnie Nosferatu i jego pomagier. Znam ich. Wiem do czego są zdolni. A najbardziej mi krew podgrzewa to, że do ciebie poszli miast do mnie, skurwiałe syny.

– Iście odmówiła – wycedziła Marta gorzko. – A w tym samym dniu, co list z odmową wysłała, pchnęła podwładnych, co się wiedzą, której ona odmawia, podzielić chętni. I niby ona nie wie o tym?
– Ona ich wysyła nie na pomoc, tylko żeby śmierć siali. To zwyrodnialcy. Jakby miała dobre intencje wysłała by kogo innego.
– Co za różnica, z czyich ust jej słowa padną? Ale skoro tak mówisz… to list napiszę. Do niej. Że jej pieski szczekać chcą bardziej niż ona była skłonna.
– Ja bym nie pisał.
Coś tam na suficie musiał Węgier dostrzec bo uparcie oczu z niego nie spuszczał.
– Jesteśmy razem. Głowy mamy na karkach. W ogóle cię Marta nie rozumiem. Jakbyś psia jego mać, w obcym gadała jezyku.
Zdmuchnęła ogienek na kaganku i ułożyła się na skórze, w kłębek zwinęła, butów nie zdejmując.
– A cóże tu skomplikowanego? – mruknęła. – Barłóż się z kim chcesz. Mnie wszystkie Klary i Róże nie wadzą w niczym. Mężczyzna musi zdobywać. Tylko ona mi wadzi. Jedną jej ciepłą myśl poświęć, a nie zobaczysz mnie więcej. I zrobię to. Ojca też miłowałam i uciekłam.
– Masz racje, ona wygrywa – mruknął kompletnie zniechęcony. – Wygrywa bo cię ode mnie odsuwa.

W ciemności rozległ sie tylko szelest przyodziewy, a potem szelest obcej mowy, z imionami dawnych bóstw nawracających jak ból zęba. Grzechotały drobne kostki o metal, Marta szeptała raz po raz imię ojca, a potem zaklaskała po polepie bosymi stopami.
– Powinineś rozdziać się. Świt idzie – przypomniała, głowę nad nim zwieszając z palącymi na czerwono oczami, kosmykami włosów podłogę omiatając. – I nic im oddawać nie zamierzam.
Posłuchał ją ganiąc się w myślach, że w istocie o ubraniu zapomniał. Ubranie przewiesił przez beczkę i wróćił na swoje miejsce pod ścianą.
– Nie powinniśmy się rozdzielać. Nie bez przyczyny zaatakowali jak byłaś sama. Chudoba jest cwany. Uderza tylko wtedy kiedy ma pewną wygraną.

Mruknęła pod nosem coś nieprzychylnego, przysiadła nad jego posłaniem w kucki.
– Zmarła ta dwórka. Piękna Klara.
Przez chwilę gapił się na Martę jakoś tak bez zrozumienia. W ciemności widziała jak przez twarz Zacha przewija się cała gama odczuć, od niedowierzania, przez żal aż po kipiącą wściekłość.
– Skąd to wiesz? – ryknął ostro i do Marty dotarło, że w takim stanie jeszcze Zacha nie widziała. Widziała niemal jak Bestia wierciła się pod skórą Kainity, paznokcie orały kamienną podłogę, kilka pękło ze zgrzytem. – Skąd?!
Usunęła się między beczki, krok za krokiem, chowając się w ciemnościach. Śledziła każdy ruch, każde drgnienie napiętych mięśni. W myślach zliczała dokładnie lata. Te z rozmów z Milosem, te z rozmów z contessą.
– Albowiem to było dwa wieki temu, a ludzie umierają – rzekła wolno. – Przykro mnie, żeś stracił coś cennego.
– To zabrzmiało... – głowę opuścił między kolana, czekał aż gniew zelży. – Po co to powiedziałaś?
Z ciemności dobiegło skrobanie. Marta drapała paznokciem klepki beczki.
– Jeśli była ważna… liczyłam, że przypomnisz sobie. Ją. Was.
– Źle wszystko pojmujesz. Nigdy nie było nas. Chociaż tak, jest ważna. Bardzo ważna – Zach czuł, że zbliżający się świt odbiera mu siły. – Jeśli ona… jak się do tego posunie… – ciężka głowa opadała na kamienną podłogę – wyrwę jej czarne serce.
Marta nie skomentowała. Wysunęła się na czworaka spomiędzy beczek, przytuliła się do jego skroni samym policzkiem. Zanim stężała jak trup, wymamrotała, że jedzie jutro do Piesińskiego. I że gdzie wina jest, tam muszą być i winni.