Aiko

 

Kelly

- Proszę nie śpieszmy się, bowiem łatwiej będzie wyczuć jakieś dziwne rzeczy - poprosił włączając widzenie aur.
W korytarzu prowadzącym do okrągłego pomieszczenia nie zauważył niczego szczególnego. Jego towarzysze uważnie przeszukiwali wszystkie mijane pomieszczenia. Jak się okazało ponownie. O ile Strain został tu wezwany by po prostu zgarnąć gangrela, to wampirzyce były tutaj właśnie po to by zbadać podziemia. Tym bardziej zrozumiała była ich frustracja bo już przy ostatniej okazji nie znalazły tu absolutnie nic. Teraz gdy nie musiał gonić za mordercą zauważył że okrągłe pomieszczenie było oddzielone od korytarza co najmniej dwoma murowanymi ścianami, które zostały usunięte całkiem niedawno. Właściwie oznaczało to, że pomieszczenie na dole albo było starsze, albo przetrzymywano tutaj cokolwiek istotnego, albo po prostu nikt nie chciał się tutaj ładować. Prawda jaka była, trudno rzec. Gaheris szedł powoli skrupulatnie wszystko przeglądając, starał się używać wszystkich zmysłów. Przy okazji pozerkał sobie także na aury swoich towarzyszy. Starał się wyczuwać najlżejsze powiewy powietrza zdradzające, iż za ścianą może być pusta przestrzeń. Opukiwał również, żeby usłyszeć ewentualnie pusty odgłos wskazujący jakiś ukryty korytarz. Właściwie skupiał się właśnie na tym jedynie. Aury wszystkich wampirów były dużo wyraźniejsze niż zazwyczaj u nieśmiertelnych, natomiast aury ghuli wydawały się być całkowicie normalne. U wszystkich dostrzegał lekkie zdenerwowanie, jednak zazwyczaj pomieszane z ciekawością. Jedynie u Ariadne widać było coś jeszcze. Dziwne pomieszanie nuty agresji z nadzieją.

Co do samych poszukiwań, w korytarzu nie odkrył nic nowego, zupełnie inaczej miała się jednak sytuacja w okrągłej sali. Gdy tylko zbliżyli się do fontanny dostrzegł w aurach wampirów lekkie drgnięcie. Po uważniejszym przyjrzeniu się odnalazł na podłodze cienką linię, wykonaną z jakiegoś metalu, tworzącą okrąg wokół centralnego obiektu.
- Stop! - powiedział do innych. - Proszę wycofajcie się. Stańcie tam - wskazał na boki. Później zaczął wyjaśniać, zresztą sam się także odsunął. Popatrzcie tutaj, to jest jakiś metal, kiedy przechodzimy tutaj oraz podchodzimy do fontanny, coś się dzieje - zmarszczył brwi niepewnie jakoś - czyżby właśnie tutaj można było zczłowieczeć?

Strain pochylił się i dotknął metalowego okręgu, podobnie uczyniła Helen. Ich aury ponownie zafalowały.
- Możliwe. - Ariadne rozejrzała się po pomieszczeniu. - Powinniśmy sprawdzić pozostałe korytarze. - Wskazała na dwa przejścia odchodzące od okrągłej sali. - Gdy byliśmy tu ostatnio tylko tam zajrzeliśmy.
- Wobec tego chodźmy, ale bardzo powoli - stwierdził rycerz. Właściwie trochę dziwiła go aura panienki Ariadne. Dlaczego przejawiała takie właśnie emocje. Wiedziałaby coś więcej? Pomyślał sobie, iż warto zerkać na nią od czasu do czasu sprawdzając aurę. Gdyby wiedziała coś, gdyby docierali do czegoś, kolorystyka powinna intensywnieć.

Zauważył, że w aurze brujah pojawia się nadzieja za każdym razem gdy spogląda na metalowy krąg, nie umknęło mu również, że celowo przeszła przez linię. Kolejny korytarz bardzo przypominał ten, którym tu się dostali i tak jak tamten był do całkiem niedawna zamurowany. Charlie przysunęła się do niego.
- Nie wiem czy nie byłoby dobrze się rozdzielić i sprawdzić na raz oba korytarze.
- Słusznie - odparł. Jednocześnie dumał na temat dziewczyny. Widocznie bardzo wampiryzm jej przeszkadzał, mógł to uszanować. - Szanowni państwo, połowa ten korytarz - wskazał - połowa tamten. Gdzie kto woli. Pójdziemy - wskazał na wybraną stronę. Planował powiedzieć oraz ruszyć.
Spojrzeli na niego niepewnie, ale w końcu przytaknęli. Zauważył jednak że stojąca obok Ariadne spojrzała niechętnie na Charlottę. Postanowili, że Strain z brujah wezmą drugi korytarz, a ten sprawdzą Gaheris z Helen.

Ariadne przechodząc obok niego zatrzymała się na chwilę.
- To niedobrze gdy nieśmiertelny słucha ghula. - Ruszyła nie dając mu szansy na odpowiedź i podążyła za Strainem.
- Zazwyczaj ma pani rację. Jesteśmy starsi więc mamy najczęściej więcej doświadczenia. Jednak dobrej rady od fachowca zawsze warto posłuchać. Szczególnie jeśli ktoś ma więcej wprawy od nas samych - powiedział, choć faktycznie odeszła, jednak jej słuch powinien odebrać te słowa. Nie lubił niekulturalnych osób, zaś takie rzucanie oraz odchodzenie było zwyczajnie nieładne. - Cóż, chodźmy - zwrócił się do partnerki wampirzej oraz Charlotty.

Piękna Charlie zerknęła jeszcze za odchodzącą brujah, ale ruszyła za wampirem. Pomieszczenia w tym korytarzu wydawały się być używane i to całkiem niedawno. Gaheris nie wyczuwał tu aromatu ludzi, co mogłoby wskazywać na to, że użytkownikami były wampiry. Helen zaglądała z zaciekawieniem do kolejnych pomieszczeń
- Chyba powinniśmy się dokładniej przyjrzeć zawartości, co wy na to?
- Oczywiście, zabierzmy się za to - przystąpił do działania, bardzo systematycznie, ponieważ rycerz nie lubił chaosu.
W pomieszczeniach nie było rzeczy osobistych, ale widać było, że ktoś prawdopodobnie w nich sypiał. Znaleźli nawet jeden pokój, który mógł służyć jako miejsce spotkań. Stało w nim kilka krzeseł skierowanych w jedną stronę, jakby do jakiegoś mówcy. W niektórych pomieszczeniach wampir wyczuł zapach ludzkiej krwi, nie było jednak żadnych innych charakterystycznych zapachów, więc musiała być przyniesiona na wampirze, albo w naczyniu. Charlotta i Helen po uważnym przeszukaniu wszystkich zakamarków znalazły do tego kilka rzeczy, które mogły należeć do ostatnich użytkowników. Jakaś spinka, całkiem modny w tych czasach stalowy guzik, monokl. Przede wszystkim warto było zapamiętać zapachy, wonie oraz ogólnie krew, ilość osób etc. Zaś co do monokla …
- Momencik, spróbuję cokolwiek wywnioskować - postanowił wykorzystać Duchowy dotyk, nowy dar dyscypliny, który, jak się wydaje, niedawno posiadł.

Wziął monokl oraz skoncentrował się na nim. Jeśli byłoby potrzeba, był gotów sprawdzać także inne elementy wystroju. Zobaczył mężczyznę, z pewnością wampira wyglądającego na około 40 lat. Zobaczył też wspomnienie i poczuł związane z nim ciepło. Monokl leżał na ziemi i nagle sięgnęła po niego kobieca dłoń. Rebecca podała monokl właścicielowi. Chwilę potem wizja zniknęła. Właścicielowi, czyli komu, pierwotnemu użytkownikowi, czy temu tutaj? Zastanowił się, czy Rebecca miała tutaj cokolwiek do czynienia. Stanowczo miał nadzieję, że nie. Lubił ją, ale zaczął przyglądać się, albo raczej przypominać sobie, czy zna owego wampira, czy gdziekolwiek go widział, gdzie owo ciepło się pojawiło? Czy to był książę Robert, któremu potem ukradziono monokl ewentualnie inny wampir przyzwoity, czy też nie, czy też obcy tutaj łajdak, bowiem jeśli obcy, książę znajdował się w strasznym niebezpieczeństwie oraz trzeba było natychmiast wracać.

Guzik należał do kolejnego mężczyzny. Wampir wyglądał znacznie młodziej od poprzedniego. Gaheris zobaczył przystojną twarz i.. hełm straży. Niestety sam element nie niósł z sobą żadnych wspomnień. Wydawało się być jednak niemal pewne, że wampir zgubił go tu przypadkiem.

Spinka przyniosła Gaherisowi najmniej informacji. Na pewno należała do kobiety, ale nie był pewny czy podsunął mu to jego dar czy sama forma przedmiotu. Gdy ją badał poczuł zapach piżma. Ciężki… odrobinę kojarzący mu się z dzielnicą rozpusty.
- Znaleźliście coś, a może kojarzycie te przedmioty z kimkolwiek? - spytał wampir wszystkich, bowiem jeśli nie, planował wrócić oraz rozmówić się z malkaviańską przyjaciółką. Ufał jej oraz lubił. Potem była ewentualnie Florence. Mogła rozpoznać spinkę, który mógł należeć do jakiejś ofiary. Ale czy na pewno? Zapach piżma, hm, chciał sobie przypomnieć, czy zna kogoś, kto używa ten zapach, jeśli zaś nie planował dobrze uważać, kto go właśnie lubi. Później chciał powrócić, ewentualnie zerknąć na drugą stronę oraz wracać do kluby Carlton.

Nikomu nic nie przychodziło do głowy. Jednak wampir zauważył, że wzrok Charlotty ucieka regularnie w kierunku znajdującej się na środku okrągłego pomieszczenia fontanny. Wyraźnie coś ją niepokoiło.
- A mógłbyś sprawdzić tak fontannę?
- Nie wiem, mogę spróbować - starał się podejść do fontanny, ale jakoś nie dotykając bezpośrednio tego dziwnego metalu. Nie chciał mieć większych kłopotów, lecz starał się szybko zrealizować prośbę panny Charlotty. Mimo to gdy przeszli przez krąg znów u Helen pojawiło się drgnienie aury. To co zobaczył po dotknięciu fontanny zaskoczyło go. Po pierwsze były to dwie osoby, a nie jedna. Obie ubrane były bardzo elegancko. Miały na sobie modne męskie płaszcze i cylindry. Jedna osoba była mu zupełnie obca, ale druga… fryzura była inna, tak samo strój idealnie pasujący do epoki, ale twarz pozostała taka sama, jak przystało na wampira. Kamiennej fontanny dotykał nie kto inny tylko Sir Targuin. Jeśli spojrzenie wampira mogło błysnąć złowrogim światłem, właśnie niewątpliwie to uczyniło. Ściśnięte usta wysyczały owe imię dodając po cichu kilka słów, które nijak miały się do pozycji rycerza. Taaaak, zapowiadało się nieciekawie, albo może bardzo ciekawie, jeśli dorwie tego łajdackiego sukinsyna niegodnego rycerskiego tytułu. Rozejrzał się jeszcze, czy coś było ukryte przy fontannie. Wyglądało na to, że nie. Po gestach z wizji wnioskował, że to sama fontanna mogła wywoływać owo zaklęcie i najwyraźniej stworzył ją ten drugi mężczyzna.
- Hm, chodźmy do drugiego korytarza, gdzie poszli nasi kompani. Zobaczymy, co się pojawi - zaproponował Henry ruszając.

 

Aiko

 

Kelly

Weszli jak zwykle od zaplecza, oficjalnym wejściem dla wszystkich nieśmiertelnych klubowiczów. Udali się do gabinetu Roberta. Było to jedyne miejsce gdzie na pewno można było znaleźć jakiegoś wampira i nie zawiedli się. Syn Anny jak zwykle pochłonięty był jakąś papierologią. Widząc jak wchodzą uśmiechnął się szeroko.
- Już wróciliście? Jak poszło? - To był typowy Robert, ten którego Gaheris poznał gdy pojawił się po raz pierwszy w klubie. - Broń się na coś przydała?
- Witaj. Szczęśliwie nie - oddał Robertowi broń. - Dziękuję za pożyczkę. Czy zastaliśmy twoją matkę? Zaś poszło, szczerze mówiąc nie wiem. Na pewno była tam jakaś siedziba, którą odwiedzały jakieś osoby. Wskazuje na to parę znalezisk pochodzących od rozmaitych osób płci obojga - mówił szczerze, jednak dosyć oględnie. Bowiem także Elisabeth mogła być w to zamieszana jakoś.
- Hm.. z tego co kojarzę moja matka planowała dziś rozejrzeć się po swojej domenie. - Robert odchylił się w fotelu. - Niestety nie zdradza mi swoich wszystkich planów. Wiesz jak to jest z rodzicami. - Malkavian mrugnął do Gaherisa i wyraźnie się zamyślił. - Wydaje mi się, że planowała pod koniec nocy odwiedzić księcia, w sprawie naszego, zbliżającego się z każdym dniem, gościa.
- Wobec tego ruszam do księcia - uznał wampir.
Robert podniósł się od biurka i podszedł do narzeczonych.
- Jest mi trochę smutno, cały czas odwiedzasz moją matkę. - Uśmiechnął się odrobinę zawadiacko i wskazał drzwi sugerując, że ich odprowadzi. - Powinieneś kiedyś wpaść do klubu i zagrać ze mną partyjkę. Albo wybrać się na wieczorne polowanie!
- Właściwie bardzo chętnie, tylko problem taki, że Florence wydaje mi polecenia, które muszę wykonywać. Chciałbym jednak chętnie porobić to co właśnie powiadasz. Miłej nocy, pójdziemy już - skinął mężczyźnie oraz ruszył do wyjścia.
- Pogadam z nią by dała ci wolne. - Robert pomachał im i wrócił do środka, zagadując po drodze jakiegoś ghula.

Ruszyli wzdłuż ulicy szukając wolnej dorożki.
- Wiesz, że Robert też należy do arystokracji? - Charlie chwyciła go pod ramię i przywarła do niego, tak że poczuł jej pierś na swej ręce. - Nie jest bezpośrednim dziedzicem, więc nie używa tytułu. Opowiadał mi co nieco gdy ostatnio sporządzałam list w jego gabinecie.
- Rodowej arystokracji? Hm, wobec tego nic dziwnego, że prowadzi Carlton. Może zamiast Rebecci możnaby wobec tego jego poprosić, aby doradził, gdzie możnaby uderzyć przy sprawach finansowych - powiedział swobodnie Gaheris, który swoim rodowodem oraz parantelą spokojnie przewyższał każdego arystokratę angielskiego oraz samą królową Wiktorię. Ostatecznie był siostrzeńcem króla Artura, rodzonym królewiczem oraz kimś, kto posiadał owe tytuły dawno temu. Wcale by się nie zdziwił, gdyby właściwie należał mu się tron Zjednoczonego Królestwa idąc po liniach rodowych. Oczywiście prawa angielskie się zmieniały, dlatego takie coś nie miało sensu, jednak nie czuł się mały przy obecnej arystokracji, skoro tańczył ze wspaniałą królową Ginerwrą, uśmiechał się do Morgan oraz walczył na turniejach przeciwko sir Lancelotowi. Aczkolwiek trzeba przyznać, nigdy nie odniósł sukcesu. Lancelot zwyczajnie był superherosem rycerskości. - Wspominał może jakąś rodzinę, której nazwisko nosi?
- Wydaje mi się, że należy do jakiejś linii baronów Halsbury, chyba jego babka wyszła za bogatego magnata Brewera i stąd jego obecne nazwisko. - Charlie uśmiechnęła się. - Nie łatwo coś z niego wydusić, a przez to, że należy do rodziny sporo informacji o jego przeszłości jest bardzo mglistych. Z tego co zauważyłam robi tak chyba większość z was.

Wypatrzyli parę przecznic dalej kilka dorożek i pewnym krokiem ruszyli w tamtym kierunku.
- Czytałem, że obecnie wielu przedstawicieli arystokracji żeni się z pannami z rodzin kupieckich oraz odwrotnie. Właściwie nawet dobra rzecz, jeśli obydwu stronom to pasuje - przyznał spokojnie. - Ale to oznacza także, iż Robert albo nie ma w ogóle prawa do dziedziczenia, bowiem dziedzictwo zazwyczaj jest po linii męskiej, albo linia Halsbury należy do najstarszych angielskich rodzin, gdzie faktycznie dziedzictwo przechodzi także po liniach żeńskich. Takich rodzin jest niespecjalnie wiele, faktycznie jednak istnieją. Przynajmniej tak podawał pewien artykuł - rozmawiając podeszli do dorożki planując zamówić w pobliże siedziby księcia Peela, aczkolwiek nie pod samą siedzibę.

Oboje usadowili się wygodnie w dorożce. Tym razem to Gaheris podał woźnicy kierunek.
- Dla części arystokracji to jedyna szansa. Wiele z niej nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać i takie mariaże przynoszą do rodziny pieniądze. - Charlie wpatrywała się w drogę wyraźnie się nad czymś zastanawiając.
- Jakis problem? - spytał widząc jej zamyślenie. Bowiem właściwie, mieli bardzo problematyczną sytuację. Można było pomóc społeczności rodziny Londynu oraz można było sknocić wszystko. Legalista rycerz zdecydowanie chciał utrzymania obecnego ładu.
- Dziś zdałam sobie sprawę, że odkładam większość obowiązków wobec banku. - Zerknęła na wampira uśmiechając się. - Chcę najpierw pomóc ci ze sprawami rodziny, jednak obawiam się momentu, gdy wszystko inne zwali się mi na głowę.
- Obydwoje mamy swoje obowiązki. Cóż, masz rację, jednak musimy zrobić z tym porządek. Pewnych rzeczy, nie powiem, że nie da się pogodzić, ale jest trudno. Zajmij się sprawami banku, bowiem jakby nie było, to twój bank oraz twoje marzenie, niewątpliwe zaś jednak ja muszę się zająć sprawami wiadomymi. Dziękuję ci za dotychczasową pomoc w tej sprawie. Jeśli więc chcesz, spokojnie pojedź dorożka do klubu lub mieszkania, jeśli zaś uważasz, że jeszcze dzisiaj się wyrobisz bez strat dla finansowych interesów, ewentualnie podzielimy nasze sprawy od kolejnej nocy - zaproponował dziewczynie.
- Chcę być z tobą. - Charlie zrobiła zaciętą minę.
- Rozumiem, ja z tobą także, jednak jak sama widzisz oraz mówisz, są problemy z możliwościami właśnie. Być może szczęśliwie okaże się, iż sprawy rodziny się nieco poluzują. Wtedy nie trzeba będzie się dzielić zadaniami oraz nie będziesz musiała odkładać swoich spraw wobec banku - cóż nie chciał dodawać, że to normalna kwestia poświęcanie się kwestiom biznesowym oraz że wszak także będzie musiał coś znaleźć dla siebie, kiedy wreszcie się trochę uspokoi. Jednak kwestie te stanowiły rzecz mniej istotną wobec sprawy magika.

Ghulica wtuliła się w niego jakby obawiając się, że każe jej teraz wracać do domu i tak dotarli do Westminsteru. Dorożkarz zgodnie z poleceniem zatrzymał się poza obszarem budynków stanowiących ośrodek władzy Anglii. Gaheris poprowadził ich w kierunku budynku, do którego jakiś czas temu zabrała go Anna. Może to było wrażenie ale po okolicy kręciło się więcej straży niż zwykle. Wampir rozpoznał też, że część z mężczyzn to ghule. Głównie dowódcy. Jego oko wyłapało także pewien charakterystyczny element. Armia miała identyczne guziki jak ten, który odnaleźli w podziemiach.

Straż przepuściła ich na wejściu, po czym wewnątrz dwa ghule odprowadziły ich do saloniku, w którym już czekała Ariadne.
- Troszkę się wam zeszło.
- Troszeczkę zeszło, jednak już jesteśmy. Czy możemy zobaczyć Jego wysokość księcia Peela? - spytał pamiętając, że najprawdopodobniej ktoś spośród straży jest farbowanym lisem.
- Lady Rebecca poprosiła byśmy zaczekali, podobno trwa jakaś narada. - Ariadne podeszła z kielichem do znajdującego się w pomieszczeniu barku. Zamyśliła się na chwilę i spojrzała na wampira. - Reflektujesz? - Uniosła karafkę z charakterystycznym gęstym płynem.
- Poproszę - zaczął sobie zerkać przy pomocy Nadwrażliwości, ażeby ewentualnie rozpoznać podobny zapach od kogoś, taki, jaki wyczuł na terenie pod budynkiem pubu.

Podziemiami pachnieli przede wszystkim we trójkę, co było całkiem zrozumiałe biorąc pod uwagę, że byli tam całkiem niedawno. Ariadne wyjęła dodatkowy kielich i podała go Gaherisowi.
- Może Helen i Strain niebawem dotrą, wtedy moglibyśmy złożyć pełen raport. - Ariadne zajęła miejsce w jednym z foteli.
- Może - przyznał oglądnie przez chwilę leciutko smakując, jakby chciał wyczuć każdy najmniejszy element, który mógłby nie pasować. - Ciekawe co to za narada, ale cóż nie nasza rzecz, choć pewnie dotyczy niniejszej sytuacji. Oraz liczę na to, że pozostali dotrą - przyznał, bowiem któż wie, wszystko to mogłoby być dla pozostałej dwójki, która dalej prowadziła rekonesans średnio sympatyczne, gdyby spotkali przeciwników. - Hm, rozprostuję kości - powiedział po kilku łykach. Przechadzał się po saloniku obserwując ghuli oraz starając się wyczuć ów zapach plus braki mundurowe. Wprawdzie dotychczasowa obserwacja niewiele dała, jednak któż wie, co ewentualnie przyniosłoby kontynuowanie jej.

Obserwujące ich ghule nie wykazywały żadnych niepokojących oznak. Jednak gdy do pokoju wszedł Strain, Gaheris zauważył coś ciekawego. Korytarzem przemknął krępy mężczyzna w monoklu, którego wizerunek dziwnie odpowiadał temu, co zobaczył w wizji. Rycerz zapamiętał jego wizerunek oraz spojrzał na jego aurę oraz oczywiście zapach. Czyżby mieli już trop?
- Ariadne? - spytał przyboczną szeryfa. - Znasz tego kogoś noszącego monokl? - spytał Ariadne.
Mężczyzna pachniał raczej tym czym pachnie pałac, w którym się obecnie znajdowali. Za to jego aura, niby nie była jakaś szczególna, choć wampira zaciekawiła bardzo silna determinacja.
- Tutaj jest wielu ludzi w monoklach, taka moda. - Zerknęła tam gdzie wampir, w sam raz by zobaczyć znikającego za rogiem wampira. - To mógł być sekretarz księcia.
- Rozumiem, pytam bowiem nie spotkałem go wcześniej - wyjaśnił, co właściwie było prawdą. Odetchnął przy tym, bowiem mogło to znaczyć, iż Rebecca jest niewinna oraz nie brała udziału przy spisku. Aczkolwiek determinacja? Czyżby sekretarz chciał obalić księcia, albo czyżby pałał taką miłością do Rebecci. Jednak wtedy chyba zobaczyłby tą miłość, albo nienawiść do Jego Wysokości księcia. Ewentualnie mógłby sam być jakoś zmuszany? Bardzo trudna sprawa wydawała się.

Po dłuższej chwili dołączyła do nich Helen i już wszyscy razem zostali zaproszeni na audiencję. Idąc nie zauważył nadal wśród strażników nikogo z ubytkiem w garderobie.

 

Aiko

 

Kelly

Anna ruszyła przodem przepuszczana przez wszystkich ochroniarzy.
- Miejmy nadzieję, że uda się to dziś załatwić. Znalezienie Florence gdy rusza na łowy nie jest proste.
- Wobec tego tym bardziej jestem wdzięczny, że jedziesz z nami - Gaheris podał ramię Charlotcie oraz ruszyli za nią. - Naprawdę uważam, że mając ich wizerunki jest możliwe, że poznani zostaną zarówno sprawcy, jak potencjalne ofiary - nie dodał przez grzeczność, iż kiedy on będzie się biedził nad rysunkami, Charlotta będzie miała czas się nieco zabawić. Przypuszczał bowiem, iż Florence nie zrezygnuje, zaś Charlie, jak się okazało niedawno, lubiła dosyć szeroki wachlarz rozrywek.
- Taką samą nadzieję mam i ja i jak widać książe. - Anna zeszła po schodach przeskakując po kilka stopni. Jej dorożka jak zwykle czekała na zewnątrz. Malkavianka zaczekała aż wszyscy usadowią się wygodnie i pojazd ruszy, po czym odezwała się ponownie. - Mam też nadzieję na jakiś ciekawy pokaz. - Mrugnęła do nich, a Charlie momentalnie oblała się rumieńcem.
- Obawiam się, że przynajmniej co do mnie, będziesz mogła zaobserwować pokaz wysiłku artystycznego - wyjaśnił jej lekko zmieniając temat. - Aczkolwiek, czegóż nie robi się dla zadowolenia naszych przyjaciół … - parsknął wesoło. - Hm, jednak osobiście mam nadzieję, że coś tamten sekretarz wyjaśnił - dodał przygryzając wargi.
- Och na pewno. Rebecca potrafi być bardzo przekonującą osobą. - Wampirzyca przyjrzała się mu uważnie. - Nie wyglądałeś na osobę, która lubi być obserwowana. Kryłabym się z tym mniej gdybym wiedziała.
Na jej słowa Charlie opuściła wzrok i mocno zacisnęła dłonie na materiale płaszcza.
- Proszę … - powiedział uśmiechając się prosząco. Zwyczajnie nie chciał, żeby Charlie czuła się źle przy takiej dyskusji. - Proszę, zmieńmy temat. Tym bardziej, że mamy się nad czym zastanawiać, zaś Rebecca, cóż nie wygląda na taką, jak powiadasz. Normalnie wziąłbym ją za elegancką damę, tymczasem hm …
- No cóż skoro prosisz… - Uśmiech Anny wyraźnie wskazywał na to, że chętnie powróci do tematu gdy tylko nadarzy się okazja. - Cóż Rebecca nie bez powodu jest córką księcia. Nigdy tego nie przyzna, ale gdyby Peelowi coś się stało, bez trudu objęłaby władzę i coś czuję, że rządziłaby żelazną ręką.
- Tak czy siak, chociaż lubię Rebeccę, nie życzę księciu nic złego. Wręcz przeciwnie. Ale ale - przypomniał sobie nagle - Charlie, o czym właściwie rozmawiałaś z księciem? Wydawało mi się, iż oboje zajęliście się kwestiami bankowymi, jednak słyszałem jedynie końcóweczkę.
- Ach… - Charlie uniosła głowę. Nadal na twarzy miała rumieniec, ale widać było, że zmiana tematu jej pomogła. - Jak wyszliście zrobiła się strasznie ponura atmosfera, a przypomniałam sobie jak mówiłeś o tym, że pozyskując klienta mogę wejść na terytorium innego wampira. Więc spytałam księcia o Hudsona.
- Ooo, i jaka była odpowiedź, kim jest ten, hm - usiłował sobie przypomnieć - baron jakiś tam …
- Hudsonem podobno interesuje się jakiś brujah, ale na pewno nie będzie miał nic przeciwko jak pożyczę mu pieniądze. A Baron de Mauley jest jednym z członków izby lordów. - Charlie uśmiechnęła się. - Podobno brakuje mu nieco gotówki.
- Zapewne tak, być może warto go odwiedzić … - zamyślił się - oraz spotkać się z tym Brujahem. Hm, wiesz może, co to za Brujah? - spytał Malkaviankę.
- Mam podejrzenia. - Anna zamyśliła się na chwilę. - Niezbyt wielu z nich interesuje się czymś innym niż pranie się po m… pojedynkowanie się. Albert Whipple. Zarządza fabryką stali, ale to tylko moje przypuszczenie.
- Albert Whipple, hm. Charlie, słyszałaś może to nazwisko? - spytał dziewczyny, która była bardziej obeznana. Zaś reszta Brujahów walących się po … znaczy pojedynkujących … powiedzmy tak, wcale mu to nie przeszkadzało, skoro był dawnym rycerzem, który sam stawał do turniejowych pojedynków. Ponadto ogólnie kiedyś lubił Brujahów, choć londyńska wampirza socjeta wypowiadała się o nich dosyć średnio Widocznie wampiry także zmieniały się przez wieki.
- Słyszałam i chyba książe wspominał nawet o fabryce. - Charlie zamyśliła się. - To on też jest wampirem? - Informacja była dla niej wyraźnie szokująca. - Od dawna?
- Od kilku lat. - Annie nie schodził uśmiech z twarzy. - Młodzieniaszek.
- Rzeczywiście niedawno. Jednak oznaczałoby to, iż miał jakiegoś znajomego wampira, może sam był ghulem. Jeśli jednak właściwie zrozumiałem, wyróżnia się pozytywnie na tle ogółu towarzystwa wampirów brujahów?
- Powiedzmy, że się wyróżnia. - Wampirzyca najwyraźniej nie miała dobrej opinii o całym klanie.
- Jest bardzo miły. - Charlie wydawała się dobrze znać wampira o którym rozmawiali.
- Prowadziłaś już z nim jakieś negocjacje? Skoro zarządza fabryką stali być może również chciałby wejść do układu finansowego. Im będziemy silniejsi, tym mniej będziemy wzbudzać chęci agresji oraz tym bardziej pracownicy będą przekonani do wprowadzonych zmian - powiedział oględnie, jednak Charlie wiedziała, iż ma na myśli właśnie ją jako głównego zarządcę potężnego biznesu finansowego.
- Nie… on oświadczył mi się jakiś czas temu, ale odmówiłam. - Odezwała się dosyć cicho, za to Anna gwizdnęła już głośno.
- Moja droga działasz jak magnes na wampiry.

Przez najbliższe kilka chwil Toreador siedział mając otwarte usta. Byłoby to właściwie śmieszne dla postronnego widza. Kompletnie nie wtrącał się w przeszłość Charlotty, bowiem uznawał, iż nie ma prawa, ale chyba nie ma człowieka, który nie dostałby napadu zdziwienia / niepewności / wstrząsu etc. dowiadując się, iż jego przyszła/przyszły mieli swoich zalotników. Oczywiście Charlotta była piękna kobietą mającą dużą charyzmę, więc oczywiście zakładał, iż tak się mogło dziać, ale że prosił ją właśnie o rękę wampir, magnat przemysłu stalowego? Okazuje się, iż chyba pewne rzeczy przekraczały zamysły Toreadora.
- Nie wiedziałam, że to wampir. - Charlie zarumieniła się. - Po za tym odmówiłam. - Zerknęła niepewnie na siedzącego obok Gaherisa. - Ja.. spotykałam się z nim tylko z przyzwoitką i tak dalej. Był bardzo miły, ale odniosłam wrażenie, że bardziej chciał nabyć mój majątek na drodze małżeństwa, niż robił to bo coś do mnie czuł.

Oczywiście Toreador nie odezwał się, ani nie skomentował tego faktu.
- Hm, wobec tego szczerze mówiąc nie wiem, czy będzie chciał robić jakiekolwiek interesy, szczególnie, kiedy sytuacja się zmieniła - przygryzł leciutko wargi. Chyba właśnie pojawił się kolejny zgrzyt. Jednak jakkolwiek było, Charlotta musiała sobie z tym poradzić. Chciała tak i chyba dobrze się tak czuła prowadząc samodzielny biznes, przy ewentualnie wsparciu Gaherisa wyłącznie podczas pewnych działań wymagających wampirzych talentów. Tak! Właściwie coraz bardziej myślał, iż musi sobie znaleźć gdzieś jakąś solidną pracę.
- Spróbuję się z nim spotkać. Może… może znalazł sobie kogoś innego. - Charlie skupiła wzrok z powrotem na swoich kolanach.
- Szczerze mówiąc nie wiem, czy to najlepszy sposób. Nawet jeśli znalazł, ta osoba mogłaby być średnio zadowolona, że spotyka swoją dawną miłość. Hm, szkoda - przyznał - znajdziemy jakieś inne sposoby - dodał oględnie. - Jednak ostatecznie to ty go znasz, więc ty zdecydujesz - wypowiedział swoją opinię, zaś decyzja należała tylko wyłącznie do niej oraz nikogo innego. - Hm, daleko mamy jeszcze? - spytał ogólnie. Chyba średnio cieszył się wspomnianą dyskusją.
- Już jesteśmy w Soho. - Anna zerknęła przez okno dorożki. - Zastanawiam się tylko gdzie rozpocząć poszukiwania. Chyba najszybciej będzie odwiedzić Elizjum. Sylvia powinna wiedzieć gdzie jest jej matka.
- Wobec tego jedźmy do niej. Zobaczymy, zresztą, jeśli rysownik byłby na miejscu, to można już rozpocząć działanie, zaś posłać po Florence jednocześnie.

Londyńska dorożka zatrzymała się w pobliżu elizjum.
- Wątpię by ten “rysownik” tu był. - Anna wyjrzała na zewnątrz. Przez główne wejście weszło właśnie kilku mężczyzn, zapewne by skorzystać z usług domu. - Gdybyś mógł się tam udać sam. Zaczekamy tutaj z Charlottą, a na pewno pójdzie ci dużo szybciej niż gdybyśmy się kręciły w okolicy.
Skinął ruszając do wewnątrz. Planował po prostu spytać jakąś znaną ghulicę, czy kogokolwiek, gdzie jest Sylwia, zaś Sylwię pytać dalej, gdzie jest Florence. Udało mu się pominąć etap pytania ghulicy. Córkę starszej zastał w głównej sali. Przyglądała się jak jakiś mężczyzna wybiera sobie towarzyszkę na wieczór. Widząc go, pomachała zapraszającym gestem. Podszedł do niej witając się ciepło. Sylwia także była sympatyczną osobą oraz wspaniałą kochanką.
- Witaj, moja droga. Pozwól że przeszkodzę na drobną chwileczkę. Jesteśmy tutaj we troje, ja Charlie oraz - powiedział cicho - Starsza Malkavianów. Chcielibyśmy się widzieć z panną Florence. Udało nam się może zastać, czy jeszcze nie wróciła? - spytał piękną wampirzycę.
- A już myślałam, że postanowiłeś skorzystać z naszych usług. - Powoli machnęła dłonią prezentując stojące przed nimi kobiety. - Są bardzo smakowite.
- Florence jest smakowita, ty jesteś smakowita - przyznał uśmiechając się wesoło oraz przypominając sobie poczwórne igraszki. - Jednak wszelkie zabawy niestety naprawdę musimy odłożyć, tym bardziej, że książę oczekuje odpowiedniego rezultatu naszych działań. Przy okazji, przydałby się utalentowany rysownik. Jeśli się orientuję, dysponujecie takim właśnie artystą.
- Och mamy kilka odpowiednich osób. Mogę po kogoś posłać. - Sylvia zamyśliła się na chwilę. - Moja matka powinna być już w rezydencji. Wolisz udać się do malarza, czy też do nas? Jakby co mogę też dać znać matce by do was dołączyła.
- Cóż, chyba lepiej, jeśli malarz przyjdzie do was. Będzie szybciej oraz łatwiej. Wprawdzie raczej będę musiał poświęcić się pracy, jednak nie chcę skazywać na nią Charlotty. Ponadto Florence niewątpliwie ma kilka pytań. Tyle, iż jeszcze trzeba zawiadomić panie czekające przed budynkiem - wzruszył ramionami - Ruszajmy wobec tego do rezydencji. Czy będziesz mogła się także udać z nami, czy musisz tutaj pozostać? - spytał urodziwą wampirzycę.
- Muszę zająć się jeszcze kilkoma sprawami. - Uśmiechnęła się do niego. - A co, miałbyś na mnie ochotę?
- Dżentelmeni nie mówią o takich sprawach głośno - uśmiechnął się wesoło - co najwyżej wspominają, iż swego czasu było im bardzo miło. Cóż, może kiedyś powtórzymy wspólne spotkanie - spoważniał nagle. - Musimy ruszać. Miłej nocy Sylwio. Przyślij jak najszybciej tego rysownika - ucałował jej dłoń niczym prawdziwej damy. Później ruszył ponownie do powozu, żeby przekazać dziewczynom informacje.
- Już jestem - odezwał się wchodząc - Sylwia wspomniała, iż Florence jest już na terenie swojej rezydencji. Ma podesłać rysownika. Jeśli można, ruszajmy już. Bowiem malarz będzie miał sporo roboty.
Anna przytaknęła i już po chwili byli ponownie w trasie.

Wchodząc do dorożki Gaheris zauważył, że Charlotta z zainteresowaniem przygląda się wejściu do elizjum.
- To niesamowite ilu mężczyzn korzysta z usług tych kobiet.
- Wewnątrz także niemało. Akurat Sylwia przedstawiała swoją ehm, pracownicę jakiemuś panu. Jestem przekonany, iż Florence potrafiła zadbać, żeby każdy dostawał usługę na najwyższym poziomie oraz pragnął wrócić. Jakby bowiem nie było, jest specjalistą od takich spraw - mówił trochę ogólnie, ponieważ bardziej myślał na temat owego malarza, przypominając sobie owe widziane twarze. Oraz na temat Charlotty, bowiem tłumek pod przybytkiem rozkoszy rozbudził jego gwałtowne pragnienie. Gdyby nie Malkavianka, stanowczo chyba kochaliby się tutaj. Powtarzanie wizerunków owych twarzy było formą studzenia myśli.

Jednak gdy tylko złapał wzrok Anny dotarło do niego, a raczej był niemal pewny, że ona wie. Spojrzała wymownie na wciąż zarumienioną Charlottę. Widok jej opiętego ciasnym kostiumem ciała kusił, tak samo jak ciepło które z niej emanowało. Tylko jednak zaiste ciężko było mu się przemóc, żeby uprawiać seks w towarzystwie dziecka. Oczywiście dziewczynka nie była dziewczynką, jedynie wyglądała tak. Lecz zaiste, nooo po prostu nie wypadało, choć męskość Gaherisa mocno napierała na materiał spodni czyniąc znaczące wybrzuszenie. Aczkolwiek piękna Charlotta mogła poczuć, jak trzymający ją za dłoń Gaheris delikatnie zaczął przemierzać palcami po skórze jej dłoni, jakoś tak bezwiednie oraz leciutko.Kobieta zaczęła drżeć pod jego dotykiem. Poczuł jak robi się jeszcze cieplejsza, a jego nozdrza zaatakował znajomy zapach kobiecej wilgoci.
- Mam nadzieję, że wybaczysz mi pewną próbę przyjacielu. - W głosie Anny pojawiło się lekkie rozbawienie.
- To znaczy? - zdziwił się przygryzając wargi, bowiem ów zapach jeszcze bardziej pobudzał zmysły, zaś jego paluszki zaczęły jeszcze bardziej intensywnie pracować na dłoni dziewczyny. Chwilę później poczuł to. Malkavianka na pewno użyła na nim jakiejś dyscypliny, niestety poza świadomością nie za bardzo mógł coś z tym zrobić. Pożądanie które czuł, zaczęło narastać nie pozwalając mu na jakiekolwiek zapanowanie nad sobą. Wypełniało go odbierając rozsądek i wątpliwości. Odwrócił się ku ukochanej. Pochylił się nad Charlottą całując ją, potem zaś coraz mocniej oraz mocniej wpijając się w jej usta własnymi ustami, tymczasem jego dłoń, przed chwilą pieszczącą skórę dziewczyny, pozostawiła jej rękę, lecz mocno objęła pierś zaczynając ugniatać. Czuł się podniecony, jakby po prostu cały świat jakiś się mało istotny, nawet obserwująca dziewczynka.
- Kocham cię, pragnę cię, teraz - wyszeptał.

Ponętna Charlotta spojrzała na niego zaskoczona mimo pożądania które i w niej narastało. Na chwilę zerknęła na uśmiechającą się Maklaviankę, ale już po tym oddała się mu bez reszty. Jej dłonie sięgnęły do zapięć jego ubrań. Po chwili kamizelka i koszula wisiały na nim luźno, a zwinne palce kobiety sprawnie rozpinały rozporek, by uwolnić napierającą na niego męskość. Uwolniła się gwałtownie od razu powstając mocno. Poczuł się lepiej, dużo lepiej, kiedy zaczerwieniony czub wydostał się na wolność. Ulżyło mu. Powóz nie jest najwygodniejszym miejscem do uprawiania miłości, ale to miało małe znaczenie. Mógł usadzić ją na sobie, ale nie chciał tego, chciał ją brać, poruszać się, smakować, chciał ją gwałtownie posiąść. Dlatego uniósł Charlottę odwracając ją do tyłu, ażeby stojąc mogła się pochylić nieco oraz podeprzeć przedniej ławki. Obok Malkavianki, jednak to już było mało istotne. Przez moment dostrzegł tylko uśmiech Anny i jej przeszywające ich niemal na wylot spojrzenie. Ghulica oparła się o miękkie poduchy wypinając się w jego stronę.

 

Aiko

 

Kelly

Mężczyzna ujął jej pośladki nieco rozciągając, później zaś zbliżył odpowiednio swój czub oraz zaczął go tam wpychać czując, jak gwałtownie napina się jej jasna skóra. Charlie jęknęła z bólu, ale już po chwili przerodziło się to w pomruk rozkoszy. Przy pierwszym ruchu była jeszcze spięta, przy drugim już entuzjastycznie wyszła mu naprzeciw. Potem zaś były już tylko kolejne ruchy, kolejne pchnięcia oraz lekkie klapsy, które dawał jej w piękną, wypiętą pupę. Podniecała go szaleńczo. Chciał ją mieć jak najgłębiej, jak najmocniej, jak najbardziej szalenie i czuł, że dzieli z nią to pragnienie.
- Ach, ach, ach - jęczał uderzając raz za razem, trochę wedle rytmu podskakiwania powozu, aż wreszcie po dłuższym czasie niżeli przed chwilą uczuł wzbierajacą się przy podnóży gorącą lawę. - Pragnę cię, kocham cię - jęknął ponownie oraz wystrzelił wewnątrz, kiedy był właśnie najgłębiej, trzymając mocno biodra dziewczyny, żeby nie zmieniły najgłębszej pozycji. Charlie opadła głową na kolana Anny. Z jej ust wyrywały się nieregularne jęki, a pupa nadal starała się nabić na męskość wampira. Ten jeszcze reagował kolejnymi wystrzałami wewnątrz niej, aż wreszcie wysunął się. Jego męskość nieco opadła, zaś on patrzył, jak powoli wypływa z kobiety to, co zostało w nią przed momentem wstrzelone jego męską dumą. Wypływa z obydwu słodkich miejsc. Trzymał ją za biodra poruszając mocno ustami, jakby miał się ochotę nie tylko kochać, ale wręcz schrupać ją, bowiem kły były wyraźnie widoczne na jego wargach. Pupa Charlie nadal poruszała się delikatnie. Wampir czuł jak jej ciało całe drży, jak przy każdym mocniejszym dotknięciu przeszywa ją jakby impuls, wywołując ciche jęknięcie. Jego narzeczona odpływała z rozkoszy. Podobnie zresztą jak on. Uwielbiał ją, chciał ją,kochał ją. Opadł na siedzenie powodu dalej wpatrując się w wypiętą pupę kobiety.
- Weź go, zajmij się nim - wyszeptał gorączkowe nie mając jeszcze dosyć.

Rozgorączkowana Charlie uniosła się powoli z kolan Anny. Spojrzała na swego narzeczonego rozpalonym wzrokiem. Teraz był pewny, że Malkavianka także dla ghulicy zrobiła mały prezent. Kobieta szybko zrzuciła z siebie wierzchnią warstwę tak, że pozostała jedynie w halce i przyklęknęła przed wampirem. Z apetytem wzięła jego męskość do ust, ssąc ją mocno. Aż jęknął! Był jeszcze mięciutki oraz niewielki, jednak działania ghulicy, bardzo namiętne, zaczęły odnosić rezultat.
-Ach tak - ułożył jej dłonie na głowie pieszcząc włosy. Malkavianka patrzyła, jednak pewnie przy takim pragnieniu mogłoby patrzeć pół Londynu. Im większy się stawał tym zachłanniejsze były usta Charlotty. Całowały go, lizały, biorąc go przy tym tak głęboko, że zaczął dotykać jej gardła. Ghulica jakby zapomniała o całym otaczającym ich świecie, podczas gdy idealnie naprzeciwko niego siedziała i wszystko obserwowała mała dziewczynka, radośnie machając nogami. Jego dłonie zaś coraz bardziej naciskały głowę Charlie, żeby wchodziła jak najgłębiej, żeby brała go, jak tylko mogła. Czuł się ponownie rozgorączkowany. Coraz twardszy, coraz mocniejszy, coraz większy. Drżał wewnątrz jej ust, przesuwając się w nich, podrygując wedle taktu jej ruchów. Wszystko trwało dłużej, znacznie dłużej niżeli przedtem, jednak to było tym przyjemniejsze, zanim właśnie odczuł, jak znowu się zbiera przy podnóża jego trzonu, zaś jego męskość twardnieje, choć wydawało się to zaiste kompletnie niemożliwe.
- Aaa … - wyrwało mu się. Przytrzymał jej głowę, chcąc aby wszystko połknęła - Chaaarlie … - jęknął strzelając prosto wewnątrz jej ust. Narzeczona spijała go, a jej rysująca się pod cienką halką pupa poruszała się w rytm kolejnych łyków.

Namiętny wampir poczuł, że dorożka zatrzymała się, czuł też jednak że jego męskość twardnieje ponownie nawet nie opuściwszy ust kochanki. Ale pomimo tego wyszedł z niej, gwałtem niemal układając dziewczynę na ławie oraz unosząc nogi. Wbił się w nią ponownie, może jeszcze bardziej gwałtownie niż wcześniej, oraz bardzo łatwo, jako że też była pokryta intymnym, śliskim soczkiem. To że się coś zatrzymało go kompletnie nie obchodziło wcale. Podobnie zresztą jak wszystkim użytkownikom dorożki. Nie przeszkadzało to tak samo jak Florence, która po jakimś czasie zajrzała do środka. Po chwili wahania zajęła miejsce obok Anny, podczas gdy wampir młócił biodrami swoją wijącą się z rozkoszy narzeczoną. Zaś pewnie ze wszystkich najbardziej zadowolonym był powożący, nic nie musiał robić, siedział sobie oraz zgarniał pieniądze. Oczywiście musiał znosić pewne wstrząsy pojazdu oraz jęki ze środka, ale opłaciło się. Natomiast dwójka namiętnych kochanków wreszcie doszła kolejny raz, ponownie wybuchnął wewnątrz jej ciała wystrzelony strumień kropelek oraz ponownie obydwoje jęknęli opanowani czymś wyjątkowym. Dopiero po dłuższej chwili odzyskując jaką taką stabilność oraz zdolność do jakiego takiego myślenia. Wampir nie do końca był pewny ile czasu minęło. Ledwo skończyli, Charlotta dosłownie popchnęła go na ławę i dosiadła, najpierw ocierając się o jego męskość, a gdy ta powstała biorąc ją w siebie. Jej wzrok był nieobecny, usta błądziły po twarzy kochanka. Za to go Gaherisa powoli docierały strzępki rozmów dwóch starszych wampirzyc. Malarz już dotarł i Anna tłumaczyła Florence po co.
- A potem zachęciłam ich trochę do igraszek ale chyba odrobinę przesadziłam. - W jej dziewczęcym głosie nie było śladu żalu.
- Hm… rzeczywiście odrobinę. - Torreadorka niemal nie mogła oderwać wzroku od poruszających się bioder ghulicy. Powoli także rycerz dostosował się do tego tempa. Właśnie był jej ogierkiem, ona zaś galopującą Amazonką. Wspaniałą nienasyconą oraz spragnioną jeszcze więcej. Obejmował ją, całował mocno splatając języczki, zaś jego krew z naciętego leciutko kłem języczka wampira omywała jej usta dostając się do gardła. Jego biodra powoli poruszały się szybciej, coraz mocniej ona zaś unosiła się niemal wychodząc podczas galopady.
- Ach, ach, ach … - jęczał kiedy wbijała się na niego całym impetem. Jej słodkie piersi podskakiwały mocno zaś ciało było rozgorączkowane wręcz niemożliwie, jego własne także. Wreszcie wypalił!!!

Wreszcie Charlie doszła z głośnym okrzykiem i opadła na niego bez sił. Jego głowa zaczynała łapać to jak wygląda otoczenie. Widział porozrzucana po dorożce ubrania, zrzucone poduchy i wszechobecną krew wymieszaną ze spermą. Jego ciało było nadal rozpalone, ale czuł że zaczyna nad nim panować. W przeciwieństwie do Charlotty, która mimo wycieńczenia, oddychała szybko i już pomalutku zaczynała się o niego ocierać. Jeszcze brakło jej sił by ponownie unieść biodra, ale juz poruszała się przód-tył, wywołując w nim kolejne przyjemne fale. Dlatego zmienił pozycję układając ją po prostu na siedząco, później zanurkował pomiędzy nogi dziewczyny. Skoro już tyle narobili tego wszystkiego … wydawało mu się, iż jeszcze kolejny raz nie odegra większego znaczenia. Była potwornie mokra, skropiona krwią, nasieniem oraz własnymi soczkami. Lizał jej szparkę skupiając się od razu na łechtaczce. Nie bawił się w jakąś grę wstępną dostrzegając, jak reaguje Charlie oraz jak on przed chwilą reagował. Zresztą właściwie ciągle był napalony, lecz jakby musiał, potrafiłby się zmusić do jakiejś innej czynności. Pieścił ją coraz gwałtowniej, coraz mocniej, coraz szybciej, wreszcie czując moment dojścia wbił tam najostrzejszą część kła, powodując momencik bólu oraz gwałtowny wystrzał rozkoszy, który wręcz powalał. Krew Charlotty była przyjemnie gorąca, rozpędzona wszystkim co robili do tej pory. Ghulica zacisnęła dłonie na jego włosach, dociskając jeszcze jego twarz do swego łona. Dopiero po dłuższej chwili odpłynęła, opadając bez sił na ławę. Niepokojący był jednak jej przyspieszony oddech, który świadczył o tym, ze mieli chyba tylko chwilę by zabrać ją w inne miejsce.

Rycerzowi kręciło się w głowie.
- Eee, jesteście tutaj obydwie? - zaczął bez sensu, jednak widząc stan narzeczonej szybko wskoczył w ciuchy porywając Charlottę na ręce. - Musimy, musimy ją zabrać.
Wokoło rozglądając się jakby szukał pomocy. Znowu ułożył ją na moment. Przez okienko podał wozakowi dwukrotnie więcej pieniędzy niż powinien, później znów ujął dziewczynę. Wszystko to trwało momenty dosłownie. - Florence, pomóż proszę, prowadź.
- Ubierz się. - Starsza, wskazała podbródkiem na jego rozchełstaną koszulę i spodnie. - Anna na szczęście wjechała na dziedziniec, więc wystarczy, że okryjemy Charlottę jakimś płaszczem.

Lady Florence otworzyła drzwi i powoli wyszła na zewnątrz. Chłodne powietrze jeszcze bardziej otrzeźwiło umysł wampira.
- Zbiorę resztę waszych rzeczy. - Anna pomalutku sięgnęła po leżące na podłodze pantalony Charlotty. Wampir posłuchał, poprawił morze chaosu, czyli koszulę oraz spodnie, później zaś wyszedł unosząc dziewczynę oraz idąc za Florence. Poczuł, że CHarlotta się wybudza nim dotarli do drzwi prowadzących na dziedziniec. Jej dłonie zacisnęły się na jego koszuli by już w progu podciągnąć całe ciało. Usta ghulicy wpiły się zachłannie w jego usta. W środku było kilka kobiet, które zazwyczaj widywał w pobliżu Florence. Nawet nie wydawały się być zaskoczone całą sytuacją, mimo iż Charlie już wspinała się na niego, chcąc owinąć swoje nogi wokół jego bioder. Oddawał jej pocałunki oraz starał się ją jakoś nieść, co wcale nie było łatwe. Przecież to już zakrawało na jakieś szaleństwo. Cudowne, ale szaleństwo. Ech, starał się delikatnie powstrzymywać ją, jednocześnie przenosząc ją. Właściwie epowinien być wściekły na Malkaviankę, jednak pamiętał, że jemu samemu było naprawdę wspaniale. Ponadto jakoś nie potrafiłby się na dziewczynkę gniewać.
- Co zrobić? - spytał mając nadzieję, iż malutka wampirzyca usłyszy oraz coś wykombinuje.

Piękną Charlottę najlepiej powstrzymywały spodnie wampira. Ocierała się o nie swym rozpalonym łonem i Gaheris był niemal pewny, że materiał niebawem przemoknie.
- Obawiam się, że jeśli chcemy dziś coś jeszcze zrobić, ktoś będzie się musiał nią zająć. - Anna dreptała pomalutku za wampirem, niosąc ich rzeczy.
Florence wprowadziła go na piętro i zaprowadziła do swojej sypialni. W łożu jak zwykle spało kilka kobiet. Była tu nawet ghulica, której imię wymienione było w odnalezionym notesie.
- Florence, jej imię było wymienione - wskazał ruchem głowy, później planował tłumaczyć szczegóły - hm, zająć się nią, ale kto. Nie chcę, nie chcę, żeby coś złego jej się przytrafiło, bardzo ją kocham. Nie ma jakiejś no nie wiem, czegokolwiek?
Zająć się zająć, owo zajęcie mogła zorganizować jedynie Florence. Uff, jak przydałby się łyk dobrej krwi, albo trochę więcej łyków.
- Mógłbyś spić ją tak by straciła przytomność na dłużej. - Anna odłożyła ich rzeczy na jednym z foteli, podczas gdy Charlie wyraźnie niezadowolona z tego, że nic jej nie wypełnia, kąsnęła delikatnie wampira w szyję.

Panna Florence zerknęła na wypełnione dziewczętami łoże.
- Ułóż ją tam. Na pewno nic jej się nie stanie gdy jesteśmy obok.
Pomysł wydał się dobry, może jedyny, bowiem nie chciał ją tak spijać, jak radziła Malkavianka, zresztą obdarzona morderczym spojrzeniem za taką radę. Ułożył więc Charlottę pomiędzy kobietami. Zakładał, iż może Florence chce usłyszeć cała historię, zaś potem przystąpił do dzieła rysownik.
- Moje drogie, zaopiekujcie się naszą Charlie. - Kobiety od razu zareagowały na słodki głos starszej. Sprawne dłonie sięgnęły do halki ghulicy by pozbawić ją resztek odzienia, podczas gdy jakieś chętne usta wpiły się w rozpaloną, lekko zaczerwienioną szparkę narzeczonej wampira, wyrywając z jej ust słodkie jęknięcie. Florence uśmiechnęła się na ten widok i przeniosła spojrzenie na Gaherisa. Po sekundzie spojrzała odrobinę niżej. - Chyba będziemy musieli wysuszyć twoje spodnie.
- Chyba tak, masz może na czas suszenia jakiś szlafrok? Nie mam nic przeciwko paradowaniu przy tobie nago, jednak jakbym właściwie rzekł, przy malarzu byłoby krępujące - stanął na boku gotowy do przebrania się.
- Tutaj na pewno są tylko kobiece rzeczy, ale może coś się znajdzie. - Wampirzyca spojrzała na łóżko. - Rosa, skocz prosze i coś przynieś.
Ghulica, której imię było w notatkach oderwała usta od piersi Charlotty i podniosła się z pościeli. Narzuciła na siebie jedną z leżących na meblach jedwabnych podomek i ruszyła na poszukiwania. Dopiero gdy wyszła Florence odezwała się ponownie.
- To co właściwie się wydarzyło, nie licząc tego że nasza droga Anna zapewniła sobie mały pokaz?
- Całkiem sporo - Gaheris spojrzał na Charlottę, która wiła się pod pocałunkami oraz pieszczotami kobiet. - Dlatego właśnie mówiąc wprost … - dokładnie opowiedział jej to samo, co wcześniej księciu, Malkaviance oraz Rebecce. - Dokładnie tak było, sama więc widzisz, że te ghule, także stąd … nie mnie ci mówić, co powinnaś zrobić. Tak czy siak, książę już rozpoczął porządki, jednak tutaj zawiaduje tym Rebecca, zaś ona podobno potrafi to zrobić sprawnie - przypuszczał, iż Florence dysponuje podobnymi mocami Telepatii jak on, więc sama potrafi sprawdzić swoje ghule oraz ogólnie służbę. - Książę chciałby mieć owe rysunki, ażeby jutro zająć się rozpoznaniem oraz ewentualnym poszukiwaniem.
W trakcie jego wypowiedzi, powróciła Rosa niosąc męski szlafrok. Kłaniając się delikatnie ułożyła go obok Gaherisa, po czym za przyzwoleniem starszej powróciła do przerwanej zabawy. Charlie leżała teraz na boku i dwie kobiety zajmowały się jej przednim i tylnym otworkiem, entuzjastycznie wpychając w nie swoje drobne paluszki.
- Rozumiem. - Głos starszej przebił się przez słodkie jęknięcia, które wypełniły pokój gdy wampir skończył mówić. - John już czeka. Nie wiedziałam po co przybył, ale uznałam że Sylvia nie posłałaby po niego bez powodu. Jest w innym pokoju.

 

Aiko

 

Kelly

Gdy weszli do pokoju Anna spojrzała na niego z pomieszaniem zaskoczenia i rozbawienia. Prawdą było, że miał się zająć swoją uniesioną lekko męskością, a do saloniku wkroczył w stanie “ciekawszym” niż przed rozstaniem. W pokoju siedział oprócz wampirzycy mężczyzna w średnim wieku.


Odruchowo podniósł się by się przywitać jednak zatrzymał się odrobinę zbity z tropu stanem w jakim zobaczył wampira.
- Eee.. eee. - Przełknął ślinę. - Dobry wieczór?
- Pozwól, że ci przedstawię John Everett Millais. - Florence wskazała speszonego mężczyznę. - John, to mój drogi “przyjaciel” Henry Ashmore.
Millais skłonił się nisko. Wyraźnie to właśnie oznaczało u starszej określenie przyjaciel.
- Jak mogę pomóc. - Wampir zauważył, że wzrok pochylonego mężczyzny pozostał skupiony na podłodze, jakby obawiał się go podnosić. W sumie miały wtedy idealnie na wysokości oczu pewien wyróżniający się element ciała Gaherisa.

Dość idiotyczna sytuacja. Zakładał, że właśnie pójdą do Charlotty zerkając, czy dziewczyna się jeszcze bawi oraz ewentualnie przyłączą się. Tymczasem przyszli do malarza. Oczywiście wkurzyła Gaherisa. Nie lubił, jak robiono go niczym durnia oraz obiecał sobie, iż skoro tak, będzie się trzymał względnie daleko od mości dobrodziejki.
- Pan wybaczy - stwierdził sztywno. - zostałem niespodziewanie wyrwany z dosyć przyjemnej sytuacji - przygryzł mocno wargi próbując polecić opuścić swojej krwi owo strategiczne miejsce. Usiadł na jakimś krześle starając się skupić na widzianych wizją twarzach, żeby jak najbardziej zadziałać wyobraźnią. - Chciałbym prosić, iżby narysował pan twarze, które widziałem, można powiedzieć, ale które chciałbym przedstawić innym. Chodzi mi o to, że będę panu mówił, jak dana osoba wyglądała, pan będzie rysował, potem zaś wspólnie naniesiemy odpowiednie poprawki, żeby była identyczna niczym prawdziwy oryginał. Jest pan gotowy? - spytał mając burzę wewnątrz mysli, ale obiecując sobie, że nie da się kompromitować przez wredną Florence.
Mężczyzna wyprostował się i uśmiechnął.
- Och… proszę się nie przejmować. Ten dom znany jest z wielu “uciech”. - Millais wydobył z przyniesionej torby przybory do rysowania i usadowił się na jednym z foteli. - Jak będzie Pan gotów proszę zacząć.
Starsza podeszła do stojącego barku. Wyglądała trochę jakby z jej perspektywy nie stało się nic złego. Na jej twarzy nie było śladu złośliwości, o dziwo spojrzała nawet na wampira uśmiechając się równie ciepło co podczas igraszek.
- Masz ochotę na coś do picia Henry?
- Jeśli mógłbym prosić - odpowiedział dosyć sztywno. Może faktycznie, pomyślał poniewczasie, dla Florence było to tyle co pstryknięcie palcami, jednak nie dla niego. Oczekiwanie zaś takie, jak zgłosiła, zwyczajnie przekraczało normy. - Jestem już gotowy, mistrzu, zacznijmy więc od mężczyzny wieku średniego oraz dosyć charakterystycznej twarzy … - zaczął opisywać Tarquina, jak najbardziej szczegółowo się dało. Później zaś przyszła kolej na innych uczestników wizji. Opisywał dokładnie, później oglądał starając się wyłapać wszelkie elementy charakterystyczne oraz uszczegóławiając lub modyfikując obrazy stworzone przez malarza Millaisa. Bądźmy jednak szczerzy, wcale nie przychodziło to łatwo wyrolowanemu wampirowi.
Anna w pewnym momencie opuściła ich upewnić się co z Charlottą, ale Starsza towarzyszyła mu przez cały czas. Na początku uważnie przysłuchiwała się jego opisom, a potem oglądała rysunki, które zaakceptował. Millais uwijał się dosyć szybko i gdy skończył została jeszcze dłuższa chwila do świtu. Pożegnali malarza i ponownie zostali tylko we dwoje.
- Jeśli pozwolisz poślę to do księcia. - Florence podała mu jeszcze jeden kielich z krwią i pomału zebrała rysunki.
- Będę wdzięczny - potwierdził pijąc kolejny kielich. Liczył na to, że jednak długie chwile przy Millaisie sprawiły, że wreszcie opadło mu to, co wcześniej stało niczym trzonek. Wdział szlafrok. - Oraz dziękuję za pomoc. Tak naprawdę powinienem powrócić do klubu, gdzie obecnie przysypiam. Czy miałbym już ubranie wysuszone?
Potem planował ruszyć do Charlotty mając nadzieję, iż dziewczyna powoli dojdzie do siebie.
- Trochę tu posiedzieliśmy więc powinno czekać na ciebie w sypialni. - Starsza ruszyła przodem prowadząc go tym samym korytarzem, którym tu przyszli. Jego męskość powróciła już do normy. - A co do powrotu… liczyłam, że chociaż uda mi się przytulić naszą Charlie. - Mrugnęła do niego. - Ale wierzę, że mieliście męczącą noc.
- Niewątpliwie - przyznał oględnie. - Przypuszczam, iż Charlotta nie ma nic przeciwko temu, żebyś ją przytuliła. Wręcz przeciwnie, dlatego nie uważam, żeby był pod tym względem jakikolwiek problem. Zwyczajnie chodźmy tam.
- Och Henry. Ją cieszy to tylko i wyłącznie gdy jesteś obok. Gdy czuje na sobie twój skupiony wzrok. - Florence otworzyła drzwi od sypialni. - Jesteś wielkim szczęściarzem.

Charlie leżała na łożu. Widać było, że prezent od Anny przestał już działać, bo narzeczona spała. Było jednak coś co sprawiło, że męskość Gaherisa dała o sobie znać. Charlie leżała odkryta. Na boku, pupą w jego stronę. Widział jej wyeksponowany kobiecy kwiat. Jeszcze był mokry, jeszcze słodko zaróżowiony.

- Niedawno skończyły. Charlie jest bardzo namiętną osóbką. - Anna siedziała w jednym z foteli najwyraźniej obserwując pokaz.
- Ufff, chyba, no chyba, że przenocowałabyś mnie tutaj przez dzień oraz pozwoliła się przespać Charlotcie - nic nie mógł poradzić, że po prostu wariował na punkcie tej wspaniałej kobiety.
- Jeśli masz taką chęć i nie przeszkadza ci moja obecność w łóżku. - Florence uśmiechnęła się słodko. Zgrało się to z delikatnym ruchem Charlotty, przy którym poruszyła nóżką, a z jej kwiatu wypłynęła odrobina wilgoci.
- Jakby nie było, to twoje łóżko - zażartował. Jeszcze chwilę temu był na nią wkurzony, ale chyba mu przeszło na widok cudownego różu między jej zgrabnymi udami pieszczącego spojrzenie wampira. Ponownie zrzucił szlafroczek układając się przy niej oraz czując, jak ponownie mu zaczyna stawać. Od tyłu objął ją całując, coraz bardziej podniecony jej intymnym zapachem. Jeśli Toreadorka miała ochotę popieścić Charlottę oraz może sama odebrać później pieszczoty od dziewczyny, nie miał nic przeciwko temu.
- Mrech - zaczynał czuć, jak prostująca się męskość zaczęła delikatnie dotykać jej wilgotnych płatków.
Charlie zamruczałam a jej biodra jeszcze przez sen poruszyły się, tak że męskość odrobinę zanurzyła się w jej mokry kwiat.
- Wróciłeś skarbie? - Obejrzała się na niego półprzytomnym wzrokiem.
- Jestem przy tobie moja piękna - wyszeptał całując tył jej głowy oraz obejmując piersi dłonią. Jednocześnie wykorzystał ów przypadek, kiedy jego żądełko dotarło do jej słodkiego kwiatu. Powoli zafalował biodrami przesuwając się wewnątrz jej wąwoziku, przód - tył, przód - tył, aż wreszcie natrafił na właściwą głębinę, zanurzył wewnątrz niej swoją kotwicę. - Jesteś cudowna - wyszeptał czując jak jej gorące wnętrze rozstępuje się pod niezbyt szybkim, ale trwałym naciskiem. - Kocham cię, pragnę cię.

Słodka dziewczęca Charlie jęknęła gdy jej ciało otworzyło się na niego. Jej wnętrze było mokre, ciepłe, miękkie i rozciągnięte. Kusiło by już go nie opuszczać. Dlatego właściwie nie miał ochoty tego przez chwilę jakąś robić. Całował oraz ugniatał namiętnie jej piersi czując, jak reagują na męską pieszczotę. Poruszał się wewnątrz niej czując, jak wypina się powoli dostosowując się do niego. Przyśpieszył ruchy. Kobieta wypięła pupę jednocześnie wtulając swe piersi w jego dłonie. Jej ciało było tak wymęczone, że wydawało się iż w każdej chwili może dojść. Zresztą także jemu łatwo przyszło. Ten seks był kompletnie inny niżeli ze wspaniałą Florencę. Posiadał namiętność oraz iskry miłości, które niczym przyprawa ożywiały łóżkowe zabawy. Oczywiście pożądał arcypiękną Toreadorkę, jednak wolał Charlottę. Inna kwestia, że Florence identycznie.
- Mr - czuł skurcze jej pochwy na własnym członku oraz czuł, jak się zbliża. Zarówno on jak ona. Ach, nagły skurcz. Buzujący przy podnóżu trzona gęsty płyn wystrzelił gwałtownie w nią. Jego dłoń zacisnęła się na jej piersi, zaś biodra gwałtownie przyspieszyły raz po raz uderzając oraz wyrzucając kolejne fontanny wewnątrz jej najintymniejszej części pieknego ciała. Podczas gdy wraz z Charlottę zaspokajali swoje pragnienie, Florence musiała zrzucić z siebie suknię. Gdy ghulica łapała oddech, a on jeszcze wykonywał ostatnie ruchy starsza przysiadła naga na łóżku. Jej dłoń przesunęła się po ramieniu kobiety, wywołując w niej widoczny dreszcz, jednak oczy wampirzycy skupione były na Gaherisie. Rycerz uśmiechnął się do niej. Naprawdę nie miał nic przeciwko udziałowi Florence we wspólnej zabawie, skoro podobało się to Charlotcie. Niewątpliwie Florence wiedziała, jak doprowadzić ją do najwyższych stanów cudownej rozkoszy.