Perun

 

__________________
Jak zaczęła się piosenka, tak i będzie na końcu,
Upał na ulicy i plamy na Słońcu.

Hej, hej…

Pipboy79

Układ Dagon; 4:05 h po skoku; 4.25 ja od Dagon V; pokład “Archeon”

Dziób; seg 3; pokł C; mostek; Tichy i Prya

Nawigator zorientowała się dość szybko, że nie wszystko jest jak na porządnie utrzymanej jednostce być powinno. Ale po tak postrzelanej jednostce jaką obecnie był “Archeon” nie było się co dziwić. Panel nawigatora zdradzał liczne awarie i uszkodzenia na pokładach i sektorach jednostki. W rufowych segmentach notorycznie wyświetlała się czarna plama braku danych. Wszystko to stanowiło jednak raczej niedogodnosć i tło dla manewrów hamujących. Z braku atmosfery której wpływ na statek powietrzny dałoby się modelować jego lot czy prędkość za pomocą płatów, usterzenia i lotek w kosmicznej próżni jedynym ośrodkiem władzy nad prędkością i kierunkiem lotu były silniki.

Silniki ponownie działały choć nie do końca jak należy. Potwierdzał to zresztą raport Rohana jaki napłynął z trzewi zdewastowanej rufy. Silniki podświetlne też oberwały i wykazywały jakieś 70 - 80% sprawności. Nie uniemożliwiało to sterowanie jednostki ale już zauważalnie utrudniało wszelkie manewry. Zwłaszcza takie bojowe gdzie trzeba było balansować często na granicy ich przeciążenia. Jednak ponieważ zasilanie udało się przywrócić prawie na ostatnią chwilę tych standardowych manewrów to nie zapowiadały się tak strasznie.

Obecnie Prya musiała pogrążyć się w akceptowaniu i wybieraniu opcji podsuniętych przez komputer pokładowy. Ludzki umysł, nawet najgenialniejszy, nie miał szans w starciu z zalewem danych potrzebnych do wykonywania jakiegokolwiek manewru w kosmicznej skali. Rola czynnika ludzkiego w tym połączonym organiczno - elektronicznym zespole ograniczała się do podejmowania decyzji jakie uznał za najbardziej właściwe w danej sytuacji.

Teraz nawigator wspólnie z komputerem pokładowym który działał w oparciu o dane przesyłane przez skany już mogła powiedzieć, że ma plan lotu na te najbliższe kwadranse. Z 70 - 80 min. Tyle powinno wedle założeń i niezmienionej drastycznie sytuacji trwać wyhamowanie w kosmicznej skali prawie do 0 i podejście do orbitujących przy Dagonie V jednostek na tyle blisko by można było zacząć myśleć o podejściu do dokowania i podobnych manewrach już za pomocą silników manewrowych.

Niepokój mógł budzić ten warunek “niezmienionej sytuacji” co głównie oznaczało ciągłą i bezawaryjną pracę silników podświetlnych. Co patrząc po parametrach jakimi wykazywały się silniki nie do końca było takie pewne. W końcu mimo wszystko z tym podpięciem wiązki z hiperskoku to jednak była jedna, wielka, prowizorka. Była realna szansa, że wytrzyma i w spokoju wyhamują jak należy ale o nutce niepokoju ciężko było zapomnieć. Utrzymanie silników w sprawności to już jednak bardziej było zadanie inżynieryjnej części załogi.

Skaner siedzący przy swojej konsolecie miał świadomość, że sygnał który jakiś kwadrans temu wysłał w stronę SS “Vegi” powinien tam już dotrzeć. Ale nawet jeśli natychmiast odesłano by odpowiedź to minie jeszcze kilka następnych minut nim odbiorą go skany “Archeona”. A dopiero za jakieś 40 minut dotrze do automatycznej stacji sygnał jaki wysłał ponad godzinę temu. Ne wcześniej też należało się spodziewać odpowiedzi z ich strony. O ile automaty w jakikolwiek sposób zareagują co wcale nie było takie oczywiste. Nawigator siedziała przy swojej konsolecie pogrążona w swojej nawigatorskiej robocie. W końcu każdy manewr jaki wykonywała jednostka zawsze angażował nawigatora.

Podobnie jak nawigator Alex dała znać o raporcie przesłanym przez głównego inżyniera. Wynikało z niego, że szaleńczo zaimprowizowana operacja przepięcia energii z jednego reaktora do drugiego silnika wbrew wszelkich przeszkodom zakończyła się jednak sukcesem. Silniki choć nie były na tip top to jednak działały i dzięki temu siedząca obok nawigator miała swobodę manewru przy konsolecie. Przy okazji gdy Rohan był przy jakimś działającym terminalu w 6-tce na pokładzie E, tym samym gdzie była podświetlna maszynownia z której do Alex nie napływały żadne dane więc ziała tam informacyjna czarna dziura. Raport Rohana był więc pierwszym obrazem sytuacji jaka tam panuje.

Raport nie był zbyt optymistyczny bo sytuacja była poważna i dalsze szacunki niepewne. Jednak co najważniejsze silniki znów miały energię i pracowały choć niepełną parą. Z drugiej strony po oberwaniu serią bezpośrednich trafień federacyjnymi torpedami to i tak wyszli z tego obronną ręką. No i odzyskali wreszcie bezpośrednią łączność z Rohanem przynajmniej póki był przy działającym terminali więc mieli szansę coś uzgodnić lub zaplanować. Tymczasem według czujników Alex w medlabie dalej zgrupowana była większość załogi.

Rufa; seg 6; pokł E; maszynownia; Rohan i Abe

Obydwaj inżynierowie zostawili za sobą zdewastowaną i skażoną ciężkim promieniowaniem maszynownię. Udało im się przepłynąć przez nieco mniej zawaloną galaretowatym syfem przedsionek maszynowni a potem przez mroki i pełne pogruchotanych sprzętów 7-ki. Tu też nie natrafili na żaden działający terminal. Dopiero w 6-tce znaleźli jakiś skąd można było przeprowadzić diagnostykę. W 6-tce promieniowanie spadło do poziomu nie wpływającego realnie na właścicieli skafandrów przeciwskażeniowych. Chociaż te pancerze zdążyły o tego czasu nasiąknąć na jakieś 3 Gy podczas wizyty w skażonej maszynowni. Pancerz cyborga mógł wytrzymać jeszcze jakiś kwadrans w podobnych warunkach a Abe trochę dłużej. Niemniej już teraz same pancerze, choć nadal chroniły swoich właścicieli, wypromieniowywały do otoczenia część pochłoniętej dawki stając się zagrożeniem dla potocznych osób. Wedle procedur powinni poddać się procedurze dekontaminacyjnej nim zaczną poruszać się w mniej skażonych rejonach jednostki a zwłaszcza tam gdzie przebywali inni członkowie załogi ze znacznie słabszym poziomem ochrony radiologicznej w ich standardowych skafandrach.

Jednak dekontaminacja nie miała zbyt wielkiego sensu jeśli musieli by ponownie wrócić lub mieć do czynienia z czynnikiem promieniotwórczym. A wcale nie było takie pewnie, że nie będą musieli. W czasie gdy Abe za pomocą swoich nożyc i palników demolował przygodne wyposażenie by mieć gotowe półprodukty do załatania drzwi do maszynowni jakie musieli zostawić otwarte bo blokowała je grubsza od torsu mężczyzny w ciężkim pancerzu wysokoenergetyczna wiązka jaką z takim mozołem przytargali siłami zauważalnej części załogi aż do samej maszynowni nie pozwalała im się zamknąć.

Mi Tzu pomykał dookoła pomieszczenia częściowo już tutaj oświetlanego przez lampy które się ostały. Lewitujący ulubieniec inżyniera opiekował się bezkształtną masą rozpaćkaną na obcym ograniźmie. Stwór prawie całkowicie zniknął w tej bezkształtnej bryle więc ciężko było stwierdzić czy jakoś reaguje na obecną sytuację czy nie. Jego długi ogon jednak chyba nie przejawiał większej aktywności. Chyba bo w tym zdewastowanych pomieszczeniach co chwila coś ścierało się z czymś w powietrzu gdy się uchowało lub w próżni gdy działo się to w rozhermetyzowanych rejonach. No i drugie chyba to choć wydostali się z krainy zawieszonych w przestrzeni i rozpaćkanych na ścianach glutów w jakie zmieniła się maszynownia to kleisty, galaretowaty kisiel dalej rozmazywał się na zewnętrznej szybce hełmu utrudniając dostrzeżenie szczegółów. Więc choć pod względem chemiczno - fizycznym na pewno była to bardzo ciekawa substancja to w praktyce i tak ograniczonej widoczności przez ciemność, półmrok i te zawieszone resztki wszystkiego była prawdziwym utrapieniem.

Jednak raport jaki wyłonił się z analizy danych, pierwszej jakiej mieli od czasu gdy wyskoczyli tak szaleńczo, wbrew wszelkim procedurom z hiperskoku w tym systemie przykuwał uwagę. Owszem, silniki działały choć nie bez szwanku. Widocznie musiały jakoś oberwać podczas ostrzału torpedowego albo szaleńcze przeciążenia poczas hiperskoku dały im w kość. W każdym razie nie pracowały optymalnie jak to miało miejsce kilka godzin temu w układzie Memphis przed starciem z fregatą Floty. Obecna sytuacja powinna pozwolić wykonać Pryi manewry hamujące i pewnie większość standardowych manewrów. Niemniej przy pechowym rozwoju wypadków groziła awarią. Zwłaszcza gdyby konieczne okazało się stosowanie bojowych manewrów które prawie na pewno przeciążyły by moc nadwyrężonych walką i szaleńczym hiperskokiem silników.

Można było oczywiście spróbować coś z tym zdziałać. Wedle tego co widać było na konsolecie uszkodzenia były za maszynownią w 11-tce. Bez czujników nie było wiadomo jak tam wygląda sytuacja ze skażeniem. Jeśli gródź nie wytrzymała i było jakieś przebicie to pewnie było zbliżone do tego co w maszynowni ale jeśli wytrzymała mogło być mniejsze albo żadne. W tej chwili nie szło tego zgadnąć. By spróbować naprawić tak poważne uszkodzenie należało udać się do magazynu części który również był na rufie w niewiadomym stanie. I tam odnaleźć potrzebne podzespoły by w tej 11-tce spróbować naprawić co trzeba. Co prawda to wedle stoczniowych standardów i inspektorów federacyjnych to nadal byłaby prowizorka która nie miała szans zdziałać cudów na przykład przywrócić silnikom pełnię mocy i sprawności. Ale jednak znacznie zwiększała margines bezpieczeństwa w jakim mogła poruszać się korweta i sterująca nią Prya. Tylko z powodu tak wielu niewiadomych o stanie jednostki, zwłaszcza w rufowych sektorach te równanie było bardzo szacunkowe więc trzeba było podchodzić do niego z elastycznym nastawieniem.

Śródokręcie; seg 4; pokł D; medlab; Linda, Drake, Julia, Nivi i Veronica

- Nie! Nie mogę na to patrzeć! - Julia choć pod kojącym wpływem Lindy zdołała się uspokoić to jednak nowy kryzys nadszedł gdy Nivi próbowała zaaplikować dawkę środka usypiającego temu obcemu stworzeniu wczepionemu w twarz Veroniki. Widok i odgłosy rzeczywiście mogły zszargać nerwy nawet jeśli się tylko było biernym obserwatorem.

- Drake, zatrzymaj ją! - krzyknęła z izolatki Linda gdy zorientowała się, że rusznikarka już otwiera drzwi na korytarz. Ona jako lekarz pokładowy i Nivi jako biolog były w tej małej izolatce jaka mieściła się w medlabie. Niewiele większe niż na jedną koję ale w razie potrzeby mogła właśnie tak jak teraz robić za salę operacyjną. Norton wstępnie przeskanowała swoim medycznym skanerem całą Veronicę i obcy organizm jaki przylegał do jej twarzy. Skan nie ujawnił żadnych nieprawidłowości w organizmie białowłosej. Wydawała się cała i zdrowa. Tylko stan nienaturalnej śpiączki był niepokojący i prawie na pewno był jakoś związany z tym obcym stworzeniem.

Skan zdołał przeskanować też tego stwora. Pokazywał, że ma jakieś organy wewnętrzne tak samo jak każdy, ziemski wielokomórkowiec tej wielkości. Chociaż rozszyfrowanie co jest co w tej mozaice ruchomych plam, kresek i owali musiało trochę potrwać. Budowa i te wstępne pomiary wskazywały, że jest dość lekki. Lżejszy od przeciętnego, ziemskiego kota domowego. Tyle, że rozłożysta budowa, szeroko rozcapierzone odnóża i długi ogon optycznie zdawały się do powiększać.

Coś co wywołało gwałtowna potrzebę ucieczki u rudowłosej rusznikarki to był i widok i odgłos przekazany przez kamery i głośniki zamontowane w sali operacyjnej. Na wypadek gdyby ktoś nie dowidział wszystkiego przez dwie w większości przeźroczyste ściany tej izolatki. Widok nie był przyjemny. Zwłaszcza jak Veronice udało zdjąć się strzaskany hełm i jej głowa ukazała się w całej okazałości. Twarz praktycznie całkowicie znikła pod stworem ściśle przylegającym do jej twarzy. We włosy miała mocno wplecione pająkowate odnóża tego stworzenia które ciasno dociskały obcą istotę do twarzy i głowy kobiety. Jakby tego było mało ogon stworzenia owinął się jak linka dusiciela wokół szyi kobiety. To w krytycznym momencie odcinało ofierze dostęp powietrza osłabiając ją i wymuszając uległość. Gdy trwało odpowiednio długo mogło pewnie w końcu doprowadzić nawet do utraty przytomności z powodu klasycznego niedotlenienia.

Co było jednak naprawdę niepokojące skaner Lindy wykazał, że stworzenie wprowadziło od siebie do gardła kobiety… No właściwie nie wiadomo co. Na skanerze pokazywało to jako podłużny i chyba elastyczny przedmiot. Kojarzyło się z jakąś rurką czy innym przewodem. Przewód czasem się poruszał, trochę pulsował co jakiś czas. Podobnie główny rdzeń obcej istoty pulsował w powolnym tempie co najbardziej kojarzyło się z oddychaniem.

Julia miała dość gdy biolog usiłowała wykonać swój plan uśpienia tego stworzenia. Podeszła do ciała informatyczki i istoty oplatającej jej głowę z automatyczną strzykawką. Linda w tym czasie monitorowała całą operację swoim ręcznym skanerem przez obie miały wgląd nie tylko na zewnętrzne warstwy stworzenia. Nikt w medlabie jednak nie potrafił przewidzieć jaką siłę automatu trzeba dobrać by przebić się przez wierzchnią warstwę stworzenia. Rohan mając dane o sile z jaką działało urządzenie i właściwości materiału na jaki by miało działać policzyłby to pewnie od ręki ale jego tutaj nie było i był poza zasięgiem medlabu. Zbyt słaba siła zapewne nie przebiłby skóry obcej istoty a zbyt mocna mogła uszkodzić coś w trzewiach stworzenia co mogło przynieść niewiadome skutki albo w pechowym wariancie nawet uszkodzić twarz lub szyję Veronicki.

Zostawała metoda prób i błędów. Pierwsza próba z jaką zwykle podawało się zastrzyki ludziom okazała się do niczego. Igła z ampułką wbiła się co prawda w skórę stworzenia ale nie dała rady jej przebić co pokazał skan Lindy. Reakcja istoty była natychmiastowa. Ogon zacisnął się na szyi i krtani kobiety, coś tam zatrzeszczało w jej karku kobieta zaczęła się krztusić i dusić ale żywy knebel z tej istotu nie pozwalał nawet na to. Ciało informatyczki nieco uniosło się wyprężone w łuk i wydawało się, że istota zadusi, złamie kark i zmiażdży krtań pochwyconemu człowiekowi. Tego właśnie widoku nie mogła zdzierżyć Julia. Choć za pierwszym razem po prostu odsunęła się od izolatki w głąb medlabu. Ale, że to nie było duże pomieszczenie no to nie dało się być dalej od izolatki o przezroczystych ścianach niż kilka kroków.

Kryzys jednak minął i sytuacja po paru nerwowych chwilach jakby wróciła o normy. Ciało Veronicki i oplecionej wokół niej istoty uspokoiło się. Znowu obydwa organizmy leżały prawie nieruchomo na stole operacyjnym. Znowu obydwa oddychały w spowolnionym tempie. Nivi czuła niesamowite napięcie w tej stresogennej sytuacji gdy musiała operować w tak obcej sytuacji o tak wielu zmiennych z ryzykiem wywołania celowego lub nie krzywdy istotom żywym. Na szczęście spokój krótkowłosej Lindy również na nią działał pokrzepiająco.

- Kontynuujemy. Zwiększ siłę o 50%. - poleciła zastępca dowódcy na “Archaonie” z niezmąconym spokojem. Druga próba okazała się udana. Przynajmniej jeśli chodziło o dostarczenie środka usypiającego do wnętrza obcego organizmu. Reakcja stworzenia była taka sama jak przy pierwszej próbie. Znowu widok męczonej duszącymi splotami informatyczki był trudny do spokojnego zniesienia. Jej ręce jak w malignie próbowały bez ładu i składu coś złapać czy może nawet ściągnąć z siebie tego obcego przybysza nim po chwili krztuszenia się, rzężenia, stukania piętami o blat stołu i ściekającej z ust śliny obydwa ciała znowu się wreszcie uspokoiły. Ale ten kryzys był już zbyt ciężkim przeżyciem dla Julii więc wydryfowała z medlabu. - No to czekamy co się stanie. - powiedziała Linda ocierając pot z czoła. Też była spięta i poważna. Nadgarstek natrafił jednak na szybkę hełmu więc ten odruchowy, przynoszący ulgę, pierwotny ludzki gest spełzł na niczym. Zresztą Nivi świetnie mogła ją rozumieć sama czuła się podobnie. Zaaplikowali coś obcemu stworzeniu a efekt był kompletnie nie do przewidzenia bez poznania jego morfologii i właściwych reakcji. Człowieka czy inną ziemską stałocieplną istotę ten środek powinien jak nie uśpić to chociaż spowolnić i osłabić w poważnym stopniu w ciągu paru chwil, góra paru minut. A jak zadziała na ten obcy organizm? Skoro obydwie kobiety zajmowały się w izolowanym pomieszczeniu trzecią z obcym stworem na twarzy to na jedynego mężczyznę w tym zespole spadło dogonienie tej spanikowanej czwartej.

---

Układ Dagon; 04:05 h po skoku; orbita Dagon V; pokład “SS Vega”

Śródokręcie; toaleta; Silvia

Scena była jak z holo filmu. Do oglądania pewnie czadowa. Ale tak na żywo, gdy brało się w niej udział to już gorzej. Silvia wycelowała znaleźny automat w czworonożnego robota nie dając mu szansy na jakąś reakcję. Natychmiast pociągnęła za spust. Jak na przywykłą do wygód i luksusów gwiazdę, do tej całkiem praktycznej umiejętności jaką było celne pociąganie spustu miała opanowaną na zaskakująco wysokim poziomie. I efekt było widać właśnie teraz.

Ta dość zwarta i lekka broń podskakiwała krnąbrnie gdy zalała cel ołowiem ale nawykła do używania broń De Luca była na to przygotowana i potrafiła to skontrować w trakcie prowadzenia ognia. Cel oberwał. Blondynka widziała jak pociski krzeszą iskry na powłokach robota, jak coś tam mu odpada, grzechocze, jak maszyną zauważalnie przygięło od tej ołowiowej burzy. Przygięło ale nie powaliło. Może gdyby odległość była większa albo broń aktorki miała większą siłę rażenia ale tak, na kilka kroków zabrakło tych paru trafień, paru metrów by powalić mechanicznego przeciwnika. Robot skoczył.

Maszyna okazała się całkiem zrywna nawet z uszkodzeniami jakie właśnie otrzymała od człowieka. Jednym skokiem wylądowała przed dwunogiem i kolejnym porwała go ze sobą. Silvia została ciśnięta i wyleciała z toalety razem z drzwiały i robotem lądując na podłodze korytarza. Próbowała się pozbierać tak samo jak uszkodzony robot. Wlókł za sobą jedną z tylnych łap i coś tam w zadzie wyraźnie mu szwankowało bo miał kłopot by wrócić do pionu tak samo jak blondynka próbująca wyzwolić się z matni.

Nawet uszkodzony robot był wyraźnie przygotowany znacznie lepiej do walki na bezpośredni dystans niż nigdy nie szkoląca się w bijatykach aktorka. Silvia od razu poczuła, że to kwestia czasu gdy szczęki potwora rozszarpią ją pospołu z pazurami maszyny. Póki mogła strzelać jeszcze miała szansę uszkodzić potwora ale teraz? I nagle jej farciarksa gwiazda mrugnęła do niej ponownie. Gdy rozpaczliwie zasłaniała automatem szczęki potwora próbując opóźnić to co nieuniknione jej techniczny zmysł od razu rozpoznał pod naderwanym pociskami pancerzem złącze energetyczne. Jedno szarpnięcie! I maszyna zamarła opadając bezwładnie na ciało człowieka jakie właśnie próbowała rozszarpać. A jak odczuła De Luca było trochę tych metalicznych kilogramów bo aż ją przydusiło wybijając dech z płuc. Ale jednak dała radę w końcu wyzwolić się z tego ostatniego ataku czworonożnego robota.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Leminkainen

Abe znalazł stojącą w rogu szafke wyciągnął z niej parę gratów po czym rozerwał blachę na spawach i spłaszczył całość żeby łatwiej mu się to nosiło. Po czym odstawił na bok.

Rohan dalej sprawdzał detale silnika ale ogólnie wyglądało że jest w porządku

Abe włączył komunikator w stanowisku obok

-Ok ile czasu zostało do hamowania?
Zapytał spoglądając na wyświetlacz na nadgarstku

 

__________________
A Goddamn Rat Pack!

Zuzu

 

__________________
A God Damn Rat Pack

Mam złe wieści. Świat się nigdy nie skończy...

Czarna

 

__________________
A God Damn Rat Pack

Everyone will come to my funeral,
To make sure that I stay dead.

Perun

 

__________________
Jak zaczęła się piosenka, tak i będzie na końcu,
Upał na ulicy i plamy na Słońcu.

Hej, hej…

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Szkuner

- Sratkę, a nie pułapkę - burknął do Hermkens, kiedy ta zakończyła swój przekaz. Jemu nie chciało się nic dodawać, ba, najchętniej zamknąłby oczy i przespał cały ten narastający rozgardiasz. No ale, przed jego imieniem stał "kapitan", więc nie wypada ucinać sobie małej drzemki.
- Ten pierdolony wrak to na obecną chwilę nasze jedyne wyjście. Módlmy się, żeby jego bebechy były bardziej sprawne od naszych. Alex - uruchomił linię komunikacyjną z komputerem pokładowym - wylej mi na tacę wszystkie informacje na temat dropshipa. A w ogóle to ztenteguj go w tryb gotowości i oczekiwania, lepiej w tej naszej kolorowej przyszłości mieć dodatkowe minuty na potrzebną reakcję.

 

Pipboy79

Układ Dagon; 4:15 h po skoku; 3.62 ja od Dagon V; pokład “Archeon”

Dziób; seg 3; pokł C; mostek; Tichy i Prya

Zwalniali. Co prawda wewnątrz korwety nic na to nie wskazywało. Brakowało punktów odniesienia którymi ludzki umysł i zmysły mogłyby się posłużyć. Widać było ściany, korytarze, zamknięte drzwi odcinające mostek od reszty okrętu ale nic czym można by się posłużyć do oszacowania zmian lub braku zmian w prędkości poruszania się jednostki jaką lecieli przez przestrzeń. W końcu jednostki nie miały nawet okien czy podobnych pomocy dzięki który załoga mogła wyjrzeć bezpośrednio na zewnątrz. Takie były na stacjach kosmicznych które z założenia nie podróżowały poza układ w jakim je skonstruowano więc nie musiały znosić takich przeciążeń jak jednostki aktywnie podróżujące w przestrzeni a zwłaszcza hiperprzestrzeni. A jeszcze nie skonstruowano materiałów przezroczystych wytrzymujących takie potworne przeciążenia więc jednostki kosmiczne były zdane na pośrednictwo aparatury pomiarowej i analizującej otrzymane dane. I według tej aparatury jakich ekrany były na mostku to manewr hamowania odbywał się jak na razie poprawnie i korweta zaczęła zwalniać. Prędkość 0.5 ps jaką mieli jeszcze z 10 minut temu zaczęła powoli spadać. Musiała spadać powoli by nie rozplaskać wszystkich elementów nie będących elementarnymi częściami konstrukcji na ścianach i grodziach. W tym załogi a nawet samych silników. Wedle manewru zaprojektowanego przez nawigator i wykonywanego przez właśnie ponownie działające silniki kontrolowane przez komputer pokładowy za jakiś kwadrans prędkość powinna spaść do 0.4 prędkości światła.

Alex wyświetliła dane o dropshipie o jakie prosił kapitan. Wedle raportu komputera pokładowego dropshipa jednostka oberwała pewnie w tym momencie gdy oberwała ładownia i kontener z przesyłką jaką mieli dostarczyć. Mimo uszkodzeń była zdatna do lotu w przestrzeni ale już nie do wejścia w atmosferę. Sam lot w takim stanie chociaż możliwy to dla pilota i obsady do łatwych i przyjemnych by nie należał. Dropship miał rozpruty grzbiet na wysokości swojej ładowni gdzie podróżował desant albo inny ładunek. Stan anten też pozostawał wiele do życzenia co obiecywało kłopoty ze stabilną łącznością i aparaturą skanująca wspomagającą pilota. Mimo to jednak dropship był zdolny do lotu.

Doszła też odpowiedź z komputera pokładowego “SS Vegi”. Komputer prosił o odpowiedni kod weryfikujący by przekazać zbliżającej się jednostce żądane dane. Tichy wiedział, że nie mają takiego kodu a automat z drugiej jednostki odpowiedział im standardowo. Inna sprawa gdyby się tym zajęła Veronica. Ona mogła umieć sprokurować taki klucz weryfikujący aby drugi komputer pokładowy uznał ich za jednostkę z odpowiednimi uprawnieniami i podał odpowiednie dane. Ale według Alex Veronica przebywała w izolatce w medlabie. Jak właściwie prawie wszyscy pozostali członkowie załogi.

Za tą stabilizacją responderów i odpowiedzią z komputera nie szła jednak inna aktywność że strony frachtowca a ta mniejsza, korweta, dalej nie przejawiała nawet tak skromnej aktywności. Alex wyświetliła kolejny komunikat:

Cytat:

“Uwaga! Zapas tlenu załoganta Jean Paul ma czerwony alarm. Powietrza pozostało w jego butli na 60 min plus 30 min rezerwy. Nie odnotowałam by pobierał nowe butle. Ostatnie zarejestrowane uzupełnienie tlenu było 7 h temu.”

Wiadomo było co się stanie za te 1.5 h gdy tlen się skończy w skafandrze rosłego astronauty. Chyba, że zdołałby odnaleźć butle lub hermetyczne schronienie w zniszczonej strefie co Alex mogła nie zarejestrować tak samo jak całej masy informacji bez swoich czujników.

Śródokręcie; seg 4; pokł D; medlab; Linda, Drake, Rohan, Julia, Abe, Nivi i Veronica

Linda popatrzyła na Nivii, ta na Lindę i znowu obie pogrążyły się w obserwacji obiektu badań widocznego na ekranach. Obie mogły zerkać też przez szyby izolatki ale ludzkie zmysły nie dostarczały tylu informacji i detali co skaner Norton i reszta aparatury badawczej medlabu. Mimo jednak wglądu w trzewia obydwu organizmów interpretacja danych nie była taka prosta i oczywista.

Obydwie znały ludzkie ciało i w makro i w mini i w mikroskali by odczytać reakcję ludzkiego ciała pozostawionego w izolatce. Było ono pogrążone w śnie, może nawet w śpiączce. Jednak prawdopodobnie było to ściśle powiązane z obcym organizmem przyczepionym do jego twarzy czyli min. do aparatu pobierającego tlen do oddychania. Sam obcy organizm nadal żył. Skaner zdradzał aktywność jego organów a spokojne pulsowanie było widać nawet gołym okiem gdy się chwilę obserwowało scenę w izolatce. Rytm stworzenia wydawał się uspokajać. Tylko nie znając jego morfologii i redakcji właściwie nawet lekarz i biolog miały trudność z interpretacją tego stanu.

Dawka usypiacza uśpiła stworzenie? Zapadło w letarg? Czy tak zachowuje się normalnie czy to efekt usypiacza? A może ma to coś wspólnego z brakiem bezpośredniej ingerencji lub innych istot w pobliżu? Jak zareaguje na ziemskie środki farmakologiczne? Trzeba poczekać dłużej na bardziej widoczną reakcję? A jak tak to jaka by ona mogła być? Same nieznane. Nawet ten pulsujący spokój nie było wiadomo czy to przyczyna, skutek czy przypadek.

---

- Nie! Nie wrócę tam do tego potwora! - Julia szarpnęła się wyrywając się Drake’owi jakby dopiero widząc już drzwi do medlaba zorientowała się gdzie zmierzają. A dopiero co udało mu się ją uspokoić. Okazało się to dużo trudniejsze niż samo jej dogonienie i przechwycenie. Julia okazała całą gamę zachowań przestraszonego, zestresowanego człowieka w sytuacji nie tylko ekstremalnej ale i obcej. Walka z jednostką Floty, pobojowisko, zniszczenia pozostałe na “Archeonie” to wszystko jeszcze jakoś wpisywało się w zawód jakim się parali i to jeszcze rusznikarka jakoś dawała radę znieść. Ale “To coś co tu grasuje, przebija przez hełmy by wczepić się w twarz to już za wiele!”.

---

Gdy Julia właśnie wyrwała się kanonierowi nie chcąc wracać do medlaba na drzwi na korytarzu za nimi otwarły się i przepłynęli przez nie dwaj spece od techniki w towarzystwie szybującej, robociej kostki jaka była ulubieńcem Rohana. Rohan chcąc zyskać obraz na całokształt sytuacji okrętu zdecydował o zmianie planów. Więc zamiast wracać do maszynowni by zalepić drzwi na co Abe miał już naszykowane półprodukty obydwaj z robocim “pieskiem” skierowali się w przeciwną czyli w stronę dziobu i górnych pokładów. Im bliżej dziobu byli tym lepiej działała łączność i właściwie wszystko co działało na energię a uchowało się po walce z fregatą Floty i tym szaleńczym hiperskokiem.

Wedle Alex najbliżej byla grupka w lub przy medlabie bo na mostku był tylko kapitan i nawigator. Na korytarzu rzeczywiście natknęli się na kanoniera i rusznikarkę.

---

Układ Dagon; 04:15 h po skoku; orbita Dagon V; pokład “SS Vega”

Śródokręcie; toaleta; Silvia

Nie żył. Gdy gwiazda holo i mediów przewróciła ciało na plecy okazało się, że właśnie jest to już tylko ciało. Jeden z łowców, rozpoznawała jego twarz chociaż podczas zajścia w kosmoporcie i potem podczas lotu ginął na tle bardziej żywiołowych i charakterystycznych kolegów. Ale teraz nie żył. Leżał tu nieruchomo na wciąż zimnej podłodze z rozprutym pancerzem i skafandrem. Na przodzie korpusu widniała mu potężna rana która pewnie go zabiła. Aż widać było poszarpane warstwy. Najpierw pancerza, potem skafandra, kombinezonu i podkoszulki pod spodem aż wreszcie wciąż sztywne od zimną trzewia. Z tego powodu rana szklila się dopiero odmarzajaca krwią.

Większość ekwipunku jaką młody łowca miał na sobie została albo zniszczona od tej rany albo została zgubiona gdzieś po drodze. Siła jaka rozpruła właściciela lekkiego pancerza rozpruła też jego oporządzenie, zwłaszcza te na torsie. Mężczyzna nie zginął jednak od razu. Widać było dziury na ramieniu. A tam zakrzepy krwi i odbarwienia jakie powstawały po użyciu stymulantów. A re Luca była prawie pewna, że na statku go ramię i rękaw miał cały. Mniej pewna była co do wgłębień i rys na pancerzu. Wyglądały jak postrzały. A przynajmniej na planie filmowym to tak właśnie wyglądały postrzały. Z drugiej strony jednak był to ciekawy motyw i zdobienie od broni, przez pojazdy, latadełka aż po kosmiczne jednostki skończywszy. Któż by nie lubił poszpanować bliznami prawda? Zresztą nawet jakby były prawdziwe to przy takim zawodzie jaki wykonywał nie było to nic niezwykłego. Więc nie było tak łatwo stwierdzić czy powstały jakoś teraz, na tym statku - widmie czy były już wcześniej.

Silvia zauważyła coś jeszcze. Oczywisty trop plam, strug, rozbryzgów i kropek krwi. Jeszcze albo już zaschnięte czy zwyczajnie przymrożone przez niskie temperatury jakie tu dotąd panowały. Nadal jednak dość wyraźnie zdradzały skąd przybył młody łowca. Nomen omen prowadził w stronę dziobu. Tam gdzie był też mostek. Tyle, że znikał za którymś skrzyżowaniem a do mostku powinno raczej się iść prosto.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Mi Raaz

 

__________________
Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób lub zdarzeń jest całkowicie przypadkowe.

”Ludzie nie chcą słyszeć twojej opinii. Oni chcą słyszeć swoją własną opinię wychodzącą z twoich ust” - zasłyszane od znajomej.