– Cześć – Siwy odebrał właściwie od razu, – właśnie miałem do was dzwonić. Jak idzie?
Robin odchrząknęła, a potem milczała parę długich sekund.
– Średnio – powiedziała w końcu. – Tylko nie denerwuj się, wszystko jest opanowane. Większość. Masz samochód?
Słowa „tylko się nie denerwuj” odnosiły zazwyczaj przeciwny skutek do zamierzonego. Nie inaczej było teraz. Lwydowi zapaliła się lampka alarmowa, a serce przyspieszyło.
– Jestem na piechotę, ale Sionn nie jest duże, a samochód stoi pod domem Connora. Co się stało?
Robin wciągnęła powietrze, jak przed skokiem do wody. Potem szybko wyrzuciła z siebie słowa:
– Paul podłożył komórkę pod samochód Pieńka. Tyle że potem… wywiązała się bójka. Szarpali się, pistolet wystrzelił, ale ściągnęłam tego weterynarza, spotkaliście się, pamiętasz? Dr Powell. Był zajęty, ale przyjechał. Zabrał go. Pieniek też pojechał.
– Paul?! – Lwyd podniósł nerwowo głos. Zakręciło mu się w głowie i musiał przystanąć. – Co z nim?
– Jest w dobrych rękach – powiedziała Robin z naciskiem w głosie. – Kula utkwiła w barku. Powell się nim zajął.
Czyli żył. Chwilowa panika ustąpiła szybko.
– Gdzie jesteś? Na stacji? – spytał już rzeczowo. – Wezmę samochód i zaraz będę. Robin? Dziękuję. Że się nim zajęłaś.
– Jasne – mruknęła. – Czekam. A u ciebie co?
– Zdobyłem kilka interesujących informacji, opowiem ci wszystko jak przyjadę.
Po zakończonej rozmowie Robin przysiadła na krawężniku. Foxy tymczasem podeszła powoli do swojej pani i włożyła swoją głowę pod jej rękę. Było pewne, że pies również przeżył wydarzenie na własny sposób. Wystrzał z pistoletu musiał napędzić tollerowi niemałego stracha, do tego doszły zapasy z Pieńkiem. Obecnie suczka lekko drżała i zwyczajnie potrzebowała dotyku właścicielki.
Kilka minut później odezwał się telefon Carmichell. Tym razem był to Will.
– Cześć! Mam nadzieję, że się tam trzymasz – zaczął dziarskim tonem. – Załatwiłem swoje sprawy i będę się do ciebie zbierać. Nie wiem ile zajmie mi podróż, ale do jutra mam nadzieję być na miejscu. Kiepska informacja jest taka, że prasa z okolicy jest średnio zainteresowana nagłośnieniem całej sprawy. Ktoś im smaruje, innego wyjścia nie ma. Gadałem też z twoim bratem, tak jak prosiłaś. Kazał mi przekazać, że kiedy tylko będzie miał mniej roboty, to ukręci twoją śliczną głowę za pakowanie się w kłopoty – Will parsknął sam do siebie. – Ale chyba jednak ci ufa, bo sprawdził zaginięcia, o które pytałaś. Najwięcej było tego od południowej strony góry Brenin. Problem jest taki, że to uciążliwa okolica i jeśli ktoś przykładowo utknie w kotlinie czy jaskini, to trudno taką osobę znaleźć. Ratownicy zwyczajnie nie dają rady. Inna rzecz, że odnalezieni często świrowali, ale to już wiesz. No i są jeszcze te zdjęcia, które przesłałaś… te z tajnym pomieszczeniem pod ruinami… rany, co za szaleństwo! Hugo twierdzi, że nie należy się w to pakować i być może wchodzimy w drogę jakiemuś wywiadowi. Jeśli jeszcze do ciebie nie dzwonił, to tylko dlatego, bo mu ściemniłem, że materiały są z mojego źródła. Ale coś za coś! Masz mi obiecać, że nie pójdziesz tam sama, bo inaczej wendetta braciszka będzie twoim najmniejszym zmartwieniem – Will odetchnął ciężko, najwidoczniej zdając sobie sprawę w jaki słowotok właśnie wpadł. – Słuchaj, kiedy już będę już na miejscu, to pomyślimy w jaki sposób to ugryźć. Na razie wysłałem teksty do kilku niezależnych portali. Obawiam się tylko, że ludzie wolą czytać która gwiazdka pokazała gołą dupę, niż coś naprawdę ciekawego. Tutaj mogą pomyśleć, że to viral do jakiegoś horroru. Ale cóż, kropla drąży skałę, więc może akurat chwyci.
Rozmawiali jeszcze chwilę, głównie już o luźniejszych sprawach – na tyle, na ile dało się przejść z podobnych tematów na coś bardziej powszedniego. Will wyczuł jednocześnie, że być może zaczął robić się zbyt protekcjonalny, więc wkrótce zakończył rozmowę. Robin znów została sama, lecz nie na długo. Chwilę potem na drodze od strony miasteczka pojawiła się kurzawa. Nadjeżdżał Huw.
Detektyw wciąż był trochę zasępiony. Informacja o stanie Paula zaoferowała go, choć nawet w takich warunkach potrafił zachować zimną krew. On sam przyniósł sporą ilość nowych informacji, które zdobył w muzeum. Wyglądało mianowicie na to, że cała kabała była w jakiś sposób związana z twierdzą na Górze Maddox oraz dawnym świętem Eisteddfod. Z Owenem natomiast już po drodze rozmawiał przez telefon: przekazał funkcjonariuszowi nowe wieści, ale tamten odniósł się do nich zdawkowo. Mundurowy zadeklarował, że dołączy do nich w trasie i wtedy ustalą konkrety na żywo. Ponadto Lwyd wciąż czekał na wiadomości od swojego kontaktu pod pseudonimem Hacwyr. Chodziło o wyszperanie w tak zwanej głębokiej sieci czegoś więcej o symbolu płomienia w oku.
W następnej kolejności Robin zrelacjonowała to, w jaki sposób Paul przyczepił nadajnik. Na potwierdzenie swoich słów, wskazała komórkę, która wyświetlała właśnie niewielki punkcik zmierzający między kolejnym wzgórzami na mapie. Co ciekawe, kierunek był dość zgodny z opuszczonym miasteczkiem. Nie pozostawało więc już nic więcej, jak ruszyć świeżym tropem.
Spod stacji zmierzyli asfaltową drogą wprost między serpentyny spękanych dróg. Zdecydowanie potrzebowały one renowacji, gdyż samochód coraz podskakiwał i tracił sterowność. Tenże galimatias wkrótce poprowadził ich na skalny płaskowyż, pod którym grzmiały srebrne fale górskiego strumienia. Stąd też rozpościerał się widok na Sionn oraz nieczynny tartak w jego obrębach. Dopiero gdzieś w oddali majaczyło Ynsevall, które wyglądało z tego miejsca jak zbiór regularnych domków dla lalek. Huw niebawem opuścił główną trasę, aby zjechać na żwirową ścieżkę okoloną przez drewniane płotki. Po kwadransie stanął przy dawno porzuconym parkingu. Niewielka połać terenu obecnie zarosła chwastami i bliżej niezidentyfikowanym zielskiem. To tutaj Owen miał czekać na dwójkę, lecz obecnie nikogo nie widzieli.
Ostatecznie Gryffith kazał na siebie czekać kilkanaście minut. Kiedy nadjechał wreszcie swoim wozem, wskazał tylko dłonią, że będzie podążać za Lwydem. Najwidoczniej więc rozmowy postanowił zostawić na później. Nie dało się jednak zignorować faktu, że choć jego twarz była wyraźnie zapadnięta, to w oczach pojawił się nowy żar. Stary wyga wciąż nie powiedział ostatniego słowa i ponownie był gotów do działania.
Dalsza droga prowadziła głównie przez rzadko uczęszczane, a wręcz pół-dzikie drogi. Pod koniec były to zwykłe wertepy, które ciągnęły się poszarpanym grzbietem jednego ze zwalistych masywów. Wkrótce zwolnili jeszcze bardziej, bowiem według odczytu, który stale śledziła Robin, Pieniek zatrzymał się właśnie ponad siedemset metrów od nich. Na razie jego celem nie było więc opuszczone miasteczko – do tamtego miejsca wciąż brakowało jeszcze trzech kilometrów.
Aby nie zdradzić się ze swoją pozycją, obydwa samochody stanęły przy osłoniętym przez cisy polu, po czym wszyscy wysiedli na porośniętą wysoką trawą polance. Atmosfera tego miejsca była osobliwie wręcz kojąca, co szczególnie udzieliło się Foxy. Pies chyba na dobre zapomniał o niedawnym incydencie i teraz biegał wśród kwiecia, ganiając się z motylami jak mały szczeniak. W powietrzu czuć było ostatnie zrywy lata, a nad głowami trójki unosiły się białe pyłki, znacząc okolicę niby delikatnym szronem. Była to jednak iluzja matki natury, gdyż po dłuższej obserwacji dało się zauważyć także tony czerwieni oraz żółci, co zwiastowało rychłe nadejście jesieni.
I tym razem Owen nie powiedział zbyt wiele, ale wskazał towarzyszom, aby zbliżyli się do grupy pobliskich krzewów. Dalej teren zniżał się i kończył skalistą skarpą, dając dobry widok na dolinę poniżej. Na jej dnie stała osaczona przez strzeliste jodły chata, obok której stał zielony pick-up. Gryffith zbliżył lornetkę do oczu, następnie podał ją dalej.

Bardzo możliwe, że Edd sam wybudował i prowadził swój domek. Ściany rustykalnego budynku były bowiem nierówne, a w dachu widniało kilkanaście dziur. Obok stała wiata na drewno oraz wychodek. Z pewnością sama lokalizacja zapewniała dyskrecję: trudno było tu dojechać, a okolicę oddzielały drzewa, skutecznie osłaniając mieszkanie Edda przed wścibskimi oczami.
Owen wrócił do miejsca postoju, siadł na masce swojego samochodu i skinął na pozostałych. Wyglądało na to, że był wreszcie gotów rozmawiać.
– Pozwólcie, że ja zacznę – powiedział, mrużąc oczy przed słońcem. – Kiedy twierdziłem, że jestem wam winien przeprosiny, to mówiłem szczerze. Ale to oznacza jakiejś zmiany we mnie i pieprzenia sentymentalnych bzdur. Źle was oceniłem, tyle w temacie. Przejdźmy do rzeczy, bo w międzyczasie zrobiłem mały risercz i myślę, że powinniście to usłyszeć. Po pierwsze gadałem z Lysą, tą babką, która wynajmowała pokój Elijahowi. Jak można się domyśleć, nie ma pojęcia gdzie facet przepadł, ale w ostatnich dniach swojego pobytu mocno jej dokazywał. Głównie bredził bez sensu, stale jednak powtarzając jedno słowo. Maddox. Druga rzecz, śledziłem Hoddera. To ten chłopak, który pracuje dla Pieńka – tym razem spojrzał w stronę Robin, która nie miała wątpliwej przyjemności poznać rzeczonego. – Właściwie to pracował, bo wsiadł w swój dostawczak i pojechał robić zlecenia do przyszłego roku. Zwyczajnie chce umyć rączki, ale przycisnąłem gnoja przez telefon, także jedno mi zdradził. Edd spotykał się ze swoimi pionkami na stacji, zapewne mieli to w jakiś sposób ustalone z obsługą. Zdawali staremu raporty czy w mieście ktoś za bardzo nie węszy. Ale od jakiegoś czasu Edd coraz rzadziej tam bywał. Ponoć spotykał się z kimś, no wiecie, swojego kalibru. Hodder podejrzewa więc, że tamci szykują coś dużego. Teraz ostatnia rzecz. Ta baza, na którą daliście mi namiary. No, tutaj już muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Na komisariacie połowa ludzi ma mnie za świra, dlatego mogłem tam jedynie iść sam. I tu pojawił się problem. Po drodze znalazłem sporo ludzkich śladów, a kiedy tylko zbliżyłem się do ruin, poczułem że ktoś mnie obserwuje. Możemy naprzód wysłać drona albo pójść tam razem, ale w pojedynkę odpadam. Miejscówka śmierdzi pułapką na kilometr – Owen splunął przez zęby i bacznie otaksował dwójkę. – W dużym skrócie, to wszystko. Teraz lepiej zastanówmy się, co zrobić z naszym leśnym dziadkiem

W pobliżu domu Edda nadal panował spokój. Wyglądało na to, że pogróżki o patrolach w okolicy były zwykłym blefem. Z drugiej strony nikt nie zamierzał kusić losu. Dlatego też Robin, Owen i Huw na szybko zajęli się postrzelonym mężczyzną: taśma posłużyła zarówno jako prowizoryczny opatrunek, co knebel i pęta. Potem Pieniek wylądował z łomotem w bagażniku, a trójka wsiadła do obydwu aut i bez zbędnej zwłoki odjechała z miejsca. W tym czasie buldog jeszcze raz wyszedł przed werandę i stęsknionym wzrokiem odprowadził pojazdy, które znikały właśnie w gęstych obłokach pyłu.
Dotarcie do góry Maddox miało trochę zająć. Góry Kambryjskie posiadały ten wątpliwy urok, że nawet względnie niewielkie odległości oznaczały często żmudną wyprawę. Stan dużej części dróg był co najmniej wątpliwy, z kolei o innych trasach świat zwyczajnie zapomniał. Jadąc do celu, dało się więc zauważyć szlabany oznaczające zakaz wjazdu, a zaraz dalej poprzecinane głębokimi bruzdami koleiny.
Wszyscy odruchowo wypatrywali potencjalnego ogona. Przez resztę czasu analizowano w jaki sposób można najszybciej dojechać na miejsce. Edd wciąż tracił krew i przez to był coraz mniej cenny jako źródło informacji. Niemniej jednak co jakiś czas dało się usłyszeć jak mężczyzna próbuje łomotać ciałem o wnętrze bagażnika. Owen, który komunikował się teraz przez zestaw głośnomówiący, podejrzewał że za tajemnicą krzepkości Pieńka stała przeszłość w więzieniu lub wojsku.
Will przypominał się jeszcze dwa razy. Wyraźnie ulżyło mu, że Robin odjechała już z miejsca zdarzenia. Powiedział też, że udało mu się zainteresować sprawą przynajmniej dwa serwisy internetowe. Nie było to wiele, z drugiej strony internet posiadał siłę, dzięki której nawet oddolne inicjatywy miały szansę przebicia. Poza tym wspomniane przez niego strony, choć skupione na sprawach niewyjaśnionych, nie przyciągały tylko miłośników ufo i poszukiwaczy wielkiej stopy. Miały jakąś wiarygodność oraz zasięgi, a to już było coś.
Obydwa auta przemierzały lesisty teren, lawirując serpentynami górskich szlaków, których układ przypominał pijacki amok. Czasem drzewa przerzedzały się, aby ukazać kamienne wzniesienia. Większość jawiła się jako gołe, skalne ściany, ale z innych wytryskiwały cienkie strużki błyszczących strumyków. Cieki te zlewały się potem w jeden potok, który nieustannie grzmiał gdzieś z daleka.
Góra Maddox pojawiła się przed nimi zupełnie niespodziewanie: auta wjeżdżały właśnie na kolejne wypiętrzenie, gdy nagle sędziwe sosny ustąpiły miejsca szerszej, żwirowej drodze. Jadący ujrzeli pofałdowaną grań, na której spoczywało kilka rozdartych cumulusów. Ciemnobrązowy kolor twardej ziemi mieszał się z szarością skał, tworząc brudną mozaikę, która zdominowała całą okolicę.
Przystanęli na poboczu, aby lepiej zorientować w sytuacji. Droga na szczyt góry wyglądała na przejezdną jeszcze przez kilometr. Potem pozostawała już tylko piesza wędrówka. Owen ponownie wyjął lornetkę, dzięki której ujrzeli również zarysy samej twierdzy. Wypalony od środka bastion przypominał nieregularne bryły, które jakiś gigant rzucił dla zabawy na sam szczyt góry.

Odjechali kawałek wzdłuż głębokiego parowu. Trasa prowadziła przez wertepy, które trzęsły autami tak, że musieli zwolnić do kilku kilometrów na godzinę. Po kwadransie okazało się, że była to droga do opuszczonego gospodarstwa. Takie miejsca nie były tutaj rzadkością: podobno ludzie samodzielnie stawiali kiedyś domy w niższych partiach gór. Zajmowali się oni prostą uprawą albo pasterstwem, a potem migrowali gdzieś dalej lub spotykał ich bliżej niezidentyfikowany los. W każdym razie nie było specjalnym zaskoczeniem znaleźć w górach porzuconą chatę.
Dwa auta zajechały przed drewniany budynek z przekrzywioną strzechą. Gospodarstwo zachowało się w nienajgorszym stanie. Teren ze wszystkich stron otaczał kamienny murek, do którego przylegał kwadratowy spłachetek gruntu okolony z kolei drewnianym płotkiem. Prawdopodobnie to tam zaganiano owce lub inne zwierzęta, jakie hodowali gospodarze.
Jeszcze wychodząc z samochodu, Huw zauważył, że otrzymał wreszcie wiadomość od Hacwyr. Szybko sprawdził, co enigmatyczny kontakt miał do przekazania tym razem.

Pytałeś o ten symbol z okiem. Nie ma tego zbyt wiele, ale w głębokiej sieci udało mi się trafić na kilka wpisów użytkowników z podobnym avatarem. Wygląda to na rodzaj jakiegoś bractwa. Ci ludzie twierdzą, że są w kontakcie z postacią, która mieszka w snach lub coś podobnego. Z jakiegoś powodu ktoś chce ich uciszyć, więc ich działania w prawdziwym świecie są bardzo ostrożne. Przykładowo umieszczają cytaty lub symbole na ścianach budynków, które są dla nich ważne. Normalnie nie udzielam rad co do informacji, które wynajduję, ale z doświadczenia wiem na jakich ludzi można trafić w sieci. Ci tutaj wyglądają na dilerów, którzy przesadzili z własnym towarem. Zalecam ostrożność, choć zrobisz jak zechcesz.

Kiedy Lwyd kończył czytać wiadomość, Owen podszedł do bagażnika i powoli otworzył klapę. Pieniek wciąż wyglądał na przytomnego, wobec czego policjant spojrzał pytająco na Robin i Huwa.
- To co? Zaczynamy taniec?

Zgodnie z planem trójka przeniosła nieprzytomnego Edda do auta Gryffitha. Po ustaleniu szczegółów Huw usiadł za kierownicą swojego volkswagena i odjechał w stronę góry Maddox. W lusterku zobaczył jak Owen i behawiorystka wsiadają do drugiego auta i jadą w przeciwnym kierunku.
Już w drodze Lwyd poczuł metaliczny, ciężki zapach – to tapicerka bagażnika przesiąknęła krwią niedawnego pasażera. Woń przyprawiała go o zawroty głowy, które ustąpiły dopiero, gdy otworzył wszystkie okna i na powrót zaciągnął się górskim powietrzem. Nieprzyjemne wrażenie miało mu jednak towarzyszyć jeszcze jakiś czas.
Obrana przez detektywa trasa była sprawdzianem możliwości jego samochodu. Wyboista droga wprawiała całe auto w drżenie. Na dodatek spod kół wypryskiwał drobny żużel, który raz po raz chłostał całe podwozie. Huw całkiem zręcznie manewrował kierownicą, ale wkrótce warunki zrobiły się zbyt ekstremalne. Znalazł w miarę płaski kawałek ziemi i zaparkował na nim.
Huw wyszedł na spotkanie góry Maddox, która z tego miejsca zdała mu się znacznie większa. Uderzyło go wręcz, że masyw był trudny do ogarnięcia wzrokiem. Dawało to upiorne wrażenie i w podskórny sposób zachęcało do odwrotu. Tyle że on już podjął decyzję. Zbyt wiele poszlak wskazywało na to miejsce, a incydent z figurką tylko upewnił go, że Maddox może skrywać jakąś tajemnicę. Ruszył zatem między zręby skał, które wyrastały przed nim na podobieństwo kamienistych paluchów.
Najpierw trafił na kilka wytartych szlaków z potłuczonych kamieni. Od dawna nie były one używane, na co wskazywała gruba warstwa mchu. Poza tym znalazł coś na rodzaj stróżówki, która obecnie zamieniła się w stertę butwiejącego drewna. Na razie okolica wyglądała więc całkiem zwyczajnie, a jednak Lwyd stale miał wrażenie czyjejś obecności. Trudne do określenia napięcie potęgowało się z każdym jego krokiem. Rzecz jasna mogły to być jedynie nerwy, aczkolwiek musiał być gotowy na różne scenariusze.
Z czasem teren wznosił się gwałtowniej, choć trasa wciąż nie wymagała jeszcze mozolnej przeprawy. Na kolejnym odcinku Huwa otoczyły głazy narzutowe, pomiędzy którymi gęsto wyrastały ziołorośla oraz jarząb. W niektórych miejscach ziemia pod jego nogami lekko chlupotała, zdradzając źródła kilku mniejszych strumieni. To jednak nie one przykuły uwagę mężczyzny. Wśród zieloności dostrzegł bowiem nieregularne ślady, jakby ktoś niedawno tędy przechodził. Kilkanaście gałązek było złamanych, a kawałek obok leżały rozrzucone liście. Innych tropów jednak nie odnalazł.
Zrobił sobie krótką przerwę i sprawdził komórkę. Niestety, na tej wysokości jego telefon miał już poważne problemy z siecią. Jeszcze przez chwilę ekran wyświetlał jedną kreskę, aby za chwilę obwieścić brak zasięgu.
Wkrótce Lwyd znów podjął wędrówkę, jednocześnie wychodząc z kamiennego galimatiasu na bardziej otwarty teren. Górskie opary rozpościerały się po całym zboczu, skutecznie ograniczając pole widzenia. Dlatego też dopiero po kilku minutach detektyw zauważył, że wszedł pomiędzy zmurszałe mury i fragmenty dawnych konstrukcji. Nie ostało się tego zbyt wiele, lecz prawdopodobnie stanowiły one pozostałości po grodzie wybudowanym wokół twierdzy.
W gęstym powietrzu kołowały stada kruków, które postanowiły powitać gościa donośnym jazgotem. Jeden z wyjątkowo nastroszonych gawronów przysiadł na pochylonym cokole i wnikliwie obejrzał Lwyda perłowym okiem. Dopiero po dłuższej chwili zerwał się w powietrze, dołączając do ogólnej kakofonii.

Siwemu udało się zlokalizować fragmenty lepiej zachowanych fundamentów, a także wgłębień w ziemi, które musiały być piwnicami. Dopiero w centralnej części ruin dostrzegł wciąż istniejący budynek. Samotna wieża stała samotnie między usypiskami, odznaczając się sczerniałą cegłą na tle szarego nieba. Fakt, że przetrwała przynajmniej w części sugerował, że została dodatkowo wzmocniona. Mogła mieć zatem znaczenie administracyjne lub wojskowe. Kiedy jednak Lwyd zbliżył się do obiektu, nie odnalazł wewnątrz nic poza gruzem i fragmentami przewróconych drzwi. Były tu również spiralne schody, ale ich stan nie zachęcał do dalszej eksploracji.
Huw powoli opuścił zapomniany kompleks. Po parunastu krokach zarzucił głowę do góry, aby dostrzec wysoko nad sobą zarys swojego celu. Spalona warownia wisiała wśród przestworzy, lecz wszystkie drogi do niej wyglądały na zamknięte. Dawne ścieżki, które i tak prowadziły stromymi drogami, zostały przez lata zablokowane przez liczne osuwiska. Teraz zbocza jeżyły się wszelkiej maści rumowiskami. Ich pokonanie bez odpowiedniego sprzętu było zwyczajnie niemożliwe.
Mężczyzna zaczął od wyszukiwania miejsca, które mogło być przynajmniej względnie przystępne. Po kilku minutach odnalazł skalną półkę, która ciągnęła się wzdłuż góry. Lwyd zgadywał, że mogły to być pozostałości po trakcie, za pomocą którego zaopatrywano fortecę. Przeszedł kawałek platformą i szybko zrozumiał, że również tutaj nie będzie łatwo. Już za chwilę dróżka niknęła wśród skał, a on musiał błądzić oraz dźwigać się na kolejne gzymsy. Momentami była to już regularna wspinaczka i choć Huw wciąż posiadał pewną krzepkość, to kilka jego kości postanowiło stanowczo zaprotestować. Na dodatek wszystkiemu towarzyszył wzmagający, chłodny wiatr. Wicher rezonował wśród ścian góry Maddox, zniekształcając swój dźwięk do wysokich, nieprzyjemnych tonów.
W pewnym momencie Lwyd zaczął wątpić w sensowność całej wędrówki. Przysiadł wewnątrz jednej z niecek i otarł pot z czoła. Obydwie ręce miał już pocharatane, a ubranie w kilku miejscach podziurawione. Jeśli tak miała wyglądać dalsza część jego przeprawy, to istniało ryzyko, że opuszczą go siły lub popełni groźny dla zdrowia błąd.
Z zamyślenia wyrwała go kaskada drobnych kamyczków, która osunęła się blisko jego pozycji. Ostrożnie wstał i wychylił głowę ze swojej kryjówki. Kolejne łupki posypały się z prawej strony, gdzie ciągnął się nieco szerszy gzyms. Trzy metry dalej stał tam jakiś mężczyzna. Miał na sobie skórzaną kurtkę i płócienne spodnie z naszytymi łatami. Na nogach widniały ubłocone buty trekkingowe, na plecach zaś spięty klamrami plecak. Twarz miał umorusaną w skalnym pyle i jako taki wyglądał na osobę w średnim wieku. Lwyd na szybko domyślił się, że jeśli facet podszedł go niepostrzeżenie, to musiał znać tę okolicę.
Nieznajomy przez chwilę uważnie obserwował Huwa, po czym odwrócił się i zmierzył w odwrotnym kierunku. Czmychnął dalej po platformie, która prowadziła do wykwitłego na powierzchni góry pęknięcia. To, co detektyw wziął w pierwszym momencie za wyżłobienie, okazało się wejściem do jaskini. Traper natychmiast zniknął w jej wnętrzu.

---

Owen wyraźnie się spieszył. Z wprawą godną rajdowcy pędził teraz po wertepach, które prowadziły z powrotem na główną drogę. Jak w skrócie powiedział, mieli odstawić Edda gdzieś pod Ynseval, choć unikał dalszych szczegółów. Pod koniec trasy mężczyzna jechał już tak karkołomnie, że Robin musiała trzymać Foxy na kolanach, ponieważ pies miał problemy z utrzymaniem równowagi. Górski pejzaż za oknem samochodu przemykał przed oczami kobiety niczym sekwencja barwnych pocztówek.
Po niemal godzinie dotarli do bezpośrednich okolic miasteczka. Ynseval z tej strony otoczone było przez porośnięte klombami aleje. Wzdłuż ulicy ciągnęła się linia jednorodzinnych domków, tak zwanych bliźniaków, które zostały wybudowane na amerykańską modłę. Tylko jeden z budynków nie był połączony z pozostałymi i mieścił się kawałek dalej. Otaczał go drewniany płot oraz wysokie drzewa. Na jednym z nich Robin dostrzegła kamerę, która przesunęła się równo za samochodem.
Gryffith podjechał przed bramę, wystukał coś na komórce i odczekał chwilę. Dopiero potem odwrócił się do swojej pasażerki.
– Będziesz musiała na chwilę wysiąść – stwierdził, jednym okiem wciąż obserwując dom.
Moment później drzwi garażu otworzyły się do góry, a Owen natychmiast wjechał do środka. Kobieta, stojąc teraz na chodniku, dostrzegła wnętrze jakiegoś warsztatu, konkretnie metalowy stół, zbiór narzędzi oraz kilka kanistrów. Nie minęło parę sekund, jak garaż na powrót zamknął się, zaś Robin została przed domem sama.
Owen wyjechał na zewnątrz dopiero kwadrans później. Zachęcił kobietę gestem, by wsiadła z powrotem.
– Problem Edda mamy chwilowo z głowy. O ile dożyje – powiedział, opuszczając podjazd domu. – Przy okazji zająłem się twoim samochodem. Mówię o tej toyocie, którą zostawiłaś w górach. Ktoś po nią niedługo podjedzie – spojrzał na Carmichell, wyczuwając nadchodzące pytanie. – Nie chciałem tego robić, ale pogadałem z facetem, który ma u mnie dług wdzięczności. Potrafi zająć się… wieloma rzeczami.
Kiedy już opuszczali osiedle, behawiorystka jeszcze raz rzuciła okiem na niepozorny dom. Jedynie na chwilę dostrzegła jakiś ruch na pierwszym piętrze: jedna z żaluzji rozchyliła się na krótką sekundę. Zaraz potem straciła budynek z oczu.
Część trasy do Aberdar już kojarzyła, ponieważ wcześniej jechali nią do domu Edda. Kobietę czekała więc kolejna podróż po bezdrożach i koleinach. Zauważyła jednocześnie, że im bliżej opuszczonej mieściny, tym wszelkie znaki cywilizacji zdawały się wręcz zamierać. Z czasem nie dostrzegała nawet słupów wysokiego napięcia, które dotychczas rysowały się gdzieś w oddali.
Owen po drodze wyjaśnił jej przyczynę tego stanu rzeczy. Lata temu okolica miała zostać zalana, aby stworzyć zbiornik wodny dla zachodniej części Anglii. Kiedy decyzja już zapadła, miejscowej władzy zwyczajnie nie opłacało się rozwijać terenów zalewowych. Przestano dbać o infrastrukturę i cięto koszty. Ostatecznie jednak zbiornik z jakiegoś powodu nie powstał, zaś Aberdar stało opuszczone do dziś.
Historia miasteczka to jedno, ale Gryffith zdawał się konsekwentnie ignorować inny temat. Dopiero co zdradził się, że on również śni o korytarzu, a przecież było to dość trudne przeżycie. Robin sama pamiętała wiele ciężkich nocy, które spędziła na podążaniu tunelem za postacią w todze. Te wszystkie przypadki, kiedy budziła się zlana potem, zmęczona i wypluta. Czy mężczyzna tak szybko przeszedł z tym do porządku dziennego? Było to co najmniej wątpliwe. Mógł się maskować, ale miała nosa także do ludzkich zachowań.
Potem zdarzyło się co jeszcze. Było to już niedaleko samego Aberdar. Fragmenty asfaltu, które kiedyś były pasmową drogą, prowadziły tu między ściśle przylegającymi do siebie szpalerami drzew. Lato już dawno się dla nich skończyło i teraz żywy tunel z rozłożystych koron mienił się kolorami czerwieni, żółci oraz lekkiego brązu. Owen zatrzymał wóz i bez słowa wysiadł na pobocze. Następnie dłuższą chwilę lustrował las. Delikatny szum z oddali sugerował, że gdzieś w pobliżu znajdował się niewielki wodospad. Carmichell również obserwowała ten sam punkt, lecz nie potrafiła niczego dostrzec. Zwracanie uwagi mężczyźnie okazało się bezcelowe. Gryffith po prostu stał jak słup soli i spoglądał na przestrzeń przed sobą. Wreszcie potarł nieogoloną od kilku dni twarz i mruknął tylko:
– Coś, hm, coś mi się wydawało.
Dopiero wtedy zawrócił do samochodu. Na jego obliczu malowało się zmęczenie oraz coś na rodzaj obawy. Siadały mu nerwy? A może on także był już na etapie majaków? Na razie Robin pozostawały tylko domysły.
Do miasta dotarli kwadrans później. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to fakt, na ile roślinność wzięła Aberdar we władanie. Z każdego okna oraz futryny wyrastały dzikie pnącze. Korzenie drzew rozsadziły przez lata ulice, przez co auto musiało pokonywać je slalomem.
Przez lata niektóre budynki pochyliły się w różne strony, a część zawaliła. Mimo to wciąż można było zidentyfikować konkretne punkty jak aptekę, sklep spożywczy czy szkołę. Wszystkie te obiekty nie były w żaden sposób zabezpieczone – poza jednym. Mniej więcej w centralnej części terenu stał prostokątny, bielony gmach. Jako jedyny posiadał żelazne, zamknięte wrota. Także okiennice dość starannie zabito deskami.

Przejechali kawałek dalej. W okolicy panował spokój i jedynie czasem gdzieś czmychnęło leśne zwierzę. Owen zatrzymał samochód pod blaszaną wiatą i powoli przeszedł z Robin między gruzowiskami. Foxy wiernie towarzyszyła swojej pani, wykazując jednocześnie dużą ostrożność. Obwąchiwała mijane kąty i czuwała przed każdym zakrętem.
Spotkanie grupy miało odbyć dopiero wieczorem, tymczasem do zmierzchu brakowało przynajmniej dwóch godzin. Po niedługim obchodzie Owen przysiadł na pozostałościach po miejskiej fontannie i spojrzał na towarzyszkę.
– Wygląda na to, że mamy jeszcze chwilę czasu. Równie dobrze możemy zwiedzić to miejsce, sprawdzić potencjalne kryjówki, te rzeczy.
Policjant założył ręce na siebie, czekając na inicjatywę towarzyszki. Być może spodziewał się również pytań. Przez ostatni czas wszystko działo się bardzo szybko i dopiero teraz mieli chwilę oddechu.