Cath nerwowo przeczesała włosy palcami.
- Nic nie rozumiem - odezwała się - przecież to był niedawno wynajęty apartament. Przecież nikomu nie mówiliśmy gdzie śpimy - rozejrzała się po towarzyszach pytającym wzrokiem. - Jak to się mogło stać.... Myślę, że to ktoś z naszych, bo nie zabrał tego - wzięła w ręce płytę z nagraniem. - Myślę, że w tej sytuacji powinniśmy dla bezpieczeństwa poszukać nowego leża

Następnie spojrzała na Spoona. Miał rację sprawdzenie monitoringu to dobry pomysł.
- Pójdę do recepcji i zapytam - powiedziała

Zmierzch był... pełen gniewu.

Dosłownie kilka sekund po wybudzeniu Sędzia wiedział już że coś jest nie tak. Oczywiście czuł Bestię, czającą się za jego oczami, naciskającą go aby się pożywił, ale nie było znowu tak źle. Natomiast brak artefaktów wprowadził go w furię.

Z warknięciem podniósł swoje ostrze i zaczął chodzić po pomieszczeniu wysłuchując gniewu Spoona i uwag Lady Catherine. W końcu i on się odezwał

- Anna... Myślę że to ona za tym stoi. To w jej stylu, przeciągnąć karty przetargowe na swoją stronę, tym bardziej że już raz pokazaliśmy że jesteśmy gotowi zabić mającego tysiąc lat wampira za jeden z artefaktów. I niestety musimy zagrać w jej grę, ale nie możemy tego zrobić osłabieni. Potrzebujemy siły i spostrzegawczości Utamukeeusa. Jest wyśmienitym zwiadowcą, ale przed prawdą Krwi nic się nie ukryje. Potrzebuję kilkunastu minut. - zawyrokował sędzia i z cichym sykiem dobył swojego ostrza. Przejechał po nim grzbietem swojej dłoni, utaczając krwi.

Z świeżą Vitae na zimnym metalu podszedł do jednej z śnieżnobiałych zasłon, równie nienagannych jak ich właścielka i dokonał aktu profanacji, odrywając kawałek u podstawy. Czysta satyna. Przejechał wstążką po broni, ścierając z niej krople krwi i podszedł do kuchni. Szczęśliwie kuchenka była gazowa. Po kilku próbach Yusuf ją uruchomił i kucnął przed ogniem, trzymając krwawą wstążkę w dłoniach splecionych jak do modlitwy i zaczął coś mruczeć, w języku starszym niż on sam.

Zastygł w tej pozycji, nieruchomy poza delikatnym ruchem ust, niemal przez kwadrans i nagle się uniósł.

- Utamukeeus, brat w nocy, Herold Słońca. - warknął i rzucił wciąż wilgotną od krwi wstążkę w ogień. Ta zajęła się niczym lont i w ułamku sekundy zmieniła w obłok rdzawo szarego dymu, który Sędzia wciągnął w swoje martwe płuca.

Jego źrenice rozszerzyły się, dalej, dalej i dalej, wyłamując się z obrysu tęczówek, zmieniając jego oczy w dwie czarne studnie. I dopiero wtedy zaczął widzieć.

Navaho bał się otworzyć oczy. Wiedział, że dzisiejszego wieczoru stanie się coś strasznego, coś krwawego. Wybrał ten las na skraju Londynu umyślnie, żeby możliwie zminimalizować ofiary. A jednak, już po swoim ubraniu, lepkim i wilgotnym, cuchnącym wręcz krwią, rozpoznał, że Bestia postanowiła się wyszaleć.

Policzył ciała dookoła. 6 sztuk, w tym jedno młode. To młode zabolało właśnie najbardziej, było w tym samym wieku co Hok'ee. Gdyby tylko się kontrolował, nigdy by go nie dotknął...

Nie było jednak czasu na żałobę. Heroldzi pewnie już powstali i byli w drodze na spotkanie z Anną. Poszukał telefonu, który wcześniej schował w wewnętrznej kieszeni kurtki, by możliwie najlepiej zabezpieczyć go przed zniszczeniem. Chciał sprawdzić godzinę i wysłać wiadomość. Nie zdążył nawet wybudzić urządzenia, gdy usłyszał głos kobiety.

Spokojnie i pomału, bez gwałtownych ruchów mogących sprowokować kogokolwiek, unosił pomału ręce. Nawet bez liczenia napastników wiedział, że jest w tym momencie skazany na ich łaskę. Ze sobą miał tylko nóż, resztę broni zostawił razem z wilczurem w stadninie. A nawet gdyby był uzbrojony po same kły, musiałby stawić czoła Garou. Kto uważał, że wampiry ciężko uśmiercić, nigdy nie próbował się z wilkołakami. Co oni robili tak blisko Londynu?

- Jestem Utamukeeus z plemienia Navaho. Wiedziałem, że dzisiejszej nocy stracę nad sobą kontrolę, dlatego wybrałem to miejsce, żeby ograniczyć potencjalne... ofiary. W Londynie jestem od niedawna, jeśli naruszyłem czyjeś tereny łowieckie - przepraszam. To jedynie brak wiedzy, nie szacunku. Jestem gotowy zadośćuczynić masakrę, której tu dokonałem. Komu jestem dłużny?

Indianin skończył w samą porę - sekundę później poczuł wibracje telefonu, a "Nokia Tune" ustawiony jako dzwonek w jego telefonie zakłócił ciszę panującą w nocnym lesie. Traper był niemal pewien, że słychać go w samym Londynie...

Sędzia nie miał cierpliwości do tego wszystkiego. Fakt spotkania z Anną stracił dla niego wszelkie znaczenie. Liczyło się tylko odkrycie gdzie jest Indianin. Ledwo zarejestrował wszystko inne, w tym to co odkryła Catherine i decyzję Spoona by mu towarzyszyć.

Podrzucił miecz i oparł go o swój bark, na całe szczęście ten wciąż był w pochwie. Z większej odległości mógł wyglądać jak kawał metalu, albo pakunek niesiony przez robotnika. Na nieszczęście zabrakło mu rozsądku by schować całość do eleganckiego pokrowca, który w czasie poprzednich nocy maskował kształt broni, więc z bliska z pewnością ktoś zauważy że to masywny dwuręczny miecz.

- Idę znaleźć Navaho. - oznajmił głosem wypranym z emocji, oczami czarnymi jak dwie studnie i ruszył odkrytym przez siebie tropem. Był łowcą. Najlepszym łowcą jakiego nosiła noc, a teraz prawda Krwi wyraźnie odkrywała przed nim kolejne znaki. - Musimy poruszać się szybko. - zwrócił się do Spoona i przyspieszył, już po chwili przechodząc do truchtu, a potem biegu, poruszając się z prędkością przy której jakiekolwiek tropienie nie powinno być możliwe.

Ale on nie był człowiekiem. I nie on śledził ślady, tylko Bestia skryta za jego oczami, z zwierzęcą wprawą prowadząc jego krokami.

Cath pożywiała się ładnie i schludnie. Nawet gdyby ktoś przyglądał się temu z zewnątrz nie dostrzegł by nic bardziej niepokojącego jak migdaląca się w godzinach pracy para. Zresztą to nawet zbyt długo nie trwało. Zanim zatarła wspomnienia dozorców dopilnowała aby zgrał jej ten fragment nagrania i zakończył jego przeglądanie w innym nie rzucającym się w oczy miejscu.


Całą niedługą podróż do do apartamentu Ventrue poświęciła na na zastanawianie się czy może wierzyć własnym oczom, a jeśli tak to co tu się dopirdala. Dlatego zaraz po przekroczeniu progu i zamknięciu za sobą drzwi zapytała towarzyszy

- Czy ktoś z Was wie jakim cudem wampir może chodzić za dnia? No ja na nagraniu zobaczyłam, że Utamukeeus wyszedł z mieszkania o 10:42 i nic z tego nie rozumiem .

Cath spojrzała na Spoona.

- Myślę, że powinniśmy się rozdzielić. Przy szukaniu Navaho nie wiele wam pomogę, a jak pokręcę się blisko Anny to może uda mi coś wywęszyć, albo jeszcze lepiej - oczy aż jej rozbłysły - zamienić na osobności kilka słów z Juliet Parr

Jaką ironią losu było to, że jedyna rzecz od której Utamukeeus stronił jak tylko mógł - polityka - dopadła go nawet tutaj, w leśnej głuszy z dala od zgiełku miasta. Nawet klan Gangrel, nawet Lupini zdawali się w dzisiejszych czasach być w niej zanurzeni po uszy.

Traper zastanowił się przez chwilę, zanim odpowiedział. Czemu w ogóle ich interesuje zdanie przypadkowego świadka? Czyżby wiedzieli, że nie jest takim ot byle jakim, zagubionym wampirem, ale Heroldem? Czy powinien odpowiedzieć "dyplomatycznie", niejednoznacznie, czy prosto z mostu?

- Londyn płonie. Brak mu przywódcy, a pozycja obecnego jest chwiejna, gotowa na przejęcie przez kogoś silniejszego. Zasady gry pomiędzy nami, a śmiertelnikami kompletnie się odwróciły. Wbrew temu, w co część z nas wciąż próbuje wierzyć, nie jesteśmy już myśliwymi, a oni nie są już zwierzyną. To na nas trwa polowanie, to my jesteśmy na celowniku Antygenu, to nasze domeny są demolowane. I mówię to jako naoczny świadek, który starł się z jednym z ich oddziałów. Jeden z ich agentów był nawet o włos od zinfiltrowania siatki Richarda de Worde. Dysponują technologią, jakiej nikt z nas jeszcze nie widział. Ona ma rację - jeśli my upadniemy, wy będziecie następni. Być może polowanie na Garou już się zaczęło, tylko jeszcze o tym nie wiecie? Tak było w naszym przypadku.

Navaho zapauzował na chwilę, pozwalając wypowiedzianym słowom wybrzmieć, zmusić do refleksji. Na koniec tylko dodał:

- Nie wiem czy ta wojna jest do wygrania, dlatego gdy tylko załatwię swoje sprawy w Londynie, zamierzam go opuścić.