Londyn. Claremont Square

Tony i Catherine byli ubrani elegancko i ze smakiem, na tyle na ile będąc ściganym przez Antyterrorystów mogli pozwoić sobie n bycie elegnckimi. Dotarli na wskazany plac, jednak między budynkiem z numerem 11 a numerem 13 niczego nie było. Znaczy.. Była tam ściana. Stli chwilę patrząc na siebie nawzajem i nie rozumiejąc, czy znaleźli się w zasadzce, czy po prostu stali się ofiarami okrutnego żartu.

- Dobry wieczór - powitała ich niewysoka kobieta o azjatyckich rysach twarzy. Miała na sobie obcisłą czerwoną sukienkę zdobioną motywem smoka.
- Zapraszam na spotkanie. Nazywam się Liu Tang. Z klanu Tremere.

Kobieta ruszyła twardo wprost na ścianę. Gdy do niej podeszła, a Tony i Cath stanęli za nią, to kobieta wykonała gest przed murowaną ścianą.

Ściana rozpłynęła się, odsłaniając schody prowadzące do budynku wciśniętego między dwa sąsiednie. Był szeroki może na półtorej metra, niczym domy budowane w Amsterdamie nad kanałami w czasach gdy o wielkości podatku decydowała szerokość frontu.

Liu szła przodem. Otworzyła drzwi i weszli do salonu. Ogromnego salonu. Miał może z siedemdziesiąt metrów kwadratowych. Schody prowadzące na piętro po obu stronach oraz przejścia na parterze. Oboje z Heroldów poczuli delikatne mrowienie unoszącej się wszędzie magii Tremerów.
- Proszę, zaczekajcie chwileczkę na sofie. Królowa zaraz was podejmie.

***

Gdzieś w lesie…

- Pierdolenie - wypalił Razor. - Jesteście zagrożeniem, bo zabijacie ludzi. I nie tylko ludzi jak widać.
Wilkołak wypalił patrząc na rozszarpane zwierzęta pod nogami Gangreli.
- Czyli nam nie pomożecie? - powiedziała Rowena stając ramię w ramię z Utamukeeusem. - Nawet z opuszczeniem miasta?

Razor zdawał się nad czymś zastanawiać.
- Bit, co z Wielkim Mrokiem? - niemal zawarczał. Wywołany do odpowiedzi Bit zrobił krok do przodu, skracając odległość. Wyjął z plecaka tablet.
- W mieście jest coś jeszcze poza waszymi komandosami. Duchy mówią o powracającym Wielkim Mroku, który spowije Londyn. I nie ma on nic wspólnego z ludźmi. Wiecie coś o tym?

***

Londyn, gdzieś w północnej części.

Yusuf dotarł do zatoczki dla taksówek, w której złote ślady stóp zmieniły się na złote ślady opon. Wszystko trwało zbyt długo. Indianin nie mógł tak daleko zajść na piechotę w czasie jaki minął od zmierzchu. Okazało się, że są na postoju taksówek. Długo nie myśląc wsiadł do jednego z pojazdów z tyłu z trudem upychając swój miecz. Spoon grzecznie podszedł do kierowcy. Rozejrzał się, to w lewo, to w prawo, po czym uderzył głową kierowcy o kierownicę i przepchnął go na miejsce pasażera. Pokusił się o żart, że oto udaje kierowcę taksówki, jednak zgarbiony z tyłu Yusuf napędzany przez bestię tylko coś warknął i wskazał kierunek jazdy.

Pięć minut później byli przed sklepem okultystycznym. Z witryny patrzyły na nich szklane kule, wypchany czarny kot, świecznik w kształcie czaszek. Do sklepu prowadziły wyraźne, świecące na złoto ślady. Takie same ślady wychodziły na zewnątrz sklepu i podróżował dalej znów zmieniając się w ślady opon.

Spoon nie wychodząc z samochodu zacieśniał więzy z właścicielem taksówki. Zastanawiając się czy sędzia wejdzie do środka, czy też ruszy w dalszą pogoń.

***

Tymczasowa siedziba Królowej Londynu

- Królowa zaprasza - powiedziała Liu niespełna pięć minut później. Przeszli przez inne drzwi. Wchodząc niemal natychmiast do przytulnego pomieszczenia w stylu kolonialnym. Stało w nim trzech mężczyzn, jedna kobieta siedziała na fotelu naprzeciw szerokiej kanapy. Kobietą była Anna.

Jednym z mężczyzn był Bainbridge. Primogen Tremere, któremu mieli dostarczyć wiadomość od Sri Sansy. Jednak on wyglądał przerażająco. Miał na sobie czarny frak z czerwonymi elementami i krwiście czerwoną poszetką. Jednak jego twarz była potworna. Lewe oko i włosy nad lewym uchem pozostały nietknięte. Reszta skóry była doszczętnie spalona odsłaniając nagie kości czaszki. Po prawym oku nie było śladu. Wpatrywał się w gości niczym żywy trup, a w głowie Catheriny przewijały się wiadomości o niezwykle długim i trudnym do ugaszenia pożarze w Hotelu Andaz, londyńskiej Fundacji Tremerów.

Po drugiej stronie rozmawiali dwaj mężczyźni. Jednego poznała z trudem. Zazwyczaj elegancki Reginald Moor, primogen klanu Brujah. Wielki wojownik. Miał na sobie ślady krwi. Jego garnitur był rozszarpany serią z karabinu maszynowego. Zapewne nie jedną. W przeciwieństwie do Bainbridge'a jeszcze go nie zmienił. Ostatni z mężczyzn, Terrence Gartner miał dziurę w brzuchu. Otwór tak duży, że można było przełożyć przez niego dłoń na drugą stronę. Teraz było przez nią widać stojące za nim pianino. W innych okolicznościach Catherina pomyślałaby, że jest na imprezie z przebraniami. Tymczasem rada primogenów była tu i najwyraźniej oberwała bardziej niż Heroldzi myśleli.

Wyglądało to tak, jakby ktoś bardzo dokładnie informował Antigen gdzie można znaleźć najważniejszych Tremere i Brujah.

- Usiądźcie proszę - powiedziała Królowa wskazując miejsce naprzeciw siebie.

Wyglądało na to, że wilkołakom raczej nie spodobała się odpowiedź Navaho, a same negocjacje raczej nie idą po myśli Roweny. Oba wampiry instynktownie zbliżyły się do siebie przeczuwając nadchodzące zagrożenie. Czy ona naprawdę przyszła tutaj sama, bez żadnego wsparcia, na dodatek okaleczona? Musiała być bardzo pewna siebie, bardzo zdesperowana lub, na co traper liczył w tym momencie najbardziej, po prostu kłamała.

Rozmowa toczyła się jednak dalej. Grali na zwłokę, bo sami blefowali? A może po prostu chcą wycisnąć z nich jak najwięcej informacji, zanim się ich pozbędą? Ten którego zwali Razor, zapytał o "Wielki Mrok". Ciężko nie było powiązać tego tytułu z Mitrą, nawet jeśli przedstawiany był jako "Słońce", całkowite przeciwieństwo. Utamukeeus zastanawiał się, czy mądrze było wypowiadać imię Boga w tym gronie. Nie pamiętał, jakie dokładnie były relacje z byłym Panem Londynu, a Garou, ale domyślał się, że w najbardziej optymistycznym scenariuszu obie strony się wzajemnie tolerowały.

- Gehenna. Przepowiednie o nadchodzącym końcu są tak samo stare, jak nasz rodzaj. Nic innego nie przychodzi mi do głowy, w czasach w których B... Mitra jest martwy, a za życia był reprezentowany jako Słońce, a nie Mrok.

"Wielki Mrok". Navaho zastanawiał się, czy biorąc pod uwagę dokonania Heroldów sprzed ostatnich paru nocy, czy to przypadkiem nie ich powinno się tak nazywać.

Cath z kurtuazją skłoniła się przed Królową. A następnie zajęła miejsce przy boku Bainbridg'a i zaczęła obserwować otoczenie, starając się wyczuć nastroje panujące w tym miejscu, w szczególności zaś stosunek obecnych tu Primogentów do Królowej Anny i ewentualne animozje. Szukała osób które mogłyby poprzeć wystąpienie przeciwko Annie i zastanawiała się gdzie jest Justycariuszka. W toku rozmowy przekazała Tremerowi wiadomość od Sri Sansy.

W tym czasie Tony dyskretnie rozglądal się za drogami wyjścia, bo podobnie jak ona zauważył działanie magii Tremere jednocześnie włączając się do rozmowy, w których jego ucho było również wyczulone na wszelkie zgrzyty.

Sędzia wyszedł z samochodu, ledwo zwracając uwagę na to że Spoon się pożywia. Pokręcił przecząco głową na ofertę Brujaha i ruszył bezpośrednio do drzwi sklepu, z wzrokiem wbitym w świetliste ślady. Pchnął drzwi z impetem.

Środek był… ciasny, pełen półek, półeczek, stołków, stoliczków, a wszystko zawalone jakimiś rupieciami, księgami obiecującymi mistyczne moce, i kontakty z mocami podziemi. Wszystko chłam i szarlataneria, niegodna wzroku prawdziwie Wiedzących.

Na końcu alejka rozszerzała się w półokrągłe pomieszczenia w którym siedziała dwójka mężczyzn, ale Yusuf nie poświęcił im nawet sekundy swojej uwagi. Świetliste ślady tam nie prowadziły, więc nie mieli związku z jego świętą misją. Obrócił się na pięcie i ruszył swoim tropem, przebijając się przy tym przez wszystko co choć luźno kojarzyło się z okultyzmem. Alchemiczne symbole. Zwierzęta w formalinie. Tablice Ouija, karty tarota, kryształowe kule.

W końcu wyszedł z jednej z alejek, a na wprost siedziała kobieta ubrana w czarną gotycką sukienkę, której ramiączka na dekolcie splatały się w odwróconą pięcioramienną gwiazdę. Obok siedział (a jakżeby inaczej) czarny kot. Była znudzona i siedziała w telefonie komórkowym, jednak gdy ktoś wszedł, to odłożyła go i zerwała się na równe nogi. Była personifikacją tego, jak młodzi chłopcy wyobrażali sobie czarownicę. Długie, czarne, proste włosy. Bujny biust. Figura spięta gorsetem.

Zanim zdążyła powiedzieć: "widzę w pańskiej aurze coś niepokojącego, jak mogę pomóc?" Yusuf już wiedział, że Navaho podszedł do lady i nie zboczył nawet na krok, a potem skierował się do drzwi.

Wiedziony pragnieniem swego klanu Sędzia podszedł prosto do kobiety.

- Jakiś czas temu był tutaj indianin, co tu robił? - zadał pytanie, nie próbując nawet silić się na uprzejmość. Prowadził święte śledztwo. Czas miał znaczenie.

- Mówisz o Indianinie z wielkim psem? Szukał krwi wampira, żeby odczynić urok. - odparła kobieta, ale Dziecię Hakima czuł że to nie wszystko. Coś w jej głosie, coś w lekkości odpowiedzi sugerowało że powiedziała prawdę, ale nie jej sedno. Tak jak ocean można nazwać wodą, tak samo to słowo nie opisuje jego ogromu i głębokości.

- To nie wszystko co wiesz. - oznajmił sędzia, kładąc swój dwuręczny miecz z impetem na kontuarze, a siła uderzenia sprawiła że spadło z niego kilka mniejszych przedmiotów - Mów.

Kobieta wykonała krok w tył i sięgnęła pod ladę. W jej dłoniach znalazł się obrzyn.
- Powiesz jak się nazywasz pijawo i poczekasz, aż wstanie Pan. On zdecyduje o twoim losie. Mam tu amunicję zapalającą, więc dwa razy się zastanów nad tym co chcesz zrobić.

- Dziecko, gdybym chciał to twoja głowa już leżałaby na ziemi. Zabijałem spokrewnionych mających ponad tysiąc lat egzystencji, ale nie jestem tu po ciebie, tylko po zagubionego przyjaciela. Nazywam się Yusuf i wzbudziłaś moją ciekawość. - odparł okultysta, równocześnie skupiając się na swojej Vitae, i wzbudzając ją do pracy.

- Przyprowadź swego Pana. Czas nie czeka na Sprawiedliwość. - oznajmił wciąż skupiony na swoim zadaniu, choć coraz bardziej zirytowany marnotrawstwem czasu.

- Już odpowiedziałem na to pytanie. Dzisiaj wieczorem wiedziałem, że Bestia przejmie kontrolę nade mną. Chciałem to zrobić na odludziu, tutaj. Nie miałem pojęcia o waszych negocjacjach... Roweno z klanu Gangrel, jeśli dobrze zgaduję. Jestem uosobieniem bycia w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie.

Navaho obserwował znikające sylwetki Razora, Bita i reszty. Mimo odważnej postawy i całego tego szczerzenia kłów, wciąż byli ostrożni, wciąż bali się ich ataku. Wampirzyca kłamała, musiała mieć jakieś wsparcie.

- Musisz doprecyzować swoje pytania, jeśli masz jeszcze jakieś. Możesz je zadać po drodze - niedaleko stąd jest stadnina, gdzie zostawiłem swój sprzęt i partnera. Wiem, że ja mam kilka pytań do Ciebie. Pierwsze - czy spotkanie z Anną już się zaczęło? Drugie: co miał na myśli Razor, ten fragment na samym końcu, ten o Mitrze, że zniknął?