Krzyk rozpaczliwy tyleż bólu w sobie niósł, że Molsul dotąd niewzruszony tę gorącość odczuł jak kamień na żar klatratowego paleniska z nagła wystawion. I pewnież zgładziłby to uczucie wichrem porywistym i we mgle zwarzonej zdusił, gdybyż to nie jego uczynek, jego nadana ręka ten grot złowieszczy wypuściła. Powróciły wspomnienia, kiedy jako młodzian granic światów był bliski i w zdradliwe miejsca się nurzał hazardownie swój żywot na szali po wielokroć kładąc. Haruk wiodącą role w łowach miał odegrać, ważny był, nie tyle dla tej Drżącej, co zew rozpaczy z trzewi swych zanosiła niewidzialne słzy roniąc, lecz dla sprawy całej istotny. Ryzykownie byłoby na ścieżki Aeynechen wstąpić, aleć dać zemrzeć temu mężowi haniebnym uczynkiem, co swe następstwa mieć będzie, równie mu się zdawało. Postąpił ku kruczej i jej nieszczęściu, każdy krok ważąc, jakby jeszcze się wahał i nieprzekonany był, co do próby odratunku Shyty. Wreszcie rzekł nieśpiesznie, słowa starannie składając:

- Prośby twej gotowym usłuchać, lecz znowuż porwiemy się wszyscy na pozór jaki podstępny i groźliwy. Szafując żywotem naszym kiedy cień nadziei na ocalenie wątły jak nić przędna? Łowy rytualne narazić nam przyjdzie i gniew na osadę sprowadzim potrzebizny nie rozwikławszy…


- Pierwej reszta drużyny musi na to przystać... - zawyrokował.

Powiódł wzrokiem po towarzyszach, wzrok skupiając zwłaszcza na Stracharza pomarszczonym fizis.

Elben czuł się jak rekwizyt, który niewidoczna dłoń z pustki pochwyciła, aby na scenie zdarzeń ponownie ustawić. Zdał sobie bowiem sprawę, że oto znów trzyma się konaru spękanego, a świat wokół niego materią, nie zaś ułudą, jest wypełniony. Na analizę swego położenia czasu jednak nie tracił i wnet ku polanie podjął w dół wędrówkę.
Jeśli jego obecność zwróciła czyjąkolwiek uwagę, to tylko na krótką chwilę. Niczego to dla raba nie zmieniało, bo silną konfuzję odczuwał. Choć mówiło się, że elbeni to dzieci astralne, to nawet dla nich każde wejrzenie poprzez czas i przestrzeń swoją cenę miało.
Na dodatek głowę Aarona potężny pogłos wypełnił, któren zawodzenie jakiego maszkarona przypominał. Kiedy bowiem na granicy światów jeszcze ów rab przebywał, wroni zaśpiew okolicą wstrząsał. Choć jego umysł podobnej rewelacji pojąć go nie zdołał, tak ciało już zdążyło, nieprzyjemne echo wewnątrz czaszki powodując.
Chciał podejść do kompanionów, lecz nogi posłuszeństwa mu odmawiały. Miast podążyć przed siebie, zatoczył się jak pijany i przytrzymał konaru, co kształt sękatej dłoni posiadał. Na grubym badylu oparł umęczoną głowę i zwomitował wreszcie pod własne nogi, choć treść jego żołądka raczej skromną była.
Ten wulgarny akt jak na ironię oczyścił nie tylko wątłe ciało Aarona, ale i jego ducha. Świat nabrał wreszcie ostrości, a myśli, niczym koła zębate zwergowej machiny, ponownie wskoczyły na swoje miejsce.
Dopiero teraz ujrzał więc scenę zmysły tak petryfikującą, że pierwej pomyślał, iż na kamienne posągi spogląda. Haruk leżał na ziemi, z jego szyi zaś wyrastała strzała na podobieństwo groteskowego kwiatu. Elben nie widział w pobliżu innych strzelców poza Aranaethem, lecz rzucanie w jego kierunku oskarżeń nijak sensu ani powodów nie miało.
Cokolwiek tu zaszło, jedno wątpliwości było pozbawione: wronia kobieta za wszelką cenę shytę ratować zechciała. Gotowa była nawet do Aeynechen go zesłać, co swymi słowami jasno zaznaczyła. Ciemnowłosy Molsuli, któren na jej wezwanie odpowiedział, począł jednak w ten koncept powątpiewać. Postawą wyraźnie szukał zaś reakcji pozostałych.
Być może elben w inszych okolicznościach tylko by przytaknął i zrobił co mu nakazano. Jednak po wędrówce po Topieli, kolejne weń wkroczenie nijak mu nie leżało. Znał przeznaczone mu w szeregu miejsce, lecz mocniej cenił swoje życie i duszy kruchość.
– Molsuli rację ma, a ja sam wielość rzeczy tam widział… – rzekł, stanąwszy po prawicy guślarza. – Nie ma sposobności, by wszystko teraz opowiedzieć, ale podejrzenie mam, że coś tutaj jeno czyha na nasze potknięcie. Jeśli mamy po planach wędrować, przenieśmy shytę choć kawałek dalej – tu przełknął ślinę, bowiem kolejna myśl zbyt buńczuczna jak na raba była. – Można też zapewnić mu śmierć szybką, co czasem od pozornej pomocy za lepsze uchodzi.

Wiara, odwaga i gotowość poświęceń odwrócić mogą każde nawet nagorsze położenie…
Naalnish, noktambulista Molsuli

Widząc Morry starania, by zranionemu shycie żywota przedłużyć, a także Wrony poświęcenie na szaleństwo zakrawające guślarz, który rękę przyłożył do cierpienia męża, co maską obleczon ponownie sprawę w swym sercu i trapionej winą duszy roztrząsał. Choć przecie nieznane siły z nimi igrały szyp tropiciela zdradliwie w inszy cel posyłając, to całkowicie poczucia winy nie wyzbył się i skazy na honorze doskwierającej. Zostawić Haruka na pastwę śmircichy przy wtórze zawodzeń niegodnym uczynkiem było. Warteć wysiłek jaki podjąć, abyż w swe odbicie na tafli jaziora móc spoglądać bez wstydu i by misterny shyivon w koszmarach nie nawracał, burząc spokój i sen molsulowy. Boć miejsce, w którym się znaleźli na granicy światów się znajdowało i Haruk mógł na wieki zostać błąkańcem między sferami, dostęp swobodny do Oeyn również mając, bo przecie rytuałem otoki związan z resztą łowców.

Pożałował Aran słów swoich wcześniejszych, co niewiele pociechy niosły chłodem wokół bijąc i jeno krztynę nadziei wnoszących. Ku krogulcowi siwemu zwrócił ponownie oblicze.

- Nie rzekłem, że odpowiedzialności się wypieram, tylko że do Aeyn podróż niepewna. Z wyrokami musim się mierzyć, jam to bez udziału woli nieszczęstny grot zesłał. Daninę krwi gotowym jednak oddać na ocalenie. Może i śmiałości u Wroniej zbyt wiele, ale za nią ofiarność bieży, jeśli Animurze tego nie dostrzegasz, to ślepyś i sił pewnych nie doceniasz…

Zwrot w poglądach guślarza zaskoczyć mógł towarzyszy.

- Polana przesycona aytherem, starczy powieki jeno przymknąć i wędrówkę można poczynać. Jucha Haruka nam trop wyznaczy… A mykes… - zwrócił się w stronę Fiołki.

- W Aeynechen grzyba winnaś odnaleźć, co na rany remedium jest najlepszym z tundurmy sączeniem. Ty dokonać tego najbieglej potrafisz, tedy twoja obecność zda się nam konieczna, byśmy ocalić naszego druha mogli… Podołasz?

Gdybyż mykes na rytuał się zgodziła, to nawet przeciwne głosy ze strony Animura i Aarona w mniejszości by były...

Rab nijak nie rozumiał zabiegów przez Morrę czynionych, gdyż właściwość fungusów wszelakich tylko wprawni mykesi pojąć potrafili. Stał takoż z boku i przypatrywał się staraniom mającym byt Haruka ratować, choć nadzieje gasły również szybko, jak wzrok za maską skryty.
Nade wszystko wciąż pożerało go przeczucie, że nie powinni do Topieli zaglądać. Choć w okolicy względny pokój nastał, tak czuł napięcie nieokreślone, jakby spomiędzy wiekowych drzew coś skrytego nań spozierało. Sprawa jednak komplikacjom ulegała, gdy najwidoczniej Molsuli postanowił swój osąd zmienić. Azaliż on jednak za akcydentem stał?
– Wędrówka do Aeynechen to dla wszystkich ryzyko, stawką zaś jedno życie, które na naszych oczach już wygasa – podjął znowu elben, mając skrytą nadzieję na starca poparcie. – Jeśli śmierć po woja idzie, nie godzi się stawać na jej drodze. Haruk ni kompanem, ni bratem mi nie był, ale wątpię, aby podobnym brzemieniem chciał zostać, jeśli na powodzeniu Otoki mu zależało.
Jego perorę przerwał jednak sam zainteresowany, na chwilę jednak tylko odzyskując mowę. Jak się zaraz okazało, nie swoje słowa wypowiadał, co rab postanowił wnet wykorzystać.
– Słyszałem już podobną mowę, gdym odkrył, co kryją szczyty drzew. Wtedy również ten amulet otrzymałem – tu wyjął z pakunków bibelot z osobliwego metalu wykuty i na łańcuszku zwieszony. – Sprawę zechcę wam czem prędzej wyłożyć, ale pierw apel składam jak tu stoimy. Ciało shyty pewnikiem nie on już zamieszkuje, tym prędzej powinniśmy sprawę zakończyć.
Przez chwilę jeszcze milczał, dławiąc w sobie myśl jakąś. Nie chciał w swojej perorze pójść zbyt daleko. Nadal też przede wszystkim za użytecznego pragnął uchodzić.
– Nie będę jednak przeszkód robić, jeśli większość inaczej zadecyduje. Gdyby zaś moja obecność w Aeynechen coś w sprawie zmieniła, tedy i ja pomogę. Spieszmy się jednak, czas ucieka.