“Osobliwość pierwotna, czym była, abo i czym nadal jest?
To implozja uczuć, które same siebie pożerają do szczętu”
Cymelia, wersety Oczywistości
odpis homogeniczny z kopii z Quizoon


Aura tajemna i niczem ta sina mętność, co się we koło kłębiła, nieprzenikniona coraz ciaśniejszym kręgiem polanę opasała. Oploty światów gęste w szaleńczych pląsach dygotały i w przecudnych konstelacjach wirowały na podobieństwo bóstw pierwotnych, które Teyrrę naszą raz po raz obchodzą. Przędza aytherowa za każdym ich ruchem podążała i jakby fastryga trójświata sam się przy tych woltach tkała.

Ten, co owe hołubce astralne z oddali, by ujrzał wnet poetyckich uniesień, by doświadczył i pieśni epickie komponować zaczął. Takie wspaniałe oto widowisko na barzołach odludnych się odbywało.

Insze na światów hulanki wejrzenie się miało, gdy człek pośrodku ocierających się o siebie i zgrzytających fałd rzeczywistości stał. Nie tylko lękliwa serca drżączka każdego jednego wtedy brała, aleć i zmysłów tęgie pomieszanie. Słuch i wzrok takoż figle parszywe wyczyniały tak, iż nie sposób mary obmierzłej od istoty ludzkiej odróżnić, jak i rojeń sennych od tego, co prawdziwe i namacalne. Tak bowiem warstw trójświata kotłowanie na umysł i duszę działało, że łacno człek w objęcia frenezji cudacznych wpadał, które wprost do obłędu prowadzą,

Czworo dusz nieszczęsnych w bezładzie zmysłów i bodźców tonęła, a pośród nich obrzydliwce, co rubieże światów zamieszkują.

Zaklekotały gnaty, co je starzec wprzódy zaimplementowane miał. Łoskot, ten straszliwy zafurgotał pośród mgły i wnikał w światów ustoiny. Phorphycoola, co się na Arana i Moorę nasadziła, łeb swój szkaradny obróciła. Ślepia jej zalśniły wściekłością i głodem niepohamowanym. Znał już Animur to spojrzenie. Furia niezgłębiona w nich się kotłowała, a i amok niepowstrzymany ujścia szukał. Rozwarła łoskotnica pysk swój oszkliwy i dreszcz zimny po wszystkich grzbietach przeszedł. Zagrzechotały piszczele, żebra i krąg każdy w krzyżu poczwary. Dudranie, co mrok i omamy sprowadza, przy każdym susie maszkary się falą olbrzymią niosło.
Zamarł starzec w bezruchu, a dłoń co ją ino przed chwilą trzaski wydawał, piekła ogniem żywym i pulsowała w rytm cwału upiora.

Krew w uszach mu zaszumiała, a światów wirowanie pod sklepienie czaszki się wdarło i hyc, obertasy mózgiem starca wywijać. Od tych podrygów, żołądek dęba mu stanął i żółć goryczy pełna, bystrym strumieniem do gardła napłynęła.

Mlecznym bielmem wiekowe oczy zaszły i dech w piersi zamarł, gdy łoskotnica do grdyki mu skoczyła.

Wściekłością wielgą aranowe oczy płonęły, gdy z siłą i agresją zwierzęcą się na Morrę rzucił. Upadła mykes, zaskoczona tak haniebnym czynem guślarza, któren za wielce szlachetnego wśród rubieżan uchodził. Widać, że aytheru strugi rozum i zmysły mu pomieszały i na swoich rękę on podniósł, miast z nimi pospołu upiora, hen przegnać.

Instynktownie dłoń na rękojeści broni złożyła. Pewności jej to niemało dodało, aleć nie na tyle, by wraz z guślarzem naprzeciw monstrum stanąć. Klanowa mądrość z pokolenia na pokolenie przekazywana uczyła - tak czyń, jak tobie czynią. Ucieczka wszak w tem momencie tak racjonalna była, jak i dla reszty grupy dobra. Spięła mykes swe mięśnie, by do biegu się poderwać, aleć szlam bagnisty wnet ją w mocarnym uścisku zamknął. Zasyczało błocko wygłodniałe i oślizgłe wycieki na podobieństwo sznurów, abo węży ją oplotły. Pojęła Morra, że tonie, że umyślnie ją przybłęda molsuli na głębinę pchnął, by odmęty ohydne ją pochłonęły.

Zaskowyczał ogar wylękniony, a jęk jego w histeryczną arię się przeobraził, kędy się z łoskotnicy terkotaniem zjednał. Niepomny na te morze dźwięków duszę rozrywających, ni na wściekłości niemal namacalne fale, które od Morry biły, sięgnął Aran po łuk i w poczwarę szyp wymierzył. Nie zadrżała mu dłoń, boć wprawion on wielce w łucznictwie, niemal of maleńkości był. Oko miał bystre, a dłoń pewną. Umysł skupion na precyzyjnym strzale, za późno pojął, że maszkara błyskawicznie kierunek swego biegu zmieniła.

Lamenty na nic, gdyż cięciwę już zwolnił i nic innego mu nie pozostało, jak tor lotu strzały obserwować.

Czy to wirowanie światów sprawiło, czy też w tej chwili dramatycznej umysł i zmysły psoty mu czyniły, zgadnąć niepomna. Szyp, jakby w powietrzu zawisł w połowie drogie między nim, a łoskotnicą. Cud to niepojęty, a takoż i horror najprawdziwszy, bowiem phorphycoola wolna niczym ptak i tak samo chyża do gardła oniemiałego Animura się rzuciła.

Nie dość na tem, bo kątem oka dojrzał guślarz, jak Morra odmieniona na podobieństwo szkarady ohydnej, szpony ostre ku niemu wyciąga. Piana przy tem z ust jej się sączyła, jakby wścieklizna ją opanowała.

Zgwałcona cisza konała w milczeniu. Dziecko nocy i snu, rozwarło usta swe i wylała rzeka dźwięków nieprzebrana, co niczem kaytulowy gniew świat zatopiła. Fala za falą, ton za tonem, coraz wyżej i wyżej, aż po sam niebios firmament. Fonemy, głoski, tony i akordy zawrzały i stopione w amalgamat dysharmonii, wdarły się pomiędzy orbity cząstek materii. Foniczny jazgot z bestialską siłą zdeflorował esencję materii trójświata. Strzępy błon zafurgotały w każdej płaszczyźnie i czasie.

Wroni śpiew poszybował poprzez fałdy egzystencji i eksplodował w samym jądrze uniwersum.

Kancona destrukcji, rozpadu i zagłady, wyśpiewana na jednym wdechu.

Wroni śpiew z samej nieprzeniknionej czeluści dwu serc implodował w poprzek natury rzeczy.

Mora nie mogła ukryć przed samą sobą że miała pewien problem, tonięcie w grzęzawisku nigdy nie było jej wymarzoną śmiercią. Choć nie umiała powiedzieć czy do tej pory zastanawiała się jaka śmierć byłaby dla niej satysfakcjonująca to na pewno nie było to grzęzawisko.
Skupiła się na Ayther w końcu byli w miejscu gdzie wylewał się on wręcz do realnego świata…a może to oni byli już po drugiej stronie. W końcu nie topiła się w grzęzawisku prawda? Po Prostu nie podniosła się na proste nogi po tym jak monsul pchnął ja w wysoka trawę.

“Tutaj ludzie złych profesji
Mają swoje oceany
Śmierć im podpowiada przyszłość
I co noc, co noc z nich drwi
Strzeż się tych miejsc”
Lech Janerka


Kędy we dzbanie ucho się urwie, polepić je później można. Nijak to szkody nie cofnie, bo choć i wodę w nim ze źródła przyniesiesz, to zadra w twej pamięci tkwić będzie i ufność podkopywać ona będzie. Ilekroć za ucho chwytać będziesz, tylekroć bać się będziesz, że to już, że to teraz chwila ta nadeszła, kędy spina puści i dzban o ziemię się roztrzaska.

To ucho zwykłe od dzbana pospolitego, takie uczucia w nas budzić potrafi. Jakże potężniejszy lęk odczuwać będziemy, kędy to cały świat we koło nas na drobiny się rozsypie.

Odgadnąć nie podobna, co też w umysłach łowców się kłębiło, kędy wraz z krzykiem Wrony trójświat na miriady odłamków się rozpadł. W okruszku zaś każdym, jakby cień jego własny się krył i niczym w kojcu łowczych więził. W tymże więzieniu każdy z demonami osobistymi zmagać się musiał, a gest wszystek i słowo najmniejsze z siłą huraganu na inne odłamki trójświata oddziaływało. Aytheru sploty nieskończone za to odpowiedzialne było, bo choć świat cały w drzazgi się rozleciał, to wciąż one złączone tą przedwieczną mocą pozostawały.

Ucichło wszyćko. Na jeden okruszek czasu, co się w astralny chronometrze przesypywał, w bezruchu i ciszy absolutnej wszystko się zanurzyło. W chwili następnej świat na nowo polepiony w tany ruszył i nikt już biegu wydarzeń zatrzymać nie mógł.

Odór przemijania mieszał się w obleśnym aromatem potu, któren ciała lubieżne w chwili uniesienia wydzielają. Swąd ten z resztkami mgły sinej się mieszał i pod skórę wpełzać się zdawał. Wszędy jeno szum sosen rosłych i świst strzały, co ją guślarz molsulski wypuścił.
Ku ptaszysku czarnemu, niczem bagnisko smoliste, chyżo ona zmierzała. Jakby nie łoskotnicę chciał Aran uciszyć, ale Wronę przeklętą, co śpiewem swem świat na drzazgi rozbiła.

Śmiercicha w oczy Rune zajrzała i to nie tak, jak to w zawżdy bywało z czułością, której żaden człek zwykły pojąć nie zdoła. Stracharka do obcowania z śmiercią nawykła była i nigdy jej się nie lękała. Niczem siostrę ją traktowała, abo przyjaciółkę najlepszą. W tej chwili, kędy w szyp ku niej mknący poglądała, inne oblicze Śmiercicha jej ukazałą. Ryj ohydny w nią się wpatrywał, a z nim wraz chłód dojmujący, któren całą duszę w niwecz obraca, ciało kruszy i esencję jestestwa miażdży.

Tu kres jej.

Z objęć kaytulowych zbiegła, by na tym grzęzawisku zapomnianym żywota dokonać. Zemrze strzała bratnią ugodzona i serca jej oba bić przestaną.

Tu jej kres.

Aran pojąć nie mógł, jak to się stało, że szyp któren w łoskotnicę wymierzył, teraz gnał, by wronie serca przebić oba. Oczom własnym nie wierzył, wszak nie taki jego zamiar, nie taki aytheru sploty naturę rzeczy opisywać miały.

Wtem grom świetlisty niebo przeszył, jakby sam Kaytul strzałę ku polanie wypuścił Huk się tak przepotężny rozległ, że świat cały struchlał. Ogary legły i łby łapami przykryły. Nawet Phorphycoola, co się lękiem żywi kośćmi zagrzechotała i bieg swój wstrzymała, we koło się bacznie rozglądając.

Mora, która takoż ofiarą haniebnych czynów guślarza była, tak siłą woli aytheru strugi naginała, by ciało z objęć bagiennych wydobyć. Oślizgłe łapska nie odpuszczały jednako i wciąż ją na dno ściągały. Mykes bez walki życia oddać nie zamierzała, więc nie tylko aytherowe strugi umysłem tkała, aleć i siłę mięśni swych do zadania tego zaprzęgła. Zdawać się mogło, że ją wszelka pomyślność opuściła i żywot je się tutaj dokona, a kości pośród lepkiego szlamu spoczną. Wtedy to korzeń sosny gruby dojrzała i straceńczy zryw podejmują ku niemu się rzuciła. Kędy dłoń jej na kłączu, które niczem ten wąż się wił i wyginął wiedziała, że życie swe ocaliła.

Głowę znad ziemi podniosła, oddech łapczywie łapała i dojrzała, jak shyta z glewią uniesioną ku łoskotnicy biegnie.

Polana, co się na niej owe tragiczne wydarzenia rozgrywały, wielce bogate złoża aytheru w sobie kryła. Gdy kto z lotu ptaka na ów łęg popatrzył i jeszcze umiał strugi mocy pradawnej dojrzeć, wnet by pojąć że wszytkie one w jednym punkcie się zbiegają.

W tej chwili dramatycznej, kędy się trójświat rozpadł, by potem na nowo polepionym być, każdy jeden tensor wydarzeń, pragnień i stanów kwantowych, jeden zwrot i jeden kierunek posiadał i w jednym punkcie się zbiegały.

Oczy wszystkich łowców w tym miejscu właśnie się spotkały. To tu kulminacja wydarzeń pojedynczych, myśli które świat kształtowały, następowała.

Szyp gnał, celu swego nie widząc. Haruk z impetem ku łoskotnicy bieżył, by cios śmiertelny zadać. Wrona zaś oniemiała, oczy wypatrzeć chciała, by przyszłość dojrzeć, która ku nim pędziła.

Tu kres?

Czyj?

Śmierć z ludźmi pogrywa i ich losem się bawi.

A nią kto pogrywa? Kto za sznurki marionetek pociąga?

Tu kres.

Objawił się, ten który w objęciach mgły zaginął. Do pnia przytulony, niczem do matczynego łona.
Z tułaczki długiej powrócił i oczy jego mądrością światów i czasów wielu lśniły. Uwagi niczej on nie przykuł. Nikt o nim nie pamiętał, ni troski o los jego nie odczuwał. Rabem się on urodził, ale nie to powodem braku atencji było.

Oczy wszystkich nadal w epicentrum rzeczywistości tkwiły. Dramat wciąż trwał i kresu ni widu, ni słychu.

Harukowe zawołanie w jedno się zlało ze świstem strzały, na której końcu Śmiercicha tańcowała.

Fontanna krwista pod niebiosa wystrzeliła. Rubiny perliste we koło się rozsypały i dusze dwie z bólu zawyły. Męki ich świata już nie rozerwały i nie skruszyły. Jeno dusze na strzępy potargane na wietrze mroźny łopotały, niczem kapitulacyjne chorągwie.

Tu kres.

Pierwsza glewie we błocko upadła, wodę rozchlapując. Po niej Wrona na kolana upadła, głęboko się w trzęsawisko zapadając. Serca jej obydwa rytm straciły. Na ostatek upadł on. Ten co twarz pod maską skrył, teraz ją w błocie nurzał, a guślarski grot w jego szyi tkwił.

Morra w odmętach mokradła zanurzona po szuje prawie mogła tylko obserwować zakrzywioną rzeczywistość która się działa. Widziała wszystko choć było to fizycznie nie możliwe, bo w końcu tonąca i przysłoniona szuwarami gdyby nie zmieszanie światy nie mogłaby tego widzieć.


Lecz zamiast ruszyć ku dwójce i spróbować ratować ona trzymała się konara sosny w desperackim akcie ratowania swojego życia.
Nawet nie zauważyła kiedy z jej gardła słowa się wydobyły.


-Aranaeth! Aranaeth pomóż mi! - gdyby miała czas się nad tym zastanowić to pewnie by się zdziwiła że woła monsula po imieniu...gdyby byli w wiosce nie jeden by się zdziwił że w ogóle je zna.