Piątek, 16 lipca 1920, Arkham, plac budowy

- Szkoda pana czasu. - odezwała się wycierając łzy z oczu - Do tych drani nic nie dociera. Mówiłam im kto to zrobił - nadzy ludzie powrócili tak jak o nich dawno temu opowiadała stara Glassberg.

- Nadzy ludzie? - spytałem lekko zdziwiony, lecz bardziej z uprzejmości niż z chęci usłyszenia odpowiedzi.

- Tak. Początkowo w to nie wierzyłam, ale niedawno mąż również ich widział. Opowiadał mi, że widział dwóch na ulicy w nocy jak przemykali się między domami pokryci jakimiś maściami, z dziwacznymi nakryciami głowy i w dziwnym, włochatym obuwiu. To samo wiele lat temu opowiadała stara Glassberg, ale nikt jej nie wierzył... my też nie.

- Mówi Pani o dzisiejszej nocy? - starałem się ukryć zadziwienie, chociaż cała sytuacja wydawała mi się przynajmniej nieprawdopodobna.

- Nie, on... on został aresztowany wieczorem. - powiedziała z widocznym wstydem i rezygnacją - Widział ich parę tygodni temu. Nikt mu nie wierzy teraz, tak jak nie wierzyli Glassberg. Ale tak jak widział tych ludzi tak i... może pieniądze właściciela tej budowli sprawiłyby, że policja w końcu zacznie działać jak należy. Pan go zna? Właściciela?

- Nie, niestety nie znam. Przepraszam, muszę już iść - myślałem, że może mężczyzna widział coś dzisiaj w nocy, a to jakaś historia z przeszłości.

Szybko zakończyłem rozmowę z kobietą, ponieważ to co opowiadała wydawało się przynajmniej dziwne. Nie chciałem mieć z tego powodu kłopotów, tym bardziej, że szedłem porozmawiać z funkcjonariuszem władzy.

Niestety rozmowa z policjantem nie okazała się owocna. Nie chciał mi powiedzieć za wiele, ale to wystarczyło, abym mógł powiązać niektóre fakty. Skierowałem się ulicą w drogę powrotną. Muszę zajść do lokalnej gazety, może u nich dostanę więcej informacji, które mnie interesuje.

- Witam ponownie. Pani także w te stronę? - zaglądałem Włoszkę, która szła w te sama stronę co ja, zwalniając kroku.

- Tak. - spojrzała za siebie w stronę funkcjonariuszy Policji i lekko westchnęła.

- Jak można spytać. To co widział pani mąż? Kiedy i gdzie to dokładnie się wydarzyło? - spytałem, tym razem bardziej szczerze niż poprzednio.

- Można. To już nie zaszkodzi mężowi. Dość dokładnie opisał mi jak pewnej nocy wyglądał przez okno i zobaczył jak dwójka nagich mężczyzn przebiegła przez pustą wówczas ulicę i zniknęli za bramą cmentarza. Byli czymś pobrudzeni jakby smarem, na nogach mieli dziwne, włochate obuwie, a na głowach coś jakby wilcze maski. Początkowo przeraziłam się, ale później dowiedziałam się, że można takie maski kupić chociażby w Bostonie. - kobieta uśmiechnęła się - Więc to nie były wilkołaki. - dodała żartobliwie, choć jej ogólny nastrój pozostawał smutny. - Może jacyś dziwaczni artyści albo narkomani? W każdym razie stara Glassberg widziała ich większą ilość, może jacyś naśladowcy tamtych?

- Nie jestem stąd. Jedynie tutaj pracuje - wskazałem ręką na budowę - oraz niedaleko mieszka mój przyjaciel - tym razem wskazałem w stronę jego domostwa. - Kim jest pani Glassberg, o której pani wspomina kolejny raz? Mieszka na tym osiedlu? Może mógłbym z nią porozmawiać - słowa kobiety, które z początku wydawały mi się niedorzeczne, zaczęły nabierać znaczenia.

- Pani Glassberg już nie żyje. Była miejscową staruszką, nie wiem czym zajmowała się wcześniej. Umarła jakiś czas temu, w sumie mniej więcej wtedy zniknął jej przyjaciel, pan Flanaghan. Przyjaciel to może na wyrost. Pani Glassberg opowiedziała swoje rewelacje miejscowej gazecie i policji, ale jak nie znaleziono żadnych śladów to stała się obiektem drwin miejscowej opinii publicznej. Ludzie odsunęli się od niej i publicznie rozmawiał z nią tylko pan Flanaghan.

- Rozumiem. Dziękuję za rozmowę. Udaje się właśnie do miejscowej gazety, popytam także na miejscu. Może tam powiedzą mi coś więcej. Nasza policja niestety nie jest rozmowna, zresztą sama pani powinna wiedzieć o czym mówię. Powodzenia i do widzenia.

Informacje, które udało mi się wyciągnąć od policjanta oraz to co powiedziała mi kobieta w głowie po części do siebie pasowało. Dalej wydaje mi się to niedorzeczne, nadzy ludzie w maskach, z jakimś smarem i włochatymi butami. Rozsądek podpowiada mi, że to jakaś wymyślona historia, jednak naukowe doświadczenie podpowiada, że dopóki coś nie jest zbadane nie można tego wykluczyć, a mimo wszystko klocki układanki do siebie pasują. I to o dziwo nie tylko historia kobiety z przestępstwem na budowie, ale po części także z kradzieżą u Flanaghana.

Zaraz będę mijał dom Ryana, ale nie widzę sensu, aby mówić mu o tym wszystkim teraz. To jedynie domysły. Jak uzupełnię informacje w lokalnej gazecie to dzisiaj, najpóźniej jutro zajdę do niego i powiem czego się dowiedziałem. Zawsze też będzie można podejść do tej Włoszki i dopytać się o kilka szczegółów, chociaż najważniejszym pewnie będzie raport, który będę musiał przetłumaczyć panu Yoshida.

Piątek, 16 lipca 1920, Arkham, budynek gazety

Przed budynkiem gazety znalazłem się po niedługim czasie. Na miejscu zastałem chudego faceta w średnim wieku z fajką w zębach. Kiedy do niego podszedłem odpalił drugiego papierosa od kiepa poprzedniego.

James (Perswazja 40), rzut: 1, krytyczny sukces

- Dzień dobry. Przepraszam, poszukuje pewnych informacji. Może mi ktoś pomóc?

- Dobry - facet spojrzał na mnie gwałtownie przekrwionymi oczami. - O, pan jest tym tłumaczem, James Davis, prawda? O co chodzi?

- Tak to ja - byłem zdziwiony, że mnie zna, bo widziałem go pierwszy raz na oczy. - Szukam informacji na temat włamań z przeszłości przy pewnej ulicy w Arkham. Jest mi pan w stanie pomóc?

- Oczywiście, ale to będzie kosztowało informacje na temat włamania przy japońskiej rezydencji. Proszę za mną - nie gasząc papierosa wstał.

Nie byłem pewien, czy mogę udzielić takich informacji, ale bezwarunkowo ruszyłem za mężczyzna. Teraz to chyba za późno, aby się wycofać.

Po chwili znaleźliśmy się w archiwum, w którym aż duszno było od kurzu, a smród ciągnącego się dymu papierosowego nie pomagał.

- Czego szukamy? - spytał szybko mężczyzna.

- Podobno w okolicy, o której przed chwilą wspomniałem, kiedyś doszło do dziwnych sytuacji z nagimi ludźmi na ulicach w nocy.

- Już szukam, a pan niech mi opowie co wie o zamieszaniu na budowie.

Kiedy on szukał, ja powiedziałem mu, że dzisiejszej nocy doszło do włamania i kradzieży. Między innymi skradziono duży kamień, ważny dla japońskiej kultury, udałem że nie znam szczegółów tego zjawiska, oraz kilka drzewek bonsai, w tym jednego bardzo drogiego, sprowadzanego z Japonii. Nie wiadomo w jaki sposób przetransportowano kamień. Następnie zacząłem mówić, że są podejrzenia, że nadzy ludzie mogą mieć z tym jakieś powiązanie i w tym momencie rozmówca stwierdził, że znalazł to czego szukamy.

Artykuł dotyczący dziwnych nagich ludzi jakich policja poszukiwała w okolicy na skutek doniesienia anonimowej informatorki. W sensacyjnym stylu pisano o dziwacznych artystach, którzy jedyne co osiągnęli to zdenerwowali staruszkę. W artykule nie pada nazwisko Glassberg, ale miejscowi pewnie wiedzieli o kogo chodzi.

Dodatkowo odnaleźliśmy informacje, które nie zostały opublikowane. Glassberg cierpiała na bezsenność w związku z czym była świadkiem policyjnej akcji obok cmentarza, strzelaniny i pożaru. "Wówczas diabelski pomiot przestał nawiedzać naszą okolicę, ale wrócił niebawem. Już bardziej dyskretnie, ale jednak widziałam na własne oczy jak czwórka z nich wyszła przez bramę cmentarza. Mieli psie pyski, a poniżej kolan gęstą sierść. Byli całkiem nadzy. To przez to nie mogę spać. Nie rozumiem, czemu policja nic z tym nie robi." Na dole widnieje czyjś komentarz czerwoną kredką "Nie nadaje się do druku." Czerwoną kredką podkreślono również fragment o "policyjnej akcji obok cmentarza, strzelaninie i pożarze".

- Co oznacza ten podkreślony fragment? - zapytałem bardzo zaciekawiony?

- Przykro mi, na ten temat nie mogę rozmawiać.

-Rozumiem, dziękuję za okazaną pomoc. Oczywiście informacje ode mnie są anonimowe, ma się rozumieć? - lepiej, aby policja nie dowiedziała się, że to ode mnie wyszły te informacje. Na szczęście było jeszcze kilku świadków rozmowy na komisariacie, a o zdarzeniu wiedzą także budowlańcy.

- Oczywiście, anonimowość w naszym fachu to podstawa - odpowiedział mężczyzna odpalając kolejną fajkę.

- Niestety, ale w znalezionych informacjach nie było nic o kradzieży, dochodziło do nich w przeszłości w tej okolicy? Damy radę coś znaleźć?

- W tej okolicy włamania niemal nie występują, może raz na dekadę - odpowiedział nie szukając innych informacji. - Ostatniego włamania dokonano rok temu, sam zajmowałem się tym. Pewien Włoch z Nowego Jorku miał nadzieję na łatwą gotówkę, a został aresztowany na gorącym uczynku. Dostał pięć lat, więc nadal siedzi.

- A co próbował ukraść?

- Próbował sforsować sejf, interesowała go gotówka i biżuteria - zakończył zdanie zaciągając się mocno papierosem, a następnie wypuścił dużą chmurę dymu.

Niestety informacje o tym włamywaczy nijak nie łączą się z kradzieżą u Ryana, ani na budowie.

- Wracając do sprawy budowy, skradziono coś jeszcze?

Przez chwilę się zawahałem, ale ostatecznie stwierdziłem, ze gdyby nie jego pomoc, pewnie do wieczora siedziałbym w tych archiwach.

- Na budowie już nic, ale... - na chwilę przerwałem. - Ale tej samej nocy skradziono kilka tomów w posiadłości Flanaghana.

- Coś konkretnego? - zapytał zaciekawiony.

- Niestety nie pamiętam tytułów, ale wydaje się, że nie były wartościowe. Nic poza nimi nie zniknęło. Zastanawiam się czy sprawy nie są powiązane - fakt smrodu trupa, który znaleźliśmy w bibliotece uznałem, że lepiej pominąć

Mężczyzna wszystko skrupulatnie notował w swoim notesie.

Dalsza rozmowa nie wyniosła nic istotnego, pożegnałem się i wyszedłem z budynku. Dużo wrażeń jak na jedną noc i dzień, ale dowiedziałem się więcej niż bym chciał. Opowieść kobiety pokrywa się z tym co dowiedziałem się w gazecie, może tych ludzi można powiązać jakoś z kradzieżą? Dodatkowy fakt, że na tej ulicy nie dochodzi do kradzieży, a teraz podczas jednej nocy doszło do dwóch przestępstw nie wydaje mi się przypadkowe. Może jak połączy się wszystkie klocki to będzie miało jakoś sens? Zobaczymy. Muszę powiedzieć o tym Ryanowi i to dzisiaj. Robi się późno, a do niego dotrę zanim się ściemni.

James idzie do Ryana, przekaże mu wszystkie informacje ze szczegółami jakich się dzisiaj dowiedział.

Piątek wieczór, 16 lipca 1920, Arkham, Posiadłość Flanagana

- Spójrz Ryan na ten symbol - wskazałem palcem w książce. - Jest to japoński znak oznaczający "niebo", ale posiada też drugie znaczenie "pustka". Reszta adnotacji w innych językach pewnie musi oznaczać to samo. Tyle komentarzy w różnych językach o różnych stylach pisma oznacza, że książkę posiadało wiele osób z różnych kultur, nie wiem, czy to ważne, ale musimy mieć to na uwadze.

- Może to nie wydaje się mieć nic wspólnego ze sprawą, - kontynuowałem - ale najcenniejszą rzeczą jaką skradziono z budowy jest "sunyata", co tłumaczy się na "niebo", ale to słowo oznacza także "pustkę". Ja nie potrafię tego wyjaśnić, ale może... może Pan Yoshida, by potrafił, może zobaczyłby w tej książce coś, czego my nie widzimy. Ale do tego musielibyśmy ją mieć, a jak dzisiaj Goodman ją odda, to okazja przepadnie. Zauważyłem, że ten facet ci ufa, spróbuj go przekonać, aby dzisiaj nie wychodził, poczekamy do jutra. Dzisiaj po prostu przeczekamy północ w bibliotece, spróbujemy zobaczyć, czy ktoś przyjdzie i kto, ale nic poza tym - mówiłem ciągle nie dając dojść do głosu Ryanowi. Wykłady na Uniwersytecie przyzwyczaiły mnie do długich monologów, więc nawet nie zwróciłem uwagi, że ciągle mówię nie dając dojść do głosu przyjacielowi.

- Ja jutro wezmę książkę - powiedziałem jakby plan już był zaakceptowany, chociaż Ryan się nie wypowiedział - pójdę do Pana Yoshidy i spytam, czy mógłby poświęcić chwilę, aby zobaczył ten symbol oraz resztę książki - mówiąc to zastanawiałem się jak zareaguje mój współpracownik.

Powiedział, że chce być sam, że nie chce nikogo widzieć do poniedziałku. Mam nadzieję, że nie będę zbyt nachalny, że moje najście oraz prośba nie urażą go. Japończycy są bardzo honorowi, po pierwszym incydencie nie łatwo było odbudować relacje.

Zastanawiając się nad tym zorientowałem się, że Ryan chce coś powiedzieć, zapewne już od jakiegoś czasu, a ja nie dawałem mu dojść do słowa. Niestety mimo tego, że lubię mówić na wykładach, bo mówię o tym co naprawdę mnie interesuje, to niestety nauczyły mnie nie ładnego nawyku.

- Przepraszam cię Ryan - podjąłem od razu. - Ciągle mówię i mówię i nie daje dojść ci do głosu. Co o tym wszystkim myślisz? - powiedziałem i zamilknąłem, chociaż było jeszcze kilka kwestii, które chciałbym poruszyć.

Sięgnąłem po pustą szklankę i nalałam sobie jałowcówki ze szklanej butelki. Ryanowi także nalałam, bo jego napitek już się skończył. Po uzupełnieniu napoju stuknałem w jego szklankę i wziąłem łyk. Myśli krążyły po mojej głowie. Przyjaciel podejrzewa, że to jakaś sekta religijna, bardzo możliwe, ale jeżeli nasze podejrzenia są słuszne to obawiam się, że to nie będzie sekta. Jeżeli książka ma coś z tym wspólnego to może wskazywać na wielonarodowość. Jeśli nagłe fundusze z nikąd na budowę kanalizacji też pochodzą od nich, to oznacza, że posiadają spory majątek. Jak polaczyć te fakty że sobą z poprzednimi to na myśl nie przychodzi już samo słowo sekta, a jakaś większą organizacja z dużymi wpływami i możliwościami.

W co my się pakujemy? Może lepiej odpóścić, nim będzie za późno? Jestem projektantem wykładowcą, a nie policjantem, czy detektywem... to powinna być ich zasrana robota, a nie nasza.

James czeka na odpowiedź Ryana. Po wysłuchaniu zapewne odpowie na to co powie, a później jeszcze przekaże mu inne rzeczy, które chce powiedzieć. Obecną szklankę pewnie szybko opróżni, bo jak wcześniej podchodził z dystansem do sprawy, to teraz zaczyna się trochę denerwować całą sytuacją

Piątek, 16 lipca 1920, Arkham, Posiadłość Flanagana

Bardzo byłem zadowolony, że przyjaciel zgadzał się ze mną co do tej kwestii. Jeżeli chcemy rozwiązać sprawę, bo na pomoc policji jak widać nie mamy co liczyć, to każdy możliwy szczegół i informacja mogą mieć znaczenie.

- Wierzę, że uda ci się go przekonać. Nie widzą mi się rozwiązania siłowe, nie lubię przemocy... ale jeżeli nie będziemy mieli wyjścia, najwyżej zamknie się go w sypialni. Informacje są nam potrzebne.

Nigdy nie lubiłem przemocy, nawet fakt posiadania przeze mnie broni mi nie leży, ale żyjemy w takich czasach, że czasem trzeba schodzić do drastycznych środków.

- Ale z biblioteką musimy uważać. Nie wiadomo kto jest odbiorcą książki, to może być każdy. - wolałem dmuchać na zimne.

- Nie chce cię też dodatkowo straszyć, ale jakby połączyć fakty z przeszłości, o których mówiłeś to nie podejrzewałbym sekty. Takie zwykle są ubogie i siedzą w małym kręgu, a wspominałeś, że twoi rodzice mówili o nagle znalezionych funduszach, na stworzenie kanalizacji, której plany były dopiero w powijakach. A na dodatek zapewniono to wszystkim, nawet najbiedniejszym. Miasto samo z siebie nie znalazłoby tych pieniędzy, czyli musiało mieć darczyńcę, a ten musiał mieć w tym jakiś interes. Dodatkowo spójrz na książkę, zobacz ile tutaj jest adnotacji. w wielu językach. To wszystko wskazuje mi na coś większego, jakąś organizację z wpływami i możliwościami. Oczywiście o ile dwie sprawy są połączone.

Patrzałem na Ryana, którego oczy oraz wyraz twarzy nie wskazywały na to, że poprawiłem mu moimi domysłami humor.

- Jeszcze jest jedna rzecz. Gabinet twojego wuja także został wybudowany w tym samym czasie co kanalizacja z niewiadomych funduszy. Biorąc to wszystko pod uwagę mam pewną teorię, chociaż może wydawać się trochę niedorzeczna. Może kiedy budowano kanalizację do domów, to pod ziemią zrobiono przejścia, a przy okazji jej budowy, podziemne wejścia do wszystkich domów w okolicy i to właśnie dlatego poprowadzono kanalizację do wszystkich budynków, nawet tych najbiedniejszych, aby mieć dostęp do wszystkich. A wejście do twojej posiadłości jest właśnie pod gabinetem, ukryta gdzieś pod podłogą. Uważam, że powinniśmy przeszukać dokładnie gabinet, a także spalony budynek obok. Może tam też coś znajdziemy, może nawet Goodman by pomógł przeszukać nam działkę, ale nie wtajemniczając go w szczegóły. Powiemy, że poszukamy odpowiedniego miejsca, patrząc, czy gdzieś nie ma dziur lub włazów, aby po ciemku do nich nie wpaść.

Mówiąc to wszystko nie wiedziałem co myśli o mnie Ryan, czy do końca sfiksowałem, czy może za dużo wypiłem, ale uważałem że muszę podzielić się swoimi podejrzeniami.

- Smród trupa tutaj też by mógł się zgadzać. Jakby ktoś otworzył na chwilę jakieś wejście z kanałów w gabinecie, to pewnie ten by się przedostał razem z włamywaczem, a w kanałach na pewno śmierdzi trupem jak nie gorzej. Dodatkowo zero śladów włamania. To też mi się klei z opowieścią włoszki. Tych ludzi, których w nocy widział jej mąż, mieli ukazane nogi, może właśnie czymś z kanałów? Jeszcze na koniec chciałem ciebie zapytać, czy kojarzysz może, kiedy budowali kanalizację to, czy w innych budynkach też były jakieś dobudówki?

James powiedział już wszystko co chciał. Teraz oczekuję reakcji przyjaciela na przyswojone informacje i podejrzenia, a także odpowiedź na zadane pytanie.

Noc z piąteku na sobotę, 16/17 lipca 1920, Arkham, Posiadłość Flanagana

Byłem rad z faktu, że Flanaganowi udało się przekonać Goodmana do opóźnienia dostawy i to praktycznie bez żadnych kłopotów. Moja radość skończyła się kiedy czarnoskóry postawił swoje warunki. Informacja, że nie odstąpi książki na krok, trochę komplikowała moje plany. Chciałem dostarczyć książkę do oglądu panu Yoshidzie sam, wiedząc że ten nie chce przyjmować gości. Mnie pewnie jakoś by jeszcze zniósł, ale nieznajomego murzyna, pewnie już nie koniecznie. Trudno, będę musiał sobie jakoś poradzić z tą sytuacją.

Następnie słuchałem Ryana i im więcej mówił, tym bardziej niezadowolony byłem. Już po poprzedniej nocy byłem niewyspany, a wizja spania w fotelu niezbyt mi pasowała. Na szczęście jutro nie mam wykładów, więc nie muszę się nimi martwić, ale z pewnością musimy wcześnie się zerwać, aby móc załatwić jak najwięcej rzeczy. Najpierw szpital dla formalności dla Goodmana, później biblioteka, a jeszcze zostaje pan Yoshida, a może jeszcze chciałem przeczesać teren na zrujnowanej budowli, a także gabinet Ryana. Nie, na pewno muszę się wyspać.

- Dobrze - rzekłem na swoją Ryana. - Ale ja śpię na kanapie. Wolałbym wyspać się porządnie w dobrym łóżku, ale rozumiem, że będziesz czuł się lepiej, jak zostaniemy razem, więc przynajmniej dajcie mi kanapę. Jestem wykończony wczorajszą nocą i dzisiejszym dniem, a wczesną pobudka wcale mi nie poprawia humoru.

Rozumiałem, że Ryan może czuć się nieswojo, ale chyba jego paranoja jest zbyt duża. Nie wydaj mi się, aby ktoś dwa razy pod rząd próbował dostać się do ten samej posiadłości, a na pewno nie noc po nocy, lecz dla świętego spokoju, zgodziłem się na spanie w tym samym pomieszczeniu, chociaż obstawiam, że chrapanie i wiercenie towarzyszy, nie pozwoli mi na spokojny sen.

- Ryan, może poczęstował byś mnie oraz pana Goodmana szklaneczką jakiegoś dobrego rocznika na sen?