Margaux nie lubiła swojego mieszkania. Było dziwne, czasem niepokojące, ale do wszystkiego szło się ponoć przyzwyczaić. Zawsze jej się wydawało, że jest obserwowana i to przez coś, co nie do końca cieszy się z jej obecności pod wspólnym dachem. Czasem coś stukało, albo pukało. Czasem odłożone na stolik rzeczy znajdowała w najróżniejszych miejscach, choćby wciśnięte za nieużywany kibel lub w kosz na pranie. Tego wieczora też dałaby sobie uciąć rękę, że krzesło stojące obok wezgłowia łóżka widziała przed zamknięciem oczu przystawione do biurka po drugiej stronie sypialni…

Zrobiła więc to co zwykle. Wstała powoli rozciągając mięśnie i odstawiła siedzisko na poprzednie miejsce, ignorując szmery dochodzące z kuchni. Gdy wychodziła na przedpokój coś spadło i brzmiało jakby o zlew uderzyła któraś z chochli… norma, szło przywyknąć.
Skupiła uwagę na przygotowaniach, przecież miała całkiem niezłe plany na tę noc.
Na szybko przekopała szafę wyciągając ciężkie glany do kolan i z czerwonymi sznurówkami, a także o zdartych do blachy czubach. Wyciągnęła też czarny T-Shirt z białym napisem “No Future” i ramonę. Ostatnie wyjęła obcisłe, skórzane spodnie czując że najgorsza walka dopiero przed nią. Aby się wspomóc założyła bezprzewodowe słuchawki, włączając losową piosenkę podpowiedzianą przez aplikację.

Zaczęła od spodni właśnie, klnąc pod nosem i kawałek po kawałku naciągając na łydki ciasny materiał. Nie szło nie zastanawiać się czy warto, przecież to zwykły koncert na trzy akordy… sprawy jednak nie rozwiązała, bo co innego wołało o uwagę.

Telefon od starego nie był czymś, co można było ot tak zignorować. Nawet jeśli zdarzał się w najmniej spodziewanym momencie i mało dogodnym czasie. Walcząc ze spodniami które nie poddawały się bez walki Ryan stuknęła trzy razy w prawą słuchawkę, a połączone przez bluetooth urządzenie odebrało przychodzącą rozmowę bez konieczności szukania telefonu, albo trzymania go przy uchu podczas ubierania.

- Cześć. Gratulacje. Wczoraj z tego co słyszałem świetnie wypadłaś. Rozmawiałem z babcią Balbiną. Wyglądała na zadowoloną. Aha. No i dostałem wiadomość od naszej szefowej. Tej rudej. Pytała mnie o pamiątki po twoim byłym. Mówiła, że rozmawiała z tobą o tym wczoraj. Ale pomyślałem, że ciebie zapytam. - Stary jak na siebie wydawał się być w dobrym humorze, w końcu na chwilę obecną wypadali całkiem nieźle na tle dziejących się w koterii wydarzeń. Pierwszy sukces za nimi, opili go i teraz przyszło wrócić do prozy nocy powszedniej.

- Cześć. Dzięki. Tak, rozmawiałam z nią o nim - posapując przywitała się, a materiał spodni prawie dał się wciągnąć już do połowy ud - Potwierdzam.

- Aha. To dobrze. Tak sądziłem no ale pomyślałem, że na wszelki wypadek zadzwonię i zapytam. To odpiszę jej aby przysłała kogoś po te rzeczy. Chcesz przy tym być? Mogę cię umówić jak chcesz. - prawie czuła jak pokiwał przy tym głową i nie wydawał się zaskoczony potwierdzeniem. Ale też uspokoiło go to.

- Skąd ta nagła chęć współpracy? - spytała i klnąc pod nosem pociągnęła za czarną skórę i ta wciągnęła się na blade uda o kolejne 2-3 centymetry - Chcę, tylko nie jutro do północy bo mam coś w planach. Wyjazd mi się szykuje… nam chyba nawet. Nowym pupilkom babci. Tak słyszałam.

- Wyjazd? O… Ciekawe… Nic nie słyszałem o tym. - w głosie w słuchawce pojawiło się zastanowienie więc jej maula pewnie obracał tą nową dla siebie informację w swojej głowie.

- To jutro nie? No to poniedziałek? A kiedy wyjeżdżasz? I co tak sapiesz? Robisz coś? - detektyw szybko przeszedł do kolejnych pytań. I w końcu zwrócił uwagę na mało typowe sapiące odgłosy w słuchawce.

Tym razem Ryan sapnęła rozbawiona i po pociągnięciu do góry o kolejny kawałek zrobiła krótką przerwę.
- Spodnie próbuję założyć - przyznała chociaż miała z początku ochotę powiedzieć coś nieprzyzwoitego, ale Stary i tak miałby to gdzieś, bo nie takie rzeczy słyszał, widział albo i robił - Trzeba jakoś wyglądać jak się idzie do “Anarchie”. Tak jakoś wczoraj John przedstawił mnie swojemu szefowi i zgadaliśmy się o muzyce. Dostałam zaproszenie, nie wypada odmówić, ani iść w garsonce. Jeszcze nie wiem kiedy wyjeżdżamy, ale jakoś na północ pewnie i wtedy, gdy Balbina tak stwierdzi. Wiesz jak to babcie mają, najpierw nam naszykuje słoików, sweterków robionych na drutach, a potem dopiero wywali z dala od domu. Może być poniedziałek, ale to po północy dopiero. Wcześniej wpadam do młodego prezent mu dać.

- Aha. - tym razem cisza trwała trochę dłużej gdy jej telefoniczny rozmówca usłyszał o paru sprawach na raz.

- Na północ. No to pewnie wam w końcu powie. Trochę dziwne, że od razu ci nie powiedziała skoro już podała kierunek. A ciekawe swoją drogą. Po co jej tak ulepiony po wszystkich klanach team. - powiedział pewnie znów kiwając głową. Sam się pewnie nad tym zastanawiał.

- A “Anarchie”? To tam co grają jakąś ciężką muzę? No ale jak się umówiłaś to jedź. - w głosie wyczuła niepewność co do tego klubu o jakim wspomniała. Jakby coś tam kojarzył ale za eksperta w tej sprawie się nie uważał.

- I urodziny młodego? No tak, to ta pora. Rzeczywiście. Właściwie… Albo dobra, to będę czekał na ciebie z tą paczką i na kogoś od naszej rudej. Na którą będziesz wolna? - zapytał na koniec jakby chciał jeszcze dograć detale poniedziałkowego spotkania.

- Na północ, do pół godziny po północy - Margaux przysiadła na kanapie i z tej perspektywy podjęła robotę - Dam mu prezent, złożę życzenia i spadam. To jego dzień, nie trzeba aby mu go psuła matka. Szczególnie taka jak ja - skrzywiła się, przymykając oczy. Cieszyła się, że maula nie widzi jej miny.
- O podróży wiem od rudej, jej dziewczyny mają swoje sposoby na dowiadywanie się o takich informacjach. Babcia jeszcze niczego oficjalnie nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła. Pewnie na najbliższym podwieczorku z herbatką wszystko wyjdzie. No i jasne że pojadę. W razie czego bądź pod telefonem jakby mnie trzeba było wyciągnąć z dołka. Antysystemowe koncerty rządzą się swoimi prawami. Pięści, dżungli i tak dalej.

- Aha to nie od niej? No ale jak was wszystkich zaprosiła do siebie na herbatkę to pewnie wam powie o co chodzi. I ruda ci to powiedziała? No tak, słyszałem, że wczoraj też tam była. No ciekawe, ciekawe… Zgarniasz u niej punkty jak widzę. Dobrze, że nie karne. Albo coś chciała albo będzie chciała. No nic, w poniedziałek pogadamy jak się spotkamy. Pewnie sama przyjedzie albo kogoś wyśle. - maula zaczął od tego co go chyba najbardziej zaciekawiło. I tym razem wydawał się być tym tropem trochę zaskoczony ale i zaciekawiony.

- A dzisiaj no jasne, w razie czego dzwoń. Albo do Maxa. Tylko nie strać telefonu bo na takich antysystemowych koncertach to sama wiesz. I jutro zadzwoń. Jak będzie po spotkaniu u babci. Albo przyjedź jak chcesz. - wrócił do dzisiejszych planów na obecną noc.

- Przyjadę - sapnęła, a portki już prawie znalazły się na swoim miejscu. Jednak na leżąco łatwiej wchodziły - Nie ma co tak gadać przez telefon. Usiądziemy, kawy się napijemy. Albo drina bo już noc będzie to nie bardzo z kofeiną. A na koncercie chyba mnie nie skroją skoro zaproszenie dał Stefan. Ten Ukrainiec z irokezem… z drugiej strony mogłabym komuś dać w ryj, tak dla rozruszania. Wezmę kastet - zaśmiała się przez rwane słowa.

- Oo… On cię zaprosił? No nieźle. No tak właśnie słyszałem z tą “Anarchie”, że właśnie oni mają tam swoją norę. Chociaż nie powiem abym tam bywał zbyt często. No ale jak to jedziesz na jego zaproszenie to tak, w razie czego drzyj się, że to twój kumpel i on cię zaprosił. To o ile nie będziesz w pogo albo ktoś nie będzie całkiem nabzdryngolony to powinno zadziałać chociaż na tyle aby nad tym pogłówkowali. - zaśmiał się cicho gdy sprzedał jej ostatnią radę. Bo w pierwszej chwili po samym dość uniwersalnym imieniu chyba niezbyt wiedział o kogo chodzi. Dopiero jak doprecyzowała charakterystyczny opis primogena Brujah to się tego domyślił.

- Dzięki za radę, będę pamiętać. - obiecała zanim nie pożyczyli sobie dobrej nocy i nie skończyli rozmowy.

Resztę przygotowań do wyjścia odbębniła w kwadrans, bo najgorsze miała za sobą. Zamykając drzwi mieszkania czuła ekscytację zabijającą zwyczajową melancholię i złość. Zeskakując po trzy stopnie sprawdziła raz jeszcze adres, gdzie umówiła się z Johnem.
Jeśli żywy trup mógł poczuć że żyje to właśnie w takich momentach jak ten.

***

“Anarchie” nie rozczarowało Margaux, o nie. Przeciwnie wręcz, wyglądało dokładnie tak, jak spodziewała się że będzie wyglądał undergroundowy klub dla wielbicieli mocnych brzmień i nienawiści do systemu. Wokół wejścia kręciła się masa ludzi w skórach, glanach i ćwiekach. Widziała przekrój przez parę pokoleń, nie tylko młode szczawie z ledwo kiełkującym pod nosami zarostem. Byli też starzy wyjadacze którzy na tanim winie stracili nie tylko zęby, ale i wątroby.
- Ale kozacko. Jak na Paris Punk Rock w 2005 - mruknęła do towarzyszącego jej Brujah nie kryjąc ekscytacji.

W środku pierwszym na co zwróciła uwagę była muzyka. Artyści stojący na scenie wykrzyczeli przekaz do tłumu, a potem zaczęli śpiewać kawałek, który doskonale znała. Sama nie wiedziała kiedy zaczęła drzeć gębę razem z tłumem aż do momentu kiedy głos jej się załamał i zacisnęła szczęki na głucho grając zblazowaną gdy przeciskali się przez korytarz do innej części klubu. Wtedy też jeden z mijających ich punków zdzielił ją w tyłek aż echo poszło. Podskoczyła zaskoczona.

John w zasadzie nie lubił takich miejsc. Był samotnikiem. Teraz był ubrany w skórzaną kurtkę, bojówki w stylu urban-camo i wysokie skórzane buty. Przy pasku zwisał długi łańcuch, a koszulkę zdobił jakiś czerwony napis, którego nie szło rozczytać, przez kurtkę.
Był tu ze względu na Maroux. W detektyw z klanu Tremere było coś takiego, że przełamywał się w pewnych kwestiach. W innych zaś pozostawał zupełnie niezmienny.

- Ty kurwa, kto ci pozwolił dotykać? Chcesz się kurwa do końca życia łokciem podcierać? To nie ma sprawy zaraz ci tę łapę upierdolę. - Jednocześnie Brujah pchnął wyzywająco mężczyznę, który klepnął Margoux. Tremere z pewnością odnotowała zmianę na twarzy Johna. Tak jak wtedy, w podziemiach, tak i teraz zdawał się roztaczać wokół siebie aurę niebezpieczeństwa. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby spotkać kogoś takiego w ciemnej uliczce.

- A może chcesz wyjść na zewnątrz? Tylko weź kumpli, żeby miał cię kto zeskrobać z chodnika.

John Black jedną dłonią ścisnął drugą, a przez dźwięki muzyki zaczęły przebijać się odgłosy strzelających kości.

Głos Brujah zastopował Ryan i sama nie wiedziała jak do końca zareagować. Zwykle w podobnych sytuacjach radziła sobie sama, jej ręka zaciskała się na kastecie ukrytym w kieszeni kurtki chociaż w pierwszym odruchu jej palce automatycznie wsunęły się w żelazne otwory, a ciało obróciło się bokiem do podchmielonego kolesia o zbyt długich łapach. Zęby jak gdyby nigdy nic maltretowały język gotowe go przeciąć i przygotować usta do wyrzucenia porcji żrącej posoki. Tak by zrobiła, gdyby była sama, ale teraz?
Wzięła głęboki wdech, zaciskając usta w wąską kreskę aby nie zaśmiać się w głos. Agresywny, chrypiący warkot towarzysza sprawiał że miała ochotę się uśmiechnąć co najmniej. To było miłe, cholernie miłe. Jakby naprawdę detektyw znów była człowiekiem wartym stanięcia po jego stronie, a nie potworem.
- Dobrze że masz ciemne ciuchy - odpowiedziała siląc się na lekki, spokojny ton i puściła Anglikowi oko - Inaczej znowu byś się musiał przebierać żeby nie wzbudzać sensacji i żeby jakiś idiota nie dzwonił po bagiety.

- No to dawaj palancie, na to czekałem. - zaśmiał się punk bynajmniej nie zrażony sytuacją. Wskazał kciukiem za siebie gdzie korytarz prowadził gdzieś do wyjścia na zewnątrz. Wyglądał jakby takie rozwiązanie nawet było mu na rękę.

- Zostaniesz kaleką - powiedział John i ruszył patrząc wyzywająco w oczy punkowi, po czym ruszył we wskazanym kierunku.

Od strony Margaux też padła szybka odpowiedź, chociaż nie słowna. Wokół tłoczyli się ludzie, w tle grała drażniąca, agresywna muzyka wprawiająca krew w poruszenie. Tremere zrobiła krok jakby chciała ruszyć razem z grupą za róg, jednak była to zmyłka. Skróciła dystans i nagle wyciągniętą z kieszeni ręka z kastetem zamachnęła się nisko celując w bok szczęki obcego typka, którego jedyną przewina było nie trzymanie rąk przy sobie.

Walka była dość krótka. Trafili na jakichś niezłych klubowych awanturników. Ale zaskoczenie wywołane atakiem kobiety z kastetem gdy już szli aby załatwić sprawę na solo zrobił swoje i wprowadził dodatkowe zamieszanie. Potem trójka punków stawała całkiem dzielnie. Też mieli pieszczochy, pięści, glany i wolę walki. Ale ciała śmiertelników nie były tak odporne na ciosy jak ciała żywych trupów które tak naprawdę nie czuły bólu, niewiele robiły sobie z obrażeń wewnętrznych a połamane kości po prostu przeszkadzały w poruszaniu się czy mówieniu ale bezpośrednio mogły co najwyżej przeszkadzać i spowalniać. Dopiero ich kumulacja mogła poważnie zagrozić spokrewnionemu. A na taką nie było za bardzo okazji. Walka podzieliła się na pojedynek jednego z punków z Margaux i drugiego z Johnem. Ten co pierwszy dostał kastetem od byłej policjantki został z początku wyłączony z akcji przez zaskoczenie i ból. Zastąpił go wkurzony kolega który chciał na niej zrewanżować się za tak zdradziecki atak. Johnowi został ten trzeci. Zanim się z nim uporał to ten pierwszy powstał i dołączył do walki akurat jak Anglik zdążył powalić jego kolegę. Mimo wszystko nie mieli większych szans i bijatyka skończyła się trójką obitych i zakrwawionych miłośników ciężkiej muzyki jacy charczeli zwijając się z bólu na podłodze. Chociaż nie sprzedali tanio swojej skóry. Oboje spokrewnionych też nosiło ślady ich pięści, ciosów i ćwieków. Wokół zrobiło się zbiegowisko nie wiadomo gdzie i jak. Wszyscy chętnie oglądali tą krótką bitkę a co drugi nagrał ją na telefonie.

John rozejrzał się dookoła i szybkim ruchem wyrwał najbliższy skierowany w niego telefon. Rzucił nim o podłogę roztrzaskując wyświetlacz.
- Idź obie celebrytów nagrywać - powiedział, wiedząc, że próba zlikwidowania wszystkich filmików, byłaby walką z wiatrakami. Jednak efekt osiągnął. Telefony zaczynały znikać. Przetarł twarz, choć z rozciętej wargi nie spłynęła nawet kropla krwi. Nie tak chciał to rozegrać. To przypomniało mu, dlaczego nie lubił tłumu. W końcu podszedł do Margoux.
- Wszystko dobrze?

W pierwszej chwili napotkał szeroki, radosny uśmiech na bladej twarzy z policzkiem poznaczonym śladami po ćwiekach. Ryan zaśmiała się, przecierając nos wierzchem rękawa skórzanej kurtki i pokiwała głową.
- To ten moment gdy powinnam paść ci pod nogi zemdlała z wrażenia i wdzięczności - spytała aby zaraz potem parsknąć krótko. Zrobiła krok nad leżącym, wijącym się z bólu na podłodze punkiem. Stanęła przed Brujah przyglądając mu się lśniącymi oczami, a potem w impulsie wychyliła do przodu, całując w zarośnięty policzek.
- W porządku, dziękuję. Skoro pierwsza krew już za nami naprawdę zaczyna to przypominać randkę - chichocząc pod nosem wzięła go pod ramię, ściskając mocno. Humor jej ewidentnie dopisywał.
- Dziękuję - powtórzyła cicho, uciekając spojrzeniem gdzieś ponad głowami tłumu - Że tu jesteś i że… heh. To było miłe Johnny, przypomnij mi abym ci skołowała zbroję. Taką lśniącą. Chyba że wolisz sam płaszcz, wtedy nie będę musiała się zapożyczać i pójdzie mniej problematycznie.

- Następnym razem pozwól mi z nimi wyjść z lokalu. Nie lubię widowni - powiedział gładząc się po policzku, jakby próbował zrozumieć co zaszło.

- Hej! No kurwa rozjebał mi telefon! Widzieliście? No kurwa co za kutas! - pieklił się ten któremu John cisnął telefon o ścianę. Widownią zafalowało, część pochowała swoje smartfony ale nie wszyscy. Nawet jakby zabawa zaczęła się bardziej intensywna i warta uwiecznienia.

- Co tu się kurwa dzieje? - przez tłum przepchnęli sie ochroniarze w czarnych kombinezonach i z “Security” wypisane z przodu i z tyłu na kamizelkach. Patrzyli na pobojowisku na korytarzu i całe zamieszanie.

- Ten kutas rozjebał mi telefon! No sami zobaczcie! No rozwalił go w drobny mak! Chuj jeden! - krzyczał poszkodowany wskazując oskarżycielsko na winowajcę w wysokich butach.

- Dobra. Co jeszcze? Kto ich załatwił? Stary, zobacz co z nimi. - ten który tu widocznie rządził posłał jednego z kolegów aby sprawdził co z trójką pobitych punków. Ale popatrzył na dwójkę pośrodku tego zbiegowiska oczekując wyjaśnień.

- Sami się gnojki prosili. Mogli trzymać łapy przy sobie. - pierwsza odezwała się Margaux, patrząc na najbliższego pingwina i dodała - Punk rock to nie bułka z masłem, ani zabawa dla frajerów. Jesteśmy tu na zaproszenie Hetmana. Osobiste.

John spojrzał na leżących. Potem spojrzał na ochroniarzy. Rozłożył ręce na boki.
- Kompletnie nie wiem co się im stało. Może za dużo wypili? Telefon łatwo upuścić w takim ścisku, nie?

- Jak kurwa upuścić! Wyrwał mi go i rozwalił o ścianę! Zapytajcie kogokolwiek! - ten od telefonu musiał albo bardzo go lubić albo był nieźle tą stratą wkurzony bo bez ceregieli wszedł Johnowi w słowo.

- Nic im raczej nie jest. Zwykła burda. - odparł ten ochroniarz który poszedł obejrzeć z bliska pokonaną trójkę.

- Od Hetmana? - lider ochroniarzy spojrzał na Margaux, potem na Johna. Pokiwał głową i spojrzał na tego od telefonu. - Zamknij ryj. Trzeba było nie rzucać swoim telefonem. Zaczniesz coś pyszczyć to wypad z klubu. Jasne? - odezwał się krótko i popatrzył wyzywająco na poszkodowanego. Ten chyba naprawdę liczył, że z przybyciem ochroniarz będzie miał szansę na jakąś sprawiedliwość ale taka odpowiedź go mocno zaskoczyła. Zamrugał oczami, spojrzał jeszcze na dwójkę awanturników i coś mrucząc pod nosem ze złością przecisnął się przez tłum znikając w tłumie.

- Dobra, rozejść się! Nie ma tu nic do oglądania! - szef ochroniarz podniósł głos i razem z kolegami zaczęli rozpraszać tą improwizowana widownię. A, że bijatyka i tak już się skończyła to poszło im to dość gładko. Po chwili było tak jak wcześniej ktoś szedł w jedną czy drugą stronę ale zbiegowiska już nie było.

Dwójka spokrewnionych też ruszyła dalej, przechodząc przez tłum który jakby z początku sam się rozstępował.

Od samego przebudzenia i otworzenia oczu pośrodku kopczyka ciał, które zwykli śmiertelnicy wzięliby za stos trupów, każdy detal, słowo i zdarzenie niosły ze sobą pokłosie naprawdę udanej zabawy. Zaczynając od otoczenia w którym panna de Gast powstała z drzemki, poprzez wymiany uprzejmości oraz wspominki z pozostałymi uczestnikami spotkania w pokoju numer sześć, telefoniczną pogadankę z Musette i jej zabawną reakcję na wieść z kim to jej młodsza kumpela balowała, aż po prysznice, tancerki, oraz podróż powrotną z maulą który nie mógł się nacieszyć że jego podopieczna wypuszczona pierwszy raz poważnie na salony nie przyniosła mu wstydu, ani powodu do szybkiej ewakuacji na drugi koniec Europy. Zamiast tego jak pies gończy przyniosła mu w zębach garść nowych, ciekawych kontaktów, umówionych spotkań oraz ogólnego wrażenia - te naprawdę musiało być całkiem wysokich lotów, skoro Wieczna Królowa poprzez kuriera przysłała o wiele młodszej spokrewnionej prezent. Aby wyglądała jak jedna z Róż, część klanu, a nie spychany na margines element o którym przypomina się tylko jeśli akurat ktoś się potknie.
Obracając w palcach złoty pierścionek idealnie pasujący do reszty kompletu Alessa wzdychała zachwycona.
- Doskonale, czyli nie narobiłam ci wstydu przy reszcie rodziny - na krótką chwilę zerknęła na Sorena. Widok jego zadowolonej gęby poprawił jeszcze mocniej i jej samopoczucie. Co innego działać pod wpływem impulsu i pasji, gdy ogląda się występy Krwawej Baletnicy, a co innego przetrzeźwieć i wysłać prezent już bez czerwonej mgiełki otaczającej mózg.
- Jest kochana, aż chce się ją spotkać jeszcze raz. Lalkarz, ale za to z jakimi piersiami… i te usta… - dodała cicho, wkładając ozdobę na palec. Podziwiała jak odbija blask neonów i lamp, puszczając hipnotyczne oczka. Po ostatnim spotkaniu i rozmowie opcja faworyty Angelette jakoś tak naturalnie pobudzała vitae do żywszego krążenia - Ma jakieś specjalne upodobania?

- O tak, całe mnóstwo. Ale biorąc pod uwagę kim jest i jak długo jest to najwartościowsze w jej oczach jest zaskoczenie. Zaintrygowanie jej czymś. Niecodzienną propozycją, zdradzaną pasją, talentem. Tak jak to zrobiłaś z tym całowaniem jej w wewnętrzną stronę dłoni. To było śmiałe i nietuzinkowe. Flirt i obietnica w jednym a jednocześnie oznaka szacunku i zainteresowania. Myślę, że to właśnie na nią podziałało bardziej niż cokolwiek wcześniej o tobie słyszała. Dlatego zaprosiła cię na miejsce obok siebie. A dalej też to nieźle rozegrałaś no i sama widzisz, wygrałaś zaproszenie dla dwojga do prywatnych lochów naszej królowej. - mężczyzna uśmiechnął się z zadowoleniem jak i z zadowoleniem oglądał ten prezent od ich primogen dla swojej podopiecznej. W końcu w jakiejś części to było też wyróżnienie i dla niego skoro do tej pory ją prowadził i był za nią odpowiedzialny.

- Pomożesz mi z tym? - Poprosiła wręczając mu pudełko i odwracając tyłem. Zgarnęła też włosy na bok odkrywając kark. - Monique dała mi wróżbę, wizję. Udało się zamienić parę zdań zanim się rozeszliśmy. Angelette jest świadoma naszej obecności i istnienia, Książe to samo. Wie gdzie bawi się jego faworyta i z kim… Aurora ma zamiar wykopać nas z miasta na dłużej, detali nie znam. Powie jutro, więc nawet jakbym próbowała zacząć coś w kierunku naszej słodkiej Malkavianki i łoża w którym czasem zalega - wzruszyła ramionami - Zostaje się wybawić w salonie masażu ciesząc chwilową przychylnością Szeryf, póki jej łaska nie spadnie z pstrego rowerka.

- Więc to chodzi o jakieś zadanie poza miastem? No ciekawe. Ciekawe gdzie. Przyznam, że jak ze mną rozmawiała to była dość oszczędna w szczegóły. Ale masz rację, pewnie jutro wam wszystko powie. - zastanowił się nad jej słowami gdy stanął za nią i sprawnymi ruchami zaczął zapinać łańcuszek z wisiorkiem złotej róży. Potem podprowadził ją w stronę lustra tak, że oboje mogli się na nim widzieć. Ona na pierwszym planie, z nową ozdobą dekorującą szyję a on za nią trzymając ją opiekuńczo za ramiona.

- Ślicznie dzisiaj wyglądasz. - powiedział po chwili kontemplacji tego obrazka. Po czym nachylił jej twarz ku sobie aby ją pocałować. W tym pocałunku poznała, że naprawdę musiał być z niej zadowolony, dumny no i cały wczorajszy wieczór i noc wprawił go w wyśmienity nastrój. A w końcu nowa noc była jeszcze młoda, dopiero było w okolicach północy a zapowiadał się wyborny skład i pierwszorzędna zabawa.

- Tak, domyśliłem się, że Książę musi coś wiedzieć co tam się odstawia w “The Hell”. W końcu całkiem często też tam bywa a jego faworyta wszystkim tam zarządza. Tylko naiwniak by mógł sądzić, że to za jego plecami. - pokiwał głową na tą informację o wiedzy ich władcy i akurat tym nie wydawał się zaskoczony.

- Ale dała ci jakąś wróżbę? Monique? A jaką? Przyznam, że sam z nich nie korzystałem to nie miałem się okazji przekonać na własnej skórze jak to działa. A plotki słyszałem całkiem różne od siebie. Jedni mówią, że są genialnie trafne inni, że całkiem bezużyteczne. Ciężko stwierdzić jak to jest naprawdę. - zaintrygowała go z kolei wzmianka o wróżbie Malakavianki. Która oprócz tego, że została dwa lata temu faworyta księcia była też znana jako wyrocznia. Utarł się nawet pogląd, że to jej intuicja ocaliła księcia i ją samą z zamachu na jego limuzynę. Ale jak tam wtedy było naprawdę to poza ich dwojgiem, może Dante i najbliższymi współpracownikami to raczej nikt nie wiedział.

- Nie mogę wyglądać jak proszalny dziad, przecież narobiłabym ci wstydu, a tak się nie godzi - Blondynka nie ukrywała, że komplementy nie są jej miłe. Zmrużyła oczy jak pogłaskana po grzbiecie i to nie pod włos. Też podobał jej się widok w lustrze, szczególnie zestaw stojący za jej plecami i uśmiechający bezczelnie znad kobiecego ramienia.
- Wróżba o tym, abym wypatrywała office girl, brunetki. Nocą na ulicy ochlapie ją taksówka, jakoś po deszczu. Będzie się pieklić, a ja mam zdobyć jej zaufanie bo otworzy ono wiele drzwi. Kto wie? Może to już tam, gdzie wyśle nas Aurora, a może jeszcze tutaj. Cieszę się że tu jesteś. Myśl o tym, że przyjdzie się nam rozstać na dłużej naprawdę rani mi ciało i duszę - obróciła się w jego ramionach obejmując za szyję i uśmiechając smutno - Mam nadzieję, że gdy będę daleko przypomnisz sobie jak odbierać telefony, inaczej z miejsce gdzie mnie wyślą przyjdzie do ciebie paczka, mój ukochany, a w środku znajdzie się moje wielokrotnie złamane serce bez szans na uleczenie.

- Widzę, że nie wyszłaś z wprawy z zawracaniem ludziom w głowach i robieniem na nich wrażenia. - powiedział uśmiechając się oszczędnie ale ciepło. Uniósł jej podbródek do góry i jeszcze raz ją pocałował. Dłużej, spokojniej i pewniej niż poprzednio. Towarzyszyło temu dotyk jego rąk na jej ciele.

- Nie wiem gdzie was zamierza wysłać nasza Babcia Balbina ale jak będę mógł ci jakoś pomóc to pomogę. Więc dzwoń kiedy zechcesz. - obdarzył ją spojrzeniem jakby była jego najukochańszą dziewczynką, dzieckiem i kochanką. Taką co lada chwila wypłynie na szerokie wody dorosłości ale w końcu każdy rodzic się z tym liczy od początku.

- A ta wróżba to jakaś office girl z taksówką i kałużą? - zmarszczył brwi jakby próbował to sobie wyobrazić albo z czymś skojarzyć. W końcu wzruszył ramionami. - Trochę to ogólnikowe. Właściwie może przytrafić się wszędzie. - stwierdził po tej chwili zastanowienia.

- Zapewne okaże się dopiero, gdy na siebie trafimy, ale przynajmniej wiem na co zwracać uwagę, kto wie co z tego wyjdzie. Jeśli będzie chociaż w połowie tak urocza jak moja Jewel to już sytuacja jest na plus, nie sądzisz? - zaśmiała się, a potem to ona go pocałowała czule, ciesząc zmysły ostatnimi chwilami dla siebie zanim przyjdzie do witania gości i głównej części nocy.
- Jaki on jest? - spytała nagle, bystro patrząc mu w oczy - Olivier, Książe. Chyba lubi blondynki, nie uważasz tego za niesamowicie intrygujący zbieg okoliczności?

- Blondynki? Chyba tak. Ale raczej ogólnie ma słabość do pięknych i intrygujących kobiet. Prawie zawsze jak jest w mieście to ma jakąś faworytę. Chociaż zwykle nie na długo. Tak naprawdę to chyba nie tylko ja jestem nieco zaskoczony, że panna Noel tak długo utrzymuje tą pozycję. Już drugi sezon. Stąd podejrzenia, że tym razem pewnie nie chodzi tylko o sprawy alkowy. Może to przez ten zamach a może to co innego. - temat ich władcy nieumarłej domeny Paryża wywołał uśmiech rozbawienia na twarzy jej mauli. Ale odpowiedział całkiem chętnie. Jak zaczął mówić to wyszło, że wytrwałość z jaką blondyna księcia utrzymuje swoją pozycje przy jego boku trochę go jednak dziwi.

- Bo da się zauważyć, że nasz obecny książę, w przeciwieństwie do poprzedniego, to Pies Wojny. Zresztą tak na niego kiedyś mówili. Teraz jak został księciem to nie wypada ale wiadomo, że tak miał. Bo co jakaś wojna gdzieś na świecie to chyba w każdej brał udział. Więc go często nie było. Parę lat albo dekadę czy coś koło tego. Za to jak wracał to bawił się na całego. Istny playboy. Stąd jakbyś kiedyś o nim usłyszała, pokątnie oczywiście a nie przy nim, że jest bawidamek i flirciarz to właściwie też prawda. Potrafi używać życia. Ale jednak zarządzać swoim majątkiem też umie. Ale bywa też porywczy. Impulsywny. Nie wiem czy słyszałaś o tym jak “zdjął głowę Klausowi gołą ręką”. No do dziś nie wiadomo czy po to tam pojechał czy też znów zadziałał pod wpływem impulsu. Trudno zgadnać bo z żywych to chyba tylko Aurora i może Dante przy tym byli. A oni trzymają z nim sztamę od dawna. Dlatego ich pociągnął za sobą jak został hrabią a potem księciem. - zadumał się nad charakterem ich księcia. I sprzedał jej kilka ciekawostek na jego temat.

- Czyli jeśli, przypadkiem oczywiście, zapodzieję się z Monique jakoś w jego okolicy to nie uda że bardzo pilnie musi sprawdzić czy mu żwir nie ucieka z alejki w ogródku - de Gast udała zastanowienie, oczy jednak się jej śmiały na całego.
Poprawiła mauli krawat odruchowym gestem bo wisiał trochę krzywo.
- Zajmiesz się proszę Hetmanem i Musette przez chwilę? Wszystko już gotowe, obsługa czeka w gotowości, dziewczyny już w sali tortur. Ja sobie strzelę krótką pogawędkę z pewną blondynką i do was dołączymy. Jeśli oczywiście nie masz nic przeciwko.

- No cóż, moja młoda damo. Z tego co mi coś świta to chyba jestem pierwszym kogucikiem w tym kurniku. Czy jakoś tak. Chyba mogę cię czasem zastąpić i pobawić się w gospodarza. - skinął jej z galanterią głową, po czym podał jej swoje ramię aby mogła je objąć i razem wyjść jako para gospodarzy do swoich gości. Na zewnątrz czekała na nich Fifi dając znać, że póki co Jewel przyjmuję pierwszy szturm gości na ich wewnętrzne rewiry. Tak wyszli do nich i znów zrobiło się całkiem głośno, wesoło i przyjemnie. Gdy po tej godzinie czy dwóch od rozstania w prywatnym lunaparku księcia znów się spotykali w podobnym składzie i celu. Brakowało tylko Josette no ale ona pożegnała się z nimi jeszcze w “Meduse”. Ale całkiem miło i ciepło więc widocznie wspólnie spędzona noc jej przypadła do gustu i nie odjeżdżała jakby to miał być koniec ich znajomości. Wręcz przeciwnie.

- No! To tu? No niezła chawira. I macie tu salę tortur? Serio? Blondi tak nawija. - Hetman wyszczerzył się głośno kompletnie nie siląc się na dyskrecję czy finezję. Wśród tych eleganckich garniturów i kobiecych kreacji w swoich ćwiekach, skórze i pieszczochach wydawał się z całkiem innej bajki.

- Oj no tak, bo wczoraj to ledwo zdążyliśmy zacząć zabawę i już trzeba było kończyć bo rano. Ale hej! Dzisiaj jest sobotnia noc! I jest dopiero północ! - Monique za to wydawała się być w szampańskim nastroju. I musiała być w tym “Olimpie” bo była w innej kiecce niż wczoraj wieczorem.

- Cześć! I dobry wieczór Soren. - Musette też zdążyła przyjechać. Skorzystała z tego, że znała się z maulą gospodyni podobnie jak ona z jej Georgem. I podeszła się przywitać i cmoknąć ze swoją kumpelą. ~ Jej! Naprawdę tu przyjechała! I coś mi wygląda na strasznie nakręconą! A myślałam do końca, że mi tylko wkręcasz! ~ skorzystała z okazji i szepnęła jej na ucho z radosnym niedowierzaniem.

- A czy ja cię kiedyś wkręciłam? - Alessa odpowiedziała Venture szeptem. Przywitała się ze wszystkimi gośćmi obejmując ich i całując w policzek, a potem mniej oficjalnie i bardziej gorąco. Cudownie było zobaczyć ponownie skład z zeszłej nocy, bo to oznaczało że balet robi się kilkudniowy a to już naprawdę dobrze rokowało na resztę weekendu.

Do Malkavianki podeszła z szeroko rozłożonymi ramionami, biorąc ją w objęcia, całując i siejąc entuzjazm.
- Świetnie, doskonale. Cieszę się że już jesteś, mam dla ciebie parę niespodzianek. - nachyliła się aby dodać ciszej - Będziesz grzeczna to pokażę ci je wszystkie.

- Oczywiście że mamy salę tortur - udała obruszoną choć nie przesadnie i przy witaniu Brujah pogłaskała go po twarzy - Przecież to porządny lokal. Sala tortur, glory hole, save roomy wyłożone folią, dziewczyny tańczące z ogniem i w kieliszkach, a wszystko do wzięcia. Zaczniemy od dziesięciu - pochyliła się aby dodać z ustami przy jego ustach - Taka rozgrzewka. Będzie ci mało mam jeszcze dwa razy tyle pod ręką, ale nie szarżuj. Nie chcę potem najazdu twoich kumpli z pretensjami że przez tydzień nie wracasz i nie ma im kto łomów ostrzyć albo łańcuchów oliwić.

- Nie bój się mała, moja buława cuda zdziała! - roześmiał się ukraiński primogen i nawet nie było wiadomo czy to jakiś stały jego tekst czy go właśnie zaimprowizował. Ale rozbawił i pozostałych.

~ Ojej a ja nigdy nie wiem co powiedzieć w takich sytuacjach. Czy bardziej opłaca mi się być tą grzeczną i posłuszną czy nie. ~ faworyta księcia obdarzyła gospodynię zmartwionym spojrzeniem. Jakby ta trafiła w jakieś jej stałe rozterki moralne. ~ Ale na pewno bym chciała zaliczyć jak najwięcej tutejszych atrakcji jak mi wczoraj tyle o nich opowiadałaś więc jestem gotowa do pełnej współpracy i kooperacji! ~ obiecała gorliwie i wesoło jakby znalazła złoty środek na właściwą odpowiedź.

- No dobrze moi drodzy to dziewczęta sobie przypudrują noski a was zapraszam na wycieczkę krajoznawczą. - Soren domyślił się pewnie, że jego podopieczna coś ma zamiar zdziałać z drugą blondynką więc jak obiecał rozłożył szeroko ramiona i nakierował ten pstrokaty i wesolutki tłumek we właściwym kierunku. I po chwili obie blondynki zostały bez zbędnych świadków.

Gospodyni objęła troskliwie gościa ramieniem, przyciągając bliżej siebie.
- Cudownie, cieszy mnie twoja… gorliwość. - ruszyła ciągnąc drugą blondynkę za sobą w drugą stronę niż pozostali, kierując do drugiej klatki schodowej. Ledwo weszły na schody gwar wejścia zniknał, zastąpiony przez dźwięki muzyki sączącej się gdzieś jakby z sufitu dość głośno aby dało się zrozumieć słowa, lecz na tyle cicho żeby wyeliminować konieczność krzyczenia do siebie.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=78gnqecSEw8[/MEDIA]

- Póki jeszcze jesteśmy we dwie chciałam ci powiedzieć tak prywatnie, że naprawdę bardzo się cieszę że jednak przyjechałaś. Zabawa zeszłej nocy była przednia, aż żal brał na myśl o rychłym świcie, chociaż jedno słońce gościło z nami tam, głęboko pod ziemią - Alessandra uśmiechnęła się ciepło, czule gładząc palcami bok Malkavianki - Nie muszę już się obawiać że moje biedne serce pęknie na kawałki jak lustro trafione kamieniem. Pozwól zatem że zaczniemy od przygotowania. - zmieniła ton na bardziej władczy, unosząc trochę brodę aby patrzeć z góry na towarzyszkę - Nie możesz się tak pokazać w sali zabaw, ale nie bój się. Pomyślałam o wszystkim, wszystko już przygotowane. Masz specjalne życzenia? Jedyne czego nie mam tutaj to dzieci i wybacz, ale ich do zabaw nie będę wciągać. Resztę życzeń… hm - kąciki jej ust wygięły się do góry - Rozważę.

- Oo… To nie zapomniałaś, że obiecałaś mi być moją panią i władczynią? Cudownie! - wyrocznia w wysokich szpilkach i kształtach zawodowej modelki czy aktorki przygryzła wargę z ekscytacji gdy gospodyni dała drobną próbkę swoich możliwości. Po czym chętnie wzięła ją pod ramię, podobnie jak wcześniej Soren i dała się jej prowadzić ćwierkając po drodze wesoło.

- No nawet nie wiesz jak mi teraz z tym trudno. Wszyscy tylko “nie gadaj z nią bo to faworyta księcia”, “nie zaczepiaj jej bo to faworyta”, “lepiej nie proś jej do tańca bo to faworyta tego kto urwa innym głowy gołą ręką”... I tak dalej. Znaczy nie narzekam na bycie z Oliverem no ale na takie pikantne zabawy odkąd zostałam z nim to mi znacznie trudniej. Jak byłam zwykłą blondynką, trochę nawiedzoną ale jednak bez żadnych pleców to łatwiej mi chyba było umawiać się na takie zabawy… No! Ale wtedy to mogłam najwyżej stać pod drzwiami “Meduse”, może mnie ktoś wtedy zaprosił do “The Hell” raz czy dwa… Dopiero jak Oliver zrobił mnie tu managerem to mogę wszystko poustawiać jak mi się podoba. I dlatego pierwsze co zrobiłam to otworzyłam drzwi. Aby nie było tak jak u Angelette, że prawie zawsze ci sami są zaproszeni. Chociaż w sumie nie wiem… Za cienka w uszach byłam aby mnie tam zapraszała to tylko tak słyszałam… Ale z drugiej strony w końcu jest primogenem Torreadorów to chyba nie siedzą tam tylko przy suchych drinkach… - szły tak we dwie ramię w ramię a z tego radosnego i nieco chaotycznego paplania dało się wyczuć, że panna Noel jest już teraz bardzo nakręcona na tą wspólną i jakże ciekawie się zapowiadająca noc.

- I to było miłe co powiedziałaś. O tym słoneczku i tak dalej. Zwłaszcza, że to szczerze. Umiem to wyczuć. Taki dar. Jak z tymi wizjami. Tylko to jak z intuicją. Trudno to ubrać w racjonalne argumenty to mało kto traktuje to poważnie. - w pewnym momencie pocałowała policzek nowej koleżanki w podzięce za te wcześniejsze komplementy. Tak ciepło i po przyjacielsku. A w końcu doszły do garderoby gdzie gospodyni planowała przebrać i siebie i swojego gościa.

- Aha, a życzenia! Widzisz i bym zapomniała co pytałaś… Czasem tak mam jak się rozgadam. Znaczy może trochę częściej niż czasem… A życzenia? Hmm… - już weszły do środka ale jeszcze Monique sobie przypomniała co ją Alessandra pytała. I zastanowiła się chwilę. - No tak! Chciałabym odwiedzić te gloryhole! Jestem strasznie ciekawa jak to urządziliście. Może coś mi podpasuje to tak urządzę u nas w “The Hell”. Ale oczywiście jakby nie było kłopotu i dało się tam nie tylko oglądać dziury to bym była rada. No i lubię jak ktoś mnie traktuje jak osobistą służącą do wyuzdanych poleceń. I to chyba tyle… Resztę zdam się na ciebie… - podumała jeszcze chwilę nad tymi życzeniami ale jakoś nic więcej jej nie przyszło do głowy bo ostatecznie pokiwała blond głową na znak potwierdzenia i obdarzyła swoją gospodynię promiennym uśmiechem.

- Tak myślałam, że akurat tą atrakcję będziesz chciała zobaczyć - de Gast zaśmiała się krótko i tonem zwierzenia dodała - Też ją lubię, znajdzie się więcej niż jedna buława, ale to potem. Teraz zapraszam - otworzyła niczym niewyróżniające się drzwi po lewej stronie korytarza i puściła Monique przodem wchodząc zaraz za nią i zamykając drzwi.

Pomieszczenie w środku miało może pięć metrów kwadratowych, brakowało okien, a pod ścianami stały wysokie szafy wypełnione najróżniejszymi ubraniami. Na przeciwko drzwi stała toaletka z oświetlonym ledami lustrem i stołek, a na stołku ułożono zwój nie pasującej do wystroju, jutowej liny. Była tak normalna, poślednia, że aż raziła oczy.

- Rozbieraj się - rozkazała, pchając ją na razie delikatnie w stronę krzesła i westchnęła - Tytuły i pozycja to z jednej strony błogosławieństwo, z drugiej kula u szyi. Ludzie inaczej patrzą, wymagają… widzą nas przez masę pryzmatów, jako figury na szachownicy, a nie żywych - parsknęła - Dobrze, nie tak. Figury na szachownicy, a nie istoty zdolne do odczuwania całej gamy emocji i mające w sobie coś więcej poza koronki na głowach albo towarzyskie gwiazdki na pagonach. Życie bez pragnień, bez pasji, tylko z normami i nakazami byłoby niewarte życia - wymruczała z ustami przy karku gościa, łapiąc ją za szyję jedną ręką - Wolę cię jako Monique, zdecydowanie… chcesz się na własnej skórze przekonać jak bardzo to zaproś mnie do siebie żebym i w twoim łóżku nauczyła cię pokory. A jakby się twój faworyt napatoczył mógłby popatrzeć. Albo dołączyć. Z pewnością byłoby czym zająć czas do świtu.

- I byś mnie sponiewierała i nauczyła pokory w moim własnym łóżku? - panna Noel widocznie lubiła takie dominująco - uległe zabawy całym sercem. Bo na każdy kolejny dotyk, słowo i polecenie jakie leciało od gospodyni zdradzała rosnące podniecenie. Tak z bliska, jak się ją miało w zasięgu dłoni i ust można było uwierzyć, że ma w sobie jakieś słoneczne światło i żar. Zdawały się z niej promieniować i podobne uczucia wywoływały w otoczeniu. Jak jedna zapałka jaka potrafi odpalić cały tabun świec w pomieszczeniu. Bez skrupułów zaczęła się rozbierać i nie protestowała gdy gospodyni ją popchnęła ku krzesłu czy złapała za gardło. Chętnie do niej przylgnęła i wykonywała jej polecenia.

- I chciałabyś też z Oliverem? - otworzyła oczy stojąc już w samych koronkowych majtkach i szpilkach. Zerknęła ciekawie na drugą blondynkę i pokiwała głową ze zrozumieniem i psotnymi spojrzeniem. - Tak myślę, że jakiś materiał filmowy jakbym mogła mu pokazać z dzisiejszej nocy to mógłby pomóc mi go przekonać. Zwłaszcza jakby to było coś ekscytującego i wartego oglądania. - zamruczała jak kotka i przeczesała dłonią włosy dominującej partnerki.

De Gast pozwoliła jej na to, a gdy skończyła nacisnęła gołe ramiona dłońmi zmuszając do klęknięcia przed sobą.
- Zostań - wydała krótką komendę pomagając w tym sobie stopą w szpilce którą położyła drugiej blondynce na barku i dodała - Musiałoby to być w miarę na dniach, zanim będę musiała opuścić miasto na nie wiem ile, ale w kościach czuję że trochę mnie nie będzie. Byłoby to idealne pożegnanie Paryża i ciebie. Dobre wspomnienie do grzania w długie, zimne dnie i pamiątka że jest do czego wracać. - na chwilę uśmiechnęła się łagodnie, lecz wyraz wyższości i chłodu równie szybko powrócił.
- Coś wymyślimy - klasnęła w dłonie trzy razy. Nie minęło więcej niż parę sekund, gdy drzwi otworzyły się, wpuszczając przez nie ulubioną służkę Torreador a także dwie kolejne. Niosły ze sobą fragmenty garderoby i jeszcze więcej liny.
- Jewel kochanie. Ma być z dziś nagranie, załatw to. - de Gast zaczęła ledwo szatynka zdążyła wejść. Rozłożyła ramiona pozwalając aby pozostałe służki zdjęły z niej suknię. Ostatnia pojawiła się dziewczyna w gorsecie i burleskowej stylizacji oraz różowych włosach spiętych w dwa natapirowane koki po bokach głowy, z małym kapeluszem tkwiącym miedzy nimi. Ona klęknęła za Monique aby bez słowa zacząć oplatać jej pierś liną. Zaczęła od przełożenia spotów przez żebra.

- Aha, nagranie… Dobrze… - dziewczyny co weszły nie mogły się powstrzymać aby chociaż na chwilę nie popatrzeć na to przedstawienie jakie dawała im szefowa i jej klęczący przed nią gość. Jewel szybko wyjęła smartfon i zaczęła uwieczniać scenę. Zaś koleżanki podeszły aby zacząć przygotowania z linami i gorsetami. Monique zaś stanowiła wdzięczny obiekt i do uwieczniania i dominacji. Aż sapnęła z ekscytacji gdy ramiona a potem szpilki sprowadziły ją do parteru i tam pokornie czekała na rozwój wydarzeń. Chociaż po minie i spojrzeniu dało się poznać, że właśnie na takie zabawy liczyła jak wczoraj powiedziała “tak” na to dzisiejsze zaproszenie.

- Ale to ma być nagranie dla Olivera. Chciałbym mu pokazać. - powiedziała ciepło Malkavianka dając się motać kolejnym splotom liny i sprawnym palcom jakie nią kierowały. Sama tak jak obiecała jeszcze w sali spotkań wykazywała w tym gorliwą współpracę.

- Aa! Takie nagranie! Dla księcia! Aa! Oo jaaa! Naprawdę mu to pokażesz? - Jewel chyba kapnęła się, że nie chodzi tylko o uwiecznienie obecnej sceny ale w ogóle całego wieczoru. I była pod wrażeniem kto miał być odbiorcą tego nagranego materiału. Zwłaszcza jak Monique energicznie i wesoło pokiwała głową.
- Dobra to lecę po kamerę! - zaśmiała się tancerka i szybko wyszła z pokoju. Zaś koleżanki pomagały szefowej i jej honorowemu gościowi osiągnąć przewidziany planem stan skompletowania stroju.

Wreszcie górna większa część tułowia Monique okryta została misternie wyglądającą plątaniną liny krępującej jej ramiona i ręce za plecami, przechodzącej między piersiami, pachwinami, po żebrach, udach i barkach, a pozwalajacej sprawnie podwieszać pakunek albo przyczepiać go do różnych powierzchni za pomocą pętelek wzdłuż kręgosłupa chociażby.

- Dziękuje Albertine, przekaż Cassienowi że za pół godziny chcę mieć go w “siedemnastce” - de Gast powiedziała do różowowłosej, a ta wstała, skłoniła się i szybko wyszła. Ona sama stała wyprostowana czekając aż służki skończą z klamrami wysokich do połowy uda czarnych, skórzanych butów na niebotycznej szpilce. Miała też czarny, skórzany gorset, pas do pończoch i pończochy, a także skórzane rękawiczki do łokcia. Jedynymi jaśniejszymi elementami stroju były kolczyki, naszyjnik i pierścionek z różą założony na rękawiczkę aby był idealnie widoczny.

Szybko z powrotem pojawiła się Jewel, akurat gdy do rąk Torreador jedna z dziewczyn podała z pietyzmem czarną szpicrutę. Malkavianka patrzyła na cały spektakl jak zaklęta, chociaż jęknęła gdy druga spokrewniona podeszła do niej i szarpnięciem za włosy podniosła do pionu przybliżając usta do jej ust. Rozchyliła je jakby chciała ją pocałować, lecz zanim to się stało, użyła dłoni. W pokoju rozległ się plask z jakim ręka zderzyła się z policzkiem gościa.

- Żałosne - Alessandra skwitowała z niesmakiem wciąż trzymając ofiarę za włosy. Wolną ręką zdarła z niej bieliznę nie patrząc na fakt, że ją rozrywa - Mówiłam że masz się rozebrać, nawet tego nie potrafisz… idź - dokończyła pchając ją mało delikatnie w stronę drzwi i dla lepszej motywacji traktując koncówką szpicruty po tyłku.

Zanim doszły do sali tortur Malkavianka zdążyła kilka razy zaliczyć podłogę, miała twarz zaróżowioną od uderzeń dłoni, a pośladki i uda znaczyły pierwsze czerwone pręgi. Prowadzona na smyczy z łańcucha trafiła do sali wielkości kortu tenisowego, z podłogą wyłożoną czarnymi, kamiennymi płytami łatwymi do zmywania. Pod sufitem świeciło parę niewielkim lamp dających mdłe, półmroczne światło na porozstawiane pod ścianami konstrukcje z drewna i metalu. Były tam najróżniejsze dyby, stoły do rozciągania, krzesła jak z wizyt u ginekologa, pręgierze, huśtawki, ławki i ściany z kratownicami wypełnionymi sprzętem do przeróżnych zabaw. De Gast strzeliła palcami, a z cienia zaczęli wyłaniać się ludzie, część z nich mijały na korytarzu gdy wchodziły do klubu. Pojawiła się również reszta gości.
- Godzina - blondynka w gorsecie wskazała zegar końcem bata - Zobaczymy czy tyle wytrzymasz. Jeśli ci się uda dostaniesz nagrodę w sali z dziurami… a teraz na kolana i proś o moje miłosierdzie. Inaczej spotka cię kara... znudzenia. Potrafisz być interesująca to to udowodnij- patrząc z góry uśmiechnęła się krótko do swojej nowej zabawki. Musiała pamiętać kogo ma przed sobą. Resztek książęcej faworyty Servio raczej nie usunie bez zgrzytów.

Każdy toczył swoje bitwy, nie wszystkie polegały na stanięciu naprzeciw wroga z bronią w ręku. Były też te gorsze, rozgrywające się wewnątrz głowy i tam zostawiające po sobie chaos pobojowiska, gdy rozterki zagłuszają rozsądek, a chęć działania pcha do przodu bez patrzenia na późniejsze konsekwencje.
Dla Ryan cały poranek był jedną, wielką walką z takimi chochlikami chichoczącymi prosto do ucha coraz to nowe pomysły, gdy spoglądała leniwym i wciąż zaspanym wzrokiem na martwą twarz mężczyzny goszczącego w jej łóżku. Tego, który zeszłej nocy wyłączył się zanim zdążyli zrobić cokolwiek poza przełożeniem nóg przez próg sypialni. Leżał teraz tak jak go zostawiła, nie zmieniając położenia choćby o milimetr, a ona uśmiechała się pod nosem roztrząsając równie genialne pomysły jak przeniesienie go do wanny i napełnienie jej wodą z lodem, spakowanie go do worka i wrzucenie do zsypu, czy do bagażnika auta lub chociaż na strych. Zawsze mogła go też owinąć w dywan i wywieźć gdzieś daleko poza miasto aby tam zostawić na waleta. Ewentualnie porzucenie gdzieś na zaplecze gejowskiego klubu mogło być całkiem zabawne…prawie sięgnęła po telefon aby wezwać Maxa i dać wydarzeniom toczyć się w nowym rytmie. Jej dłoń zamarła kilka centymetrów nad urządzeniem i tak została.

Czas się zatrzymał, każda sekunda wydłużała się nieznośnie i była dla Margaux torturą. Jej oczy przybrały kolor ciemnej zieleni. Na bladej twarzy malowało się napięcie, jakby toczyła wewnętrzną walkę.

Nie potrafiła sobie przypomnieć kiedy ostatnio podobna sytuacja miała miejsce trudno powiedzieć. Może osiem, a może i więcej lat wstecz. Tym razem było jednak inaczej, bo gość nie żył… czyli nie chrapał, nie pierdział i nie zabierał kołdry, lecz także nie oddychał i bliżej mu było do elementu dekoracji niż żywego człowieka.

Zaufał potworowi w ludzkiej skórze, został bezbronny mimo…

-Łajza z ciebie, John - przestała się uśmiechać czując ciężar w klatce piersiowej. Dobrze się bawiła zeszłej nocy, dawno z nikim nie rozmawiała tak… zwyczajnie. Zabrała palce znad smartfona, kładąc się na boku i patrzyła na nieruchomą twarz odległą od jej twarzy o raptem szerokość dwóch dłoni.

Trwała tak otoczona melancholią, póki przez martwe tkanki nie przeszedł pierwszy skurcz znamionujący powrót Brujah z nicości.

-Cześć - odezwała się cicho gdy otworzył oczy, a krzywy uśmieszek powrócił na jej usta - Jak się spało?

Ciało Johna było nieruchome. Martwe. Najpierw gałki oczne potoczyły się dookoła, Nie był u siebie. Chwilę potrzebował, żeby ocenić gdzie jest. Gdy juz łożył wszystkie fakty powiedział spokojnie:
- Cześć.
Poprzedniego wieczoru zasypiał z rumieńcem życia. Dziś był trupio blady. Usiadł na łóżku i spojrzał na bose stopy.
- Dzięki, pewnie musimy się szykować do wyjścia.
Zaczął zakładać wysokie buty. W sumie wygląda jak prawdziwy Brujah. Bojówki, kurtka, ciężkie buty, łańcuch.

- Ile mamy czasu? - zapytał patrząc na telefon. Ten okazał się rozładowany.

Margaux spojrzała na zegarek na nadgarstku i zmrużyła jedno oko.
- Godzinę. Plus minus. Nieźle, nie dość że odpadłeś wczoraj zanim tak naprawdę zaczęliśmy, to teraz chcesz się zmywać nawet bez śniadania. Zapraszam cię do swojego domu, łóżka nawet, a ty mi zaliczasz zgon na wejściu - wstała płynnym ruchem żeby podnieść jedną nogę i zastopować jego pracę nad butami dźgnięciem nagą stopą prosto w ręce. Przed letargiem przebrała się w krótkie szorty w szkocką kratę i białą koszulkę z logiem jednej z sieci restauracji szybkiej obsługi.
- Śniło ci się coś miłego? Mam nadzieję, że tak. Bo ja się całkiem nieźle bawiłam - przechyliła kark w bok aby obserwować towarzysza spod rzęs.

Popatrzył w górę na stojąca nad nim Tremere. Powoli przeniósł dłoń na głowę i podrapał się, jakby szukając odpowiednich słów.
- Przepraszam - powiedział w końcu. - To nie tak, że coś jest nie tak, czy coś… tylko widzisz… We mnie nie ma już wiele z człowieka. Czuję, że w tobie jest tego więcej - złapał ją za rękę. - Padam gdy słońce zbliża się do horyzontu. Od przemiany zamordowałem wiele osób. Każde zabrane życie odbiera namiastkę tego jakimi jesteśmy ludźmi. Tego nie da się cofnąć...
Patrzył w jej oczy.

- Nie jest jeszcze tak źle, skoro pamiętasz jeszcze czym jest “przepraszam” i jak się go używa - prychnęła pod nosem. Poruszała przez chwile wargami zbierając się do powiedzenia czegoś, albo splunięcia kwasem.
Wreszcie westchnęła i odwzajemniła uścisk dłoni, zabierając też nogę. Zamiast go trącać kucnęła, opierając łokcie o jego kolana.
- Nic ci nie zrobiłam, chociaż uwierz mi, opcja z usztywnieniem pewnych twoich części chodziła po głowie dość intensywnie. Nie wiem, może to ta kurtka - wzruszyła ramionami łapiąc kontakt wzrokowy, a przez jej twarz przeszedł skurcz. - Dziękuję za wczoraj, naprawdę świetnie się bawiłam. Pomyślałam… - zacięła się, opuszczając głowę i wbijając wzrok w ich ręce.
- Błąd logiczny, moja wina.

Brujah wstał pociągając Tremere za sobą.i położył jej palec drugiej ręki na ustach.
- Nie musisz nic mówić. Spokojnie.
A po tych słowach jak gdyby nigdy nic ją objął przyciskając mocno do siebie.
- Przestań o mnie myśleć jak o człowieku. Przestań o nas myśleć jak o ludziach. Każde z nas jest potworem. Na swój, prywatny sposób. Ale każde z nas potrzebuje bliskości. Nie koniecznie z usztywnieniem.
Odsunął ją nieco, tak, żeby mógł patrzeć w jej oczy. Uniósł też ich splecione ręce i uśmiechnął się nieco.
- Jeśli naprawdę zależy ci na zabawach z usztywnieniem, to jestem pewny, że Alexa coś ma - anglik przekręcił imię Toreadorki. - Ona ma też sporo żywego inwentarza do takich rzeczy. Ale oboje wiem, że gdyby chodziło o to, to nie rozmawialibyśmy teraz.
Na koniec wziął ich splecione dłonie i pocałował wierzch jej ręki.Poczuła, że jest trupio zimny.
- Jeżeli robisz jajecznicę na śniadanie, to odpuść. Całą wyrzygam - zakończył żartem w nadziei na rozładowanie atmosfery.

- I jeszcze niby miałabym po tobie sprzątać… rozczarowanie rośnie w miarę istnienia - Ryan sapnęła przymykając oczy aby chociaż na chwilę uciec przed jego wzrokiem i widokiem. Zwykle chorobliwie blada bez rumieńca życia twarz stała się po prostu trupioblada i nieruchoma. Oprócz szczęk, te drgały delikatnie pod skórą. Mimo że nie musiała przełknęła ślinę czując drapanie w gardle które analityczny umysł mógł łatwo zrzucić na nagłą suchość.
- Jesteśmy potworami, nie musisz mi o tym przypominać - chrypnęła - Pamiętam o tym, doskonale zdaję sobie sprawę z sytuacji. Jakbym potrzebowała… kurwa, przecież mówiłam ci - zabrała ręce obejmując się ramionami jakby nagle zrobiło się jej zimno. Jeśli trupy mogły być zdolne do odczuwania temperatury.
- Ty już naprawdę nie czujesz… pociągu? I nie chodzi mi o towarowy albo ekspres z Vichy do Paryża. Nic kompletnie? Chęci aby kogoś dotknąć… pocałować? - wyrzuciła na wydechu, a potem pokręciła głową odganiając kolejną durną myśl.

- Czuję. Ciągnie mnie twoja krew. - Przysunął się blisko wodząc nosem po jej szyi. - Bardzo. Ale staram się hamować. Wiesz, przemiana wiele we mnie zmieniła.
Odsunął się znowu.
- Zresztą, pociąg nie musi być fizyczny, prawda? Tutaj chodzi o to, jaką mamy naturę. Kira zrobiła ze mnie bestię. Zobacz, Carl pije wyłącznie ze zwierząt, bo szanuje ludzi. Ty pijesz z paczek - wskazał na lodówkę. - Alexa cały czas celebruje swoje seksualne perwersje, bo kurczowo trzyma się człowieczeństwa. Ja, gdzieś to odpuściłem. Powiedz mi…
Teraz mierzył ją dokładnie wzrokiem:
- Aż tak ci to przeszkadza?

Nastała cisza podczas której oboje mierzyli się wzrokiem i milczeli. On bo zadał pytanie, ona bo usilnie zaciskała usta w wąską kreskę, wbijając paznokcie w przedramiona. Język i głowa podsuwały coraz to kolejne cięte, żmijowe riposty. Uczynne zęby zaciskały się na głucho aby nie pozwolić im zmienić się w dźwięki które zawisną między nimi jak kolejne cegły niepotrzebnego nikomu muru. Margaux kupowała czas, tyle ile się dało, aż wreszcie odetchnęła bardzo powoli.
- Nie jestem głupia, wiem czym jesteśmy. Wiem, że nie uratuję cię, ani siebie. Nie zmienię. Nie ma dotknięć magicznych różdżek i pstryk - strzeliła palcami odrywając je na moment od skóry - Nic nie zmienię, zresztą kim do diabła niby jestem aby wyrokować czy potrzebujesz ratunku nie wiedząc czego tak naprawdę chcesz? Jesteś jaki jesteś i kim jesteś. Ani zwierzęciem trzymanym w klatce i karmionym z doskoku, ani niewolnikiem czyichś oczekiwań, ani marionetką tańczącą na sznurkach z kłamstw i półprawd. Nie zasługujesz na to.

- Za to ty zasługujesz na całą prawdę. Ale mam wielką prośbę. Nie chcę, żeby ktokolwiek poza tobą się dowiedział o tym co ci powiem. I wybaczę ci nawet docinki o impotencji, ale w tej kwestii chcę absolutnej tajemnicy. Ok? - John usiadł na krześle i czekał znów.
- Nie mogę ci dać tego, czego chciałaś. Ale mogę dać coś, co dla mnie jest ważne. Moją historię.

- Będę milczeć jak grób - mruknęła cofając się do tyłu aż jej łydki natrafiły na materac łóżka. Usiadła na brzegu, podciągając kolana pod brodę i oplotła je ramionami.
- Impotencja to nie problem. Albo kawałek drutu, albo niebieska tabletka, albo załatwię to na własną rękę - uśmiechnęła się blado.

Kiwnął głową.
- To na początek, nie mam na imię John. Znaczy… mam. Ale za życia nie miałem. Jako Jason Stibitz wykładałem w Londynie. Mam doktorat z matematyki stosowanej i inżynierii teleinformatycznej. - John poczekał na reakcję detektyw, a ona najpierw mrugnęła parę razy, potem zmarszczyła czoło i na koniec uniosła jedną brew.

- Naprawdę spryciarz z ciebie - powiedziała nie kryjąc uznania. Oparła brodę o prawe kolano - Co w takim razie, spryciarzu, sprawiło, że jesteś tu teraz z wątpliwej jakości ex-gliną w stanie dalekim od tego pozwalającego na prowadzenie wykładów gdzieś na renomowanej uczelni?

- Pomagałem tworzyć pierwsze systemy analiz Big Data na świecie. No i jak wiele osób wybrałem prywatę, zamiast pracy na uczelni. Przeniosłem się do Francji na ciepłą posadę kierownika zarządu do spraw rozwoju, czy inne gówno z czterema linijkami tekstu w rubryce “stanowisko”. Z grubsza robiłem to samo, za lepsze pieniądze. Tylko musiałem liznąć język. No, i poznałem kobietę - martwe oczy Johna zdawały się zaszklić nieco.
- Na kilka miesięcy przed planowanym ślubem napadli nas. Grupka ciapatych imigrantów. To było krótko po kryzysie w 2008 roku. Pobili mnie do nieprzytomności. Ją zgwałcili, a potem pobili. Trafiłem do szpitala. Nie mogłem chodzić. Doszedłem do siebie tylko, dzięki korporacyjnemu ubezpieczeniu i absurdalnie drogiej rehabilitacji. Policja nie była w stanie udowodnić winy tym dupkom.
John zacisnął pięści i na moment szczęki.

Kilka metrów dalej Ryan siedziała kręcąc głową w milczeniu po prostu słuchając, a to co słyszała coraz mniej jej się podobało. Znała wiele takich historii, zdecydowanie zbyt dużo. Zbyt wiele razy miała tę wątpliwą przyjemność być ich częścią jako jedno z ostatnich ogniw opowieści zbierające to, co po masakrach zostawało. Tu niewiele dało się zrobić, nie dało się cofnąć czasu, zmienić podjętych decyzji. Choćby nie wiadomo jak mocno się nie pragnęło przeszłość zostawała czymś równie niezmiennym co wyryte na nagrobnej płycie epitafium.
Naraz opuściła nogi na podłogę i wstała płynnym ruchem, a gdy prostowała plecy znów oddychała, czując jak serce pompuje krew wewnątrz jej żył, a przynajmniej całkiem nieźle to imituje.

Bez słowa podeszła te parę kroków chwytając stanowczo Brujah za rękę i pociągnęła sugerując aby powstał, a kiedy to zrobił, poprowadziła z powrotem na łóżko.
- Połóż się - nie patrząc na niego popchnęła go na materac kładąc się obok gdy rozłożył się w poziomie. Po krótkim zastanowieniu przysunęła się, kładąc brodę na jego barku i obejmując ramieniem w pasie. Nie mówiła, słowa bywały czasem zbędne. Zamiast tego wbiła ciemnozielone, smutne oczy w jego oczy. Nie słyszała o tej sprawie, pamiętałaby… tylko w tamtym czasie mieli sporo roboty, zbyt wiele podobnych spraw, więc ta utonęła w morzu podobnych tragedii.

- Znalazłem ich. Po rehabilitacji zapiałem się na boks i judo. Trenowałem do bólu. Zresztą, rehabilitacja nauczyła mnie, że ból nie jest granicą. Wszystkie moje pieniądze przerzuciłem na papiery wartościowe. Wtedy żyłem jak menel. Sypiałem pod mostem, żeby się zbliżyć do nich. Znalazłem ich. W tej dzielnicy. Mieli swoje życie. Swoje dziewczyny. Dzieci. Swoje marne, nic nie znaczące życia. Jednej nocy dopadłem całą trójkę. Byli pijani, albo zaćpani. Ale zatłukłem ich na śmierć. Jednemu tak zmasakrowałem twarz, że nie szło go zidentyfikować po uzębieniu. A później poszedłem na komisariat z kawałkami ich mózgu na bluzie. Cały we krwi. Poszedłem i powiedziałem, że zamordowałem trzy osoby. Powiedziałem też kim jestem. Tak, dowiedziała się o mnie Kira. Ktoś na komisariacie był powiązany z Kirą. Nie minęła godzina gdy przyjechali po mnie panowie machający legitymacjami Interpolu. Anarchistce szykującej się do zdrady wpadł w ręce doktor informatyki, który już był potworem. Ona, tylko ulepiła z tej gliny swoje narzędzie. Jason Stibniz oficjalnie zmarł w więzieniu Interpolu jako morderca. Narodził się John Black. I kilka innych osób, bo to nie moja jedyna tożsamość. Resztę smutnej historii znasz. Po załatwieniu Kiry ludzie Hetmana znaleźli mnie w jej leżu i “dali wolność”.
Odwrócił się. Doktnął jej podbródek.
- To mogę ci dać. Prawdę o mnie. Prawdę o tym, że byłem potworem, zanim stałem się potworem. Szukałem śmierci i ją znalazłem. Teraz mam nowe życie. W cudzysłowie życie, ale życie. I staram się w nim zakotwiczyć. Dziękuję ci za to, że mi pomagasz. Dziękuję, że jesteś taka i że wpuściła mnie do swojej bezpiecznej kryjówki. Więc teraz możesz być spokojna. Seks nie jest największym problemem.

Tremere nie uciekła, pozwoliła się dotknąć i nawet się uśmiechnęła samej drapiąc Brujah po żebrach powolnym, uspokajającym ruchem.
- Taka, czyli jaka? - spytała przewracając oczami - Oprócz głupia i naiwna oczywiście. O rzeczach oczywistych nie ma co gadać. - zamilkła, a jej dotyk przeniósł się wyżej, tam gdzie zarośnięta szczęka.
Przyłożyła do niej dłoń.
- Spotkała cię niesprawiedliwość, przemoc i krzywda. Jak mawiał Machiavelli gdy krzywdzi się człowieka, należy to czynić w ten sposób, aby nie obawiać się zemsty. Pewnie były inny drogi, tamci popełnili więcej niż błąd pozostawienia cię przy życiu które złamali. Zemściłeś się, wedle Kodeksu Hammurabiego miałeś do tego pełne prawo. Zbrodnia i kara, krzywda i zemsta, wcześniej czy później, ale zawsze idą w parze… przykro mi… Jason. Może gdyby przydzielono mnie wtedy do tej sprawy coś by się zmieniło, a może nie zmieniłoby się nic. Bo to przeszłość, nie mamy już na nią wpływu. Zostaje teraźniejszość i przyszłość, jakakolwiek by ta ostatnia nie była. Nawet jeśli to cykl doby odmierzany zdychaniem o świcie i powstaniem z martwych o zmierzchu… a pomyśleć że po prostu… a nieważne - pokręciła głową, a na jej usta wrócił krzywy uśmieszek - Nie masz za co dziękować, mówiłam ci przecież. Pilnuję ci pleców, nie przypominam sobie aby moja służba się skończyła. Jestem po to, aby chronić. Tak nas uczyli w szkole, wiesz? Może nie była to matematyka, ale równie proste co dwa dodać dwa.

Odgarnął jej włosy z twarzy.
- I proszę, mów mi John. Jason gnije w więzieniu. Albo nie żyje. NIe wiem.- powiedział.

- A twoja narzeczona? - spytała, choć korciło aby dowiedzieć się potem. Na własną rękę. Korciło przez całe ćwierć minuty.

Johny spojrzał ze zdziwieniem. Po chwili zrozumiał, że to co dla niego było oczywiste nie zostało dotąd wypowiedziane i powiedział:
- Ona tego nie przeżyła. A ja nie mogłem jej pożegnać, bo trzymali mnie tydzień w śpiączce farmakologicznej. Czy nie powinniśmy się już zbierać?

Ryan zastanowiła się, a przynajmniej tak to wyglądało.
-A nie chcesz się umyć? - zapytała, dodając zaraz potem - Nie chcę nic mówić, ale trochę od ciebie jedzie. Eh John…

- I tak nie mam ciuchów na zmianę. Zdaje się, że na spotkaniu z Aurorą wpiszę się w schemat klanu Brujah w stu procentach.
Podrapał się po ramieniu.
- Ale skoro mówisz, że powinienem. Na pewno masz jakiś lawendowo damski żel pod prysznic i chcesz się potem ze mnie nabijać, że pachnę jak licealistka.
John zmienił ton głosu, jakby chciał zostawić za sobą wszystko o czym mówili dotychczas.
Tremere obdarzyła go ciężkim spojrzeniem, chociaż oczy jej się śmiały, więc efekt nie wyszedł złowrogi.

-Wyrwałam w klubie przystojniaka w skórze i glanach, zaprosiłam do siebie, a ten zamiast zrobić mi rewizję osobistą zaliczył zgon, a potem rano zamiast zetrzeć nienajlepsze wrażenie zrobił mi sieczkę w głowie. Ręce opadają - odetchnęła ciężko - Przynajmniej sobie popatrzę… co zostaje? Śmierć już nie, za późno, ale cierpienie i ból ciągle są w modzie. Chodź, nie lubię lawendy. Lepsza jest trawa cytrynowa i bergamotka - zaczęła się podnosić ciągnąc go za rękę.

Nie opierał się. Zdjął buty i zaczął się rozbierać już po drodze do łazienki. W samej łazience rozebrał się do naga. Był sporych rozmiarów, ale fakt, że przed przemianą poświęcił dużo na treningi powodował, że nie wyglądał jak typowy profesor czy dyrektor. Mięśnie rysowały się wyraźnie pod skórą, choć nie jak u kulturysty. Raczej jak u robotnika budowlanego, dla którego mięśnie były narzędziem pracy. Nie krępował się ani trochę. Stał nago przed Margoux.

Ona zaś nie krępowała się, wodząc wzrokiem po odsłoniętej skórze torsu, brzucha i ud, a na jej twarzy pojawił się ponury wyraz. Zrobiła krok do przodu, potem drugi i kolejne, aż stanęła bezpośrednio przed nim.
Mruknęła cicho, zagryzając dolną wargę, a policzki i szyja pokrył jej lekki rumieniec.

-Czy… khm - odchrząknęła kładąc dłoń na środku szerokiej, nieruchomej piersi - Czy chcesz, znaczy w razie czego mam jakieś ciuchy Maxa. Powinny pasować.

- Będę wdzięczny - uśmiechnął się. Po chwili spojrzał na jej dłoń na swojej klatce piersiowej. - A może ty chciałaś pierwsza się wykąpać? Nie wiem, ja nigdy nie byłem dobry w te konwenanse.
Zamiast kroku pod prysznic zrobił krok do przodu w stronę detektyw.

Nie cofnęła się, ich ciała wpadły na siebie, poczuła aż nazbyt wyraźnie górującą nad nią wzrostem i wagą górę mięśni, a oddzielała ich raptem cienka warstwa materiału podkoszulki i spodni.
-Uważaj, bo użyję… środków przymusu bezpośredniego - warknęła chrypliwie, próbując zachować coraz mocniej czerwoną, ale jeszcze twarz. Wbiła paznokcie w jego pierś, sapiąc ciężko i oblizując wargi - Jeszcze zostało we mnie dość z człowieka, aby zapomnieć o zasadach.

Złapał Tremere mocno za ramiona, a potem szybkim ruchem wciągnął pod prysznic. Niemal uderzył nią o płytki i przycisnął z całych sił. Zaczął całować mocno po karku, a szybkim ruchem dłoni rozdarł podkoszulek.

Zaskoczył ją, dało się to wyczuć przez pierwsze sekundy gdy biernie uderzyła o ścianę mrugając i patrząc na białe płytki jakby widziała je pierwszy raz w życiu. Chłód atakował od przodu, zimno atakowało też z drugiej strony… i usta, one zostawiały na skórze palące ślady.
Jęknęła kiedy czarna bawełna podarła się z trzaskiem, a krew zawrzała. Kraciaste spodnie opadły do kostek.
Razem z resztką ubrania na podłogę opadły też resztki logiki.
-Tak bez długopisu? - wydyszała zapierając dłonie o ścianę i przyciskając pośladki do jego bioder.

Brujah jedną ręką złapał jej nadgarstek. Drugą ścisnął pośladek. Czuła jego wysunięte mocno kły gdy ją całował. Kolanem rozszerzył jej nogi. Słyszała jak pomrukuje. I poczuła coś jeszcze. Wampiry miały tę zdolność, że umiały kontrolować przepływ krwi w swoim ciele. Gdy było to konieczne potrafiły zwiększyć jej przepływ tam, gdzie było to potrzebne. John nie mówił do niej. Był równie brutalny jak w Leclercu. Wdarł się bez ostrzeżenia przytrzymując jej nadgarstki i pośladek. Kły zaś coraz śmielej wodziły to z jednej, to z drugiej strony szyi. Zaczął wykonywać rytmiczne ruchy szybko, silnie, jak maszyna, bez potrzeby łapania oddechu i bez litości. Nie było słów, nie było zamiłowania. Każde zderzenie ich bioder wbijało Tremere w ścianę, aż ciche z początku jęki przeszły w przeciągły skowyt gdy atakowane ciało zaczęło tężeć, szorując piersiami po białych kafelkach, a nieznośny ucisk w trzewiach w końcu rozerwał je w potężnym impulsie uniesienia… jednak i wtedy nie odpuścił, wbijając kły w kark detektyw. Świat zwinął się, niknąc w jaskrawym wybuchu wynoszącym rozedrganą jaźń wysoko ponad dachy paryskich kamienic, gdzie przez chwilę dane jej było dotknąć absolutu spełnienia, a gdy się skończyło nie dała rady ustać na własnych nogach. Trwała w zawieszeniu gdzieś pośrodku nicości, bicia własnego serca i w ramionach będących jedyną podporą przed upadkiem póki rzeczywistość nie zaczęła znów do niej docierać.

I wtedy nawet wzięli ten prysznic.

***

Drogę do Olimpu detektyw przebyła jak we śnie, oparta o Brujah na tylnej kanapie zamówionego Ubera. Trzymała głowę na jego ramieniu, przyciskając czoło do szyi i czuła drapiącą brodę gdzieś na czubku swojej głowy.
Milczeli oboje, każde pogrążone w swoim świecie chociaż dzielili jedną przestrzeń. Już bez zgrywania, docinek. Impas i coś, czego Ryan nie umiała nazwać, lecz podobało jej się.
Osowiałym wzrokiem patrzyła na migające za oknem ulice Paryża i nie myślała o niczym, pozwalając sobie na luksus trwania w zawieszeniu, gdy wypita przed wyjściem jednostka krwi rozprowadzała po ożywionym ciele spokój. Senna atmosfera udzieliła się jej po całości, w pewnym momencie zamknęła nawet oczy i otworzyła je dopiero gdy dotarli na miejsce.

Wtedy też wytoczyła się na chodnik i wbijając ręce w kieszenie jeansowej kurtki, ramię w ramię z Johnem weszli do hotelu. Tam przywitała się z resztą każdemu kiwając na powitanie głową i uśmiechając sympatycznie.

- Jesteśmy jednym zespołem. Gdybyś nie związał go walką i nie wziął na siebie roli naszej tarczy ochronnej mogło się skończyć kompletnie inaczej, dzięki Bruno - odpowiedziała Gangrelowi, klepiąc go w ramię bo i taka była prawda. Dostali zadanie w terenie na które wyszedł komplet i komplet miał wrócić mimo wszelkich przeciwności. Z tarczą, albo na tarczy, nikt nie zostawał.

Zanim pojawiła się Aurora Margaux zdążyła jeszcze wymienić parę zdań ze standardowo odstawioną Toreador, a potem się zaczęło.

Jednak Sabine nie pomyliła się, wielka krwawa bitwa z jej wróżby okazała się bardzo trafnym określeniem. Słuchając szeryf zdradzającej gdzie i na czym polegać będzie ich zadanie, Tremere uśmiechała się pod nosem. 18 czerwca 1815 roku pod Waterloo na terenie Królestwa Niderlandów miała miejsce ostatnia bitwa Napoleona Bonaparte. Armia angielska dowodzona przez Arthura Wellingtona wraz z armią pruską Gebharda Blüchera rozbiły wojska francuskie. Bitwa, która rozpoczęła się około 11.30 przed południem, trwała do późnych godzin nocnych. Przez cały dzień Francuzi atakowali pozycje brytyjskie, a Wellington bronił się, mając nadzieję na przybycie armii Blüchera. Korpusy pruskie nadciągnęły pod wieczór, co dodało otuchy słabnącym żołnierzom brytyjskim. Około 21.00 natarcie francuskie załamało się na skutek ostrzału Gwardii Cesarskiej przez żołnierzy z brygad Peregrine’a Maitlanda i Fredericka Adama. Dodatkowo pruskie oddziały Friedricha von Bülowa uderzyły na Francuzów z flanki. Wśród oddziałów francuskich, które nie uległy powszechnej panice był batalion gwardii Pierre’a Cambronne’a. Miał on na wezwanie Brytyjczyków do poddania się odpowiedzieć: La garde meurt, mais elle ne se rend pas. Gwardia umiera, ale nie poddaje się. Inne źródła podają, że odpowiedział on Brytyjczykom tylko jednym słowem: Merde! Chwilę po tym jego batalion został zdziesiątkowany przez strzały artylerii.

Czuła ekscytację. Zlecone zadanie przypominało jej poprzednie życie: obserwuj, zbieraj informacje i dowody, a potem działaj. Precyzyjnie, jak pociągnięcie skalpelem.

- Jaki jest czas operacyjny… ile mamy czasu na wykonanie zadania? Wyznaczasz górny limit po którym musimy na powrót wrócić do Paryża bez względu na stopień zaawansowania śledztwa? - spytała po czym pochyliła się do przodu opierając łokcie o kolana i łącząc ze sobą dłonie - Co ile mamy się meldować? Czy w razie konieczności, jeśli przyjdzie nam działać szybko bez wcześniejszego uzyskania rozkazów mamy wolną rękę? Nie chcę aby później urządzono nad nami sąd. Odpowiadamy bezpośrednio przed tobą, pośrednio przed twoim agentem, to rozumiem, skoro nasi maulowie i primogeni pozostają poza strefą osób wtajemniczonych. Dla nich wersja studentów czy formuła że nie zostaliśmy zobligowani do udzielania informacji poufnych? Wspomnę o ekstremach, ale jeśli Maska przestanie się nadawać do służby, albo zaginie, jakie są dalsze procedury?