Kości zostały rzucone. W tym wypadku nie raz. Dijan zaczął bardzo dobrze od wyrzucenia złodzieja. Niestety, w pierwszej rundzie nie było na stole żadnej monety, którą mógł zgarnąć. W następnych rundach łotr raczej zyskiwał niż tracił. Był ostrożny, potrafił grać. Rzucał kości w wyuczony sposób - zawsze się turlały, ale nigdy nie zderzały ze sobą. Zauważył również, że podobną taktykę miał Rivera, a jak się zapomniał nawet Kargar.
Jedyną osobą która ewidentnie nie wiedziała jak grać był Niedźwiedź.
~ Może być gorąco, jak przegra. Bo wygrać może tylko przypadkiem ~ pomyślał. Mężczyzna rzucał mocno, kości turlały się bez żadnego planu. Raz prawie wygrał, ale kości odbiły się od siebie i ostatecznie olbrzym musiał obejść się smakiem.
Niedługo potem Tymora uśmiechnęła się do uniżonego sługi Dijana i na stole wyturlały się dwie szóstki.

- TAK! - krzyknął z radości Dijan, na chwilę opuszczając gardę. Trwało to jednak dosłownie chwilę. Znów był gotów na wszystko, w szczególności na atak ze strony przegranych. To jednak nie nastąpiło. Olbrzym i szarlatan zmięli w ustach przekleństwa i mniej lub bardziej kulturalnie pożegnali się z pieniędzmi.

- Dzięki, to gra pomiędzy Tymorą, a nami śmiertelnikami, ale widziałem, że też potrafić grać w kości. Może następnym razem się zrewanżujesz? - zrewanżował się Kargarowi z Mithralowych Czaszek chowając pieniądze do kilku sakiewek umieszczonych przy pasku i w kieszeniach skórzni.

- To co z tą robotą? Jeśli potrzebujesz kogoś dyskretnego, kto potrafi
otworzyć skrzynie w leżu smoka - mężczyzna wskazał pusty już stół z polem 7, jakby były to jego referencje - to możemy się dogadać.

- Tak, brakuje nam odważnych ludzi o takich zdolnościach. - skinął Kargar. Udział w łupach będzie uczciwy. Ty też jesteś zainteresowany Rivera?

Nagle zadumał się i z melancholijnym namysłem przysłuchał się pieśni Lu o poległych towarzyszach.

Jak przystępujecie do naszej drużyny, to wypijcie z nami za poległych druhów, Nevara i Hassana- rzekł, podnosząc kufel do góry.

Po skierowanym do niej komentarzu Bezimiennego, Jusron wystawiła język i zamerdała nim na mężczyznę.
Gdy znaleźli się w łaźni, półdrowka zrzuciła z siebie szlafrok i jak ją bogowie stworzyli stanęła przed nastolatkiem. Podeszła do niego całkiem blisko i wyciągnęła się na palcach by przynajmniej trochę zrównoważyć różnicę ich wzrostu. Pociągnęła nosem w udawanym obwąchiwaniu.
- No tak.. te ciuchy trzeba natychmiast zdjąć… - to powiedziawszy poczęła sukcesywnie uwalniać mężczyznę od garderoby. Gdzieś w połowie tej czynności, zaczęła napierać na Bezimiennego pocałunkami tak, że mężczyzna musiał cofać się do tyłu, aż w końcu, wpadł do wanny. Kobieta śmiejąc się skoczyła za nim. Kąpiel zaczęła się na dobre.

Kargar zauważył przypatrującego się im, dziwnego, młodo-starego mężczyznę o siwych włosach. Nagle rozszerzył oczy, widząc symbol Bane na jego tarczy.

- Jestem Kargar z drużyny Mithrilowych Czaszek - wstał i podzedł do przybysza, Dobrze widzieć wyznawcę Czarnego Pana - pokazał noszony pod koszulą symbol Bane - przysiądź się może do nas.

Kiedy Galvin przysiadł sie do stołu, Kargar zawołał do karczmarza - kolejka dla wszystkich przy tym stole! Był zadowolony, miał już kilku potencjalnych i całkiem dobrze rokujących członków drużyny.

- Jestem Kargar z Zhentil z dużyny Mithrilowych Czaszek, w której święty mąż by się przydał. Dzisiaj wróciliśmy z wyprawy do Boru, gdzie walczyliśmy z wieloma plugawymi wrogami - bandą kryjących się po lasach zbójów zwanych Czerwono-Czarnymi, którzy nawet orków i goblinów przyjmują w swe szeregi oraz dwójką harpich wiedźm. Właśnie pijemy za 3 towarzyszy, którzy podczas wyprawy polegli.

- Mam nadzieję, żeście swych towarzyszy pomścili – rzekł Galvin nie oczekując potwierdzenia czy też zaprzeczenia – zanim zdecydujemy czy skrzyżować nasze ścieżki przedstaw mi resztę swoich kamratów. Jak rozumiem, nie wróciłeś z tej wyprawy jako jedyny żywy?
Kapłan domyślał się, że w skład kompanii Kargara może wchodzić młody barbarzyńca, zwalisty półork oraz, pomimo jego szczerych nadziei, że się myli, mroczna elfka szukająca właśnie doznań cielesnych. Tych osób nie widział w karczmie w ciągu ostatniego tygodnia, więc z dużą dozą prawdopodobieństwa mógł przypuszczać, że dopiero co przybyli do Kamienia Grzmotów.
W międzyczasie Galvin skinął na dziewkę służebną, a gdy podeszła rzucił – to co zwykle, tylko szybciej niż wczoraj i żeby znów przypalone nie było!

Oczywiście, że pomściliśmy, tak jak nakazuje Czarny Pan, inaczej byśmy nie śmieli tu wracać. Głowy bandytów już oddaliśmy na nagrody, ale harpiii mogę ci pokazać. - odparł Kargar twardym jak stał głosem, po czym złagodził ton.

- Poznaj moich towarzyszy - ta urocza trubadurka, która właśnie śpiewała to Lady Lucilda, elf to dzielny łucznik i tropiciel Liadon. Jest też z nami pół-ork Orr, mocarny wojownik Bezimienny z dzikich plemion i Jusron z drowiej krwi, którzy... hm.. odpoczywają na górze. A to Dijan i Rivera, którzy rozważają przyłączenie się do nas.

- Może być - odparł na propozycję Kargara Rivera - ale nie zostało mi za wiele lwów w sakiewce. Miesiąc jeszcze przeżyję, ale później trzydzieści na miesiąc i udział w łupach?

Kargar przytaknął. Drużyna Mithrilowych Czaszek wzbogaciła się o nowego drużynnika.

Derdek i Maliggs Deepingdellowie - właściciele przybytku - nie wytrzymali. Odłożyli polerowanie kufli na później i wstali za lady, zbliżając się ku niejakiemu Galvinowi. Awanturnicy często próbowali zakłócić "niedźwiedzi sen", jak to określano spokój panujący "U Niedźwiadków". Nawet ponura reputacja dwóch krasnoludzkich braci nie mogła powstrzymać kolejnych oszołomów przed wszczynaniem burd. To było naprawdę żałosne.

- Coś ci nie smakuje, psi synu? - rzucił Derdek. - Chcesz obudzić niedźwiedzia? Zabieraj stąd ten zapchlony tyłek - dodał Maliggs.