Jedno co można było powiedzieć o „Złotym Smoku” to, że był mały i ciasny. Tak mały i ciasny. Około dwunastu jardów długości i pięć szerokość w najszerszym miejscu. Przeznaczony do ataku, dochodzili wszyscy którzy dłużej mogli mu się przyjrzeć. Ciasnota był niemal namacalna, musiała się znaleźć na niej miejsce dla pięćdziesięciu trzech dorosłych i pięciu dziewcząt. Na pokładzie oprócz złogi wszak musiało się jeszcze znaleźć miejsce dla platformy ruchomej z lekką katapultą oraz sześciu dział, oraz dwóch szalup. Dalsze dwie szlupu wisiały na żurawikach nad działami.
Nowo zmustrowani niewiele mieli do roboty. Nie przydzielona ich do stałych wacht nie przydzielono ludzi z wyjątkiem Murina, który otrzymał dowództwo nad wachtą trzecią żeglarzy.
Blasea wiedział, że straci odziały „Smoków”, „Złotych” i „Srebrnych”, które przejdą za swoimi dowódcami na ich nową fregatę, nie chciał ryzykować utraty reszty załogi. Jedyne co moli robić by nie przeszkadzać to o obserwować dziewczęta mozolące się najpierw nad węzłami, potem skrobaniem pokładu, którego cześć wskazała im Kenna. W czasie psiej wachty dziewczęta musiały obsługiwać pompę zęzową. Jak było do przewidzenia dłonie Tatiany szybko stały się krwawiącą raną z roztartych pęcherzy. Widząc jednak naprzeciw siebie uśmiechnięte twarze, Ann, Indiry i Elzy oraz spokojnie pajacującą obok niej Gretę, zaciskała tylko zęby, ukradkiem ocierała niechciane łzy i uśmiechała się do sióstr Golddragon.

***



9 Kythona 1372RD Morze - pościg, wieczór.

W końcu, gdy psia wachta dochodziła końca z oka okrzyknięto zauważony bryg bez bandery.
Eskadra ruszyła ku zdobyczy. Wpierw galeon potem galeas na końcu zaś pinasa.
- Zrzućcie żagle podajcie statek, to ocalicie głowy. - rozległ się magiczne wzmocniony głos komandora Deva.
- Macie szklankę czasu potem was dojdziemy i zatopimy, nie mamy czasu na zabawy, nie wy jesteście dzisiaj naszą zwierzyną, lecz wolno was też nie puścimy. Zrzucić żagle, inaczej otworzymy ogień i jedynie drzazgi z was pozostaną. Zwracam się do was zniewoleni na tym żaglowcu. Zrzucie jarzmo niewoli i walczcie przeciw niewolnictwu, walczcie o swoją wolność. Macie szklankę czasu, potem otwieramy ogień.
Eskadra powili dochodziła przeciwnika, gdy jeden z żagli opadła na pokład brygu. Na jego pokładzie zaś było widać walczące sylwetki.
- „Złoty Smok” bierzcie go, dogonicie nas. - wzmocniony magicznie głos komandora Deva usłyszeli wszyscy.
- Sierżanci i bosmanowie do mnie na mostek. - zakrzyknął kapitan Blasea.
Gdy już się stawili na nim Blasea przemówił.
- Mamy jeszcze jakąś klepsydrę nim zaczniemy abordaż, jakiś pomysły? Nie będzie zwyczajowych strzałów z dział i garłaczy, by nie zabić naszych sprzymierzeńców na pokładzie brygu. Mogę wam dać „Smoki” i „Złotych” "Srebrni" poradzą sobie jakiś czas bez ciebie Courynie. Chce byś był w grupie abordażowej. Murinie weźmiesz też swoją Trzecia Wachtę, będą tam potrzebni nasi żeglarze. Jakieś sugestie jak szybko wyeliminować dowódców wrogiego statku? Przypominam, iż za kapitanów można wsiąść sowity okup, zatem ten też ma przeżyć. To rozkaz. Czekam na pozycje.

Kapitan Blasea zadumał się. Przypatrywał się szybującemu nad „Złotym Smokiem” albatrosowi. Ptak ten był zawsze dobrym omenem dla żeglarzy, uważny za oczy wielu bogów. Niemal był czczony, dlatego też takie surowe kary, z wyrzuceniem za burtę w przypadku zabicia albatrosa.
Tymczasem z dołu, zza drzwi prowadzących do mesy i lazaretu, słyszał dobiegające wyjaśnienia Grety.
- Nie, nie wyjdziemy na pokład zajmiemy się rannymi, jeśli tacy będą, lecz w mesie i lazarecie. Tatiano nie psuj dobrego wrażenia jakie wywarłaś na załodze odwagą, swym nieposłuszeństwem w czasie walki. Nudzisz się zatem z Elzą przygotujesz czterdzieści patronów do garłaczy. Elza pokaż Tani jak to się robi.
Greta był stanowczo a głos jej brzmiał poważnie. Tymczasem cała załoga znajdowała się już na pokładzie. Podwójne obsady żeglarzy, kobiet i mężczyzn, obsadziły reje i kabestany czekając rozkazów. Spiżowi Urlany już czekali z gotowymi toporami abordażowymi, wachta czwarta miał w gotowości kiny z kotwiczkami. Skierowani do osłony pawężami ochrony przed strzałami stali już w wyznaczonych dla nich miejscach. Maur, olbrzymi eunuch, wojownik wynajęty do ochrony sióstr niósł również jedną z magicznych pawęży. Stanął w drzwiach mesy tym samy zablokował je. Neevan Drżąca Struna stanął na platformie katapulty po chwili po pokładzie niosła się jego pieśń, do której dołączyły dźwięki cytry, dobiegające z mesy.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=f52Rlo974wY&list=PLKTtWB5DmATL-JAxBwS7cYArm4qFPkppG&index=11[/MEDIA]

To Ann dołączyła do gry. Fillander uniósł brwi zdziwiony. Dziewczynka grała tak dobrze, jak młodzi bardowie.

Tymczasem na wrogim brygu kolejne żagle stawały w łopocie a on coraz bardziej zwalniał.
Czas było na działania.
- Wachtowy wydać załodze po kawałku seru i uprzedzić, iż maj z niego uczynić zatyczki do uszów, na czas, gdy wysadzać będziemy drużynę abordażową maj je mieć włożone. Gdy odejdziemy od brygu mają je wyjąć. Fillanderze do ciebie należy określić czas gdy drużyna abordażowa ma się ich pozbyć, ty również wydasz rozkaz, gdy trzeba będzie je założyć. Murinie żeglarze z wachty trzeciej wyposażeni będą w garłacze i po trzy ładunki do nich. Rozkaz strzelać tylko w wrogów gdy na linii strzału nie będzie potencjalnych sprzymierzeńców. Leo sprawdzasz charaktery jeńców oraz tych z załogi brygu, którzy zechcą się do nas przyłączyć. Łodzie posłużą za pomosty abordażowe. Kapitan ma postać przy życiu. Na miejsca do swych drużyn.
Wydawszy ten rozkaz podszedł do relingu.
- Brasować żagle, to ma być szybkie podejście, wysadzenie drużyny abordażowej i odejście. Zakrzyknął.
Widać było już walczących. Na rufie, na podwyższeniu pokładu, na które prowadziły dwa schodki bronił się kapitan większość oficerów i bosmanów oraz oddział piechoty pokładowej. Słychać było pojedyncze wystrzały, zapewne pistoletów oficerów. Było tam względnie bezpiecznie dla nich, gdyż główna walka trwał na dziobie. Tam cięto kordelasmi, krew lała się z ran, flaki wypływały płatnych kordami brzuchów, czaszki pękały pod ciosami nagli. Niemal na śródokręciu, walczyła magią postać z długimi włosami i w zwiewnych szatach. Drogę do niej zagradzał, kilku zbrojnym z piechoty pokładowej, ogromny żuk a na ich głowy co raz spadały trzy jaśniejącą sowa. Z dłoni postaci pomknęły świetliste pociski, które powaliły jednego z atakujących. W momencie gdy przyzwane potwory powróciły na swoje plany, czarodziej chwycił linę i znikł z pokładu.
Okręty dzieliło jeszcze jakieś trzydzieści jardów.

Imbrar obserwował uważnie poczynania tej dziwnej czarodziejki. Zazwyczaj dobrze jest zwracać uwagę na dużą grupę uzbrojonych po zęby zbrojnych, więc uznał za dziwne, że kompletnie ich ignorowała... albo szok bitwy ją ogłupił, albo była kompletną wariatką. Cóż, z magami nigdy nie wiadomo.
Niemniej najpierw trzeba było zająć się statkiem. Imbrar przyjrzał się świeżo uwolnionym niewolnikom. Pewnie wielu było na skraju wyczerpania bądź załamania po desperackiej walce o wolność, w której zginęło wielu ich towarzyszy. Dlatego pod swoją komendę wybrał pięciu w najgorszym stanie psychicznym – tych najwścieklejszych i najbardziej zrezygnowanych. Uznał, że prawdopodobnie poradzi sobie z nimi lepiej od innych oficerów.
Couryn najlepszym żeglarzem nie był, ale wiedział jedno - statek miał maszty i żagle nienaruszone, teraz trzeba było tylko dopilnować, by nagły podmuch wiatru nie zmiótł tego wszystkiego za burtę.
- Jestem Couryn Telstaer - przedstawił się - Kto na żaglach się zna wystąp - rzucił w stronę uwolnionych.
Byli niewolnicy popatrzyli zdziwieni na Couryna. Potem -jeden z nich zaczął się śmiać, a śmiech ten -był zaraźliwy po chwili rechotali wszyscy. W końcu jedna z żeglarek ocierająca oczy z łez odpowiedziała.
- Panie bosmanie wszyscy jesteśmy żeglarzami i znamy się na żaglach. Umma Memonto, byłam na “Brytanie” żaglomistrzem, czyli doskonale znam się na żaglach.
Śmiech pomógł, rozładował panujące na pokładzie napięcie.
- Kamień spadł mi z serca - odparł z uśmiechem Couryn. - Żeglarze zazwyczaj lepiej się znają na żaglach, niż magowie.
- Jesteście teraz wolni - mówił dalej - macie więc wybór. Chwilowo zostajecie wcieleni w skład Smoczej Eskadry, ze standardowym żołdem, ale gdy tylko dopłyniemy do portu, będziecie mieli wybór - albo wrócicie do domów, albo zostaniecie w eskadrze.
W tym czasie Lea wzrokiem poszukał sternika z wachty III po chwili uświadomiła sobie, że Kenna wszak została pierwszym oficerem na “Złotym Smoku”.
- Kto jest sternikiem za Kennę? - jej wzrok spoczął na blond włosym młodym chłopcu. Ten uśmiechnął się, pokiwał głową.
- Tak sierżancie, jestem sternikiem, Lambert Trrynn.
- Zatem rusz bryg, wydajesz komendy.
Młodzian ruszył biegiem. Za chwilę rozległ się sygnał gwizdkiem “Wszystkie ręce na pokład”.
Lea podeszła do czarodziejki.
- Widzę, że twoja pomoc była znaczna. - stwierdziła spoglądając na ciało zbrojnego z rozszarpanym gardłem. - Jestem Lea. Kim jesteś i dlaczego nam pomogłaś.
- To Sonora -i jest dobra. - odpowiedziała dziewczynka.
Lea podeszła i zwichrzyła włosy dziewczynki.
- To już wiem Beo, Zawołaj resztę dzieci pokładowych.
Gdy dziewczynka odeszła, Lea wymownie popatrzała na czarodziejkę.
- Jak już Bea powiedziała jestem Sonora Lilienden. Urodziłam się w Chassencie, lecz nigdy nie pogodziłam się z niewoleniem ludzi. Na tym brygu płynę dopiero drugi rejs. Wcześniej kończyłam akademię magiczną. Starałam się przekonać kapitana by lepiej traktowanie niewolników, jeśli nie chciał ich już uwolnić bez wykupu. Jednakże moje działania odniosły tylko połowiczny skutek. Gdy niewolnicy ruszyli do walki ruszyłam i ja, bo tak kazało mi serce. - czarodziejka nie wiedział co zrobić z rękoma , którymi do tej pory tuliła dziewczynkę, potem spuściła wzrok.
- Tak, postąpiłaś słusznie
Bea wróciła prowadząc dwóch chłopców i kuśtykającą dziewczynkę ranną w nogę.
- Czeka nas smutny obowiązek. Musimy przygotować waszych towarzyszy, którzy zginęli do pochówku. Waszym zadaniem będzie przygotowanie całunów i donoszenie wody. Sanoro my zaś przygotujemy ciała. Znajdźcie czyste płótno na nie, to wasze zadnie Beo.
Gdy dzieci udały się po płótno podeszła na rufę gdzie zgromadzono dziewiętnaście ciał byłych niewolników, w tym cztery ciała dzieci pokładowych.
- Trzeba ich oczyścić, umyć i pozszywać najgorsze rany. Poradzisz sobie?
Czarodziejka tylko pokiwała głową.
Lea przyklękła przy ciele dziewczynki, której okrutny cios rozpruł brzuch. Z zdradliwymi łzami w oczach zaczęła przygotowywać dziecko do pochówku.
Zatanna stała gdzieś z boku, przyglądając się całej sytuacji. Omiotła wzrokiem pokład i rzuciła głośno:
- Dobra, leniwe szczury! Potrzebuję ludzi, żeby sprzątnąć ten burdel i ruszyć tą krypę z miejsca, bo jesteśmy już ze cztery dzwony za resztą! - Klasnęła w dłonie, szukając osób, które są w najlepszej kondycji. Podchodziła do każdego z nich i ciągnęła ich za ręce na środek pokładu. - Słuchajcie mnie! Ta łajba ma ruszyć najdalej za dzwon, zrozumiano?! Jak powiedział Couryn. - wskazała maga ruchem głowy. - Przysługuje wam żołd. Więc czas na niego zapracować! - warknęła. - Ruchy! Dwójka niech dźwiga kotwicę, reszta stawia żagle! Jazda, jazda! - Niewysoka kobieta krzyczała po żeglarzach niczym rasowy bosman. - Nephis! Na gniazdo! Bastion! Pomóż im z kotwicą! Reszta! Pomóżcie przy rannych i jeńcach! Tylko ruszać mi się tutaj, psia wasza mać! - Mulhorandka zdawała się być w swoim żywiole.
Syrena pozwoliła by inni zajęli się wydawaniem komend. Sama gdy tylko owinęła swój bok kawałkiem płótna z porwanych żagli, które żeglarze starali się zebrać. Chwilę wydawała im instrukcje i ruszyła na spacer po pokładzie, nadzorując wykonywanie poleceń pozostałych smoków. W końcu sama przysiadła na jednej ze skrzyń i zabrała się za zwijanie lin wdając się w dyskusję z jednym ze zwerbowanych żeglarzy. Omawiali stan przejętego statku.
Po dłuższej chwili Syrena zaczęła cicho nucić pierwszą szantę, która przyszła jej do głowy. Wokół zaczęli przystawać żeglarze i dzieciaki pokładowe. Kobieta przerywała pieśń by kogoś odesłać do jakiegoś zadania i na spokojnie pokazywała dzieciakom jak zabezpieczyć liny. Jakoś wolała być tutaj niż wykrzykiwać komendy.
Dzieci kiwały głową i po chwili ruszały do pracy wyznaczonej im przez Leę. Całuny same się nie uszyją a i dobre całe odzienia dla martwych też trzeba było znaleźć.
W tym czasie Leila zebrała 'Złotych' i wysłała ich pod pokład, by dokładnie przeszukali wszystkie pomieszczenia.
Sama, jak przystało na dobrego dowódcę, poszła z nimi.
Bastion pozostał na pokładzie. Jego ogromne rozmiary sprawiały, że był bardzo nieporęczny pod nim. Poza walką nie było to problemem, a sporą upierdliwością, ale spodziewając się problemów tam bardziej by przeszkadzał niż pomagał. A jego siłą mogła się przydać na pokładzie…
- Bastion! Pomóż im z kotwicą! - usłyszał od Zatanny, która wzięła sprawy w swoje ręce i zabrała się za wydawanie rozkazów.
Nim Bastion podejść do kabestanu i uchwycić w swe ręce handszpak zassana kotwica został oderwana od dna. „Brytan” wyrwał do przodu pod niełapanymi żaglami. Lelia z niedowierzaniem przyglądała się jak zaczyna on nabierać szybkości. Po chwili do zadumanej zapatrzonej w kilwater i żagle kobiety podeszła żaglomistrz.
- Tak, pani sierżant „Brytan” jest równie szybki jak fregaty, a zwrotniejszy od nich. Poprzedni kapitan nigdy nie pozwalał go odpowiednio ożaglić. Można będzie jeszcze trochę z niego wycisnąć pozbywając się ciężkich przestarzałych już balist wstawiając w ich miejsce lekkie działa. - zapewniła z uśmiechem.
Wbrew obawom Zaatany już po dzwonie doszli do „Złotego Smoka”, czym wywołali zdziwienie na twarzy kapitana Blasei. Zgodnie z sygnałami musieli dostosować swoją prędkość do nieco wolniejszej pinasy.
W międzyczasie Lea zeszła pod pokład i zabezpieczyła kabinę kapitańską. Zabrała z niej jedynie mieszek ze złotem potrzebnym do dopełnienia obrzędu morskiego pochówku.
Pogoda była doskonała do żeglowania. Warunki wymarzone do żeglowania, przez dłuższy czas towarzyszyło żaglowcom stado ryb przewodników, zwanych też z elficka delfinami. Na twarzach załogi, nawet byłych niewolników pojawiały się uśmiechy, które gasły gdy spoglądali na dziób gdzie leżeli ich towarzysze, którzy nie dożyli wolności.
Cena wolności jest bardzo wysoka, to cena krwi.

Po kolejnym dzwonie dogoniono eskadrę. Na przedzie płynął „Smok” za nim najsłabiej uzbrojony na razie „Brytan”, na końcu „Srebrny Smok”.”złoty smok krążył wokół eskadry, to zostając z tyłu, to wychodząc na przód.
Do zachodu słońca zostało nie więcej niż dwa dzwony lub jak to mówiono na morzu cztery szklanki, gdy z bocianich gniazd rozległy się okrzyki.
- Wiele płonących szczątków cztery rumby na bakburcie.
Eskadr wpłynęła na pole morskiej bitwy. Wokół unosiły się dopalające się deski, beczki, kawałki masztów czy też części poszycia lub pokładu. Nie dostrzeżono ciał, widocznie jeszcze nie wypłynęły. Po klepsydrze kolejny okrzyk zelektryzował załogi.
- Na kursie milę od nas „Duma Republiki” na kotwicy i pod czerwoną banderą Republiki Trumishu.
To wywołało zamieszanie w końcu sami płynęli pod tą banderą powiewającą poniżej bander poszczególnych żaglowców.

[MEDIA]http://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/d9/74/5b/d9745bfba70e078f618e45c0fd74f219.jpg[/MEDIA]

Nie była ona czerwona.
- Kto mi powie co to za żaglowiec ta „Duma Republiki”! - zawołała Lea.
Młody sternik odkrzyknął od koła sterowego.
- Ja uczyłem się na „Dumie Republiki” sierżancie.
- Zatem mów.
- Nie mamy akademii morskiej, zatem przyszłych sterników nawigatorów i szarże szkolono na galeonie „Duma Republiki”. Jest to powolna, mało zwrotna krypa, odpowiednia tylko do szkolenia, oraz do pomocy w eskortach. Jak uczyłem się na niej miał po cztery działa na burtę, reszta uzbrojenia to były balisty i dwie ciężkie katapulty. Za moich czasów pływało na niej około pięćdziesięciu żeglarzy i pięćdziesięciu piechoty morskiej, do tego około trzystu elewów podzielonych na młodszych od dziesięciu do dwunastu lat i starszych od dwunastu do piętnastu, mniej więcej po równo, oraz około pięćdziesięciu dzieci pokładowych w wieku od sześciu do dziesięciu lat. To, że wisi na topie ta dziwna bandera, nie wróży niczego dobrego sierżancie.

Stało się to czego wszyscy się obawiali.
Eskadra „Smoka” spóźniła się, konwój został już napadnięty i najpewniej całkowicie zniszczony. Kołyszący się na spokojnych falach, stojący na kotwicy galeon, nie mógł oznaczać nic dobrego.
Tak też było w istocie. Eskadra zbliżyła się na dwa kable na pokładach żaglowców rozległy się okrzyki wściekłości. Na rejach lekko kołysały się kilkadziesiąt nagich ciał elewek i odzianych w mundury elewów chłopców. Na pokładzie „Brytana” zapanował cisza, słychać było tylko szlochanie i cichy płacz.
Pewne było, iż na pokładzie nie znajdą nikogo żywego. Dotarło też do wszystkich znaczenie czerwonej bandery. To bandera Republiki Turmishu unurzana w krwi.
Żaglowce podpływały bliżej, gdy z „Złotego smoka” dotarła sygnałami flag informacja, iż na galeon schodzą tylko oficerowie, sierżanci (bosmani) oraz po jednej wybranej drużynie z każdego żaglowca. Mają też zabrać ze sobą wszystkie garłacze.
Eskadra podpłynęły, bliżej wtedy załogi dojrzały ustawione wzdłuż bakburty w dwóch rzędach dwadzieścia beczek , w których zwykle przewożono wodę pitną. Wtedy to też większość z załóg eskadry domyśliło się jaki był los tych, którzy się poddali. Elewów powieszono, elewki zgwałcono potem powieszono, zaś dzieci pokładowe potopiono w beczkach, jak się topi niechciane kocięta.
Okręty eskadry sczepiły się linami i kładkami abordażowymi z galeonem.
Na pokładzie „Dumy Republiki” widać były ślady niedawanej rzezi, krew odrąbane głowy i kończyny. Topór abordażowy to straszna broń i skuteczne narzędzie.
Wtedy to Syrena usłyszała skrobanie dochodzące z jednej z beczek.

Syrena wysunęła rapier. Momentalnie uwaga ludzi wokół skupiła się na niej. Powoli podeszła do beczki, starając się nie hałasować. Stanęła z boku i wywróciła ją tak, bym wypadający “skrobacz” nie poleciał bezpośrednio na jej towarzyszy.
Beczka była zabita gwoździami, pełna wody, zbyt duża by wrócić ją od tak, zwłaszcza z rapierem w dłoni.
Gdy Syrena zachybotała beczką w próbie przewrócenia, rozległy się silniejsze drapania i było ich jakby więcej.
Vanora niepewnie zerknęła na pozostałych. Schowała rapier i sięgnęła po ukryty w cholewie nóż. Sprawnie zaczęła podważać gwoździe.
Gwoździe pod wpływem siły wychodziły ciężko, lecz w końcu udało się je wyjąć wszystkie. Wystarczyło teraz tylko podbić z jednej strony denko by je wyjąć. Z beczki dochodziło jakby stukanie.
Syrena uderzyła w denko, robiąc krok w tył. Jej wola ręka powędrowała w stronę rapiera, gdy koibeta uważnie obserwowała co wyjdzie z beczki.
Denko podbite rękojeścią noża odskoczyło. Beczka była wypełniona wodą, której część wylała się. Po niej pływały długie, w pierwszej chwili zdawało się Syrenie, że wodorosty, po chwili dostrzegła jednak, iż są to blond włosy. Nim zdecydowała się na jakieś działanie, z beczki wyłoniły się dwie dziecięce główki złączone -w pocałunku. Jednak nie pocałunku, gdy dzieci wynurzył się bardziej Syrena dostrzegła na ramionach starszego chłopca, tuż przy szyi, zamykające się skrzela. Aventi bez wątpienia Aventi, Syrena spotkała już żeglarzy z tego ludu spokrewnionego z ludźmi. Chłopak oddychał za dwoje -w beczce wypełnionej wodą, długo by tak już zapewne nie wytrzymał. Wyraźnie próbował pomóc młodszej dziewczynce wyjść z beczki, lecz już nie miał na to sił.
Vanora przysunęła się chwytając nóż w zęby i nim chłopak zdążył zaprotestować, sprawnym ruchem wydobyła dziewczynę z beczki. Kobieta ułożyła ją na deskach i sprawdziła czy dziecko oddycha.
Mała niewątpliwie oddychała, nie mogła mieć więcej lat niż Elza Goldragon, jednakże oboje z chłopakiem mieli skórę pomarszczoną niczym rodzynki, drżeli niewątpliwie z zimna. Po strojach żeglarskich łatwo poznać było ich wiek a co najmniej określić, iż oboje nie mają więcej niż dziesięć lat, gdy to przyjęci by byli jako elewi.
Kobieta pomogła wyjść także chłopakowi i okryła dwójkę swoim płaszczem.
- Co tu robicie? - Syrena uważnie obserwowała dzieciaki. Nigdy nie miała do nich ręki. - Jestem Vanora, a wy?
Chłopiec próbował coś powiedzieć, lecz był wyczerpany, tak, że zęby szczękały mu ze zmęczenia.
- Kapłana! - krzyknął Couryn, zanim padła odpowiedź na zadane przez Syrenę pytanie. - Biegiem!
Lea podeszła spokojnie.
- Corunie bez krzyków, dzieci są tylko wychłodzone i przestraszone. Nie ma co je jeszcze bardziej straszyć. - Gestem przywołała jedną ze swoich strzelców “Smoków”. Potem popatrzyła na kapitana Blaseę, ten tylko kiwnął głową, domyślając się o co chciał go prosić paladynka.
- Sprowadźcie mi tu siostry Golddragon, niech przyniosą grzane piwo z kuchni.
Potem popatrzyła po swoich strzelcach.
- Otwierać ostrożnie beczki, zapewne wszyscy domyślamy się co w nich znajdziemy. Na następne cuda nie liczę. - szybko otarła oczy z łez.
Syrena zerknęła na Leę.
- Zostanę z nimi póki siostry się nie pojawią i zaraz pomogę. Dobrze? - Kobieta potarła ukryte pod płaszczem dziecięce ramiona.
Lea uśmiechnęła się przez łzy i pokiwała głową. Chłopiec popatrzył z wdzięcznością na Syrenę i sam niezdarnie drżącymi dłońmi zaczął rozcierać dziewczynkę
- Ostrożnie zdjąć mi umarłych z rej, Niech nie wiszą, Okryjcie je .. też. - głos komandora Dev’a pod koniec wyraźnie się załamał.
W końcu po deskach abordażowych na pokład „Dumy Republiki” wbiegły siostry Golddrgon.
- Witam komandorze, kapitanowie, sierżanci. - po tych słowach dygnęła, szybko otarła załzawione oczy. Dygnięcie powtórzyły lepiej lub gorzej wszystkie dziewczynki.
- Widzę, że uczysz siostry manier, nie sądzisz, że nie pora na nie. - kapitan Blasea.
- Zawsze jest pora na dobre maniery, zwłaszcza gdy wróg dopuszcza zwierzęcych barbarzyństw i okrucieństwa. - Greta odparła z smutnym uśmiechem.- Ann i Indira otoczyły ramiona dziewczynki ciepłym pledem, po czym o oddały płaszcz Syrenie.
Elza chciała to zrobić z chłopcem, lecz ten gestem odmówił.
Greta rozlał grzane z przyprawami piwo do kubków i podała dzieciom. Chłopak szybko wypił.
- Wy jesteście „Smoki”. Powiem wszystko jak było, tylko zabierzcie stąd Sarę.
Lea kiwnęła głową.
- Elza, Indira, zabierzcie Sarę na „Złotego Smoka”.
Indira szybko podbiegła do Lei i objęła ją w pasie.
- Pani, sierżancie Leo pod pokładem jest zło, wiele zła. Wyczuwam je.
- Brawo dobrze, że badasz nieznane miejsca na obecność zła. Domyślam się co tam zastaniemy. - po tych słowach popatrzyła po zebranych – brakuje około dwustu, trzystu ciał. Myślę, iż pod pokładem, mamy nieumarłych. Dlatego chcę to potwierdzić, zanim ruszymy dalej. Potrzebny będzie każdy kapłan nawet tak niedoświadczony jak Ann i Greta, będzie to dobry trening dla nich, pod okiem doświadczonych kapłanów. Zanim jednak zapuścimy się pod pokład, sprawdźmy stos martwych, może odnajdziemy w nim kogoś żywego.
Chłopak odezwał się nieoczekiwanie.
- Widziałem znacznie więcej ciał nim zamknięto mnie z Sarą w beczce.
Komandor odesłał wyznaczone dziewczęta z Sarą na „Złotego Smoka”.
Gdy już przeszły na pinasę spojrzała na Aventi.
- Przedstaw się chłopcze i opowiadaj.
- Aren Denizen, Komandorze Dev. Wyszliśmy wraz z trzema fregatami z portu jako ochrona konwoju dwudziestu karawel i pięciu kog. Na pokładzie było czterdziestu dorosłych żeglarzy i sześćdziesięciu piechoty morskiej, oraz oficerowie, do tego stu dwudziestu starszych elewów, stu trzydziestu trzech młodszych elewów, czterdzieści sześć dzieci pokładowych. Piraci zastawili na nas banalną pułapkę. Jedna fregata zaatakowała marudera w konwoju - kogę „Lisiczkę”. Kapitanowie naszych fregat okazali się głupcami. Popędzili za pojednawczą fregatą piracką. Wtedy zaatakowały główne siły piratów cztery fregaty, pięć brygów i dziesięć pinas. Rozgonili konwój a nas opadły dwie fregaty. Widziałem to z Sarą z bocianiego gniazda. Potem był abordaż, chociaż walczyli nasi elewi dzielnie nie mieli najmniejszych szans z tymi bandytami. Rozkaz był dla dzieci pokładowych i młodszych elewów podać się, gdyby sytuacja była beznadziejna. Nie wszyscy się do niego zastosowali i dobrze uczynili, lepsza szybka śmierć, niż to co zrobiły te potwory z jeńcami. Wpierw powiesili wszystkich młodszych elewów - chłopaków. Potem dziewczęta będące młodszymi elewami napiętnowano rozgrzanym żelazem, na lewym ramieniu piętnem niewolnika i nad lewą piersią symbolem Rundeen. Mnie wraz z Sarą jeden z kapitanów piratów kazał przywiązać do masztu a po jakimś czasie zakleili tak powieki byśmy nie mogli zamknąć oczu. Potem zaczęli bić, torturować i gwałcić elewki. Myślę, iż początku chcieli je obrócić w niewolnice, lecz potem rozochocili się w okrucieństwach, nie okazali litości nawet najmłodszej dziesięcioletniej Deni. Dopiero dekadzień temu miała urodziny i została młodszym elewem, jakże się z tego cieszyła. Potem wszystkie powiesili. Pod koniec zaczęli zamykać w beczkach wypełnionych wodą dzieci pokładowe. Nas zostawili na koniec. Kapitan piratów powiedział do mnie. „Przekaż chłopcze „Smokom”, że tak skończą wszystkie „Dzieci Smoków”, nie zadziera się z Rundeen.” Wymalowali też krwią gwałcony i torturowanych swój symbol na pokładzie, o tam. - Wskazał na forkasztel.
W tym czasie Zatanna rozglądała się wypatrując zagrożenia. Poczuła nagle, iz na twarz coś jej skapnęło, przetrwała czoło dłonią i zobaczyła na niej świeżą krew. Nie było jej wiele jednak była to krew.
Zatanna miała zęby zaciśnięte przez całą opowieść chłopaka. Z każdym kolejnym zdaniem opisującym okrucieństwa, których dopuszczało się Rundeen, jej szczęka coraz bardziej twardniała i zaciskała się, aż zęby zaczęły zgrzytać. Chciało jej się krzyczeć, wrzeszczeć i mordować tych... zezwierzęciałych skurwysynów. Poczuła kroplę na nosie i podniosła wzrok…
Syrena podeszła do Zatanny, narzucając na nią płaszcz. Czy była przerażona… raczej nie. Nie rozumiała takiego pustego, bezsensownego okrucieństwa. Widziała jak mordowano jej załogę, ale do kroćset robiono to w walce, zabijano dorosłych ludzi.
Palcem starła jej krew z nosa Zatanny i spojrzała do, góry szukając źródła. Spodziewała się kolejnego wisielca.
- Dziękuję. - wyszeptała Zatanna, okrywając się płaszczem.
Krossar tej scenie rzezi przyglądał się z obrzydzeniem. Uważnie rozglądał się za żywymi, wśród stosów ciał na pokładzie.
- Ann pod pokładem trzymaj się za mną. - pouczył swoją akolitkę. - Kapitanie zajmijmy się nieumarłymi, potem pogrzebami.
- Wpierw należy sprawdzić czy ktoś jeszcze przeżył, czas się przy tym liczy. - odparł komandor
Jard powyżej nich kołysało się odarte z odzienia ciało dziewczynki, wtedy kolejne trzy krople krwi skapnęły -z palców pozbawionych paznokci. Martwe ciała nie krwawią, wie o tym każdy kto spotkał się ze śmiercią.Syrena dostrzegała, iż ręką dziewczynki drgnęła zgięła się w łokciu. Dziewczynka też wisiała jakoś dziwnie. Syrena, że pętla zaciskała się na brodzie, szczęce i olbrzymim koku na głowie dziewczynki, a nie na szyi.
Syrena szybko rozejrzała się za jakąś drogą, która umożliwi jej ściągnięcie dziewczyny na dół.
Lina owinięta była na naglu starczyło go wyjąć by można było opuścić dziewczynkę. Zresztą inni wisielcy wisieli na podobnie zabezpieczonych linach.
Vanora spojrzała na Zatannę.
- Złap ją, dobrze?
Obróciła się do pozostałych.
- Potrzebujemy kapłana!
Powoli podeszła do nagla i sprawnie rozwiązała supeł. Chwytając pewnie linę powoli zaczęła opuszczać dziewczynkę.
Lea z Gretą podeszły już wtedy, gdy usłyszały o łapaniu dziewczynki, również dostrzegły kapiącą krew.
- Ael będzie mi potrzebna twoja pomoc trzeba ją dokładnie zbadać. - obdarzony wolą sztylet wyskoczył z pochwy i zawisła obok Lei, rude włosy oplatające rękojeść oplotły też nadgarstek paladynki. Lea położyła dłonie na zmaltretowany ciele dziewczynki. Rozjarzyły się i moc lecząca jaką bogowie obdarzją swoich paladynów, wyleczyła rany dziewczynki. Lea szybko badała małą.
Aren podszedł, na jego twarzy pojawiła się nadzieja.
- Deni żyje pani sierżant? Nic jej nie będzie?
Lea uspokajająco uśmiechnęła się.
- Uleczyłam jej ciało, lecz nie wiem czy … - przerwała, widząc,że dziewczynka otwiera oczy.
Obojętny wzrokiem przyglądała się otoczeniu. Lea zaszlochała. Ann podbiegła z kocem i podała go paladynce Sune. Lea delikatnie owinęła dziewczynkę w koc i zaczęła kołysać się z nią, Ann delikatnie gładziła plecy cudem uratowanej. Deni powiodła wzrokiem po zapłakanych twarzach paladynki i Ann, zobaczyła, że otaczają je kobiety równie zasmucone, jej wzrok zaczął odzyskiwać ostrość, wtedy wybuchła rozpaczliwym płaczem wtulając się w Leę.
Ta uśmiechnęła się przez łzy.
- Wszystko będzie dobrze chłopcze, płacz to bardzo dobry objaw.
- Vanoro proszę zanieś dziewczynkę do Indiry i Elzy, one się nią najlepiej zajmą na “Złotym Smoku”, przyda się jej łaźnia niech zabiorą ją do “Pałacu Smoków”. Widziałam, że Elza nosi teraz pierścień dający dostęp do niego.
Syrena skrzywiła się widząc to całe wzruszenie. Chyba za dużo kobiet na pokładzie.
- Jasne. - Kobieta delikatnie podniosła dziewczynkę i zerknęła na chłopaka. - Zabieram też Arena, niech się nie pałęta między zwł… ciałami.
- Doskonały pomysł. - pokiwał głową Komandor Dev.
- Skończyliście już poszukiwania? Meldujcie. - zapytał gdy Syrena oddaliła się.
- Sukinsyny. Dokładnie wykonali swoje zadanie, panie komandorze. Każdy zabity w walce dostał kontrolne pchnięcie w serce. Spartolili tylko jedno wieszanie. Widać spieszyli się przy nim - odparł jeden z żeglarzy grupy z galeonu “Smok”.
Syrena szybko oddała dziewczynkę i aventi pod opiekę sióstr Golddragon.
Wróciła na czas.
- Jak zniszczymy nieumarłych, pomysły jak to zrobić tak by nie było u nas żadnych rannych. - rozpoczął szybką naradę komandor Dev.
- Ściana tarcz, dosłownie z pawęży. Tylko tyle żeby kapłani widzieli cel staniemy na beczkach. Osłona nie do przejścia. - zaproponował Krossar
Zatanna skinęła głową, zgadzając się na taki plan. - Pójdę z wami, jako asekuracja. - powiedziała szeptem, spoglądając na Krossara.
Lea pokiwała głową. Jej plany pokrywały się częściowo z Krossarem.
- Pokład artyleryjski będzie najpewniej wolna przestrzenią, zapewne z hamakami podciągniętymi pod sufit. Wchodzimy jedną zejściówką dziesięciu z pawężami będzie torowało szlak. Uzbroimy ich w garłacze. Dodatkowe garłacze też weźmiemy, ładownie jest powolne. Bastion ty pójdziesz z garłaczem, twoja siła bardzo się przyda.
Potem popatrzyła po kapłanach i uczniach.
- Jak szkolenie, to szkolenie. Musimy zniszczyć połączenie z sferą negatywna tych istot, wiesz czemu Ann.
Sześciolatka z uśmiechem potarła nos rozmazując brud na twarzy.
- Bo są złem, pani sierżant.
- Nie do końca prawidłowo, najważniejsze w tej chwili są dla nas dusze niewinnych ofiar, które póki nie odprawi się odpowiednich obrządków pogrzebowych, mają utrudnione wejście do raju swoich bogów. Nie jesteśmy w stanie odprawić pełnej ceremonii, gdyż złożenie tylu ciał w morzu przy pomocy deski trwałoby kilka godzin. Przygotujemy wszystkie ciała, to też zajmie wiele czasu. Potem odprawi się ceremoniał pogrzebowy według czterech obrządków. Następnie wysadzi w kilku miejscach dno galeonu. Wtedy pójdzie on na prostej stępce na dno. Wpierw jednak trzeba zniszczyć siłę animującą martwe ciała.
Potem rozejrzała się po podopiecznych, te pokręciły głowami.
Na nieumarłych Couryn się nie znał. Zdecydowanie wolał to pozostawić w dłoniach kapłanów. Lea była taka szalenie mądra, niech się wykaże.
Chyba że jakiś żyjący truposz na niego wylezie - wtedy rozprawi się z nim bez litości.
Z drugiej strony - dwieście truposzy to trochę dużo, nawet jak na sprawnych w boju wojaków i żeglarzy eskadry.
Bastion zastygł… Od kiedy wszedł na pokład wyglądał jak posąg. Tylko czasem lekko głowę obrócił. Gniew w nim wrzał. Pierwszy raz od wielu lat czuł żądzę mordu. Okrutne pragnienie by zadawać ból. Zabijać w jak najkrwawszy, jak najbardziej degradujący i głośny sposób. I miał głeboko gdzieś, to, że wielu powiedziałoby “nie byłbyś wtedy lepszy niż oni”. Walcząc z bestiami czasem należy samemu stać się bestią”.
Przykucnął na pokładzie. Wzniósł ramiona wysoko w górę i zaplótł je w pięści.
Z ogromną siłą uderzył w pokład. Deski pękły i wgniotły się. Drugie uderzenie. Trzecie wyrżnęło szeroką na stopę i długą na półtorej wyrwę. Pozwolił światłu wpaść poniżej i spojrzał w głąb.
W wpadającym świetle dojrzeć można było stojące postacie.
Syrena po powrocie stanęła z boku i przysłuchiwała się rozmowom kapłanek. Jedyny sposób w jaki mogła pomóc kapłankom to osłaniając im plecy.
- Macie nasze ręce do pomocy, powiedzcie tylko jak chcecie je wykorzystać.
Lea pokiwał głową.
- Bastion z pawężą pójdzie pierwszy. Za nim zbrojni również z pawężami utworzą pierścień wokół zjeścia. Przedtem jednak kapłani zniszczy zło animujące ciała wokół schodów. Reszta w tym czasie strzela. Gdy zjedziemy uczniowie będą mieli szansę poćwiczyć moc odganiania, niszczenia nieumarłych, gdy ich siły wyczerpią się wycofają się na pokład, gdzie będą pomagać ewentualnym rannym.
Po tych słowach Lea dała znak jednemu z zbrojnych. Ten otworzył kapę ukazały się strome schody zejściówki. Lea wrzuciła pod pokład kilka świetlnych kamieni. Edward dotknął pawęży Bastiona, która zaczęła świecić. Lea wraz z kapłanami sięgnęła po moc. Stojące przy schodni ciała zamienione w zombii padły, gdy moc animująca została zniszczona. Bastion wskoczył pod pokład, gdzie musiał uważać by nie potknąć o ciała elewów.
Ćwiczenia rozpoczęły się. Greta sięgnęła po moc Lathandera, zło poruszające trojgiem zombii elewów zostało zniszczone. Ann i uczeń kapłana Walkura nie mieli takich sukcesów, zresztą Greta następne sięgnięcia po moc nie były tak spektakularne. Zbrojni wypalili z garłaczy niszcząc moc zła animującą kolejnych dwunastu zombii.
Jednakże pokład artyleryjski wypełniały zombii, którzy ruszyli w kierunku żywych.