Sekal

Członkowie Drużyny Błyszczącej Włóczni spojrzeli po sobie. Potem spojrzeli na Lunę. Kesner wzruszył ramionami.
- To Elm na nim siadał. Nie możemy go obudzić, coby potwierdził?
- Nie powinniśmy jeszcze, mocno oberwał - odpowiedziała mu Sandra.
- Co nam szkodzi spróbować? - ten, którego imienia Luna nie znała, wpatrywał się w wyrocznię najbardziej natarczywie i podejrzliwie. Jednocześnie widziała błysk w jego oczach. Miała to samo jak myślała o błyskotkach. I Yetar miał podobnie.
- Dlaczego nie. Ale to nikt z nas nie siada na tronie i wszyscy oprócz tej jednej osoby czekają poza komnatą z tronem - Akermus także nie chciał tracić okazji. - Zgoda? - spytał Luny.
- Heshera zajmie się Elmem, w razie czego to nie jest tak daleko i wezwie nas dźwiękiem rogu - dodała Sandra.

 

Eleanor

Gdy Girlaen usłyszała wyniki negocjacji skinęła głową i powiedziała:
- No to wracamy do podziemi. Myślę że to ty Luno powinnaś zasiąść na tronie. Jesteś najmniejsza i najlżejsza. Obwiążemy cię liną i jeśli coś pójdzie nie tak, po prostu wyciągniemy stamtąd. Po za tym uważam, że powinniśmy zabrać wszystkie insygnia. Czar, który tam działa może się dezaktywować dopiero jak siedzący na tronie będzie miał komplet. Może nawet ukryty w torbie? - Przy ostatnim zdaniu mrugnęła do małej czaromiotki.

 

Sayane

- Dobra - mała wyrocznia z entuzjazmem przystała na ten plan, po czym szybko się zreflektowała. - Tylko koniecznie weź nową linę! Twoja się przecież do niczego nie nadaje! Najlepiej kilka jakbyśmy musieli je powiązać, albo co... Ja też jedną mam.

Szybko naszykowała potrzebne do penetrowania podziemi rzeczy i klapnęła z koroną w dłoniach. Miała zamiar zostawić ją pod opieką rycerza, ale w tym, co mówiła Gir był jakiś sens. - Błyszczyki nie będą szczęśliwe jak zobaczą, że mamy obie połówki. Oby myk z plecakiem zadziałał - zadumała się, składając obie części błyskotki jak puzzle. Kto wie, może sama się zlepi?

 

Sekal

Elvin nie protestował przeciwko temu, że został przegłosowany. Solidarność także zwyciężyła w kwestii podążania ponownie do podziemi, gdzie czekały pułapki, szkielety i tron. Pantera Girlaen wcale tej solidarności nie podzielała i ani myślała schodzić w dół, chowając się w krzakach i przyjmując pozycję do czuwania aż do powrotu swojej nowej pani. Luna zaś potajemnie złączyła ze sobą dwie połówki korony. Nie było żadnych fajerwerków, nie poczuła choćby mrowienia. Ale już połówek nie rozdzieliła, otrzymując jedną całość, tworzącą jednolitą - ciągle co prawda brudną - lecz niewątpliwie królewską koronę. Świecidełko. Nie miało w sobie żadnych wielkich kamieni, ani nie robiło piorunującego wrażenia. I to pewnie był powód, dlaczego Akermus zgodził się im ją sprzedać.

Ponowne zejście do podziemi, ominięcie wszystkich pułapek i załatwienie kilku szkieletów, które przedostały się przez rumowisko, nie stanowiło problemu dla sił połączonych grup poszukiwaczy przygód. Stanęli w komnacie tronowej, przywiązując Lunę liną i cofając się do bezpiecznego korytarza prowadzącego do miejsca, w którym dało się w razie czego rozbroić czasową pułapkę.

Niziołka stanęła przy tronie i ostrożnie wsunęła w otwór najpierw berło, a potem jabłko. Wskoczyły na swoje miejsca, wydając ciche "kliknięcia". Nic się poza tym nie wydarzyło. Wtedy zbierając całą odwagę, wyrocznia usiadła na tronie…
…aby po chwili leżeć rozpłaszczona na korytarzu, w który wciągnęła ją reszta. Ktoś zajął się rozbrajaniem pułapki.
- Chyba nic z tego - podsumował Akermus, zerkając w stronę tronu. Jabłko i berło ciągle znajdowały się w oparciach i chyba zaklinowały się tam na dobre.

Korona w torbie nie zadziałała. Może nie działała w ogóle?
A może jednak należało zasiąść jak król, ze wszystkimi insygniami na swoich miejscach?

 

Eleanor

Półelfia tropicielka była dość rozczarowana, że Walaja odmówiła zejścia do podziemi. Najwyraźniej pantera podzielała jej niechęć do ciasnych, zamkniętych przestrzeni. Ostatecznie nie miała ludzkiego rozumu, który nakazywał pokonywać takie przeszkody. Tym razem wcale nie było lepiej niż poprzednio. Może tylko fakt, że już znała to miejsce, pozwalał jej normalnie oddychać.

Kiedy pomysł z siadaniem na tronie bez korony nie wypalił, popatrzyła najpierw na zgromadzonych wokół członków drużyny Błyszczyków, potem na małą niziołkę zbierającą się z posadzki i westchnęła:
- No cóż warto było spróbować.

 

TomaszJ

Sir Elvin de Blacktower nie miał wątpliwości, czy iść z pozostałymi do podziemi. Towarzyszy broni nie opuszczało się w potrzebie, honor nie pozwoliłby mu na coś takiego. Poza tym był tarczą i mieczem drużyny, był zwyczajnie niezbędny.
Nie mówiąc o tym że nie zamierzał spuszczać z oczu regaliów ani na chwilę.

Gdy niziołka siadała na tronie musiał przywołać całe pokłady samokontroli, które posiadał, przypomnieć sobie każdą lekcję dyplomacji. W każdej chwili bowiem któryś z Drużyny Włóczni mógł dostrzec to, co on wcześniej. Jeżeli któreś z nich miało jakiekolwiek pojęcie o heraldyce czy historii... to zobaczenie całości insygniów, zwłaszcza połączonej korony od razu by ich oświeciło.
A wówczas byłaby katastrofa.

 

__________________
Bez podpisu.

Pan Elf

Yetar jęknął z żalem, kiedy spostrzegł, jak Luna nieruchomieje na tronie i cały plan szlag trafia. Miał ogromną nadzieję, że dobrze to wszystko wymyślili, i że zaraz odkryją jakąś najciekawszą tajemnicę, jaką do tej pory miał okazję ktokolwiek odkryć.
Zawód malował się również na jego twarzy, kiedy pomagał przytaszczyć nieruchome ciałko niziołki, a minął dopiero, kiedy ta wybudziła się.
Yetar spojrzał najpierw na Akermusa, potem na Girlaen, a na koniec na Elvina. Było coś jeszcze, czego mogli spróbować, a kiedy przyszedł mu do głowy ten pomysł, zwrócił swój wzrok na Lunę.
Coś mu mówiło, że i ona o tym pomyślała. Korona. Co to za król bez korony? Może to właśnie było kluczem tej zagadki? Musiało być!
Dla Yetara nieważne było już nic poza tym, by spróbować jeszcze raz. Wiedział, że Luna myśli o tym samym, więc jedynie skinął do niej głową na znak, by szybko popędziła w stronę tronu i włożyła na głowę koronę, zanim na nim usiądzie.
W razie czego wciąż była obwiązana liną. Yetar natomiast postanowił zostać strażnikiem małej królowej i bronić jej przed Elvinem, po którym trochę spodziewał się sprzeciwu wobec tego sekretnego planu.

 

Sayane

Luna zeznęła na Yetara i zaczęła grzebać w plecaku. Nie miała wiele czasu nim Elvina oświeci wyrocznia co ma zamiar zrobić. Toteż z grubsza zamotała omotała koronie jakąś chustą co by z daleka wyglądała chociaż na półkoronę z trzymajacą ją na głowie niziołki apaszką, po czym pogalopowała do tronu, by zasiąść na nim ukoronowana tym dziwnym ustrojstwem.

 

Sekal

Tym razem czas także się zatrzymał.
W pewnym sensie.

Salę tronową nagle wypełniły dziesiątki postaci. Szczęk oręża wypełnił uszy. Przebijały się przez niego krzyki, ryk ognia raz za razem wypełniający korytarz z pułapką, wycie i magiczne eksplozje. Wystarczyła chwila, aby zorientować się, że nie jest to rzeczywiste. Że to jedynie wspomnienie. Przeżycie, którego obecnie doświadczali po tym, jak Luna usiadła na tronie.
Ostatnie chwile tej twierdzy.

Grupa ciężko uzbrojonych i opancerzonych wojowników blokowała wyjście z tunelu, biorąc kolejne szarże na swoje tarcze i włócznie. Z przejścia co i rusz wypadały masywne, osmalone od ognia orki, z wyciem i pianą na pyskach atakując ludzi. Wszystkie zdawały się być pogrążone w berserkerskim szale, ich oczy błyszczały czerwienią i ani jeden nie bał się tego ataku. Dla wszystkich oznaczał śmierć, lecz to obrońcy się cofali. Co i rusz jeden z nich padał, by już nie wstać. Wszyscy nosili szaro-granatowe barwy, z wilkiem wymalowanym na tarczach. Bronili tego miejsca z taką zaciętością nie bez powodu. Na ich przejrzystych, niematerialnych twarzach widać było determinację i pogodzenie z losem.

Przed tronem utworzono duży krąg. Musiał być magiczny, wymalowane linie, symbole, szlachetne kamienie i kilka innych szczegółów zdradzało to natychmiast. Na jego środku stały duże drewniane skrzynie. Żołnierze dostawiali kolejne, tworząc wysoki stos. Jedna otworzyła się przy stawianiu, ukazując znajdujące się w środku kosztowności. Kiedy skończyli, z korytarza ciągle nie zajętego przez orki, wyszła grupa ludzi. Przewodził nimi ogromny, barczysty mężczyzna o bujnej brodzie i koronie na głowie. Koronie wyglądającej tak samo jak ta, którą Luna miała obecnie na głowie. Zresztą, wszyscy, którzy go widzieli niemal nie mieli wątpliwości - to był ten sam, który pozostawał ciągle na straży w komnacie grobowej. Towarzyszyła mu dwójka dzieci, w wieku co najwyżej kilku lat, długobrody mężczyzna w szatach czarodzieja oraz grupa strażników, których samo wyposażenie jasno dawało znać, że to elitarna straż.

Król ukląkł przed dziećmi - niewątpliwie własnymi - mówiąc do nich cicho. Nie słychać było słów, zagłuszanych toczącą się bitwą. Czarodziej doglądał przygotowań, a straż rozstawiła się w obrębie kręgu. Dzieci dołączyły do nich, a król zdjął koronę i podał ją synowi. Berło i jabłko być może też gdzieś tu były, spakowane w jedną ze skrzyń. Błysnęło i nagle wszystko i wszyscy z kręgu zniknęli.

Król pozostał w sali, patrząc smutno w przestrzeń. Miał już się odwrócić się i odejść, kiedy jego spojrzenie spoczęło na Lunie, a oczy rozszerzyły się nieco. Zbliżył się powoli, dotykając rękojeści swojego przywieszonego przy pasie miecza. Po chwili zabrał dłoń. Luna usłyszała jego głos.
- Nie czuję naszej krwi. Masz insygnia i nasz symbol, choć ukryty. Insygnia nabiorą mocy dopiero wraz z królewską krwią. Odszukaj nas. Odszukaj naszą spuściznę i przywróć potęgę naszemu rodowi. Nagroda cię wtedy nie ominie. Ford Mogg oraz Chmurna Twierdza ciągle się bronią. Tam szukaj ścieżki. Nie wiem kiedy siedzisz na tym tronie, ale nie wierzę, że królewska linia całkiem umarła.

Nagle niematerialne wspomnienie rozmyło się i zniknęło. Wszystkie duchy rozpłynęły się w powietrzu, a w podziemiach ponownie zapanowała cisza. Z cichym kliknięciem jabłko i berło wysunęły się z poręczy tronu.