Nasi dzielni bohaterowie nie wahali się ani chwili. Choć niewątpliwie każdy z nich był zdziwiony pojawieniem się gigantycznego chomika, to żaden nie dał tego po sobie poznać. Zachowując całkowicie zimną krew, ruszyli w pogoń za porywaczami.

Przykład dał wszystkim Kalem, który jak na kapitana przystało ruszył w pogoń jako pierwszy.
Słowa “- Gonić go, nie ma problemu… tylko jak go złapać?!” - nie były może najlepszym okrzykiem bojowym, ale zrozumcie chłopak dopiero się uczy. Następnym razem na pewno pójdzie mu lepiej. Ważne, że na resztę drużyny okrzyk podziałał. To było najważniejsze. Sentine i Uli ruszyli za Cycusiem zaraz za swoim kapitanem. Także Jules, który przyprowadził drużynę na ulicę Rybną 17, nie został w tyle. Jednym, zwinnym susem uczepił się rynny i w następnej sekundzie już gnał po dachach za biednym, uprowadzonym zwierzaczkiem.

Kalem sadził wielkie susy i już po paru krokach przegonił właściciela Cycusia. Gdy to tylko zrobił znalazł się na tyle blisko uciekającego zwierzaka, aby zaryzykować wskoczeniu mu na grzbiet. Odbił się od drewnianej skrzynki stojącej przy jednym z domów i rzucił się z nadzieją, że uczepi się chomiczego grzbietu. Udało mu się i dzięki wyćwiczonym w warsztacie ojca mięśniom, zdołał nie tylko się utrzymać na pędzącym gryzoniu, ale także zaczął wspinać się ku jednemu z porywaczy.
Sentine nie był przekonany, co do wykonania tak absurdalnego zadania. Nie chcąc jednak zostawić kompanów bez pomocy i on puścił się biegiem za uciekinierami. I dobrze zrobił, bo krzepę miał nie lada. Bez trudu przegonił Horacego i niemal zrównał się z Kalemem. On jednak nie zdążył wskoczyć na grzbiet gryzonia, gdyż ten gwałtownie skręcił w lewo.
Sentine pozostał na szczęście na tyle blisko, że miał chomicze futro niemal na wyciągnięcie ręki.

Okrzyk, jaki wybrzmiał z pyska Uliego o wiele lepiej nadawał się na motto całej akcji. Pech chciał jednak, że nikt go niemal nie słyszał. Smoczy konstrukt nie zmartwił się tym wcale. Wzbił się w powietrze i pomknął za porywaczami z bardzo prostym planem w głowie.
Gdy Kalem wspinał się po chomiczym grzbiecie, Uli pikował już w stronę jednego z porywaczy i był już bardzo, bardzo, bardzo blisko celu. I zapewne zgodnie ze swoim planem, trafiłby podłego porywacza prosto w potylicę, gdyby przerażony Cycuś nie postanowił nagle skręcić w lewo.
Chomicze łapy ślizgnęły się pary razy na bruku, ale zwierzak wszedł niemal perfekcyjnie w ostry wiraż. O wiele gorzej poszło Uliemu, który nie przewidział nagłej zmiany kursu swego przeciwnika i z całym impetem wbił się w stragan z egzotycznymi owocami prosto z kosmicznej dżungli. Owoce zamortyzowały upadek, ale lepki sok zalał całe metalowe ciało smoka.

***

- Teraz w prawo! - krzyknął Wirax, jeden z porywaczy do którego nieubłaganie zbliżał się Kalem.
Kapitan “Złotej Macki” słysząc ten okrzyk mocniej uczepił się chomiczego futra i czekał na ponowną, gwałtowną zmianę kierunku.
Sentine gnał przed siebie ile tylko miał sił w nogach i zastanawiał się, jak wspomóc Kalem.
Gdy nagle zobaczył, że z dachu domu po lewej, coś skoczyło w ich kierunku. Już miał wyciągnąć bandolet i strzelić w kierunku tego czegoś, gdy dostrzegł że to przemiły właściciel karczmy Jules.
Dzielny grommam skoczył z zamiarem obalenia Wiraxa, ale pech chciał, że ten w dokładnie tym momencie spojrzał w jego kierunku.

Zawieszony w powietrzu nie miał żadnych szans obrony przed wystrzelony w niego magicznym pociskiem. Święcąca zimnym, niebieskim światłem kula uderzyła w grommama i powaliła go na ziemię. Smród przypalonego fura rozszedł się wokół.

Kalem był tuż za plecami, gdy zobaczył coś co go na chwilę sparaliżowało. Nie chodziło wcale o przerażonych ludzi, którzy pierzchali na wszystkie strony przed rozpędzonym gigantycznym chomikiem. Nie chodziło o porozwalane kramy, walające się wszędzie owoce i drobne towary. Krew w kalemowych żyłach zmroziła, wielka siatka rozciągnięta pomiędzy dwoma budynkami. Porywacze Cycusia byli doskonale przygotowani i mieli plan i bezbłędnie go realizowali.
Kalem musiał działać, bo Cycuś nie miał żadnej ucieczki z wąskiej uliczki i tylko kwestią sekundy było, gdy wpadnie w zastawione na niego sidła.

- U-u-r-r-w-w-a-a! ! - Kalem wrzeszczał w rytm biegu (czy raczej - podskakiwania) Cycusia. - Sentine, ustrzel te niziołasy! Uli, siatka! Przeciąć siatkę!
Gdyby kapitan miał chwilę więcej czasu, cokolwiek użytecznego w ręce albo w ogóle sensowniejsze możliwości to zapewne wymyśliłby lepszy plan. Jednak w tamtym momencie nie radził sobie zbyt dobrze z presją (i chomikiem), więc niemalże wypalił pierwsze co mu przyszło do głowy.

- No dobra Cycuś, koniec zabawy! - Kalem starał się przywołać (teraz już mgliste) wspomnienia z jazdy konnej. Była raz w Svengardzie trupa cyrkowa z cudacznymi zwierzakami robiącymi różne sztuczki. Były wśród nich wierzchowce tak wyuczone, że każdy gest ich trenera potrafiły bezbłędnie odczytać i wykonać związaną z nim sztuczkę. Zafascynowany Kalem (jak i wszystkie dzieciaki ze Svengardu) zasypywał cyrkowców pytaniami o tresowanie takich zwierzaków. Oczywiście związane z tym były usilne prośby do rodziców by kupili dziecku konika, pieska albo łasicę, jednak dla Kalema największym przeżyciem była wtedy przejażdżka na koniu i (prawie bez wysiłku) zmuszanie go do różnych sztuczek, zgodnie z tym co pokazywał mu treser.

Teraz zaś przyszło mu przywołać te wspomnienia siedząc na grzbiecie gigantycznego chomika. Pamiętał, że najważniejsze w zmuszeniu zwierzęcia do skoku było zdecydowane szarpnięcie w górę - wtedy ponoć nawet najmniej pojętna istota rozumiała w którą stronę należy się przemieścić, by ból związany z szarpnięciem ustał. W tym przypadku szarpnięcie w górę (wraz z ruchem łydkami) miał zasugerować, że zwierzę ma skoczyć do góry.

Kalem usadowił się najlepiej jak potrafił - chwycił pewnie kłęby futra po prawej i lewej swojej stronie, nogami wbił się szeroko w boki chomika i - ile sił dał mu ojciec w mięśniach - szarpnął do góry kiedy chomik był już bardzo blisko siatki.
-Cycuś, skaaaacz! - Zaryczał.

- Złodzieje! Milicja! - rozległ się przenikliwy, metaliczny krzyk, który brzmiał niczym tarcie blachy o blachę. Został on podchwycony przez rosłą półorczycę, która stała ze zdziwioną miną pośród resztek swojego straganu.
Uli wygrzebał się z cytrusowej pulpy i ruszył w kierunku leżącego pod ścianą Julesa.
- Jules wstawaj wstawaj Jules! - metalowe łapki zacisnęły się na ramionach gromma.
Stary kaper otworzył oczy i błędnym wzrokiem spojrzał na mechanicznego smoka.
- Nic mi nie jest - mruknął pod nosem, jednocześnie strzepując resztki popalonego futra na piersi.
- Co za wstyd - warknął gromm, zły na siebie - Dostać baty od takich frajerów.
Jules wstał i ze smutną miną spojrzał w kierunku, gdzie pognał Cycuś i jego porywacze.
- Nie te lata, smoczku - podsumował całe zajście Jules - Kiedyś to się siekało wrogów. Fruwały ścierwa Neogów, czy też tych paskudnych illithidów. Jednak “Łupina Zagłady” już zatopiona, a moje stawy męczy reumatyzm. Ehhh… starość.

W tym czasie pościg za Cycusiem, nadal trwał. Przerażony chomik z dwoma porywaczami na grzbiecie i próbującym go uratować Kalemem, zbliżał się nieubłaganie w zastawione sidła.
Kalem miał plan. Plan niekiepski. Plan, który miał duże szanse powodzenia. Mocno chwycił za futro Cycusia i szarpnął w dół.
Pech jednak chciał, że w tym czasie Sentine zaczął strzelać bez opamiętania. Pech był podwójny, bo chłopak wybrał ze zbrojowni bandolety o dwóch lufach. Mając załadowane cztery pociski, Sentine narobił niezłego ambarasu.

Kolejne oddane przez niego strzały doprowadziły sytuację pościgową do prawdziwego chaosu. Pierwszy strzał sprawił, że Kalem musiał instynktownie pochylić głowę, aby jej po prostu nie stracić. To sprawiło także, że musiał poluźnić uścisk i jego misterny plan, zmuszenia Cycusia do skoku, rozwiał się niczym dym z fajki.
Drugi strzał powinien być nazwany salwą. Jednak nie był to jeszcze czas na fetowanie, więc powinno się tutaj pojawić inne określenie. Spuśćmy jednak zasłonę milczenia na ten strzał, bo Sentine jeszcze nie skończył swego działa.
Dwa jego kolejne strzały były niestety celne. Boleśnie odczuł to biedny, przerażony Cycuś. Dwie kule, jedna po drugiej wbiły się w puchate ciało chomika.
Cycuś zapiszczał z bólu, a jego małe łapki zaczęły mielić przestrzeń z jeszcze większą szybkością. Rany jednak sprawiły, że ruchy chomika nie były zbyt skoordynowane. Raz rzuciło go na prawo, raz na lewo. Za każdym razem zwierzak wbijał się z całym impetem w ściany domów. Tynk, cegły i dachówki waliły się na bruk z głośnym hukiem.

Siatka była już tuż, tuż. Kalem ostatkiem sił trzymał na grzbiecie Cycusia. Z ulgą spostrzegł, że nagłe manewry chomika sprawiły, że dwaj porywacze wylądowali na ziemi.
Cycuś gnał przed siebie bez opamiętania. Kalem czuł, że zaraz nastąpi koniec tej absurdalnej podróży. Dwa niziołki czekały już z przygotowanymi gizarmami, aby rzucić się na swoją ofiarę.
I właśnie w tym momencie Kalem poczuł, że Cycuś cały drży. Przez jego futro zaczęły przebiegać dziwne niebieskawe błyski, które przypominały burzowe błyskawice.

W następnej chwili jedna z błyskawic całkowicie oślepiła Kalema. Przez długie sekundy, syn stolarza nic nie widział. Ze zdziwieniem przyjął fakt, że choć nadal czuł pod sobą ciało Cycusia, to na twarzy nie czuł już powiewów powietrza.
Czyżby to koniec? - pytał sam siebie.
- Cycuś! Mój kochany! - Kalem najpierw usłyszał, a później zobaczył Horacego.
Niziołek tulił się do chomiczego pyszczka. Kapitan “Złotej Macki” z ulgą spostrzegł, że znajduje się przed domem niziołka przy ulicy Rybnej 17.

***

- Tak, panie kapitanie, oni wszyscy mi pomogli. - Horacy kończył wyjaśnianie oficerowi milicji całej sytuacji - Gdyby nie oni, strach pomyśleć, co by spotkało mojego, biednego Cycusia.
- Rozumiem - przytaknął masywny gif w obcisłym mundurze - Pytanie tylko kto pokryje straty. A tych jest niemało….
- Tak, jak mówiłem przypuszczam, że to Loża Zielonej Wstążki. Słyszałem, jak ktoś woła Wiraxa, a to przecież to Obrońca Przybytku w tej Loży.
- Niby tak - odparł nieprzekonany kapitan milicji - Trudno mi jednak uwierzyć, że to ten Wirax. To przecież szanowany obywatel. To musiał być ktoś inny.
- Fakt - przyznał Horacy - Jego twarzy nie słyszałem, ale przecież wszyscy wiedzą, że Loża Zielonej Wstążki nie od dziś boi się mnie jako konkurenta w walce o Puchar.
- Dobrze, dobrze. Muszę przeprowadzić dokładne śledztwo, więc za pewne będę jeszcze chciał z tobą porozmawiać Horacy. Z wami też - kapitan milicji spojrzał na załogę “Złotej Macki” zebraną w salonie niziołka.

***

Gdy opadł bitewny kurz, cała drużyna zebrała się w salonie Horacego. Niziołek mimo utraty frontowej ściany w swoim domu, miał dobry humor. Cieszył się, że odzyskał swojego Cycusia. Opatrzony chomik z resztą leżał przy stopach swego właściciela.
- Jeszcze raz wam dziękuję - powiedział Horacy sącząc pomarańczowego bittera, którym także poczęstował swych gości - Tak, jak obiecałem teraz możemy pomówić o tym nieszczęsnym Rixdallu.
Kalem w krótkich słowach wyjaśnił, co spotkało svengardczyków, o spotkaniu z Rixdallem i o tym jak obecnie wygląda jego stan.
- Rozumiem - mruknął Horacy - Chodźmy zatem zobaczyć tego biedaka.

***

Gdy cała grupa wchodziła na pokład “Złotej Macki”, a właściwie to “Srebrnego Szpaka” , Romuald wyszedł naprzeciw nim, zasalutował, strzelił obcasami i stojąc na baczność złożył meldunek o sytuacji na okręcie.
- Panie kapitanie, pierwszy oficer Romuald melduje załogę w komplecie i pełnej gotowości. Z pomocą shivaków usunęliśmy drobne usterki na okręcie. Dostarczono nam także zamówiony przez pana poprzednika towar. Ów ktoś koniecznie chce się z panem widzieć. Mówi, że ma dla pana ważne wieści.

Romuald poprowadził wszystkich do kajuty, gdzie znajdowała się cela w której przebywał skamieniały Rixdall. Obok celi z Rixdallem stała jeszcze jedna mała klatka, której wcześniej nie było. W środku siedział zamknięty pewien gnom.