Jaśen pokiwał przecząco głową na pytanie najemnika i złapał za topór unosząc go na wysokości głowy. - Masz racje. Trzeba uważać. Nie wiadomo co ci parszywi zieloni mogą szykować. - powiedział cicho i razem z Kargarem zaczęli iść powoli do przodu.

Wojownicy dostrzegli koniec korytarza i wielką komnatę. Na ziemi i ścianach leżało wiele sztuk broni oraz metalowych kawałków pancerza. Wszystko przeżarte rdzą. Nagle Kargar stracił równowagę i poślizgnął się. Wielki miecz uderzył w posadzkę, a echo brzęku metalu zaczęło nosić się po całej komnacie. Drwal zastygł w bezruchu. Po chwili Kargar podniósł się. Rosły wieśniak widząc, że dźwięk nikogo nie zaalarmował rozluźnił się i ruszył pewniej w zachodnim kierunku.

W komnacie, oprócz zniszczonego oręża i zbroi stało duże kowadło, szczypce i jeszcze parę innych narzędzi kowalskich, które w wyniku wilgoci i upływu czasu były zupełnie nieprzydatne. Na południu znajdowało się koryto z którego wybijała niemal gotująca się woda i para wodna. To z tego miejsca opary unosiły się po całym pomieszczeniu. Woda płynęła z południa w odkrytym rowie na północ w wąskiej rynnie zasłoniętej metalowymi kratami, znikając we wschodniej ścianie. W wodzie leżał kolejny zabity goblin, a obok kowadła następnych dwóch z podobnymi ranami, co pierwszy znaleziony w korytarzu. Na północy umieszczone były kamienne drzwi, a na zachodzie znajdował się kolejny korytarz. Jaśen zbliżył się do wybijającej i bulgoczącej wody mówiąc do Kargara. - Gorące źródło. Takie samo jak w łaźni. -

Nagle jeden z obłoków zaczął nienaturalnie zbliżać się do Jaśena, odwróconego w kierunku Kargara. Łysy wojownik dostrzegł, że ta para wodna miała kształty niewielkiego humanoida o długim spiczastym nosie ze skrzydłami na plecach, które unosiły go w powietrzu. Tajemnicza postać zaczęła się nadymać w kierunku niczego się nie spodziewającego drwala.

Jaśen momentalnie odwrócił się na krzyk Kargara. Najemnik zaś zbliżył się na odległość miecza do tajemniczego przybysza. Humanoid nie odpowiedział na słowa wojownika, a zamiast tego z pyska w stronę wojaków wystrzeliła chmura niesamowicie gorącej pary. Mężczyźni zdążyli zasłonić twarze, ale i tak część wody oparzyła ich ciała. Drwal ze wściekłością machnął toporem w stronę wroga, to samo zrobił gotowy już wczesnej do ataku najemnik. Jedynie ostrze drwala trafiło humanoida, którego sylwetka rozproszyła się na chwilę, po czym znów wróciła do pierwotnego kształtu.

Jaśen skinął głową na słowa Kargara, gdy humanoid rzucił się na drwala próbując wbić w jego ciało swoje pazury. Mężczyzna uskoczył wrogowi i w porywie wściekłości ciął toporem w stronę potwora. Trafił i ciało przeciwnika znów stało się na moment niewyraźne. Po ciosie spojrzał na wycofującego się ostrożnie Kargara i popędził za nim. Na to tylko czekała tajemnicza istota, która wbiła pazury w plecy Uthgardtczyka. Jaśen ryknął z bólu, nadal kierując się do wyjścia. Ciężko oddychając zbliżył się do łysego najemnika.

Kargar zaś rzucił się do ucieczki z komnaty, gdy żywiołak popędził w kierunku drwala. Humanoid próbował wbić swoje szpony kolejny raz w ciało rosłego osadnika, ale ostatkiem sił Jaśen uchylił się od ataku. Uthgardtczyk spojrzał na topór trzymany w rękach i na uciekającego Kargara. Wahał się chwilę spoglądając na atakującego go potwora. Wreszcie z trudem założył broń na plecy i popędził za najemnikiem. Humanoid widząc to próbował wbić się w jego plecy, ale i tym razem Jaśen był szybszy i cięcie trafiło jedynie w powietrze.


Draugdin złapał za łuk na plecach i zbliżył się nieco do bramy. Wyciągnął strzałę z kołczanu i naciągnął cięciwę. Goblin był już na wozie. Cel był daleko. Paladyn wystrzelił. Strzała chybiła i wbiła się w koło od wozu. Zielonoskóry spojrzał się za ramię i widząc zbliżającego się Paladyna pośpiesznie skoczył na bramę. Goblin zawisł w powietrzu i w ostatniej chwili udało mu się złapać za wrota. Zaczął z wysiłkiem podciągać się do góry i po chwili siedział okrakiem na wjeździe do osady. Wyszczerzył zęby w stronę osady. Paladyn zaś miał już kolejny bełt gotowy do wystrzału. Strzała wyleciała w kierunku wroga i wbiła się w drewnianą bramę parę centymetrów od jego nogi. Zielonoskóry widząc to przełożył nogę na zewnętrzną część bramy i skoczył znikając z oczu Draugdinowi.

Tymczasem chłopi z Ogharem udali się do stajni. Po paru chwilach czwórka była już przy budynku. Jeden z nich przyłożył drabinę do ściany budowli. Inny zaczął wdrapywać się na dach z wiadrem w ręku. Oghar zaś kierował się do środka. Stanął przy otwartej bramie i przestąpił przez wrota. Dach był podziurawiony od płonącego ognia. Gdzieniegdzie płonąca strzecha leżała na ziemi podpalając drewno, paszę dla zwierząt czy wyściółkę. W centralnej części leżał zabity mężczyzna z twarzą oszpeconą ospą. Konie leżały nieżywe w kałuży krwi z podciętym gardłem. Przeżyła tylko dwójka z wierzchowców z osady. Półork przyglądał się temu w ciszy zbliżywszy się do zmarłego mężczyzny...


Kargar wybiegł z podziemi, a zaraz po nim rosły wieśniak. Jaśen będąc na powietrzu zaczął chwiać się na nogach i w pewnej chwili osunął się łapiąc się za najemnika. Ciężkie ciało Uthgardtczyka opadło bez sił na barku Kargara. - Zanieś mnie do domu, muszę chwilę odpocząć. - powiedziała cicho i z trudem wielkolud.

Najemnik z pomocą Draugdina zaniósł Jaśena do karczmy. Wewnątrz panował ponury nastrój i gdy wojownicy przekroczyli próg zaczęły się pojawiać pytania poległych, orków i rany Jaśena. Kargar opowiedział im o walce w tunelu i tajemniczej istocie. Wspomniał także o ciałach goblinów, które znalazł wewnątrz pomieszczenia. Jeden ze starców słysząc to rzekł - A mówiłem, że to miejsce jest przeklęte. Przypomnijcie sobie starego Zycha.. -

Półprzytomnego drwala zaniesiono na piętro i położono w jednym z łóżek w ciasnym pokoju. W tym samym pomieszczeniu, na sąsiednim posłaniu leżał nieprzytomny Liandon. Theta zaczęła opatrywać ciało rosłego wieśniaka mówiąc do stojącego obok Kargara. - Najemniku, jesteś blady jak śmierć, widzę, że i tobie upuszczono wiele krwi. A ty. - spojrzała niepewnie na Draugdina, który również był w pobliżu. - Podobno jesteś Paladynem w służbie Helma, a tobie podobni mają moc zasklepiania ran i usuwania chorób. Może pomógłbyś ich uzdrowić. -
Wtedy w pomieszczeniu pojawił się Segor i zaczepił Kargara pytając szeptem o jego karawanę i stoczoną walkę.