Świecidełko III: Królewna - Strona 12

Eleanor · 22-09-2017, 19:56

Nie było sensu szukać śladów w pobliżu wozu. Zbyt wiele innych pozostawiły tutaj teraz niziołki, zadeptując starannie to co można było zobaczyć.

Tropicielka najpierw postanowiła ruszyć drogą w kierunku z którego nadjechał wóz i sprawdzić tam czy czegoś nie znajdzie. Jeśli to nie pomoże zatoczy koło od miejsca w którym stał, a potem będzie je sukcesywnie powiększać, aż w końcu coś wpadnie jej w oko.

Plomiennoluski · 24-09-2017, 10:34

Yetar przyglądał się wozowi, próbując rozeznać się, choć niezbyt wścibsko, co też tam może się kryć.
- Zawsze ten sam kupiec do was przyjeżdża? Jak ma na imię? Może jeśli usłyszy swoje imię, to nawet jeśli gdzieś leży obity lub pogryziony przez zwierza, to się odezwie i łatwiej go będzie znaleźć? Tak tylko głośno myślę. - Powiedział głośno w stronę burmistrza.

Sekal · 24-09-2017, 11:11

Sprawdzając ścieżkę przed wzgórzem, na którym znaleziono opuszczony wóz, Girlaen nie znalazła śladów innych od podkutych kopyt kuców i ciężkich kół wozu. Jechał od zachodu, od strony wciąż pokrytych śniegiem szczytów. To była żadna wskazówka, bowiem góry otaczały ich praktycznie rzecz biorąc zewsząd. Przy samym wozie oczywiście nie było mowy o znalezieniu śladów, dlatego tropicielka szybko zaczęła okrążać okolicę. Trwało to długo, zanim odnalazła ślad w miększej ziemi. Był szerszy i cięższy niż zwykły zostawiać niziołki i prowadził na północ, gdzie jak sięgnąć wzrokiem, za serią wzgórz widniała jedynie ściana lasu wznosząca się ku górze. Sprawdziła swoje przypuszczenia i udało się jej odnaleźć złamaną gałązkę i złamane trawy, które nie zdążyły się jeszcze podnieść po tym, jak ktoś przez nie przeszedł. Nie miała pewności, że to krasnolud, ale któżby inny?

Yetar w tym czasie rozmówił się z burmistrzem, niemłodym już i siwym niziołkiem o bardzo włochatych rękach i nogach. I głowie też, wolne od włosów był tylko nos i czubek czaszki.
- Ha, odkąd pamiętam to ten sam. Brodę taką długą zawsze nosi, na boki go kołysze jak łazi, a zwał się Hanko.
- Głupiś! - wtrąciła się równie stara kobieta, potencjalnie żona burmistrza. - Hanko to twój wnuk! Kupiec nazywa się Ji...Yil...Yimgm… - przerwała, mamrocząc coś po nosem. - On ma takie strasznie trudne imię. Yimgen… nie, Yimgem. Na pewno, Yimgem - zdecydowała i uśmiechnęła się zadowolona ze swojego sukcesu.

Elvin rzeczywiście musiał wykazać się wielką cierpliwością. Niziołki idealnie go ignorowały, jakby nie słyszały jego poleceń i słów, a tylko co i raz jakiś patrzył na niego z wielkimi oczami. Jak na olbrzyma-dziwaka, swoistą dziwną rozrywkę. Co i raz także któryś dotykał jego pobrzękującej zbroi i pochwy od miecza. Tropiciel do pomocy się nie znalazł, ale wóz szybko zabrano do wioski, radząc sobie dobrze zarówno ze zwierzętami jak i powożeniem. Luna tymczasem odnalazła dom Mirko. Różnił się od innych tylko kolorem drzwi - tym razem były czerwone - ale samego Mirko nie spotkała. Otworzyła jej chuda, żylasta i pomarszczona niziołka o surowym spojrzeniu.
- Mirko nie może się z nikim spotykać, zwłaszcza z pannami, dopóki sobie nie przemyśli pewnych spraw! - stwierdziła kategorycznie.

Eleanor · 24-09-2017, 12:15

Girlaen zaznaczyła miejsce gdzie trafiła na ślad splatając na wysokości oczu znak z traw i niewielkich gałązek. W ten sposób szybciej odnajdzie to miejsce, kiedy wyrusza na poszukiwania. Nie miała zamiaru sama wyruszać na poszukiwania kupca. Zdecydowanie przyzwyczaiła się do obecności swoich towarzyszy.

Gdy wróciła do wioski wóz był już tutaj razem z Elvinem i Yetarem, którym powiedziała o swoim znalezisku.

Sayane · 25-09-2017, 08:35

Gdy wszyscy popędzili do wozu Luna spokojnie dokończyła ostatnią bułkę i uśmiechnęła się pod nosem. Towarzyszy zdziwiłby zapewne ten nieoczekiwany brak zainteresowania małej wyroczni bieżącymi wydarzeniami, ale Gir i reszta mieli oczy (i nogi) skierowane w stronę wozu. Podobnie jak 90% mieszkańców wioski. Luna postanowiła wykorzystać ten fakt i porozmawiać z dzielnym Mirko, którego od wczoraj nie było ani widać, ani słychać. Wydawało się zaś, że chłopak ma informacje o wiele ciekawsze niż sprawa zjedzonego przez wilki kupca.

Niestety plany małej wyroczni zostały storpedowane przez kolejną zaborczą matronę. Co było nie tak z tą wioska, że matki pilnowały synów niby panien na wydaniu?! Przecież nie od dziś wiadomo, że porządny niziołek im więcej broi tym lepiej - zwłaszcza za młodu! Phi!

Mała wyrocznia uśmiechnęła się najskromniej jak potrafiła i podniosła na matronę oczęta pełne najszczerszej niewinności.
- Och, jaka szkoda! Mam nadzieję, że biedak nie pochoruje się od tego myślenia! Chciałam mu podziękować za uratowanie życia! Nawet pani nie wie, jaki on wczoraj był odważny... Gdyby nie on NIKT by nas nie znalazł w tej dziurze. Umarlibyśmy tam z głodu i pragnienia! Wszystko kruszyło się gdy próbowaliśmy się wydostać, ziemia osypywała się nam na głowy niemal grzebiąc nas żywcem! - Luna rozkręcała się coraz bardziej i nawet uroniła kilka łez przerażenia, do głębi przejęta swoją opowieścią. - To było straszne! A Mirko sprowadził pomoc, liny, gdyby nie on bylibyśmy karmą dla robaków!
Luna miała zamiar dodać, że potem takiego robaka ktoś wykopałby na przynętę dla rybek i potem mamuśka by mogła zjeść taką rybkę z Luną w środku, ale w porę się powstrzymała.

- Chciałam mu tylko podziękować... NA PRAWDĘ nie mogę?!

TomaszJ · 25-09-2017, 09:14

Sir Elvin kiwnął głową z uznaniem dla tropicielskich umiejętności Girlaen i zamyślił się.
- Nie godzi się zostawiać bliźniego w opresji, a już tym bardziej tej osady. Ruszajmy tropem, który znalazłaś, choć wszyscy wiemy, dokąd on zapewne nas doprowadzi... ino wcześniej przygotujmy się. Weźmy pochodnie, żywność i bandaże, bo kto wie, może w tej posesji jeno ciemność i upiory się czają? Nie byłoby to dziwne. Nie po tym jak czarodziejska moc zabrała nas z jednego grobowca i rzuciła w inny.

Plomiennoluski · 25-09-2017, 12:59

- Można, a nawet trzeba. Pomóc. - Yetarowi chodziło zarówno o dobro kupca, jak i możliwość zapoznania się z jego towarami. - Zdaje się, że nazywa się Yimig, może wołanie go po imieniu coś pomoże, lepiej się może jednak faktycznie naszykować na większe kłopoty, niż krasnolud z kacem, który się sturlał z wozu. - Rzucił, niemalże niedbale narzucając pocisk w trzymadło procy. - Tak w ogóle, skoro mówimy o nieobecnych, to widział ktoś Lunę? - Yetar podrapał się za uchem i wzruszył ramionami. Był pewien, że skrzydlate utrapienie wkrótce się znajdzie.

Eleanor · 25-09-2017, 21:31

- Nie zauważyłeś jak wykradała ci bułeczkę z koszyka? - Tropicielka wyszczerzyła się do chłopaka. - Musiałeś naprawdę przejąć się losem tego kupca. Pewnie dalej siedzi w karczmie i pałaszuje nasze śniadanie. W sumie chętnie bym też coś przekąsiła zanim ruszymy po śladach. Nie wiadomo kiedy znowu trafi nam się porządny posiłek.

Sekal · 26-09-2017, 20:30

Matka Mirko zamrugała na przemowę Luny. Skrzywiła się, potem zacisnęła mocno wargi i zmarszczyła brwi, wpatrując się w dziewczynę jak sokół w swoją ofiarę. Albo sęp w świeżutką padlinę. Zmierzyła wyrocznię kilka razy od góry do dołu. I chrząknęła.
- Żadnych niebezpiecznych narzędzi ani jedzenia nie wnosisz! - zadeklarowała, a Luna odniosła wrażenie, że kobieta widzi nawet to co ma pod ubraniem. Wreszcie podjęłą decyzję i wpuściła ogołoconą ze wszystkich "niebezpiecznych" rzeczy dziewczynę do środka, wskazując drzwi zaraz przy kuchni. Prowadziły jak się okazało do czegoś na kształt spiżarki, do której wstawiono łóżko. Nie było tu okna, a jedyną drogą wyjścia były właśnie te drzwi. Które mamusia otworzyła kluczem i kluczem zamknęła, kiedy Luna znalazła się w środku.
- Tylko bez ekscesów!
Jej syn siedział skulony na łóżku, tęskno spoglądając w stronę ściany. Kiedy niziołka znalazła się w środku, aż podskoczył.
- Kim… zaraz, ty jesteś tą ładną dziewczyną z podziemi! Zibko was wypuścił, całe szczęście! - uśmiechnął się nawet, choć jego głos był raczej smutny niż entuzjastyczny.

Tymczasem pozostali mogli raczyć się dalszą częścią śniadania. Za nie i za nocleg karczmarz nie policzył sobie ciągle żadnej zapłaty, za to dostawali tyle, ile tylko chcieli. Mogli zaplanować potencjalną wyprawę, mogli też poleżeć do góry brzuchem. Luny nigdzie nie było widać, kto wie co wyrocznia wymyśliła tym razem?
Wioska w każdym razie wracała do swojego rytmu. Koniki napojono i dano obroku, puszczając wolno w jednej z zagród, a wóz ustawiono przy karczmie, nie wyciągając nic ze środka. Burmistrz i trzech innych starszych niziołków zamknęło się w jednym z domów i z niego nie wychodziło. Tutejsi wspominali coś o naradzie starszyzny, która może potrwać i do wieczora.

Plomiennoluski · 27-09-2017, 07:53

- Chyba nawet nie, udało mi się tutaj tak najeść, że nie dziwię się że niziołki, są często bliskie kształtu kuli. Przy takiej kuchni to grzech nie zjeść. Pytanie co robimy dalej. - Powiedział Yetar, biorąc łyk kompotu z suszonych owoców, który do śniadania przyłącza mu do gustu bardziej, niż piwo. - Na pewno musimy się przejść na zamek, wioska w nocy zdaje się być nawiedzana przez duchy. To już skądś znamy. Można by jednak najpierw poszukać kupca i do końca sprawdzić grobowiec. - Celowo nie powiedział splądrować. - Potem zaś, dalej w naszym kierunku. Najlepiej zacząć działać, zanim się starszyzna naradzi, mam wrażenie że o nas też rozmawiają. - Dodał głośnym szeptem, tak żeby tylko jego towarzysze usłyszeli.

24-09-2017, 10:34	#112
Plomiennoluski Reputacja: 1	Yetar przyglądał się wozowi, próbując rozeznać się, choć niezbyt wścibsko, co też tam może się kryć. - Zawsze ten sam kupiec do was przyjeżdża? Jak ma na imię? Może jeśli usłyszy swoje imię, to nawet jeśli gdzieś leży obity lub pogryziony przez zwierza, to się odezwie i łatwiej go będzie znaleźć? Tak tylko głośno myślę. - Powiedział głośno w stronę burmistrza. __________________ Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

24-09-2017, 11:11	#113
Sekal Reputacja: 1	Sprawdzając ścieżkę przed wzgórzem, na którym znaleziono opuszczony wóz, Girlaen nie znalazła śladów innych od podkutych kopyt kuców i ciężkich kół wozu. Jechał od zachodu, od strony wciąż pokrytych śniegiem szczytów. To była żadna wskazówka, bowiem góry otaczały ich praktycznie rzecz biorąc zewsząd. Przy samym wozie oczywiście nie było mowy o znalezieniu śladów, dlatego tropicielka szybko zaczęła okrążać okolicę. Trwało to długo, zanim odnalazła ślad w miększej ziemi. Był szerszy i cięższy niż zwykły zostawiać niziołki i prowadził na północ, gdzie jak sięgnąć wzrokiem, za serią wzgórz widniała jedynie ściana lasu wznosząca się ku górze. Sprawdziła swoje przypuszczenia i udało się jej odnaleźć złamaną gałązkę i złamane trawy, które nie zdążyły się jeszcze podnieść po tym, jak ktoś przez nie przeszedł. Nie miała pewności, że to krasnolud, ale któżby inny? Yetar w tym czasie rozmówił się z burmistrzem, niemłodym już i siwym niziołkiem o bardzo włochatych rękach i nogach. I głowie też, wolne od włosów był tylko nos i czubek czaszki. - Ha, odkąd pamiętam to ten sam. Brodę taką długą zawsze nosi, na boki go kołysze jak łazi, a zwał się Hanko. - Głupiś! - wtrąciła się równie stara kobieta, potencjalnie żona burmistrza. - Hanko to twój wnuk! Kupiec nazywa się Ji...Yil...Yimgm… - przerwała, mamrocząc coś po nosem. - On ma takie strasznie trudne imię. Yimgen… nie, Yimgem. Na pewno, Yimgem - zdecydowała i uśmiechnęła się zadowolona ze swojego sukcesu. Elvin rzeczywiście musiał wykazać się wielką cierpliwością. Niziołki idealnie go ignorowały, jakby nie słyszały jego poleceń i słów, a tylko co i raz jakiś patrzył na niego z wielkimi oczami. Jak na olbrzyma-dziwaka, swoistą dziwną rozrywkę. Co i raz także któryś dotykał jego pobrzękującej zbroi i pochwy od miecza. Tropiciel do pomocy się nie znalazł, ale wóz szybko zabrano do wioski, radząc sobie dobrze zarówno ze zwierzętami jak i powożeniem. Luna tymczasem odnalazła dom Mirko. Różnił się od innych tylko kolorem drzwi - tym razem były czerwone - ale samego Mirko nie spotkała. Otworzyła jej chuda, żylasta i pomarszczona niziołka o surowym spojrzeniu. - Mirko nie może się z nikim spotykać, zwłaszcza z pannami, dopóki sobie nie przemyśli pewnych spraw! - stwierdziła kategorycznie. Girlaen survival: 15

25-09-2017, 08:35	#115
Sayane Reputacja: 1	Gdy wszyscy popędzili do wozu Luna spokojnie dokończyła ostatnią bułkę i uśmiechnęła się pod nosem. Towarzyszy zdziwiłby zapewne ten nieoczekiwany brak zainteresowania małej wyroczni bieżącymi wydarzeniami, ale Gir i reszta mieli oczy (i nogi) skierowane w stronę wozu. Podobnie jak 90% mieszkańców wioski. Luna postanowiła wykorzystać ten fakt i porozmawiać z dzielnym Mirko, którego od wczoraj nie było ani widać, ani słychać. Wydawało się zaś, że chłopak ma informacje o wiele ciekawsze niż sprawa zjedzonego przez wilki kupca. Niestety plany małej wyroczni zostały storpedowane przez kolejną zaborczą matronę. Co było nie tak z tą wioska, że matki pilnowały synów niby panien na wydaniu?! Przecież nie od dziś wiadomo, że porządny niziołek im więcej broi tym lepiej - zwłaszcza za młodu! Phi! Mała wyrocznia uśmiechnęła się najskromniej jak potrafiła i podniosła na matronę oczęta pełne najszczerszej niewinności. - Och, jaka szkoda! Mam nadzieję, że biedak nie pochoruje się od tego myślenia! Chciałam mu podziękować za uratowanie życia! Nawet pani nie wie, jaki on wczoraj był odważny... Gdyby nie on NIKT by nas nie znalazł w tej dziurze. Umarlibyśmy tam z głodu i pragnienia! Wszystko kruszyło się gdy próbowaliśmy się wydostać, ziemia osypywała się nam na głowy niemal grzebiąc nas żywcem! - Luna rozkręcała się coraz bardziej i nawet uroniła kilka łez przerażenia, do głębi przejęta swoją opowieścią. - To było straszne! A Mirko sprowadził pomoc, liny, gdyby nie on bylibyśmy karmą dla robaków! Luna miała zamiar dodać, że potem takiego robaka ktoś wykopałby na przynętę dla rybek i potem mamuśka by mogła zjeść taką rybkę z Luną w środku, ale w porę się powstrzymała. - Chciałam mu tylko podziękować... NA PRAWDĘ nie mogę?! Adaptable Luck: +2 do rzutow => tu na dyplomację czy perswazję. Jesli nie podziała to Luna powie o wozie, moze mauska pójdzie zobaczyc.

25-09-2017, 12:59	#117
Plomiennoluski Reputacja: 1	- Można, a nawet trzeba. Pomóc. - Yetarowi chodziło zarówno o dobro kupca, jak i możliwość zapoznania się z jego towarami. - Zdaje się, że nazywa się Yimig, może wołanie go po imieniu coś pomoże, lepiej się może jednak faktycznie naszykować na większe kłopoty, niż krasnolud z kacem, który się sturlał z wozu. - Rzucił, niemalże niedbale narzucając pocisk w trzymadło procy. - Tak w ogóle, skoro mówimy o nieobecnych, to widział ktoś Lunę? - Yetar podrapał się za uchem i wzruszył ramionami. Był pewien, że skrzydlate utrapienie wkrótce się znajdzie. __________________ Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

26-09-2017, 20:30	#119
Sekal Reputacja: 1	Matka Mirko zamrugała na przemowę Luny. Skrzywiła się, potem zacisnęła mocno wargi i zmarszczyła brwi, wpatrując się w dziewczynę jak sokół w swoją ofiarę. Albo sęp w świeżutką padlinę. Zmierzyła wyrocznię kilka razy od góry do dołu. I chrząknęła. - Żadnych niebezpiecznych narzędzi ani jedzenia nie wnosisz! - zadeklarowała, a Luna odniosła wrażenie, że kobieta widzi nawet to co ma pod ubraniem. Wreszcie podjęłą decyzję i wpuściła ogołoconą ze wszystkich "niebezpiecznych" rzeczy dziewczynę do środka, wskazując drzwi zaraz przy kuchni. Prowadziły jak się okazało do czegoś na kształt spiżarki, do której wstawiono łóżko. Nie było tu okna, a jedyną drogą wyjścia były właśnie te drzwi. Które mamusia otworzyła kluczem i kluczem zamknęła, kiedy Luna znalazła się w środku. - Tylko bez ekscesów! Jej syn siedział skulony na łóżku, tęskno spoglądając w stronę ściany. Kiedy niziołka znalazła się w środku, aż podskoczył. - Kim… zaraz, ty jesteś tą ładną dziewczyną z podziemi! Zibko was wypuścił, całe szczęście! - uśmiechnął się nawet, choć jego głos był raczej smutny niż entuzjastyczny. Tymczasem pozostali mogli raczyć się dalszą częścią śniadania. Za nie i za nocleg karczmarz nie policzył sobie ciągle żadnej zapłaty, za to dostawali tyle, ile tylko chcieli. Mogli zaplanować potencjalną wyprawę, mogli też poleżeć do góry brzuchem. Luny nigdzie nie było widać, kto wie co wyrocznia wymyśliła tym razem? Wioska w każdym razie wracała do swojego rytmu. Koniki napojono i dano obroku, puszczając wolno w jednej z zagród, a wóz ustawiono przy karczmie, nie wyciągając nic ze środka. Burmistrz i trzech innych starszych niziołków zamknęło się w jednym z domów i z niego nie wychodziło. Tutejsi wspominali coś o naradzie starszyzny, która może potrwać i do wieczora. Luna dyplomacja: 24, sukces

22-09-2017, 19:56	#111
Eleanor Reputacja: 1	Nie było sensu szukać śladów w pobliżu wozu. Zbyt wiele innych pozostawiły tutaj teraz niziołki, zadeptując starannie to co można było zobaczyć. Tropicielka najpierw postanowiła ruszyć drogą w kierunku z którego nadjechał wóz i sprawdzić tam czy czegoś nie znajdzie. Jeśli to nie pomoże zatoczy koło od miejsca w którym stał, a potem będzie je sukcesywnie powiększać, aż w końcu coś wpadnie jej w oko.

24-09-2017, 12:15	#114
Eleanor Reputacja: 1	Girlaen zaznaczyła miejsce gdzie trafiła na ślad splatając na wysokości oczu znak z traw i niewielkich gałązek. W ten sposób szybciej odnajdzie to miejsce, kiedy wyrusza na poszukiwania. Nie miała zamiaru sama wyruszać na poszukiwania kupca. Zdecydowanie przyzwyczaiła się do obecności swoich towarzyszy. Gdy wróciła do wioski wóz był już tutaj razem z Elvinem i Yetarem, którym powiedziała o swoim znalezisku.

25-09-2017, 09:14	#116
TomaszJ Reputacja: 1	Sir Elvin kiwnął głową z uznaniem dla tropicielskich umiejętności Girlaen i zamyślił się. - Nie godzi się zostawiać bliźniego w opresji, a już tym bardziej tej osady. Ruszajmy tropem, który znalazłaś, choć wszyscy wiemy, dokąd on zapewne nas doprowadzi... ino wcześniej przygotujmy się. Weźmy pochodnie, żywność i bandaże, bo kto wie, może w tej posesji jeno ciemność i upiory się czają? Nie byłoby to dziwne. Nie po tym jak czarodziejska moc zabrała nas z jednego grobowca i rzuciła w inny.

25-09-2017, 21:31	#118
Eleanor Reputacja: 1	- Nie zauważyłeś jak wykradała ci bułeczkę z koszyka? - Tropicielka wyszczerzyła się do chłopaka. - Musiałeś naprawdę przejąć się losem tego kupca. Pewnie dalej siedzi w karczmie i pałaszuje nasze śniadanie. W sumie chętnie bym też coś przekąsiła zanim ruszymy po śladach. Nie wiadomo kiedy znowu trafi nam się porządny posiłek.

27-09-2017, 07:53	#120
Plomiennoluski Reputacja: 1	- Chyba nawet nie, udało mi się tutaj tak najeść, że nie dziwię się że niziołki, są często bliskie kształtu kuli. Przy takiej kuchni to grzech nie zjeść. Pytanie co robimy dalej. - Powiedział Yetar, biorąc łyk kompotu z suszonych owoców, który do śniadania przyłącza mu do gustu bardziej, niż piwo. - Na pewno musimy się przejść na zamek, wioska w nocy zdaje się być nawiedzana przez duchy. To już skądś znamy. Można by jednak najpierw poszukać kupca i do końca sprawdzić grobowiec. - Celowo nie powiedział splądrować. - Potem zaś, dalej w naszym kierunku. Najlepiej zacząć działać, zanim się starszyzna naradzi, mam wrażenie że o nas też rozmawiają. - Dodał głośnym szeptem, tak żeby tylko jego towarzysze usłyszeli. __________________ Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...