Zoren był wycieńczony zarówno fizycznie, jak i psychicznie – potyczka przy drzewie, niszczenie wybryku natury i zabezpieczanie biblioteki pozbawiło go większości sił. Do tego śmierć Kaivena… kolejny już towarzysz zginął podczas tej feralnej wyprawy. Alchemik zaczynał się zastanawiać, czy dobrze zrobił, opuszczając bezpieczne mury Akademii, ale z drugiej strony, gdyby nie jego bomby, sytuacja byłaby jeszcze gorsza. Na szczęście, został im tylko powrót do Oakhurst, odebranie nagrody, zapewne niższej ze względu na brak pierścieni rodowych, i będzie mógł wracać do Waterdeep. Miał do dokończenia i opublikowania przynajmniej dwie książki: uzupełnienie do „Fauny i Flory Północy”, traktujące o metodach hodowli brantów, kołkownicach, skazach drzewnych oraz dziwnych istotach, w które zmienili się poszukiwani przez nich Hucrele – póki co zbadał ich pobieżnie, ale przewidujący Anathem przeniósł ich ciała do Azylu - a także relację z eksploracji Cytadeli. Ale najpierw musieli się wydostać. Zoren dopilnował, by zebrać wszystkie cenniejsze łupy oraz by nie pozostawili nawet najmniejszego kawałka drzewa za sobą, nie dając mu możliwości odrodzenia się, po czym wrócił wraz z ocalałą drużyną do siedziby plemienia koboldów.

Widząc reakcję Silji na śmierć opiekuna, zacisnął zęby – dziecko w krótkim czasie straciło wszystkich bliskich, musieli jakoś jej pomóc. Najlepszym rozwiązaniem byłoby odstawienie jej do Lei w Oakhurst, co też zaproponował cicho Tanisowi. Nie chciał sam rozmawiać z małą, jego aparycja raczej by w tym nie pomogła, wolał zostawić to półelfowi. Alchemik w tym czasie notował dyskretnie zachowanie koboldów – warto będzie porównać je z teoretycznymi opracowaniami na temat tych małych gadów.
- Wydaje mi się, że zbadaliśmy już całość Cytadeli, znamy też pechowy los naszych poprzedników. Czy pragniecie zabawić tu jeszcze przez chwilę, czy możemy szykować się już do powrotu do Oakhurst? – zapytał cicho swoich towarzyszy.

Anathem nie był do końca przekonany, czy nie zostało już nic do zbadania. Fakt, że wykonali zadanie, ale część kompleksu nadal była niewiadomą. No i wciąż brakowało jednego ciała.
-Nie jestem pewny, czy brak informacji na temat ostatniego członka poszukiwanej grupy nie wpłynie na naszą wypłatę. Dodatkowo zostawiliśmy coś do sprawdzenia w sali z sarkofagiem. Mam zamiar to sprawdzić i liczę na towarzystwo. - mnich uśmiechnął się pytająco do Zazy i dopiero potem spojrzał na pozostałych.

-Mam też jeszcze coś do załatwienia z szamanką. - dodał po chwili namysłu.

W czasie, gdy drużyna debatował Xina zajmował się zrozpaczoną Silją. Pierwsze łzy i smutek w końcu się kończą. Dziewczynki w końcu powstały, otuliwszy się płaszczami z ze skór wilka, podeszły do Morna. Coś knuły, było niemal pewne po minie Xiny, iż musiały rozmawiać o tym wcześniej. Xina niemal dwa raz niższa od przyjaciółki, z wyraźna nadzieją rozpoczęła.

- Mistrzu chciała bym, byś rozważył przyjęcie Silji na Swoją Uczennicę. Dwóm łatwiej będzie nam uczyć się i wykonywać zadania powierzone przez Mistrza. Przyjmę jednak z pokorą każdą Twoją decyzję Mistrzu. - koboldka potrafiła się już doskonale posługiwać językiem wspólnym. Przynajmniej potocznym. Pod nadzorem Silji poczyniła olbrzymie postępy.
Po Silji widać było nadal trudy uwięzienia, niedożywienie, niemal zagłodzenie w więzieniu goblinów. Oczy były opuchnięte i zaczerwienione od płaczu, dolna warga dziewczynki drgała z nerwów, lecz głos był pewny.
- Panie. Chciałbym byś przyjął mnie na uczennicę. Wiem, że jestem tylko mała żebraczką. Za naukę i opiekę mogę ofiarować tylko swoją pilność, wierność i lojalność.

Nie było to do końca prawdą. Morn wiedział, iż sprzęt lub pieniądze ze sprzedaży sprzętu należącego do Kaivena należą do Silji. Sprzedaż mogła przynieść około tysiąc dwustu sztuk złota. Wiedział też, iż jako mentor Xiny będzie musiał w przeciągu kilku lat wydać na księgę zaklęć małej i zapisywanie w niej czarów oraz sprzęt, chowańca z czterysta sztuk złota. Gdyby przyjął na uczennicę Silje, mógłby wykorzystać spadek po Kaivenie do wyszykowaniu dwóch czarodziejek.
Oczywiście samej Silji trzeba by było zostawić jakieś pamiątki po obrońcy, który uratował jej życie.
Złoty symbol Torma i brewiarz kapłana bojowego były by najlepszymi pamiątkami. Wiedział, iż dzięki Azylowi nie musiał dziewczynek zabierać na wyprawy ze sobą. Oferując pomniejsze klucze mógłby nadzorować ich nauczanie w Azylu, gdy codzienne obowiązki wykonywały by na polecenie Lei, która mogą by zająć się innymi kwestiami edukacji dziewcząt w Oakhurst. Wystarczyło by zapewne dwa dzwony dziennie na ukierunkowanie i nadzorowanie postępów, w czasie gdy byłby na wyprawie. Morn szybko przeanalizował sytuację. Musiał tylko podjąć decyzję.
Dwie pary oczów, jakże różnych z nadzieją wypatrywały się w zaklinacza.

Gdy tylko Morn skończył mówić Silja odpowiedziała.
- Panie, nie liczcie na to, że zmienię zdanie. Gdy was nie było długo rozmawialiśmy z Xiną o magii. Postanowiłam zacząć u was naukę. Poprosiłabym Kaivena by opłacił mi naukę u Pana. Teraz tego nie może zrobić.
Silja zasłoniła usta dłonią, w oczach pojawił się strach. Niewątpliwie była zbyt inteligentna, by wyszło jej to na dobre, gdyby trafiła na termin do zwykłego rzemieślnika, czy też nawet kapłana. W końcu jednym nieopatrznym zdaniem mogła zaprzepaści swoje szanse. Tego się bała, mimo zapewnień Morna o opiece całej drużyny.

~„Obyś żył w ciekawych czasach”~ mówiono, że jest to najcięższe przekleństwo jakie może być. Morn powoli zaczynał rozumieć o co w nim chodziło.

Gdy tylko zaklinacz obwieścił swoją decyzję z oczu Silji zniknął strach, na ustach pojawił się nikły uśmiech a zaczerwienione oczy wypełniły się łzami. Dziewczynka szybko podeszła, objęła w pasie zaklinacza, przytulając się do niego. Zdławionym ze wzruszeni głosem powiedziała.
- Dziękuję Mistrzu.
Uścisk był krótki. Po nim odeszła w kierunku ogniska, na którym grzał się duży garnek.
Xina uważnie obserwowała poczynania swojej towarzyszki. W niej mniemaniu uściski były zarezerwowane dla przyjaciół, ukochanego i matki. Miała jednak uczyć się zwyczajów ludzkich. Szybko podbiegła do Morna objęła jego uda, tak jak Silja.
- Ja również bardzo dziękuje Mistrzu.
Podbiegła do towarzyszki i chwile cicho debatowały.
Do drużyn dotarły tylko pojedyncze słowa „doprawić” „mięso dobre bez przypraw”.
Po chwili do bohaterów podeszła Xina.
-Panowie i ty pani, mamy gulasz z rotha. Silja mówi, że dobry bo gotował się na małym ogniu cały dzień. Jest z przyprawami. Myślę, iż lepszy pieczony roth. Silja mówi, że będzie wam smakować.
Koboldzia dziewczynka silnie gestykulowała ramionami, wzruszając nimi, gdy nie zgadzała się z swoją towarzyszką.

***

Po posiłku czas przyszedł na sprawdzenie sarkofagu. Drużyna bohaterów znowu stanęła przed sarkofagiem. Wybrali drogę przez tajemne przejście, które odkryli poprzednim razem. Dopiero stojąc przy sarkofagu widać było, iż był on co najmniej dwa razy większy niż sarkofag dla człowieka. Płytki z fioletowego marmuru pokrywały podłogę i ściany. Wiele z nich jest popękanych odsłaniając znajdujący się pod spodem z grubsza ociosany kamień. W każdym rogu grobowca wiszą lichtarze,lecz tylko w jednym z nich znajduje się pochodnia, płonie ona zielonkawym światłem. W kamieniu sarkofagu wyrzeźbione są smocze motywy, zaś górna część sarkofagu przypomina głowę smoka. Wieko sarkofagu jest solidnie zamknięte metalowymi klamrami.

Pozostało im tylko jedno miejsce do sprawdzenia, i w końcu będą mogli opuścić Cytadelę. Podczas posiłku Zoren nieśpiesznie przeglądał zdobytą księgę czarów - wiele z zawartych w niej zaklęć mógł zmodyfikować na tyle, by dało się zawrzeć ich efekty w ekstraktach. Cóż, będzie miał dodatkowe zajęcie na spokojne zimowe wieczory. Zastanawiał się też, co powinni zrobić z żyjącym tu plemieniem koboldów - nie były co prawda agresywne, ale ich maskotką był biały smok. Co, jeśli za kilkanaście, kilkadziesiąt lat, kiedy będzie już większy, podopieczny zamieni się w przywódcę, którego ambicje wykroczą poza te ruiny? Białe smoki nie słynęły z przebiegłości czy wielkich aspiracji, ale mimo to koboldy powinny być obserwowane, najlepiej poprzez jakieś drobne stosunki handlowe z Oakhurst.

***

Sarkofag robił wrażenie - masywna konstrukcja, sądząc po rodzaju zamknięcia, mogła służyć nie tylko do utrzymania rabusiów na zewnątrz, ale także upewnieniu się, że nic jej nie opuści. Alchemik dokładnie zbadał całość, szukając pułapek, zamków, a także jakichś ostrzeżeń czy informacji, co może być w środku.