Jace wyszedł z komnaty sprężystym krokiem. Teraz dopiero poczuł złość. Żołądek wariował, skręcał się sprawiając, że chłopak czuł się jeszcze gorzej. Nie rozumiał co go tak bardzo wkurzyło, co potęgowało ten dziwny stan. Czy to, że Mikel z Emi zabawili się kosztem Laury, czy to, że Doplerka sprowadziła go do roli chodzącego dildo, czy może w końcu to, że spłycili rodzące się uczucie do prostych potrzeb fizjologicznych?

Jego stan umysłu zdawał się oddziaływać na otoczenie, powietrze wokół zrobiło się gęstsze, dłoń muskając kamienne ściany sypała błękitno-białymi skrami.

Poślizgnął się na drabince i omal nie spadł.
- Nosz Kurw... - zaklął pod nosem. Jednym ruchem wypalił śliską maź ze schodów i ruszył dalej. Mijał kolejne groty nie zwracając uwagi na piękną grę świateł rzucanych przez pochodnię na mokre ściany. Jego kroki odbijały się echem po pustych i wymarłych przestrzeniach zostawiając za sobą srebrno-błękitna skry.



Przy wyjściu z jaskini odrzucił pochodnie, która upadła z sykiem na wilgotną posadzkę. Oczy rozbłysły złowrogo pod nasuniętym mocno na twarz kapturem. Machnął ręką jakby próbował o otworzyć drzwi posyłając falę mocy, która rozerwała rosnącego u wejścia grzyba rozrzucając jego plechę na kilka metrów wokół jaskini.


Rześkie powietrze nieco ostudziło go, a promienie słoneczne miło ogrzały ciało. Jace zatrzymał się i odetchnął głęboko. Wokół czuć było przyrodę, zapach ziemi, liści, drzew. Wciągnął głęboko powietrze i wypuścił je razem z resztką mocy, która rozerwała resztki grzyba.
- Irori... - chłopak wzniósł niemą modlitwę do swojego patrona.
Odkąd w drużynie pojawiła się Laura nie kontrolował niczego. Ani swoich mocy, ani swoich uczuć, ani sytuacji. Wiedział, że moce były powiązane z myślami i emocjami, więc musiał zapanować nad sobą, zanim będzie mógł używać dalej mocy.


Stał tak przez chwilę zanim się nie uspokoił. Po chwili dostrzegł Laurę przemykającą gniewnie pomiędzy drzewami. Uśmiechnął się i pomachał jej badając grunt. Nie miał ochoty wchodzić w buty jakie założyła mu Emi, jednak nie miał ochoty zostawiać dziewczyny samej. Skoro jej brat nie wykazywał się wystarczającą empatią...

Ruszył powoli w jej stronę.

[media]http://medias.photodeck.com/7046ef8e-ff30-11df-b260-f5fed49c7148/mm7337_060131_0309_uxga.jpg[/media]

Laura była zła, nie wściekła po prostu zła. Emi i Mikel zrobili z jej statusu obiekt kpin jakby bycie dziewicą było jakąś ujmą. Potrzebowała się przejść i przewietrzyć umysł zanim sama powiedziałaby coś co pogorszyłoby sytuację między towarzyszami.
Zaczęła spacerować między drzewami otaczającymi wejście do jaskinie. Po prostu chodziła gniewnie co jakiś czas dając się rozproszyć jakąś nieznaną jej rośliną albo piskami Gackosława któremu kiepski humor swojej wiedźmy się udzielał. I zamiast zjeść jakieś złapane przez siebie w locie robaczki, najpierw się nad nimi znęcał.
“Banda głupców!”

- Wszystko w porządku? - spytał i od razu pożałował. Gdyby było w porządku, nie wybiegłaby z sali. - To znaczy… chciałem powiedzieć, czy już lepiej? - uśmiechnął się.
Laura wzruszyła ramionami. - Nie wiem, wcześniej nie musiałam hamować się w komentarzach w imię dobra ogółu! - Powiedziała a jej słowa ociekały goryczą. Najwidoczniej Wiedźma wzięła sobie do serca słowa brata, że jej złośliwości mogą poróżnić drużynę. - Właściwie co ty tu robisz? Nie wyglądałeś jakby ci ich komentarze specjalnie przeszkadzały…
- Dałem czas Mikelowi na naprawienie błędu - odpowiedział krzywiąc usta
- To było uwłaczające również dla mnie - odpowiedział po chwili - Poza tym nie wiemy co się czai w okolicy, usłyszałem grzyba i zacząłem się martwić… że sobie pójdziesz… albo zrobisz coś głupiego… dodał coraz ciszej
- ...Że Ja Zrobię Coś Głupiego... - powiedziała powoli wiedźma Jace nie musiał czytać w myślach żeby zreflektować się z popełnionego błędu. - Ty myślisz że ile ja mam lat PIĘĆ?! - wydarła się na niego a jej krzyk poniósł się po lesie. - TO NIE JA! OTWIERAM STARE SARKOFAGI NIE WIEDZĄC CO TRZYMAJĄ! TO NIE JA BEZ KONSULTACJI Z RESZTĄ OTWIERAM NIEZNANE DRZWI! I ŚMIESZ MÓWIĆ ŻE TO JA MOGĘ ZROBIĆ COŚ GŁUPIEGO….- Laura rugała Jace’a jakby sam był pięciolatkiem...choć pięciolatek pewnie po tym ruganiu miałby traumę do końca życia. Zamiast tego chłopak zrobił krok do przodu rozkładając ręce zapraszając do przytulenia. Starał się nie uśmiechać, by dziewczyna nie pomyślała, że śmieje się z niej, ale patrząc na nią nie mógł oprzeć się okazaniu serdeczności. Jeśli wiedźma musiała wyrzucić z siebie złość, to lepiej żeby wyżyła się na nim. Oczywiście istniało ryzyko, że jej nie zrozumiał i oberwie jeszcze mocniej, ale w takich sytuacjach przeczucie było silniejsze niż racjonalne myślenie.
- No chodź już… - uśmiechnął się serdecznie nie będąc w stanie zachować kamiennej twarzy.
Trudno było powiedzieć skąd Jace miał przeczucie by tak się zachować, ale musiał tego miejsca słuchać częściej bo jego plan zadziałał. Laura wpadła w jego ramiona przytulając się jakby był czymś bardzo potrzebnym od czego zależało zachowanie równowagi przez dziewczynę. Nadal była wściekła i drżała ze złości ale nie krzyczała. choć gdzieś tam dało się usłyszeć słowo ‘Głupiec’ wymamrotane w tors Belerena.
Psionik wtulił dziewczynę mocniej nie puszczając jej, jedną ręką obejmując w talii, drugą głaszcząc włosy.
- Ważne, że działa. uśmiechnął się. - Ja w złości rozwaliłem grzyba przy wejściu. To było nierozważne. - wyszeptał.
Dało się słyszeć jak Laura czknęła w rozbawieniu. - Owszem było…- Potwierdziła już bardziej opanowanym głosem, ale bez pretensji czy pouczeń. - Nie chcę tam jeszcze wracać...zostaniesz?
- Nigdzie się nie wybieram. Sprawdźmy jak będzie wyglądać nasz tymczasowy dom… i okolice. -
Laura pokiwała głowa i trochę wyszła z uścisku żeby móc iść nadal być trzymaną w pasie przez psionika. Ruszyli się przejść, milczący, chłonąć atmosferę otaczającej ich przyrody.

[media]http://www.polskiekrajobrazy.pl/images/stories/big/81531Sanoklas.jpg[/media]

Ruszyli wzdłuż leśnego duktu który omijał jaskinię szerokim łukiem, kierując się powoli na szczyt. Powietrze było ciepłe, choć drobny chłodniejszy i wilgotny wiatr, który smagał od czasu do czasu ich twarze zdradzał końcówkę lata. Drzewa kołysały się lekko szumiąc kojąco, korzenie pod nogami mieszały się z kawałkami skał wymagając od spacerującej dwójki odrobiny ostrożności. Milczeli przez dłuższą chwilę chłonąc otaczającą ich przyrodę.
Las tymczasem tętnił życiem nie zwracając uwagi na przybyszy. Drzewa pełne były rozśpiewanych ptaków, które spłoszone grzybem ponownie wróciły wznawiając przerwany recital.
- Jest tu bardzo spokojnie. Prawie człowiek zapomina, że właśnie zmasakrował klan oryginalnych gospodarzy…- Odezwała się w końcu Wiedźmia.
- Staram się o tym w ogóle nie myśleć… Już prawie się udało - westchnął Jace. Cały czas nie mógł się pogodzić z sytuacją w jakiej postawiła go drużyna. Zamilkł ponownie.
Gdzieś w oddali dało się słyszeć jelenie, które najwidoczniej powoli szykowały się do rykowiska
- Hej, daj spokój. - odezwała się Laura - Albo my, albo oni.
- Tak, wiem… ale mimo wszystko… -
- Wiem... - potwierdziła Laura - Jesteś dobrym człowiekiem. -Laura stanęła na palcach i pocałowała go w policzek.
Leśna ścieżka prowadziła dalej w górę, drzewa ustąpiły mniejszej roślinności, krzakom kosodrzewiny i wysokim trawom. Było też zdecydowanie więcej kamieni i droga robiła się trudna dla sukni wiedźmy. Jace miał niewiele lżej i zastanawiali się nad powrotem, gdy chłopak odwrócił się i zaniemówił. Przed nimi rozpościerało się morze drzew sięgające po horyzont. Krystalicznie czyste powietrze pozwalało dokładnie sięgnąć wzrokiem do odległych szcztów górskich i złapać ogrom puszczy jaką przemierzali od wielu dni. Zachodzące Słońce pięknie doświetlało drzewa wydobywając z nich różne odcienie zieleni. W częściach puszczy pojawiła się mgła, która stopniowo sunęła w powiększający się obszar cienia, a wszystko łączyło się w całość zapierającą dech w piersiach.

[media]http://dolinasanu.pl/wp-content/gallery/gory/las-czerwiec-2011-bieszczady-bukowe-berdo-gles1265-copy.jpg[/media]

- Nie wiedziałem, że Puszcza Kłów jest taka piękna. Do tej pory wydawała się jedynie niebezpieczną, ciemną… cóż, puszczą. -
- Jest wiele rzeczy i istot które są niebezpiecznie i piękne jednocześnie.-
Jace spojrzał na Laurę. Pod maską obojętności, sarkazmu i dystansu skrywała się piękna i niebezpieczna młoda kobieta. Czy on także kiedyś zdobędzie się, czy zmieni się, stanie niebezpieczny? Nie ze względu na brak kontroli nad mocą, ale właśnie dlatego, że będzie ją w stanie kontrolować z precyzją gnomich jubilerów?

Zatrzymali się na szczycie podziwiając piękną panoramę Fangwood jaka roztaczała się ze zbocza. Jace westchnął mimowolnie:
- Tu jest pięknie - przytulił dziewczynę mocniej nie mogąc oderwać oczu od otaczającego ich krajobrazu. Chłonął przestrzeń, kolory, dźwięki. Uśmiechnął się mimowolnie, zapominając chwilowo o powodach ucieczki z jaskini. Spojrzał Laurze w oczy, która chyba również zapomniała o scysji z Doplerką i bratem. Zbliżył się delikatnie muskając jej usta, wiedźma odpowiedziała pogłębiając pocałunek. Uśmiechnął się zsuwając swój plecak z ramion. Wiatr rozwiewał jej włosy, które oplatały go muskając delikatnie twarz. Odgarnął je ręką, ale były nieustępliwe. Zanurzył rękę w gęstych włosach wiedźmy i zatopił swoje usta w jej wargach. Piękne, słoneczne popołudnie na malowniczym stoku zbocza z nieziemską panoramą puszczy spowodowały, że pragnął jej jeszcze mocniej. Lewa ręka zsunęła się z pleców dziewczyny na tyłek, gdy wzmocnił uścisk i przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna instynktownie podążyła za jego ruchami obejmując go mocno.
To było niesamowite, jak kontrolowanie kogoś umysłem, tylko że za pomocą własnego ciała. Pociągnął mocniej za włosy i Laura instynktownie przechyliła głowę odsłaniając delikatną szyję. Jace zasypał odsłonięty kawałek skóry pocałunkami, jednocześnie starając się niezdarnie lewą ręką pokonać suknie i dotknąć ciała. Nieudanie. Sukienka wraz z halką okazała się barierą nie do przekroczenia, jednak im to nie przeszkadzało. Wiedźma użyła swojej magicznej bransoletki by trochę dostosować swój ubiór do jego poczynań.
- Nie przeszkadza ci to? W sensie, że robisz to do czego podpuszcza nas Emi? - Upewniła się Laura pozwalając jego dłonią przesuwać się po fragmentach nagiego ciała.
Jace przerwał na moment rozpinając płaszcz i rzucając go na trawę:
- Do niczego nie podpuszcza. - objął dłonią pierś wiedźmy delikatnie masując kciukiem delikatną skórę pod warstwą materiału
- Pamiętasz co mi przesłałaś w jaskini? Ja nie mogę zapomnieć.
- Podobało ci się. - Stwierdzenie ociekało samozadowoleniem, oczywiście chodziło jej o wspomnienie jakie mu pokazała. - Pokazać ci więcej?
- Za dużo gadasz - szepnął wpijając się w jej usta. Dłonie zsunął na jej pośladki przyciskając do siebie. Czuł jak ociera się o uda i wzgórek, rośnie dalej i uciska, choć wydawało się, że osiągnął już szczyt podniecenia.
Wiedźma nie pozostała mu dłużna, jej dłonie splotły się na jego karku ciągnąc go w dół. Opadli na rodzinny płaszcz Belerena leżący niedbale w wysokiej trawie. Strój Laury schował się w magicznej bransolecie, w przeciwieństwie do psionika, który w ekspresowym tempie pozbywał się swoich korzystając z równie niecierpliwych rąk dziewczyny. Natychmiast utonęli w gęstej trawie, w przyspieszonych oddechach, w sobie. Ich towarzysze w jaskini zostali zapomniani. Problemy zostały zapomniane, cały świat się dla nich zatrzymał oczekując na wyrwanie z zapomnienia...

[media]http://s13.flog.pl/media/foto/9559358.jpg[/media]

Siedzieli wtuleni w siebie wpatrzeni w zachód słońca.
- Powinniśmy wracać, jeśli zlecimy w dół będzie szybciej i zdążymy przed nocą. - Powiedziała mu cicho do ucha.
- Nie mam ochoty. Chciałbym tu zostać… z Tobą - sięgnął po swój plecak, z którego wyciągnął bukłak z wodą. - Mam ze sobą wszystko czego moglibyśmy potrzebować. - Otworzył go podając dziewczynie. Magiczny plecak faktycznie zawierał wszystko czego mogliby potrzebować, namiot, koce, jedzenie, picie… ubranie na zmianę, nawet zestaw garnków. Na dodatek obydwoje dysponowali całkiem pokaźnym zestawem zaklęć, które mogły rozwiązać problemy, jakich zwykły ekwipunek podróżny nie jest w stanie.
Wiedział jednak, że Laura ma rację. Być może pozostali zaczęli się już martwić? Może nawet ktoś ruszył ich śladem? Chłopakowi było to w tej chwili obojętne.
- Mnie też jest miło. Ale chodź, jutro zaczynamy sprzątać jaskinie. No i będa nam wypominać, że się włóczymy zamist pomagac. - Powiedziała Laura wstając i ciągnąc za sobą Psionika do krawędzi wzniesienia.
- Mam naprawdę gdzieś co będą myśleć, albo robić. - odpowiedział dając się prowadzić wiedźmie. - Niech tylko spróbują…
Laura pociągnęła ich za krawędź spadając w dół. Oczy psionika rozszerzyły się w przerażeniu gdy stracił grunt pod nogami, złapał kurczowo dziewczynę, która runęła razem z nim. Szum wiatru był głośny. Laura złapała Jace’a mocno i pomyślała o lekkości. Ich spadek spowolnił teraz już tylko opadali trzymając się siebie.
- Przez chwile myślałem, że jesteś modliszką - uśmiechnął się, gdy napięcie spadło wraz z wysokością.
- Stać cię na lepszy komplement.
- Tak, ale poczekam aż wylądujemy, żeby brzmiał szczerze.
- Ktoś się boi że go upuszczę …- zaśpiewała dziecinnie Laura, wkrótce ich stopy dotknęły ziemi.
- Ktoś się boi, że nie uwierzysz w komplementy wymawiane pod presją - Jace’owi wrócił humor wraz z twardym gruntem pod nogami.
- No jesteśmy na ziemi, …- Powiedziała przymilając się. - ...gdzie ten deszcz komplementów?
Jace uśmiechnął się jak nastolatek, figlarnie spoglądając w jej oczy wspominając chwilę uniesienia na górze, ale Laura nie podłapała aluzji.
- Odjęło mi mowę - wybąkał nie mając nic lepszego do powiedzenia.
- O. - Laura wydała się rozczarowana na brak pochwał czy nawet taniego pochlebstwa.
- Cokolwiek bym powiedział… - Jace dotknął ustami szyi dziewczyny - … nie odda tego co myślę - wyszeptał nie odrywając ust od ciała.
- Wracajmy, niedługo zapadnie noc - dodał.
Do jaskiń wrócili już po zmroku, zniszczony przez psionika grzyb nie obwieścił ich przybycia. Następnego dnia mieli zamiar zacząć sprzątać jaskinie i wypadałoby się porządnie wyspać. Nie komentując wcześniejszych scen z resztą drużyny magiczna para po prostu położyła się na wspólnym posłaniu.

Emi podążyła za Mikelem. Jak się tak wszyscy zaczęli rozchodzić pozabierali ze sobą pochodnie i ciemność zaczęła zakleszczać swoje pazury. Kiedy chłopak zatrzymał się przy kuźni i zaczął zbierać narzędzia dopplerka oparła się o ścianę.
- To był kurde tylko żart - mruknęła.
- Ehhh… Jakby ona coś takiego powiedziała to to by było tylko “stwierdzenie faktu” i nikt nie miałbym prawa się wkurzyć. - Mikel sprawiał wrażenie, jakby spodziewał się, że Emi do niego dołączy.
- W sumie na pocałunek Jacea też mocno zareagowała. Ale choroba, jak byłam Kharrickiem i się kąpałam w strumyku to nawet się kurde nie przejęła. A wszystko widziała. Nie rozumiem.
- Ja też nie. Przejdzie jej prędzej niż myślisz. - chłopak sprawiał wrażenie przekonanego co do słuszności swoich słów. - Przyszłaś mi pomóc? - uśmiechnął się do dopplerki, zmieniając temat. Ta po chwili namysłu wzruszyła ramionami odrywając się od ściany.
- Czemu nie. To że tu kuźnia jest to jak dar od bogów.
Bladolica zaczęła zbierać rozsypane narzędzia.
- To jedna z lepszych rzeczy które nas tu spotkała. Mam nadzieję, że Jace niczego nie zniszczył. - westchnął rozglądając się po pomieszczeniu.
- Nie wygląda na to. Tylko wszystko jest osmolone. Magowie normalnie. Na nas krzyczą ale jak oni wybuchają to jest ok. - Emi dorzuciła swoje trzy miedziaki do narzekania.
- Ale przyda się nie? Kuźnia znaczy. I zbroję będzie można zrobić dla Psotnika.
Mikel uśmiechnął się, jakby dopplerka właśnie odgadła jego myśli. Pokiwał głową i wskazał na kawałek płaskiej lady obok paleniska.
- Właśnie miałem nadzieję, że uda mi się tamten kawałek warsztatu doprowadzić do porządku i od jutra chciałbym wziąć się za pracę. Będzie z tym ciut więcej roboty niż z pancerzem dla człowieka, ale mam już pomysł na coś, co misiowi powinno się spodobać.
- Masz moją pomoc… nawet jak się na tym nie znam.
- Chętnie skorzystam - Chłopak aż się rozpromienił - Nie martw się. Jest mnóstwo rzeczy, w których będziesz mogła mi pomóc. Dobrze byłoby jeszcze dziś znaleźć trochę skór i wybrać najlepsze kawałki. - zamilkł, układając w głowie plan prac na najbliższe dwa, trzy dni. Co jakiś czas wśród gruzu i zniszczeń udawało mu się znaleźć jakieś przydatne narzędzie i to w dobrym stanie. Perspektywy były zachęcające.
- To od czego chcesz zacząć? - dopplerka starła ze ściany nieco sadzy od wybuchu.
- Chciałabym też wynieść te trupy zanim zaśmierdną i zanim zajmiemy się zbroją. Reszta… jakoś w międzyczasie się zrobi.
- Zacznę od przygotowania materiałów. Idę na górę powybierać co lepsze kawałki skór. Trochę widziałem w tym pomieszczeniu przypominającym rzeźnię. Powinno wystarczyć. Idziesz ze mną? - chłopak wyraźnie cieszył się na myśl o czekającym go zadaniu. Dobrze było od czasu do czasu coś stworzyć, zamiast ciągle zabijać i niszczyć.
- Dobrze, dobrze. Ale potem trupy, bo nie będziemy w stanie tutaj wysiedzieć.
Mikel tylko pokiwał głową. Faktycznie trzeba było pozbyć się ciał, ale może Sulim mógł coś na to poradzić. Rzucił jeszcze raz okiem na kuźnię, jakby dalej nie dowierzał, że mieli tyle szczęścia.
-Chodźmy zatem na górę. Pokaże Ci na co zwracać uwagę przy wyborze materiału.
Nie zwlekając więcej, wyszedł z pomieszczenia i ruszył w stronę kamiennej drabiny. ~ Ciekawe jak radzi sobie Jace?~ Naszła go niespodziewana myśl. Liczył na to, że uda mu się jakoś udobruchać Laurę.

***

Dotarcie do pomieszczenia, roboczo nazwanego rzeźnią, nie zabrało dużo czasu. Odór śmierci i rozkładu, unoszący się w powietrzu, przeszkadzał, ale Mikel nie planował zostać tu długo. Od razu znalazł to, po co przybył. Skór było dużo, część z nich jeszcze niewygarbowana. Takie od razu odrzucił. Cały proces zająłby zbyt dużo czasu. Pokazał Emi na co zwracać uwagę, jakie blizny czy defekty mogą zaakceptować, a co jest niedopuszczalne. Na szczęście ze względu na wybór rodzaju pancerza, nie trzeba było odrzucać całych kawałków, gdy coś się nie nadawało bo i tak mieli z nich wycinać mniejsze fragmenty. Przeglądając skóry Emi w końcu zwróciła uwagę na coś oczywistego.
- Coś ich długo nie ma.
- Myślisz, że wykorzystują okazję? - wojownik nie wiedział, czy bardziej go cieszy czy obrzydza ta wizja.
- Może. Bardziej się zastanawiałam czy w swojej złości nie zrobili czegoś głupiego. Tak na nas narzekają, ale sami nie są lepsi - westchnęła Emi podając właściwe kawałki wojownikowi - poszukamy ich później. Jeśli faktycznie się do tego zabrali, to nie ma co ryzykować im przerywać.
Emi zdawała się absolutnie obojętna. Choć mówiła o tym, że coś mogło się stać, skóry absorbowały jej uwagę znacznie bardziej.
- Moim zdaniem oboje myślą za dużo. Mieliby mniej problemów, gdyby nie rozważali aż tak dokładnie znaczenia wszystkiego, co ktoś mówi i robi. - Mikel podzielił się spostrzeżeniem i szybko zmienił temat - Wiesz co? Chyba zrobimy lamelkę. Troglodyci nie są chyba najlepszymi rzemieślnikami i sporo materiału jest uszkodzone. Potrzebujemy zrobić coś, do czego można wykorzystać mniejsze fragmenty.
- Jak uważasz. Tworzenie czegokolwiek jest daleko poza moim zakresem możliwości. Zbierajmy co nam potrzeba i zabrałabym się do noszenia trupów. Jutro można wynieść resztki stąd. Blech.
Bladolica rzuciła chłopakowi większe kawałki skór i wróciła do swojego plecaka wyciągając linę oraz hak.
- Oby Sulim mógł jeszcze użyć tego swojego rytuału…
- No właśnie. Gdzie on w ogóle jest? - chłopak zebrał wszystko, co wybrali na większy stos i podniósł, by wynieść z pomieszczenia.

Emi dyszała ciężko opierając się rękoma na kolanach.
- No… jakbyś… jakbyś mi dał wygrać… skopałabym... ci tyłek…
- No cóż… Teraz to Twój będzie obolały. - Mikel uśmiechnął się łobuzersko- Całkiem nieźle Ci szło. Gdybym nie wystartował lepiej i nie było tutaj tak ciasno to raczej nie miałbym szans wygrać.
- Gdyby… raczej… ale było tak, a nie inaczej. To co… szukaj ręcznika - Emi wyszczerzyła zęby gotowa przyjąć niewygodną przegraną.
Mikel spojrzał na Emi, po czym chciał sięgnąć do plecaka i dopiero wtedy zorientował się, że go jednak nie ma.
- Wiesz… Ja nie brałem ze sobą nic jak wybiegliśmy… Może być moja koszula zamiast ręcznika?
- Chłopcze może być jakakolwiek szmata jaką znajdziesz. - Emi powiedziała to dziwnym tonem jakby udawała starszego faceta.
- Uprzedzam tylko, że jak mi zaświecisz starczym, sflaczałym męskim zadkiem to biję z całej siły. - chłopak zaśmiał się i zaczął ściągać koszulę. Dla podkreślenia szczerości swoich słów, zamoczył ją w wodzie i szybko zrolował. - Gotowa? Czy chcesz się jakoś wykupić od kary?
Emi faktycznie zastanowiła się czy jakoś chce się wywinąć od kary. Była jednak zbyt zmęczona. Wzruszyła więc ramionami i odwróciła się. Pozostał oczywiście motyw czy aby nie przyjąć uderzenia z pełnego zamachu. Nie. Zdecydowanie jej się nie chciało. Nie chciało jej się również obnażać tyłka. To był zdecydowanie najgłupszy pomysł jaki miała od bardzo dawna.
- A zrób cokolwiek innego to zabije - mruknęła rozpinając pasek spodni. Dwie szaro blade półkule pośladków zaświeciły w półmroku pochodni.
Mikel, nie zastanawiając się długo, wziął imponujący zamach i całkiem lekko pacnął dopplerkę koszulą w pośladki. - Widzisz? Nie było tak tragicznie?
Emi skrzywiła się zaciągając spodnie do góry.
- Tak, tak. Nie ma jednak nic gorszego jak mokry zad na który trzeba założyć spodnie. Wyobraź sobie, że zdarzało mi się musieć coś takiego przedsięwziąć. Jak musiałam szybko wybyć z różnego rodzaju pokoi… lub przybytków. He he - zachichotała na wspomnienie jednej z tych ucieczek, które nie groziły niczym gorszym niż wygarbowana skóra. Odwróciła się do chłopaka i wyciągnęła do niego dłoń.
- Za dobry wyścig.
Chłopak z uśmiechem podał jej rękę. Po czym skrzywił się lekko, pociągając przy tym nosem. Emi nie potrzebowała nawet sekundy, żeby zrozumieć o co chodzi. Woda nie była najczystsza, a przecież oboje marzyli o kąpieli. Po krótkiej wymianie zdań na ten temat dopplerka przypomniała sobie, że przecież wracając z lasu, natrafili na miejsce idealne do kąpieli i to całkiem blisko świeżo zalesionego wejścia do Jaskiń. Mimo, że wizja kolejnego marszu była mało zachęcająca, postanowili jednak udać się w tamtym kierunku. Pot i brud trzeba w końcu z siebie zmyć.

[media]https://janunde.s3.amazonaws.com/images/nature-1932003_1920.width-1024.jpg[/media]

- Wiesz… Jeśli chcesz to możemy to powtórzyć, ale już chyba nie dzisiaj. - zagaił, kiedy byli już na brzegu.
- Zdecydowanie! Ale inną karę wtedy wymyślimy. Ta jest… mało ciekawa ostatecznie.
- Pewnie byłaby dla Ciebie ciekawsza, gdybym to ja przegrał nie? Tak bardzo chcesz zobaczyć moje pośladki? - zażartował w odpowiedzi.
Emi pokręciła głową.
- Na razie tobie się udało zobaczyć moje. A teraz idź się wykąp jak chciałeś, a ja popilnuję. Albo po prostu glebnę się. Nie mam siły - sapnęła.
Zanim jednak zdążyła usiąść, czy zrobić cokolwiek, wojownik pochylił się, złapał ją w pasie i wskoczył do wody, ciągnąc ją ze sobą. Sadzawka była płytka, ale nie na tyle, żeby od razu dotknąć dna. Po kilku sekundach oboje wynurzyli się, plując wodą.
- Ty… - kolejne fale wody zaczęły zalewać chłopaka kiedy bladolica zaczęła machać rękoma. - Ty, ty, ty, ty!
W końcu się zmęczyła.
- Wiesz, że nie mam się w co przebrać prawda?
- Nie marudź. To tylko woda, a do jaskiń wcale nie mamy tak daleko. Moja koszula i tak była mokra to teraz przynajmniej będzie nas dwójka. - umilkł unikając kolejnej fali wysłanej w jego kierunku przez dziewczynę - Zawsze możesz się rozebrać, rzucić ubrania na brzeg i poczekać w wodzie aż wyschną.
- Zaczynam myśleć, że to jednak ty masz ochotę mnie zobaczyć bez ubrań - stwierdzenie ociekało sarkazmem. Emi ciągle rozważała czy Mikelowi się należy taka nagroda.
- Przecież już jest na tyle ciemno, że i tak nic nie zobaczę - bronił się przed oskarżeniami. Słońce faktycznie zachodziło, ale ciężko było mówić o prawdziwej ciemności.
- Ostatecznie przecież zawsze możesz zmienić wygląd i nic nie zobaczę. - ostatnie zdanie brzmiało tak, jakby wypowiadał je wbrew sobie.
Emi popatrzyła sceptycznie na wojownika. Przekrzywiła głowę.
- No dobrze. Powiedzmy, że uroczy jesteś w swoich staraniach.
Dziewczyna zanurkowała na moment. Wynurzyła na nowo tylko do szyi. Brakowało jej blizn, które wcześniej miała. Pierwsza część garderoby poleciała na brzeg. Mikel tylko uśmiechnął się i postanowił w ciszy obserwować resztę przedstawienia. W międzyczasie, by nie wyjść na hipokrytę, sam ściągnął pod wodą spodnie i buty, po czym rzucił je na brzeg, ale w innym kierunku niż Emi. Kiedy już wszystkie części ubrania zostały wyrzucone dziewczyna odpłynęła kawałek od brzegu. Nie wyglądała na specjalnie komfortowo się czującą w głębokiej wodzie, ale unosiła się.
- Ze swoją przyszłą żoną też pływałeś nago w jakiejś wodzie?
- Chodzi Ci o tą dziewczynę, o której Ci opowiadałem? Nie sądzę, że kiedykolwiek jeszcze ją spotkam, więc raczej nie mogę jej nazwać przyszłą żoną, ale… Tak. Można powiedzieć, że pływaliśmy razem od czasu do czasu. - chłopak podpłynął bliżej środka “jeziora”, ale na tyle blisko, by nie utrudniało to rozmowy.
- Tęsknisz za nią?
- Nie wiem. Nie myślę o niej zbyt często. Raczej tęsknię do beztroski i spokoju czasu, który z nią spędziłem. A Ty? Masz kogoś za kim tęsknisz?
- Niekoniecznie. Może tylko czasem chciałabym móc jakoś normalnie pożegnać się z ojcem. - Nim chłopak zdołał zadać kolejne pytanie Emi znów schowała się pod wodą i wypłynęłą ciut bliżej niego. Blade ciało dopplerki prześwitywało pod wodą odbijając światło kamienia.
- Możliwe, że tęsknię za to do miasta. Móc się wtopić w tłum. Nie obraź się, ale póki co wszystkie opowiadania o pozamiastowych się sprawdzają - uśmiechnęła się.
- Co masz na myśli? - padło krótkie pytanie.
- Jesteście prości, niezorganizowani. Oczywiście w mieście też są takie osoby, ale jakoś mi przyszło poznać takich co zawsze mieli jakiś cel. Ambicja była wszechobecna. Mieć i móc. Tu zaś… powiedzmy, że Jace długo by nie pożył ze swoimi przekonaniami. Tak mi się wydaje.
- Uważasz, że nie mam celu? Chyba nie mogę się z tym zgodzić. Przecież przed chwilą pozbawiłem Cię ubrań! - zaśmiał się wojownik. -Co na to odpowiesz?
- Że ci na to pozwoliłam i to po kilkukrotnym namyśle! - zawtórowała śmiechem. Jej uśmiech zmienił się na bardziej złośliwy. - Zlitowałam się.
- Z litości tak? - Mikel podpłynął bliżej dziewczyny i spojrzał jej głęboko w oczy - Jeżeli to litość to chyba powinienem odpłynąć. - dodał niemal szeptem.
Złośliwość zniknęła z twarzy dziewczyny. Uśmiech pozostał. Sięgnęła dłonią do jego karku przytrzymując go w miejscu.
- Zostań, to będę mogła się zlitować jeszcze trochę - mruknęła podpływając tak, że stykali się nosami.
- Wygląda na to, że ostatecznie to ja muszę zlitować się nad Tobą. - Chłopak sięgnął ręką pod wodą, złapał Emi w talii i przyciągnął do siebie, po czym najpierw delikatnie musnął wargami jej usta i zaraz po tym namiętnie pocałował.