Kharrick pozbierał swoje ostrza podszedł do Sulima i Yastry.
- Co z nią Sulim? Wyliże się z tego? - skierował pierwsze słowa do krasnoluda, potem skierował swoje spojrzenie na siedzącą pod obleczonym pajęczyną drzewem elfkę. Z zmartwioną miną, przez krótką można było dostrzec błysk bólu gdy dotykała zasklepionych już przy użyciu magii ran, rozcierała odrętwiałe dłonie i ramiona. Jej zmęczony wzrok czasami przenosił się na leżącą pod ręką nieco rozepchaną torbę. Chyba się coś w niej ruszało.
- Ładna akcja, nie wykituj mi tylko tutaj - uśmiechnął się na siłę. Pytająco spojrzał na Torbę i cicho powiedział. - Chyba masz jeszcze jednego pająka w torbie.
- Sulim obawia się, że Yastra nie powalczy już dzisiaj, ani nawet jutro. Potrzebuje dłuższego odpoczynku. Sulim ma nadzieję, że w chacie Łowców jest już bezpiecznie i będziemy tu mogli poczekać na resztę.
-Oby. Tutaj miało być bezpiecznie, a póki co nie jest. Pilnuj jej z Psotnikiem. My pójdziemy sprawdzić. - Spojrzał na Rathana, a potem na Jace’a. Wytrzeszczył oczy gdy zobaczył co robi wojownik.
Rathan był wyjątkowo zwinnym mężczyzną, ale brakowało mu jakiegokolwiek doświadczenia z pułapkami. Jego próba uruchomienia jej na odległość skończyła się już na etapie zaczepiania liny - delikatna pajęcza nić zerwała się, a naprężone sieci wystrzeliły prosto w łucznika, oplatając go mocno.
Sulim westchnął ciężko.
- Psotniczku, pomóż mu.
Niedźwiedź wydał odgłos, jakby naśladujący westchnienie krasnoluda, po czym podreptał nieśpiesznie do Rathana. Po chwili udało im się rozerwać sieci. Przez ten czas nikt nie usłyszał tego paskudnego klekoczącego odgłosu wydawanego przez zabite niedawno pajęczaki.
Kharrick podszedł do Rathana i podparł ręce pod boki.
- A tak na przyszłość, to proszę mi zostawić pułapki, a nie w tak amatorski sposób się nimi zajmować. - mężczyzna był wyraźnie niezadowolony. - Jeszcze nas wszystkich obejmie i co wtedy? Który niedźwiedź ci przyjdzie na pomoc?
- A tak na drugi raz, to lepiej słuchaj - odparł Rathan - i szybciej reaguj - dodał. - Jakoś nie wyraziłeś chęci, by kiwnąć choćby palcem. Dziękuję, Psotniczku. - Skinął głową niedźwiadkowi.
Kharrick uniósł brew do góry słysząc słowa Rathana. Pokręcił głową.
- Ta, jakoś tak wolałem sprawdzić co z twoją koleżanką - zauważył chłodno i obszedł chłopaka dookoła uznając, że najwyższy czas zobaczyć co jest w leśniczówce.
Rathan nie zamierzał z tamtym dyskutować, więc zaczął ściągać z siebie kawałeczki pajęczyn.
- W razie problemów, krzyczcie - rzucił jeszcze druid. - Sulim myśli, że odsiecz Psotniczka może kogoś znowu uratować z oplątania. - Z początku wydawało się, że krasnolud wypowiedział te słowa pełen powagi, lecz po chwili cicho zachichotał. Był to bodaj pierwszy raz, kiedy w tym towarzystwie pozwolił sobie na podobną ekspresję.
Elfka odprowadziła spojrzeniem przechodzącego przez most mężczyznę, po czym z cichym westchnieniem oparła głowę o drzewo, unosząc oczy w stronę nieba. Ciało jej ciążyło jak nigdy, wykończone działaniem paraliżującej trucizny, więc po prostu się nie ruszała, dając się dalej opatrywać Sulimowi, której ten dzięki ów śmiechowi ten zaczął wydawać się bardziej... "ludzki". Mniej obcy.
Wtedy uszy krasnoluda niczym cichy szept wiatru musnął szept Yastry: "dziękuję". Było to pierwsze słowo, jakie do niego wypowiedziała, od kiedy w ogóle go zobaczyła. Gdy zamknęła powieki, z torby wreszcie wydostał się mały futrzasty “pająk”. Łebek śnieżnobiałego kociątka opartego łapkami o skórzany brzeg, zwrócony był w stronę Sulima, wpatrując się w niego wielkimi niebieskimi oczami.

Z bliska ukryta na moczarach chatka Łowców robiła dobre wrażenie, mimo bardzo niepokojącego, mrocznego i pełnego pajęczyn tła. Średniej wielkości, porządnie wykonany budynek z drewnianych bali, zwieńczony strzechowym dachem, mógł z pewnością zapewnić bezpieczny nocleg przybywającym tu nirmathańskim partyzantom. Jednak teraz był kompletnie pusty – wewnątrz nie było widać żadnych ruchów, z komina nie wydobywała się nawet najmniejsza smużka dymu. Kharrick i Rathan zbliżyli się bardzo ostrożnie, rozglądając się w poszukiwaniu kolejnych pułapek. Na szczęście, nic nowego ich nie zaskoczyło i mogli bezpiecznie wejść do środka.

Wnętrze chaty było wyraźnie opustoszałe, ale ktokolwiek tu przedtem mieszkał, nie opuszczał go w pośpiechu, za to dość skrupulatnie po sobie sprzątając. Przyjrzawszy się warstwie kurzu i ostatnim śladom, Rathan miał pewność, że nikt nie korzystał z niego przynajmniej od dwóch tygodni. Jakiekolwiek wyposażenie, które dało się unieść, zostało zabrane - wewnątrz pozostało tylko kilka mebli i palenisko pod kominkiem, w którym Kharrick dostrzegł przebłysk jaśniejszego koloru. Okazał się być nim w większości nadpalony kawałek papieru z krótką wiadomością, którą najwyraźniej próbowano spalić tuż przed odejściem.

Uw..........
Ws...……..wcy z Cher….............
.....najszy….. udać …. Fortu Trevalay
Ka……………………

Nazwa "Fort Trevalay" nic nie mówiła żadnemu z nich, ale może ktoś inny będzie coś wiedział? Poza tym w chatce nie było niczego przydatnego dla uciekinierów, chociaż z pewnością sama w sobie mogła posłużyć za schronienie dla kilku osób.

W tym czasie Jace czekał na zewnątrz, obserwując jak Sulim, korzystając ze znalezionych dookoła ziół i fragmentów pajęczyn opatruje poważne rany Yastry. Początkowo elfka nie była przekonana, czy rozsądnie będzie zaufać temu dziwacznemu krasnoludowi, ale jego pewne i delikatne ruchy upewniły ją, że druid wie co robi. W takiej sytuacji pozostało jej już tylko grzecznie siedzieć i nie przeszkadzać w „operacji”. Wciąż czuła się dziwnie, jakby odrętwiała, dlatego oparła się o drzewo i zaczęła rozglądać się po gąszczu sieci kilka metrów nad nimi - oplatającym gałęzie tak mocno, że ledwo przebijało się przez nie jakiekolwiek światło. Zarówno ona, jak i Jace dojrzeli kilka większych skupisk, wyglądających jak gniazda, a w nich duże, prawie dwumetrowe kokony z pajęczyn - poprzednie ofiary ettercapa i jego pupili.

Wraz z upływającym czasem Yastrę zaczął ogarniać niepokój. Kiedy oni tak sobie siedzieli i zbijali bąki, wsłuchując się w wywołujące ciarki odgłosy Fangwood, to przez las wciąż przedzierali się pozostali ocalali, tym razem już większą i znacznie głośniejszą grupą. Narastała w niej obawa o nich, zwłaszcza o Rhyn, być może całkiem racjonalna, jako że ta puszcza jest bezlitosna wobec intruzów, o czym osobiście zdołała się już przekonać.
A nawet jeśli wszystko będzie w porządku, to przynajmniej wskażą im drogę do celu.
- Musimy po nich wrócić - oznajmiła zdecydowanie, dźwigając się niepewnie na nogi. Z tonu jej głosu można było odnieść wrażenie, że bardzo jej na tym zależało. Spojrzała na pozostałych, oczekując jakiejkolwiek reakcji. W jej oczach kryła się... prośba?
Kharrick spojrzał zaskoczony na Yastre. Właśnie ściągał okoliczne pajęczyny samemu już będąc nimi okropnie oklejonym.
- Co? Po kogo? Chodzi o resztę? - Zreflektował się. - Ale przecież oni tu idą. Będą tutaj już niedługo - zaczął uspokajać dziewczynę myśląc, że chyba atak pająka odbił się nie tylko na jej ciele.
- Ale co jeśli ich też coś zaatakowało? - odpowiedziała mu już mniej pewnie. Jej spojrzenie uciekło w stronę z nadzieją ujrzenia tam znajomych twarzy. Stamtąd jednak wciąż ziała tylko ciemność. Nawet nie wiedziała czego się spodziewała, skoro mieli przybyć dopiero za dobę.
- Cóóż… jest ich więcej, nie? Pozatym, czy przypadkiem nie ma tam osób znających Fangwood? Pewnie nawet lepiej niż Rathan. - O Sulimie Kharrick wolał nie wspominać, bo akurat ON mógł znać najlepiej. - Na pewno nie dali się tak zaskoczyć jak my. Nas nic nie zaatakowało w lesie. Tylko tutaj. Pozbyliśmy się tego tutaj nie?
- Chcesz po nich iść? - Rathan zaskoczony spojrzał na Yastrę, która - jego zdaniem - padłaby po przejściu kilkunastu metrów. - Trzeba by wysłać po nich, razem z tobą, lekko licząc dwie osoby. Poza tym Kharrick ma rację. Dotrą do nas bez problemów.
Elfka dopiero po chwili zdecydowała się usiąść i wziąć parę uspokajających wdechów. Przed chwilą wyglądała jakby zamierzała pójść sama, lecz uznała wyższość argumentów obu mężczyzn. Ocaleli to nie dzieci, a przynajmniej większość z nich nimi nie była. Obawa jednak wciąż pozostawała.
- To nie wojownicy, w przeciwieństwie do nas. Nawet zbrojnym daleko do naszego wyszkolenia. Jeśli cokolwiek ich zaatakuje, to na pewno ktoś zginie - wyobraziła sobie Silvie wymachującą tym nożykiem do masła i jakoś nie potrafiła się przekonać do tego, by była w stanie się w jakikolwiek sposób obronić gdyby przyszła taka konieczność - To, że nam nic nie stanęło na drodze, nie oznacza że im nie stanie. Nawet będąc tutaj wciąż jesteśmy w lesie.
- Słodziutka, nawet w mieście przypadki chodzą po ludziach jak się pani szczęścia od nich odwróci. Ty wiesz ilu widziałem co zmarli bo im na głowę obluzowana dachówka spadła? - złodziej inaczej spojrzał na sprawę. - Może zamiast narażać siebie miej ciut wiary w innych? Ta twoja koleżanka kapłanka wygląda na taką co sobie poradzi. Ba! Innym pewnie też. No, a teraz nie czarnowidź, bo czarnowidzenie pecha przynosi.
- To nie miasto, gdzie mieszkają tysiące ludzi. To Phaendar, tu było nas może ćwierć tego tysiąca. Wszyscy się znaliśmy. Każdy zabity w tym miejscu jest kimś bliskim na swój własny sposób. To nie są pechowcy, których trafiła dachówka. To nasi sąsiedzi i przyjaciele, narażeni na niebezpieczeństwa lasu. Tacy jak ty tego nie zrozumieją - odwróciła spojrzenie, ucinając tą dyskusję i już nie mając zamiaru wchodzić w temat Rhyn. Ten człowiek nic nie wiedział. Przyszedł z zewnątrz i teraz myślał, że to takie proste.
- W przeciwieństwie do was, ja się troszczę o pozostałych - dodała jeszcze na koniec.
- My się o nich nie troszczymy i dlatego pozostawiliśmy ich samym sobie, w Phaendar, na pastwę hobgoblinów - odparł Rathan, mający powoli dosyć marudzenia Yastry i jej ponurych wizji. - To nie jest tak, że przez las kroczy niedołężna staruszka, którą trzeba prowadzić pod rękę. To spora grupa, której byle co nie zaczepi.
Jednak jego słowa nie zostały już wysłuchane.

Zbliżał się już wieczór, słońce powoli zachodziło, zmieniając delikatny półmrok w prawie nieprzeniknioną ciemność - gęstwina pajęczyn i gałęzi skutecznie blokowała światło gwiazd i księżyca. Tym samym okolica stawała się podobna do scenerii z ponurych historii, opowiadanych nocami przy ogniskach – spowity mrokiem las, konary poruszające się na wietrze jak żywe, a może nawet kryjące się zaroślach przerażające stwory o błyszczących ślepiach. W ciemnościach nocy nieobecność jakichkolwiek ptaków i większych zwierząt była tym bardziej odczuwalna i niepokojąca. Brak pohukiwań sów i szelestu krzaków sprawiał, że miało się wrażenie, jakby w pobliżu przekradało się coś wielkiego i groźnego, i było już na tyle blisko, że wszystko, co żywe, zdążyło już pouciekać. Nie znaczyło to bynajmniej, że wokół chatki panowała cisza – nadrabiały ją owady, którym najwyraźniej upodobały sobie te bagniste tereny. Szczególnie komary dawały się wszystkim we znaki, całymi chmarami atakując i zajadle kąsając każdego, kto zbliżał się do większych sadzawek.

Na szczęście, chatka łowców okazała się bardzo wygodnym miejscem do przenocowania dla kilkuosobowej grupy. Trzeba było tylko przyszykować miejsca pod nocleg, zanim zrobi się całkiem ciemno. Gdy Rathan i Sulim wyruszyli między drzewa w poszukiwaniu odpowiednio drewna na opał i leczniczych ziół, Kharrick wraz z Jacem zajęli się uporządkowaniem okolicy z obrzydliwych resztek zarówno pająków, jak i ich ofiar. Yastra w tym czasie, zgodnie z zaleceniem krasnoluda, a także swoim podłym nastrojem, odpoczywała, siedząc w milczeniu na ławeczce przy chatce. Ciężko było stwierdzić, czy obserwuje okolicę, wypatrując pozostałych uciekinierów, czy tylko pogrąża się w ponurych myślach, żałując, że nie może dopilnować bezpieczeństwa innych. Gdy druid i łowca wrócili tuż przed zachodem słońca, można było rozpalić niewielki ogień w kominku. Noce wciąż były ciepłe, ale dodatkowe źródło światła i możliwość zjedzenia czegoś gorącego zdecydowanie poprawiały morale. Miło było dla odmiany spędzić noc w miejscu z dachem i ścianami, z kubkiem parującej zupy w rękach, szczególnie, że puszcza w tej okolicy nie była przyjemnym miejscem.

***

II dzień po ucieczce

Zgodnie z przewidywaniami, pozostała część uciekinierów powinna pojawić się następnego wieczora, dlatego drużynę czekał jeszcze cały dzień spędzony na miejscu. Sulim zajmował się doglądaniem Yastry, której wyraźnie się już poprawiało, chociaż skutki działania pajęczego jadu wciąż się utrzymywały. Choć krasnolud był zdecydowanie utalentowanym medykiem i zielarzem, pewne rzeczy po prostu wymagały czasu. Rathan zapadł w puszczę z samego rana, udając się na polowanie. Wrócił dopiero późnym popołudniem, zmęczony, niosąc na plecach niedużą sarnę - znalezienie jakiejkolwiek zwierzyny zajęło naprawdę dużo czasu, więc zostawanie tu na dłużej nie było chyba zbyt dobrym pomysłem.

Światło słoneczne zaczęło już przybierać pomarańczową barwę, gdy Yastra zobaczyła wyłaniającą się wśród drzew kilkunastoosobową grupę, prowadzoną przez Erica Dunkira. Elfka ucieszyła się, widząc znajome, choć wyraźnie zmęczone długą wędrówką twarze, szczególnie Rhynę, która machała do niej już z daleka, po czym wyprzedziła starego trapera, by uściskać przyjaciółkę, gdy Eric witał się z Sulimem.
- Jesteście cali, chwała bogom! Jak dobrze was widzieć! -
Pozostali byli bardziej powściągliwi w okazywaniu entuzjazmu, ale można było to zrzucić na karb zmęczenia. Reszty uciekinierów z Phaendar wciąż nie było, przez co wszyscy powoli zaczynali się martwić – czy po prostu szli dłuższą drogą? A może coś ich spowolniło? Zgubili drogę? Czy wszyscy są cali? Po ostatnich dniach ciężko było powstrzymać się przed myśleniem o najgorszych scenariuszach.

Na szczęście już kilkanaście minut później okazało się, że jej obawy nie zostały spełnione - grupa pod przewodnictwem Aubrin także dotarła cała i zdrowa, do tego wraz z Tezzeretem, który musiał już wrócić ze zwiadu w Phaendar. Najwyraźniej po drodze musieli trafić na jakąś wodę, bo większości udało się zmyć przynajmniej część brudu z dnia ucieczki. Wciąż jednak wyglądali na desperacko potrzebujących odpoczynku, a przede wszystkim jakichś dobrych wiadomości. Jedną z nich na pewno był fakt, że poza drobnymi ranami i otarciami, wszyscy byli cali, i dotarli na miejsce o czasie. Jedyną osobą, której brakowało, była Klara, ale sprawdzenie pustelni Kelocha i powrót miał jej zająć jeszcze przynajmniej cały dzień. Pewnym zaskoczeniem był fakt, że grupa Aubrin przyprowadziły ze sobą parę znalezionych pod drodze kóz i owiec.

Początkowa radość ze spotkania i bezpiecznej drogi szybko jednak zmalała, zastąpiona rosnącym zwątpieniem. Odezwało się na raz wiele głosów: “Gdzie są ci cali Łowcy?”, “Gdzie będziemy spać?”, “Za mokro tutaj”, “Co to za pajęczyny?”, “Ale tu śmierdzi” Zdenerwowana Aubrin uciszyła malkonentów kilkoma szorstkimi słowami, po czym zwróciła się do drużyny.
- Mam w głowie całą masę pytań, ale chyba mamy na to czas. Co tu się stało, gdzie są Łowcy i co tak śmierdzi? - zapytała z niepewnością, po czym spojrzała na elfkę - Yastra, wszystko w porządku? - w jej głosie słychać było troskę.

Tezzerret uścisnął dłoń brata z niepewnym wyrazem twarzy, po czym odciągnął go na bok. Widać było po nim zmęczenie.
- Dotarłem do samego mostu – powiedział cicho - Nie będę tego opowiadał naokoło, bo nie wiem, jak inni zareagują, ale wy powinniście wiedzieć. Aubrin też wie. Dobra wiadomość jest taka, że Phaendar wciąż stoi, nie płonie, a hobgobliny jeszcze nie zajęły się budową żadnej przeprawy, więc nie śpieszy im się za nami. Zła jest taka, że nie planują go szybko opuścić – wygląda jakby je fortyfikowali. Chyba nie wrócimy tam jak zawsze… -

Minęło nieco czasu, dzień chylił się ku wieczorowi. Złodziejowi udało się ogarnąć część pajęczyn. Lepił się od nich niemiłosiernie. Czekał jednak ze zmianą skórzni na kolczugę aby nie czyścić jej dwa razy. Nurtowała go jedna myśl - co w zasadzie się stało poprzedniego wieczoru. Poza oczywistym kilka rzeczy było bardziej tajemniczych.
- Co my w zasadzie wiemy o tych hobosach? - zagaił do najbliższych osób. - Żelazne kły, jeśli się nie mylę. Najemnicy tak? Może ktoś ich wynajął?
- Nawet jeśli - odpowiedział Rathan - to się tego nie dowiemy. Straciliśmy okazję, by wziąć któregoż żywcem i wypytać. Z drugiej strony... Chyba takich okazji nie mieliśmy. Przynajmniej my - dodał.
- W zasadzie to mieliśmy okazję… Tylko w ferworze przetrwania jakoś nie przyszło nam to do głowy. Nie mniej zastanowić się zawsze można. Komuś musiało nie spodobać się w Phaendar, że wysłał na niego najemnych. Plus co to była za wieża? - Kharrick nie był zrażony nastawieniem Rathana.
- Sulim wie jedno - rzekł powoli druid, wykrzywiając twarz. - Sulim nie chciałby się dostać do ich niewoli, Sulim raz już to przeżył. Gobliny to nieprzewidywalne istoty, może po prostu zależało im na zniszczeniu dla samego niszczenia. To dla nich zabawne. Ale Sulim nie ma pojęcia, skąd mogła pojawić się tam ta wieża. Sulim nigdy o czymś podobnym nie słyszał…
- Jedni napadają, by niszczyć i grabić - powiedział Rathan, temat wieży pomijając milczeniem - inni chcą cudze tereny zająć. A nuż ktoś w tym celu kompanię najemników wynajął?
- No właśnie! Pytanie tylko komu by na czymś takim należało? Ja nie znam na tyle sytuacji politycznej. Ani tym bardziej nie wiem czy wasza mieścina miała coś tak wartościowego aby przy okazji poświęcić przy okazji miejscową ludność - Kharrick zdawał mówić o tym jakby był co najmniej uczonym analizującym jakieś zaprzeszłe zdarzenia.
- O to byś musiał spytać któregoś z mieszkańców miasteczka - powiedział Rathan. - Ja tu tylko bywam od czasu do czasu - dodał - i z plotkami mniejszego i większego kalibru nie jestem na bieżąco.
- Nie jesteś z Phaendar? - złodziej się zdziwił. - Jesteś z jakiegoś okolicznego miasta, czy wioski?
- Z wioski, z okolicy - odparł Rathan. - Ale częściej prawdę mówiąc bywałem w Phaendar, niż w domu - przyznał.
- Nie martwisz się, że tej twojej wioski też nie najadą? Może zamiast iść nie wiadomo gdzie poszlibyśmy do twoich? Łatwiej by było chyba.
Łucznik pokręcił głową.
- Jeśli w miasteczku panoszą się hobgobliny, to nie ma gwarancji, że nie rozlazły się po okolicy - odparł. - Mam nadzieję, że moi sobie poradzą, jak już kilka razy w podobnych okolicznościach. Zapasy, bydło, ładne dziewczyny... wszystko błyskawicznie znika w okolicznych kryjówkach.
~ O ile ich nie zaskoczą jak Phaendar ~ pomyślał złodziej, ale kiwnął tylko głową z lekkim uśmiechem.
To była zagwozdka, która uderzyła go dopiero teraz. Teraz jak już mogli rozluźnić splątane myśli spojrzeć trzeźwiej w przeszłość... on mógł spojrzeć trzeźwiej. Nie miał tam nikogo na kim by mu zależało. Nie bał się i nie martwił. Analizował. Magia, czary - to jest coś co mogło "pojawić" armię znikąd i taką wieżę. Z jego skromnej wiedzy wszystko niewytłumaczalne dało się wytłumaczyć magią. Nawet jeśli on nie wiedział jaką dokładnie.
~ Hej ty! ... Znasz się na magii? ~ poleciało w przestrzeń umysłu. Jak zwykle nic mu nie odpowiedziało. Był jednak pewny, że ma racje. To musiała być magia.

***

Gdy przybyli uciekinierzy Kharrick poczuł pewną ulgę. Wiedział, że ja by nie przyszli to połowa ich grupki zaczęła by się martwić, a potem panikować. To prowadzi do błędów. Takich, za które płaci się drogo. Nie chciał tego ciężaru zajmowania się rozemocjonowanymi dzieciakami. Teraz nie musiał wszyscy wrócili. No i sobie ponarzekali. Kharrick postanowił wspomóc Aubrin nieco uspokajając, że wszystko jest w porządku.
- Łowców niestety już nie było. Trochę posprzątaliśmy, bo pająków się tu zalęgło, a zalęgło. Ale już jest czysto. Nie wchodzić mi tylko do wody! - tłumaczył już w czystej kolczudze. Dzięki magii Yastry i swojemu uporowi prezentował się lepiej niż w dniu święta.
Odszedł wraz z resztą na bok a jego ciepły i zachęcający uśmiech niknął zastępując go maską obojętności. Wysłuchał słów Tezzereta i pytań Aubrin.
- Nie dobrze. Wygląda na to, że trzeba będzie udać się gdzieś dalej. Nie ma mowy o ponownym zasiedleniu się kiedy armia jest tak blisko. - zaczął trzymając ręce splecione za plecami - A odpowiadając na pytania... Łowcy udali się do Fortu Trevalay. A przynajmniej tyle dało się wyczytać z kawałka listu. Daleko to? Może my tez powinniśmy tam iść? Twierdza na powinna zapewnić bezpieczeństwo.
Zamilkł dając szansę jeszcze innym odpowiedzieć.