Najemnik zmrużył lekko oczy i z sardonicznym uśmiechem oddał sakiewkę elfce. Wewnątrz znajdowała się garść monet, miedzianych, złotych i srebrnych, różnych kształtów i rozmiarów.


Były tam dukaty z Doliny, imperiale Nerathańskie, a także takie, które jedynie Soveliss zdołał rozpoznać jako monety duergarów i drowów z Podmroku.
- Ot znalezisko, szefowo. Miał ją przy sobie tamten. - wskazał ręką na kłąb rozwłóczonych szczątków, które tylko naplecznik trzymał w jednym miejscu, niczym upiorna misa.razem monety były może warte z 5 sztuk złota w przeliczeniu na pieniądze Doliny.

- Ile razy mam ci powtarzać, żebyś mówił mi po imieniu? Ta twoja "szefowa" mnie denerwuje. - powiedziała do najemnika z uśmiechem chowając monety z powrotem do sakiewki, po czym wcisnęła ją w dłoń Einara.
- Masz. Ty to znalazłeś, należy do ciebie - dodała po czym zwróciła się do reszty:
-To co? Idziemy?

Althaea patrzyła jak część z jej towarzyszy przygotowuje się do pogrzebania ciał gobllinów. Tak samo jak jej młodszy brat uważała, że są to plugawe stworzenia.
- Bawcie się w ten obrządek jak chcecie, aczkolwiek uważam, że nie zasługują na to i nie przyłożę do tego ręki. Natura sama sobie z nimi poradzi, a przynajmniej wilki i niedźwiedzie nie będą chodzić głodne.
Spojrzała z politowaniem na Ardiel, myśląc:
"Po co to robisz dziecko, one by dla ciebie tego nie zrobiły. Mało jeszcze wiesz o życiu..."

Pogrzeb szczątków zajął drużynie resztę dnia. Wtedy też przekonali się, że w Puszczy zmrok nadchodzi szybko. Wysokie, prastare drzewa już późnym popołudniem zaczęły blokować światło słoneczne, pogrążając polankę w coraz bardziej narastającym półmroku. Towarzysze przesortowali znalezione na pobojowisku przedmioty, w sumie znaleźli 8 sztuk złota (w przeliczeniu na pieniądze Doliny) w monetach z najróżniejszych nominałów, oraz sporo nieuszkodzonej broni, niezbyt dobrej ale solidnie wykonanej. Kordy goblinów, szable i dwuręczne topory złożyli z jednej strony polanki. W jednej z rozdartych toreb znaleźli także podarte szczątki listu, które ktoś obeznany mógłby spróbować połączyć, jednak może to zająć czas… jedyne co od razu rzucało się w oczy to pieczęć na jednym z kawałków, ze znakiem płonącej pięści.

Towarzysze chcąc nie chcąc musieli rozbić obóz właśnie tutaj. Długi odpoczynek nie był im jednak dany. Nawet pomimo tego, że troje z nich należało do Starszego Ludu i nie potrzebowali snu tak jak ludzie, nawet oni nie zaznali dużo odpoczynku. Kilkukrotnie w ciągu nocy podrywali oni drużynę do gotowości, gdyż okoliczne zwierzęta wcale nie przejmowały się grupką wędrowców, a wręcz przeciwnie, mogły uznać ich za pożądane urozmaicenie swojej diety. Podczas jednego z takich krótkich marszy, Ardiel zauważyła ślady, które wyglądały jakby pojawiły się z znikąd. Po długiej chwili wraz z Aldrikiem doszli do wniosku, że to ślady pojedynczego goblina, który ukrywał się w drzewach i jako jedyny zdołał uciec z masakry na polanie. Teraz trop ten był już zbyt stary aby za jego pomocą odnaleźć istotę, która potrafiła sprawnie przemieszczać się także po drzewach.


Pomimo tego, że drapieżniki polowały w tej okolicy, Ariel i Aldric zdołali kilkukrotnie wyprowadzić drużynę z tymczasowego obozowiska, z drogi polujących i wędrujących bestii. Każdy z towarzyszy zdał sobie sprawę z tego, że nieostrożnych w tej puszczy może spotkać bardzo szybka śmierć.
Następnego dnia drużyna wyruszyła dalej w stronę siedziby jednego ze strażników. Szybkim marszem pokonywali milę za milą, aż wreszcie dotarli do granicy obaszru który Aldric znał jako Martwą Puszczę. Nazwa w tym przypadku nie była myląca, granica żywej i martwej Puszczy była widoczna niczym otwarta rana. Powykręcane niczym w bólu i poschnięte drzewa rozciągały się daleko, w powietrzu panowała cisza i wyczuwalne napięcie. Żaden z towarzyszy nie dostrzegał nic podejrzanego, nawet sowa Sovelissa, ale wszyscy czuli się nieswojo. Zupełnie, jakby ktoś lub coś ich obserwowało...



Według mapy, do siedziby strażnika szybkim marszem można dotrzeć późno w nocy lub ostrożnym marszem o poranku następnego dnia. Nikomu nie uśmiechała się perspektywa odpoczynku wśród martwych drzew.

Soundtrack



Podczas jednej z krótkich chwil, gdy można było zasnąć, rycerz odpłynął w sen, próbując jakkolwiek ułożyć się w zbroi, której już nie zdejmował. Siniaki i ból mięśni da się wytrzymać, a lepsze to niż coś miałoby mu odgryźć nogę, zanim w pełni się przebudzi… Sen w pierwszej chwili wydawał się być znajomy. Polanka wyglądała podobnie jak w rzeczywistości, jednak nie było ani śladów bo walce, ani towarzyszy. Jedynym który stał z boku, przyglądając się rycerzowi, był jego cień. Czerwone oczy spoglądały na młodego mężczyznę badawczo, by po chwili rozglądać się na boki, nerwowo, jakby ze strachem. Wreszcie cień przemówił.
- Witaj, Mordredzie. Nie chcę zajmować ci dużo czasu, ale musimy porozmawiać. W tym miejscu coś się dzieje. Coś złego. Ja to czuję i ty też poczujesz, jeśli się postarasz. Sama aura tego lasu sprawia, że mogę z tobą porozmawiać, ale obawiam się, że to co może ją wywoływać, jest zbyt silne dla ciebie. Niestety sądzę, że jeśli ty umrzesz, ja też przepadnę w nicości, więc cóż, jedziemy na tym samym koniu. Oferuję ci pomoc. Jeśli się zgodzisz, będę mógł pojawiać się dla ciebie nawet na jawie i mówić do ciebie, ostrzegać cię jeśli będziesz w niebezpieczeństwie. Daję ci moje słowo – tu duch przejechał swoim szponem po cienistej piersi, niejako wycinając na swojej formie znak X który przez chwilę zapłonął srebrzystym ogniem– że nie będę próbował siłą wpływać na twoje działania ani decyzje. Co ty na to?