[Pathfinder RPG] Dziwne Wieki (18+) - Strona 50

**Sindarin** · 23-12-2019, 17:53

Ogon diablęcia przypominał w dotyku ciepłą skórę pokrytą delikatnymi włoskami - gdy tylko Imra przytrzymała go, Kennick ledwo zauważalnie wzdrygnął się i spojrzał na półelfkę. Usta były wciąż zasłonięte chustą, ale oczy, w których dostrzegła delikatne ogniki, sugerowały uśmiech. Po sekundzie śledczy zwrócił się do, prawdopodobnie, przywódcy kultystów.
- Zandalus Widzi! - powiedział mocnym głosem - Z radością i zapałem zadbamy, by stało się to, co powinno się stać! Pomożemy wam w przygotowaniach do ataku, prawda? - z tymi słowami odwrócił się do swoich towarzysz, robiąc dziwną minę. Wyglądało na to, że Sadim od razu ją zrozumiał, bo z zapałem pokiwał głową - Ależ tak, oczywiście! Jeśli pokażecie nam, gdzie trzymacie broń na tych heretyków, może damy radę ją jakoś ulepszyć! - rzucił kapłan. Widać było, że obaj bracia nie mają nic przeciwko odrobinie łgarstwa.
- Ale najpierw zobaczmy się z doktorem - skwitował Kennick, ruszając w stronę namiotu Wrena. Doganiając Imrę, rzucił cichym, ale pełnym determinacji głosem.
- Po moim trupie, nie zbliżą się tam nawet

Kaworu · 26-12-2019, 16:05

Umorli dalej rozumiał bardzo mało z tego, co się wokół niego działo, ale hymkał i kiwał głową, dając znać, że rusza z resztą swoich przyjaciół i ich popiera. W myślach zaczął już planować odpowiednią zdradę - wszak nie mógł pozwolić, by "heretycy", to jest jedyni normalni i uczciwi ludzie w tym miejscu zginęli. Nie było to szczególnie paladyńskie (bądź krasnoludzkie) ale ciężkie czasy wymagały ciężkich wyborów.

**Kerm** · 28-12-2019, 16:45

Plany mówiącego były zakrojone na szeroką skalę i Arthmyn potrafił zrozumieć, że podbój świata należy zacząć od najbliższego otoczenia. I rzeczą oczywistą było, że ci, co mają dużo, powinni się podzielić tym, co mają, z tymi, co planują zbawić świat.
A że za grosz nie wierzył w to, że mówiący jest w stanie stworzyć lepszy świat, to już była całkiem inna sprawa.
I w ogóle nie chciał, by świat został "ulepszony" przez grupę nawiedzeńców ubranych w żółte szatki.

- Pomożemy - zapewnił, nie precyzując, komu owa pomoc zostanie udzielona.

Slan · 02-01-2020, 17:04

Gdy poszli do namiotu medyka. W środku znajdował się kuchenny stół, ślady krwi i prowizoryczne pasy wskazywały, że był używany do operacji… albo czegoś innego. Było tu kilka posłań, na których leżeli chorzy, a każde wolne miejsce było zajęte przez leki i sprzęt medyczny. Sam doktor z grubsza wyglądał na lekarza. Pod żółtą szarfą nosił kitel lekarski, niegdyś biały, teraz brudny i poplamiony. Był niegdyś przystojnym trzydziestopięciolatkiem i zadbanych włosach i brodzie. Był blady i wyszarzały, jakby od kilku dni nie spał.
- Czego tu szukasz – warkną nie patrząc na nich, bo przestawiał właśnie jakąś butlę z płynem, gdy nagle zobaczył Imrę i zrobił wielkie oczy
- To wy, z tych nowych…. Nie było was tutaj… Jak wyszliście z katatonii? – zapytał.

**Kerm** · 02-01-2020, 17:21

Jeśli to było miejsce, gdzie leczono chorych i rannych, to równocześnie było to ostatnie miejsce, w jakim Arthmyn chciałby się znaleźć - szczególnie gdyby był ranny. Chociaż liczba leków była imponująca...

- Tak, to my, z tych nowych - potwierdził. - A nasze obudzenie się to z pewnością zasługa Zandalusa - dodał z przekonaniem.

Asderuki · 03-01-2020, 18:11

- Tak po prostu się obudziliśmy - Imra dodała po Arthmynie wzruszając ramionami.

- Mnie to ciekawi czemu znaleźliśmy nasze laleczkowe wersje po drodze tutaj. Zaskakująco wierne.

Wojowniczce ciężko było mówić tak aby czegoś nie palnąć. Mimo to chciała uczestniczyć w tej rozmowie.

**Sindarin** · 04-01-2020, 14:10

Kennick rozglądał się po namiocie, dokładnie analizując zarówno pomieszczenie, jak i samego doktora. Nie odzywał się a w głowie kłębiło mu się od hipotez: czy lekarz też oszalał? (obecność tutaj i żółte szaty mówią tak, ale to żadne poszlaki) czy jest kolejnym zmiennokształtnym? (wątpliwe, wydaje się znacznie stabilniejszy) wydaje się, że zachował umiejętności, ale czy ma dobre intencje? (póki co niemożliwe do ustalenia)

W tym czasie Sadim uśmiechnął się, przytakując Imrze. Zagranie Arthmyna także mogło pomóc, na wypadek, gdyby ktoś zaczął coś podejrzewać.
- Mieliśmy sporo szczęścia, albo ktoś nad nami czuwa. Może potrzebuje pan jakiejś pomocy z chorymi? - zaoferował się, nieomal odruchowo.

Slan · 09-01-2020, 18:49

Mężczyzna się zaczerwienił, tak zwyczajnie…
- Ah, lalki… Wiecie… To był element terapeutyczny. Rozumiecie, oddawałem pacjentom ich ich lalki po skończeniu terapii. Znaczy się… – przełknął ślinę pod czujnym spojrzeniem Sadima – Znaczy się na początku, bo potem zostawiałem je sobie…. Jestem zapracowanym i odpowiedzialnym człowiekiem, a do tego inni ludzie mogę wyrządzić ci przykrość, zranić cię. A one mnie słuchały i nie oceniały, były moimi przyjaciółmi – Zandalus was przebudził? Ależ oczywiście, Zandalus widzi! – rzekł, ale Sadim dostrzegł, że jego uwielbienie dla Zandalusa było udawane.
Tymczasem Kennick rozejrzał się, tych kilku pacjentów przyglądało mu się czujnie, ale nie dostrzegł nic specjalnego.

Kaworu · 11-01-2020, 15:30

Umorli kiwał uprzejmie głową, dalej niewiele rozumiejąc z całej tej sytuacji. Doktor wydawał się być w miarę normalny - jak na to miejsce, przynajmniej - i pamiętać ich, ale kto wiedział kto jest kim? I kim jest ten cały Zandalus? I co on widzi?

Eh, tyle pytań, tak mało odpowiedzi... pomyślał, dalej się uśmiechając.

**Sindarin** · 11-01-2020, 16:11

Sadim czujnie obserwował swojego rozmówcę, z trudem powstrzymując westchnienie ulgi, gdy zauważył nieco wymuszony, a z pewnością lekko sarkastyczny ton podczas "sławienia" Zandalusa. Uśmiechnął się szeroko.
- Uff, a jednak udało nam się trafić na kogoś n... - przerwało mu szturchnięcie Kennicka, który niby przypadkiem wpadł na brata, dyskretnie zwracając jego uwagę na pozostałych pacjentów - naprawdę chwalącego Zandalusa! - kapłan dokończył prawie bez zająknięcia, mrugnąwszy porozumiewawczo - Doktor Elbourne, jak mniemam? -

23-12-2019, 17:53	#491
Sindarin DeDeczki i PFy Reputacja: 1	Ogon diablęcia przypominał w dotyku ciepłą skórę pokrytą delikatnymi włoskami - gdy tylko Imra przytrzymała go, Kennick ledwo zauważalnie wzdrygnął się i spojrzał na półelfkę. Usta były wciąż zasłonięte chustą, ale oczy, w których dostrzegła delikatne ogniki, sugerowały uśmiech. Po sekundzie śledczy zwrócił się do, prawdopodobnie, przywódcy kultystów. - Zandalus Widzi! - powiedział mocnym głosem - Z radością i zapałem zadbamy, by stało się to, co powinno się stać! Pomożemy wam w przygotowaniach do ataku, prawda? - z tymi słowami odwrócił się do swoich towarzysz, robiąc dziwną minę. Wyglądało na to, że Sadim od razu ją zrozumiał, bo z zapałem pokiwał głową - Ależ tak, oczywiście! Jeśli pokażecie nam, gdzie trzymacie broń na tych heretyków, może damy radę ją jakoś ulepszyć! - rzucił kapłan. Widać było, że obaj bracia nie mają nic przeciwko odrobinie łgarstwa. - Ale najpierw zobaczmy się z doktorem - skwitował Kennick, ruszając w stronę namiotu Wrena. Doganiając Imrę, rzucił cichym, ale pełnym determinacji głosem. - Po moim trupie, nie zbliżą się tam nawet

02-01-2020, 17:04	#494
Slan Reputacja: 1	Gdy poszli do namiotu medyka. W środku znajdował się kuchenny stół, ślady krwi i prowizoryczne pasy wskazywały, że był używany do operacji… albo czegoś innego. Było tu kilka posłań, na których leżeli chorzy, a każde wolne miejsce było zajęte przez leki i sprzęt medyczny. Sam doktor z grubsza wyglądał na lekarza. Pod żółtą szarfą nosił kitel lekarski, niegdyś biały, teraz brudny i poplamiony. Był niegdyś przystojnym trzydziestopięciolatkiem i zadbanych włosach i brodzie. Był blady i wyszarzały, jakby od kilku dni nie spał. - Czego tu szukasz – warkną nie patrząc na nich, bo przestawiał właśnie jakąś butlę z płynem, gdy nagle zobaczył Imrę i zrobił wielkie oczy - To wy, z tych nowych…. Nie było was tutaj… Jak wyszliście z katatonii? – zapytał. __________________ Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo. Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda... Cisza nastanie. Awatar Rilija

04-01-2020, 14:10	#497
Sindarin DeDeczki i PFy Reputacja: 1	Kennick rozglądał się po namiocie, dokładnie analizując zarówno pomieszczenie, jak i samego doktora. Nie odzywał się a w głowie kłębiło mu się od hipotez: czy lekarz też oszalał? (obecność tutaj i żółte szaty mówią tak, ale to żadne poszlaki) czy jest kolejnym zmiennokształtnym? (wątpliwe, wydaje się znacznie stabilniejszy) wydaje się, że zachował umiejętności, ale czy ma dobre intencje? (póki co niemożliwe do ustalenia) W tym czasie Sadim uśmiechnął się, przytakując Imrze. Zagranie Arthmyna także mogło pomóc, na wypadek, gdyby ktoś zaczął coś podejrzewać. - Mieliśmy sporo szczęścia, albo ktoś nad nami czuwa. Może potrzebuje pan jakiejś pomocy z chorymi? - zaoferował się, nieomal odruchowo.

09-01-2020, 18:49	#498
Slan Reputacja: 1	Mężczyzna się zaczerwienił, tak zwyczajnie… - Ah, lalki… Wiecie… To był element terapeutyczny. Rozumiecie, oddawałem pacjentom ich ich lalki po skończeniu terapii. Znaczy się… – przełknął ślinę pod czujnym spojrzeniem Sadima – Znaczy się na początku, bo potem zostawiałem je sobie…. Jestem zapracowanym i odpowiedzialnym człowiekiem, a do tego inni ludzie mogę wyrządzić ci przykrość, zranić cię. A one mnie słuchały i nie oceniały, były moimi przyjaciółmi – Zandalus was przebudził? Ależ oczywiście, Zandalus widzi! – rzekł, ale Sadim dostrzegł, że jego uwielbienie dla Zandalusa było udawane. Tymczasem Kennick rozejrzał się, tych kilku pacjentów przyglądało mu się czujnie, ale nie dostrzegł nic specjalnego. __________________ Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo. Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda... Cisza nastanie. Awatar Rilija

11-01-2020, 16:11	#500
Sindarin DeDeczki i PFy Reputacja: 1	Sadim czujnie obserwował swojego rozmówcę, z trudem powstrzymując westchnienie ulgi, gdy zauważył nieco wymuszony, a z pewnością lekko sarkastyczny ton podczas "sławienia" Zandalusa. Uśmiechnął się szeroko. - Uff, a jednak udało nam się trafić na kogoś n... - przerwało mu szturchnięcie Kennicka, który niby przypadkiem wpadł na brata, dyskretnie zwracając jego uwagę na pozostałych pacjentów - naprawdę chwalącego Zandalusa! - kapłan dokończył prawie bez zająknięcia, mrugnąwszy porozumiewawczo - Doktor Elbourne, jak mniemam? -

26-12-2019, 16:05	#492
Kaworu Reputacja: 1	Umorli dalej rozumiał bardzo mało z tego, co się wokół niego działo, ale hymkał i kiwał głową, dając znać, że rusza z resztą swoich przyjaciół i ich popiera. W myślach zaczął już planować odpowiednią zdradę - wszak nie mógł pozwolić, by "heretycy", to jest jedyni normalni i uczciwi ludzie w tym miejscu zginęli. Nie było to szczególnie paladyńskie (bądź krasnoludzkie) ale ciężkie czasy wymagały ciężkich wyborów.

28-12-2019, 16:45	#493
Kerm Administrator Reputacja: 1	Plany mówiącego były zakrojone na szeroką skalę i Arthmyn potrafił zrozumieć, że podbój świata należy zacząć od najbliższego otoczenia. I rzeczą oczywistą było, że ci, co mają dużo, powinni się podzielić tym, co mają, z tymi, co planują zbawić świat. A że za grosz nie wierzył w to, że mówiący jest w stanie stworzyć lepszy świat, to już była całkiem inna sprawa. I w ogóle nie chciał, by świat został "ulepszony" przez grupę nawiedzeńców ubranych w żółte szatki. - Pomożemy - zapewnił, nie precyzując, komu owa pomoc zostanie udzielona.

02-01-2020, 17:21	#495
Kerm Administrator Reputacja: 1	Jeśli to było miejsce, gdzie leczono chorych i rannych, to równocześnie było to ostatnie miejsce, w jakim Arthmyn chciałby się znaleźć - szczególnie gdyby był ranny. Chociaż liczba leków była imponująca... - Tak, to my, z tych nowych - potwierdził. - A nasze obudzenie się to z pewnością zasługa Zandalusa - dodał z przekonaniem.

03-01-2020, 18:11	#496
Asderuki Reputacja: 1	- Tak po prostu się obudziliśmy - Imra dodała po Arthmynie wzruszając ramionami. - Mnie to ciekawi czemu znaleźliśmy nasze laleczkowe wersje po drodze tutaj. Zaskakująco wierne. Wojowniczce ciężko było mówić tak aby czegoś nie palnąć. Mimo to chciała uczestniczyć w tej rozmowie.

11-01-2020, 15:30	#499
Kaworu Reputacja: 1	Umorli kiwał uprzejmie głową, dalej niewiele rozumiejąc z całej tej sytuacji. Doktor wydawał się być w miarę normalny - jak na to miejsce, przynajmniej - i pamiętać ich, ale kto wiedział kto jest kim? I kim jest ten cały Zandalus? I co on widzi? Eh, tyle pytań, tak mało odpowiedzi... pomyślał, dalej się uśmiechając.