iedy roztrzęsiona kobieta wreszcie została spacyfikowana, Mukale postąpił krok w kierunku Nephilina. Od początku niczego tu nie był pewien, ale miał poważne przeczucia, że wie, co właśnie zaszło i nawet tutaj, w tym szalonym miejscu nie mogło to pozostać bez konsekwencji. Nie wyglądało to na honorowy pojedynek, zresztą ten jest możliwy tylko między mężami. Wyglądało to na zwykłe, odrażające famadihana. Lecz dopiero, gdy wdowa zaczęła opatrywać szaloną, Mukale nie wytrzymał.
– Rozmawiający z Duchami, co robi Han-Ah?! Jeśli pomóc, famada przecież przeżyć! - powiedział na tyle głośno, że inni też mogli go usłyszeć, choć nie zamierzał tego.
Elf przez większą część kłopotliwej sytuacji nie wiedział co robić. Gotów był rozdzielić swymi mocami dziewczyny, gdyby sprawy potoczyły się podobnie do pierwszego wybuchu Zakonnicy, lecz jak zwykle Dzierlatka okazała się niezawodna jako mediatorka. Nawet jeśli nie była w tym przypadku zbyt... subtelna. Spojrzał na golasa pytająco, zastanawiając się co oznacza owe famada.
– Wybacz proszę naszą nieznajomość twych zwyczajów, ale możliwe że mylnie oceniasz co tutaj zaszło – odparł bezgłośnie, na wszelki wypadek nawiązując również połączenie telepatyczne z – Zakonnica nie rozpoznała naszej ognistowłosej przyjaciółki w obecnej postaci i mylnie uznała ją za naszego wroga. To niefortunne nieporozumienie. Widocznie pole bitwy nie jest najlepszym miejscem dla niej.
– Jeżeli nie radzi sobie na polu walki, co robi pośród wojowników? Zaatakowała inną kobietę z plemienia, przebiegle, niehonorowo, kiedy ta się nie spodziewała. Mimo że przyszła w towarzystwie naszych wojowników. Nie mam wątpliwości, że jest famada, bratobójczynią. Musimy ją zabić, Rozmawiający z Duchami, nie można jej ufać.
– To było nieporozumienie. Nikogo nie będziemy zabijać! Wszystko wyjaśni się jak tylko ją uspokoimy. Poza tym jest kapłanką, starającą się pomóc ludziom. Czy chcesz ryzykować ściągnięcie na nas akurat TERAZ gniewu jej boga, zabijając ją tutaj bezbronną?
Argument był trafny, Mukale nie mógł zaprzeczyć. Jednak pragnienie sprawiedliwości nie dawało o sobie zapomnieć.
– Masz rację. Nie znam waszych przodków, nie chcę ich rozgniewać, bo jestem tu gościem. Ale famadihana nie może pozostać bez kary, bo rozzuchwali to ją i inne kobiety. Powinniśmy przynajmniej uciąć jej rękę lub wydłubać oko. Proszę, nie ignoruj moich słów, Rozmawiający z Duchami.
– Zaufaj mi i uszanuj nasze zwyczaje. Uwierz, że jeśli zrobilibyśmy jej cokolwiek co proponujesz nie spotka się to z niczyją aprobatą.
– Zresztą ja sama nie wybaczyłabym sobie, gdyby z mojego powodu stała jej się krzywda… – wtrąciła Cely podchodząc do rozmawiających.
Niecodzienne towarzystwo, niezaznajomiony z lokalnymi obyczajami dzikus, pół-drowka, nieufność, a wszystko to w pięknym krajobrazie krwiożerczych dyń i wymarłej wioski. Pelaios zastanawiał się co jeszcze mogłoby skomplikować tą sytuację. Pociągnął nosem czując smród dobiegający z katakumb i pojął, że pewnie czeka ich jeszcze kilka “niespodzianek”. Jedno wiedział na pewno. Sytuacja pozostawiona sama sobie zaowocuje czyjąś śmiercią. Zamierzał dołożyć wszelkich starań, by nie padło na niego. To zaś mógł uzyskać tylko w jeden sposób… pomagając utrzymać się innym przy życiu.
Podszedł do rozmawiających kładąc dłoń na ramieniu Neffa.
– Będziesz tłumaczył?
Mistyk kiwnął głową twierdząco, gotów przesłać przekaz “wodza” telepatycznie.
– Zaczynajmy – powiedział po czym spojrzał na Mukale i zwrócił się już bezpośrednio do niego. – Wojowniku.
Diabelstwo przypomniało sobie jak dzikus zwracał się do niego oraz do innych. Określenia których używał oraz wnioski do jakich doszedł wcześniej oraz teraz sugerowały pewną filozofię. Dałby swoje rogi, że w słowniku plemienia zapewne wysoko znajdują się takie słowa jak ‘honor’, ‘własność’, ‘polowanie’, ‘dar’, czy też ‘posłuszeństwo’. Westchnął w duchu podejrzewając że nie będzie łatwo i kontynuował.
– Mądrość tkwi w twoich słowach. W istocie nieposłuszeństwo, złe czyny, niehonorowy atak… to powinno się karać i wiedz że w tej krainie ustanowione zostały prawa, które traktują właśnie o takich występkach. Opisują je i dyktują kary. Wiedz że w tej krainie są mędrcy, którzy opiekują się tymi prawami traktując je jak świętość i są wojownicy którzy je egzekwują polując na tych, którzy dopuszczają się nieprawych czynów. Do nich należy ocena czy ktoś zawinił, czy zaszła tylko pomyłka. Oni interpretują prawa i wyznaczają podług nich kary dla tych, którzy zawinili. Wpierw jednak próbują zrozumieć całą sytuację. Bez zrozumienia powodów dla których ktoś dopuścił się złego czynu oraz bez ujrzenia wszystkich szczegółów, wymierzając karę sami mogą dopuścić się do złego czynu skazując kogoś na karę, na którą nie zasłużył. Sam rzeknij, czy nie jest to większy występek? Uczynienie kolejnego zła, w istocie nie czyniąc zadość poprzedniemu? Jeśli chcesz Mukale, wyjawię ci dlaczego doszło do tej napaści. Od ciebie zależy, czy chcesz to zrozumieć.

ukale był zadowolony - Wielki Bawół wreszcie przemówił jak wódz. I zdawał się rozumować jak wódz, ale jakiegoś odległego, nieznajomego ludu. Czyli tak, jak było w rzeczywistości.
- Wielki Bawole, mężny wodzu tego plemienia! - przyklęknął. - Nie rozumiem doprawdy tutejszych obyczajów. Być może mądrze czynicie stanowiąc mężów, którzy zamiast wiecu rozstrzygają spory między wami. Jednak o czym tu stanowić? Czy ta famada nie zaatakowała zdradziecko współsiostry? Czego tu dochodzić i co rozumieć? Mów jednak, wodzu, bo sługa twój słucha.
Pelaios spojrzał na klęczącego wojownika i przez moment zastanawiał się, czy tak jak przed kaplicą nie zasugerować mu rozmowy na stojąco, ale zaniechał tego pomysłu.
– Usłysz mnie zatem dzielny wojowniku Mutampa - rzekł Pelaios – Skóra tej kobiety zmieniła się. Wiedz że stało się to za pomocą magii. Korzystając ze sztuczki, ukryła wcześniej swoje prawdziwe oblicze. To jaką ją widzimy teraz, to jej prawdziwa postać, którą odkryła przed nami w zaufaniu większym niźli kobieta mogłaby okazać odkrywając przed mężczyzną swą nagość. Dla ciebie kolor jej skóry nie przynosi tych samych skojarzeń, jakie przynosi nam, mieszkańcom tej krainy. Wiedz że ten sam kolor skóry charakteryzuje naszych śmiertelnych wrogów mieszkających w krainie zwanej Podmrokiem, znajdującej się głęboko pod ziemią. Wrogów przesiąkniętych złem, okrucieństwem i nienawiścią. Istoty niehonorowe czy to z natury, czy z obyczaju. Istoty które same by z chęcią uderzyły pierwsze nie bacząc na to czy krzywdzą wojownika, kobietę, czy dziecko. Wielu mieszkańców naszej krainy, a także wielu innych krain doświadczyło z ich ręki niegodziwości. Budowany przez długi czas strach i wzajemna niechęć, nieufność oraz świadomość ich haniebnych metod, sprawiła że w obawie o własne bezpieczeństwo, wielu wpierw sięga po oręż, zanim zacznie zadawać pytania. To wojna między plemionami dzielny wojowniku. Wojna która toczy się od wielu, wielu lat. Jeśli pochodzisz z krainy, w której dwaj wrogowie wpierw się witają, zanim staną do honorowego pojedynku, jesteś w istocie pobłogosławiony. Tutaj, walka z drowami, gdyż tak nazywają się istoty, o których mówiłem, bardziej przypomina walkę z tymi potworami na polu. – skinął na drzwi kaplicy – Znasz teraz powód dla którego Sila, kobieta która zaatakowała, zrobiła to gwałtownie i bez ostrzeżenia. Obawa przed tym, że czerwonowłosa kobieta uczyni nam wszystkim krzywdę. Nie wiedziała tego, co wyjawiła przede mną czerwonowłosa, a co sprawiło że nie ujrzałem w niej wroga. To co ujrzałeś nie było siostrzanym atakiem, lecz napaścią na wroga. Prawo wojny nie każe za wykorzystanie zaskoczenia. W oczach mędrców stanowiących zasady, podług których żyjemy, nie było tu winy zasługującej na karę. W moich oczach również. – Pelaios postawił wyraźny nacisk na ostatnie zdanie. – Wiedz jednak że sytuacja jest jeszcze daleka od rozwiązania. W ciele czerwonowłosej w istocie płynie po części krew drowów. Uwierzyłem jednak że nie dzieli z tymi istotami swej natury, ponieważ zaufała mi pokazując swe prawdziwe oblicze. Tej samej wiary nie dzieli jednak Sila, kobieta która zaatakowała. Jestem ciekaw mądrości płynącej z twej krainy Mutampa wojowniku. Co byś w takiej sytuacji zrobił?
Mukale słuchał w skupieniu. Słowa wodza wskazywały na jakiś wysoce zawiły konflikt między nimi a rasą czarnoskórych. Powoli klarował się obraz zgoła inny niż Mutampa podejrzewał.
– Nie znam waszych zwyczajów, wodzu. Z tego, co mówi twoje serce, wynika że toczycie odwieczny konflikt, a nienawiść do waszych wrogów jest wielka i cenię to ogromnie. Jeżeli jest, jak mówisz, Wielki Bawole, to kapłanka postąpiła słusznie. Zarazem skoro wódz mój, którego mądrość roztacza się na ten świat, nie potępia Kobiety-Kameleona, i wojownik twój czynić tego nie będzie. Poddaję się twemu osądowi, bo jesteś pierwszym z plemienia, błogosławionym przez Przodków i wyznaczonym, by nam przewodzić. Niech będzie, jak pragniesz. Jeśli zaś raczysz pytać swego sługę, co zrobiliby w tej sytuacji Mutampa, rzeknę, że nie wiem. Wstyd być może przynoszę memu ludowi swoją niewiedzą, lecz wśród nas wróg jest wrogiem, a przyjaciel przyjacielem. Przyjaciółmi moimi są moimi współplemieńcy, a wrogami ci, którzy pragną naszych domostw i naszych kobiet. Nie umiem więc odpowiedzieć tobie. Racz mi wybaczyć. Jednak przez wzgląd na twe słowo nie uczynię żadnej szkody Siliyi. Zważ jednak w swej mądrości, czy jej gwałtowność nie stanowi zagrożenia dla naszego szczepu. Pole bitwy nie jest dobrym miejscem dla kobiet, może należałoby zostawić twoje żony w bezpiecznym miejscu, by nie przeszkadzały w walce z przeklętymi bulwami.
Cealena zrobiła wielkie oczy słysząc ostatnie zdanie wojownika.
–Żony!? Jakie żony?! Nie jestem niczyją żoną! – rzuciła oburzona.
Mukale zmarszczył brwi.
– Milcz, głupia, gdy mężowie rozmawiają - rzekł ostro zdenerwowany wtrąceniem. Kobiety w tym ludzie były wyjątkowo bezczelne, że też Wielki Bawół to tolerował.
–Nie wiem jak to wygląda u ciebie, ale tutaj mężczyzna nie jest ważniejszy niż kobieta, więc zejdź z tonu bo nie jesteś u siebie! Żadna z nas nie jest tu niczyją własnością i jesteśmy tu na równych prawach tak jak ty czy on! – wskazała na stojącego obok Neffa – Po za tym przeszkadzać w walce? A widziałeś ile z tych bulw jak to nazwałeś zmieniłam w popiół?! – Cely wrzasnęła na wojownika oburzona jego niewłaściwym w jej mniemaniu podejściem do kobiet.
Mukale zerwał sie na równe nogi i podszedł szybkim krokiem do Cely. Spojrzał na nią z góry, jego spora klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytm oddechu. Elfka poczuła na swojej twarzy oddech cudzoziemca. Patrzył na nią przez chwilę, a potem jego ręką drgnęła - ale zatrzymał ją w połowie.
– Wielki Bawole - spojrzał ponownie na wodza - twoja kobieta podniosła głos na twojego wojownika. Pozwól mi wymierzyć jej karę, by odkupić ten dyshonor.
–Nie jestem jego kobietą! Dołączyłam do nich kilka godzin przed tobą z własnej woli. I ostrzegam, nie chcę mieć tu z nikim wrogich stosunków, ani z nikim walczyć, ale podnieś na mnie choć jeden palec, a podsmażę ci tą Mutampiańską dupę! Pelaios weź ogarnij swojego nowego pupila bo za dużo szczeka. Zresztą co ja tu będę dyskutować, idę pomóc Delranowi!– prychnęła głośno oburzona.
Gdy kobieta spróbowała odejść, Mukale chwycił ją mocno za ramię.
– Czekaj na sąd wodza, bo zaraz sam wymierzę ci karę! - Trzymał ją mocno, nieco bolało.
–Agh… – zaklinaczka stęknęła z bólu. (Ja ci zaraz pokażę góro mięcha) pomyślała.
Nagle z nie wiadomo skąd dało się słyszeć głos.
Wojowniku Mutampa! Puść tę kobietę albo spotka cię kara!
W pierwszej chwili zlękło się serce wojownika. Czyj to głos? Czy to mogli być Przodkowie? Wielki Leopard? Była to jednak tylko chwila. Coś było nie w porządku w tym głosie, do umysłu Mukale wdarło się zwątpienie graniczące z pewnością. Czuł jakby ktoś chciał wmówić mu, że to co usłyszał, pochodzi od Przodków.
– Jeszcze raz spróbuj swoich sztuczek, wiedźmo, a…. - Mukale zbliżał się do granic swojej cierpliwości. Normalnie już dawno zdzieliłby w pysk bezczelną, ale to była jednak żona wodza. Potrzebował jego zgody.

eff widząc, że zaczyna dochodzić do rękoczynów zerwał połączenie telepatyczne, pozwalając by jego umysł napełnił ciało elementem mocy. Złapał przedramię, którym Golas ściskał Cely ze, zdumiewająco jak na kogoś jego postury, pewnym uściskiem.
– Dosyć już wewnętrznych sporów! – powiedział na głos oraz telepatycznie jedynie do wojownika – Zachowujecie się jak dzieci! Dzierlatka ma już i tak ręce zbyt pełne roboty, by zająć się opatrywaniem kolejnych rannych! Puść ją natychmiast! – czuł że zbliża się kolejny nienaturalny atak gniewu. Zmuszał się do spokoju, by bardziej nie pogorszyć sytuacji.
Kolejne zdanie, wypowiedział już swym zwykłym, spokojnym głosem.
– Zdajcie się na jedyny rozsądny głos tutaj i posłuchajcie – urwał na chwilę, jakby wypowiedzenie kolejnego słowa sprawiało mu wielką trudność – Pe… Pelaios’a.
Ten zaś właśnie doświadczał jak niewiele trzeba było, by misternie budowany domek z kart runął od czyjegoś kichnięcia. Sytuacja zaczynała się wymykać spod kontroli, a raczej jak się okazało spod iluzji kontroli. To zaś sprawiło że Pelaios poczuł to wybitnie znienawidzone uczucie którego tak pieczołowicie unikał. Irytacja. Krew w nim zawrzała.
– Kurwa! – wybuchnął naturalnym dla diabelstw sposobem – ze wszystkimi fajerwerkami. Głos zadudnił potężnym echem w murach kaplicy, a ziemia zadrżała pod nogami. Oczy błysnęły żywym ogniem.
– Kłamstwa, sztuczki, oskarżenia… – wymieniał cedząc każde słowo, podchodząc do pozostałych. Z każdym krokiem ziemia drżała. Gdy kontynuował siła głosu osłabła, ale pozostała gniewna nuta. – Mierzi mnie to. Otaczają nas potwory. Nie tak dawno straciliśmy towarzysza. Wy zaś tracicie czas na urojone niesnaski. Tak bardzo zależy wam na tym, byśmy nie opuścili tej wioski? Mukale – zwrócił się do wojownika unosząc głowę – Jesteś dzielnym wojownikiem, lecz wystarczy ostry język kobiety, by ci puściły nerwy? Celaena – skierował spojrzenie na kobietę patrząc na nią spode łba – Mówiłaś o zaufaniu, lecz wystarczy iskra byś sięgnęła po sztuczki?
Pelaios rzadko kiedy wybuchał, gdy zaś już do tego doszło, nigdy nie trwało to długo. Krew przestawała wrzeć. Oczy gasły stając się na nowo czarnymi węgielkami. Ziemia przestała drżeć, a głos wrócił do normy. Ponownie zwrócił się do Mukale.
– Błędnie założyłeś wojowniku, że którakolwiek z tych kobiet jest moją żoną. Każda z nich cieszy się wolnością, a swą sprawność w boju udowodniły niedawno.
– Jeśli mamy przeżyć, to musi się skończyć. Nie chcę się przez cały czas oglądać za siebie, nie będąc pewnym czy wciąż stoicie, czy już się zagryźliście. Mało mnie obchodzi kto skąd pochodzi, jaki ma kolor skóry i czy wierzy w tego, czy innego boga. Wszyscy siedzimy w jednym bagnie. Pora odrzucić uprzedzenia i nawyki. Możemy polegać tylko na sobie.
Przeniósł spojrzenie na pozostałych zebranych w kaplicy oceniając nastroje. Wszyscy musieli się wziąć w garść, żeby nie stracić głowy. Dosłownie.
Celaena spuściła wzrok słysząc słowa diablęcia. Miał rację. Chwilę wcześniej mówiła o zaufaniu, a chwilę później użyła magii przeciwko jednemu z towarzyszy. Zdała sobie sprawę, że nawet jeśli nie była to magia mogąca kogoś skrzywdzić, nie powinna tego robić.
– Masz rację… nie powinnam się, aż tak rzucać… i używać magii, nie podobało mi się jednak podejście Mukalego do mnie i pozostałych kobiet, mam nadzieję, że po twoich słowach zrozumie, że jest tu trochę inaczej niż u niego. – przeniosła wzrok na dzikiego wojownika – Ciebie też powinnam przeprosić… Nie powinnam winić cię za brak znajomości naszych zwyczajów. Mam nadzieję, jednak, że zrozumiesz, że nie jesteśmy w żadnym stopniu gorsze od ciebie i od teraz będziesz nas traktować jak resztę grupy. Jeśli pozwolicie… To pójdę pomóc Delranowi jak wcześniej planowałam. – postarała się o najbardziej szczery uśmiech na jaki było ją stać w tej nieco frustrującej sytuacji, po czym nic więcej nie mówiąc skierowała kroki w stronę Delrana, chcąc uciec od dalszych dyskusji.
Mukale puścił ramię Cely. Przez chwilę patrzył na wodza, jakby z wyrzutem.
– Niech będzie twoja wola, Wielki Bawole - ukłonił się sztywno. – Jednak to, co myślę o tej sprawie, zachowam dla siebie. Jeśli współplemieńcy będą okazywali mi życzliwość i ja im ją okażę, a nawet pójdę za nimi w ogień. Ja szanuję honor twój i twoich wojowników, niech więc oni i… reszta plemienia, również mi go okazują. To jest chyba rzecz szanowana bez względu miejsce, w którym żyjemy.
Zmęczony Neff puścił rękę olbrzyma i ciężko usiadł na podłodze. Głowa mu pękała, od tej ciągłej wymiany myśli. Nie miał siły skupiać się na masowej telepatii, więc ostatnią wypowiedź przetłumaczył już na głos.
– Golas mówi, że też przeprasza.
Być może Neff nie docenił znajomości ich języka przez Mukalego, ale cudzoziemiec znał podstawowe zwroty tego języka.
– Tłumacz dokładnie, Rozmawiający z Duchami. Niech Wielki Bawół wie, co pragnę mu przekazać.
– Hahaha, przyłapałeś mnie – elf zaśmiał się wesoło – Później spełnię twą prośbę. Teraz chodźmy dowiedzieć się gdzie jest Mutampa
– Nie! - wojownik podniósł głos. – To że pochodzę z daleka, nie znaczy, że jestem głupcem! Przetłumaczysz teraz, a następnie udamy się to sprawdzić. Jestem ci wdzięczny, Rozmawiający z Duchami, ale chcę, by wódz wiedział, co myślę o tej sprawie,
– Ja się nie mogę denerwować – westchnął Pelaios przymykając oczy. Nie musiał wiedzieć co mówi Mukale by rozumieć, że nie wszystko jest w porządku – O co chodzi Neff?
– Wojownik Mutampa zgadza się z twoją decyzją, lecz nie pochwala niektórych naszych zwyczajów. Będzie bronił swego honoru i przekonań, jeśli zbytnio przesadzimy. Równocześnie zapewnia, że jeśli będziemy mili, on odpłaci się tym samym – Mistyk przekazał na głos do zebranych, jak i telepatycznie do Golasa. Naprawdę miał już dość bycia traktowanym jak maszyna do łamania szyfrów i nie chciał się bawić w przekazywanie szczegółów.
Pelaios pokiwał głową patrząc to na Neffa, to na Mukalego.
– Tak będzie/ – rzekł. – Odpocznijmy teraz… Ugoda jest jak ogórek. Musi się przegryźć, aby nabrała smaku.
Uśmiechnął się słabo przy ostatnich słowach zapożyczonych od przyjaznej gnomiej duszy.

anah korzystając z pomocy jaką zaoferowała Astine podeszła do Pelaiosa przyświecając mu zaczarowanym kawałkiem mebla.
– Za dużo się dzieje na raz – westchnęła niespodziewanie pozwalając sobie na szczerość w stosunku do diablęcia.

Pelaios położył dłonie na wieku skrzyni i zerknął na Hanah. Zmrużył oczy trochę oślepiony jej światłem.
– Tu, czy na świecie? – zapytał.

– W obrębie mojej świadomości. Czyli tak, tu – kobieta odpowiedziała po namyśle. – Nie mogę być w kilku miejscach na raz, ani też przewidzieć tego co się stanie. To trochę frustrujące.

– Jeśli chodzi o przewidywanie to pewne rzeczy można dostrzec… gdzie jeszcze byś chciała być? Zwykle w takich sytuacjach to pytanie retoryczne, ale coś mi mówi że tobie obecność tutaj nie przeszkadza.
Diabelstwo skierowało spojrzenie ponownie na skrzynię i jeszcze raz przesunęło dłońmi po krawędzi wieka jakby czegoś szukając.

Kapłanka mlasnęła z niezadowoleniem.
– Chodzi o Sile. Powinnam od razu do niej pójść, ale bezpieczeństwo wszystkich jest równie ważne co jej stan umysłu. Potem rozmawiałam z Astine i ponownie może mogłam poradzić kolejnym kłótniom… no ale szczęściem zdaje mi się, że sobie poradziłeś.

– Mhm… to mogłoby by być nadużycie tego słowa. Powiedzmy, że kupiłem trochę czasu zanim ferment znów zabulgocze – Pelaios uśmiechnął się ponuro jakby nawet cieszył się na tą wizję – Silę żyje i ma się dobrze. Lepiej niż Arn. Musi się dostosować do sytuacji i otoczenia, albo podzieli jego los.
Ostatnią kwestie diabelstwo rzekło sucho i obojetnie.
– Nawet jak do tego dojdzie, jakoś nie widzę w tym twojej winy.

Kapłanka uniosła brwi lekko zaskoczona.
– Och, nie obwiniam się. Po prostu… hm… no cóż jakkolwiek płytko by to nie brzmiało lubię jak nie ma kłótni pomiędzy osobami w drużynie. Tak drużynie Pelaiosie, nie krzyw się - drobny uśmiech zawitał na moment na twarzy kobiety. – Myślę, że nawet masz w niej dużo do powiedzenia.

– Ponoć zawsze mam dużo do powiedzenia. Nie zawsze na temat i nie zawsze coś wartego uwagi, słońce.
Sięgnął pod połę płaszcza i wyciągnął ładnie złożoną chustkę. Była już brudna, ale dało radę dostrzec zdobny haft.
– Poza tym… nie krzywię się na drużynę. Choć jak widzę masz tendencję do nadużywania terminów, to tak… wiem, że jesteśmy w tym bagnie razem. Ale lepiej porzuć wizję jednomyślności.
Przez chustkę złapał krawędź wieka, ale skrzyni jeszcze nie otwierał.

– Nadzieję można mieć zawsze… a jak nie działa to kilka modlitw o cierpliwość potrafi skutecznie odegnać złe myśli – Hanah złożyła ręce jak do modlitwy lecz ton jej głosu był lekko żartobliwy. W oczach zagrały ogniki rozbawienia własnymi słowami.
– No ale otwieraj, jak coś to cię ubezpieczam.

Pelaios uniósł brew zaskoczony zachowaniem Hanah. Nie wpasowywała się w pieczołowicie utrzymywany schemat nudnej kapłanki.
– Chwila… Skrzynie takie jak te czasem są zabezpieczone pułapką. Nie spodziewam się co prawda takiej przezorności po tej dziurze, ale z pułapkami błąd się popełnia raz… albo chciałoby się popełnić go tylko raz…
Ostatnie słowa wypowiadał już nieobecnym tonem. Upewnij się, że szmatką chroni palce i uniósł delikatnie wieko wsłuchując się w zgrzyt zawiasów. Po chwili mruknął z aprobatą i równie ostrożnie otworzył skrzynię na oścież.

Po chwili pełnej napięcia Hanah odetchnęła.
– Ha! Żyjemy.

– Chwilowo.

– A więc potrafisz w te klocki - kobieta kucnęła obok przyglądając się wnętrzu skrzyni.
– Hmm co ty na to abyś mi powiedział kogo tak szukasz? Wiesz w ramach tego, że pozwoliłam ci się ciągać cały dzień po obozie.

Pelaios zerknął na Hanah sceptycznie. Wiedział po jej języku, że jest raczej prostą kobietą. Niezbyt oględna ciekawość niestety zwykle szła z tym w parze. Złożył chustkę na cztery i wsunął do wewnętrznej kieszeni płaszcza.
– Idiotę i szlachciankę – odpowiedział – Gdybyś zobaczyła to daj znać. Chociaż ta druga to pewnie biega z dynią zamiast głowy.

– Mhm… No dobrze… – odpowiedziała kapłanka nie do końca pewna czy brać na poważnie odpowiedź. Powstrzymała tieflinga zanim dotknął materiału znajdującego się wewnątrz skrzyni. Oczy zabłysły i kapłanka odpuściła z kiwnięciem głowy potwierdzając, że jest bezpiecznie. Kiedy zaś zobaczyła księgę sama zapomniała o jakimkolwiek bezpieczeństwie i porwała ją w ręce i zaczęła wertować.
– Tak! Tak, tak, tak! To jest to!

Diabelstwo wzdrygnęło się patrząc na zapał kobiety.
– Jeśli jedna księga to sprawiła… ciekawe co by zrobiła cała biblioteczka?

Hnahan spojrzała na Pelaiosa znad księgi.
– A co? Ciebie nic w życiu nie cieszy?

Pelaios zaskoczony wydął dolną wargę w zastanowieniu, po czym pokiwał głową.
– Dla jednych dobre wino, przytulne łóżko i gorąca noc. Dla innych dobra książka, przytulny fotel i gorące kakao. Chyba wolę ten pierwszy scenariusz.

– Och, więc faktycznie z rodem z piekła jesteś? Nawet w łóżku potrzebujesz aby ognie cię grzały? – Księga zamknęła się z głośnym “klap” i oparła się o drugą wiszącą na łańcuchu przy pasie. Spojrzenie Hanah zaś sugerowało rozbawienie.

– Przyznaję… czasem ciężko dogonić stereotypy, ale staram się jak mogę. W łóżku też – odpowiedział również z uśmiechem. – Pech, że w żadnym z okolicznych wolałbym nie zasypiać. Mogłoby się to źle skończyć.
Przeciągnął dłonią po wnętrzu skrzyni, a potem je opukał szukając dodatkowego dna.

Hanah odchrząknęła otrząsając się. Słowa diabelstwa zinterpretowała na tyle jednoznacznie aby poczuć się głupio.
– To... tak, mogłoby. Idę zobaczyć co z Sile i przestudiuję tę księgę. Tak.

Pelaios położył dłoń na przedramieniu kobiety.
– Spokojnie… nie zamierzam cię omamić diabelskimi mocami.

– Nie wiem czy mu… khm. A rzesz w morrdę - Twarz kapłanki przybrała czerwony odcień. – Nie, nie wystarczy mi już, że mi się dzisiaj jeden na tyłek gapił. To ani miejsce, ani czas. Dynie, Sile, ołtarz, rytuał. Tak.
Kobieta pospiesznie czmychnęła bełkocząc pod nosem.

onfrontując zawartość księgi z płaskorzeźbami Hanah odkryła, że byłaby w stanie, nawet jako ktoś spoza kościoła Wielkiej Matki, odprawić nabożeństwo oczyszczenia oraz rytuał błogosławieństwa. Ten pierwszy powinien wygnać ze świątyni wpływy negatywnych sił, a drugi wzmocnić jego świętą aurę. Dodatkowo z racji na bliskie powiązanie pomiędzy Chauntiją oraz Lethanderem pomoc kapłana tego drugiego może się okazać niezwykle cenny. Miała nadzieję, że Sile będzie chciała współpracować.

Dodatkowo kapłanka odkryła, że do oczyszczenia potrzebna będzie przede wszystkim czysta woda, poświęcona ziemia, kadzidła, święty symbol Wielkiej Matki oraz jakaś żywa roślina. Składniki wydawały się być problematyczne do odnalezienia, ale może się uda.

Do błogosławieństwa z kolei potrzebne będą kadzidła, srebrny sierp, święty symbol oraz ofiary w postaci nasion, całej rośliny oraz owocu reprezentujących cykl życia. Hanah od razu zaczęła przeglądać swoje zapasy. Jakieś jabłka mogła mieć. Przy okazji zapewniła Cely, że może skorzystać z jej zapasów póki jeszcze je ma.

apłanka podeszła do akolitki i przyklękła obok posłania.
– Jak się czujesz Sile? – zapytała ze zmartwioną miną.

Dziewczyna złapała się za zabandażowaną głowę, syknęła lekko z bólu. Otworzyła oczy i mrużąc je popatrzyła na Hanah.
– Co…? – Wyglądała na zagubioną, ale im dłużej przyglądała się kobiecie, tym niepewność silniej odciskała się na jej twarzy.

– Już jesteś bezpieczna. Co ostatnie pamiętasz? – kapłanka zapytała uważnie obserwując zachowanie Sili. Ta zamyśliła się przecierając palcami czoło, zbierała myśli.

– Ja… Ty… – Strzępki myśli uciekały jej przez usta, zastygła w bezruchu. Podniosła na nią swój wzrok, w którym Hanah znów dostrzegła ten sam lęk, kiedy w jej stronę padały oskarżenia.

– Nie chciałam abyś pod wpływem emocji skrzywdziła kogoś jeszcze. Opatrzyłam twoje wcześniejsze rany i nie pozwoliłam, aby Celaena się do ciebie zbliżyła. Nikt z nas nie chce i nie zamierza cię skrzywdzić. Proszę uwierz mi.

Dziewczyna zawahała się, chciała już co powiedzieć, ale zatrzymała się w pół słowa. Rozejrzała się ewidentnie szukając Celaeny.
– Ale ona jest drowem! – zwróciła się do Hanah, kiedy tylko upewniła się, że półelfka nie spogląda w ich stronę.

– Jest nim tylko w połowie. Pelajosa diabłem nie nazywasz i nie strzelasz do niego choć ma w sobie krew diabłów – kapłanka w końcu zwróciła na ten fakt uwagę.

Dziewczyna otworzyła usta jakby miała już coś powiedzieć, ale powstrzymała się. Zacisnęła usta i lekko zmieszana wbiła wzrok w ziemię. Na pierwszy rzut oka szuka słów chcąc coś powiedzieć.
– Ja… mieszkałam w wiosce, która… Gdzie ludzie żyli wspólnie z elfami… K-kkiedy byłam mała najechały nas drowy… Ja cudem przeżyłam… – wyznała, po czym ze łzą kręcącą w kąciku oka popatrzyła w kierunku Pelaiosa. – Pelaios to… z nim jest inaczej niż z drowami…
Hanah pogładziła dłonią po policzku akolitki.

– Przeżyłaś tragedię i się z niej podniosłaś. Sile pomyśl w takim razie o tym co musiała przeżyć matka Celaney. Co ona sama czuje będąc obciążoną takim dziedzictwem – dłoń zsunęła się z policzka i zacisnęła na dłoni akolitki.
– Wiem, że to nie jest łatwe o co cię proszę. Spróbowałabyś chociaż zacząć od wytrzymania jej obecności?

– Ja… najpierw te dynie, a… potem on… to był odruch! Ja… miałam nadzieję, że to minęło… Oddałam się Lathanderowi, by Jego światło trzymało je z daleka… – część z pętających ją wewnętrznych łańcuchów musiała puścić, bowiem zaczynała tracić kontrolę nad swoimi emocjami. Sama też to najwidoczniej zauważyła, gdyż zaczęła głębiej oddychać, uspokajać się. – J-ja spróbuję…

– Dziękuję – radość zabłysła w oczach kapłanki uradowanej z zasłyszanych słów. – Gdybyś cokolwiek potrzebowała śmiało możesz ze mną porozmawiać. Jestem tutaj tez dla ciebie.

Akolitka tylko skinęła nieznacznie głową, wciąż przeżywająca przywołane wspomnienia i ukradkiem zerkająca na Celaenę.

Kiedy pozostali oporządzili się i doprowadzili do porządku, Hanah jeszcze opowiadała Sile co znalazła i jaką rolę akolitka może odegrać. Widać było, że kapłance zależało na pomocy dziewczyny. Chciała bowiem pokazać jej jaką moc ma w sobie jej wiara. Liczyła też, że tak gdzie sama miała braki Sile będzie w stanie je uzupełnić.

eff cieszył się faktem, że jego towarzysze zdecydowali się na dłuższy odpoczynek, przed dalszym kontynuowaniem podróży. Każde z nich miało prawo czuć wyczerpanie, zarówno po ciężkiej walce, druzgocącej porażce, jak i wewnętrznych sporach.
Mając przed sobą perspektywę odświeżenia zapasów mentalnych mocy, postanowił w pełni wykorzystać pozostałą rezerwę jaką jeszcze posiadał.
Gdy przepływała przez niego energia psioniczna, przekierowywał ją przez ciało w taki sposób, by zamykała rany i wyleczyła stłuczenia, które otrzymał w momencie ataku gigantycznej dyni.
– ”Cienias. Mroczek. Potrzebuję was chłopaki...”

misji zwiadowczej od strony cuchnącego korytarza, Cienias wrócił zdecydowanie szybciej niż elf zakładał.
– ”Pokaż mi co widziałeś” – polecił telepatycznie.
W umyśle zaczęło mu się kształtować wspomnienie wydarzenia, którego doświadczył cień.

Mijał uchylone drzwi, za którymi ciągnęło się jeszcze trochę schodów, które przeszły w korytarz. Nie był on długi, miał może z kilkanaście metrów. Zakończył się masywniejszymi drzwiami z ciężkiego drewna. Pod nimi leżało trochę kamieni. Dostrzegł, że sklepienie nad nimi zostało naruszone. Same w sobie drzwi były dobrze spasowane z przejściem, to też próba przeciśnięcia się przez szczeliny w sklepieniu okazała się bezskuteczna. Nasłuchiwał więc przez chwilę i doszły do niego bardzo ciche dźwięki, jakby kaszlu. Czas pobytu na tym świecie powoli się jednak kończył, wrócił więc czym prędzej ze strony, z której przyszedł.

elacja cienia zaniepokoiła mistyka. Wskazywała bowiem na to, że ktoś lub coś tam jest.
W tym momencie też wrócił ze swym raportem Mroczek. Z tego co drugi cień zobaczył, wynikało przynajmniej, że chociaż z zewnątrz nic im na razie nie zagraża.
Po rozważeniu wspomnień jakie zdali Cienias i Mroczek, Neff postanowił podzielić się zyskanymi informacjami z Lisem i Szeptem.
– "Moje cienie właśnie wróciły z krótkiego zwiadu – przekazał im telepatycznie – O ile sytuacja na zewnątrz świątyni wydaje się być spokojna, o tyle to co jeden znalazł w głębi tego podziemnego korytarza to inna sprawa. Po około kilkunastu metrach kończy się masywnymi, drewnianymi drzwiami. Nie był w stanie sprawdzić co znajduje się za nimi, ale usłyszał jakieś ciche dźwięki. Coś jakby kaszel. Niestety nie jestem w stanie sprecyzować, gdyż pojmowanie świata przez cienie jest odmienne od istot żywych."
Elf przerwał na chwilę.
–"Coś... lub może ktoś jest tam zamknięty. Mówię to jedynie wam dwóm. Dzierlatka pewnie od razu by tam pognała by ratować potencjalne ofiary, prawdopodobnie Astine również. Zakonnica leży nieprzytomna, a Iskierka potrzebuje teraz raczej chwili spokoju. Jeśli chodzi zaś o Golasa..." – tu znów urwał na moment – "to bogowie tylko wiedzą co mógłby zrobić, gdyby się o tym dowiedział. W każdym razie uważam, że powinniśmy najpierw odpocząć nim ruszymy w tamtą stronę."

wiadomość Neff’a w pełni wróciła z poszukiwań ojczyzny Golasa. Odwrócił się w stronę wojownika współczującym wzrokiem i rozpoczął telepatyczny dialog.
– Udało mi się ujrzeć twoje plemię. Niestety tak jak wstępnie przypuszczałeś, nie znajduje się w tym samym świecie co nasz. Jestem pewien, że istnieje szansa abyś mógł powrócić do swego domu, ale czyn taki jest poza moimi możliwościami. Będziemy musieli poszukać jakiegoś sposobu, jak tylko rozwiążemy problemy tutaj.
Mukale nie powiedział nic. Spuścił wzrok i przez chwilę zamyślił się.
– Kto zatem jest mocen mi pomóc, Rozmawiający z Duchami, jeśli nie ty?
Elf położył dłoń na muskularnym ramieniu mężczyzny i kilka razy poklepał go po nim pocieszająco.
– Możliwości jest wiele przyjacielu. W tych krainach wiele jest osób, przedmiotów i stworzeń, których moc wykracza wielce poza nasze pojmowanie. Kto wie, może nawet twoi przodkowie sprowadzą cię z powrotem do domu, jak tylko osiągniesz przypisany ci cel. Póki co spróbuj trochę odpocząć. Ja muszę się jeszcze zająć jedną sprawą.
Wyciągnął z plecaka pozostałą część racji podróżnych, znalezionych przy Arnie.
– To jedzenie powinno ci pewnie wystarczyć na jakiś czas.
Mistyk chciał jeszcze omówić incydent z brutalnym potraktowaniem Iskierki przez wojownika, ale uznał że lepiej będzie wyjaśnić to gdy wszyscy trochę wypoczną. W ostateczności znów zainterweniuje, jeśli mężczyzna chociaż pomyśli o podniesieniu ręki na którąś z kobiet.
Wojownik przyjął dar szamana i ukłonił się lekko. Nie pojął, co oznaczało to klepnięcie, lecz nie miało to teraz znaczenia.
– Dzięki ci, Rozmawiający z Duchami. Nie zapomnę okazanej mi pomocy. Jeśli będę mógł uczynić zadość twej hojności, daj bym dowiedział się o tym, a uczynię to. – zawahał się na moment. - Zaczekaj, Rozmawiający z Duchami… nim odejdziesz, racz udzielić mi odpowiedź, jako posiadający mądrość. Dlaczego tu trafiłem? Za czyją przyczyną? Czy jesteś w mocy to ustalić?
– Na to pytanie nie jestem w stanie udzielić Ci jeszcze odpowiedzi, ale postaram się zrobić co w mojej mocy by się dowiedzieć.
Wojownik przytaknął.
- Nie zatrzymuję cię więc, czarowniku. Idź czynić swe powinności względem innych. I… dziękuję za pomoc. Dajesz strudzonemu wojownikowi cień nadziei na powrót do utraconej krainy ojców.

lf niepewnie zmierzał wraz z resztą w głąb mrocznej czeluści korytarza. Wiedział, że powinien coś teraz odczuwać. Wstyd? Troskę? Strach? Nie był do końca pewien. Kolejny atak przyszedł jako fala cynizmu i obojętności. Nie przeszkadzał mu otaczający ich zewsząd smród, ani zamartwianie się o to co może ich spotkać za tajemniczymi drzwiami. Przestał się martwić o cokolwiek.

o zdecydowanie nie był dobry dzień. Pelaios uświadomił sobie już o poranku gdy skończył się alkohol. Ostatnia kropla w manierce przelewająca się do jego gardła była niczym pierwszy kamyczek w górskiej lawinie. Wszystko co nastąpiło później jedynie utwierdzało go w pierwotnym przekonaniu. Nawet teraz gdy już złapali chwilę oddechu i zamknęli się w kaplicy. Zabarykadowani i odcięci od upiornej wioski solidnymi, kamiennymi ścianami i barykadą w drzwiach. Nie czuł się bezpiecznie, a przez to nie był w stanie dobrze odpocząć.

Brak spokoju postanowił przekuć w coś pożytecznego i ruszył na przeszukiwanie części kaplicy wraz z pół-elfią towarzyszką. Liczył na to że okaże się bardziej stabilna od Neffa, a i fakt że była atrakcyjną przedstawicielką płci pięknej zachęcał go do wspólnego odkrywania niezbadanego. Niestety czar szybko prysł. Dosłownie. Nie pomogły też ślady znalezione w wieży. Wszystko wskazywało na to, że ktoś się tu zabarykadował, a potem ukrył w krypcie, z której potwornie śmierdziało, co sugerowało że to nie był koniecznie dobry pomysł. Pelaios nie mógł nie zauważyć, że teraz może popełniać ten sam błąd co poprzednicy. Ponownie kamienne ściany okazały się mało obiecującą perspektywą przeżycia.

Spokoju oczywiście nie dawały wewnętrzne relacje w drużynie. Były napięte i oparte na bardzo chybotliwej podstawie. Część nieporozumień udało się sprostować. Zostały już tylko te nieznaczne. Coś mu jednak mówiło że gdy znów górę wezmą różnice kulturowe, wewnętrzny ogień zapłonie w niektórych sercach.

Odrobinę raźniej zrobiło mu się na sercu po rozmowie z Hannah. Przypałętała się gdy otwierał znalezioną przez resztę skrzynię i już chciał ją przegonić typowym dla siebie cynizmem, ale przytłoczyła go swoim własnym optymizmem. Była... zastanawiająca. Pelaios jeszcze nie wiedział co dokładnie było zastanawiające, ale nie przeszkodziło mu to w wywołaniu żenującej sytuacji. To zdecydowanie poprawiło mu humor. Chowając wyściółkę skrzyni do plecaka (gdy okazało się, że to jedyna wartościowa rzecz znaleziona w środku) nawet szczerze się uśmiechnął pod nosem.

głowie pół-drowki panował chaos. Podczas kilku ostatnich godzin wydarzyło się wiele. Zbyt wiele. Być może jej ciało zregenerowało swoją energię podczas odpoczynku w świątyni, jednak w jej głowie myśli tłoczyły się niczym chmury podczas burzy. Wyznanie swego sekretu kosztowało ją wiele nerwów i energii, a sytuacja z Sile, która była następstwem jej wyznania, dodatkowo wpędzało ją w poczucie winy, choć sama do końca nie wiedziała dlaczego.

zarę goryczy przelał Mukale, ten dziwny, dziki wojownik, który pojawił się nie wiadomo skąd. Jego zachowanie, tworzenie jakiejś złudnej hierarchii w drużynie i jego podejście do kobiet spowodowały, że straciła kontrolę nad swymi emocjami i wybuchnęła niczym ogień z jej dłoni gdy ciskała pociskami w te koszmarne dynie kilka godzin wcześniej. Całe życie była traktowana przez ojczyma i przybranych braci niczym najgorszy śmieć. Kiedy los w końcu uwolnił ją od nich postanowiła, że nigdy więcej nie pozwoli się traktować jak kogoś gorszego.
Słowa Pelaiosa sprawiły, że na chwilę poczuła się lekką skruchę i wstyd z powodu tego, że użyła na magii na mutapiańskim wojowniku, jednak tylko z tego powodu. Żadnego ze swych słów, które rzuciła w stronę Mukalego nie żałowała i wiedziała, że jeśli jego zachowanie wobec niej i reszty kobiet będzie się powtarzać bez wahania je powtórzy.

hcąc odciąć się od tamtej dyskusji, Cely podążyła za Delranem poszukującym przedmiotów do "zestawu zielarza" dla Neffa. Miała ochotę porozmawiać z towarzyszem, jednak powstrzymała się widząc po jego twarzy, że wyraźnie chce odpocząć od wszelkich rozmów. Z drugiej strony może i lepiej, pewnie pierwszym zdaniem jakie by usłyszała byłoby "a nie mówiłem?"

łoń Hanah zacisnęła się mocniej na “pochodni”. Jej spojrzenie przesuwało się po strapionych sylwetkach. Tak, jej patron nigdy się nie mylił. Choć widok ściskał serce to jednocześnie rozpierała je potrzeba działa i chęć pomocy.
“Można było wcześniej przyjść” – przeszło jej przez myśl. Odrzuciła ją. Są tu teraz i teraz pomogą. Jej twarz przybrała surowy wyraz taki sam jak jej patrona.
– Nie lękajcie się dobrzy ludzie. Przybyliśmy wam pomóc i ulżyć w waszym cierpieniu. Ci mroczni i ci rogaci też – spojrzenie złagodniało upodabniając się do wizerunków jej ukochanego boga. Kobieta podeszła do zmaltretowanego mężczyzny podając mu rękę, na której mógłby się wesprzeć.
– Desparze powiedz mi do kogo przybyliśmy i jak długo już tutaj jesteście? Zajmiemy się wami
Delran szturchnął Hanah łokciem.
– Nie widzisz, że ten mężczyzna ledwo mówi… Najpierw go ulecz, a później zadawaj pytania… – powiedział wyraźnie podirytowanym głosem łotrzyk.
Pelaios wahał się przez moment zanim przeszedł na drugą stronę. Czuł uwierającą pustkę w żołądku i kwas w gardle jakby sam zażył trochę pół-drowiej magii. Zaryzykował jednak i z niemiłą mu świadomością “wpadł w gówno”. Szybko jednak skupił się na obecnych w krypcie mieszkańcach wioski. Pozwoliło mu to skoncentrować się na czymś innym niż wszechobecny smród, a diabły wszystkich kręgów jeno wiedziały jak trudno było to uczynić. Szczególnie słowa rzekomego wójta zwróciły jego uwagę. Na razie jednak ich nie komentował.
– Ktoś solidnie zapuścił ten przybytek – rzucił ponuro, po czym kolejne słowa skierował do Hannah – Wpierw ich stąd wyciągnijmy. Później pytania i… ughm… odpowie… ghm… dzi.
Sam jednak nie kwapił się do wyjścia lub pomocy, chociaż zdrowy rozsądek się tego domagał. Mrużąc oczy przed źródłem światła przyglądał się wnętrzu krypty i zabiedzonym bywalcom. Odsunął się przy tym na bok, by zrobić przejście innym.
Neff powędrował obojętnym wzrokiem między diablęciem a dziewczyną. Jego głos wydawał się być całkowicie wyprany ze współczucia wobec tragedii jaką tu zastali.
– Wydaje mi się, że lepiej rozpocząć od tego co proponuje Szept. Jeśli ktoś wymaga natychmiastowego leczenia magią, to powiedzcie nam o tym teraz. Nie przyszliśmy tu targać za sobą trupów.
Mukale spoglądał na mieszkańców podziemi. Patrząc na reakcję współplemieńców, napotkani ludzie nie byli wrogami, może nawet to część ich plemienia. Nie zawsze przecież chyba byli tak nieliczni. Wojownik, wiedząc, że jest fizycznie najtęższy spośród szczepu, zadeklarował Pelaiosowi:
– Słowo twe, a sługa twe weźmie słabych – Lecz diabelstwo pokręciło przecząco głową zajęty obserwacją, uznając że doraźne leczenie potrzebujących nie jest wcale takim złym pomysłem.
Cely postanowiła trzymać się z boku, zdawała sobie sprawę, że jej osoba budzi w obecnych tu mieszkańcach wioski niepokój. Nie chcąc więc stresować biedaków, stanęła obok diabelstwa robiąc przejście innym.
– Chyba drow wyciągający ich stąd to ostatnia rzecz jakiej chcą – powiedziała wzdychając ciężko. Powiodła wzrokiem pełnym współczucia po wychudzonych sylwetkach, zatrzymując się na dłużej przy najmłodszym z nich. Jej przeżycia z najmłodszych lat, kiedy po śmierci matki ojczym traktował ją jak najgorszego śmiecia, wyczuliły ją na cierpienie dzieci. Serce krajało jej się na widok wymizerniałej postaci chłopca.
– Musimy im jakoś pomóc… – wyszeptała, zaciskając przy tym dłonie w pięści.
Delran starał się przyjrzeć niektórym osobom znajdującym się w krypcie, ale nie aż tak, żeby ktoś zauważył, że wyraźnie kogoś szukał. Ile to już lat minęło? Na pewno zmieniła się tak, że nawet jakby w Łanie nic złego się nie działo, to i tak by jej nie poznał. O ile jeszcze żyła, oczywiście… Będzie musiał później kogoś wypytać w tej sprawie.
– Ja niestety nie posiadam żadnych umiejętności leczniczych, więc raczej za dużo tutaj nie pomogę… – powiedział do swoich towarzyszy, po czym zwrócił się do reszty ludzi. – Kto jest w stanie w miarę się poruszać, teraz jest najlepszy moment, żeby skorzystać z tej umiejętności. Tam jest wyjście! Chyba, że chcecie siedzieć w tym smrodzie… – skrzywił się na twarzy. Chętnie będzie wskazywał drogę tym biednym ludziom, ale jakoś nie kwapił się do bezpośredniej pomocy…

Może to zasługa doświadczenia w obyciu z chorymi i cierpiącymi albo zasługa boskich wpływów, lecz tak czy inaczej Hanah chyba najlepiej ze wszystkich zdawała sobie sprawę, jak źle jest z tymi ludźmi. Ciała ich nosiły ślady skrajnego wyczerpania, głodu oraz chorób. Najgorzej zdecydowanie było z nogami, które miejscami wręcz zaczynały gnić na żywca. Nie pomagały tutaj i ropiejące palce. Ku ich szczęściu warunki na zewnątrz sprawiły, że nie mogły się tutaj rozwijać robaki, inaczej mogłoby być jeszcze gorzej. Kąciki ust pokrywała ropa i pęknięcia, a dłonie nosiły liczne ślady skaleczeń, otarć oraz zadrapań. W tym takich wyglądających na robotę innych ludzi. Niemniej ci, którzy przetrwali potrzebowali w pierwszej kolejności lepszych warunków oraz jedzenia. Niezwykle cenne byłoby również pozbycie się z ich ciał chorób, bowiem magiczne leczenie ran na wiele się tutaj raczej nie zda.

Krypta z wyjątkiem oczywistych śladów zamknięcia i radzenia sobie z potrzebami fizjologicznymi zdradzała swym stanem, iż coś się tutaj mimo wszystko działo. Plamy z krwi, wygląd ludzi. Pelaios wodził wzrokiem po ścianach i podłodze, a jego oczy wyłapywały kolejne szczegóły. Postąpił parę kroków do przodu, tak by móc przyjrzeć się następnym wrotom oraz temu co zalegało na wiekach sarkofagów. Z wyjątkiem brudu widoczne na nich były słoiki oraz inne naczynia, takie same jakie znaleźli w wieży. Znalazło się również kilka worków, najpewniej po zbożu, lecz tym co najbardziej go zainteresowało była kapiąca manierka. Uznając, że wolno mu się tutaj rozgościć jako ratownikowi sięgnął po nią i zerknął do środka. Pusta, a kapała. Podniósł ją pod światło i w blasku dostrzegł poukrywane na krawędziach malutkie symbole, jednoznacznie magiczne znaki. Sama zaś manierka wyglądała na nie byle co, mocna skóra, odrobinę artystycznych przeciągnięć łączącego elementy sznura oraz... symbol Mystry. Zainteresowany tym odkryciem raz jeszcze rzucił okiem na ich rozmówcę i przy jego pasie dostrzegł sakiewkę zszytą srebrną nicią.

Tymczasem niektórzy członkowie przymusowej drużyny zaczęli pomagać ocalałym z wyjściem z krypty. W pierwszej kolejności Hanah zabrała chłopca, który leżał nieprzytomny w kącie i podała go Sili, która ledwo opanowując wymioty była po drugiej stronie. Za nim ruszyły z wolna dwie kobiety opierająca się na sobie nawzajem. Despar z kolei złapał równowagę i przesuwając się z wolna wzdłuż sarkofagu zbliżył się do zamkniętych wrót oraz Astine, która stała z tamtej strony. Jednocześnie na ile był w stanie starał się odpowiadać na ich pytania.
– Ja… My… Nie wiem jak długo… ale długo… baaardzo długo… ukr.. schowa… ehh… tutaj kilka dni po mgle i… iii… dyniach… – na moment zaczął niemal mamrotać pod nosem. – dlaczego je jedli… dlaczego…
Kiedy już był po drugiej stronie sarkofagu popatrzył na Astine.
– Eh… A-astine… eh… twoi rodzice… oni… oni… jako jedni z pierwszych… wybacz... To...to ta wiedźma z lasu… mówiłem, że… ż… zgubę nam przyniesie…
Z trudem przełknął ślinę, a dziewczyna złapała się za głowę, oczy zeszkliły się. Oparła się o stojący obok sarkofag i szeptała coś do siebie niezrozumiale, rękami zakryła twarz. Despar z kolei odnalazł swym okiem Delrana i przemówił do niego dysząc.
– T-ty… szukasz kogoś… p-prawda? W-widzę jak patrzysz po tt-twarzach…
Delran rozejrzał się wokół.
– Kto? Ja? Wcale nie… – podrapał się po głowie i westchnął cicho. Chyba trzeba było przestać udawać. W końcu, przybył tu tylko w jednym celu. Podszedł do wójta, najbliżej jak się dało.
– Szukam starej przyjaciółki… Ma na imię Melissa, podobno jest żoną jednego z rolników w Łanie, tylko tyle wiem…
Mężczyzna wysłuchał go, a kiedy padło imię jego oko zastygło na chwilę. Zmierzył nim Delrana, a następnie zaczął z wolna mówić. Głowa kiwała mu się lekko.
– M-melis-sa… tak… ona… ona… odeszła kilka dni temu… my… ehh… – zaciśnięte wargi, lekko odwrócony wzrok. – nie mogliśmy już nic dla niej zrobić…
Delran przyjrzał się uważnie wójtowi, miał dziwne przeczucie, że mężczyzna nie mówi mu prawdy.
– Spójrz mi prosto w oczy i powiedz, co jest z Melissą… I nie kombinuj, znam się na tym i będę wiedział, kiedy kłamiesz. To, że jesteś umierający niewiele ci pomoże…
Wójt cofnął się o krok.
– O-ona nie żyje… – rzekł, a w jego słowach wyłapał nutkę zdenerwowania. Oko zadrżała nieznacznie, kiedy próbowało uciec w prawo, w kierunku wrót.
Łotrzyk zaśmiał się nerwowo.
– Nawet o tym nie myśl, nie wyjdziesz teraz stąd tak łatwo… Skoro ona nie żyje, to skąd te nerwy? Chyba nic przede mną nie ukrywasz?
Mężczyzna zawiesił na Delranie wzrok na moment.
– P-prosszę… Wyjdźmy stąd… – wydusił z siebie błagalnie.
Cely nie chciała wtrącać się do rozmowy, jednak widząc, że atmosfera jest coraz bardziej nerwowa, postanowiła jakoś zareagować.
–Delran… wyciągnijmy ich stąd najpierw, to nie są najlepsze warunki na rozmowę. – zwróciła się do łotrzyka, wtórując prośbie Despara.
– A dlaczego nie? – Neff wtrącił się do rozmawiającej grupki. Jego głos był chłodny i srogi – Lepsza okazja może już się nie nadarzyć. Ja również kogoś poszukuję i o ile on może na ciebie naciskać słownie, ja mogę wyciągnąć odpowiedzi prosto z twojej czaszki wójcie.
– Neff! Opanuj się! – poszły ostre słowa od kapłanki pomagającej wyjść kolejnym osobom.
Gdy słowa dziewczyny doszły do jego uszu, elf jakby wybudził się ze snu. Zaskoczony rozejrzał się po twarzach towarzyszy i milcząc odszedł by pomóc w wyprowadzaniu pozostałych poszkodowanych.