iabelstwo w tym czasie stało nad szczątkami dzieci, wciąż niemrawo je odsłaniając spod zabrudzonych szmat. Wodził końcówką rapiera rozgrzebując materiał, albo wodząc ósemki w powietrzu. Wiedział że znajdzie tu ciała. Widział że wójt i pozostali mężczyźni nie byli doszczętnie wygłodniali. Był świadom że te trzygodnie które tu spędzili, w zamknięciu, odcięciu od jedzenia, mogły ich zmusić do ostateczności. Spodziewał się, że kogoś poświęcili, albo może ktoś sam się poświęcił… ludzie czasem potrafią odnaleźć w sobie szaleńczą odwagę w obliczu nadciągającej zguby. Jednak widok dziecięcych szczątków całkowicie zbił Pelaiosa z tropu. Zastanawiał się jak można było dopuścić się takiej niegodziwości. Nie mógł odmówić wójtowi sumienia. Wszak dostrzegał teraz że to co uczynili było złe. Więc dlaczego nie odezwało się wcześniej?
Walczył z pogardą i nadciągającym zaraz za nią skrawkiem szaleństwa. W oceanie braku zrozumienia, w który teraz wpadł próbując pojąć czyn ocaleńców, uchwycił się przebłysku, strzępu logicznego wyjaśnienia, które mogło zesłać ratunek. Bynajmniej nie na wójta, lecz właśnie na Pelaiosa, który czuł że bez zrozumienia tej sytuacji, nadszarpnięte zostaną jego żelazne nerwy.
Zamrugał czując że zaczynają go piec oczy. Poruszył się gwałtownie do tyłu o krok ciągnąc za sobą Hanah, odwrócił się na pięcie i trochę sztywno wyszedł z pomieszczenia stając obok Delrana.
– Chcę więcej niż jedno słowo – powiedział twardo – Opowiesz co się stało. Od samego początku.
Darował sobie groźby. Widział że wójt jest w pełni świadom otoczenia. Delran już teraz trzymał nóż na gardle, a i nawet bez tak bezpośredniego zagrożenia, Pelaios wierzył w poprzednie słowa Despara. Człowiek chciał aby to się skończyło. To dawało nadzieję na zeznania nie splamione kłamstwem. Diabelstwo wiedziało że w takich sytuacjach kłamią tylko ci, którzy chcą coś ugrać. Ta gra natomiast była już skończona.

ójt chciał skinąć głową, lecz nóż mu to skutecznie uniemożliwiał. Niemniej Pelaios dostrzegł ten ruch. Despar przełknął ślinę i zaczął opowiadać, nawet opanowując jąkanie.
– T-to zaczęło się parę tygodni temu, parę dni po tym, jak nikt nie mógł zasnąć. C-coś, jakiś ucisk w głowie nie pozwalał spać. Ale przeszło. Potem zacz-częła pojawiać się mgła, a pewnego ranka pola obrodziły dyniami. Plony w tym roku nie zapowiadały się dobrze, nawet ojciec H-harbertus wziął to za dar od W-wielkiej Matki… Jakieśmy się mylili… Pojawiła się wiedźma z lasu, c-coś rzekła wtedy, nie pamiętam już co. Pewno klątwę jaką na nas sprowadziła. Część z nas zjadła te dynie, c-ci którzy więcej wkrótce oszaleli. A mgła robiła się gęstsza i g-gęstsza. Wysłałem kilku ludzi czym prędzej do pana naszego, że szaleństwo wioskę ogarnia, ale nie wrócili już… Robiło się g-gorzej i gorzej, plony całkiem zaczęły marnieć, dni zamieniały się w noce. Próbowaliśmy uciekać do jakiejś innej osady, ale nie dało się. Wszędzie była mgła, a kiedy się próbowało przez nią uciekać gdzieś dalej wracało się z powrotem. Resztka z nas postanowiła ukryć się w świątyni, bowiem na polach pojawiły się ppp-potwory. Zastawiliśmy wrota, a z obawy przed potworami zeszliśmy jeszcze do krypty, żeby nas oknami nie wzięły. Zapasów świątynnych po zimie było bardzo mało, ledwo co jakieś pierwsze plony i zbiory wczesne. Parę dni potem pojawił się m-mag jakiś, młody, wpuściliśmy go do nas w nadziei, że zaradzi jakoś. Dał nam magiczną m-manierkę, z której na jedno słowo woda płynęła bez końca. Dzięki niej tyleśmy przetrwali. On… klął ciągle, że wioska nasza przeklęta… bełkotał też coś do siebie, chyba o tym, że ktoś go wysłał, nie wiem już. B-błagaliśmy go o ratunek, lecz ten chciał tylko uciec. Błagaliśmy, ale nie chciał słuchać. Wtedy jeden z nas… ch-chyba Erdot, rosły chłop zatrzymać go spróbował i Tymora się od nas odwróciła po raz kolejny. Uderzył go lekko w głowę, ale on upadł nią o sarkofag i robił ją sobie. Jakeśmy głupi… C-ciało jego schowaliśmy za wrotami, by nie gorszyć dzieci i kobiet… Wtedy zacz-czął się głód… i c-coś jeszcze. Część z nas na początku zjadła trochę dyni, zaczynaliśmy tracić zmysły. Zaczęły się szarpaniny i jakieś dziwne myśli w głowie, jak gdyby nie nasze. Podczas jednej z szarpanin młody chłopak, którego z nami znaleźliście, E-eliat, on… chłopak urodził się z magią… potrafi przywoływać światła. Nie wiem już jak do tego doszło, ale w szarpaninie coś się stało i on strzelił magią w sufit i przejście się zawaliło. B-byliśmy już słabi, straszliwie głodni… Próbowaliśmy z wolna odgruzować przejście, ale nie udało się nam. Ci najbardziej sz-szaleni zaczęli też umierać, wynosiliśmy ich. W głowie, nie wiem czy tylko z głodu, ale pojawiła się myśl iii… i my… zaczęliśmy zjadać trupy… Najpierw dyskretnie, po małych k-kkawałkach… I skończyło się to tak jak widzicie teraz… Ja… ja… p-prz…– skończył swą historię, po czym sięgnął po sakiewkę i ostrożnie podał ją diablęciu. – T-to m-maga.

ewnątrz Pelaios znalazł trochę monet, w tym kilkanaście złotych, lecz tym co przykuło jego uwagę była perła. Kiedy wyjął ją i dokładniej obejrzał dostrzegł po raz kolejny symbol Mystry. Poszukał wzrokiem Hanah, która wróciła po krótkim przeszukaniu krypty ze skórzaną torbą, również opatrzoną tym samym znakiem co manierka. Kobieta ostrożnie otworzyła torbę i znalazła w środku parę ciekawych przedmiotów. Po pierwsze trochę zakrwawioną błękitną szatę w we wzory fal, chmur oraz deszczu, a pod nią dwie księgi oraz trzy flakoniki. Jedna książka była bardzo dobrze oprawiona, wyglądała bez wątpienia na cenną, a kształty zdobień na okładce rozwiały wszelkie wątpliwości. Księga zaklęć, co tłumaczyło m.in. potężną klamrę spinającą. Druga książka była z kolei bardzo skromna, owinięta jedynie skórzanym paseczkiem. Kiedy obie zostały wyjęte Hanah dostrzegła, że to jeszcze nie koniec, bowiem na samym dnie walał się srebrny pierścień z ametystem, srebrny medalion z pojedynczą gwiazdą bogini magii oraz spory kryształ górski.
– T-to też maga… W-woleliśmy nie ruszać jego rz-rzeczy. – dodał szybko wójt, kiedy zaczęli rzucać okiem na zawartość.
– Jedliście tych co zmarli. Nie pomagaliście im umrzeć? – milcząca do tej pory kapłanka zadała ciche pytanie bezbarwnym głosem.
– N-nie…
– Jak dla mnie, nie zmienia to wiele. To profanacja. – stwierdziła Cely pogardliwym głosem.
– Tak jak twoje pochodzenie nic nie zmienia? – Spojrzenie Hanah dalej nie wyrażało żadnych emocji.
– Ci ludzie zostali doprowadzeni do obłędu i na skraj śmierci. Nie wyglądają na szczęśliwych z tego powodu, nie czerpali przyjemności z tego aktu. Oni są ofiarami całej tej sytuacji. Całej tej mgły i potwornych dyń. Nie, to co tu zaszło nie jest prawe, ale nie jest też sprawiedliwym aby ktokolwiek musiał przechodzić przez taką sytuację. Jak chcesz się mścić Delranie to nie na nich, bo nie oni są bezpośrednimi sprawcami śmierci Melisy. – kapłanka położyła dłoń na ramieniu złodzieja.
– Nie, moje pochodzenie nic nie zmienia. Bo nawet będąc pół-drowem nie posunęłabym się do czegoś takiego. Zresztą ja nie mogłam decydować o swoim urodzeniu, oni o swych czynach owszem. – zauważyła, próbując obalić jak dla niej marny argument kapłanki.
Przysłuchując się temu elf wreszcie nie wytrzymał. Zwrócił się do towarzyszy mentalnie.
– ”Dosyć tego! Już sobie wyjaśniliśmy, że kolor skóry Iskierki o niczym nie świadczy i nie będziemy jej postrzegać przez pryzmat części jej pochodzenia. Z drugiej strony, opanujcie się! Wpadamy tutaj i rozprawiamy nad losem tych ludzi tuż przy nich, niczym sędziowie i przyszli kaci. Jeśli dalej tak będziemy robić wkrótce mogą nie wytrzymać, niczym zwierzęta zapędzone w pułapkę. Pomyślcie też może o tym co teraz czuje Astine. Dość kłótni!”
Pelaios skrzywił się pod naporem mentalnego wrzasku.
– “Nikt się jeszcze nie kłóci Neff. Przestań krzyczeć bo twoje myśli świdrują mi czaszkę. Kolor skóry miał być analogią i to słuszną, bo wszystko się rozchodzi o pozory i pochopne oskarżenia. Już wiem co mi tu nie pasowało. Wójt wspomniał coś o nie swoich myślach. To nie jest aby twoja specjalność Neff?”
– ”Jeśli chodzi o użycie tego jako analogii to się zgadzam, chociaż i tak uważam, że każde poruszenie tego tematu może być dla niej krzywdzące – pozostali odczuli coś jakby wzdychnięcie telepatyczne – W niewielkim stopniu znam się na manipulacji myślami, ale daleko mi od istot i osób specjalizujących się w tej dziedzinie. Moje moce skupiają się raczej na zmienianiu otoczenia siłą woli. Mogę spróbować zbadać ich myśli jeśli zechcesz, lecz ostatnia taka próba zakończyła się dla mnie fatalnie. Gdy próbowałem narzucić swą wolę jednej z dyń, coś potężnego mi przeszkodziło, a nawet samo mnie zaatakowało. Jeśli taka sytuacja znowu się powtórzy, istnieje ryzyko iż sam stracę nad sobą kontrolę. Jeśli tak się stanie będziecie pewnie musieli mnie zabić, nim zdążę zwrócić się przeciwko wam…”
Mukale postanowił się wtrącić wtedy telepatycznie.
– “Nie lękaj się, Rozmawiający z Duchami. Wnijdź w duszę waszych współplemieńców. Jeśli opanuje cię duch złego Przodka, sam przebiję twe ciało Świętą Włócznią, by plemię nie ucierpiało i pochowam je z honorami należnemi czarownikowi. To wielka ofiara, poświęć więc ducha swojego Wielkiemu Bawołowi, aby doznać czci na wyspie Przodków.”
Troska szamana o los plemienia, nawet w obliczu swej śmierci, była wysoce godna pochwały, toteż wojownik nie zwlekał z zapewnieniem Rozmawiającego z Duchami o tym, że nie zawaha się jego ręka, gdy przyjdzie mu stanąć z nim jakby z wrogiem.
– ”Miejmy jednak nadzieję, że tego typu poświęcenia będą zbędne i wszystko pójdzie dobrze, nie zakładajmy od razu najgorszego scenariusza. Dasz radę Neff.”
Cely nie podobała się wersja przebijania włócznią kogokolwiek z jej nowych towarzyszy.

elran cały czas wpatrywał się w oczy wójta, jednak sztylet nie przyciskał już tak mocno jego gardła.
– Będziesz żył, ale… – powiedział przez zaciśnięte zęby łotrzyk. – W głowie będziesz miał ten jeden widok – szarpnął mężczyznę za koszulę i pociągnął do pomieszczenia, gdzie znajdowało się ciało Melissy. Przerażona kapłanka pobiegła za nim.
Amonrol złapał wójta za głowę i odwrócił w stronę zmasakrowanego ciała.
– Przypatrz się dobrze, tylko nie próbuj zamykać oczu, ani odwracać wzroku! – trzymał głowę najmocniej jak potrafił. Chciał, żeby Despara bolało to, co widzi, nie tylko psychicznie, ale też fizycznie. – Patrz uważnie!
– T-to już mnie pp-prześladuje… – rzekł jedynie, kiedy w jasnym świetle patrzył na swe dzieło… Na dźwięk tych słów skulona pod Astine uniosła na niego wzrok.
– TY...? – głos dziewczyny był słaby i drżał. Wolno obracając głowę ogarnęła spojrzeniem większość krypty wypełnionej kośćmi i działami. – T-ty… ty…
Głos jej się łamał coraz bardziej, z oczu płynąć poczęły dwie strugi. Drżąca ręka ruszyła w kierunku pasa…
Delran rzucił tylko okiem na Astine, po czym wrócił do wójta.
– A teraz poczujesz to, co czuła ona – powiedział chłodnym głosem, zerwał resztki koszuli z ciała wójta, złapał go za sutek, pociągnął mocno i sprawnym ruchem ręki już miał ciąć, kiedy ta znalazła się w żelaznym uścisku stojącej obok Hanah.
– Dość! Dość cierpień, dość krzywd! – krzyknęła kapłanka. – Dość…
– Piękne słowa… – powiedział do Hanah, przez zaciśnięte zęby. – A teraz mnie puść! – krzyknął do niej w złości.
– Nie – kobieta spróbowała wykręcić mu rękę tak, by wypuścił ostrze, lecz napędzająca go wściekłość sprawiała, że był niemal jak skała.
– Puszczaj! – wrzasnął i ze wszystkich sił próbował się jej wyrwać, lecz bezskutecznie. Popatrzył na kobietę. Zaczął brać głębokie oddechy, uspokajał się. Twarz zaczęła nabierać neutralnego i spokojnego wyrazu. Hanah widząc to już miała zamiar poluzować uścisk dłoni, lecz wówczas spojrzała mu prosto w oczy, które zdradziły jej prawdę. Delran już miał znów spróbować ataku, kiedy wyćwiczone ręce Hanah przekręciły się i zakleszczyły na jego ramieniu. Ten szarpnął się dziko i wtem rozległ się zgrzyt kości, a za nim jęk, niemal wrzask bólu, Delrana. Sztylet upadł na ziemię tuż przed Astine. Dziewczyna popatrzyła na szarpiącą się dwóję oraz wójta, który z przez ten czas wisiał na resztkach swego odzienia. Podniosła się z wolna z nie do końca obecnym wzrokiem.

źwięki, które dobywały się z pomieszczenia obok niepokoiły zaklinaczkę. Powstrzymywała się chwilę, jednak w końcu nie wytrzymując pobiegła w stronę zamieszania. Obraz, który pojawił się przed jej oczami sprawił, że stanęła jak wryta. Pomijając makabryczny widok ciał, który przyprawiał dziewczynę o skurcze żołądka, najbardziej zaskoczyła ją szarpanina pomiędzy Hanah, a jęczącym z bólu Delranem, odbywająca się przed na wpół klęczącym wójtem. Oprócz tego widok Astine ze sztyletem w dłoni.
– Co tu się wyprawia!? – krzyknęła wodząc wzrokiem po całym pomieszczeniu, by w końcu zatrzymać się na Delranie i Hanah.
Tuż za pół elfką pobiegł również Neff, który na widok chaosu, rozgrywającego się w pomieszczeniu, zagwizdał pod nosem. Kątem oka widząc, że Astine trzyma w dłoni ostrze instynktownie spróbował wpłynąć na jej umysł.
–” Nie chcesz nikogo skrzywdzić, a jedynie oddać Neff’owi sztylet!”
Dziewczyna zamrugała, po czym uniosła rękę i spojrzała na sztylet, który w niej dzierżyła. Odwróciła głowę w kierunku elfa i wyciągnęła ku niemu otwartą dłoń, na której spoczywało ostrze w geście podobnym do podarku.
Elf ostrożnie przyjął ostrze z przyjacielskim uśmiechem.
– Dziękuję. Chodźmy do Zakonnicy, pewnie się o nas martwi.
Astine wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym skinęła głową i powoli ruszyła do wyjścia mijając Pelaiosa, który stał z przymkniętymi oczyma wsłuchując się w całe zajście w drugiej sali, od momentu gdy Delran wyparował wraz z wójtem przez drzwi. Gdy krzyk mężczyzny poniósł się echem, diabelstwo uśmiechnęło się niemrawo i pokręciło głową. Uniósł powieki i powiódł na nowo zmęczonym wzrokiem po pozostałych ocaleńcach. W końcu ruszył z powrotem do sali okropieństw, choć wszystko w nim krzyczało, by nie eksponować się na nowo na koszmar.

elran oparł się o sarkofag i zaśmiał się głośno.
– Pięknie mnie załatwiłaś… – zwrócił się do Hanah, po czym pokazał palcem na wójta. – To on jest wszystkiemu winien, a to mi się obrywa. Jesteś pewnie z siebie zadowolona? Ocaliłaś kolejną duszę… – splunął Hanah pod nogi i jęknął głośno z bólu.
–Czy któreś z was wyjaśni co tu właściwie miało miejsce? Idziecie do innego pomieszczenia dosłownie na dwie sekundy a tu takie coś… – rzuciła Cely podchodząc do Delrana. – Jest złamana? – spytała wskazując na rękę, nie znała się na medycynie, jednak nawet dla niej nie wyglądało to dobrze.
Łotrzyk przełknął ślinę i zaczął masować obolały bark.
– Nie jest złamana… Muszę ją tylko nastawić… Nie pierwszy raz mi się to przytrafia… – wskazał głową na Hanah. – Niech nasza obrończyni uciśnionych opowie ci, co się stało.
Hanah ściągnęła brwi i podała rękę wójtowi, który ostrożnie ją przyjął i podniósł się. Siedział jednak cicho ewidentnie nie chcąc niczym prowokować Delrana.
– Jakbyś nie próbował za wszelką cenę go zaatakować, to byś nie wybił sobie barku. Zwodząc mnie sam to sobie zgotowałeś. Jak się uspokoisz to ci moge go nastawić. – spojrzenie kapłanki złagodniało. – Nie wiem co sama bym zrobiła gdybym zobaczyła sobie bliską osobę w takim stanie, ale doprowadzając do kolejnego rozlewu krwi tylko bardziej zniszczymy wątłą aurę tego miejsca. Delranie to nie oni doprowadzili do jej śmierci.
Delran zrobił zdziwioną minę.
– Nie oni? To ciekawe kto… – znowu jęknął z bólu, obolały bark nie dawał mu spokoju.
– Ktoś kto rzucił urok na to miejsce – wtrącił Pelaios opierając się o wejście – Wyznał że ci co jedli dynie oszaleli, ci co się skryli mieli dziwne myśli. Oczywiście… mogli się temu oprzeć, ale obawiam się że karałbyś ich za słabość, a nie za właściwy czyn.
Diabelstwo powiodło spojrzeniem po szczątkach i na nowo się skrzywiło.
– Naradźmy się na górze. Mam dość tego miejsca
– Zdecydowanie – zgodziła się kapłanka. Spojrzała krytycznie na skrzywionego Delrana i podeszła do niego. – Pomożesz mi Cely? Przytrzymaj go, a ja nastawię ten bark.
– Nie, zost… – już miał głośno protestować, ale Cely i Hanah nie słuchały go i natychmiast wzięły się do roboty.
Zaklinaczka chwyciła mężczyznę, tak jak kazała jej kapłanka, po czym uśmiechnęła się do niego i powiedziała spokojnie.
– Zaraz będzie po wszystkim.
Ten zdążył jedynie podnieść na nią wzrok, kiedy Hanah jednym szybkim ruchem szarpnęła mu rękę. Rozległ się słyszalny zgrzyt i kolejny jęk łotrzyka, który ledwo stał obok sarkofagu. Trzymał się za ramię, a to stopniowo przestawało boleć. Najwyraźniej kość wskoczyła na swoje miejsce.
Delran miał już serdecznie dość tego miejsca, nie zamierzał dziękować Cely i Hanah za pomoc. Podniósł z ziemi swój sztylet, wsadził go za pas i ruszył w stronę wyjścia.
– Możemy już stąd kurwa wyjść?! – krzyknął tylko wychodząc.
– Dzięki za pomoc – kapłanka rzuciła do Cely i pomogła wyjść z pomieszczenia wójtowi.
– Nie ma za co… Cieszę się, że mogłam pomóc i Tobie i jemu. – uśmiechnęła się do towarzyszki – chociaż wydaje mi się, że bark nie jest rzeczą, która w tej chwili boli go najbardziej… – dodała trochę ściszonym głosem, po czym też ruszyła do wyjścia z pomieszczenia.
Diabelstwo opuściło salę jako ostatnie. Schowało woreczek otrzymany od wójta i skierowało się do wyjścia z krypty.
– Pomóż im Mukale – rzucił do towarzysza przechodząc obok czarnoskórego wojownika. Sam zaś kiwnął ręką na ocaleńców zachęcając do ruszenia się z miejsca. Ci zaś niepewnie ruszyli za nimi. Wojownik Mutampa, ukłoniwszy się lekko, wykonał polecenie wodza, postanawiając milczeć do czasu, aż wreszcie rozbuchane emocje braci opadną.

elaios wraz z Mukalem jako ostatni wyszli z krypty. Diablę odwróciło się raz jeszcze i spoglądało przez dziurę na uchylone wrota, za którymi pozostały dowody niesłychanego okrucieństwa, desperacji oraz ochydy jakiej są w stanie dopuścić się ludzie i nieludzie. Osobiście miał ochotę już nigdy czegoś takiego nie oglądać, lecz życie płatało najróżniejsze figle, czego bardzo dobrym przykładem była ich obecna sytuacja. Ruszył więc wreszcie w górę, ku powierzchni. Przed sobą miał część ocalałych, głównie kanibali, którzy przez całą awanturę Delrana niespokojnie, ze wstydem, strachem oraz świadomością swych czynów obserwowali rozwój wypadków. Teraz zaś ciągnęli ku górze schodów w czym pomagał im Mukale, przy czym raczej z obowiązku aniżeli z własnej inicjatywy. Wydarzenia w podziemiach były dlań dziwne, może nawet rozczarowujące i obrzydzające, bowiem mieszkające tam plemię było nieliczne oraz trawione chorobami.

Za ocalałymi ciągnął się smród fekaliów oraz wszystkiego co zastali na dole. Była w tym po części wina zniszczonych drzwi do krypty, która przez ten cały czas wypuszczała z siebie fale odoru wędrujące ku świątyni. Ku ich szczęściu przejście nadal można było zamknąć i w pewnym stopniu odciąć się od głównego źródła nieprzyjemności. W głównej nawie znaleźli siedzące pod ścianami dwie kobiety i chłopca. Byli oni zabrudzeni oraz wymęczeni, lecz na ich twarzach dostrzec można było pewną ulgę związaną z wydostaniem się z zamknięcia. Mężczyźni popatrzyli w tamtym kierunku i już zamierzali ruszyć ku nim, kiedy ich spojrzenia napotkały wzrok Astine. Wówczas zrezygnowali i część z nich zasiadła w innym kącie, a pozostali padli na kolana przed ołtarzem Wielkiej Matki śląc do niej modlitwy. Z tonu oraz słów, których używali można było wywnioskować, że błagają ją o przebaczenie za swe czyny. Początkowo chciał do nich dołączyć i wójt, lecz po chwili wahania zrezygnował. W milczeniu zasiadł samotnie pod ścianą.

Przy kobietach, a teraz również i mężczyznach, krzątała się Sila. Akolitka wydawała się już odrobinę lepiej radzić z całą sytuacją dookoła. Najwyraźniej zdołała już się trochę otrząsnąć, chociaż kiedy wrócili do świątyni przez krótką chwilę mierzyła Celaenę wzrokiem, który był pełen rezerwy oraz nieufności. Dłoń trzymała blisko swego świętego symbolu. Ostatecznie jednak wróciła do zajmowania się ocalałymi. Z kolei Astine wydawała się być zamroczona, co zauważyła i wilczyca. Luna przyglądała się swej pani przez chwilę, po czym pociągnęła parę razy nosem i odwróciła się w kierunku elfa, który w dłoni trzymał sztylet z głowicą ukształtowaną na wzór głowy jednorożca. Lekko opuściła łeb, szerzej rozstawiła łapy oraz obnażyła zęby. Zawarczała krótko i stanowczo. W międzyczasie łowczyni podeszła do akolitki i zamieniła z nią parę zdań. Reszta śmiałków obserwowała jak Sila skinieniem głowy zgodziła się na coś.

– Sila zajmie się ludźmi z krypty. Chyba chcieliście porozmawiać? – dziewczyna zwróciła się do pozostałych, kiedy skończyła rozmawiać z akolitką. Zdawała się powoli dochodzić do siebie, chociaż jej wzrok nadal był odrobinę niewyraźny i nieskoncentrowany.
– Ano, tak. Podczas odpoczynku przestudiowałam księgę, którą znaleźliśmy. Są w niej opisane dwa rytuały, które mogłabym wraz z Sile przeprowadzić aby oczyścić i wzmocnić świętą aurę tego miejsca. Niestety część komponentów potrzebna do nich może być kłopotliwa do znalezienia. Czysta woda, poświęcona ziemia, kadzidła, święty symbol Wielkiej Matki oraz jakaś żywa roślina… To raz, a dwa: srebrny sierp, święty symbol oraz ofiary w postaci nasion, całej rośliny oraz owocu. Sierp mamy, jakieś jabłko chyba wygrzebie ze swoich zapasów. Jeśli Sile poświęci kawałek ziemi, to zostanie w zasadzie ta roślina i święte symbole Chauntei… to może się skończyć potrzebą wyjścia na zewnątrz – na ostatnie Hanah się skrzywiła bo nie bardzo chciała jeszcze wychodzić. Zostać też jednak nie mogli na stałe.
Pelaios pokiwał głową na słowa kobiety, aczkolwiek uwagę miał skupioną na woreczku który dostał od wójta. Trzymał go na otwartej dłoni ułożywszy na materiale perłę, którą znalazł wewnątrz. Przyglądał się jej obracając brudnym palcem w te i nazad.
– Czy sierp nie jest też świętym symbolem Chauntei? – zapytał.
– Albo i lepiej – czy całej tej świątyni nie moglibyśmy traktować jako świętego symbolu Wielkiej Matki? – zaproponował Neff.
– Nie jestem pewna czy to zadziała w ten sposób – słowa Astine wyrażały wątpliwości względem pomysłu elfa.
– Szkoda, że nie każde bóstwo jest w stanie zadowolić się tylko modlitwą i tańcem… – mruknęła do siebie pod nosem Cely, na słowa o opuszczeniu świątyni w celu poszukiwania składników. –Myślisz, że znajdziemy w tej wiosce jakieś symbole Chauntei? Gdzie mielibyśmy zacząć ich szukać?
Astine zastanowiła się.
– Normalnie powiedziałabym, że w świąty… – rzuciła okiem na proporce leżące pod ścianą. – Hanah, a czy księga mówi coś o tym, że mógłby być wyhaftowany?
Kapłanka spojrzała na Astine gubiąc się na moment w swoich myślach. Skrzywiła się nieco jak przypomniała sobie nauki z klasztoru.
– W zasadzie… to może to posłużyć jako święty symbol. O ile jest odpowiednio dokładnie wyhaftowane.
– To pozostaje tylko roślina? – Pelaios oderwał spojrzenie od perły i przeniósł spojrzenie na inną – Cely… czy oprócz spalania fauny, kryjesz w zanadrzu jakieś sztuczki związane z tworzeniem jej?
– Niestety, jedyne co mogłabym stworzyć to iluzję jakiejś rośliny, a chyba nie o to chodzi… – odparła smutno pół-elfka.
– Bogini raczej oszukiwać nie chcemy – przyznało diabelstwo. – Nie uśmiechają mi się poszukiwania na zewnątrz. Tam wszystko jest martwe… nawet powietrze.
– I tak musimy stąd wyjść… nie mamy zapasów ani dla siebie ani dla nich aby tutaj sobie biwakować –mruknęła sceptycznie kapłanka wertując na nowo księgę rytuałów.
– Mimo, że nie mam najmniejszej ochoty wychodzić na zewnątrz, to tutaj niestety muszę się zgodzić. Nie możemy tu zostać. – Zaklinaczka przytaknęła kapłance. – Jednak Pelaios też ma rację. Tam wszystko jest martwe, szukanie żywej rośliny, to jak szukanie igły w stogu siana… i morderczych dyń. Czy nie da się jakoś pomóc temu miejscu, bez jakiegoś zielska?
– Zaryzykuję pytaniem o tą torbę, którą znalazłaś po magu – Pelaios skierował pytanie do Hanah – Pewnie nie miał tam żadnych korzonków, ani żywych ziół?
– Hmm racja. Zupełnie o niej zapomniałam – kapłanka ponownie otworzyła torbę i po kolei zaczęła odkładać przedmioty na ołtarz. Jako pierwszą rzecz sięgnęła po księgę zaklęć. Skromniejsza księgę podała Pelaiosowi do przeczytania.

eff zwrócił się telepatycznie do Golasa, mówiąc też na głos we wspólnym, tak by inni słyszeli.
– ”Czy od czasu gdy znalazłeś się w tym miejscu, widziałeś może w okolicy jakąkolwiek roślinę, która nie wydawała by ci się martwa?”
–” Nie, Rozmawiający z Duchami. Przez krainę waszego ludu przeziera duch śmierci, wszystko, com tu zobaczył, jest dotkniętą przezeń zgnilizną. Gdybyśmy byli nad Czarną Rzeką, życie z łaski Przodków otaczałoby nas. Na tej martwej ziemi nie dane mi było widzieć niczego, co by miało w sobie iskrę życia. Wybacz mi, jeśli cię zawiodłem.”
– ”Nie możesz nas zawieść czymś, na co nie masz wpływu” – elf zastanowił się przez chwilę – ”Nasi nowi znajomi wspominali też coś o wiedźmie. Może jedną z opcji, którą moglibyśmy rozpatrzyć, byłaby wizyta u tejże damy?”
-” Tak. Pewnym jest, że wystąpienie przeciw odwiecznemu porządkowi inne wynaturzenie spowodowało. Drzewo przeklęte przez Przodków rodzi owoce cierpkie i niosące odór śmierci. Tak samo kobieta, która pragnie być jak mąż i czarostwem się zajmuje, butnie wywyższając się ponad swoje miejsce, popada w zepsucie i zepsucie rozszerza. Zabijmy ją, Rozmawiający z Duchami, a wrócimy porządek i uspokoimy zapalczywy gniew waszych Przodków. To samo uczyńmy z tymi ludźmi, którzy spożywali swoje gałęzie, bowiem napełniają mnie obrzydzeniem i wyraźnie niosą na sobie dotyk Przodków. Oby dotyk ten nie przeniósł się i na nasze plemię, odbierając siły i płodność.”
Mistyk zaczął masować skronie obolałej głowy. Nie wiedział już, które elementy rozmowy mógł dalej przekazywać, by przypadkiem nie wywołać kolejnej wojny płci. Czasem ciężko było nadążyć za logiką wojownika.
– “Posłuchaj proszę nasz rosły przyjacielu. Nie chcę obrażać twych przekonań i tradycji, ale postaraj się przyjąć do wiadomości, że zwyczaje twego ludu są zgoła inne od naszych. Po pierwsze, czy rzeczywiście odnalazłbyś honor w zabijaniu tych oto bezbronnych i zdecydowanie słabszych od ciebie ludzi?” – przekazując tę myśl, wskazał na żałosny widok skulonych w modlitwie biedaków – ”Jeśli zaś chodzi o kobiety i ich miejsce w społeczeństwie, to będę wdzięczny jeśli zważać będziesz na to co mówisz. Tak się składa, że w krainie, z której pochodzę władzę utrzymuje jedna z najpotężniejszych istot w tym świecie. I jest ona kobietą.”
Mukale lekko zmrużył brwi. Wydawało mu się jakoby szaman czynił mu jakieś wyrzuty. Pominął to jednak, nie rezygnując zarazem z przedstawienia swoich, bardziej rozsądnych obyczajów.
– “Cóż ma ich słabość do naszej sprawy? Nie zabijemy ich w honorowym pojedynku, jak wojowników z sercem czystym. Zginą jak pchły, które są winne osłabieniu plemienia. Plemię, które zabija własne dzieci rychło wymrze, co oni już sobą samymi potwierdzili. Nie widzę dla nich żadnej litości ni usprawiedliwienia. Wśród Mutampa zginęliby śmiercią hańby, a ich imiona byśmy usunęli z naszych umysłów. Czemu okazujecie pobłażliwość dla zbrodni? Tego jednego nie pojmuję, Rozmawiający z Duchami. Jeśli włożysz rękę w ogień i skóra twa nie zacznie piec, czy będzie powód, byś miał nie zrobić tego ponownie? Sprawę kobiet pominę. Zmienię zdanie, jeżeli widzieć będę siłę żon Wielkiego Bawoła lub innych tutejszych kobiet. Na razie nie robią na mnie żadnego wrażenia” - zakończył może nieco zbyt ostrym tonem, ale to, że reszta plemienia dawała sobie wchodzić na głowę żonom wodza, nie znaczyło jeszcze, by miał sie dołączyć do tego szaleństwa.
Elf przerwał na moment, by rozważyć słowa Golasa.
– “Twe słowa są pełne mądrości, lecz obecna sytuacja wydaje się bardziej skomplikowana. Czyż każde stado zwierząt, mając przed sobą widmo śmierci związane z brakiem pożywienia nie oddala któregoś ze swoich? Lub gdy czuje na karku oddech drapieżnika, czyż nie zostawia za sobą chorych i słabych? To może wydawać się haniebne, ale nie wiedzieliśmy co powodowało ich zachowaniu, dopóki ich o to nie zapytaliśmy. Nie mielibyśmy tych informacji, gdybyśmy od razu wymierzyli im karę, wedle twych zwyczajów. Znaleźliśmy się tutaj by wyjaśnić i rozwiązać problem, który trapi te ziemie i to jest naszym priorytetem. Pozwólmy innym wyrazić swoją opinię, jeśli nie masz nic przeciwko.”

– Nie… to nie ma sensu – oznajmił Pelaios przewracając ostatnie strony książki. – To jakiś dziennik, ale jak to na maga przystało, nie mógł zapisać go w ludzkim języku. Wątpię abyśmy znaleźli na tych stronnicach opis przywołania rytualnej rośliny… Ale nadzieję warto mieć. Może ktoś potrafi to rozczytać?.
Diabelstwo podniosło dziennik trzymając go otwartego gdzieś w środku, obracając wnętrzem do reszty drużyny. Każdy z nich przez chwilę przyglądał się stronicom oraz nabazgranym na nich znakom. Niestety nikt z nich nie rozumiał tego co tam zapisano, aż nie rzuciła na to okiem Celaena. Pół-elfka początkowo sądziła, że również temu nie podoła, lecz im dłużej się w nie wpatrywała tym zdawała sobie sprawę, iż w jakiś instynktowny, podświadomy sposób rozumie. Zupełnie inną sprawą był fakt, że mag gryzmolił jak kura pazurem. Kiedy tylko Neff znalazł chwilę w mentalnej konwersacji z Mukalem i on zerknął. Znał ten alfabet oraz język od dawna, jeszcze z czasów uczęszczania do akademii magii. Dziennik był zapisany w smoczym.
Widząc iskierkę zrozumienia w oczach… Iskierki, Neff uznał że pozwoli dziewczynie pokazać barbarzyńcy, że skrywa niejeden talent, którego nawet wódz nie posiada. Tymczasem mistyk zdecydował, że zajmie się czymś innym, co jednak miał nadzieję, sprawi ulgę towarzyszom. Skupił się na jedynej sztuczce, której nauczył się w szkole magii i po kolei wywoływał pomniejszy magiczny efekt, by wyczyścić buty przyjaciół z nieczystości, w które wdepnęli w katakumbach.
– Ten tekst… jest napisany w języku smoków. – oznajmiła towarzyszom.
Astine popatrzyła na nią zdziwiona, ale i ucieszona.
– Możesz to przeczytać? – zapytała z większym aniżeli do tej pory entuzjazmem.
Pół-elfka skinęła głową twierdząco.
– Tak, a przynajmniej spróbuję. – odpowiedziała dziewczynie, po czym wróciła wzrokiem do tekstu.
– Ale niewyraźne pismo, mistrzem kaligrafii, to autor nie był… – skomentowała – Ale moment… To jest coś napisane o tym, że autor dziennika nie jest zadowolony z sytuacji w której się znalazł… nie żeby było to coś zadziwiającego. Wypowiada się tu dość niepochlebnie o jakimś Mistrzu nazywającym się Ferdeger… tu znowu jakieś to nie wyraźne… ale pisze… narzeka na niedziałającą magię jakiegoś amuletu… komunikacyjnego. Jest tu też coś o teleportacji, ale… raczej miał z nią problemy. – dziewczyna na chwile zamikła skupiając się na rozszyfrowywaniu dalszej części tekstu.
– To ciekawe… są tu też rozważania na temat ewentualnych dróg ucieczki, jedna z nich ma jakiś związek z perłą, którą miał przy sobie. Jest tu też coś wspomniane o jakiejś misji, związanej z “Mistrzem” i przybyciem tutaj. I coś o jakiejś dwójce innych ludzi, których wysłano razem z nim. Biedaków niestety zabiły dynie… – spojrzała na towarzyszy. – To takie ogólne informacje z ostatnich wpisów. Całość będę zgłębiać z międzyczasie. Może dowiemy się jeszcze czegoś więcej.

anah pokiwała głową.
– Pokaż tę perłę jeszcze raz – mruknęła do Pelaiosa i spojrzała na nią chcąc zrozumieć jaki rodzaj magii zawiera. Dostrzegła silną aurę ogniskującą się w perle na jej dłoni. Sposób w jaki magia rozkładała się oraz objawiała jasno wskazywał na to, iż mają do czynienia z wytworem szkoły przywołań. Korzystając z okazji objęła wzrokiem również resztę przedmiotów maga, które w międzyczasie rozłożyła na ołtarzu. Starała się określić siłę oraz rodzaj magii, którymi mogły być wypełnione.

Zdecydowanie najsilniej emanowała sama księga czarów, której moc aż wypaczała wizję jej zaklęcia. Co zrozumiałe nie sposób też było określić jednej szkoły magii, ponieważ tomiszcze pulsowało nimi wszystkimi. Ostrożnie więc odsunęła ją na przeciwny koniec ołtarza i kontynuowała badanie. Na drugi ogień poszła szata której moc wydawała się być znaczna, lecz nie przytłaczająca. Tycząca się jej aura była zaś mieszaniną magii transmutacyjnej oraz wywołań. Im dłużej jej się przyglądała tym silniejsze miała wrażenie, że już taką widziała i miała rację. Taką samą albo podobną miał jej brat w dniu, w którym ostatni raz się z nim widziała. Wspomnienia rozmowy wróciły, a wraz z nią potrzebna wiedza. Do szkoły transmutacji zaliczał się również emanujący słabo pierścień, medalion o podobnej sile co wcześniejsze odzienie oraz kryształ. Niestety względem pozostałych nie mogła już poszczycić się odpowiednią wiedzą. Z kolei mikstury wykazywały obecność aury nekromantycznej, iluzji oraz transmutacyjnej.
Hanah podzieliłą się z resztą swoimi odkryciami. Spojrzała jeszcze na Cely ze zmartwioną miną.
– Możesz zerknąć na początek tego dziennika? Czy tam może napisane jest do kogo należy?
Cely bez słowa otworzyła dziennik na pierwszej stronie.
– Niech no spojrzę… – powiedziała pod nosem bardziej do siebie niż do Hanah i zaczęła dokładnie przeglądać treść w poszukiwaniu informacji o właścicielu dziennika.
– Wygląda mi to na modlitwę o wsparcie do Mystry. – wskazała palcem fragment tekstu.
– Jest tu też jakieś nazwisko, wygląda na to, że autora. Jakiś Anakos Vaiwir. Z tego co jest tu napisane wynika, że pochodzi on z Silvermoon. Hm… z tego co wiem to tam znajduje się największa świątynia Mystry na Północy. – wyjaśniła.
Hanah pokiwała głową. Na jej twarzy wymalowała się chwilowa ulga. Choć to było bez sensu i wiedziała, że inny mag poszedł w mgłę, przez moment pomyślała o swoim bracie.

– Mam nadzieję że był tam tylko uczniem… – mruknął Pelaios z nietęgą miną gdy usłyszał skąd pochodził nieboszczyk. – No dobrze… Pozostaje nam wycieczka po okolicy, by odnaleźć roślinę lub wiedźmę. Astine… czy w okolicy nie mieszkał żaden druid?
Dziewczyna w zastanowieniu złapała się za brodę.
– Nie kojarzę nikogo takiego – rzekła po chwili namysłu. – Chwileczkę...wiedźma? – Łowczyni rozejrzała się po ocalałych i zatrzymała się wzrokiem na Desparze. Zaraz jednak odwróciła się do swych towarzyszy niedoli. – Jest… Niedaleko w lesie mieszka… albo mieszkała… kobieta, zielarka. Mieszkańcy Łanu z jednej strony jej się obawiają, krążą opowieści, że potrafi rzucać uroki, klątwy i itp… Ale z drugiej strony nie powstrzymywało to niektórych przed proszeniem jej o jakieś wywary, wróżby albo zioła. Mój mistrz miał z nią dobre stosunki, ja… w zasadzie widziałam się z nią może raz lub dwa. Była... specyficzna… i dziwna. – Dziewczyna w przypływie wspomnienia złapała się za ramię i skuliła lekko w sobie częściowo zakłopotana. – Trudno mi rzec czy może mieć z tym związek… Mój mistrz opowiadał mi, że jest mądra, bardzo mądra i wie bardzo wiele o ludziach, lesie oraz… zmarłych. – Przygryzła lekko wargę. – Myślę, że powinnam móc odnaleźć jej chatę. W okolicy zawsze były porozwieszane kości w formie jakichś znaków.
- No dobra. To zdaje się być jedyna opcja. Ale zanim ruszymy skorzystałabym z tego bukłaka i może przygotowała im lekki ciepły posiłek aby nie doszło do kolejnej tragedii. Jakąś cienką zupę chociaż. - kapłanka popatrzyła po okolicy szukając tych kawałków drewna które można by było użyć pod ognisko.
–Nie powiedziałabym, że gotowanie to mój konik, ale może mogę ci jakoś pomóc, żeby poszło szybciej? – zaoferowała się pół-drowka.
Diabelstwo powiodło spojrzeniem po kobietach i pokiwało głową.
– Tylko w istocie pośpieszcie się. Jeśli dobrze zrozumiałem, im dłużej tu siedzimy tym dłużej święta aura tego miejsca... – spojrzał na Despara i urwał – Po prostu się pośpieszcie.
Nie zamierzał pomagać w przygotowywaniu posiłku. Zamiast tego podszedł do Astine i kontynuował wcześniej rozpoczęty temat.
– Jakich znaków?
Ta zastanowiła się szukając dawnych wspomnień. Po chwili pokręciła jednak głową.
– Niestety nie wiem. Nie przyglądałam się im wówczas…
– Miała jakieś imię?
– Toa… Trea…? Chyba Troa. Tak, Troa.
Pelaios mruknął z aprobatą. To była cenna wiedza, ale postanowił drążyć temat w nadziei na więcej.
– Wspomniałaś że była dziwna… w jaki sposób? - zapytał wbijając w dziewczynę spojrzenie czarnych oczu.
– Ona… Ehh… Trudno mi to nazwać. Z jednej strony była spokojna, aż trochę za spokojna jak dla mnie. Z drugiej… eeem… wyglądało to tak jakby nigdzie się nie ruszała bez zestawu kości do wróżenia? Coś takiego.
Pelaios nie widział w tym nic dziwnego. Wręcz przeciwnie… jeśli była wiedźmą, doceniał że jest spokojna. Wolał nie szukać burzliwej czarodziejki. Pokiwał jednak głową na słowa Astine, które odpowiedziała mu krótkim uśmiechem rozumiejąc, że jej wiedza może być przydatna. Po chwili to ona postanowiła zapytać o coś diabelstwo.
– Jak myślisz, kiedy wyjdziemy ze świątyni to jak powinniśmy iść? – dziewczyna szybko zdała sobie sprawę z tego, że wyraziła się niezbyt jasno, to też postanowiła doprecyzować co miała na myśli. – Chodziło mi to czy będziemy biec, czy może spróbować bardziej po cichu.
– Biec zawsze możemy zacząć, gdy zrobi się gorąco – odpowiedział bez wahania Pelaios. – Tam na polu nie zostaliśmy zaatakowani od razu. Lepiej się przekraść… zwłaszcza że chcemy przy okazji się rozejrzeć.
Rozejrzał się po towarzyszach czekając na alternatywne pomysły. Astine natomiast przytaknęła jego argumentom.

nalazłszy wolną chwilę Neff udał się do osamotnionej sylwetki wójta.
– Jeśli to nie problem, to ja również chciałbym cię o coś zapytać. Czy możesz mi powiedzieć, co wiesz o tym człowieku? – zapytał wyciągając rękę.
Na otwartej dłoni elfa pojawiła się niewielka iluzja mężczyzny w średnim wieku.

espar uniósł lekko głowę, a oczy jego wskazywały na wielkie zmęczenie. Niemniej wysilił się i skupił wzrok na obrazie unoszącym się nad elfickimi palcami. Wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym pokiwał głową.
– Nie wiem kto to... N-nigdy go nie widziałem – głos miał zmęczony i słaby.
– Wiem, że był tutaj ponad dekadzień temu. Jest Amnijczykiem. Używa imienia Merrik i...
Neff urwał na moment i wiedziony nagłym olśnieniem, zwrócił się do uwięzionej w pierścieniu duszy gnoma.
– "Kiedy właściwie widziałeś go po raz ostatni Zbereźniku?"
– "Ekmmm... Co? A... Merrik... dawno... A jaki mamy rok?" – Gnom przez moment wydawał się zamroczony, ale po chwili już mówił normalnie.
– "1372 Rachuby Dolin. Rok Dzikiej Magii."
– "Już taki mamy rok?" – Elf usłyszał w głowie coś pokroju gwizdu. Gnom niespodziewanie zamilkł, lecz po chwili znów się odezwał. – "Było to... jeżeli się nie mylę... w 1361, Roku Dziewic. Ironiczne, nie?"
– "Zaiste świat stracił owego roku prawdziwy skarb" – rzucił telepatycznie Mistyk, po czym ponownie zwrócił się do Wójta – Może jednak sobie przypomnisz? W końcu ilu mogliście mieć tutaj przyjezdnych? Ten mężczyzna może teraz wydawać się trochę starszy. Mieć siwe włosy.
– N-naprawdę n-nie wiem. N-nie znam go.
Mistyk odpowiedział mu przyjacielskim uśmiechem. Zbytnie naciskanie na ten wrak człowieka w niczym by mu się teraz nie przydało.
– [ii]Trudno. Nic na to nie poradzimy. Odpocznij trochę[/i] – rzekł, po czym odszedł w kierunku swoich kompanów.

ykorzystując to, że Dzierlatka i Iskierka zdecydowały się na przygotowanie posiłków dla ocalałych, Neff znalazł dla siebie odosobnione miejsce, by przeanalizować pozostałe po tajemniczym magu przedmioty.

Jego umysł raz jeszcze skupił się na mistycznym przyswojeniu wiedzy o wykorzystaniu przyrządów zielarskich, aby łatwiej mu było rozpoznać składniki i właściwości wszelkich naparów i mikstur.

Niestety elf przecenił swoje zdolności w tej dziedzinie. Panujący w świątyni zaduch i resztki dobiegającego z katakumb smrodu, przeszkadzały w wyczuciu subtelnych szczegółów zapachów płynów. Brak doświadczenia w korzystaniu z narzędzi w warunkach polowych uniemożliwiał mu również rozpoznanie pozostałych cech charakterystycznych dla konkretnych magicznych płynów.

Rozczarowany zwrócił swą uwagę w stronę pozostałych przedmiotów. Starał przypomnieć sobie wszelkie informacje o magicznych przedmiotach, o których czytał w tajemnych księgach w trakcie długich lat spędzonych w akademickich bibliotekach Taltempla. Szukał też inskrypcji wyrytych na powierzchni amuletu, kryształu i pierścienia, które mogłyby dać wskazówki co do natury zaklętej w nich magii oraz sposobu ich użycia.
Symbole znajdujące się na amulecie wskazywały, że z jego pomocą można było nawiązać kontakt z posiadaczem bliźniaczej kopii.
Na zewnętrznej części pierścienia z kolei znajdowały się ledwie wyczuwalne pod palcami słowa Laska ślepego. O tych pierścieniach elf z pewnością już czytał. Pozwalały widzieć w ciemności tym, którym brak było naturalnych ku temu predyspozycji. Założywszy pierścień na palec i skupiając się na nim, nie zauważył jednak by jego zdolność przenikania wzrokiem przez mrok jakoś się poprawiła. Magia przedmiotu pozwalała widocznie na widzenie w ciemnościach na odległość nie większą niż około 60 stóp. Niemniej przedmiot ten na pewno okaże się niezwykle pomocny dla któregoś z ich towarzyszy.

Uznając, że niczego więcej już nie wskóra bez konieczności sięgania do rezerw swoich mocy, powrócił do reszty drużyny, aby opowiedzieć o tym czego się dowiedział.

orzystając z chwili wytchnienia Neff przysiadł ciężko na zimnej, twardej ziemi. Wreszcie miał okazję spojrzeć na ugryzienie, którym uraczyła go żywa dynia, w momencie gdy potknął się podczas szaleńczego biegu z Łanu.
”W jaki sposób tym małym cholerstwom w ogóle wyrastają zęby?” – pomyślał krzywiąc się z bólu.
Pozostałe obrażenia jakie otrzymał po uderzeniu ”Kosiarza” były jednak poważniejsze. Mógł robić dobrą minę do złej gry, ale ostatecznie nie mógł ukryć, że był naprawdę poturbowany. Musiał zaryzykować użycie cennej mikstury leczniczej, czy tego chciał czy też nie.
”Zdrowie zwycięzców!” – pomyślał z ironią opróżniając butelkę czerwonego płynu.

dy Astine wraz z Iskierką udały się na zwiad elf znalazł okazję by zatopić się w swoich myślach. Wyciągnął przed siebie swój drewniany amulet, patrząc jak hipnotyzująco kołysze się w powietrzu. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że doszedł do trzech wniosków.

Po pierwsze, w ferworze walki, jego nagłe zmiany nastroju nie manifestowały się. Być może było to spowodowane nagłym przypływem adrenaliny, lub koncentrowaniu się jedynie na tym by przetrwać. Mimo to, patrząc na to w jakim bałaganie się znaleźli myśl ta przyniosła mu odrobinę pocieszenia.

Drugi z wyciągniętych wniosków odebrał mu jednak cały pozostały mu humor. Był wciąż słaby. Przez tą słabość jego nowi towarzysze o mały włos nie podzielili dziś losu Drwala.
Jego moce były wręcz bezsilne wobec wrogów, z którymi przyszło im się mierzyć.
Gdy jego przyjaciele otrzymywali rany, on nie mógł zrobić nic by im pomóc.
Musiał znaleźć jakiś sposób by szybko stać się potężniejszy, nieważne co będzie musiał poświęcić w zamian. Jeśli tego nie zrobi, wszyscy mogą skończyć martwi w tym zapomnianym przez bogów miejscu.

I to właśnie doprowadziło go do trzeciej obserwacji. Każde z nich mogło dzisiaj przecież znów zginąć. Ot tak. W jednej chwili.

Przeciętny elf z uwagi na swą długowieczność, rzadko zastanawia się nad śmiercią (oczywiście o ile nie spotkał w swym życiu którejś z krótkowiecznych ras). Świadomość swojej śmiertelności nagle okazała się mu niezwykle bliska i przytłaczająca. Założył swój amulet z powrotem na szyję i skupił się na magicznym pierścieniu.

– ”Jakie to uczucie być martwym Zbereźniku?”[ – Neff zapytał telepatycznie gnoma, po czym uświadomił sobie, że sytuacja Gimple’a jest nieco bardziej skomplikowana - ”Oczywiście z twojego punktu widzenia.”
Odpowiedziała mu jedynie cisza, która trochę zaniepokoiła elfa. Gnom ostatnio dziwnie się zachowywał. Gdyby miał ciało, można by to nawet nazwać "ospale".
– "Zbereźniku? Słyszysz mnie?"
Gdy znów nie otrzymał odpowiedzi, spróbował bardziej bezpośredniego kontaktu, starając się przesłać uczucie niepokoju, a w zamian odebrać odczucia Gimple'a.
– "Eemm...? Elf? Wyy... wybacz... Chyba, chyba aura tego miejsca nie działa na mnie najlepiej... Chciałeś...coś?" - głos gnoma był cichszy, a jego dotychczasowy wigor osłabł.
– "Nie. To nic takiego. Staraj się oszczędzać siły."
Mistyk zaczął się teraz naprawdę martwić. Musieli jak najszybciej rozwiązać zagadkę tego miejsca, jeśli chcieli wyjść z tej przygody cało.