Każdy odpoczął. W międzyczasie Tilda obejrzała ich rany uznając, że wypoczynek postawił ich na nogi i jej pomoc nie jest potrzebna. Wychodząc z pokoju Shevy wzdrygnęła się na szczerzącego zęby wilka. Niedługo potem do pokoju półelfki przyszła drowka. Wszystkie kobiety niedługo potem wymknęły się po cichu na korytarz.

W tym czasie Iton jeszcze oglądał płaszcz jaki znaleźli w domostwie z kulą. Miał nieco do myślenia. Odpowiedź Filtcha była niepokojąca: „król jest pod jego jurysdykcją” wyszeptał do niego najciszej jak mógł. Itonowi nie umknęło żadne słowo. Kończąc oględziny uznał, że kawałek materiału faktycznie jest magiczny. Przymierzając go zobaczył jak pod zwykłym gestem ręki peleryna powiewa niczym na wietrze. Jako że w pokoju było lustro mógł się zobaczyć. Chuda sylwetka z rozwianą peleryną wyglądała nieco upiornie. Zostawiając to wybrał się na spacer – również unikając cudzych spojrzeń.

Hassan spędził czas na zupełnym odpoczywaniu. Odświeżony wyszedł na korytarz aby niemal od razu natknąć się na Filtcha.

-Właśnie miałem zapytać czy jest coś czego potrzebujecie – zapytał nieco drżącym głosem. Poproszony z chęcią oprowadził wojownika po zamku.

Sheva, Shillen, Księżna

Dwie panie zamierzały podążyć za nosem wilka aby znaleźć to czego szukały. Jak na złość jednak wpadały ciągle na jedną ze szczurzych służących. Za pierwszym razem wyglądało to faktucznie jak przypadek. Drugi raz jednak jak już Księżna była prawie pewna że się zbliżają w zakresie spojrzenia pojawiła się służka.

- Słyszałam, że ktoś idzie. Potrzebujecie pomocy? Zgubiliście się? Tutaj goście się raczej nie zapuszczają. - pisnęła uprzejmie acz stanowczo. Księżna na to warknęła obnażając zębiska. Slużka aż podskoczyła i zaczęła się wycofywać.

- Ja... Ja zawołam kogoś. Poczekajcie chwilę! - z tymi słowami było wiadome, że wycieczka się skończyła... Czy na pewno? Wilczyca puściła pytające spojrzenie oblizując pysk.

Iton

Złodziejaszek nie miał takich problemów jak kobiety. Był sam a jego kroki nie niosły się po korytarzu. Bez problemu uniknął chodzącej służby i w odpowiednim momencie zajrzał do kilku pokoi. Znalazł niewielką ilość kosztowności oraz dziwną różdżkę. Miała wyżłobione pyszczki szczurów, myszy i innych podobnych gryzoni i do tego miała dziurki jakby tez jednocześnie była fletem. Do tego znalazł butelkę jakiegoś czerwonego płynu. W przeciwieństwie od poprzedniego znaleziska, ten płyn był gęsty i przypominał krwisty olej. Była przy nim notka:

“Od nadwornego maga. Użyj, jeśli twój towarzysz zostanie dotkliwie pobity. Wspomoże cię w trudnych chwilach.”

Na koniec wygrzebał z szuflady gwizdek. Delikatnie w niego dmuchając nie usłyszał jednak żadnego dźwięku. Nim zdążył się porządnie zastanowić co to oznacza klamka drzwi zgrzytnęła. Ktoś wchodził do środka! Złodziej miał chwilę na podjęcie jakiejkolwiek akcji.

Hassan

Wojownik został oprowadzony po zamku. Wiedział, gdzie jest kuchnia, sala jadalna, pokoje gościnne i salony. Choć nie zwiedzili Filtch opowiedział jeszcze o piwnicach, gdzie są spiżarnie i tajemniczym miejscu, gdzie zniknęły święte panie. Pytany o to kim są te “panie” mysz powiedział o siedmiu opancerzonych krasnoludkach, które przybyły kiedyś wraz z białym magiem. Ponoć ich uroda była nieziemska. W ocenie Hassana korytarz jednak wyglądał na zwyczajny. Kończył się podwójnymi drzwiami.

Cała wyprawa zajęła sporo czasu, gdyż mysz wspominał innych gości, którzy przychodzili i odchodzili. Między innymi Filtch wspomniał o nadwornym magu, wtedy też Hassan dostrzegł ciemną sylwetkę w płaszczu zbliżającą się do nich.

- Zostałem wezwany, przybywam - mężczyzna był wychudły prawie tak jak Iton, nosił płaszcz takie jak magowie w Mulmasterze, a na jego głowie siedział diadem z takim samym niebieskim kamieniem jaki znajdował się w koronie króla. Ten jednak świecił się cały czas słabym blaskiem.

Sheva zagryzła zęby. Cóż, część niej spodziewała się, że tak właśnie będzie to wyglądać. Że zatrzymają ich w połowie drogi, albo pod samym końcem. Albo, że ktoś zdemaskuje wilkołaczkę. Jednak jej z natury optymistyczna ocena sytuacji kazała jej spróbować. Spróbowała. Nie wyszło. Nadszedł czas spakowania zabawek i zwinięcia się z tego placu zabaw.

Gdy służąca odeszła zawołać “kogoś” półelfka podeszła do Księżnej i uklękła przed nią na jedno kolano. Z ulgą przyjęła fakt, że nie poczuła przy tym bólu.
- Słuchaj, nie udało się teraz. Próbowałyśmy. Za dwie godziny zacznie się uczta. Ludzie popiją. Straż się rozluźni - mówiła spokojnie i chciała dodać sobie pewności siebie, choć gdzieś głęboko zastanawiała się czy myszy albo psy piją alkohol w tej szalonej bajce - teraz, gdy przyjdzie ów “ktoś” to grzecznie powiemy, że drapałaś w drzwi, bo chciałaś się wyszczać na świeżym śniegu zamiast na ręcznie tkanym dywanie. Udajemy głupsze niż jesteśmy. Jak świat światem faceci się na to łapią. - Tu spojrzała na uzbrojoną ciemnoskórą Drowkę. - za kilka godzin wrócimy i spotkasz swojego Królewicza. - wróciła wzrokiem do Wilkołaczki. - A przy okazji gdy już będziemy na zewnątrz, to spróbuj rozejrzeć się za inną drogą ucieczki niż most. Może z drugiej strony zamku jest przystań? Jakieś łódki?

Półelfka się wyprostowała i wygładziła swoje ubranie. Tak naprawdę nie mogła się doczekać przebrania w suknię balową.

Podróż po pałacu była dość podobna do chodzenia uliczkami Mulmaster i korytarzami domostw jego bogatszych mieszkańców. Iton stawiał ostrożnie kroki szóstym zmysłem omijając kręcących się wartowników, oraz służbę. Idąc zastanawiał się nad tym całym zamieszaniem, a także słowami wyczytanymi w notatkach maga. Skręcił w kolejny korytarz idący na mały wewnętrzny dziedziniec. Pałac był dość duży i wymagał sporej pracy by utrzymać go w należytym porządku. Słysząc kroki Iton wszedł w alkowę przyklejając się do ściany. Przez chwilę nic się nie działo, poza zbliżającymi się krokami, jednak wkrótce minął go patrol strażników. Niestety nie rozmawiali o niczym isttonym. Nie chcąc podążać ich śladami mężczyzna wycofał się wchodząc w kolejny korytarz.
Zwiedzanie zakończył nieco przedwcześnie w jednej z komnat. Mężczyzna miał już kilka kieszeni pełnych różnego rodzaju kosztowności, gdy ktoś szykował się do wejścia do komnaty w której był.
- Ker... - zaklął pod nosem. Mógł próbować się wyłgać, schować pod masywnym łóżkiem, lub spróbować najbardziej ryzykownej drogi - przez okno. Miał ułamek sekundy na zastanowienie się.
Pełne kieszenie nie sprzyjały opcji pierwszej. Wejście właściciela zamieszkującego ten pokój może zatrzymać go pod łóżkiem na wiele godzin, toteż najrozsądniejszym rozwiązaniem było schowanie się za oknem. W razie czego mógł wrócić do środka, lub poszukać innej drogi, gdyby pokój był zajęty.
Przerzucił nogi przez wysoki parapet i stanął na ozdobnym gzymsie po drugiej stronie zanim drzwi się otworzyły. Kucnął trzymając się rękoma kamiennych krawędzi i nasłuchiwał. Czekając na to co się wydarzy rozejrzał się dookoła szukając awaryjnej drogi do swoich pokoi. Zawsze wolał mieć gotowy plan awaryjny.

Drowka nieco się spięła kiedy natknęły się na służkę. Kiedy ta podreptała "po kogoś" wystraszona zębiskami wilczycy, wysłuchała kolejnego planu pół-elfki po czym wetchnęła:
-Głupsze niż te małe gadające futerka? To będzie trudne. - zaśmiała się nieco ironicznie. - ale chyba innego wytłumaczenia na nasz spacerek nie mamy. Jak przyjdzie strażnik czy po kogokolwiek ta mała pobiegła, to pozwól, że sprawę rozmowy zostawię Tobie, dopóki nikt mnie o nic nie zapyta. Dyplomacja werbalna nie jest moją mocną stroną, wolę porozumiewać się bez słów...- powiedziała klepiąc dłonią rękojeść jednego z jej krótkich mieczy po czym wbiła wzrok w korytarz wyczekując osoby po którą pognała służka.

Sheva i Shillen

Oczy wilkołaczycy błysnęły na słowa drowki. Od początku Księżna była trudna do rozmowy. Od początku groźby lepiej na nią działały niż uspokajające słowa. Tym razem nie było inaczej. Choć przez Shevę przemawiał rozsądek i słuszność, ta uznała, że wie lepiej.

- Myślimy podobnie czarny elfie. Nie jestem głupcem i nie zamierzam udawać głupca! Jestem zbyt blisko! Nie zamierzam już więcej czekać! - wywarczała rzucając się do biegu. Na czterech łapach była znacznie szybsza i jeśli kobiety nie chciały jej zgubić musiały już za nią rzuszyć.

Iton

Mężczyzna w ułamku sekundy znalazł się przy oknie. Sprawnym ruchem otworzył je i wyskoczył na zewnątrz. Bez problemu utrzymał równowagę na wąskim gzymsie. Ktokolwiek wchodził do środka nie zauważył, póki co obecności złodzieja. Przysłuchując się wpierw usłyszał krzątaninę kroków. Chwilę później otwieranie i zamykanie szuflad.

- Dziwne... - mruknął dziwnie znajomy głos. Kiedy Iton zajrzał przez krawędź okna dostrzegł w pokoju króla! Stał właśnie odwrócony do złodzieja energicznie czegoś szukając.

Hassan

Mag kiwnął głową i wywamrotał słowa jakiegoś zaklęcia. Dla wojownika nic się nie zmieniło, ale mag patrzył na niego uważnie milcząc. Po dłuższej chwili, która się zaczęła robić niezręczna mag w końcu się odezwał.

- Nie zauważam na tobie klątwy wilkołactwa. Czy znajdę twych towarzyszy w ich pokojach? - zapytał bezbarwnym głosem jakże niepodobnym do magów z Mulmaster zwykle obnoszących się swoją rangą.

Iton spojrzał w dół zastanawiając się mimowolnie czy poczuje ból spadając? Odrzucił instynktownie te myśli skupiając się na głosie w komnacie. No właśnie, ten głos był bardzo znajomy.
~ O kurwa, obrabowałem króla! ~ pomyślał nie mogąc uwierzyć w to co widział. Sprawdził czy sąsiednie okna są otwarte na wypadek gdyby musiał się natychmiast ewakuować i wrócił do podsłuchiwania i dyskretnej obserwacji. Dobrze, że nie zdecydował się blokować drzwi, ani konfrontować. Wejście pod łóżko jednak wydawało się bardziej bezpieczne. Póki co jednak należało pozostawić te dywagacje. Spojrzał jeszcze raz na dziedziniec oceniając gdzie są jego komnaty.

Sheva jak każda niemal dziewczynka marzyła, że zostanie księżniczką. Zaginiony elfi ojciec był wspaniałym paliwem podsycającym owe marzenia. Bo oto kiedyś po nią wróci i uczyni władczynią królestwa. Ją i jej siostrę.

Oczywiście z czasem marzenia się zmieniały. Wraz z pojmowaniem otaczającego świata. Gdy była dziewczynką już zaczęło jej świtać, że elfi książę raczej nie korzystałby z usług dziwki z Mulmaster. Zaczęło do niej docierać, że jej życie zostało z góry ustalone i że czeka ją przyszłość zupełnie podobna co w wykonaniu jej matki. Jednak cień dziewczęcych marzeń pozostał. Chciała być damą dworu. Żoną wspaniałego i szlachetnego rycerza, dla której tenże rycerz zakuty w wielką zbroję ze swym herbem rodowym na tarczy stoczy walkę w turnieju.

I tym razem rzeczywistość owe marzenia zweryfikowała.

Pamiętała, że w okolicy Mulmaster przebywał pewien szlachcic ze swoją świtą. Miała wtedy czternaście lat. Pamiętała, że Lea pisała wtedy w ich imieniu list do matki.

Cytat:

Mamo, jest pięknie. Bawimy się jak damy. Lea & Sheva P.S. Jak nie damy, to się nie bawimy.

Rycerze nie byli uroczymi i romantycznymi ludźmi. Ktoś żyjący w siodle, spędzający cały dzień w zbroi nie ma nic wspólnego ze szlachetnymi paladynami z opowieści. Śmierdzi koniem i nie pranymi onucami. Zbroję zakłada się dużo dłużej niż wiązany gorset. I dużo dłużej zdejmuje. Nikt nie pisze w cudnych eposach o tym, że sir William herbu Siedem Drzew w trakcie całodniowego turnieju posrał sobie pludry, bo nie zdążyłby zdjąć zbroi między pojedynkami.

A jednak jej życie się odmieniło. Dzięki Niej. I teraz miała zamiar się choć częściowo odwdzięczyć. No i była wreszcie na zamku. Pierwszy raz w swoim życiu. Niczym prawdziwa dama. Za chwilę miał być bal. Ah. Wszystko miało być niemal tak pięknie jak wtedy w tym szlacheckim namiocie za miastem. Tymczasem właśnie na wierzch wypływały alegoryczne obsrane pludry, które dziewczyna skomentowała klnąc szpetnie, niczym córka rzecznego pirata. Jaką najprawdopodobniej była nawiasem mówiąc.

Puściła się biegiem za wilkołaczką i obdarzoną lepszym refleksem mroczną elfką.