Runda #1:
Goblin 1 atak w Mihael. Trafia za 4 obrażenia.
Goblin 2 atak w Draugdin. Pudło!
Goblin 3 atak w Akial. Pudło!
Goblin 4 atak w Astrid. Trafia za 3 obrażenia.
Mihael atakuje G1 i trafia za 11 obrażeń, przeciwnik martwy. Atakuje G3 i i trafia za 8 obrażeń! G3 martwy.
Izoze podlatuje do Draugdina i używa breath weapon. Ref save oblany (zabrakło 1 oczka!), kapłan otrzymuje 3 obrażenia od zimna i jest sick na 3 rundy (dostaje karę -2 do rzutów na atak, obrażenia, save’y, umiejki itd.)
Draug atakuje G2 i trafia. 13 obrażeń. Goblin martwy.
Akial atakuje G4 z flanki i wchodzi jeden cios za 3 obrażenia.
Traiv rzuca magic missile i trafia G4 za 9 obrażeń. Goblin martwy.
Astrid rzuca call cold na Izoze, która jednak przeciwstawia się woli druidki (Wis save zdany!)

Runda #2:
Mihael rzuca hideous laughter na Izoze. Wis save oblany, Izoze pada na ziemię i jest prone.
Izoze leży na śniegu i śmieje się jak szalona, niezdolna do dalszej walki.
Draugdin podchodzi do mefita i ogłusza ją głowicą miecza.
Koniec walki.

Gobliny rzuciły się na was z groteskowymi okrzykami rozrywającymi ciszę poranka. Pierwszy z nich ciął Mihaela w lewą rękę, drugi zamachnął się na brzuch Draugdina, ale półork z łatwością odskoczył. Tak samo jak Akial, który uniknął kolejnego krótkiego ostrza. Astrid nie miała tyle szczęścia i została zraniona w nogę. Tymczasem Mihael wyprowadził serię szybkich i bezlitosnych ciosów, pozbywając się dwóch przeciwników naraz. Izoze, najprawdopodobniej stwierdzając, że to Draugdin stanowi największe zagrożenie, podleciała do kapłana i dmuchnęła w niego lodowatą parą.

Draug poczuł, jak nagle ogarnia go przenikliwe zimno, zaczął szczękać zębami i nie mógł opanować drżenia na całym ciele. Mimo to był w stanie wyprowadzić celny atak - ostrze jego wielkiego miecza z łatwością zdjęło łeb goblina z jego karku. Akial natomiast oflankował gobasa stojącego przy Astrid i ciął pazurami, a Traivyr uderzył w niego magicznymi pociskami, kończąc jego plugawy żywot. Druidka wykorzystała zdolności ze swojej domeny, by spróbować przejąć kontrolę nad Izoze, jednak mefitka zdołała przeciwstawić się woli Astrid.

Widząc to, Mihael rzucił na przeciwniczkę proste zaklęcie. Izoze w moment zaczęła szaleńczo się śmiać, po czym padła na śnieg, nie mogąc się opanować. Draugdin, choć wciąż czujący się, jakby dopadło go solidne przeziębienie, podszedł do niebieskoskórej i celnym uderzeniem głowicy swego miecza pozbawił jej przytomności, a Akial zrzucił jej z głowy tę dziwną czapę. Mihael odebrał linę od Astrid i skrępował Izoze.

Gdy w końcu po dłuższym czasie odzyskała przytomność, popatrzyła po was nienawistnie, a jej twarz wykrzywiał paskudny grymas.
- Jesteście zimnymi trupami - powiedziała w twardym wspólnym. - Możecie mnie zabić, ale nie zatrzymacie już tego, co właśnie dzieje się z waszą żałosną krainą. - Po tych słowach zaczęła rechotać pod nosem, wciąż nie spuszczając z was wzroku.

Śmiech to zdrowie. Tak przynajmniej powiadali niektórzy, jednak Traivyr był przekonany, że Izoze nie podzielała tego zdania. I trudno było się dziwić, skoro to właśnie wybuch śmiechu powalił mefitkę na ziemię, bez szans na stawienie oporu przeciwnikom.
Ale nawet związana i bezbronna próbowała straszyć i grozić.

- Bajeczki opowiadasz - powiedział zaklinacz, uśmiechając się z pogardą. - Z każdym rozprawimy się tak jak z tobą, żałosna istotko. Kto i czym niby miałby nam przeszkodzić? - dodał z ironią, próbując sprowokować Izoze do mówienia.

Miał nadzieję, że mefitka się nie opanuje i rzuci kolejną porcję gróźb, tym razem bardziej konkretnych. Na siłowe czy ogniowe próby przekonania jej do dzielenia się wiedzą był przecież czas.

Była niepocieszona faktem, że nie udało jej się sprowadzić na ziemię tej niebieskiej cholery. Mihael skorzystał jednak ze swojej sztuczki, która - o dziwo - podziałała i rechoczącą Izoze pozbawił przytomności Draugdin. Astrid wyciągnęła z plecaka sznur i podała go mnichowi, przyglądając się leżącemu stworowi. Ojciec by z pewnością nie uwierzył, że coś takiego spotkała na swojej drodze. W parę innych rzeczy też by nie uwierzył.

Trochę musieli poczekać, nim jaśnie pani się przebudziła. Druidka odezwała się chwilę po Traivyrze.
- Lepiej powiedz moim przyjaciołom wszystko, co wiesz, oszczędzi ci to być może cierpienia. A jeśli będziesz się opierała, to i tak mamy na ciebie sposób - potrafię wpływać na takie istoty jak ty i chociaż raz się oparłaś, to nie znaczy, że zrobisz to po raz kolejny. A wtedy nieświadomie wyśpiewasz nam wszystko, co wiesz. Decyduj. - Uśmiechnęła się ponuro do mefitki. Jej groźby nie robiły na niej żadnego wrażenia.

intimidation, a w razie potrzeby po raz kolejny call cold.

Gobliny nie stanowiły poważnego zagrożenia i w chwilę padły martwe. Mefit był nieco większym problemem, ale zdolność Mihaela okazała się bardzo skuteczna. Teraz należało ogłuszyć ją, a do tego pazury nie sprawdzały się najlepiej, więc kotoczłek zadowolił się zerwaniem fikuśnej czapki z głowy mefita. A nóż była magiczna i dawała jej jakieś ukryte, niecne moce?
W tym czasie Draugdin posłał przeciwnika w objęcia snu, a reszta zorganizowała się w wiązanie i rozbrajanie, Akial wolał nie przeszkadzać.

- Wszystko w porządku? - spytał Asrtid, która oberwała dość mocno. - Może zrewanżuję się miksturą leczenia? -

W przesłuchanie się nie mieszał. Jak brzmiało pewne przysłowie: Gdzie kucharek sześć...

Czekał spokojnie obok obserwując co się wydarzy.

Izoze zachichotała na słowa Traivyra.
- Białe Wiedźmy z Irrisen. One są przepotężne, marny człowieku - rzuciła i nagle zorientowała się, że powiedziała chyba za dużo. - Nic ze mnie nie wyciągniecie, nawet torturami. Przyrzekłam lojalność i nie ma takiej siły, która by mnie zmusiła do zdrady.
Słysząc Astrid, uśmiechnęła się paskudnie.
- A próbuj sobie, białowłosa… już raz poradziłam sobie z twoimi czarami, zrobię to po raz kolejny. I następny, jeśli będzie trzeba. - Zaśmiała się.

Druidka nie zamierzała tracić czasu i wpatrując się w mefitkę wypowiedziała pod nosem kilka słów w magicznym języku. Tym razem nie poczuła jednak żadnego oporu ze strony niebieskoskórej, a jej wyraz twarzy i spojrzenie zmieniły się z nienawistnego w obojętne. Czar zaczął działać.
- Teraz powiesz nam wszystko, co wiesz i odpowiesz szczerze na każde pytanie. - Rozkazała jej Astrid.
- Tak jest - odparła Izoze bezbarwnym głosem, wpatrując się w aasimarkę.
- Gdzie znajduje się źródło tej zimy i czym ono jest? - Zapytała druidka.
- Pół dnia drogi stąd, w głębi doliny. Otwarty, magiczny portal, który sprowadził zimę na wasze ziemie - odparła beznamiętnie mefitka.
- Kto stoi za tym wszystkim i co chce osiągnąć?
- Królowa Elvanna z Irrisen chce zamknąć cały Golarion w objęciach zimy, żeby nikt nie był w stanie przeciwstawić się jej rządom.
- Dlaczego porwaliście Lady Argenteę?
- Żeby odwrócić uwagę władz od rozprzestrzeniającej się zimy. Mieli skupić się na ratowaniu kobiety, zamiast na pogodzie.
- Gdzie jest Teb Knotten? Czy ma pomocników?
- Teb Knotten jest przy portalu. Ma kilku pomocników. Wyrocznię Hommelstauba, bandę goblinów i kilka fey.
- Jacy jeszcze przeciwnicy kręcą się po okolicy? - Wtrącił Traivyr.
- Nie wiem, nie liczyliśmy tych, którzy przeszli przez portal. Na pewno jest ich dużo.

Więcej pytań nie mieliście, więc Mihael podszedł do mefitki i jednym, energicznym ruchem skręcił jej kark. Ciało wyrzuciliście poza obszar obozu, zjedliście śniadanie i dość wcześnie wyruszyliście w dalszą drogę. Mądrzejsi o nowe informacje, mogliście przynajmniej mentalnie przygotować się na to, co zastaniecie na końcu swojej podróży. Po czterech godzinach marszu przez cichy las, warunki wyraźnie się pogorszyły i pogarszały z każdą kolejną chwilą. Silny wiatr ciskał w was gęsto sypiącym śniegiem z każdej strony, przez co ledwo dało się cokolwiek dostrzec. Zaspy były tak wysokie, że ciężko było stawiać kolejne kroki, nawet w rakietach na stopach. Musieliście okutać się szczelniej tym, co mieliście na sobie i zasłonić twarze, gdyż lodowaty wiatr i śnieg raniły odkryte miejsca na ciele. Pochyleni, maszerowaliście tak przez kolejne pół godziny w tej nienaturalnej zamieci.

W końcu zasypana gęsto śniegiem ścieżka otworzyła się na kolejną polanę, a przynajmniej takie mieliście przeczucie, gdyż szalejąca zamieć zamazywała kontury rzeczywistości. Podeszliście bliżej i wtedy z zadymki wyłowiliście dwie stojące nieopodal siebie dziwne, niskie budowle ze śniegu. Aby dostać się do środka należało się tam wczołgać. Było pewne, że ktokolwiek ich używał, z pewnością nie był człowiekiem. Żeby sprawdzić, co znajduje się przed wami, musieliście ruszyć w głąb polanki, przez zacinającą zamieć. Czuliście jednak, że znajdujecie się już bardzo blisko portalu, który sprowadził tę paskudną pogodę.

Mefitka nie chciała współpracować po dobroci, więc Astrid użyła na niej swoich umiejętności i tym razem udało jej się na nią wpłynąć. Dowiedzieli się całkiem sporo i to naprawdę ciekawych rzeczy. Przynajmniej wyjaśnił się powód, dla którego Białe Wiedźmy zaatakowały Taldor tą przeklętą zimą; jak zwykle wszystko było robione dla władzy i chęci kontroli. Na szczęście portal był już całkiem niedaleko, więc chociaż zamykając go, spróbują przeszkodzić w planach tej całej Elvanny.

Odwróciła głowę, gdy Mihael skręcał Izoze kark; wciąż nie miała żołądka do takich sytuacji, więc nie zamierzała sobie dokładać i to jeszcze z samego rana. Zjadła śniadanie, a potem pomedytowała przez godzinę, zbierając energię na cały dzień. W końcu wyruszyli dalej i w pewnym momencie pogoda całkowicie się zepsuła, co mogło świadczyć o tym, że zbliżają się do miejsca, o którym mówiła niebieska cholera. Astrid z trudem stawiała nogę za nogą w zaspach, jednocześnie zasłaniając twarz przed tnącymi niczym igły płatkami śniegu. Było jej gorąco pod ubraniem, ale pogoda zbyt paskudna, by mogła chociaż na chwilę odkryć usta i nos.

W pewnym momencie znaleźli się na kolejnej polance i jedyne, co dało się dostrzec w szalejącej zawiei to dziwne, półokrągłe schrony zbudowane ze śniegu. Astrid nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała ale uważała, że to całkiem praktyczny sposób na ochronę przed taką pogodą. Dobyła sejmitara i ostrożnie ruszyła przed siebie, rozglądając się, jednak niewiele dała radę zobaczyć. Oprócz rzecz jasna kolejnych dwóch dziwnych budowli. Podeszła z wysiłkiem do Akiala i Mihaela.

- Trzeba by sprawdzić, co kryje się w środku tych dziwnych schronów! - Starała się nie krzyczeć, ale przez szalejącą zadymkę i wiatr ledwo co było ją słychać. - Nasza trójka powinna dać radę się wślizgnąć do środka każdego albo przynajmniej zobaczyć z wejścia, co znajduje się w środku. No chyba, że macie lepsze pomysły?! - Poprawiła chustę zasłaniającą usta, czekając na odpowiedź towarzyszy.
Wiedziała jedno: zanim ruszą dalej, musieli mieć pewność, że nie zostawiają sobie wrogów za plecami.

Jak nie kijem... to sposobem.
Na szczęście zaklęcie, jakie rzuciła Astrid, podziałało nad wyraz dobrze i Izoze podzieliła się posiadanymi informacjami.
A potem mefitkę spotkało to, co powinno spotkać każdego agresora. Z tym, że jej śmierć była szybka.

Po szybkim śniadaniu zwinęli obozowisko i ruszyli dalej.
Po jakimś czasie pogoda z kiepskiej zrobiła się zła. Na tyle zła, że nawet Śnieżka miała dosyć śniegu i wiatru i przycupnęła na ramieniu Traivyra. Można się było domyślić, że powoli zbliżają się do lokalnego centrum zimowego klimatu.
Innymi słowy, że za chwilę mogą się natknąć na trolla i jego popleczników.

Najpierw jednak natrafili na coś, co mogło być zimowymi siedzibami wspomnianych wcześniej popleczników - niewielkie śnieżno/lodowe domki, całkiem podobne do tego, jaki kiedyś Traivyr zbudował... za młodych bardzo lat. Tyle tylko, że te tutaj były zdecydowanie lepszej jakości.

- Jeśli tam ktoś jest, a ty wsadzisz tam głowę, to odgryzie ci nos - skomentował propozycję przyjaciółki. - Może lepiej rozwalić tylną ścianę i wypłoszyć ewentualnego mieszkańca?