Pomysł z powiązaniem ze sobą lin był bardzo dobry, gdyż po pierwsze: nie trzeba było pokonywać ostatnich dziesięciu stóp skokiem, a po drugie zostawiliście sobie otwartą drogę na powierzchnię. Szyb nie krył żadnych pułapek i bez problemu wszyscy znaleźliście się na dole. Tabat z Bahadurem rozglądali się po kwadratowym pomieszczeniu zanim to zostało rozświetlone kamieniem ioun.

Na ozdobnej parze kamiennych drzwi w zachodniej ścianie tego pokoju wyrzeźbiono lustrzane odbicia wojownika w profilu bocznym, zwróconego do wewnątrz. Figura była przedstawiona w lamelkowej zbroi, z tarczą w kształcie skarabeusza zakrywającą ramię i podniesionym chepeszem trzymanym w drugiej dłoni. Zgniecione humanoidalne ciało leżało bezpośrednio przed drzwiami, na których naniesiono ryciny młodego mężczyzny, prawdopodobnie Akhentepiego w różnych pozycjach bojowych. W powietrzu unosił się smród rozkładu, a wyschnięta, ciemna plama brudziła kamienną podłogę pod ciałem.

Gdy przyjrzeliście się szkieletowatym, pokrytym pajęczynami i resztkami wysuszonych tkanek zwłokom tylko Tabat, Jasar i Grimm doszli do wniosku, że szczątki nieszczęśnika należały do mężczyzny. Jego obie nogi w kolanach wyglądały na złamane i prawdopodobnie doczołgał się do drzwi, nim jego los został przypieczętowany w tej komnacie. Krótki miecz i sztylet leżały przy ciele, zardzewiałe i pokryte pajęczynami oraz kurzem.

Przyglądając się obu skrzydłom wrót, Lavena i Tabat szybko zorientowali się, że nie zawierają żadnych pułapek, dlatego można było spróbować je otworzyć. Jak zwykle przy kamiennych drzwiach potrzeba było kilku silnych rąk i dopiero po wysiłkach Jasara, Bahadura i Grimma przejście stanęło otworem. Przed sobą ujrzeliście długi na trzydzieści pięć stóp i szeroki na dziesięć korytarz wiodący do kolejnych kamiennych, dwuskrzydłowych, grawerowanych wrót. Ściany korytarza zdobiły malunki wielkich bitew. Armie ludzi z włóczniami i tarczami ścierały się ze sobą, podczas gdy generałowie dyrygowali nimi ze swoich rydwanów.

Lavena ruszyła ostrożnie przodem, rozglądając się czujnie. Przez większość drogi nic nie zwróciło jej uwagi, aż w końcu stanęła przed ostatnimi dwiema płytami w podłodze, znajdującymi się przed samymi drzwiami, które delikatnie różniły się od pozostałych. Tylko wprawny wzrok mógł dostrzec, że obie płyty unosiły się delikatnie, niemal niedostrzegalnie nad pozostałymi kamiennymi płytkami. Półelfka wiedziała, że wystarczyłoby na nie wejść, by aktywować sprytną pułapkę, dlatego nakazała zatrzymać się pozostałym i poinformowała ich o niespodziance na ich drodze.

Szybko zabrała się również za jej rozbrojenie. Przydatne były przy tym narzędzia, których często używało się w złodziejskim fachu. Kobieta podważyła ostrożnie obie płyty, odłożyła je na bok i dezaktywowała mechanizm, który powodował uwolnienie czegokolwiek, co mogło być ukryte w ścianach, podłodze bądź suficie. Przecinając kilka wąskich, miedzianych linek, Lavena doszła do wniosku, że pułapka nie była używana od momentu jej uzbrojenia. Najważniejsze było, że nikomu już nie zrobi krzywdy.

Gdy półelfka skończyła pracę przy rozbrajaniu pułapki, sprawdziliście dodatkowo wrota i gdy upewniliście się, że nie zawierają żadnej pułapki, Jasar, Bahadur i Grimm spięli swoje muskuły, by je otworzyć. Rozsunęły się z trudem, uwalniając na głowy i barki mężczyzn kawałeczki gruzu i pyłu, ale mogliście przejść dalej. Znaleźliście się w czymś w rodzaju foyer - kolejnym kwadratowym pomieszczeniu, z którego można było ruszyć albo w lewo, albo w prawo, do następnych kamiennych wrót. Przed wami, w drewnianej ramie znajdował się spory, dobrze zachowany gobelin, przedstawiający mężczyznę w średnim wieku w towarzystwie kobiety i dwójki dzieci, stojących na tle niewielkiej posiadłości.Po obu stronach gobelinu znajdowały się dwa małe cokoły, na których siedziały martwe, wypchane pośmiertnie koty domowe, które wpatrywały się w was swymi nieobecnymi oczami. Oba drapieżniki wyglądały jakby były żywe i tylko kurz i pajęczyny, które na nich osiadły świadczyły o tym, że stanowią jedynie ozdobę sali.

Musieliście zdecydować, w którą stronę podążyć.

Lavena disable device: DC 20 vs 28 - zdany!

Tropiciel powoli opuszczał się po linie w głąb szybu, rozglądając się co chwila za czymś, co mogło być ewentualną pułapką. Przezorność w katakumbach zawsze była wymagana, inaczej można było szybko zejść z tego świata. Tym razem nie trzeba było się aż tak stresować, gdyż podróż na dół minęła spokojnie i bez problemów. Bahadur bez czekania na Lavenę zaczął rozglądać się po pomieszczeniu, uwagę skupiając na zwłokach, czy raczej szkielecie leżącym pod kolejnymi wrotami.

Szczątki wyglądały na stare, zatem swoje już musiały tutaj odleżeć. Gdy na dole pojawili się wszyscy, Bahadur rozejrzał się i raz jeszcze podszedł do wylotu szybu w suficie. Szybko sobie coś przekalkulował.
- Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że jak wracali na górę, to ktoś tego biedaczynę po prostu odciął, zostawiając go tu na pewną śmierć - powiedział do pozostałych. - Pewnie kompan nie chciał, żeby ten tutaj miał jakiś udział w tym, co zapewne wynieśli. Paskudna śmierć.

Gdy drużynowi spece od pułapek sprawdzili, czy wrota są bezpieczne, zabrał się z towarzyszami do ich otwierania i znów musiał się trochę wysilić. Kolejny korytarz wiódł ich przez malunki jakichś bitew na ścianach, choć akurat Baha mało to obchodziło. Lavena idąca na przedzie zatrzymała się jednak nagle i stwierdziła, że odnalazła w podłodze pułapkę.
- No to teraz możesz nam zademonstrować swoje wspaniałe umiejętności, moja droga - rzucił z przekąsem ifryt, uśmiechając się krzywo do półelfki.
Oparł się o ścianę nieopodal niej z założonymi rękoma i przypatrywał się, jak rozbraja pułapkę. Musiał przyznać, że miała do tego dryg a jej smukłe dłonie szybko radziły sobie z mechanizmem, jakby już miała kilka takich rozbrojonych pułapek na koncie.

Niedługo potem mogli przejść, a Bah wyraził uznanie dla umiejętności Laveny w swoim stylu, uśmiechając się przy tym szelmowsko.
- Dobra robota, Słonko, zobaczymy, jak ci pójdzie z innymi pułapkami na naszej drodze, bo jestem więcej, niż pewny, że jeszcze jakieś spotkamy - rzucił wesoło i zabrał się z pozostałymi za otwieranie kolejnych drzwi.

W następnej komnacie czekały na nich dwa wypchane koty na cokołach. Tropiciel podszedł do nich bliżej i przyjrzał się im.
- Wyglądają jak żywe. Myślicie, że to kociaki Akhentepiego? - Spojrzał na Tabata i Jasara, po czym czubkiem palca wskazującego szturchnął jednego z nich w nos. Nie drgnął nawet. - Słyszałem, że po śmierci kogoś ważnego w jego grobowcu umieszczane jest to, co kochał za życia. Ale czy to prawda, to mnie pewnie zaraz oświecicie…
Przyjrzał się wrotom po obu stronach pokoju i wzruszył ramionami.
- Może najpierw sprawdźmy te po naszej prawej, a potem te drugie? Chociaż ja się dostosuję, jeśli chcecie na odwrót. - Znów stanął pod ścianą z założonymi na piersi rękoma, oczekując, aż kompani się dogadają co do dalszej trasy tej podziemnej wycieczki.

Bardka skinęła Tabatowi głową.
- O to nie musisz się martwić, zaprowadzę was do zaufanego handlarza. Da nam dobre pieniądze za wszystko, co znajdziemy - odparła. - I popieram pomysł, powinniśmy najpierw sprawdzić prawą odnogę.

Ruszyliście więc w prawo i tym razem wrota udało otworzyć się szybciej i bez większych problemów. Pierwsze, co rzuciło wam się w oczy po wejściu do komnaty, był pięknie wykonany, pozłacany rydwan stojący pośrodku pomieszczenia. Przyglądając mu się bliżej, Tabat doszedł do wniosku, że musiał pochodzić z czasów Akhentepiego i pomimo zalegających na nim pajęczyn i kurzu, prezentował się wyśmienicie i z pewnością wyszedł spod ręki ówczesnego mistrza w swoim fachu.

Był zbyt duży, by spróbować go stąd wynieść i sprzedać, ale nadal robił spore wrażenie kunsztem wykonania, dbałością o szczegóły i materiałem, który wciąż nie uległ korozji pomimo upływającego czasu. Za rydwanem, między dwiema kamiennymi kolumnami rozciągało się duże płótno, prezentujące scenę wojenną - kilka rydwanów wjeżdżało z impetem w przestraszonych łuczników i włóczników. Przyczepiono do niego skóry kilku zwierząt - antylop, wielkich kotów i krokodyli - teraz wyblakłe i zniszczone przez czas. W każdym rogu pomieszczenia na wysokości ramion wmurowano w łączeniach ścian niewielkie, kamienne tarcze, które okazały się być uchwytami na pochodnie. W południowo-wschodnim rogu znajdowała się drewniana skrzynia, lakierowana na biało i udekorowana złotą obwolutą. Prezentowała się wspaniale i była zamknięta sporą kłódką. Lavena od razu zainteresowała się skrzynią i po dłuższych oględzinach odkryła, że duża kłódka broniąca dostępu do środka zawiera kolejną pułapkę. Wyglądało na to, że przy nieudanej próbie otwarcia kłódki, z jej środka wysuwało się ostrze lub igła, gdyż tego do końca półelfka sprecyzować nie umiała. Zajęła się jednak próbą pokonania mechanizmu i po dłuższej chwili dłubania przy nim swoimi narzędziami, udało jej się go dezaktywować. Otworzenie prostego zamka nie nastręczyło już żadnych problemów.

We wnętrzu skrzyni znaleźliście trzy flakony, które Tabat z Jasarem zidentyfikowali jako dwie mikstury leczenia lekkich ran i miksturę niewidzialności. Oprócz tego na dnie znajdowały się dwie spore księgi o pozłacanych obwolutach. Tabat przejrzał je na szybko, obie napisane były w starożytnym osiriońskim - pierwsza była czymś w rodzaju biografii Akhentepiego, druga stanowiła opis różnych kampanii wojskowych prowadzonych przez Osirion w latach 2350-2450. Oceniliście, że obie księgi mogą być łącznie warte jakieś sześćset sztuk złota.

Gdy podzieliliście się zdobyczami ze skrzyni, przeszliście dalej przez otwarty korytarz. Na jednej ze ścian wisiały cztery pozłacane maski pogrzebowe, spoglądające w dół, jakby osądzając każdego przechodzącego przez korytarz. Dwie z nich rozpoznaliście jako maski zrobione na wzór oblicza Pharasmy, pozostałe dwie rozpoznał tylko Grimm.
- To maski bóstw starożytnego Osirionu - wyjaśnił krasnolud. - Pierwsza należy do Sekmet, bogini wojny, zemsty i chorób. Druga to oblicze Ozyrysa, boga śmierci i odrodzonego życia, Wielkiego Sędziego zmarłych.

Przez kolejne przejście bez drzwi weszliście do następnej komnaty. Stół z trójwymiarową dioramą zajmował większą część północnej strony tego pokoju. Diorama przedstawiała scenę bitwy pomiędzy mieszkańcami Wati, a niezidentyfikowanym wrogiem. Trzy tarcze o różnych wzorach umieszczone były na stojaku przy wschodniej ścianie - tarcza po prawej stronie była wykonana z jasnego drewna i była identyczna z tarczami noszonymi przez żołnierzy na dioramie. Nosiła starożytne hieroglify Osirian, które tworzyły imię „Akhentepi”. Lekka drewniana tarcza po lewej na pewno nie pochodziła z tych stron, jednak nie byliście w stanie stwierdzić, skąd dokładnie. Środkowa, lekka stalowa tarcza najbardziej przykuwała uwagę, ponieważ wykonana była w kształcie skarabeusza; idealnie pasowała do tej, którą nosił Akhentepi na rycinach na drzwiach, które wcześniej mijaliście. To właśnie od niej Jasar wyczuł delikatną, magiczną aurę.

Wzdłuż południowej ściany umieszczono stojak z bronią, na której wisiał chepesz, włócznia i krótki łuk z uszkodzoną cięciwą. Na całej długości ściany z dioramą rozmieszczono trzy średniej wielkości skrzynie i glinianą urnę. Ledwo Lavena skierowała się w stronę jednej ze skrzyń, a stało się coś niezwykłego. Bahadur, Tabat i Grimm dostrzegli nagle kilka kształtów poruszających się na dioramie, które zeskoczyły z niej na blat stołu i ruszyły w waszą stronę. Było to sześć małych, animowanych magią drewnianych lalek z tarczami i niewielkimi włóczniami w dłoniach.

Lavena disable device: DC 20 vs 26 - zdany!

Po usłyszeniu słów Laveny, Bahadur tylko wyszczerzył się szeroko do odchodzącej kobiety, ale już nie komentował. Nie było sensu a i czas też nienajlepszy. Pannica miała tak wysokie mniemanie o sobie, że gdyby jej ego mogło przyjąć realną formę, teraz zgniotło by ich wszystkich na miazgę. Oby tylko w pewnym momencie jej przekonanie o własnej wielkości nie doprowadziło do zguby ich wszystkich. Ta myśl mu się nie spodobała, ale szybko ją odrzucił, podążając do kolejnej komnaty.

A tam czekało na nich całkiem ciekawe znalezisko. Pozłacany rydwan, którym pewnie jeździł sam Akhentepi w czasach swojej świetności. Tropiciel aż zagwizdał pod nosem.
- Niezła bryczka - powiedział. - Szkoda, że nie damy rady jej wynieść na powierzchnię. No chyba, że któreś z was dysponuje odpowiednimi umiejętnościami rozkręcenia i potem skręcenia tego cudeńka? Pewnie sporo byśmy dostali za tak dobrze zachowany rydwan.

Chwilę potem Lavena znalazła skrzynię, która ponoć zabezpieczona była pułapką. Bahadur tym razem nie przyglądał się jej pracy, tylko oglądał powieszone skóry zwierząt. Nie przetrwały próby czasu i nie nadawały się już do niczego. Gobelin jednak wyglądał całkiem-całkiem i mogli go zabrać w drodze powrotnej.

Skrzynka stanęła w końcu otworem, a w środku leżało sobie parę flakonów i dwie książki. Tomiszcza Bah zostawił dla pozostałych, samemu zgarniając do plecaka jedną z mikstur leczniczych.
- Jakby ktoś potrzebował się podleczyć, obstawię wam, nie martwcie się - zapewnił.

W następnym korytarzyku kilka masek spoglądało na nich ze ściany i przez chwilę ifryt myślał, że to może być jakaś pułapka, ale na szczęście nic się nie wydarzyło. Grimm wyjaśnił im, jakich starożytnych bogów określały dwie ostatnie maski, po czym zabrał wszystkie ze ściany i wrzucił do swojego plecaka.
- Powinniśmy dostać za nie dobry pieniądz, jeśli ten handlarz, o którym mówiła niedawno Linn jest tak uczciwy, jak nasza Rybcia twierdzi - rzucił. Nie było powodu, żeby jej nie wierzyć, ale wolał zostawić sobie margines.

Kolejna komnata wyglądała jak mała zbrojownia i wspomnienie wojennych przygód Akhentepiego. W dodatku Jasar napomknął, że tarcza stylizowana na skarabeusza emanuje magią, co było dobrym prognostykiem przed zapuszczeniem się głębiej w grobowiec. Pewnie to nie ostatni magiczny przedmiot, na jaki trafią. Były też trzy skrzynki i urna, które trzeba było sprawdzić.

Widok jakichkolwiek skrzyń działał chyba na Lavenę jak światło na ćmę i półelfka od razu tam ruszyła, a Bah już miał swoje na ten temat powiedzieć, gdy kątem oka ujrzał, że coś porusza się na dioramie przedstawiającej jakąś bitwę. I się nie mylił, bo z makiety zaczęły zeskakiwać drewniane ludziki z tarczami i tycimi włóczniami!
- Drewniane ludziki? Serio? - rzucił i sięgnął po łuk, wciąż trochę nie dowierzając, z kim mają walczyć. - I co one chcą nam zrobić tymi miniaturowymi włóczniami? Podrapać po nodze?

Nakładając strzałę na cięciwę ruszył nieco w głąb sali i wycelował. Był dobry w strzelaniu do bliskiego celu, co bardzo szybko potwierdził. Wypuścił pocisk, który przeciął ze świstem powietrze i wbijając się w najbliższy konstrukt, rozpołowił go, odrzucając w tył.
- Jeden z głowy, ekipa! - powiedział wesoło, przygotowując się do kolejnego ataku.

Pierwsze wartościowe znalezisko, gobelin, można było śmiało zwinąć i schować do plecaka, z kolejnym jednak byłby pewien kłopot. Jasar był przekonany, że rydwan zniesiono na dół w kawałkach i dopiero później jakiś rzemieślnik zmontował go ponownie.
Dwukółka wyglądała na w pełni sprawną, ale zabieranie jej ze sobąna wędrówkę po grobowcu raczej mijało się z celem, a rozbijanie, by zdobyć parę pozłacanych części byłoby zwykłym barbarzyństwem.

Kawałek dalej Lavena poradziła sobie z zabezpieczeniami chroniącymi skrzynię, której wieko po otwarciu ukazało całkiem interesującą zawartość.
Fakt - księgami raczej zainteresowałby się jakiś miłośnik historii albo biblioteka, ale i tak warte były całkiem ładną sumkę.
Nieco mniej wartościowe, ale zdecydowanie bardziej praktyczne były mikstury, z których Jasar 'zaopiekował się' jedną - miksturą leczenia.
Ksiąg nie tykał. Nie ze względu na niechęć do słowa pisanego, ale doszedł do wniosku, że im mniej w plecaku, tym lepiej dla noszącego.

Kolejne pomieszczenie zawierało nieco broni i ciekawą dioramę, która mogłaby być ozdobą niejednej kolekcji.
Były tu też trzy tarcze, a których jedna była magiczna.
Jasar podzielił się z innymi tym odkryciem, lecz nie zdążył dokładniej zbadać rodzaju magii kryjącej się w tarczy w formie skarabeusza. Nie tylko bowiem tarcza kryła w sobie magię. Klika figurek zeskoczyło ze stołu i zapałem zaatakowało poszukiwaczy.

- Małe ludziki mogą mieć zatrute włócznie - skomentował słowa Bahadura.

Traktowane strzałami ludziki parły do przodu nie zważając na straty. Parę z nich zaatakowało ifryta, jakby chcąc mu odpłacić za lekceważące słowa, dwie skierowały się w stronę pozostałych. A gdy znalazły się odpowiednio blisko...
Wystarczyła odrobina ognia, by mali wojownicy zamienili się najpierw w małe pochodnie, a potem w kupki popiołu.

Zostały jeszcze dwie figurki, ale potraktowanie ich ogniem mogłoby się nie spodobać Bahadurowi, więc Jasar zostawił je w spokoju.