Woda daje życie. Tak powiadano i z tym Jasar zgadzał się bez wahania. Mogła jednak służyć i do innych celów. Co prawda nie był to strumień wody, który mógłby pociągnąć za sobą stertę piasku, ale nie dało się ukryć, że wilgotny piach - chociaż ciężki - nie uciekał z łopaty, dawał się odgarnąć i nie usiłował, złośliwie, wrócić na dawne miejsce.
W końcu wspólnymi siłami pokonali piasek i opór kamiennych drzwi. Pierwszych, jak się po chwili okazało w świetle unoszącego się w powietrzu kamienia Ioun.
Kolejne kamienne wrota również pozbawione były jakichkolwiek udogodnień, umożliwiających ich sforsowanie. Zapewne budowniczowie doszli do wniosku, że nie trzeba będzie ich otwierać.
Z ich punktu widzenia (podobnie jak i punktu widzenia generała) było to podejście całkiem słuszne, ale nieco utrudniało życie Jasarowi i jego towarzyszom.
Czy jednak ktoś obiecywał, że życie tych, co będą penetrowali nekropolię będzie usiane różami?
A nawet jeśli, to róże miały kolce, o czym przekonał się Tabat, którym zainteresował się pokaźnych rozmiarów skorpion.

Jasar widział w swym życiu parę skorpionów, z jednym nawet był za pan brat, ale okaz, który (zapewne) wślizgnął się za nimi do grobowca stanowiłby groźną ozdobę każdego terrarium.
I z pewnością nie dałoby się go nosić na ramieniu...
Czyżby przybysz miał stanowić namacalne potwierdzenie wypisanego na ścianie ostrzeżenia? Trudno było to ocenić. Jedno było jasne - skorpion nie żywił przyjacielskich zamiarów.

Zaskoczenie z powodu pojawienia się wielkiego pajęczaka nie trwało długo, a że nie wyglądało na to, by stwór zechciał sam z siebie opuścić przedsionka grobowca, Jasar postanowił pomóc mu w podjęciu tej decyzji.
Co jeśli skorpion nie zrozumie? Najwyżej na świecie będzie jeden stawonóg mniej. A że w niektórych kręgach pieczone skorpiony należały do przysmaków, to Jasar skierował na intruza stożek palących płomieni.
Po pomieszczeniu rozszedł się zapach przypalanego mięsa.

Skorpion może i doszedł do wniosku, że nie warto zadzierać z silniejszymi od siebie, ale było już za późno - skończył jako solidnie podpieczony pajęczak.

W innych warunkach Jasar wspomniałby coś o gotowym obiedzie, ale tym razem postanowił sobie darować dowcipne uwagi.

- Kolejne drzwi otwieramy siłą, czy da się sposobem? - zwrócił się do pozostałych członków drużyny.

Jednak tym razem Lavena nie zawiodła się na członku drużyny, plan Grimma zadziałał zgodnie z założeniem. Półelfka pozwoliła sobie nawet pokiwać głową z uznaniem. „Rzadki przebłysk inteligencji, niewątpliwie chwilowy” skomentowała w myślach.
Wilgotny piasek usunęli dwaj inni mężczyźni, a potem trzech z nich użyło swej siły, by wyłamać wrota.
— Gratulacje przyjaciele! Możemy zacząć... — ...„plądrować” — ...przygodę! — pochwaliła kompanów, jednocześnie wyrażając swój ciężko ukrywany entuzjazm. Nie mogła bowiem oprzeć się silnemu wrażeniu, że w tak starym i dobrze zapieczętowanym grobowcu muszą leżeć wręcz wspaniałe skarby. Nietknięte od wielu wieków. I ona będzie pierwszą, która położy na nich ręce!

Dziewczynie nie przeszkadzał panujący we wnętrzu półmrok. Odziedziczyła po ojcu elfie oczy, dlatego nie odczuwała żadnego dyskomfortu z powodu panującej ciemności. Wystrój wnętrza i panujący tam zapach jednak skomentowała w swoim stylu.
— Ach, to miejsce zdecydowanie należałoby przemodelować! W dodatku cuchnie jak onuce paladyna.
W międzyczasie Jasar zapalił swój kamień ioun, rozświetlając komnatę. Z kolei towarzysze wiśniowowłosej znający staroosiriański odczytali ze ściany kolejną przestrogę, zapisaną w piśmie obrazkowym.
— Skoro ktoś musi się powtarzać co krok, to nie ma nic do przekazania, prócz pustych słów — wydrwiła przetłumaczony tekst.
Ona sama badała wnikliwie wnętrze, przyglądając się szczelnie zamkniętym wrotom, uchwytom na pochodnie oraz masywnemu kręgowi leżącemu na ziemi. Może tym razem otwarcie przejścia wymagało czegoś więcej, niż zwykłej siły? Z rozważań wyrwało ją cichutkie szczebiotanie. Zaraz potem z mroku wyłonił się pustynny skorpion, rozmiarów dość okazałych, jak na tego typu stworzenie. Nim zdążyła zareagować, ugodził on swym kolcem jadowym drużynowe diabelstwo. Łotrzyca wzdrygnęła z obrzydzenia na widok opancerzonego pajęczaka. Przemożna chęć unicestwienia paskudnego stwora sprawiła, że od razu sięgnęła po łuk. Już naciągała cięciwę ze strzałą gdy Mukhtar w imponującym pokazie umiejętności zamienił bestię w gorący yerbirański przysmak.
— No, no, całkiem nieźle, ale poczekajcie tylko, jak ja zademonstruję moje moce! Na razie się wstrzymuję, bo nie chcę, byście przypadkiem skończyli, jak ta żałosna istota — wygłosiła teatralnie, patrząc znacząco na zwęglone ścierwo.
Po tej fanfaronadzie wysłuchała propozycji pogromcy skorpiona i podzieliła się swoimi spostrzeżeniami.
— Jako wybitna eksploratorka podziemi pozwolę sobie nieśmiało wyrazić swoją opinię — zaczęła perorować wyniosłym i pouczającym tonem, maszerując w kółko i żywo gestykulując — Otóż, zaiste, może być jakiś inny sposób. Może umieszczenie pochodni w uchwytach uruchomi jakiś ukryty mechanizm? Rozważam w tym wypadku dwie możliwości – wypełnienie wszystkich z nich żagwiami, albo wypełnienie wyłącznie tych z głową szakala. Trzeci sugerowałby uchwyty dla Pharasmy, ale wydaje mi się, że one, tak jak ten krąg, powiązane są z głównym wejściem. W każdym razie tego spróbować także nie zaszkodzi. Ostatnią opcją byłoby po prostu przesunięcie ciężkiego kręgu pod wejściowe wrota. A jeśli to nie zadziała, to w najgorszym razie uciekniem... uciekniecie się do siły.
Zakończyła, przystając nagle, aż jej malachitowa peleryna zamiotła powietrze. Spojrzała z góry na towarzyszy, oczekując ich przychylnej reakcji.

Dzięki inwencji Grimma odgarnianie piasku z drzwi stało się sprawą trywialną, a szacunek Tabata do krasnoluda tylko rósł. Po wejściu do przedsionka badacz zaczął z ciekawością odczytywać zapisaną na ścianach historię Akhentepiego – zanotował w pamięci, by w drodze powrotnej przepisać ją i zgłosić się do biblioteki, zapewne ucieszy ich okazja do poszerzenia zbiorów. Następnie jego uwagę przykuł kamienny krąg z symbolem Pharasmy i drzwi do dalszej części grobowca.

Gdy Jasar zapalił magiczną pochodnię, tiefling musiał na moment zmrużyć oczy, nagłe przejścia z widzenia w ciemnościach na normalne zawsze go irytowały. Zapewne też dlatego nie zauważył zakradającego się przerośniętego skorpiona. Syknął z bólu, gdy kolec jadowy wbił się w jego łydkę.
- Na Selket! – warknął, zamachując się kosturem. To jednak okazało się niepotrzebne, stworzona przez Jasara fala ognia momentalnie zwęgliła stwora. Tabat ukłonił się magowi.
- Szybka reakcja, dziękuję! A teraz wybaczcie na moment - powiedział, po czym skupił się na ranie. Nie obawiał się jadu, nie takie rzeczy zdarzało mu się przyjmować, ale lepiej było zatamować krwawienie. Z bandoliera wyciągnął niewielki patyczek pokryty alchemiczną mieszanką i przełamał go. Jeden koniec błyskawicznie się rozgrzał i zaczął jarzyć intensywnie. Tiefling odczekał chwilę, po czym przyłożył go do niedużej rany, kauteryzując ją – na szczęście dzięki demonicznej krwi nie odczuwał gorąca, a jedynie lekki ból i dyskomfort. Następnie owinął łydkę kawałkiem materiału i dołączył do reszty, akurat gdy Lavena kończyła swój kolejny monolog.
- Chcesz powiedzieć, że nie panujesz nad swoimi mocami i możesz komuś z nas zrobić krzywdę? – zapytał, podchodząc do ścian. Kiedy półelfka perorowała, Tabat badał dokładnie kamienny krąg, wgłębienie i same uchwyty, szukając ruchomych elementów, a także potencjalnych pułapek. Instalowanie pułapek w samym przedsionku grobowca wydawało mu się przesadą, ale wolał niczego nie wykluczać.
- Zgaduję, że najprostsze rozwiązanie będzie tu najskuteczniejsze, i przesunięcie kręgu wystarczy – zasugerował jedno z rozwiązań - Bahadur ma sporo racji, wejścia do grobowców raczej mają zniechęcać rabusiów ilością wysiłku potrzebnego do włamania – stwierdził, zerkając na Lavenę, która dotąd zajmowała się głównie gadaniem - Dopiero później może być niebezpieczniej

Tabat robi Take 20 w percepcji, jeśli starczy mu czasu podczas dyskusji

Wielce był zadowolony z wyniku jakie przyniosło potraktowanie łachy piachu wodą. Dobrze ocenił rodzaj piasku. Z wdzięcznością przyjął pomoc ze strony Linnify i w krótkim czasie przeszkoda została usunięta.

Ciężko było by kolejne ostrzeżenia wywarły wrażenie na Jabbarze. Nie była to jednak kwestia wzgardy wobec takich tekstów. Po prostu Grimm pamiętał że wchodząc tutaj mieli dyspensę o ile tylko zachowają szacunek wobec zmarłych.

- Nie należy nie doceniać mocy starożytnych kapłanów - rzekł al-Jabbar - Odpowiedni rytuał potrafi nagiąć los śmiertelnika, pytanie tylko czy zmarły lub jego rodzina był w stanie taką łaskę wyprosić... lub wykupić. Tak czy tak - mamy dyspensę dopóki będziemy się stosować do nakazów świątyni.

Ktoś mógłby przypuszczać że pojawienie się wielkiego skorpiona może być z taką klątwą związane. Cóż za ironia. Nazwali się Pustynnymi Skorpionami, a pierwszą istotą jaką ubili jako drużyna był właśnie skorpion.
Ubili... ubił czarodziej, który popisowo unieszkodliwił stworzenie. Jabbar pokiwał tylko głową na sprawne załatwienie całej sprawy nim zdołał się nawet obrócić by zdzielić przeciwnika toporem.

Została jednak przed nimi zagadka odnośnie samego pomieszczenia. Bez słowa zaczął się przechodzić wzdłuż ścian starając się zrozumieć jak powinien zadziałać ten mechanizm. Oglądał też ryciny w poszukiwaniu sobie tylko znanych rzeczy.

- Wydaje mi się że symbole Pani Grobów mówią same za siebie - koło i uchwyty powinny być ze sobą powiązane. Pytanie jest czy wystarczy za nie pociągnąć czy rzeczywiście trzeba w nie wsadzić pochodnie. Sprawdźmy je i przetoczmy koło.

Po deskorpionizacji przeprowadzonej przez Jasara młoda łotrzyca pozwoliła sobie odnieść się do uwagi Tabata.
— Wręcz przeciwnie, mój wielce ostrożny rogaty przyjacielu — odparła dystyngowanym, afektownym tonem uśmiechając się diabelstwa serdecznie, bądź szyderczo, nie sposób było zgadnąć — Moje moce są tak potężne, że praktycznie nie się nad nimi panować, sama czynię to z najwyższym trudem. Jedynie istota tak utalentowana jak ja może w ogóle je dzierżyć. Dlatego użyję ich jedynie w razie najwyższej konieczności. Dbając, by przypadkiem nie uczynić wam nimi krzywdy. Zaiste, będziesz mógł poczuć się niezwykle zaszczycony, jeśli kiedykolwiek zostaniesz świadkiem potęgi, o której co najwyżej pomarzyć mogą wszystkie mistyczne głowy Golarionu.

Potem wysłuchała opinii Mukhtara i wygłosiła swoją wyświechtaną mowę. Po jej zakończeniu łaskawie skinęła głową Bahadurowi, który powoli zaczął zgadzać się z jej nieskończoną mądrością. Następnie przeszła do realizacji swoich założeń. Liczyła, że ma rację i budowniczowie wykazali się chociaż odrobiną pomyślności i sprytu...

... i się przeliczyła. „Prymitywne metody, prymitywnego ludu” westchnęła w myślach, gdy do otwarcia szczelnie zamkniętych wrót wystarczyła wyłącznie brutalna siła. Wielce rozbawiło ją, że drugą już przeszkodę stojącą na drodze do licznych bogactw byłaby w stanie pokonać byle banda przygłupich osiłków. „Jaki kraj, takie zabezpieczenia” skwitowała sardonicznie w głowie. Zaczynała mieć, nawet jak na siebie, nader niskie mniemanie zarówno o starożytnych, jak i obecnych mieszkańcach Osirionu.

Gdy wrota do kolejnej komnaty stanęły otworem Lavena teatralnie zarzuciła kunsztowną peleryną, gwałtownie wysunęła się przed towarzyszy i stojąc do nich plecami, wykonała zatrzymujący gest ręką.
— Cni towarzysze, odsuńcie się! Pozwólcie działać profesjonalistce! — rzuciła kurtuazyjnie, po czym weszła do środka. „Dodałabym, patrzcie i uczcie się! Ale niestety tego nie możecie się nauczyć!” przemknęło jej przez myśl, zanim zabrała się do pracy.
Po chwili jej bystre pólelfie oczy zaczęły bacznie poszukiwać wszelkich podejrzanych naruszeń ciągłości struktury, płyt naciskowych, zapadni, śladów ukrytych otworów strzeleckich, osuwania się sufitu na głowy itp. znamion obłożenia pomieszczenia pułapkami. W końcu jednak, nie znalazłszy ni śladu mechanicznych zagrożeń, wykonała zapraszający gest, uprzednio triumfalnie rzekłszy:
— Czysto!

Ściany zabezpieczonej komnaty grobowca okazały się być wygładzone i pozbawione ozdób czy napisów. Na środku znajdował się jedynie dość szeroki, pionowy szyb. Półelfka razem z innymi towarzyszami dostrzegła resztki wbitego w jego krawędź haka i sparciałą linę ciągnącą w dół. Wyposażeni w lepiej przystosowany do absolutnych ciemności wzrok ocenili, że ściany szybu też są wykonane z gładkiego, wypolerowanego kamienia, zaś głębokość otworu sięga sześćdziesięciu stóp. Oczywistym stało się, że kontynuowanie podróży wymaga zejścia na dół. Na szczęście jej kompania i sama wiśniowowłosa przygotowana była na taki wypadek. Tabat szybko sięgnął po swoją linę i podał ją ifrytowi, a Bahadur powiązał obie solidnym, potrójnym węzłem. Szmaragdowooka postanowiła swoją własną zachować na inną okazję. Pozwoliła więc tamtym uczynić ich powinność.
— Mężni druhowie, wahanie to strata czasu, ruszajmy! — rzekła gdy ustalano szczegóły co do zejścia — Jak ustaliliśmy, bardziej nawykli do grobowej ciemności niechaj zejdą pierwsi. Ale sprawdźcie tylko, jak się sytuacja ma i przekażcie nowinę do reszty. Nie ważcie się jednak stąpać samowolnie po komnacie, zanim do was dołączę! Bowiem ja zejdę przedostatnia, a muszę ponownie sprawdzić, czy nie czyhają tam na nas śmiertelne pułapki!
Skończyła, dodając w myślach „Za waszą głupotę odpowiedzialności nie wezmę!”.