Kolejne starcie tym razem odbylo sie bez ofiar własnych, z czego Lander bardzo się cieszył, chociaż jego udział w tym zwycięstwie nie był zbyt wielki.
- Dobra robota - pochwalił kompanów.

Mostek, chociaż wiekowy, nie zarwał się i cała drużyna przedostała się na drugą stronę.
A kawałek dalej czekała na nich niespodzianka, w postaci dwóch uwięzionych ludzi, najprawdopodobniej wieśniaków.

Czy dwójka więźniów trafiłaby do orkowego kotła - trudno było powiedzieć, ale Lander był przekonany, że dziewczyna mówiła prawdę. Wypuszczanie więźniów, za których nie zapłacono okupu, byłoby bardzo głupim rozwiązaniem. Trzeba było ich wypuścić, ale na zamkach Lander się nie znał, a ewentualne siłowe uporanie się z kłódką wolał pozostawić w rękach kogoś silniejszego.

- Ilu orków jest w tych podziemiach? - spytał. - Czy wiecie, dokąd prowadzą te korytarze?

Pozostawiwszy sprawę kłódki w rękach Nerayi i Draugdina zabrał się za przeszukiwanie jaskini. Miał nadzieję, że uda mu się znaleźć coś ciekawego.

Kolejna walka i kolejne zwycięstwo, tym razem bez żadnych rannych po ich stronie. Dobrze też, że żaden z orków nie wpadł na pomysł, by zawiadomić posiłki, które pewnie gdzieś tutaj, w tych jaskiniach się ukrywały.
- Wzajemnie - odparła Landerowi, uśmiechając się do niego.

Mostek nie wyglądał na pierwszej jakości i najlepsze lata na pewno miał za sobą, ale na szczęście udało im się bez większych problemów przejść na drugą stronę. Draugdin z Blake'em przepchnęli masywne wrota i nieopodal trafili do sporej pieczary, w której znajdowała się dwójka więźniów i różne rzeczy pozostawione przez orków. Nie zamierzała pozostawić ludzi na pastwę zielonych, dlatego szybko wyciągnęła z plecaka swoje narzędzia i podeszła do kłódki.

- Jak was zwą? Skąd dokładnie jesteście i ile czasu już tu siedzicie? - zapytała, wsuwając dwa wytrychy do dziurki od klucza.
Dolnym przekręciła nieco zgodnie z ruchem wskazówek zegara i zablokowała go, po czym górnym zaczęła sprawdzać bolce w zamku. Nie minęło wiele czasu, gdy kłódka się poddała.
- Kaszka z mleczkiem - powiedziała, chowając wytrychy do pudełeczka a to z powrotem do plecaka. - Jesteście wolni. Wiecie, jak wyjść z tych jaskiń, żeby dotrzeć do domu?

Po chwili spojrzała na kompanów, którzy rozdzielili się, sprawdzając dwa odnóża. Postanowiła ruszyć najpierw za kapłanem, a potem ewentualnie oboje dołączą do Draugdina.

- Nie mamy pojęcia, ilu ich jest. Widzieliśmy pięciu albo sześciu - odpowiedziała Landerowi kobieta.
- Cały czas siedzieli tutaj, a dwa dni temu poszli gdzieś i jeszcze nie wrócili - dorzucił mężczyzna. - Nie wiemy, gdzie prowadzą te korytarze. Przywlekli nas tu od strony ścieżki prowadzącej do tej góry.
- Nazywam się Courana. - Przedstawiła się kobieta. - A to jest Geradil. Jesteśmy z tej samej wioski, z Suchej Przesieki, to niedaleko Blasingdell. Już z tydzień będzie, jak nas porwali. Na szczęście nie skończymy marnie dzięki wam.
- Nic nie wiemy o tych podziemiach, pierwszy raz tu jesteśmy - odpowiedział Blake'owi Geradil. I niestety, ale nie mamy przy sobie nic, czym moglibyśmy się odwdzięczyć. Ale jak zajdziecie do naszej wioski, Suchej Przesieki, to na pewno z pustymi rękami was nie puścimy.

Neraya bardzo szybko poradziła sobie z zamkiem i dwoje wieśniaków było wolnych.
- Dziękujemy - powiedział Geradil. - Nie śmiem prosić, ale macie może coś do jedzenia. Te zielone skurczybyki karmiły nas jakimiś ochłapami i głodni jesteśmy.
Gdy sprawa jedzenia została załatwiona, byli więźniowie orków raz jeszcze wam podziękowali i oddalili się, ruszając w stronę przejścia z mostem linowym. Wy natomiast zajęliście się sprawdzaniem korytarzy.

Lander i Neraya przeszli do niekształtnej komory, pośrodku której paliło się duże ognisko, którego dym ulatywał przez nieregularny otwór w stropie. To z pewnością tę smugę widzieli, gdy podchodzili do Kamiennego Kła. Tę prymitywną kuchnię zajmowały brudne garnki i inne naczynia a oprócz nich nie było tu nic ciekawego. Oboje cofnęli się więc do przejścia, którym ruszył Draugdin.

Blake w tym czasie ruszył pierwszym z przejść i niedługo potem dotarł do długiego rękawa jaskini, gdzie większość terenu zajmowały beczki i skrzynki. Po swojej prawej stronie zauważył wyłaniające się w oddali postaci, którymi okazali się być smokowiec, kapłan i łotrzyca. Lewa strona nieopodal otwierała się na kolejny, tym razem nie naturalny, a wyciosany w kamieniu korytarz.

Gdy półelfka i człowiek dotarli do wojownika, wszyscy ujrzeliście długą, wąską jaskinię, wypełnioną bezładnie porozrzucanymi skrzynkami, beczkami, workami i kupkami śmieci. Orkowie najwidoczniej odnosili ostatnio sukcesy podczas napadów na małe osady i górskie szlaki w tej okolicy. Na północy dwa korytarze rozchodziły się na wschód i zachód, na południu natomiast znajdowała się stara studnia pełna brudnej wody.


Rozejrzeliście się, szybko dochodząc do wniosku, że dobra i łupy składowane w tej jaskini nie mają wiele wartości. To prowiant (częściowo nadpsuty), piwo, koce, narzędzia rolnicze, wełna i tym podobne. Wyglądało na to, że orkowie nie byli wybredni i brali wszystko, co wpadło im w łapy. Korytarz wiodący na wschód blokowały ciasno poukładane skrzynki i worki mąki. Natomiast wejście na południowym wschodzie wiodło przez krótki korytarzyk do ślepego zaułka. Trzeba się było zastanowić nad kolejnymi ruchami.

Wieśniacy wiele im nie powiedzieli o orkach, bo i sami niewiele wiedzieli. Po wypuszczeniu ich z klatki, Neraya sięgnęła do plecaka i wyłuskała z niego trochę jedzenia - chleb, ser, jakaś wędlina. Sama wiedziała, jak to jest czasami nie dojadać a obrazy z dawnego życia wróciły do niej nagle z pełną intensywnością. Nie żałowała Couranie i Geradilowi, częstując ich również wodą zmieszaną z piwem z bukłaka.
- Uważajcie na siebie. Co prawda szlak prowadzący do tego miejsca oczyściliśmy z orków, ale w lasach wciąż mogą czaić się jakieś zagrożenia - powiedziała, gdy oboje ruszyli do wyjścia z pieczary. - Jak będzie okazja, to odwiedzimy tę waszą wioskę i na pewno skorzystamy z gościny.

Odprowadziła wzrokiem wieśniaków i poszła za Landerem. Nie znaleźli jednak nic ciekawego, jedynie miejsce, w którym orki rozpalały ognisko i które chyba służyło im za coś w rodzaju kuchni.
- Co za bajzel, ale w sumie czego się spodziewać po tych prymitywach - rzuciła do kapłana, krzywiąc się. Klepnęła go w ramię. - Chodź, zobaczymy, co Draugdin odkrył.

Ich smoczy towarzysz wybrał lepszą drogę, gdyż trafił do większego pomieszczenia, które wyglądało jak składowisko zrabowanych przez zielonych fantów. Neraya rozejrzała się, zaglądając tu i tam, ale wychodziło na to, że orki brały wszystko, jak leciało i taszczyli to wszystko do jaskiń. Liczyła na coś fajnego, żeby sobie przywłaszczyć, ale niestety nic takiego nie znalazła.

Po dłuższej chwili dołączył do nich Blake, dając znać, że odnalazł przejście, które mogło być zbudowane przez krasnoludy. Natomiast zatarasowany skrzyniami i workami z mąką korytarz nie podobał się półelfce.
- Skoro orki odcięły dalszą drogę od siebie, to jak na moje musiały mieć jakiś powód - powiedziała, siadając na murowanym brzegu studni i założyła nogę na nogę. Blake zaproponował udanie się odnogą, którą odkrył i półelfce spodobał się ten pomysł. - Jestem za pomysłem Blake'a. Lepsze sprawdzenie przejścia, które mogło zostać zbudowane przez krasnoludy, niż tracenie sił na przerzucanie skrzyń. Ja w każdym razie nie zamierzam się z tym męczyć, panowie. - W razie, gdyby ktoś nie rozumiał jej podejścia, uniosła zabandażowaną, zranioną rękę.

Czekała, co pozostali mają do powiedzenia, choć ona swoją decyzję już podjęła.

Neraya i Blake

Ruszyliście, by sprawdzić wykuty najpewniej przez krasnoludy korytarz, który ciągnął się w lewo i prawo. Najpierw ruszyliście krótszą, prawą odnogą, która doprowadziła was do solidnych, drewnianych drzwi. Z wnętrza dochodziły stłumione, gardłowe głosy. Kolejne orki, nie mieliście co do tego wątpliwości. Nasłuchując, naliczyliście co najmniej cztery różne głosy. Zbyt dużo, byście mogli sami się nimi zająć. Cofnęliście się więc do lewej odnogi, która prowadziła najpierw do krótkiego korytarzyka zakończonego schodkami i kolejnymi drewnianymi drzwiami. Główny korytarz zakręcał szybko w prawo, gdzie na jego końcu, na kwadratowym, kamiennym postumencie, stał posąg groźnie wyglądającego krasnoluda w ciężkim pancerzu. Kamienny wojownik w jednym ręku trzymał miecz, w drugim młot kowalski i patrzył na was zachmurzony. Po lewej stronie od niego znajdowały się kolejne drzwi. Usłyszeliście za nimi kolejne stłumione głosy, co oznaczało następnych przeciwników. Nie ryzykując wykrycia, bezgłośnie cofnęliście się do Landera i Draugdina.

Lander i Draugdin

We dwóch zajęliście się rozbieraniem barykady stworzonej przez orków i po kilku minutach przerzucania worków i skrzynek przejście stało otworem. Przyświecając sobie pochodnią ruszyliście wąskim, wilgotnym korytarzem, docierając niedługo później do starej, zardzewiałej kratownicy osadzonej w łukowatym przejściu. Choć była zamknięta na równie zardzewiałą kłódkę, wystarczył jeden solidny kopniak Draugdina, by przejście stanęło dla was otworem. Weszliście do środka i rozejrzeliście się. Akurat w tym momencie dołączyli do was również Blake i Neraya, zdając przy okazji relację z tego, co udało im się odkryć.

Wszyscy

Pośrodku tej imponującej komory sklepienie wznosiło się na wysokość jakichś dziewięciu metrów. Ściany pokrywały płaskorzeźby przedstawiające krasnoludy przy paleniskach. Na północ i południe prowadziły dwie pary dużych, kamiennych wrót. W pobliżu północnego przejścia dostrzegliście szkieletowe szczątki pięciu humanoidów, wyglądających na orki. Wciąż znajdowały się na nich skórznie, które wyglądały, jakby kiedyś zostały poddane bardzo wysokiej temperaturze. Zardzewiałe głownie toporów leżały przy ciałach, jednak po styliskach nie było ani śladu. Na drzwiach, przy których znajdowały się szkielety wyrzeźbiono rozgniewaną twarz krasnoluda.

Przez środek podłogi biegła długa, naturalna szczelina a dziesiątki schodów prowadziły w głęboką ciemność. Z odległych głębin waszych uszu dobiegał szum wody i dziwne brzęczenie. Jakby komarów, ale dużo głośniejsze. Wrota na południu posiadały jedynie dziurkę od klucza, bez żadnej kłódki, czy innego zamknięcia. Musieliście podjąć decyzje, gdzie udajecie się w następnej kolejności.

- Nie podoba mi się to wszystko - powiedział Lander, oglądając pobojowisko. - Wygląda to tak, jakby smok wylazł z dołu i zionął na nich ogniem.

Oczywiście mogło to być kilka kul ognia czy parę podobnych zaklęć, ale kapłan zdecydowanie nie miał zamiaru odczuć na własnej skórze tego, co spaliło grupę orków.

- Z pewnością jest to zejście do niższych kondygnacji, ale zanim tam ruszymy, to proponowałbym jednak sprawdzić cały parter twierdzy. - Lander spojrzał na kompanów. - Nawet jeśli trzeba będzie załatwić paru orków. Zablokujemy jedne drzwi, by nikt nie mógł wyjść, oczyścimy drugie pomieszczenie, a potem dokończymy robotę.