[Pathfinder 1e] Za Isger! - Strona 2

**Kerm** · 07-02-2022, 21:25

Rada w radę ustalili... no i po kilkunastu minutach znaleźli się w sali głównej Zajazdu Kontynentalnego.
Wyglądało tu całkiem nieźle. Zaklinacz bywał co prawda w lepszych lokalach - ale niezbyt często. Zdecydowanie częściej zdarzało mu się jadać w gospodach czy zajazdach, które Zajazdowi nie dorastały do pięt.

- Nie mam nic przeciwko temu, by tu bywać częściej - powiedział, niezbyt głośno, do kompanów. - Ale uważam - dodał, nieco ciszej - że jeśli chcemy usłyszeć coś ciekawego, to nie powinniśmy się pokazywać w tych pięknych zielonych płaszczykach. W obecności przedstawicieli władz ludzie mogą się krępować - dodał tytułem wyjaśnienia.

- Na początek piwo dla całej czwórki - powiedział, kładąc na stół kilka srebrnych monet. - A potem... - Pojrzał na kelnerkę. - Co nam pani poleci? Cztery takie porcje poproszę.

Wyglądało na to, że Yann ma nie tylko połatane gacie, ale i pustą sakiewkę, na to ostatnie nie zamierzał zwracać uwagi.

- Jeszcze jestem przy forsie - oznajmił kompanom. - Potraktujcie to jako spotkanie zapoznawcze. Ja stawiam.

Aro · 09-02-2022, 04:50

"Kontynentalny" prezentował się dosyć zacnie, zwłaszcza jak na hjalmarowe standardy, których wyżyny stanowił lokal pozbawiony tak zwanych "zakazanych mord". Skald z namaszczeniem godnym lepszych dzieł sztuki obejrzał ryciny cheliańskich krajobrazów, na dłużej zatrzymując się na magicznej wyspie. Nigdy nie miał przyjemności zobaczenia opery "Lorelei", acz zasłyszał nie jedną i nie dwie recenzje na jej temat. Cheliax, mimo parszywej reputacji i jeszcze parszywszych tradycji, nie można było odmówić kunsztu artystycznego.

Szczodry gest Darvana skwitował szerokim uśmiechem i klepnął Yanna po plecach, wskazując stół. Chłopak pasował do nich jak pięść do nosa i widać był tego świadom, ale poczucie kamraterii zobowiązywało i skald nie skomentował. Zerknął też w stronę niziołków zacinających w kości, upatrując w nich najlepsze źródło informacji spomiędzy obecnych na tą chwilę w "Kontynentalnym". Tudzież miła kelnerka pewnie słyszała swoje, ale Hjalmar zostawił wywiad z nią na nieco później, gdy już pojedzą i popiją.

- Co racja, to racja - mruknął na słowa Darvana, wywracając zielony płaszcz tak, by wyszyty symbol zniknął między połami. Ulfen kolejne słowa skierował w kierunku Yanna. - A poza tym, to żaden ze mnie pan. "Hjalmar" w zupełności starczy.

Hjalmar wyciągnął się na krześle i przeciągnął, mrucząc pod nosem jakąś sobie tylko znaną melodię i lustrując po raz kolejny pomieszczenie. Znowu zawiesił spojrzenie na niziołkach-hazardzistach. Nachylił się w ich stronę.

- Panowie halflingi - zagaił z uśmiechem - nie szukacie może nowych towarzyszy do gry? Zawsze to milej pograć i wypić w towarzystwie.

Arvelus · 09-02-2022, 21:45

Przez spojrzenie Apolyona mignęła troska gdy Yann skłamał o jedzeniu wcześniej. Znał te zagrywki. Rzucane na szybko gdy się zorientowało, że jednak nie starczy kasy. Bez czasu aby wymyślić coś wiarygodnego.
- Apolyon. Albo Frey, bo krócej. Nie “pan”. Jesteśmy tu towarzyszami - upomniał Yanna ciepło, a potem, gdy Dervan zwrócił uwagę na płaszcz przytaknął i ukrył naszywkę.

- W porządku Yann… opowiedz mi o sobie. Nie trafiłeś do nas przypadkiem… chyba, że to mi rekruter nakłamał na temat tego czym jesteśmy - uśmiechnął się popijając piwa i rozglądając, robiąc w głowie listę rzeczy które słyszał o tej dziurze w której wylądowali i poszukując spojrzeniem kogoś kto mógłby być chętny opowiedzieć mu jak to wygląda z perspektywy lokalsów.

Jakimś ładnie rzuconym testem wiedzy lokalnej, czy wiedzy historii, albo perswazji jak się ktoś znajdzie chciałbym dowiedzieć się więcej o tym jak to tu wygląda.

Co może oznaczać “chellanizacja młodzieży”, czy to sprawa ekonomiczna, czy może wzory naśladowania są chelliańskie, czy może było tu biednie i głodno póki Chellax się nie zainteresowało…

Ogólnie chcę się rozeznać w tutejszej polityce, skoro mamy zadanie polityczne =]

Tadeus · 10-02-2022, 23:02

Darvan - 12 sztuk srebra

Widać było, że zupełnie zaskoczony Yann początkowo chciał oponować, ale skoro hojna oferta Darvana skierowana była do całej trójki...
- Dobry z was kompan, Darvanie. - rzucił tylko, z wdzięcznością kosztując zimnego lekkiego piwa, które im sprawnie podano. - Obym był w stanie wam to jakoś spłacić.
Przyjacielski gest Hjalmara równie nie pozostał bez efektu i widać było, że młody chłop wyraźnie poczuł się pewniej w nowej grupie.

Do tego niewiele później na ich stole pojawiły się cztery talerze, niestety tylko częściowo wypełnione jedzeniem. Niewielkie porcje równoważył jednak smak, wąskie paski marynowanej pieczonej wieprzowiny podane na zasmażanych burakach z ziołami faktycznie nie były daniem, który spotykałoby się w Isger, ale smakowały naprawdę nieźle.

W tym samym czasie Hjalmar starał się nawiązać kontakt z siedzącymi nieopodal niziołkami. Na jego nawoływanie odpowiedziały mu tylko podejrzliwie łypnięcia pięciu par halflińskich oczu.
- Patrzajta tego długiego, jaki z niego zagajacz - rzucił rudy malec do reszty kompanów, wywołując u nich krzywe, złośliwe uśmiechy.

Hjalmar diplomacy d20+7 vs 10 = 23 sukces

- Daj spokój, Willi - zganił go najstarszy z nich. - Toż grzecznie pyta, a i dobrze mu ze ślepi patrzy.
Zerknął zaciekawiony na skalda.
- Ale z partnerami w Molasy gramy, na trzy ręce i bez trójek, pewnikiem i tak nie pojmiecie, bo to tak nasza ludowa gra... Do tego przemyślcie, czy chcecie się do nieludzi dosiadać, różnie tu bywa... - wskazał zebranych na sali, praktycznie wyłącznie ludzi.

Hjalmar intelligence d20+1= 9

Cóż, Hjalmar, mimo że w życiu w niejedną już grał grę, tej faktycznie nie kojarzył. Nim ich zagadał, obserwował trochę, jak to robią i wydawało mu się, że rozpoznaje trochę inspiracji z innych gier, które znał. Jednak całość faktycznie wydawała się wyjątkowa skomplikowana jak na rozgrywkę z kośćmi i była spora szansa, że niziołki by go bezlitośnie ograły, gdyby stanął z nimi w szranki. A najwyraźniej grały na pieniądze.

Gdy skald nawiązywał nowe przyjaźnie, przywoływacz analizował sytuację, w której się znaleźli.

Apolyon knowledge local d20+9= 24

Cóż, nie dość, że Apolyon pochodził z Isger, więc znał codzienność życia w tym podległym państwie, to jeszcze jego umysł wyjątkowo dobrze analizował i zapamiętywał najróżniejsze fakty. Dzięki swoje wiedzy i przenikliwości miał kilka pomysłów, o co mogło w całej rzeczy chodzić, nawet jeśli niezbyt dobrze znał akurat ten konkretny region, w którym się znaleźli. Poczuł jak jego eidolon, spojona z nim międzywymiarowa istota okrywająca go niczym płaszcz wysłała mu pełen zadowolenia impuls. Z jakiegoś powodu lubiła, gdy jego umysł pracował na najwyższych obrotach.

Cheliax, potężne niegdyś Imperium rządzące w dawnych czasach niemal całym kontynentem, nadal obejmowało znaczne tereny i posiadało szereg przynoszących doskonałe dochody kolonii i zależnych miast. Isger na tym tle nie prezentował się specjalnie okazale, wiele z jego najcenniejszych zasobów zostało już wyeksploatowanych. Do tego imperium przyzwyczaiło się, że podległe mu państwo było raczej potulne i bierne, toteż sama "okupacja" nie była specjalnie odczuwalna.

To prawda, Cheliax posiadało potężne garnizony w każdym krańcu Isger, które mogły zostać użyte do dość skutecznej pacyfikacji ludności, prawdą było też, że nakładało na ludność i rządzących bardzo uciążliwe daniny, jak również częstokroć żądano dostarczania znacznych ilości isgerskich obywateli do cheliańskich armii i korpusów robotniczych, czasem też wybitni i niepokorni obywatele po prostu znikali w dziwnych okolicznościach...

Ale ostatecznie codzienne życie w tym biednym, podległym państwie wydawało się dość normalne. I to właśnie było w tym wszystkim najbardziej podstępne, kraj z każdym rokiem tracił swoich najzdolniejszych obywateli, handel i przemysł podupadały, surowce były na wyczerpaniu, a ludziom żyło się coraz gorzej. Isger wyniszczane było po cichu i dla wielu niezauważalnie, przekształcając się w bierny, niekłopotliwy dla okupanta twór.

I było tam jeszcze coś, kultura i religia, ale to akurat dość dobrze zobrazował hałas, który niemal jak na zawołanie rozległ się na zewnątrz. Dzięki upałom i związanym z tym uchylonym okiennicom i drzwiom widzieli i słyszeli to dość dobrze.

- Luuuudzie!!! Ludzie, opamiętajcie się!!!- darł się na zewnątrz posiwiały zgarbiony dziad w starych zielonych szatach. - Nadchodzi tydzień Solinias, święto naszego pana Erastila! Winniśmy czcić dar słońca i przyrody w pełnym rozkwicie! Cóż stało się z tym miastem, które jeszcze za czasów waszych ojców całe usłane było świątecznym kwieciem?! Gdzie Zielone Panny i Złocisty Róg?! Czy w waszej pysze stawiacie się ponad bogi?! A może światło przyćmił wam mrok z Zachodu?!
- Zaaaamknij się, dziadu! - rozbrzmiało w odpowiedzi na ulicy.

Cóż, Apolyon studiował wystarczająco historii, by wiedzieć, że państwo pozbawione własnej tożsamości, tradycji i wiary znacznie łatwiej było skłócić i kontrolować.

Ale o dziwo i Yann miał w tym temacie coś do powiedzenia. Po posiłku wydawał się znacznie żywszy, co mogło oznaczać, że wcześniej nie jadł może nawet kilka dni.
- Wiem, o czym ten człek mówi. U nas w wiosce było podobnie. Niegdyś obchodziło się wszystkie święte dni, czciło wszystkie bogi i miejscowe duchy, święci mężowie kilka razy w roku zachodzili w nasze strony, by uczyć o przeszłości, bogach i świecie. A potem było ich mniej i mniej... - zasępił się. - Ludzie pozapominali, z czasem nawet drobne zwyczaje przestało się czcić.

Aro · 11-02-2022, 11:46

- Toż samo można powiedzieć o dzikusie z północy - Hjalmar skwitował słowa najstarszego halflinga wzruszeniem ramion.

Skald zaszurał krzesłem, bezceremonialnie przysiadając się do niziołków, z ciekawością w oczach oglądając grę w Molasy, której zasady okazały się być dla niego równie nieodgadnione, co niektóre filozoficzne zagwozdki. Hjalmar siedział więc cicho, z przekrzywioną głową obejmując jedynie rolę widza, kiwając czerepem od czasu do czasu, gdy wychwycił regułę zainspirowaną innymi, bardziej znanymi mu grami w kośćmi. Koniec końców jednak, gra w Molasy miała pozostać dlań tajemnicą obleczoną w enigmę.

- To aż tak tutaj nieciekawie dla nieludzi? - Zagaił, przezornie w niższych decybelach. - Cheliański rasizm wkrada się w okolicę i przemawia do ludzi? Czy to zwykły chleb powszedni może?

Hjalmar może i nie był aż tak biegły w lokalnej polityce, zarówno zewnętrznej jak i wewnętrznej, i drobne szczegóły skomplikowanej historii tej części Golarionu umykały mu, ale swój rozum miał. Poza tym, nie płacono mu za to i nic nie stało na przeszkodzie, by całość uprościć do biało-czarnego "Cheliax złe, Isger dobre". Zerknął przezornie i tak nonszalancko, jak tylko potrafił po gościach "Kontynentalnego", jednym uchem tylko uchem wyłapując rozmowę towarzyszy.

**Kerm** · 13-02-2022, 10:33

Dawne czasy, dawne obyczaje... piękne, przynajmniej w ustach tych, co o nich opowiadali.
Istniał ponoć zwyczaj, że w najkrótszą noc roku, przy ogniskach odbywały się zabawy i konkursy, a nieco dalej od ognisk, w cieniu drzew i krzewów, igraszki w parach mieszanych...
Piękne czasy...
Ale były też czasy, gdy w niektórych miejscach takich jak on palono, ku uciesze gawiedzi. Do tych czasów Darvan raczej by nie powrócił.

- Też słyszałem - powiedział, niezbyt głośno - że wiele obyczajów poszło w zapomnienie. A dokładniej - ostały się jedynie w opowieściach.
- Kto wie, może to też przejaw tej całej chelianizacji - dodał jeszcze ciszej.

Upił łyk piwa, równocześnie zastanawiając się, czy powrót do obyczaju swobodnego chędożenia w jedną noc zmieniłby cokolwiek. Jak by nie było, w obecnych czasach wielu było takich, co nie zważając na obyczaje zaciągnęliby dziewkę w krzaki. Ale były też i inne obyczaje, które, być może, zainteresowałyby młodych i skierowały myśli w inną stronę niż chlanie piwa czy wina i pusta gadanina.

Arvelus · 13-02-2022, 11:44

Apolyon nie był zadowolony z tego co poskładał sobie do kupy. Na razie sytuacja nie wyglądała różowo. Nie było wroga którego mogli wykrwawić, nie było dziewicy w wieży smoka którą można by uratować… Chelliax odwaliło kawał skutecznej roboty powoli rozkradając Isger jak przysłowiową wolno gotowaną żabę.

Dziad na zewnątrz miał rację. Lud bez swoje kultury jest łatwy do kontrolowania. Aby się zawezwać i powstać za swój kraj potrzeba czuć się częścią kraju i społeczności. Obrzędy religijne są dobrym spoiwem dla czegoś takiego. Może w tym kierunku należałoby pójść z tym powstrzymywaniem chellianizacji?

Apolyon nie wiedział. Na razie. Trzeba się rozeznać dogłębniej, a to dopiero pierwszy przystanek na drodze do zrozumienia lokalnej sytuacji. Jakby okazało się to zbyt trudne, bądź wręcz niemożliwe… to po prostu byłby zawiedziony, bo mimo wszystko rekruter odwalił dobrą robotę i Apolyon chciał pomóc swojemu narodowi.

Zobaczy się. Już teraz na liście są jeszcze dwa punkty do zwiedzenia, a po drodze pewnie pojawią się nowe. No i Hjalmar z Darvanem może też przyniosą jakieś informacje.

Tadeus · 15-02-2022, 20:09

Rudy niziołek rozejrzał się po gościach karczmy i nachylił do skalda.
- No, lepiej to na pewno nie jest. - skrzywił się. - Dwanaście lat już z partnerami u was handlujemy. I zazwyczaj źle nie bywało, chyba, że natrafiło się w Isger na patrole samych Chelian, ale ostatnimi laty... - zmełł przekleństwo pod nosem. - Są wsie, gdzie już u wejścia dzieciaki w nas kamieniami rzucają, albo biegają za nami i śpiewają tę przeklętą piosnkę "o włochatych stopach dzwoniących kajdanami...".

Więcej niziołki nie za bardzo chciały powiedzieć, bo i coraz więcej zwracało się ku nim twarzy.

Ruszyli do następnego przybytku, ciesząc się silnymi podmuchami zimnego wiatru schodzącego z gór. Faktycznie, część osady, do której trafili prezentowała się gorzej. Po drogach spływały strumienie wylewanych przez ludzi i zakłady ścieków, które jednak ze względu na gorącą pogodę szybko wsiąkały w suchą piaszczystą ziemię, tworząc fantazyjne pieniste wzory.

Darvan percepcja d20+4vs 15= 24 sukces
Hjalmar percepcja d20+4 vs 15= 9 porażka
Apolyon percepcja d20+1 vs 15 = 10 porażka
Yann percepcja d20 = 8 porażka

Że są obserwowani Darvan zrozumiał dopiero pod sam koniec, gdy już praktycznie dotarli do "Szczura". Tłumy przelewające się o tej porze przez ulice osady były idealną zasłoną dla każdego, kto chciałby ich śledzić, jednak mimo to udało mu się trzy razy wychwycić z tłuszczy niepozorną twarz. Dziewczyna miała może z piętnaście lat, czarne, krótko przycięte włosy, bystre oczy i umorusaną sadzą twarz. Zdecydowanie im się przyglądała i szła za nimi spod "Kontynentalnego". Problem w tym, że stracił ją z oczu w tłumie kłębiącym się za nimi. Być może nadal gdzieś tam była.

Tymczasem ich oczom ukazały się sławne robotnicze baraki i duże iglaste drzewo znaczące środek ich skupiska. Problem w tym, że centralny barak, ten który w domyśle zawierał w sobie sławny przybytek sztuk kulinarnych był w połowie zwęglony i zapadnięty. Nie przeszkodziło to jednak najwyraźniej miejscowym, dzięki dobrej pogodzie mogli bowiem rozstawić to co zostało z kuchni i same stoły pod chmurką. Mimo lekkiego zapachu spalenizny bawiono się i jedzono więc w najlepsze. Ale nie było to jedyną rozrywką, w kącie wykopano głęboki na jakiś metr kolisty dół, w którym dwóch spoconych mężczyzn ścierało się w pojedynku boksersko-zapaśniczym wśród gromkich braw, gwizdów i wymienianych w zakładach sum.

**Kerm** · 16-02-2022, 18:35

Po wyjściu z Zajazdu Darvan zdjął zielony płaszczyk i schował go do plecaka. Godło może można i było zakryć, ale parę osób w jednakowych wdziankach za bardzo rzucało się w oczy. Nawet jeśli mało kto wiedział o tym, że powstaje nowa jednostka, to zawsze jednakowo ubrane osoby kojarzyły się z jakimiś oddziałami, a w rozmowach z "mundurowymi" ludzie i nieludzie zazwyczaj bywali ostrożniejsi w wypowiedziach.

Kłębiący się na ulicach tłum sprzyjał nie tylko potencjalnym kieszonkowcom, ale i tym, którzy chcieli się w tym tłumie ukryć.
Z tego też powodu Darvan dość późno zorientował się, że ktoś ich śledzi. Czyli, mówiąc innymi słowami, mają tak zwanego ogona. Czy to ich stroje wywołały takie zainteresowanie, czy była tego jakaś inna przyczyna, tego nie wiedział. No i musiał przez jakiś czas pozostać w niepewności, bowiem dziewczyna zniknęła mu z oczu.
Był jednak pewien, że prędzej czy później znowu ją zobaczy...

- Jakaś małolata przyszła tu za nami - powiedział do kompanów. - Jak ją zobaczę, to spróbujemy ją złapać... Może zastawimy pułapkę. A teraz... zobaczmy, czym poczęstują nas w "Szczurze". Ilość gości sugeruje, że jedzenie nie jest tu najgorsze.

Aro · 17-02-2022, 11:24

- Oho! Oho, ho, ho.

Hjalmarowi aż się oczy zaświeciły, gdy dotarli do "Szczura" i ich oczom ukazał się kolisty dół z zapaśnikami. O, to była rozrywka, która wpasowywała się w jego gusta i aż strzelił palcami, rozciągając mięśnie, jakby szykując się do startu w zawodach. Słowa Darvana zatrzymały go jednak i zmarszczyły ulfeńskie czoło.

- A może po prostu któryś z nas się jej spodobał - rzucił lekkim tonem, ale aż rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu podlotka. - Ale lepiej miejmy oczy dookoła głowy, bo może sprowadzi kolegów.

Po stwierdzeniu oczywistego, Hjalmar ruszył w stronę dołu i tłumu widzów. Przez długą chwilę oglądał jedynie zmagania bokserów, pogwizdując i klaszcząc od czasu do czasu. Gdy walka skończyła się i wygrane z zakładów zaczęły krążyć po widowni, odezwał się w końcu donośnie.

- Któryś skory stanąć na pięści z Ulfenem?

09-02-2022, 04:50	#12
Aro Reputacja: 1	"Kontynentalny" prezentował się dosyć zacnie, zwłaszcza jak na hjalmarowe standardy, których wyżyny stanowił lokal pozbawiony tak zwanych "zakazanych mord". Skald z namaszczeniem godnym lepszych dzieł sztuki obejrzał ryciny cheliańskich krajobrazów, na dłużej zatrzymując się na magicznej wyspie. Nigdy nie miał przyjemności zobaczenia opery "Lorelei", acz zasłyszał nie jedną i nie dwie recenzje na jej temat. Cheliax, mimo parszywej reputacji i jeszcze parszywszych tradycji, nie można było odmówić kunsztu artystycznego. Szczodry gest Darvana skwitował szerokim uśmiechem i klepnął Yanna po plecach, wskazując stół. Chłopak pasował do nich jak pięść do nosa i widać był tego świadom, ale poczucie kamraterii zobowiązywało i skald nie skomentował. Zerknął też w stronę niziołków zacinających w kości, upatrując w nich najlepsze źródło informacji spomiędzy obecnych na tą chwilę w "Kontynentalnym". Tudzież miła kelnerka pewnie słyszała swoje, ale Hjalmar zostawił wywiad z nią na nieco później, gdy już pojedzą i popiją. - Co racja, to racja - mruknął na słowa Darvana, wywracając zielony płaszcz tak, by wyszyty symbol zniknął między połami. Ulfen kolejne słowa skierował w kierunku Yanna. - A poza tym, to żaden ze mnie pan. "Hjalmar" w zupełności starczy. Hjalmar wyciągnął się na krześle i przeciągnął, mrucząc pod nosem jakąś sobie tylko znaną melodię i lustrując po raz kolejny pomieszczenie. Znowu zawiesił spojrzenie na niziołkach-hazardzistach. Nachylił się w ich stronę. - Panowie halflingi - zagaił z uśmiechem - nie szukacie może nowych towarzyszy do gry? Zawsze to milej pograć i wypić w towarzystwie.

09-02-2022, 21:45	#13
Arvelus Reputacja: 1	Przez spojrzenie Apolyona mignęła troska gdy Yann skłamał o jedzeniu wcześniej. Znał te zagrywki. Rzucane na szybko gdy się zorientowało, że jednak nie starczy kasy. Bez czasu aby wymyślić coś wiarygodnego. - Apolyon. Albo Frey, bo krócej. Nie “pan”. Jesteśmy tu towarzyszami - upomniał Yanna ciepło, a potem, gdy Dervan zwrócił uwagę na płaszcz przytaknął i ukrył naszywkę. - W porządku Yann… opowiedz mi o sobie. Nie trafiłeś do nas przypadkiem… chyba, że to mi rekruter nakłamał na temat tego czym jesteśmy - uśmiechnął się popijając piwa i rozglądając, robiąc w głowie listę rzeczy które słyszał o tej dziurze w której wylądowali i poszukując spojrzeniem kogoś kto mógłby być chętny opowiedzieć mu jak to wygląda z perspektywy lokalsów. Jakimś ładnie rzuconym testem wiedzy lokalnej, czy wiedzy historii, albo perswazji jak się ktoś znajdzie chciałbym dowiedzieć się więcej o tym jak to tu wygląda. Co może oznaczać “chellanizacja młodzieży”, czy to sprawa ekonomiczna, czy może wzory naśladowania są chelliańskie, czy może było tu biednie i głodno póki Chellax się nie zainteresowało… Ogólnie chcę się rozeznać w tutejszej polityce, skoro mamy zadanie polityczne =]

11-02-2022, 11:46	#15
Aro Reputacja: 1	- Toż samo można powiedzieć o dzikusie z północy - Hjalmar skwitował słowa najstarszego halflinga wzruszeniem ramion. Skald zaszurał krzesłem, bezceremonialnie przysiadając się do niziołków, z ciekawością w oczach oglądając grę w Molasy, której zasady okazały się być dla niego równie nieodgadnione, co niektóre filozoficzne zagwozdki. Hjalmar siedział więc cicho, z przekrzywioną głową obejmując jedynie rolę widza, kiwając czerepem od czasu do czasu, gdy wychwycił regułę zainspirowaną innymi, bardziej znanymi mu grami w kośćmi. Koniec końców jednak, gra w Molasy miała pozostać dlań tajemnicą obleczoną w enigmę. - To aż tak tutaj nieciekawie dla nieludzi? - Zagaił, przezornie w niższych decybelach. - Cheliański rasizm wkrada się w okolicę i przemawia do ludzi? Czy to zwykły chleb powszedni może? Hjalmar może i nie był aż tak biegły w lokalnej polityce, zarówno zewnętrznej jak i wewnętrznej, i drobne szczegóły skomplikowanej historii tej części Golarionu umykały mu, ale swój rozum miał. Poza tym, nie płacono mu za to i nic nie stało na przeszkodzie, by całość uprościć do biało-czarnego "Cheliax złe, Isger dobre". Zerknął przezornie i tak nonszalancko, jak tylko potrafił po gościach "Kontynentalnego", jednym uchem tylko uchem wyłapując rozmowę towarzyszy.

13-02-2022, 10:33	#16
Kerm Administrator Reputacja: 1	Dawne czasy, dawne obyczaje... piękne, przynajmniej w ustach tych, co o nich opowiadali. Istniał ponoć zwyczaj, że w najkrótszą noc roku, przy ogniskach odbywały się zabawy i konkursy, a nieco dalej od ognisk, w cieniu drzew i krzewów, igraszki w parach mieszanych... Piękne czasy... Ale były też czasy, gdy w niektórych miejscach takich jak on palono, ku uciesze gawiedzi. Do tych czasów Darvan raczej by nie powrócił. - Też słyszałem - powiedział, niezbyt głośno - że wiele obyczajów poszło w zapomnienie. A dokładniej - ostały się jedynie w opowieściach. - Kto wie, może to też przejaw tej całej chelianizacji - dodał jeszcze ciszej. Upił łyk piwa, równocześnie zastanawiając się, czy powrót do obyczaju swobodnego chędożenia w jedną noc zmieniłby cokolwiek. Jak by nie było, w obecnych czasach wielu było takich, co nie zważając na obyczaje zaciągnęliby dziewkę w krzaki. Ale były też i inne obyczaje, które, być może, zainteresowałyby młodych i skierowały myśli w inną stronę niż chlanie piwa czy wina i pusta gadanina. Ostatnio edytowane przez Kerm : 13-02-2022 o 10:36.

13-02-2022, 11:44	#17
Arvelus Reputacja: 1	Apolyon nie był zadowolony z tego co poskładał sobie do kupy. Na razie sytuacja nie wyglądała różowo. Nie było wroga którego mogli wykrwawić, nie było dziewicy w wieży smoka którą można by uratować… Chelliax odwaliło kawał skutecznej roboty powoli rozkradając Isger jak przysłowiową wolno gotowaną żabę. Dziad na zewnątrz miał rację. Lud bez swoje kultury jest łatwy do kontrolowania. Aby się zawezwać i powstać za swój kraj potrzeba czuć się częścią kraju i społeczności. Obrzędy religijne są dobrym spoiwem dla czegoś takiego. Może w tym kierunku należałoby pójść z tym powstrzymywaniem chellianizacji? Apolyon nie wiedział. Na razie. Trzeba się rozeznać dogłębniej, a to dopiero pierwszy przystanek na drodze do zrozumienia lokalnej sytuacji. Jakby okazało się to zbyt trudne, bądź wręcz niemożliwe… to po prostu byłby zawiedziony, bo mimo wszystko rekruter odwalił dobrą robotę i Apolyon chciał pomóc swojemu narodowi. Zobaczy się. Już teraz na liście są jeszcze dwa punkty do zwiedzenia, a po drodze pewnie pojawią się nowe. No i Hjalmar z Darvanem może też przyniosą jakieś informacje.

07-02-2022, 21:25	#11
Kerm Administrator Reputacja: 1	Rada w radę ustalili... no i po kilkunastu minutach znaleźli się w sali głównej Zajazdu Kontynentalnego. Wyglądało tu całkiem nieźle. Zaklinacz bywał co prawda w lepszych lokalach - ale niezbyt często. Zdecydowanie częściej zdarzało mu się jadać w gospodach czy zajazdach, które Zajazdowi nie dorastały do pięt. - Nie mam nic przeciwko temu, by tu bywać częściej - powiedział, niezbyt głośno, do kompanów. - Ale uważam - dodał, nieco ciszej - że jeśli chcemy usłyszeć coś ciekawego, to nie powinniśmy się pokazywać w tych pięknych zielonych płaszczykach. W obecności przedstawicieli władz ludzie mogą się krępować - dodał tytułem wyjaśnienia. - Na początek piwo dla całej czwórki - powiedział, kładąc na stół kilka srebrnych monet. - A potem... - Pojrzał na kelnerkę. - Co nam pani poleci? Cztery takie porcje poproszę. Wyglądało na to, że Yann ma nie tylko połatane gacie, ale i pustą sakiewkę, na to ostatnie nie zamierzał zwracać uwagi. - Jeszcze jestem przy forsie - oznajmił kompanom. - Potraktujcie to jako spotkanie zapoznawcze. Ja stawiam.

10-02-2022, 23:02	#14
Tadeus Reputacja: 1	Darvan - 12 sztuk srebra Widać było, że zupełnie zaskoczony Yann początkowo chciał oponować, ale skoro hojna oferta Darvana skierowana była do całej trójki... - Dobry z was kompan, Darvanie. - rzucił tylko, z wdzięcznością kosztując zimnego lekkiego piwa, które im sprawnie podano. - Obym był w stanie wam to jakoś spłacić. Przyjacielski gest Hjalmara równie nie pozostał bez efektu i widać było, że młody chłop wyraźnie poczuł się pewniej w nowej grupie. Do tego niewiele później na ich stole pojawiły się cztery talerze, niestety tylko częściowo wypełnione jedzeniem. Niewielkie porcje równoważył jednak smak, wąskie paski marynowanej pieczonej wieprzowiny podane na zasmażanych burakach z ziołami faktycznie nie były daniem, który spotykałoby się w Isger, ale smakowały naprawdę nieźle. W tym samym czasie Hjalmar starał się nawiązać kontakt z siedzącymi nieopodal niziołkami. Na jego nawoływanie odpowiedziały mu tylko podejrzliwie łypnięcia pięciu par halflińskich oczu. - Patrzajta tego długiego, jaki z niego zagajacz - rzucił rudy malec do reszty kompanów, wywołując u nich krzywe, złośliwe uśmiechy. Hjalmar diplomacy d20+7 vs 10 = 23 sukces - Daj spokój, Willi - zganił go najstarszy z nich. - Toż grzecznie pyta, a i dobrze mu ze ślepi patrzy. Zerknął zaciekawiony na skalda. - Ale z partnerami w Molasy gramy, na trzy ręce i bez trójek, pewnikiem i tak nie pojmiecie, bo to tak nasza ludowa gra... Do tego przemyślcie, czy chcecie się do nieludzi dosiadać, różnie tu bywa... - wskazał zebranych na sali, praktycznie wyłącznie ludzi. Hjalmar intelligence d20+1= 9 Cóż, Hjalmar, mimo że w życiu w niejedną już grał grę, tej faktycznie nie kojarzył. Nim ich zagadał, obserwował trochę, jak to robią i wydawało mu się, że rozpoznaje trochę inspiracji z innych gier, które znał. Jednak całość faktycznie wydawała się wyjątkowa skomplikowana jak na rozgrywkę z kośćmi i była spora szansa, że niziołki by go bezlitośnie ograły, gdyby stanął z nimi w szranki. A najwyraźniej grały na pieniądze. Gdy skald nawiązywał nowe przyjaźnie, przywoływacz analizował sytuację, w której się znaleźli. Apolyon knowledge local d20+9= 24 Cóż, nie dość, że Apolyon pochodził z Isger, więc znał codzienność życia w tym podległym państwie, to jeszcze jego umysł wyjątkowo dobrze analizował i zapamiętywał najróżniejsze fakty. Dzięki swoje wiedzy i przenikliwości miał kilka pomysłów, o co mogło w całej rzeczy chodzić, nawet jeśli niezbyt dobrze znał akurat ten konkretny region, w którym się znaleźli. Poczuł jak jego eidolon, spojona z nim międzywymiarowa istota okrywająca go niczym płaszcz wysłała mu pełen zadowolenia impuls. Z jakiegoś powodu lubiła, gdy jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Cheliax, potężne niegdyś Imperium rządzące w dawnych czasach niemal całym kontynentem, nadal obejmowało znaczne tereny i posiadało szereg przynoszących doskonałe dochody kolonii i zależnych miast. Isger na tym tle nie prezentował się specjalnie okazale, wiele z jego najcenniejszych zasobów zostało już wyeksploatowanych. Do tego imperium przyzwyczaiło się, że podległe mu państwo było raczej potulne i bierne, toteż sama "okupacja" nie była specjalnie odczuwalna. To prawda, Cheliax posiadało potężne garnizony w każdym krańcu Isger, które mogły zostać użyte do dość skutecznej pacyfikacji ludności, prawdą było też, że nakładało na ludność i rządzących bardzo uciążliwe daniny, jak również częstokroć żądano dostarczania znacznych ilości isgerskich obywateli do cheliańskich armii i korpusów robotniczych, czasem też wybitni i niepokorni obywatele po prostu znikali w dziwnych okolicznościach... Ale ostatecznie codzienne życie w tym biednym, podległym państwie wydawało się dość normalne. I to właśnie było w tym wszystkim najbardziej podstępne, kraj z każdym rokiem tracił swoich najzdolniejszych obywateli, handel i przemysł podupadały, surowce były na wyczerpaniu, a ludziom żyło się coraz gorzej. Isger wyniszczane było po cichu i dla wielu niezauważalnie, przekształcając się w bierny, niekłopotliwy dla okupanta twór. I było tam jeszcze coś, kultura i religia, ale to akurat dość dobrze zobrazował hałas, który niemal jak na zawołanie rozległ się na zewnątrz. Dzięki upałom i związanym z tym uchylonym okiennicom i drzwiom widzieli i słyszeli to dość dobrze. - Luuuudzie!!! Ludzie, opamiętajcie się!!!- darł się na zewnątrz posiwiały zgarbiony dziad w starych zielonych szatach. - Nadchodzi tydzień Solinias, święto naszego pana Erastila! Winniśmy czcić dar słońca i przyrody w pełnym rozkwicie! Cóż stało się z tym miastem, które jeszcze za czasów waszych ojców całe usłane było świątecznym kwieciem?! Gdzie Zielone Panny i Złocisty Róg?! Czy w waszej pysze stawiacie się ponad bogi?! A może światło przyćmił wam mrok z Zachodu?! - Zaaaamknij się, dziadu! - rozbrzmiało w odpowiedzi na ulicy. Cóż, Apolyon studiował wystarczająco historii, by wiedzieć, że państwo pozbawione własnej tożsamości, tradycji i wiary znacznie łatwiej było skłócić i kontrolować. Ale o dziwo i Yann miał w tym temacie coś do powiedzenia. Po posiłku wydawał się znacznie żywszy, co mogło oznaczać, że wcześniej nie jadł może nawet kilka dni. - Wiem, o czym ten człek mówi. U nas w wiosce było podobnie. Niegdyś obchodziło się wszystkie święte dni, czciło wszystkie bogi i miejscowe duchy, święci mężowie kilka razy w roku zachodzili w nasze strony, by uczyć o przeszłości, bogach i świecie. A potem było ich mniej i mniej... - zasępił się. - Ludzie pozapominali, z czasem nawet drobne zwyczaje przestało się czcić.

15-02-2022, 20:09	#18
Tadeus Reputacja: 1	Rudy niziołek rozejrzał się po gościach karczmy i nachylił do skalda. - No, lepiej to na pewno nie jest. - skrzywił się. - Dwanaście lat już z partnerami u was handlujemy. I zazwyczaj źle nie bywało, chyba, że natrafiło się w Isger na patrole samych Chelian, ale ostatnimi laty... - zmełł przekleństwo pod nosem. - Są wsie, gdzie już u wejścia dzieciaki w nas kamieniami rzucają, albo biegają za nami i śpiewają tę przeklętą piosnkę "o włochatych stopach dzwoniących kajdanami...". Więcej niziołki nie za bardzo chciały powiedzieć, bo i coraz więcej zwracało się ku nim twarzy. Ruszyli do następnego przybytku, ciesząc się silnymi podmuchami zimnego wiatru schodzącego z gór. Faktycznie, część osady, do której trafili prezentowała się gorzej. Po drogach spływały strumienie wylewanych przez ludzi i zakłady ścieków, które jednak ze względu na gorącą pogodę szybko wsiąkały w suchą piaszczystą ziemię, tworząc fantazyjne pieniste wzory. Darvan percepcja d20+4vs 15= 24 sukces Hjalmar percepcja d20+4 vs 15= 9 porażka Apolyon percepcja d20+1 vs 15 = 10 porażka Yann percepcja d20 = 8 porażka Że są obserwowani Darvan zrozumiał dopiero pod sam koniec, gdy już praktycznie dotarli do "Szczura". Tłumy przelewające się o tej porze przez ulice osady były idealną zasłoną dla każdego, kto chciałby ich śledzić, jednak mimo to udało mu się trzy razy wychwycić z tłuszczy niepozorną twarz. Dziewczyna miała może z piętnaście lat, czarne, krótko przycięte włosy, bystre oczy i umorusaną sadzą twarz. Zdecydowanie im się przyglądała i szła za nimi spod "Kontynentalnego". Problem w tym, że stracił ją z oczu w tłumie kłębiącym się za nimi. Być może nadal gdzieś tam była. Tymczasem ich oczom ukazały się sławne robotnicze baraki i duże iglaste drzewo znaczące środek ich skupiska. Problem w tym, że centralny barak, ten który w domyśle zawierał w sobie sławny przybytek sztuk kulinarnych był w połowie zwęglony i zapadnięty. Nie przeszkodziło to jednak najwyraźniej miejscowym, dzięki dobrej pogodzie mogli bowiem rozstawić to co zostało z kuchni i same stoły pod chmurką. Mimo lekkiego zapachu spalenizny bawiono się i jedzono więc w najlepsze. Ale nie było to jedyną rozrywką, w kącie wykopano głęboki na jakiś metr kolisty dół, w którym dwóch spoconych mężczyzn ścierało się w pojedynku boksersko-zapaśniczym wśród gromkich braw, gwizdów i wymienianych w zakładach sum.

16-02-2022, 18:35	#19
Kerm Administrator Reputacja: 1	Po wyjściu z Zajazdu Darvan zdjął zielony płaszczyk i schował go do plecaka. Godło może można i było zakryć, ale parę osób w jednakowych wdziankach za bardzo rzucało się w oczy. Nawet jeśli mało kto wiedział o tym, że powstaje nowa jednostka, to zawsze jednakowo ubrane osoby kojarzyły się z jakimiś oddziałami, a w rozmowach z "mundurowymi" ludzie i nieludzie zazwyczaj bywali ostrożniejsi w wypowiedziach. Kłębiący się na ulicach tłum sprzyjał nie tylko potencjalnym kieszonkowcom, ale i tym, którzy chcieli się w tym tłumie ukryć. Z tego też powodu Darvan dość późno zorientował się, że ktoś ich śledzi. Czyli, mówiąc innymi słowami, mają tak zwanego ogona. Czy to ich stroje wywołały takie zainteresowanie, czy była tego jakaś inna przyczyna, tego nie wiedział. No i musiał przez jakiś czas pozostać w niepewności, bowiem dziewczyna zniknęła mu z oczu. Był jednak pewien, że prędzej czy później znowu ją zobaczy... - Jakaś małolata przyszła tu za nami - powiedział do kompanów. - Jak ją zobaczę, to spróbujemy ją złapać... Może zastawimy pułapkę. A teraz... zobaczmy, czym poczęstują nas w "Szczurze". Ilość gości sugeruje, że jedzenie nie jest tu najgorsze.

17-02-2022, 11:24	#20
Aro Reputacja: 1	- Oho! Oho, ho, ho. Hjalmarowi aż się oczy zaświeciły, gdy dotarli do "Szczura" i ich oczom ukazał się kolisty dół z zapaśnikami. O, to była rozrywka, która wpasowywała się w jego gusta i aż strzelił palcami, rozciągając mięśnie, jakby szykując się do startu w zawodach. Słowa Darvana zatrzymały go jednak i zmarszczyły ulfeńskie czoło. - A może po prostu któryś z nas się jej spodobał - rzucił lekkim tonem, ale aż rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu podlotka. - Ale lepiej miejmy oczy dookoła głowy, bo może sprowadzi kolegów. Po stwierdzeniu oczywistego, Hjalmar ruszył w stronę dołu i tłumu widzów. Przez długą chwilę oglądał jedynie zmagania bokserów, pogwizdując i klaszcząc od czasu do czasu. Gdy walka skończyła się i wygrane z zakładów zaczęły krążyć po widowni, odezwał się w końcu donośnie. - Któryś skory stanąć na pięści z Ulfenem?