- Trzeba przyznać paniczyku, że odszczeknąć się umiesz. Obyś równie dobrze radził sobie na polu walki, bo wyciągać z kłopotów cię nie zamierzam - odwarknął krasnolud - o moje umiejętności może być spokojny, ubiłem więcej potworów niż ty w życiu zjadłeś kotletów - dodał wyraźnie rozbawiony swoim tekstem, który uznał za przedni żart.

- Panowie, panowie… ależ proszę. Takie rzeczy w kulturalnym towarzystwie. Tsk – Fia skwitowała rozgrywającą się przed nią scenę z przejaskrawionym rozczarowaniem, które sugerowało, że cały ten rasowo zabarwiony spektakl nie był dla niej pozbawiona odrobiny humoru.
- Roaldzie, każdy z Was posiada odpowiednie zastosowania. Podejmowana czynność winna być dopasowana do używanego n… do podejmującej się jej osoby. Cukiernik nie miesza polewy cążkami, a cieśla nie używa do wbijania gwoździ czekoladowego młotka. Przynajmniej nie więcej niż raz – dodała ciemnowłosa, jakby sama zdziwiona naturą wykreowanego porównania.
- Ty jesteś zaprawiony w boju, a Raif… z tego co czuję miał okazję posiąść nieco wiedzy tajemnej. Będziecie się dobrze uzupełniać. – Przytaknęła. W równej mierze im, co sobie samej.

- A te trzydzieści sztuk platyny… to dość pokaźna suma za tak błahe zadanie, ale cóż począć? Zapewne w najbliższym czasie nie znajdę nikogo innego, kto byłby skłonny się go podjąć, więc jestem zdana na łaskę losu. Bądź waszą. Niniejszym przyjmuję Twoje warunki, Roaldzie. – Gog przyuważył, że mimo teatrzyku z pod znaku „O ja biedna! O ja pokrzywdzona!” ich nowa pracodawczyni nie targowała się ani chwili. A to znaczyło, że – z racji towarzystwa – zapewne spodziewała się podbicia stawki. Ba, pewnie sama zaniżyła ją wcześniej, żeby ta powróciła do kwoty wyjściowej. Natomiast na słowa kapturnika dziewczyna zareagowała sarkastyczną permisywnością.
- Ale wrodzonym wdziękiem nie dorastają Ci do pięt, drogi panie. A jeżeli chodzi o obecnych lokatorów budynku, to decyzja leży w gestii grupy. Z pewnością istot, z jakimi się zetkniecie, nie można uznać za myślące - nie w naszym rozumieniu tego słowa. A nawet jeśli, to nie będą one przedstawicielami ras rozumnych, ergo z prawnego punktu widzenia macie pełną swobodę działania. Co przypomina mi o pewnej istotnej kwestii… - Odpięła od szarfy niewielki pęczek kluczy.

- Burmistrz pożegnał się z nimi niechętnie, ale w innym wypadku rozstałby się z piastowanym stanowiskiem. Twe dwa – wskazała na większe, ozdobnie grawerowane kawałki metalu - są od głównych wrót. Pozostałe otwierają poboczne izby i wejście do piwnic. Oczywiście jest jeszcze sprawa strażników. Zwykle na warcie stoi przynajmniej jeden. Ale jeśli pokażecie mu to, nie powinien stwarzać problemów. – Na rozłożonym notatniku wylądował niewielki srebrny okrąg z królewskim herbem. - Jeżeli jednak okaż się, że jestem w błędzie… to macie moje przyzwolenie, by nałożyć chłopcu nieco rozumu do głowy. Z umiarem, rzecz jasna. – Słowo „umiar” Fia zaopatrzyła w werbalny odpowiednik podkreślenia i trzech wykrzykników. Zdawało się być zaadresowane głównie do dwójki brodaczy, ale podszywała je przede wszystkim niechęcią do papierkowej roboty, a nie lęk o niewinne istnienia.

- A drobiazgi, jakie znajdziecie w środku, bądź które znikną w wyniku lepkości czyichś palców, obchodzą mnie tyle co zeszłoroczny festiwal Śródzimy. Chcę tę książkę. Nie dbam o faramuszki. Ani o to, co pomyśli sobie spaślak ze złotym łańcuchem czy kółko gospodyń wiejskich – mruknęła, zniesmaczona przedłożonym przez wyobraźnię obrazem.
- Dalsze pytania? Wątpliwości? Wyznania miłości? – Jowialny uśmiech jej różanych warg otwarcie szydził z tej ostatniej koncepcji. A szkoda.

- Ha! - mruknął z zadowolenia krasnolud, gdy usłyszał, że paniusia bez dyskusji zgodziła się na jego propozycję podniesienia wynagrodzenia. Po chwili jednak zaczął się zastanawiać, że to może wcale nie jest taki dobry prognostyk przed misją, jak mu się w pierwszej chwili wydawało. Skoro kobieta tak łatwo szastała obiecywaną nagrodą to możliwe, że wcale nie miała zamiaru jej wypłacić, albo co gorsza zakłada, że z tej misji nie wrócimy...
Z rozmyślań na temat niebezpieczeństw misji i obiecanego wynagrodzenia wyrwał Roalda Gog. Ślinił się do tej nadmiernie wyrośniętej wzwyż i zdecydowanie za chudej, ludzkiej kobiety, jakby była tego warta. Gdyby była krasnoludem to co innego! Roald zapewne też stanąłby w konkury. Ale kobieta - człowiek? Nie... To było zbyt perwersyjne. Żeby czasem nie zwymiotować, dopiero co zjedzonym mięsem i napitkiem, krasnolud przypomniał sobie swój ideał kobiecego piękna. Zmrużył oczy i po chwili w wyobraźni przywołał najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek ujrzał (z wyłączeniem stosu złotych monet, rzecz jasna).

Tak... Swego czasu wzdychał do niej chyba każdy znajomy Roalda...

Chwilę zamyślenia krasnoluda wykorzystał jego pobratymca, szybko zgarniając klucze, które położyła na stole ich pracodawczyni. W pierwszej chwili miał zaprotestować, ale... w sumie to tylko mógł je zgubić. Nie ważne przecież kto ma klucz tylko kto jest przy otwieraniu zamka. A tego Roald nie zamierzał przegapić.

- Zgadzam się z kolegą, ruszajmy - odezwał się do towarzyszy, dopijając resztkę piwa, która została na dnie jego kufla.

- Kusząca propozycja. Naprawdę. Jestem pewna, że znajdę nań czas powiedzmy… ad calendas lantanas? – odparła dziewczyna na propozycję Goga. Raif, który jako jedyny w grupie znał znaczenie użytego przez pracodawczynię terminu, jakoś stłumił swój uśmiech. „Na kalendy lantańskie” Czyli nigdy. Użyta gra słów sugerowała, że oprócz wyśrubowanego poczucia humoru panna Sunat posiadała także dość wysokie wykształcenie. A chociaż takowe mogła w zasadzie zawdzięczać dworskim tutorom, to w połączeniu z jej ogólnym nastawieniem, poziomem wiedzy tajemnej i delikatnym akcentem zdradzało ono raczej dalekowschodnie pochodzenie. Jednak owe spostrzeżenie otwierało drogę kolejnym zagwozdkom, bo niby w jaki sposób osoba pochodząca z Narfell, Thay czy może nawet z Mulhorandu wyrobiła sobie wystarczająco społecznego pchnięcia, aby służyć jako oficjalna reprezentantka Cormyrskiej monarchii? A do tego w tak młodym wieku? Ale co do piastowania przez nią owego stanowiska nie mogło być właściwie wątpliwości – przynajmniej, jeżeli zawierzyć jej szatom, insygniom i oficjalnej pieczęci, która kilka chwil temu wylądowała na stole.

- W takim razie wszystko ustalone. Wasz entuzjazm, Panowie, jest godny uznania. Nie pozwólcie mi się zatrzymywać – skwitowała kruczowłosa, ucinając dalsze dywagacje w zarodku. Jej przymilna maska dyplomacji wytrwała aż do momentu, gdy za ostatnim z najemników zamknęły się karczemne drzwi. Potem zainteresowanie całkiem opuściło lica niewiasty. Jego miejsce zajęła urzędnicza rutyna. Kultywując tę ostatnią, Fia schowała użyte pomoce naukowe, a zaraz potem wyjęła inny kajecik i odhaczyła w nim garść bliżej niesprecyzowanych podpunktów. Następnie dokończyła swój trunek, wstała od stołu dosuwając krzesło i ruszyła w stronę schodów prowadzących na górę. Po drodze minęła krawędź karczemnego wodopoju, na której to umieściła parę złotych monet. Gest szczodrości niemalże zaowocował mimowolnym samookaleczeniem karczmarza – mężczyzna, mimo swoich imponujących gabarytów, praktycznie zgiął się w pół, o niecały centymetr mijając głową kant blatu.

Kiedy panna Sunat pokonała mniej więcej połowę stopni - dzięki czemu nie mogły dosięgnąć jej już spojrzenia stałych bywalców - jej oblicze zaczęło tracić na ostrości. W połowie drogi do pokoju rozmyło się całkowicie, a gdy ujęła klamkę, zdobiły je już pierwsze drobiny karmazynu.
- Książka jest w drodze – wyznała ciemności, zatrzaskując zasuwę.
- Wiem. Obserwowałam Twoje zabaweczki, gdy opuszczały karczmę – odparł wzgardliwie mrok. - Dwie amoralne karykatury krasnoludzkiej natury i jeden mlecznowłosy dandys, którego pewnie skrócą o głowę, jeśli nie doliczą się pojedynczego miedziaka. Nie mogłaś znaleźć kogoś, kto nie byłby, nie wiem, chodzącym zlepkiem ordynarnej chciwości? – Sylwetka stojąca przy oknie nerwowo zabębniła paznokciami o parapet. Jej dezaprobata była namacalna.
- Siostrzyczko, czy wyczuwam w Twoim głosie troskę? – odnotowała Fia.
- Ktoś, kto nie zna Cię tak dobrze jak ja, mógłby pomyśleć, że lękasz się o biednego pana Raifa. Czyżby przypadł Ci do gustu? – dopytała, zabarwiając wypowiadane słowa tym jakże specyficznym rodzajem dokuczliwości zarezerwowanym wyłącznie dla rodzeństwa.
- P-po prostu nie chcę, żeby te dwie ozdoby ogrodowe za bardzo się rozbestwiły! To zwróciłoby na nas niepotrzebną uwagę – natychmiast, choć bez zbędnej wiarygodności, wyłgała ciemność.
- Na pewno? Bo wiesz, to nie problem, zawsze mogę was poznać. Zainteresowanie chłopcami w Twoim wieku jest czymś zupełnie norma…
- Mam dokładnie tyle lat, co ty, czerwona szantrapo! A teraz przestań pleść bzdury i powiedz mi, jaką sumę powinnam odliczyć – skontrowała kobieca postać, nieudolnie próbując ukryć żar swojego zażenowania pod płachtą pragmatyzmu. Ten ostatni, podobnie jak wbijanie subtelnych werbalnych szpileczek, zdecydowanie był domeną kruczowłosej. Fia wiedziała jednak, kiedy wypada odpuścić, toteż profilaktycznie wyrecytowała przeprosinową formułkę. Ta zdołała nieco udobruchać rozjuszoną siostrę, a kilka chwil później obie dziewczyny w pełni oddawały się już dalszemu snuciu planów.

Roald przyglądał się lafiryndzie (bo jak niby nazwać kobietę, która w obecności innych mężczyzn, obiecuje ledwo co poznanemu krasnoludowi, jakieś igraszki) wchodzącej po schodach, aż do momentu gdy zniknęła w mroku korytarza. Przez moment chciał nawet za nią pójść. Ale uznał, że w sumie nie ma to sensu. Zapewne poszła do wynajętego wcześniej pokoju zebrać swoje babskie klamoty. Nic ciekawego. Tymczasem trzeba było przymierzyć się do wykonania przyjętego przed chwilą zlecenia. Dalsze użeranie się z białowłosym młokosem nie miało sensu, skoro mieli tworzyć drużynę, a za to panienka zgodziła się przecież dopłacić ekstra.
- Sztama Raif - powiedział wyciągając łapę do magika, z lekko wymuszonym uśmiechem - musiałem sprawdzić z jakiej gliny jesteś zrobiony. Prawdziwy maminsynek by się zaraz popłakał, a ty potrafiłeś się odgryźć. Jeszcze będą z ciebie ludzie - dodał, waląc go drugą ręką po plecach, w przyjacielskim geście.

Gdy wyszli z karczmy Gog od razu zaczął gadać. I nie byłoby w tym nic złego gdyby nie to, że zaklepał sobie pierwszeństwo do "ruchania" ich pracodawczyni. Gość ewidentnie myślał fiutem. A to nie wróżyło niczego dobrego. Pozostawało liczyć na trzeźwość umysłu Raifa. Wprawdzie on też łypał na dziewczynę jak na łakomy kąsek, no ale nie był tak ordynarnie bezpośredni jak Gog. A po za tym przynajmniej pasowali do siebie wzrostem.
- Uważaj Gog - zwrócił się do drugiego krasnoluda - nie wiem co z takich igraszek może powstać, ale skoro są półelfy czy półorki, to niby czemu nie miałoby być półkrasnoluda? Jeszcze ją zapłodnisz, a potem będziesz łożył na smarkacza.

Na propozycję rozpytania w okolicznych przybytkach, co do zleconej misji, Roald odrzekł:
- Ja popytam w straży miejskiej. Nie mam w tym zakresie większych oporów.