Neverwinter, znane również jako Miasto Zręcznych Dłoni i Klejnot Północy, było tętniącym życiem, kulturalnym i wielorasowym miastem-państwem w północno-zachodnim Faerunie. Wielu uważało je za najbardziej kosmopolityczne i cywilizowane w całej krainie. Znane ze swoich rzemieślników i ogrodników, miejskich lamp z wielobarwnego szkła, precyzyjnych zegarów wodnych, wykwintnej biżuterii oraz wspaniałych ogrodów zapewniało kolorowe, ciepłe zimy, a lata bogate w świeże owoce i niezapomniane wrażenia estetyczne.

To właśnie tutaj, w karczmie o dość wyrazistej nazwie "Flaszka i Miecz" w centrum Neverwinter postanowił spotkać się z wami wasz druh i przyjaciel Gundren Rockseeker. Przyjęliście jego zaproszenie w związku ze zleceniem, jakie dla was miał. Warunki zadania nie były skomplikowane - Rockseeker zakupił wóz pełen aprowizacji oraz sprzętu i potrzebował obstawy, by przewieźć te dobra do niewielkiego miasteczka leżącego przy trakcie prowadzącym do Triboaru. Za dwudniową podróż w tę i z powrotem mieliście dostać po dziesięć sztuk złota na głowę, co było zaskakująco wysoką kwotą jak za tak proste zlecenie. O reszcie mieliście dowiedzieć się na spotkaniu.

W różnych odstępach czasu pojawialiście się w karczmie, a gdy tylko wspomnieliście przy szynku o spotkaniu z Rockseekerem, niemłoda ale całkiem dobrze zakonserwowana przez czas barmanka Tara prowadziła was do wynajętego przez kupca stolika. Wcześniej postawiła też przed każdym z was duży kufel piwa bądź czegokolwiek innego, co życzyliście sobie do picia.
- Na koszt pana Gundrena - powiedziała z uśmiechem. - Proszę usiąść przy zarezerwowanym stoliku, wasz przyjaciel powinien zaraz się zjawić.

Wnętrze gospody przypominało inne tego typu przybytki. Wczesne godziny wieczorne ściągnęły masę gości pragnących wypić, zjeść lub po prostu dobrze spędzić czas w zaufanym gronie. Ze schodów prowadzących na piętro całą główną salę obserwowało dwóch dobrze zbudowanych mężczyzn o twarzach morderców, zdających się być ochroną tego miejsca. Przy pasach mieli okute pałki, a na palcach obu wielgaśnych dłoni kastety, których widok z pewnością skutecznie ostudziłby zapał każdego chętnego na bitkę chłopa.

Gundren nie kazał na siebie długo czekać. Kilka minut po tym, gdy ostatnie z was zasiadło przy stoliku, do gospody wszedł krępy, dobrze ubrany krasnolud o krótkiej, zadbanej brodzie. Już od progu uśmiechał się do was szczerze, ciesząc się, że was widzi. Towarzyszył mu wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w sile wieku, odziany w dopasowany do jego atletycznej sylwetki pancerz. Przy pasie nosił długi miecz i sztylet a na spływającej z barków szkarłatnej pelerynie dostrzegliście stylizowaną złotą koronę - symbol Przymierza Władców. To był Sildar Hallwinter, wojownik i ochroniarz Gundrena.

- Witajcie, witajcie przyjaciele! – powiedział ciepło z uśmiechem na ustach. Podszedł do każdego z was i poklepał po plecach. Sildar był nieco bardziej zdystansowany i pozdrowił was jedynie uniesieniem ręki. - Bardzo się cieszę, że wszyscy przyjęliście moją ofertę. Mam przeczucie, że będziemy w stanie dokonać wielu dobrych rzeczy. Mamy wiele do omówienia. Tara niedługo przyniesie nam przekąski.

- Moi przyjaciele, jak wiecie, firma 'Rockseeker i Bracia' rozpoczyna prywatne przedsięwzięcie w Phandalin, ale ze względu na lokalne niedobory musimy sprowadzać z Neverwinter własne zapasy. Mamy wóz. Mamy ładunek. Potrzebujemy tylko, abyście zapewnili bezpieczną dostawę do tamtejszej placówki handlowej zwanej „Składem Barthena”. Dzisiaj dostaniecie po cztery złote monety zaliczki, resztę odbierzecie po dostarczeniu towaru. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem i się spiszecie, będę miał dla was dodatkową pracę, tam, na miejscu. Ale o tym porozmawiamy już w Phandalin.

- Musicie się przygotować na to, że podróż nie będzie spokojną wycieczką - odezwał się Sildar. - Krążą pogłoski o bandytach na Szlaku Triboarskim. Kilka wozów handlowych nie dotarło tam, dokąd zmierzały. Inni nie mieli problemu z podróżą, ale lepiej, żebyście byli przygotowani na najgorsze.

– Dokładnie - wtrącił Gundren. - Ale my mamy plan: Sildar i ja wyruszymy jeszcze dziś wieczorem pod osłoną nocy, aby zabezpieczyć nasze zakwaterowanie w Phandalin. Mamy pewne sprawy do załatwienia na miejscu i lepiej, żebyśmy udali się tam jak najszybciej. Acha, jeszcze jedna sprawa...

Krasnolud rozejrzał się po okolicznych stołach, sprawdzając, czy nikt was nie obserwuje. Gdy upewnił się, że każdy wokół zajęty jest własnymi sprawami, sięgnął do torby przewieszonej przez ramię i wyciągnął z niej dziwne, kwadratowe, drewniane pudełko wielkości dwóch dłoni. Jakość wykonania robiła wrażenie - okręgi umieszczone na każdej ze ścian zrobione były z najwyższą starannością, tak samo jak inne zdobienia. Najciekawsze w pudełku było to, że nie posiadało żadnego widocznego zamka, którym można byłoby je otworzyć.

- Zaopiekujcie się tym cacuszkiem do momentu, aż zobaczymy się jutro wieczorem w Phandalin. To dla mnie wyjątkowa rzecz i ufam, że dowieziecie ją do miasteczka w jednym kawałku. Jak pewnie zauważyliście, pudełko nie ma zamka, gdyż otwiera się je specjalną sekwencją ruchów okręgów, które są umieszczone na każdej ścianie. Sekwencję znam tylko ja, dlatego nie próbujcie się do tego dobierać, przyjaciele, bo i tak nie dacie rady. - Zarechotał wesoło a jego ręka znów powędrowała do torby z której wyciągnął pięć małych mieszków. Rozdał je każdemu z was. - Cztery złote monety, reszta jutro w miasteczku, gdy dostarczycie towar. Macie jakieś pytania?

Breton był atletycznie zbudowanym młodzieńcem o blaknących, jasnoniebieskich oczach, wygolonych bokach i krotkiej, rozwichrzonej czuprynie. Wyglądu dopełniał młodzieńczy zarost - krótka, poprzetykana połaciami skóry, broda. Do gospody przybył z całym rynsztunkiem - w kolczudze, z halabartą i tarczą ze znakiem straży którejś z pobliskich osad. Wizerunku dopełniał plecak podróżny z dopiętymi doń toporami.

Złożywszy swój dobytek w zasięgu ręki, zasiadł przy stole i delektował się podanym napojem. A wraz z przybywaniem kolejnych osób zagajał rozmowę.
- Cze, Breton jestem. Będzemy mieli razem robotę, nie? To co umiesz, bić się czy z czarami kombinujesz? - Od razu dało się dostrzec, że z młodzieńca jest swój chłop.

Mlodzian przywitał się z Gundrenem "na miśka", a Sildarowi skinął głową z szacunkiem i powagą. Na wieść o podróży w oczach młodzieńca pojawiło się zainteresowanie.
- Co to za zadanie na miejscu, i gdzie się zatrzymamy? Opowiadaj stary druchu! - zwrócił się do krasnoluda młodzian, chociaż od razu było widać, ze druhami nie są.

Na widok pudełka w oczach młodzieńca pojawily się iskierki. Uwielbiał łamigłówki.
- Mogę? - nie czekajac na pozwolenie chwycił pudełko i zaczął bawić się okręgami ustawiając je w różnych kombinacjach.
Po kilku nieudanych próbach odłożyl pudełko na stół umożliwiając obejrzenie go innym.
- Co w nim jest? Czy jest magiczne? I dlaczego je nam oddajesz, nie byłoby bezpiecznej zabrać je ze sobą? - Breton nie hamował się z pytaniami. Wiedział, ze krasnolud ma do niego cierpliwość, jak do syna.
- Jeśli nie ma chętnych to zaopiekuję się nim w podróży - rzekł na zakonczenie i zamilkł w oczekiwaniu na odpowiedzi Gundrena.

Zasada była prosta: jeśli do Haydena zwracał się z prośbą o pomoc przyjaciel, to nie było możliwości, żeby mu odmówił. W tenże sposób dowiedział się od kupca o planowanej podróży do Phandalin, a szczegóły miał poznać w gospodzie “Flaszka i Miecz”. Nie był zbytnim zwolennikiem karczm w Nevewinter (pewnie dlatego, że na początku nowicjatu przez przypadek dostał w jednej z nich butelką w głowę, po czym została mu spora blizna), ale skoro Gundren wybrał takie miejsce, to nie zamierzał się wymigiwać.

Na spotkanie przyszedł punktualnie, odziany jak przystało na sługę Helma. Pod stalowoszarym tabardem okrywającym korpus półelfa na którym wyszyto Nieśpiące Oko znajdował się dobrej jakości, wypolerowany na błysk łuskowy pancerz. Z barków spływał ciemnoczerwony płaszcz z kapturem, na nogach miał dopasowane, skórzane spodnie i czarne buty pod kolano.

Uzbrojenie stanowił długi miecz oraz sztylet przy pasie a o tym, iż służy Helmowi dodatkowo zdradzał symbol Obserwatora umieszczony na okrągłej, okutej drewnianej tarczy oraz wisiorek z tym samym emblematem spływający luźno z szyi. Był wysoki, trzymał się prosto i można było wyczuć w jego krokach nieco wojskowy dryl.

Nie zabrał ze sobą hełmu z nosalem, więc od razu można było zauważyć, że jest przystojnym młodzieńcem o pewnym spojrzeniu orzechowych oczu i zadbanej fryzurze. Nad lewą brwią znajdowała się niewielka blizna, której dorobił się w trakcie treningu w Sanktuarium a kwadratową szczękę znaczył dwudniowy zarost. Jego rasę zdradzały delikatnie szpiczaste uszy, które zwykle starał się zamaskować włosami.

Zaprowadzony przez służącą do stolika zasiadł z nieznanymi mu mężczyznami i skinął im głową.
- Nazywam się Hayden i jak już zapewne zdążyliście zauważyć, służę Helmowi - powiedział głębokim głosem odkładając tarczę pod ścianę. - Miło mi was poznać, wygląda na to, że przez jakiś czas będziemy skazani na swoje towarzystwo.

- Robię i mieczem i czarami - odparł z lekkim uśmiechem Bretonowi.

Piwa przyniesionego przez Tarę nie tknął, bo nie przepadał za tym trunkiem. Zdecydowanie bardziej pasowało mu wino, które barmanka szybko mu doniosła. Podziękował i upił nieco, a niedługo później Gundren i Sildar pojawili się w gospodzie.

Kupiec szybko przedstawił im, jak wygląda sytuacja i co mają zrobić w zamian za dziesięć złotych monet. Większość zaliczki i tak chciał oddać Sanktuarium, zostawiając sobie jedynie tyle, by starczyło na przeżycie w Phandalin.

- Co konkretnie będziemy eskortować? Co będzie na wozie? - Zapytał krasnoluda. - No bo albo płacisz nam dziesięć złotych monet dlatego, że nas lubisz i znasz, albo towar jest wyjątkowo wartościowy i spodziewasz się jakichś problemów. Lub jedno i drugie.

Wziął kolejny płytki łyk wina i słuchał odpowiedzi Gundrena. Na słowa Sildara pokiwał głową.
- Wiadomo, na szlakach nie jest bezpiecznie, weźmiemy pod uwagę twoje słowa, Sildarze. Helm da, a dojedziemy do Phandalin bez żadnych problemów. Lub w jego imię ukażę tych, którzy staną nam na drodze. Moglibyście przy okazji opowiedzieć coś o miasteczku? Mamy spodziewać się tam jakichś problemów, czy jest raczej bezpiecznie?

Dziwne, drewniane pudełko zaintrygowało kapłana. W środku musiało być coś naprawdę ważnego, skoro Gundren postanowił im je pozostawić, podczas gdy sam wybierał się jeszcze tego wieczoru w podróż do miasteczka. Widząc, jak Breton dorwał się do drewnianej szkatułki kręcąc okręgami tylko uśmiechnął się pod nosem. Potem przejął przedmiot i zważył go w dłoni, oddając po kilku sekundach kolejnemu chętnemu, który chciał je sprawdzić.

- Oczywiście zajmiemy się tym pudełkiem. Masz moje słowo, że nikt nie będzie próbował się do niego dostać. Zwłaszcza siłą. - Przejechał wzrokiem po nowych kompanach. - Jednak dość dziwne, że powierzasz nam swój wyjątkowy przedmiot akurat dzień przed wyjazdem do Phandalin, ale zapewne masz swoje powody. Dobrze byłoby, gdybyś mógł się nimi z nami podzielić. Chyba, że po prostu wolisz, żebyśmy my to ze sobą zabrali.

Zamilkł, skupiając się na winie. Postanowił dać szanse towarzyszom na zadanie własnych pytań.

Skamos Dis mimo swego nieco nietypowego wyglądu nie był diabłem z piekła rodem. Jego rodzinnym miastem była Athkala, gdzie Skamos żył sobie spokojnie, w gronie rodziny i przyjaciół, ciesząc się sympatią w pewnych kręgach... i zdecydowanym brakiem sympatii w innych, obejmujących przede wszystkim posiadaczy młodych żon i pięknych córek.

* * *

Do opuszczenia rodzinnych stron skłoniły go nie tylko ponure spojrzenia tych co uważali, że młode i przystojne diablę marzy tylko o tym, by przyprawić im rogi. Obawy tych wszystkich mężów (tudzież ojców czy braci) były bardzo często bezpodstawne...
Spragniony przygód Skamos ruszył w daleki świat, a dokładniej do Neverwinter, a było to niemal dwa lata temu. Młode (stosunkowo) diablę, z dobrej rodziny, bez większych problemów zaaklimatyzowało się w kręgach 'złotej młodzieży', co nie oznaczało, iż poznał tylko blaski Klejnotu Północy. Z cieniami również się się stykał.

* * *

Skamos był wysokim mężczyzną, którego nawet w ciemnościach nocy trudno by było uznać za człowieka. Nie tylko z powodu rzucających się w oczy rogów. Cera i oczy również nie były ludzkie. No ale taki niekiedy był los tych, w których dalecy przodkowie zawarli pakt z jednym z władców Piekieł.
Czy plusy przewyższały minusy? Skamos w to nie wnikał. Po prostu uznał, że lepiej pogodzić się z losem... i czerpać korzyści z tego, czego zmienić nie mógł.

Przodkowie tieflinga zawierali, jak się okazało, pakty nie tylko z władcami piekieł. A może nie był to pakt, tylko namiętny romans? W dzisiejszych czasach nikt nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, bowiem świadkowie od wieków spoczywali w grobach, ale jedno nie ulegało wątpliwości - w żyłach Skamosa płynęła smocza magia.

Jak przystało na osobę z wyższych sfer Skamos przyodziany był w szykowny strój, który niezbyt pasował do podrzędnej knajpy. Broni w zasadzie nie nosił, bo wiszący u pasa sztylet trudno było uznać za prawdziwą broń.
No i, w przeciwieństwie do 'zwykłych' magów, nie posiadał księgi zaklęć.

- Poproszę o wino - zwrócił się do Tary, a potem ruszył w stronę stolika, by przywitać się z pozostałymi.
Zajął miejsce.

- Skamos Dis - przedstawił się. - Znam kilka zaklęć - dodał, nie zamierzając wdawać się w szczegóły.

Gundrena nie wypytywał o szczegóły dodatkowej pracy w Phandalin. Wiedział, że gdyby krasnolud chciał się z nimi dzielić wiedzą, to by to już zrobił.

- Wóz, my i kto jeszcze? Tylko woźnica? - spytał, by uściślić szczegóły pierwszej części przedsięwzięcia.

Neverwinter. Miasto rozpusty i smrodu. Cywilizacja. Kerpi nie do końca rozumiał przywiązanie niektórych do tego cuchnącego ściekami i potem miejsca, ale nie dało się ukryć, że było to tętniące życiem centrum północy. Nawet Srebrne Marchie nie mogły się równać pod względem możliwości i szans jakie to skupisko ludzi i całej masy innych mniej, lub bardziej egzotycznych istot oferowało przyjezdnym.
Kerpi dostawał już wcześniej podobne listy od krasnoluda, toteż nie był zdziwiony, ani lakoniczną treścią, ani miejscem spotkania. Starał się być punktualnie, zdawał sobie sprawę bowiem, że tu, w Neverwinter punktualność jest cechą wskazaną.

Na wejściu pozdrowił Tarę, która uśmiechnęła się i poprowadziła go do stolika, gdzie siedziało kilku mężczyzn. Cóż, nie był najbardziej punktualnym, ale był przed Gundrenem, więc nie było najgorzej.
- Kerpi Wiwar - przedstawił się dosiadając się do stolika. Był wysoki, choć nie tak wysoki jak półdrow, dobrze zbudowany, choć przy dwóch wykidajłach na schodach wyglądał dość mizernie. Jego ruchy za to były pewne i delikatne, pełne iście elfiej gracji. Na próżno jednak było szukać ostrzejszego kształtu uszu, których nie zasłaniały wygolone boki, ani miękkiej, gładkiej skóry, czy wielkich, migdałowych oczu elfa. Kerpi był człowiekiem z krwi i kości, pewnie około trzydziestki. Bujne popielate włosy upięte miał w kucyk opadający na plecy. Niebieskie oczy bacznie lustrowały towarzyszy gdy pocierał gęstą, popielatą brodę w zamyśleniu.
- Bić, czy czarami kombinować? - powtórzył za zapewne mniej rozgarniętym Bretonem. - Cóż, preferuję oręż, jeśli dialog zawiedzie - odpowiedział wskazując na szablę przy boku. W karczmie było ciepło, toteż szybko pozbył się swojego ciepłego płaszcza w kolorze sinozielonym podszytym od wewnątrz futrem, zapewne wilczym. Pod nim skrywał prostą zbroję skórzaną narzuconą na zwykłą lnianą koszulę.
- Jestem przepatrywaczem, zajmowałem się w przeszłości przeprowadzaniem naszego wspólnego znajomego Rockseekera i jego dobytku na drogach pomiędzy Neverwinter a Srebrnymi Marchiami. - powiedział rozsiadając się wygodniej i zerując podane piwo.
- Płaci więcej, ale wylewność listu nie odbiega od poprzednich jakie od niego dostawałem. - odpowiedział Płomykowi. - Cóż, trzeba będzie poczekać na piwodawcę i dowiedzieć się szczegółów. -
Podniósł kufel do góry, jednak zamiast zawołać, skrzywił głowę i wyrzucił z siebie
- Ph'gotha geb n'gha!
- Jeszcze jedno Taro! - podniósł głowę i zawołał pewniej.
- Wybaczcie, kapłani zdiagnozowali syndrom touretta. - uśmiechnął się.

Niedługo później pojawił się on. Gundren Rockseeker, wraz z osobistym ochroniarzem i mogli przejść do sedna. I dobrze. Kerpi odliczał czas, kiedy będzie mógł w końcu ruszyć na szlak.
Wiadomości okazały się jednak zgoła inne, niż zwykle. W zasadzie jedyne co było takie jak zwykle, to list, zlecenie i karczma. Cała reszta była bardzo niezwykła. Na tyle, że Kerpi ostrożnie przyglądał się obu mężczyznom w poszukiwaniu ukrytych intencji. Nie odezwał się jednak pozwalając innym przejąć inicjatywę. Sama zabawka była intrygująca, toteż z chęcią przyjrzał się jej z bliska.
- Athg, k'yarnak throd shogg nnnnog ep... - mruknął obracając kostkę w rękach, zanim przekazał ją kolejnej osobie. Mieszek z pieniędzmi przyjął chowając do kieszeni pod pancerzem. Nic nie działało tak motywująco na człowieka jak danie zabawki i powiedzenie, że nie można się nią bawić. Wiwar domyślał się dlaczego dostają ten tajemniczy przedmiot. Jeśli cokolwiek stanie się staremu krasnoludowi, albo im, nikt nie dostanie kostki i sposobu jej otwarcia. A to oznaczało, że sekretny wyjazd nocny Rockseekera był niebezpieczny. I ich wyjazd również stał się właśnie diabelsko bardziej niebezpieczny.
- Nog h'fm'latgh h'hafh'drn... - mruknął wzdrygając się.

Dodatkowy grosz na pewno się przyda, choć Kerpi nie miał w zwyczaju wydawać na głupoty.

- Nie ma znaczenia co przewozimy. Mamy dojechać w jednym kawałku do Phandalin. Znajomość ładunku nie zmieni nic. Możemy przyjąć, że przewozimy samego Lorda Nashera Alagondara, jeśli to wam w czymkolwiek pomoże. - Cóż, pytania może i były tendencyjne, ale w gruncie rzeczy ciekawość była cechą wspólną dla wszystkich ras przemierzających swój żywot w Krainach.

W skupieniu przysłuchiwał się słowom Gundrena i Sildara. Krasnolud wszystko sobie już wcześniej obmyślił, co wcale Haydena nie zdziwiło, a cała wyprawa - pomijając banitów, których mogli spotkać na szlaku - zapowiadała się na spokojną. A przynajmniej miał taką nadzieję. Ciekaw był, co Gundren ma jeszcze w zanadrzu, ale skoro mieli się o tym dowiedzieć dopiero w Phandalin, to też nie zamierzał go o to natarczywie dopytywać.

Domyślał się tylko, że kupiec zapewne miał zamiar otworzyć na miejscu kolejny ze swoich interesów, ale po co mieliby mu być potrzebni w Phandalin po dowiezieniu zapasów, to już miał pokazać czas.

- Niech Nieśpiące Oczy Helma czuwają nad wami a jego błogosławieństwo towarzyszy wam w całej waszej drodze. Do zobaczenia w Phandalin, przyjaciele. - Pożegnał się z nimi, gdy zdecydowali się opuścić gospodę i wyruszyć w podróż.

Gdy obaj wyszli, Hayden upił kolejny łyk wina i spojrzał na kompanów.
- Nie wiem, czy tylko ja mam to przeczucie, ale skoro Gundren zostawił nam tę swoją osobliwą kostkę, to może mimo wszystko mógł się czegoś obawiać w drodze do Phandalin? No chyba, że wy widzicie to inaczej?

Porozmawiał trochę z nowymi towarzyszami, a dopiwszy wino wstał od stolika, zbierając się do wyjścia.
- Muszę udać się na wieczorne nabożeństwo do Sanktuarium, no i zabrać wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy na podróż. Wrócę za jakieś dwie świece. Skoro Gundren wynajął nam pokoje, nie ma sensu, żebym zostawał na noc w świątyni. Do zobaczenia, towarzysze.

Na miejscu zdał relację z rozmowy z krasnoludem prałatowi, który dodatkowo zlecił mu zadanie przyjrzenia się dokładniej Phandalin i okolicom w związku z natężeniem przestępczości w tamtych rejonach, na co Hayden oczywiście przystał. Po spotkaniu udał się na ostatni tego dnia wieczorny ceremoniał poświęcony Wielkiemu Strażnikowi, po czym zabrał wszystkie najważniejsze rzeczy, które mogły przydać się w podróży i ruszył z powrotem do “Flaszki i Miecza”.

Mimo iż kilku kompanów siedziało jeszcze przy stoliku, pozdrowił ich tylko gestem dłoni i uśmiechem, a następnie odebrał od Tary klucz do swego pokoju. Nie zamierzał siedzieć długo w noc ani tym bardziej się upijać. Alkohol tępił zmysły i sprawiał, że ciało stawało się słabsze a wola podatniejsza na jego zakusy, dlatego jako kapłan Helma wystrzegał się go od początku swojej posługi.

Zostawił swoje rzeczy w pokoju, zszedł jeszcze na dół po kubeł zimnej wody i wrócił na górę. Obmył się dokładnie i zmówił modlitwę o szczęśliwą podróż do Helma.

- Panie mój, proszę cię o błogosławieństwo na podróż, w którą udaję się wraz z towarzyszami moimi, abyśmy w czasie tej podróży cieszyli się zdrowiem duszy i ciała i szczęśliwie powrócili do domu. Odwracaj od nas nieszczęście, ratuj w niebezpieczeństwach. Strzeż nas, prowadź, ochraniaj.

Po uproszeniu potrzebnych łask sprawdził stan swego ekwipunku i przygotował wszystko tak, by z rana jak najszybciej się wyszykować do podróży. Zastanawiając się, co czeka go poza murami Neverwinter położył się do łóżka, gdzie - po ciężkim dniu - zasnął w kilka minut.