[DnD] Lochy i potwory: Wyprawa I - Strona 14

Bielon · 06-09-2010, 11:33

I tym razem moc wartkim strumieniem, powodowana wolą kapłana, pomknęła ku wyznaczonemu jej celowi. Moc, która w jednej chwili więcej wlała życia w ciało tropiciela, niż cały ten odpoczynek i posiłek razem wzięte. juz po chwili czuł się na tyle silnie by usiąść. Po kolejnych kilku pacierzach wstał wyraźnie czując przypływ nowych mocy. Czuł, że podoła trudom dalszej wędrówki.

O ile nie będzie ona wiodła przez kolejne pole bitwy...

Farałon · 06-09-2010, 17:18

Zbroję zostawił była zbędna. Zaopatrzy się w coś kiedy wyjdzie z tego lochu. Zabrał tylko kołczan, łuk i trochę jedzenia. Przez chwilę myślał nad zabraniem lutni barda i wsadzeniem jej w jakąś gablotkę. Jednak uznał, że niech zostanie przy właścicielu.

-Nie mam zamiaru dalej się tu katować. Wynośmy się jak najprędzej - Rzucił szybko i zaczął kuśtykać w stronę łódki.

Olian · 06-09-2010, 18:19

Nydian uradowany tym, że Hextor go nie opuścił, podziękował mu w myślach za pomoc, ale także błagał o wybaczenie - to przecież nie dopuszczalne, że w jego pobliżu jest paladyn... i nadal chodzi po tym świecie.

Gdy zakończył modły, wstał leniwie i podążył za Vallanem do łodzi. Nie sądził jednak, że szybko się stąd wydostaną... To miejsce na pewno ma jeszcze wiele tajemnic i nierozwiązanych spraw, które jakby na złość całej trzyosobowej drużynie, wypłyną podczas gdy oni będą szukać wyjścia... ale w głowie kapłana nie narodził się inny pomysł niżeli powrót na powierzchnię, aby poczuć na sobie ciepło słońca... którego elf tak bardzo nie lubił.

Gettor · 06-09-2010, 23:17

- To chyba jedyna słuszna droga teraz. - paladyn przytaknął Vallanowi. - Ale powinniśmy pierw tych dwóch jakoś... no nie wiem... przynajmniej pomodlić się nad ich duszami...

Ronir przyklęknął przy zmarłych Draholcie i Corvusie, polecając ich obu Pelorowi - zapewniał swego boga, że byli to mężowie odważni i walczący w słusznej sprawie i... to w sumie tyle.
Tak naprawdę nie wiedział co należy czynić w takich sytuacjach... Ustawił tylko ciała wojownika i barda w bardziej godnych pozycjach i odszedł, zaraz za Nydianem i Vallenem.

- Musimy być czujni. - powiedział siadając na przodzie łodzi. - To... coś, co nas próbowało zaatakować ostatnio jak wysiadaliśmy z łodzi, może spróbować raz jeszcze.

Ronir zamierzał zastąpić Corvusa w ciągnięciu łodzi na drugi brzeg - jednak położył miecz i tarczę obok siebie, żeby mógł w razie czego łatwo po nie sięgnąć.

Bielon · 08-09-2010, 22:04

Do łodzi wsiedli jednogłośnie. Mieli serdecznie dość tego brzegu podziemnej rzeki i marzyli o tym by wrócić na światło dnia. By dotrzeć do portalu. Wpierw jednak należało pokonać podziemną rzekę. Modląc się o to, by nie spotkać tego, co w niej żyło i niemal zaatakowało ich łódź wcześniej. Wczoraj? Nie byli by w stanie powiedzieć, jak upływał w lochach czas. Może minął dzień? Może dni kilka? Jedno było pewne. Marzył im się już powrót. Lochy i ich skarby mogły poczekać. Musiały…

„Szczurki” dały im w kość…

Weszli na łódź w milczeniu. Wnet Ronir siadł na dziobie, w miejscu niedawno zajmowanym przez Corvusa, i zajął się wybieraniem liny. Vallan, cudem ocalony, stał na środku łodzi z napiętym łukiem gotów do strzału a Nydian podnosił w górę łuczywo, by w ogóle byli w stanie cokolwiek widzieć. Stał najbliżej rufy. Nie było więc nic w tym dziwnego, że właśnie on dostrzegł pierwszy garb, który naraz wyrósł na wodnym śladzie płynącej łodzi. Nie osiągnęli nawet połowy odległości rzeki a już ich śladem „coś” podążało. „Coś” co najwidoczniej starało się odległość dzielącą je od łodzi zmniejszyć. I co kryło się pod wodą piętrząc jedynie falę nad swoim skrytym w czarnej wodzie cielskiem.

Mogli uciec, lub walczyć. O ile rzecz jasna udało by im się uciec, co zważywszy na dzielącą ich od brzegu odległość, pewnym być nie mogło. „Coś” najwidoczniej chciało mieć pewność, że nie uciekną, bo jeszcze przyspieszyło. Będąc z każdą chwilą coraz to bliżej…

.

Gettor · 08-09-2010, 22:31

Nerwowo patrząc to na piętrzącą się falę, to na brzeg to którego zmierzali, Ronir nie miał zamiaru ryzykować.
Wolał nie sprawdzać co się stanie, gdy "coś" ich dogoni, więc zaczął ze zdwojoną siłą ciągnąć linę.

- Strzelajcie, kurwa! - krzyknął do towarzyszy. Miał nadzieję, że trafią... albo że uda im się uciec. Którekolwiek z tych rozwiązań w pełni go usatysfakcjonuje.

_______________________
Ronir: k20 = 16

Farałon · 09-09-2010, 08:15

"Nie! Tego za wiele! Ledwo wróciłem z tamtej strony, a już jakiś podwodny skurwiel chce mnie pożreć!? Nie! Kurwa, nie!"

Nie był przerażony, był wściekły. Coś lub ktoś najwyraźniej nie chciał by wyszli cało z tego lochu. Jednak Vallan nie miał zamiaru tu zostać na ani minutę dłużej.

Wystrzelił! Najcelniej jak potrafił. Nie patrząc na efekt chwycił za kolejną strzałę i napiął łuk, czekając aż bestia się wynurzy.

- Mieczem go, kurwa mieczem! - Darł się do paladyna. Było pewne, że miecz szybciej niż strzały zrobią ze stwora sushi.

_______________________~*~________________________ ______

k20 = 17

Olian · 09-09-2010, 15:29

Tego się obawiałem - powiedział elf, wpatrując się w wyrastające cielsko stwora. Prawie całą swoją siłę poświęcił w poprzedniej walce, dlatego ta może skończyć się zupełnie inaczej.

Trzymając pochodnię nie wiedział czy powinien oświetlać drogę, czy raczej atakować... teraz jednak nie było czasu na zbyt długie zastanawianie się co robić.

Żagiew położył tak, aby ogień nie dosięgnął łodzi, ale też aby nie dotknął wody... było to ryzykowne posunięcie, gdyż jedno mocniejsze szarpniecie, a łuczywo wyląduje w wodzie albo w środku... łodzi.

No ale stało się. Elf szybko wyciągnął kuszę i bełt równocześnie. W tym samym tempie nałożył pocisk i strzelił.

___________________________________
k20 = 20

Bielon · 10-09-2010, 20:56

To był trudny wybór. Rzucić się do ucieczki przed tym czymś, co orało grzbietem fale płynąc śladem łodzi czy też może zwolnić i walczyć. Walczyć czy uciec?

Przede wszystkim jednak co zrobić, by żyć?

Ronir wybrał ucieczkę. Paladyn przed samym sobą w myślach zaklinał się, że tylko taki wybór jest słuszny, że by żyć muszą sięgnąć brzegu bo to coś, co sunęło zbliżając się pod ciemną tonią w kierunku ich łodzi, która w kontraście z tą bestią która już raz wychynęła z czeluści wydawała się być łupinką, jeśli ich dopadnie, to ich wyłuska ze zbroi, z pancerzy, skórzni i drewnianych klepek łodzi. I zeżre. Na surowo. Bez cienia zmiłowania. Musieli mu umknąć. Musieli…

Kolczasty grzebień rozorał wodę a na powierzchni poza grzbietem płynącej pod wodą bestii pokazał się i ogon wężowym ruchem pchający bestię naprzód. Ogon i grzbiet dłuższe trzykrotnie od łodzi! Ronir szarpał linę ze wszystkich sił modląc się by Pan ich ocalił. Nydian z napiętą kuszą modlił się o to samo. Do innego Pana.

- Strzelajcie, kurwa! - krzyknął Ronir do towarzyszy. Miał nadzieję, że trafią... albo że uda im się uciec. Choć wnet skontatował, że samo trafienie w takie monstrum może nic nie dać. „Może zwolni?” pomyślał zdzierając sobie skórę z dłoni gwałtownymi pociągnięciami liny, która napięta była do granic możliwości.”Musi wytrzymać! Musi, bo jak pęknie…!” nawet w najczarniejszych myślach wolał nie wyobrażać sobie tego co się wówczas stanie. Szarpał linę jak oszalały a jego kompani z łukiem i kuszą gotowymi do strzału obserwowali rosnące wybrzuszenie na tafli wody…

I naraz bestia rozorała wodę gwałtownym szarpnięciem wyrzucając cielsko do przodu. Ujrzeli jej ogromne szczęki, którymi była by w stanie zmiażdżyć ich łódź, kły wielkie jak sztylety i szponiaste łapy z błonami, których pazury były ostre i …

Strzelili bez chwili wahania, biorąc poprawkę na kołyszącą się łódź, skok i malejącą odległość. Pięć kroków, cztery, trzy…

Bestia ryknęła straszliwie, po czym z rozpryskiem wpadła w wodę w chwili, kiedy strzała i bełt wgryzły się w miękkie ciało jej pyska. Fontanna wody buchnęła na wszystkie strony mocząc strzelców, którzy nie czekając powtórnie wystrzelili. Łódź oddalała się od miotającej się w wodzie bestii. Czym prędzej, byle do brzegu.

Dźwięk ryjącej dnem o żwir łodzi był dla nich niczym najsłodsza serenada. Wyskoczyli z łodzi jak oparzeni wciąż słysząc ryki rannej bestii, która nadal miotała się w wodzie. Oni jednak w trzech susach znaleźli się na brzegu. Mokrzy, przerażeni i wyczerpani.

Ale żywi…

.

Gettor · 12-09-2010, 00:12

Wyskoczył natychmiast na brzeg, chwytając jednocześnie swój miecz i tarczę, co by ich nie zostawiać na łodzi.

- Udało nam się! - zakrzyknął z radością. - Pelor nam sprzyja nawet w tak ciemnym i mrocznym miejscu! Nie wiem jak wy, ale ja chcę czym prędzej znów ujrzeć światło dzienne.

I ruszył w drogę powrotną, uprzednio zapaliwszy swoją pochodnię. Jednak nie tracił czujności. Prawda, byli tu już i wybili wszystko po drodze do nogi. Ale czort wie, czy jakieś nowe cholerstwa się nie pokażą... znikąd.

__________________________
Ronir: k20 = 11

06-09-2010, 11:33	#131
Bielon Reputacja: 1	I tym razem moc wartkim strumieniem, powodowana wolą kapłana, pomknęła ku wyznaczonemu jej celowi. Moc, która w jednej chwili więcej wlała życia w ciało tropiciela, niż cały ten odpoczynek i posiłek razem wzięte. juz po chwili czuł się na tyle silnie by usiąść. Po kolejnych kilku pacierzach wstał wyraźnie czując przypływ nowych mocy. Czuł, że podoła trudom dalszej wędrówki. O ile nie będzie ona wiodła przez kolejne pole bitwy...

06-09-2010, 17:18	#132
Farałon Reputacja: 1	Zbroję zostawił była zbędna. Zaopatrzy się w coś kiedy wyjdzie z tego lochu. Zabrał tylko kołczan, łuk i trochę jedzenia. Przez chwilę myślał nad zabraniem lutni barda i wsadzeniem jej w jakąś gablotkę. Jednak uznał, że niech zostanie przy właścicielu. -Nie mam zamiaru dalej się tu katować. Wynośmy się jak najprędzej - Rzucił szybko i zaczął kuśtykać w stronę łódki.

06-09-2010, 18:19	#133
Olian Reputacja: 1	Nydian uradowany tym, że Hextor go nie opuścił, podziękował mu w myślach za pomoc, ale także błagał o wybaczenie - to przecież nie dopuszczalne, że w jego pobliżu jest paladyn... i nadal chodzi po tym świecie. Gdy zakończył modły, wstał leniwie i podążył za Vallanem do łodzi. Nie sądził jednak, że szybko się stąd wydostaną... To miejsce na pewno ma jeszcze wiele tajemnic i nierozwiązanych spraw, które jakby na złość całej trzyosobowej drużynie, wypłyną podczas gdy oni będą szukać wyjścia... ale w głowie kapłana nie narodził się inny pomysł niżeli powrót na powierzchnię, aby poczuć na sobie ciepło słońca... którego elf tak bardzo nie lubił.

06-09-2010, 23:17	#134
Gettor Reputacja: 1	- To chyba jedyna słuszna droga teraz. - paladyn przytaknął Vallanowi. - Ale powinniśmy pierw tych dwóch jakoś... no nie wiem... przynajmniej pomodlić się nad ich duszami... Ronir przyklęknął przy zmarłych Draholcie i Corvusie, polecając ich obu Pelorowi - zapewniał swego boga, że byli to mężowie odważni i walczący w słusznej sprawie i... to w sumie tyle. Tak naprawdę nie wiedział co należy czynić w takich sytuacjach... Ustawił tylko ciała wojownika i barda w bardziej godnych pozycjach i odszedł, zaraz za Nydianem i Vallenem. - Musimy być czujni. - powiedział siadając na przodzie łodzi. - To... coś, co nas próbowało zaatakować ostatnio jak wysiadaliśmy z łodzi, może spróbować raz jeszcze. Ronir zamierzał zastąpić Corvusa w ciągnięciu łodzi na drugi brzeg - jednak położył miecz i tarczę obok siebie, żeby mógł w razie czego łatwo po nie sięgnąć.

08-09-2010, 22:04	#135
Bielon Reputacja: 1	Do łodzi wsiedli jednogłośnie. Mieli serdecznie dość tego brzegu podziemnej rzeki i marzyli o tym by wrócić na światło dnia. By dotrzeć do portalu. Wpierw jednak należało pokonać podziemną rzekę. Modląc się o to, by nie spotkać tego, co w niej żyło i niemal zaatakowało ich łódź wcześniej. Wczoraj? Nie byli by w stanie powiedzieć, jak upływał w lochach czas. Może minął dzień? Może dni kilka? Jedno było pewne. Marzył im się już powrót. Lochy i ich skarby mogły poczekać. Musiały… „Szczurki” dały im w kość… Weszli na łódź w milczeniu. Wnet Ronir siadł na dziobie, w miejscu niedawno zajmowanym przez Corvusa, i zajął się wybieraniem liny. Vallan, cudem ocalony, stał na środku łodzi z napiętym łukiem gotów do strzału a Nydian podnosił w górę łuczywo, by w ogóle byli w stanie cokolwiek widzieć. Stał najbliżej rufy. Nie było więc nic w tym dziwnego, że właśnie on dostrzegł pierwszy garb, który naraz wyrósł na wodnym śladzie płynącej łodzi. Nie osiągnęli nawet połowy odległości rzeki a już ich śladem „coś” podążało. „Coś” co najwidoczniej starało się odległość dzielącą je od łodzi zmniejszyć. I co kryło się pod wodą piętrząc jedynie falę nad swoim skrytym w czarnej wodzie cielskiem. Mogli uciec, lub walczyć. O ile rzecz jasna udało by im się uciec, co zważywszy na dzielącą ich od brzegu odległość, pewnym być nie mogło. „Coś” najwidoczniej chciało mieć pewność, że nie uciekną, bo jeszcze przyspieszyło. Będąc z każdą chwilą coraz to bliżej… .

08-09-2010, 22:31	#136
Gettor Reputacja: 1	Nerwowo patrząc to na piętrzącą się falę, to na brzeg to którego zmierzali, Ronir nie miał zamiaru ryzykować. Wolał nie sprawdzać co się stanie, gdy "coś" ich dogoni, więc zaczął ze zdwojoną siłą ciągnąć linę. - Strzelajcie, kurwa! - krzyknął do towarzyszy. Miał nadzieję, że trafią... albo że uda im się uciec. Którekolwiek z tych rozwiązań w pełni go usatysfakcjonuje. _______________________ Ronir: k20 = 16

09-09-2010, 08:15	#137
Farałon Reputacja: 1	"Nie! Tego za wiele! Ledwo wróciłem z tamtej strony, a już jakiś podwodny skurwiel chce mnie pożreć!? Nie! Kurwa, nie!" Nie był przerażony, był wściekły. Coś lub ktoś najwyraźniej nie chciał by wyszli cało z tego lochu. Jednak Vallan nie miał zamiaru tu zostać na ani minutę dłużej. Wystrzelił! Najcelniej jak potrafił. Nie patrząc na efekt chwycił za kolejną strzałę i napiął łuk, czekając aż bestia się wynurzy. - Mieczem go, kurwa mieczem! - Darł się do paladyna. Było pewne, że miecz szybciej niż strzały zrobią ze stwora sushi. _______________________~~________________________ ______ k20 = 17*

09-09-2010, 15:29	#138
Olian Reputacja: 1	Tego się obawiałem - powiedział elf, wpatrując się w wyrastające cielsko stwora. Prawie całą swoją siłę poświęcił w poprzedniej walce, dlatego ta może skończyć się zupełnie inaczej. Trzymając pochodnię nie wiedział czy powinien oświetlać drogę, czy raczej atakować... teraz jednak nie było czasu na zbyt długie zastanawianie się co robić. Żagiew położył tak, aby ogień nie dosięgnął łodzi, ale też aby nie dotknął wody... było to ryzykowne posunięcie, gdyż jedno mocniejsze szarpniecie, a łuczywo wyląduje w wodzie albo w środku... łodzi. No ale stało się. Elf szybko wyciągnął kuszę i bełt równocześnie. W tym samym tempie nałożył pocisk i strzelił. ___________________________________ k20 = 20

10-09-2010, 20:56	#139
Bielon Reputacja: 1	To był trudny wybór. Rzucić się do ucieczki przed tym czymś, co orało grzbietem fale płynąc śladem łodzi czy też może zwolnić i walczyć. Walczyć czy uciec? Przede wszystkim jednak co zrobić, by żyć? Ronir wybrał ucieczkę. Paladyn przed samym sobą w myślach zaklinał się, że tylko taki wybór jest słuszny, że by żyć muszą sięgnąć brzegu bo to coś, co sunęło zbliżając się pod ciemną tonią w kierunku ich łodzi, która w kontraście z tą bestią która już raz wychynęła z czeluści wydawała się być łupinką, jeśli ich dopadnie, to ich wyłuska ze zbroi, z pancerzy, skórzni i drewnianych klepek łodzi. I zeżre. Na surowo. Bez cienia zmiłowania. Musieli mu umknąć. Musieli… Kolczasty grzebień rozorał wodę a na powierzchni poza grzbietem płynącej pod wodą bestii pokazał się i ogon wężowym ruchem pchający bestię naprzód. Ogon i grzbiet dłuższe trzykrotnie od łodzi! Ronir szarpał linę ze wszystkich sił modląc się by Pan ich ocalił. Nydian z napiętą kuszą modlił się o to samo. Do innego Pana. - Strzelajcie, kurwa! - krzyknął Ronir do towarzyszy. Miał nadzieję, że trafią... albo że uda im się uciec. Choć wnet skontatował, że samo trafienie w takie monstrum może nic nie dać. „Może zwolni?” pomyślał zdzierając sobie skórę z dłoni gwałtownymi pociągnięciami liny, która napięta była do granic możliwości.”Musi wytrzymać! Musi, bo jak pęknie…!” nawet w najczarniejszych myślach wolał nie wyobrażać sobie tego co się wówczas stanie. Szarpał linę jak oszalały a jego kompani z łukiem i kuszą gotowymi do strzału obserwowali rosnące wybrzuszenie na tafli wody… I naraz bestia rozorała wodę gwałtownym szarpnięciem wyrzucając cielsko do przodu. Ujrzeli jej ogromne szczęki, którymi była by w stanie zmiażdżyć ich łódź, kły wielkie jak sztylety i szponiaste łapy z błonami, których pazury były ostre i … Strzelili bez chwili wahania, biorąc poprawkę na kołyszącą się łódź, skok i malejącą odległość. Pięć kroków, cztery, trzy… Bestia ryknęła straszliwie, po czym z rozpryskiem wpadła w wodę w chwili, kiedy strzała i bełt wgryzły się w miękkie ciało jej pyska. Fontanna wody buchnęła na wszystkie strony mocząc strzelców, którzy nie czekając powtórnie wystrzelili. Łódź oddalała się od miotającej się w wodzie bestii. Czym prędzej, byle do brzegu. Dźwięk ryjącej dnem o żwir łodzi był dla nich niczym najsłodsza serenada. Wyskoczyli z łodzi jak oparzeni wciąż słysząc ryki rannej bestii, która nadal miotała się w wodzie. Oni jednak w trzech susach znaleźli się na brzegu. Mokrzy, przerażeni i wyczerpani. Ale żywi… .

12-09-2010, 00:12	#140
Gettor Reputacja: 1	Wyskoczył natychmiast na brzeg, chwytając jednocześnie swój miecz i tarczę, co by ich nie zostawiać na łodzi. - Udało nam się! - zakrzyknął z radością. - Pelor nam sprzyja nawet w tak ciemnym i mrocznym miejscu! Nie wiem jak wy, ale ja chcę czym prędzej znów ujrzeć światło dzienne. I ruszył w drogę powrotną, uprzednio zapaliwszy swoją pochodnię. Jednak nie tracił czujności. Prawda, byli tu już i wybili wszystko po drodze do nogi. Ale czort wie, czy jakieś nowe cholerstwa się nie pokażą... znikąd. __________________________ Ronir: k20 = 11