Sir Henry otworzył szeroko oczy i usta ze zdziwienia. Pomimo swych zdolności został najwyraźniej zaskoczony rozwojem sytuacji. Nieobliczalny charakter Uligarda okazał się nie podlegać paradygmatom probabilistyki. Cóż, dlatego fachowiec zawsze szacuje również margines błędu.

Clutterbuck zaczął się niepewnie wycofywać, zdając sobie sprawę że szans w starciu z mocarnym a do tego wściekłym kukiem nie ma żadnych. Tymczasem scenę zaczęli obserwować przyciągnięci wrzaskiem Uliego członkowie załogi. Wkrótce pojawili się także ludzie komandora i bez ceregieli zaaresztowali Clutterbucka. Również Uliemu kazali iść ze sobą i wszyscy razem wyszli na główny pokład z zamiarem udania się do kajuty komandora.

Nie było to konieczne, bo dowództwo usłyszawszy raban pojawiło się na pokładzie. Poza osobliwym indywiduum przyprowadzonym przez jego ludzi uwagę Gibralfaro zwrócił także topór, który dzierżył Uli. Komandor zmarszczył brwi i próbował sobie przypomnieć, czy dla kucharza robił jakieś specjalne wyjątki odnośnie broni dozwolonej marynarzom...

Zamieszanie na statku wprawiło komandora w zaskoczenie. Nie spodziewał się na razie żadnych niespodzianek. Jego ludzie pobiegli przodem na miejsce zamieszania, on sam zaś dość powoli udał się na pokład. Był zadziwiony całą sceną, a jeszcze bardziej w zdumienie wprawiały go szybkie wyjaśnienia potwora oraz kuka. Cóż, teraz należało tylko na nie zareagować.

- Marynarzu Sven - Gibralfaro zwrócił się do stojącego blisko żeglarza. - Podejdź do pana kuka i przyłóż swój kordelas do jego topora. No, a już myślałem, że coś mam ze wzrokiem... - powiedział zgryźliwie, gdy Sven wykonał polecenie.

- Kucharzu Uligard, powinieneś być świadom, że noszenie takiej broni jest wbrew regułom, wniesienie jej na pokład powinienem ukarać. Ale tym razem, i tylko tym!, nie wyciągnę z tego konsekwencji. W końcu dzielnie wykrył pan intruza.

- Szeregowy Hupgaf! - zawołał, do stojącego w pobliżu olbrzyma. - Odbierzcie kukowi broń i złóżcie ją w zbrojowni. Jeśli zajdzie potrzeba jakiejś ciężkiej walki w obronie naszej żywności, wtedy zostanie wydana panu Uligardowi. Ale dopiero na moje polecenie.

Teraz komandor zwrócił marsowe oblicze na sir Pasażera-na-gapę.

- Biwoj, Lusa! - zakrzyknął na swych podwładnych. Przed niego wystąpił siłacz, o wyglądzie zapaśnika oraz piękna kobieta, z ognikami w oczach. - Idziemy z panem Clutterbuckiem do kajuty księcia. Tam nam na spokojnie wszystko opowie, a jaśnie panicz zadecyduje co zrobimy z tą niespodzianką.

Dwójka żołnierzy przystąpiła do potwora, gotowa odpowiednio pomóc mu, gdyby się ociągał. Cała czwórka zaś, z komandorem na przedzie ruszyła do siedziby księcia Williama.

- Sprowadźcie jeszcze do księcia Lukrecję, wreszcie ma co raportować- rzucił jeszcze na odchodnym do swoich oficerów, a resztę załogi pożegnał chłodnym zdaniem: - Wracać do swojej roboty.

Sir Henry Clutterbuck po przekroczeniu progu komnaty stanął, jak wryty. Na jego obliczu odmalowało się zaskoczenie, przechodzące w satysfakcję, która wreszcie ustąpiła miejsca przygnębieniu.

- Książę William Alfred Wilhelm von Gustendorf-Pretlimwelg de Velsen er Walldergen - stwierdził głosem z trudem skrywającym widoczne na twarzy uczucie. - Wiem już zatem gdzie jestem i rozumiem, że powrót jest na ten moment niemożliwy - ciągnął Henry ze wzrokiem ponuro wbitym w podłogę. - Przewidziałem tę wyprawę zanim podjęto decyzję o jej zorganizowaniu i przewidziałem, kto zostanie postawiony na jej czele. Nie spodziewałem się natomiast wziąć w niej udział. I obym się także mylił, co do pozostałych przewidywań z nią związanych - westchnął.

- Jestem sir Henry Clutterbuck, do usług jego książecej mości. Zostałem porwany przez nieznanych mężczyzn, sponiewierany i pozbawiony przytomności. Kiedy się ocknąłem było ciemno i ciasno. Okazało się, że byłem zamknięty w beczce, którą umieszczono na pokładzie tego statku. Nie pozostaje mi nic innego, jak zaoferować swoje usługi. Trudnię się probabilistyką, ale praktykowałem również medycynę i astronomię. Jestem przekonany, że właściwe wykorzystanie moich talentów zwiększy szansę powodzenia wyprawy. Co jest w moim najlepszym interesie, bowiem zostawiłem w Królestwie kilka niezamkniętych spraw.

Sir Henry skłonił się z szacunkiem i z pokorą czekał na rozwój wypadków.