No i skończył się długi, mroźny wieczór, który grupa wędrowców i miejscowych umilała sobie ciepłem buchającym z kominka, ciepłem grzanego wina rozlewającym się po członkach i ciepłem głosu pięknej bardki.

Niestety nie dla wszystkich bogowie byli łaskawi. Przynajmniej nie tak, jak by sobie tego co poniektórzy życzyli, na przykład Lola. Jej występ został nagrodzony gromkimi brawami, a i srebra nie poskąpił zarówno karczmarz Słomka, jak i czcigodny pan Jan Utrata, ale jednak od ciepła przypiecka kobieta wolała ciepło pierzyny i męskiego ciała.

Choć ślizgający się po jej krągłościach wzrok pana Jana wyraźnie mówił, że szlachcic ma ochotę na bliższą znajomość, to jednak tym razem musiała się obejść ino smakiem. Pan Utrata szedł bowiem w konkury, a nic tak nie szkodzi zalotom jak przygruchanie sobie innej.

Tak więc, wobec braku alternatyw, chcąc nie chcąc Lola musiała zadowolić się kącikiem przy piecu. Lata nocowania w najróżniejszych warunkach , a może grzane wino sprawiły, że nim brodacze za parawanem rozchrapali się na dobre, ona spała już snem sprawiedliwego.

Ranek przyniósł kobiecy krzyk, suchość w gardle, wwiercający się w nozdrza odór przetrawionego alkoholu i przeplatane mlaskaniem pochrapywanie gdzieś w odległym rogu sali, niekoniecznie w tej właśnie kolejności.

Być może Loli udałoby się zignorować jazgot i wrócić w słodkie objęcia snu, gdyby wrzask nie obudził innych gości i gdyby rzeczeni goście nie wszczęli rumoru. Trubadurka była w stanie wiele zignorować, ale skrzypienie co i rusz otwieranych drzwi gospody do tego zaszczytnego grona nie należało. Usiadła wreszcie powodując tym samym, że lisi płaszcz, który do tej pory zakrywał ją od czubka głowy aż po stopy, zsunął się, odsłaniając zaspaną twarz i lekko potargane włosy. Nikt jednak nie zwracał uwagi na niewyjściowy wygląd bardki. Wszyscy bowiem zaaferowani byli tym, co działo się na zewnątrz. A działo się niemało.

Panna Merritt z pewnym ociąganiem wychyliła nosa z dusznej, ale jednak ciepłej gospody. Złowroga szarość poranka i śnieg sypiący obficie dodatkowo do tego zniechęcały. Niebawem stało się dla niej jasne, cóż to za wrzaski wyrwały wszystkich ze snu. Nie wypiła wczoraj aż tak dużo, przynajmniej jak na swoje standardy, a jednak na widok trupa poczuła, że jej żołądek pragnie pozbyć się swej zawartości. Zaspokoiwszy ciekawość kobieta wróciła do gospody, przy okazji z trudem powstrzymując torsje.W środku właściwie nie było już nikogo. Wszyscy polecieli oglądać widowisko.

Warkoczastą posługaczkę, za pewne córkę gospodarza, zagadnęła o ciepłą wodę do obmycia twarzy, a dopełniwszy porannej toalety, zasiadła na jednej z ław. Zapytana o pana Utratę dziewka odparła, że jaśnie wielmożnego pana jeszcze dziś nie widziała, a słowa jej potwierdziły się, gdy jeden z Janowych żołdaków zszedł na dół po skrzypiących schodach i wyszedł na zewnątrz, za pewne sprawdzić, co się stało. Gdy wrócił, Lola zaczepiła i jego. Mężczyzna nie w humorze być musiał tego ranka, a może nie spodobało mu się to, co na zewnątrz zobaczył, bowiem burknął jedynie, że jego pan śpi jeszcze. Nie było innej rady, jak cierpliwie czekać.

Pan Jan kazał na siebie czekać dość długo. Gdy wreszcie zszedł, zasiadł przy centralnym stole moszcząc się na krześle przez dłuższą chwilę. Blady był jakiś i dziwnie poddenerwowany. Lola przysiadła się do niego nim podeszła służebna dziewka, liczyła bowiem, że załapie się na godne szlachcica śniadanie. Przywitała się przy tym grzecznie rozciągając usta w najpiękniejszym ze swych wystudiowanych uśmiechów.

Utrata zamówił śniadanie dla siebie i dla niej, a słysząc, że na posiłek przyjdzie mu czekać, bo karczmarz i jego żona ciągle we wiosce, zdenerwował się wyraźnie. Choć nie powiedział ni słowa i machnął jedynie ręką, widać było, że nie w smak mu to ani trochę. Jego druga dłoń zacisnęła się przy tym mocno, aż knykcie zbielały.

W oczekiwaniu na gospodarza i siłą rzeczy również posiłek, Lola rozpoczęła niezobowiązującą konwersację, dla zabicia czasu i dla obustronnej przyjemności. Pan Jan w dalszym ciągu był nie w humorze, a powód jego troski wyjaśnił się, gdy tylko kobieta wyraziła ubolewanie, że szlachcic chyba będzie musiał odłożyć na jakiś czas swoje matrymonialne plany, bo przez tragiczną śmierć tego nieszczęśnika, świećcie bogowie nad duszą jego, pani Ohlavie pewnikiem nie w głowie dziś będą oświadczyny. Utrata zgodził się z nią i to właśnie było przyczyną jego posępnego nastroju. Nie liczył co prawda od razu na oświadczyny, ale jednak sprawy nie układały się po jego myśli. Jedyne pocieszenie stanowiła dla niego w dalszym ciągu realna możliwość bliższego poznania pani hrabiny i jej nadobnej córki,

Rozmowę przerwało im pojawienie się w gospodzie karczmarza. Za nim do oberży wlał się tłum z dwójką mężczyzn na czele. Młody okutany był w płaszcz obszyty sobolim futrem, a jego twarz o dziwnie znajomym owalu zdobił rosnący w kępkach krótki zarost. Starszy z mężczyzn był skromniej ubrany, ale i tak lepiej niż większość zgromadzonych wczoraj gości, co sugerowało, że jest to zarządca tutejszych włości. Chaos, jaki się przy okazji ich wejścia rozpętał, sugerował, że śniadanie nie prędko zagości na zajmowanym przez bardkę i szlachetkę stole. Pan Jan potwierdził przypuszczenia kobiety. Wyjaśnił, że młodszy z mężczyzn to Sobeslav Hrup, hrabiowski syn.

Loli bardzo zależało na tym, by dostać się z Janem na dwór. Wcześniej starała się prowadzić rozmowę tak, by to najlepiej sam Jan zaprosił ją do towarzystwa. Szybko stało się jasne, że w najbliższym czasie nie ma na to żadnych szans. Dodatkowo teraz szlachcic utracił wszelką ochotę na rozmowę o swych małżeńskich planach. Zamiast tego żywo zainteresowany był tym, co się w karczmie dziać będzie i jakież to dyspozycje wyda Sobeslav. Siłą rzeczy Lola również zamilkła czekając na dalszy obrót wypadków. Postanowiła przy tym trzymać się blisko pana Utraty. Był wszak jej przepustką. Może nie najpewniejszą, ale lepszej w tej chwili nie miała.

-Macha Tuirseach z Undvik – rzekła szlachetce i niepytana pociągnęła dalej. - Medykiem jestem i druidem. Mój rodzimy krąg został na wyspach Skellige. Od czterech lat w drodze jestem. Do was trafiłam z sioła na podgórzu, co je Nizinką zwą. Zimę tam spędziłam, a tu za groźbą i plotką o wilkołaku ruszyłam.

Sobeslav kiwał głową powoli, słuchając odpowiedzi. Historia życia Machy, choć z kilku lat zaledwie i streszczona w paru zdaniach chyba go nudziła. Szybko przeszedł do innych kwestii.
- Słyszałem, że przyglądałaś się Staremu Źdźbło. Co możesz powiedzieć o tym zdarzeniu i nieboszczyku?

Nie ukrywała nic, bo i nie powinna, tak jak i on, jako dziedzic tych ziem, winien wiedzieć i coś z tą wiedzą zrobić. Już po posturze i postawie nie spodziewała się, że będzie to nie wiadomo co... Nie zamierzała jednak odmawiać paniczowi tego, co mu się należało. Tym bardziej, że akuratnie były to obowiązki. Złożyła konkretną, zwartą relację z oględzin trupa i przyznała także i to, że psa spuściła, by powęszył, ale śnieg całą noc na zezwłok i okolicę padał, ogar trop złapał i zgubił zaraz. Hrup zaczął dopytywać o przypuszczenia i możliwości. Wyglądał na nieporuszonego i głos miał spokojny, jakby te wieści wielkiego wrażenia na nim nie robiły, ale nawet w słabym świetle Macha dojrzała, że lica mu pobladły, barwę przyjmując dziewiczych półdupków. Może i miękki był z wyglądu, łagodny z obyczajów i natury może i nawet, ale trzymał się twardo i nie dawał poznać po sobie, że się boi. Sprawiał też wrażenie, że los podległego mu chłopstwa nie dynda mu koło tyłka. To dawało nadzieję, że przynajmniej będzie próbował ogarnąć prostaczków, nie zamknie się w swoim dworze i nie zostawi sprawy własnemu biegowi. Macha nabrała do Sobeslava Hrupa śladowych ilości szacunku.

Przybliżyła mu szczerze i dokładniej niż zrazu, że przyjechała tu zaniepokojona groźbą, którą wycharczał na ostatnim oddechu zabity pod Nizinką wilkołak. I że przybywszy, nadal jest zaniepokojona, bo może się okazać, że wilkołak prawdę gadał, zapowiadając że ich będzie więcej.
- Jeśli będzie ich więcej, i jeśli będą mordować, to trzeba będzie chwycić broń i wytłuc prowodyrów. Chciałabym, żeby to było jasne, panie Hrup, i żebyśmy się dobrze w tej materii wzajemnie zrozumieli. Jestem druidem i cenię życie, także w jego potwornych, najeżonych zębami i pazurami objawach. Potwór siedzący na zadupiu, żywiący się kozicami i błędnymi rycerzami, co są na tyle durnowaci, by na to zadupie zajechać i potwora drażnić, to mi nie przeszkadza i panu też wadzić w niczym nie powinien. Niech sobie tedy żyje, żyjątko boże. Ale jeśli potwór włazi w ludzkie sadyby i morduje, to trzeba go utłuc, zanim się rozbestwi i rozzuchwali na całego.

Hrup wyglądał na jeszcze bledszego, ale może to złudzenie było. Macha w każdym bądź razie oszczędzać go nie zamierzała, ale i możliwościach znacznie mniej groźnych i niepokojących też nie omieszkała wspomnieć.
- Mam ja jeszcze nadzieję, że to jednak jakieś zwierzę lub człek, co upozorował morderstwo na atak zwierza lub potwora, by podejrzenia od własnych motywów odsunąć. Ta nadzieja co prawda jest nikła, ale ponoć nawet takie umierają ostatnie.

Nie tracił czasu młody dziedzic. Rąbnął od razu, czy Macha jest zainteresowana zbadaniem tej sprawy dokładniej, za gotowiznę ma się rozumieć, skoro i tak ze Złotnicy póki co nie ma jak wyjechać. Druidka skinęła tylko głową. To, że i tak by się tym zajęła, było jasne tak dla niej, jak i dla niego. O rozmiar sakiewki ani się nie dopytywała, ani nie targowała. Tego mości Hrup nie wiedział jeszcze i jasnym to dla niego nie było, ale Macha, jak i większość druidów, niemal nigdy nie wykłócała się o brzęczącą mamonę... a jednak nigdy nie odchodziła niezadowolona i z pustymi rękoma.

Tymczasem Hrup zwilżył gardło, łyknąwszy z kielicha, i pogrążył się z druidką w cichej rozmowie o wilkołakach i sposobach, na jakie można je było wyprawić na drugi świat. Chyba niezbyt mu przypadło do gustu przywiązanie Machy do sposobów naturalnych i konwencjonalnych, czyli tłuczenia czym popadnie, aż potwór weźmie i padnie. Rozmowa zaraz potem płynnie przeszła na topce, pchnięta w tym kierunku pytaniem druidki.
- Utopce pojawiają się co roku, podczas roztopów najwięcej i ogólnie wiosną najwięcej. Spływają i schodzą z gór. Odkąd pamięta. W ostatnich latach, gdy mniej ludzi za złotem chodzi, było ich mniej...

Milczał przez moment, jakby ważył co w myślach, aż wreszcie zapewnił, że postara się oczywiście dać druidce pomoc. Nie pytała, czy sam się przyłączy, aż nazbyt wyraźnie widziała, że mości Hrup ma zamiar być pomocą raczej teoretyczną.
- To czy... hm, są jakieś kwestie, w których mógłbym być teraz pomocny?

Rozparła się wygodniej. Przez chwilę doznała silnej pokusy wykorzystania pana Hrupa, panahrupowych ludzi i wszelkich środków ruchomych i nieruchomych dla własnej sprawy. Gdyby sprawiła się z tym szybko, wróciłaby na Hindar jeszcze przed końcem wiosny. Do domu... Pokusa była silna i z tych, co ciążyły sercu najbardziej. Potrząsnęła głową i oparła dłonie na ławie.
- Będzie pan potrzebował ludzi. Takich, co to wiedzą, co się robi z bronią nie tylko z piosnek wędrownych trubadurów – rzekła cicho. - Niezależnie od tego, kto czy co zabiło Źdźbłę, trzeba zadbać o bezpieczeństwo prostaczków. Pilnować dzieciaków, zakazać łażenia w pojedynkę po chrust. W nocy dobrze by było, gdyby kilku silniejszych chłopa czuwało na zewnątrz, by w razie czego narobić rabanu. Takie zwykłe rzeczy, jakie zazwyczaj pan czyni, panie Hrup, gdy czas się robi niespokojny. Pan zna swoje ziemie i swych ludzi i wie, co im kazać trzeba. Ja mogę doradzić najwyżej i potwierdzić, że trzeba. Tak, trzeba. Czas jest niespokojny i zły.

- O to martwić się pani nie musi, zajmę się przydziałami do ochrony wsi. Odnośnie ludzi do pomocy w śledztwie, będę pytał u pozostałych przybyszów... - zamilkł ponownie, po czym podjął: - Różne rzeczy ludzie mówią. Nie znam się na magii, nie znam się na bestiach. Powiadają nawet, że powrót zimy jest bezpośrednio związany z morderstwem i na odwrót - westchnął.
- Anomalie pogodowe czasem wyzwalają w zwierzętach, potworach i ludziach różne dziwne instynkta – rzekła Macha ostrożnie i oględnie. - Dziki Gon nie jest tylko wymysłem prostaczków, chociaż praktycznie nikt go nie widział.
Potężne zaklęcia i silne artefakty też mało kto ujrzał na własne oczy. A jednak nawet przebywanie w pobliżu przedmiotu o wielkiej mocy czy miejsca, gdzie rzucono niebylejaki czar może niewąsko namieszać między uszami. To jednak zachowała dla siebie.
- Chciałbym jak najszybciej dowiedzieć się, co się wydarzyło. Niewiedza może przyczynić się do chaosu, którego tu nie chcemy, zwłaszcza kiedy tylu obcych zawitało do Złotnicy. Zadziwiający... przypadek - skrzywił się.
Skomentowała to dość obojętnym wzruszeniem ramion i zadanym już tylko z uprzejmości pytaniem:
- Złoto? Ten kruszec pachnie kusząco i wzywa do siebie nie tylko krasnoludy.
- Złota od dawna nikt z gór nie przyniósł. Jak nawet co znalazł, to potrafił zachować to w tajemnicy. Rok temu jeszcze nikt we wsi się nie pojawił o tej porze – odparł pan Hrup.

Muzyka

Czasami nadchodziły takie dni, gdy człek prosty stwierdzenie: "spierdalaj" brał za pieśń słodką i pieszczotę kojącą. Gdy przegoniony się radował, a ciężar spadał mu z serca niczym głaz z rumowiska. To był jeden z takich dni. Gdy rodzina zabitego pogoniła go przecz mógł, bez wyrzutów sumienia, obmyć gardło wartką strugą piwa, zjeść śniadanie i zastąpić sobie jakoś takimi prostymi przyjemnościami przedwczesną pobudkę. Zgodnie z zamierzeniem, wychylił tylko jeden kufelek, nie chcąc dziedzicowi w twarz piwskiem zionąć. Walfen mógł być wybitnie nieatrakcyjny, mógł być niesprawiedliwie uznany za brutalnego matołka, ale jak coś sobie postanowił, to zgodnie z tymi postanowieniem czynił. Wyczyściwszy sękatą, krzywą nieco łychą gliniane naczynie, skończywszy delektować się posiłkiem, najemnik przeniósł się bliżej Hrupa, oczekując zbliżającej się rozmowy. W myślach złożył kilka słów i z samym sobą ustalił, co rzec winien, mówienia o czym zaś wystrzegać się musi.

Przysiadł ostrożnie na zydelku wielce chybotliwym, o nogach nierównych i bujać się jako ten głupi w przód w tył począł. Zerknął na stoliczek, w którym znajdował oparcie. Lata i koziki ludności miejscowej odcisnęły, czy raczej - wycięły - swój znak w meblu. Stół pamiętał zapewne lepsze czasy dla wsi. Być może kiedyś przy palisadzie niejeden wartownik czas marnotrawił, być może gwałty i zabójcze napady działy się we wsi ino wtedy, gdy jeden drugiego miejscowego siekierą po czerepie zdzielił. A teraz? Teraz każdy jeden, stwór, mara nocna, czy człek o zamiarach parszywych, każdy wejść mógł i dziadka wybebeszyć. Smutne czasy nastały, aż przykro patrzeć. Choć przynajmniej Nilfgaard nie wjedzie tutaj. Z dwojga złego, Walfen wolał wilkołeka jakoweś niźli Nilfgaardczyka. Odczekawszy swoje, wojak ruszył opowiedzieć możnemu co i jak. I gdzie. I zaznaczył w myślach, by nie wyrazić się plugawie i nie rzec: w dupie.

- Jestem Walfen z Zarzecza, panie. - najemnik skłonił się i długie sploty włosów opadły mu na szeroką, skrytą pod aketonem pierś. - Przed laty zajmowałem się wypalaniem cegieł i niezbędnymi pracami na polu. Jestem z podgrodzia Kagen. Od lat zajmuję… czy raczej zajmowałem się żołnierką. Kieruję się do Koviru, tamtejsze kompanie zatrudniają na statkach ludzi zaznajomionych z mieczem. Stamtąd ruszę zapewne do Novigradu, czy też na Łukomorze. Zimę spędziłem w Jamurlaku. Po śmierci Abrada nie trzeba się tam obawiać, że ktoś zdzieli cię pałką w łeb podczas snu. Jestem tu jedynie przejazdem i myślę, że kiedy po trakcie można będzie w miarę szybko ruszyć w dalszą drogę, nie będę zwlekał z opuszczeniem wioski. Czy w jakiejś kwestii nie wyraziłem się jasno, panie?

Sobeslav przyjrzał mu się bardzo uważnie, krzywiąc minimalnie wargi i marszcząc brwi.

- Gadają, żeś na piechotę przylazł, na dodatek Kovir to nie po drodze tędy - odezwał się wreszcie cicho. - Możesz w jakiś sposób potwierdzić, żeś całą noc w pokoju spędził?

- Człowiek mojego pokroju nie zarobi, podróżując głównym traktem. - uspokoił go Walfen. - Odbijając w tym kierunku liczyłem na zarobienie kilku koron. Względem pobytu w pokoju… dzielę go z Bryndenem Thorne, być może wstawał w nocy i widział jak spałem. Ponadto chrapię. Ale nie ja jedyny, więc złamanego orena nie postawię na to, że ktoś mnie słyszał.

Hrup pokiwał głową, jakby faktycznie nie wierzył, że Walfen - nieważne jak paskudny był, mógłby zrobić coś takiego.

- Dla kogo walczyłeś? - spytał. - W zwykłej piechocie czy nauczyli cię czegoś więcej? Ktoś wprawiony we władaniu stalą mógłby tu się przydać. Mieć oczy otwarte zamiast siedzieć w karczmie.

- Walczyłem w obu Wojnach z Nilfgaardem. - pośpieszył z wyjaśnieniem najemnik. - W dolinie Marnadal nie byłem nikim ponad wielu innych chłopskich ochotników, ale potem walczyłem w zorganizowanej przez królową Meve partyzantce Lyrijsko-Rivijskiej. Byłem w oddziale, który wysłała pod Brennę z raportem, a podczas samej bitwy walczyłem z mymi kompanami pod temerską chroągwią, nominalnie byliśmy oddziałem kuszników. W czasie bitwy zarobiłem to - wskazał bliznę i niewidzące oko. - i moja kariera jako kusznika się zakończyła. W ostatnich starciach walczyłem w oddziale regularnej piechoty, a potem wraz z połową tuzina ocalałych z mojego oddziału powróciliśmy do Lyrii. Obiecuję, że będę miał swoje jedyne oko otwarte panie. Jeśli czegoś się dowiem, czy też coś mnie zaniepokoi, poinformuję cię o tym. Panie.

Syn hrabiny kiwać głową najwyraźniej lubił, bo znowu to zrobił. Tik, albo wydawało mu się, że wtedy mądrzej wygląda. Cholera wiedziała co siedziało w głowach możnych tego świata.

- Niezła historia - zgodził się po chwili ciszy. - Oko otwarte to jedno. Drugie to pomoc druidce - wskazał brodą na Machę. - Zgodziła się zbadać tę sprawę, a kto wie co wywoła takie badanie. Żadnej przemocy wobec tutejszych. W razie co zgłaszacie się bezpośrednio do mnie. Daję darmowy wikt i opierunek, gdy pozbędziecie się problemu, sypnę koronami. Za robotę płacę, nie siedzenie w karczmie, więc jak druidka będzie siedziała, wy po wiosce się rozglądajcie. Zgoda?

- Zgoda, panie. - Walfen skłonił się nisko. - Czy mogę liczyć na to, że wiadomym będzie, że jestem na służbie u ciebie, panie?

- Prędzej druidce niż mi, lecz tak, ogłoszę to, kiedy skończę ze wszystkimi - odpowiedział Hrup.

- Dziękuję panie.

Ustąpiwszy miejsca przy dziedzicu kolejnym wypytywanym, przystanął i się namyślił. Poszło ze wszech miar dobrze - miał szansę zaspokoić ciekawość i zarobić nieco grosza. Przeczesał skołtunioną grzywę grubymi palcami i się po izbie rozejrzał, między ludźmi wyszukując czego ciekawego. Popukał knykciami w stolik pochlastany historią, historią bójek w nadmiarze zapewne. Cóż, niebezpieczniejsze niźli jakiś stwór rzeczy są, wojna dla przykładu, chwila gdy cięciwę kuszy drżącą ręką napinasz, cały na ciele podrygujesz, a pot z ciebie spływa, a tam, tuż tuż, jazda Nilfgaardzka proporcami czarnymi znaczy swą szarżę. Pomodliwszy się do Kreve, odszedł wreszcie od stolika, wyszukał spojrzeniem druidkę i podreptał w jej kierunku, co by Hrupa rozporządzenie i przykaz pomocy jej przedstawić i pomoc swą ewentualną zaoferować. Szczerą miał nadzieję, że nie pożałuje swej ciekawości i podjęcia się zadania.

To rzecz jasna, było do przewidzenia. Widziała to już podczas rozmowy, jaśniej i wyraźniej niż przyszłość załogi w trzewiach ofiarnego barana, którego zarzynała przed każdą morską wyprawą. Sobeslav Hrup ogarnął swoich poddanych, po czym ze śledztwem wysrał się na Machę, nie certoląc się przy tym za bardzo. Zaproszenie do dworu bowiem uznała za czysto grzecznościowe i pewnie by nim wzgardziła, równie grzecznie zapewniając o braku potrzeby zawracania sobie nawzajem głów bez potrzeby, ale coś ją w młodym paniczu Hrupie zastanawiało i gryzło.
- Dziękuję, jeśli trzeba będzie, pojawię się z pewnością. Czy z rozmów z przybyszami wyniknęło coś ponadprzeciętnego?
- Nic, co naprowadziłoby na jakiś trop - pokręcił głową Sobeslav, rozczarowany, lecz wyraźnie też niezamierzający zdradzać treści rozmów.

Cisnąć nie miała zamiaru. Skinęła szlachcicowi głową i zaczęła się rozglądać za Bryndenem i szpetnym jak kupa obornika drugim zbrojnym, co to znał podejrzanie trudne słowa i potrafił je jeszcze poprawnie wymówić... zgroza, czego to w kamaszach na kontynencie uczą. Nic dziwnego, że ta wojna poszła jak poszła.

Już wyłuskała z ciżby jednego i drugiego z ciżby chłopstwa drepczącego ku wyjściu, by wykonać rozkazy młodego Hrupa, kiedy dopadł jej jaśnie pan Utrata. Druidka obdarzyła go przeciągłym spojrzeniem.
- Cieszy mnie to bardzo, wielmożny panie – dopieściła szlachcica tytułem, a po chwili i komplementem, na tyle głośno i tubalnie, by nikomu na sali nie umknęły Janowe deklaracje. - Niechaj bogowie wynagrodzą panu złote serce, uczynność i odwagę w chronieniu tych, którzy sami są do tego niezdolni. Jestem pewna, że nie omieszka tego docenić łaskawy pan Hrup. - Do łaski pana Hrupa dostęp miała mniej więcej taki sam jak do jego sakiewki, ale to nie przeszkadzało jej hojnie szafować tą walutą. - Odpocznij waści cokolwiek i posil się, nie pali się. Potem uradzimy, co czynić.
Jan pokiwał głową, słowa druidki trafiały w całkiem podatny grunt.
- Zawsze do usług. Jak mnie tu nie będzie, to zawsze przynajmniej jeden z moich ludzi chociaż powinien być na widoku.

Odprowadziwszy wzrokiem pana Utratę, gestem zaprosiła do stołu obydwu wojaków. Zamówiła sporą michę owsianki i również niemały kufel piwa.
- Wy niegłodni? A może na poście? - zagadnęła nie bez troski. Obrzydzenia czy wstrętu do jedzenia po niedawnym oglądaniu zwłok nie było po niej widać zupełnie. Po chwili oblizywała już drewnianą łyżkę.
- Nasamprzód proponuję spacer wokół ostrokołu. Dziurawy on, ale chłopaczek ze stajni mi wczoraj gadał, że dotąd zatrzymywał wilki i wszelakie inne krwiożercze barachło. Skoro nie możemy na razie iść tropem zabójcy, spróbujmy miejsce znaleźć, gdzie przeleźć mógłby do osady.
Popierduszyli na miskami i piwem leniwie, acz konkretnie. Nikt z nich chyba nie lubił owijania w bawełnę ani z bawełny rozplątywania, także i Macha, która nie lubiąc, czasem musiała. Zmilczała, zbywając krzywym półuśmieszkiem rewelację, że Thorne nocną straż trzymać będzie w dworskich piernatach i pierzynach. Dokończyła swoje piwo, spełniając kufel do sucha, razem z farfoclami snującymi się przy dnie jak topiec w oczekiwaniu na ofiarę i podniosła się od stołu.
- Poczekajcie na mnie przy wejściu. Z elfem jeszcze słowo zamienię.
Tymczasem Katala wywiało... Odnalazła go bez trudu, w stajni, gdzie znalazł sobie zajęcie, przy jakim mało kto spodziewałby się zastać elfa. W końcu w elfich stajniach łajno wygarnia się samo... a być może elfie rumaki mają zarośniętą dziurę pod ogonem.

Druidka upewniła się, że sami są, oparła się biodrem o poczerniały ze starości słup podpierający powałę i pomilczała chwilę. Czy to z niemego podziwu dla kunsztu, z jakim elf operował widłami pomimo deficytów w rejonie kończyn górnych, czy dla namysłu, czy dla zaznaczenia powagi rozmowy… pewnie wszystkiego po trochu.
- Musiałeś solidnie i spod serca nacharchać na jaśniehrupową rękę, Katalu, skoro machasz tu widłami - ozwała się cichym i rozbawionym głosem. - Jak skończył ze mną mówić, to taki był już ugotowany, że i zamorskiego małpiszona na służbę by wciągnął, jakby ten ostre trzymał… Eh, twoja sprawa… Rzeknij mi, co myślisz o młodym Sobeslavie?
Mężczyzna nie przerywał pracy.
- więc tak się nazywa... - odezwał się w końcu. - Marny ze mnie sędzia ludzkich charakterów. Jeśli do piersi utulisz, lub za stempel potrzymasz, to może pomoże. - parsknął wesoło już nieco zmęczony. Przerwał i odstawił widła. - Młokos to jeszcze, lecz widziałem głupszych. - otarł pot z czoła. - Dlaczego pytasz?
Skrzyżowała ramiona na piersi i uśmiechnęła się szeroko i drapieżnie na wzmiankę o trzymaniu za części ciała. Uśmiech nie sięgnął ciągle poważnych oczu.
- Bo coś mnie w nim niepokoi... A nie będę z dwójką wojaków siekierą ociosanych dyskutować o mglistych przeczuciach i spostrzeżeniach bez wniosków. Z tobą chyba mogę, marny sędzio ludzkich charakterów, niby cały czas pod obstrzałem, ale jakoś ciągle żyw, w dobrej formie i na fali, hm? - uniosła pytająco brwi. - Zwróciłeś uwagę, jak szybko Hrup ludzi ogarnął? Jak mu byli powolni? Tak, to niby tylko chłopi, ale na końcu świata ostatnie sieroty by nie przetrwały, a przed chwilą znaleźli jednego ze swoich sprawionego jak świńska półtuszka. Po czymś takim jakby jaśnie pan, co sam niezbyt bojowy jest i dwóch zbrojnych ledwie na usługach mający, zaczął batami grozić, to by w łeb dostał zgniłą brukwią, i to nie tylko na Skellige. A ci podkulili ogony i słuchali jak natchnionego kapłana. Nikt nie pisnął nawet. Wójt bez przyzwolenia tego młokosa bąka nie puści. Głęboko to ich poddaństwo i oddanie dla pana sięga i mocno trzyma. I jak je sobie przykładam do Sobeslava, chłystka z ledwie skiełkowanym zarostem... to się zastanawiam, czemu i skąd się ono wzięło. I nabieram ochoty na poznanie hrabiny...
- Prosty lud jak trwoga to garnie się do pana. W poważaniu lub strachu mogą mieć ten ród. Lecz po prawdzie, to co to za różnica? Wilkołaka pomoże ci to upolować? Oby, oby.
- Może, może... a może nie ma żadnego wilkołaka, Katalu, i może ta wiedza pozwoli przeżyć. Zawsze lepiej wiedzieć coś, niż nie wiedzieć nic. I tak sobie myślę, że jak ktoś to zauważy i rozgryzie, to nie ja ani waleczni wojacy, z którymi będę zaraz w śniegu po pachy brodzić. Chciałabym mieć nadzieję, że wniosków nie zachowasz dla siebie, hm?
- Już mi panicz obiecał groszem obsypać, jeśli ci doniosę w sprawie pożyteczne informacje. I bez tego bym pomógł. Wszak ten co zabił, ludź, bestia czy nieludź, mym przyjacielem nie jest. Na krzywdę tych ludzi obojętnie patrzał nie będę. - wrócił do pracy. - z boku, ale z bliska. - dodał. - Jak się twój pies nazywa? - zapytał jakby zapomniał, lub nie był pewny.
- Łapacz... - mruknęła. - Nie czochraj go za uszkiem, bo dwoma stemplami wideł już nie utrzymasz. Poprzedni właściciel Temereczykiem był... a sam wiesz, co było w Temerii. Jakbym z kundlem nie spała całej nocy, jego pierwszego bym podejrzewała.
- Łapacz... - powtórzył. - Więc nie wierzysz w to, że łapacz zgubił trop. - rzucił. - Ja też chyba nie.
- Bo wiesz... - wyznała druidka z niemałym ociąganiem - jedna rzecz jest tu jeszcze dziwniejsza niż nimb władztwa wokół wylizanych loczków na skroniach Hrupa. Mój pies, łowny ogar, czujny i wyrywny, na byle co biec i gryźć chce. Na zewnątrz kundle, jazgoty wioskowe uwiązane, a i to coś iść miało tuż obok pełnej zwierza obory... i co? I nic, Katalu. W nocy wilki poza osadą słyszałam. Ale żadne ze zwierząt w osadzie nie darło pyska ze strachu czy przeczucia zagrożenia. Cisza, jakby nic się nie działo.
W głosie wyspiarki zabrzmiało coś dziwnego. Jakby zawód. Okręciła się szczelniej płaszczem, skinęła wspartemu o widły elfowi głową i wyszła w ziąb.

Do końca rozmowy, w jakiej druidka z jaśniepanem uczestniczyli, doczekał siedząc z miłym i wielce wygadanym staruszkiem przy stole z grubo ciosanej dębiny. Przerywać nikomu przecież nie wypadało.

- Do dziś - Walfen sączył spokojnie piwo i wykładał swoje mądrości dziadkowi. - mój drogi w gwarzeniu nad kuflem towarzyszu, pamiętam mądre i godne przywołania rady ojca mego, którem zapamiętał co do słowa i którymi się bezwzględnie w życiu nawykłem kierować. Dla przykładu: kto sobie z rana strzeli, dzionek cały się weseli. Albo...

Staruszek spał z siwiuteńką czupryną wtuloną w opróżnioną miskę kaszy. Słyszeć więc Zarzeczanina nie mógł, z czego się Walfen akurat cieszył, bo poniekąd go nie ignorował, z pewnością zaś nie przerywał mu, słowem jednym szyku zdania mu nie burząc. Nie komentował też w sposób obraźliwy i nieuprzejmy porannych przemyśleń najemnika. A było co komentować.

- Z kolei mój pradziad - jednooki mężczyzna kontynuował niestrudzenie swój monolog. - święć Kreve nad jego duszą, co to z Brugge pochodził, a Radowida Żeglarza pamięta jeszcze, zawsze z przekonaniem twierdził, że na Północy to tylko zimno, brudno, wszędzie ino zbójcy i sodomici, zaznaczał też, że siekiery w makówce łacno się nabawić. I chyba rację miał. A ty, szanowny panie, skąd swój ród wiedziesz?

Dziadyga zachrapał, wyszorował zarośniętym policzkiem resztki z półmiska.

- Niewątpliwie - Walfen zawahał się. - Niewątpliwie jest tam niezwykle pięknie. I prawo i porządek pod uwagę biorą w tamtych okolicach wszyscy, każden jeden, choćby był napity. Ale sam widzisz, tutaj nikt niczym się nie martwi, tylko śnieg szpadlem przerzuca. A bestie grasują i mordują. Na razie jednego włościanina ubiło, ale jak znam te potwory okrutne, niejeden jeszcze z żywotem się pożegna. Słuchajże... nie jest ci aby niewygodnie?

Siwiutki amator jednostronnych konwersacji wymamrotał coś przez sen, przekrzywił łeb, chrapnął. Walfen postanowił, że coś z tym zrobi, że warunki snu dziadydze jakoś poprawi. Ujął więc jego głowę w wielkie jak szynki łapska i delikatnie obrócił staruszka obliczem w drugą stronę. Sam zaś ujął zydelek i przeniósł się na drugą stronę stołu. Do pleców przecież mówił nie będzie.

- Ale do czego zmierzam. - Usadowił się wygodnie i upił z kufla mały łyczek. - Pomijając oczywistą prawdę, jaką jest moja grzeszna ciekawość i w mniejszym stopniu chęć zarobku, zamierzam uchronić kolejnych miejscowych, w tej liczbie i ciebie mój druhu, od okrutnej śmierci. Tak mi dopomóż Kreve. Niech to szlag, gdzie jest ten cholerny karczmarz? - zaburczał i potoczył się do szynkwasu, skąd krótka była droga do stolika druidki, do którego to naganiała ich, to jest Bryndena i Walfena, dłonią masywną nie mniej, niźli walfenowa. Tak to wyszło, że pojedli i uradzili co trzeba prędko, więc kolejnego kufelka Walfen nie poznał. Ino się kulisty po owinięciu w zimowe szmatki stał i w czasie dość krótkim wyległ na zewnątrz, zapadając się w głębokich zaspach śniegu aż po pas, przynajmniej tam, gdzie miejscowi uwinęli się z mniejszą gracją i zapałem. Na ruszenie ku dziurze w ostrokole się zgodził, bo i po szemrać by miał, to jedynie podreptał za towarzyszami, rozglądając się bacznie na boki i patrząc, co to się we wsi wyczynia.