Igwe z uwagą wysłuchał słów starca, który się przed nimi pokłonił.
- Wilki sprawiają wam tyle problemu? - Zamyślił się Blizna, przypominając sobie jego spotkanie z tymi stworzeniami. - W Imperium byłem świadkiem podobnej sytuacji. Podczas zimy stulecia, kiedy zaczęło brakować zwierzyny łownej, całe wygłodniałe watahy wilków zaczęły nękać poczciwych ludzi. W krótkim odstępie czasu zginęło wiele osób, dlatego skrzyknięto się i postanowiono raz na zawsze rozprawić się z tymi zwierzętami. Całe wioski ruszyły na łowy i w imię zemsty wymordowano każdego czteronoga w promieniu wielu kilometrów. Może winniście byli uczynić podobnie?

Igwe trochę nie spodobał się fakt, że Upokoina zadecydował za nich, bez żadnej konsultacji z awanturnikami, na co początkowo zareagował uniesioną brwią, ale oferta dodatkowej zapłaty była dla niego wystarczającą zachętą.

- Czy wiemy gdzie owe wilki mają swoje legowisko? - Dołożył swoje trzy grosze do licznie zadawanych pytań przez towarzyszy. - Gdzieś muszą chować swoje młode...

Wilki! Serce łowczyni zabiło żywiej, kiedy usłyszała słowa starszego wioski. W końcu wyzwanie, które było czymś więcej niż wytracaniem sobie wzroku na bezkresnych pustkowiach. Zachowała kamienną, lekko znudzoną twarz, kiedy przewodnik karawany podjął niechętnie decyzję, by zająć się tym zadaniem, ale w głębi duszy wszystko w niej śpiewało. Czuła nadchodzącą radość z polowania każdym włóknem swojego ciała, a myśl o tym, że zamiast użerać się z demonami, nieumarłymi, bandytami i tym podobnym tałatajstwem, które zdecydowanie nie było godne jej talentów, będzie mogła niedługo zmierzyć się w wspaniałej grze o przetrwanie z groźnym i sprawnym zwierzęciem, sprawiało jej niemal fizyczną przyjemność.

Ale wytrawny łowca nie daje się ponieść tak łatwo gorączce łowów, która niejednego doprowadziła do zguby, gdy zbyt zapamiętał się w pragnieniu walki. Na swoim terenie, silniejsze i wytrzymalsze od ludzi, atakujące stadem i doskonale zgrane, wilki miały niejedną przewagę nad nawet dobrze uzbrojonymi i zdesperowanymi ludźmi. Żeby polowanie odbyło się na wyrównywanych warunkach, Enki musiała się dowiedzieć wiele rzeczy... a jej towarzysze najwidoczniej nie zdawali sobie sprawy z istoty rzeczy, traktując nachodzące wioskę drapieżniki niczym zwykłą bandę ludzkich rzezimieszków, która da się ot, tak, odeprzeć czy zagnać w pułapkę.

- Moja musi wiedzieć wiele. Pytać ludzi, co widzieć. Pokazać ślady. Obejrzeć rany. Posłuchać wspomnienia. - wyjaśniła starszemu w wioski, a jej głos, mimo próby opanowania go, zdradzał silne podniecenie. Najchętniej wzięłaby się do pracy od razu, z marszu, nie czekając na decyzję reszty i odchodzące ich wszystkie te niepotrzebne drobnostki, jak kurhan, jakiś książę czy inne nieważne teraz sprawy. Ale przynajmniej chciała mieć pewność, że nikt *jej* wilków już nie zabierze.

- Ta broń - powiedziała w swoim rodzimym narzeczy, wskazując z uśmiechem na topory wiszące na każdym skrawku ubrania Igwego - Pozwala mi sądzić, że dotychczas zajmowałeś się rąbaniem drzew, albo zabijaniem czegoś, co nie myśli za dużo i nie rusza się za szybko. Wilk nie jest pijanym miejskim rabusiem, ma swoją godność i siłę. I mądrość, większą niż wielu z nas. Nie obrażaj jego ducha i ducha Natury, proponując takie "polowanie". - powiedziała powoli, starając się, by jej głos brzmiał w miarę miło. A potem dorzuciła na koniec z wyraźnym jadem w głosie - Nie pchaj się tam, gdzie cię nie trzeba, niewolniku srebra. Zostaw to tym, którzy cokolwiek wiedzą o rzeczach, o których ty nie masz żadnego pojęcia.

- Wilkołak? - Usłyszawszy słowa Malika, Igwe krzywo uśmiechnął się pod nosem. - Najpierw powiedziano nam, że będziemy musieli się zmierzyć ze stadem wygłodniałych wilków, a teraz okazuje się, że przewodzi im bestia trzykroć silniejsza od zwykłego człowieka, a na dodatek odporna na regularny oręż. Taki *drobiazgowy szczegół* umknął czyjeś uwadze, przypadkowo jak sądzę... - Warknął gniewnie w odpowiedzi, zupełnie nie podzielając zapału swojego towarzysza.
- Jakby tego było mało, to my mamy płacić srebrem za ratunek tego... pożal się boże społeczeństwa. Do stu diabłów! - Bliźnie wyraźnie zaczęły puszczać nerwy z każdym słowem. - To piratów mają za złodziei i kanciarzy, wieszają w co drugim porcie, a wy obrabiacie przejezdnych tak, że nie jeden pustynny banita by wam pozazdrościł fuchy. Zapłaćcie srebrem, to może uda się wam pokonać złola, który nam zagraża... Kurwa, widocznie w złym biznesie się obracałem...

- Ludzi nie lubi - odparł Ianus na pytanie Enki drapiąc się po brodzie - Skoro wilki na rzezanie wysyła zamiast samemu mord rozpoczynać. Ten rzekomo nieprzemożny zew krwi mu znaczy pomyślunku nie przesłania...

Legionista chwilę się zastanawiał. Na słońce obejrzał. Na kapłana spojrzał z niejakim rozbawieniem, któremu co prawda daleko było do mumabowego, ale jasno dającego do zrozumienia, że Thoer nie do końca poważnie bierze te straszne rewelacje o cudownych sposobach na wilkołaki. W końcu odezwał się ponownie:

- Wilkołak, czy nie, srebrem to my nie śmierdzimy na tyle by nim płacić za możność wsławienia się jako obrońcy Vazikh. Ale z ogniem problemu nie będzie jeśli tylko Husram zapewni nam dość oliwy. O ile i ogień w ogóle będzie potrzebny...

Wycofał się do swoich towarzyszy poza zasięg słuchu Malika.
- Pamiętacie jeźdźców na wydmach? Zgubili dwudziestu ludzi i syna szejka. Tu zaś pojawiło się dwadzieścia wilków i wilkołak. Tylko się zastanawiam, co jest bardziej prawdopodobne. Że zobaczymy wilkołaka, czy że w świcie młodego szejka Yarakanu, jest mag, który wmówił biednemu Abudllahowi te całe wilki... Wyruszmy do miejsca gdzie napadnięto kupca. Enki i Cedmon raczej bez trudu odczytają ślady.