Ostatnie tygodnie nużącej podróży wdały się we znaki nawet tak cierpliwej osobie jak on. Dlatego majestatyczny księżyc, jego blask, który oświetlił nieodległą osadę opanowaną przez krwiożercze bestie, tak bardzo wzbudził w nim nagromadzone pokłady wigoru.

Kiedy towarzystwo debatowało nad odpowiednim sposobem kontaktu z terroryzującymi ludność wilkami, Mumamba powoli oddalał się, aby po chwili stanąć w strzemionach z uniesioną ku rozgwieżdżonemu niebu szablą. Szybko upuścił ją w dół, prosto na koński zad, plaskając o niego wypolerowanym płazem. Hanifa, bo tak w myślach nazywał tę nielubianą klacz, wybałuszyła swoje końskie oczy i stanęła dęba, rżąc potępieńczo.
- Ajajajajajajajajaj!! - ryczał wojownik machający szablą, która poganiała konia do szybkiej szarży.

Hanifa musi tylko posłać go pomiędzy domy, gdzie będzie mógł zeskoczyć z siodła i zadać cios, nim bestie wywloką mieszkańców zza zabarykadowanych chałup. Nadzieję ma, że towarzysze pójdą w jego ślady. Sam przez pewien czas utrzyma się, będąc okrążonym zewsząd przez wilki, ale co potem? Przecież gdzie wrogów kupa...

Igwe nie spodziewał się niczego dobrego po jeźdźcach, dlatego złe wieści przyjął bez okazania krzty emocji. Nie zdziwiła go też reakcja Paleki, albowiem tym chętniej na rozwiązania siłowe decydowali się ludzie, których nie mogło dosięgnąć żniwo zbierane przez konflikty zbrojne. Tak więc i w tym wypadku młodzi mieliby walczyć i ginąć za decyzje podejmowane przez starszych. Cóż... Taka była kolej rzeczy w tym okrutnym świecie; był to z dawna ustanowiony porządek, którego nikt nigdy nie zmieni, bo taka właśnie była istota ludzkiej natury.

- Jak na kogoś kto stroni od walki, łatwo przychodzi ci szafowanie życiem innych - zwrócił się Igwe do Paleki, choć tak naprawdę niewiele obchodziła go jego własna uwaga. Pirat na ogół rzadko się odzywał, woląc by czyny przemawiały w jego imieniu, ale wciąż pozostawała w nim pewna nutka młodzieńczego idealizmu, którą w dużej mierze zatracił wraz z wiekiem i która czasem dawała o sobie znać, szczególnie w chwilach kiedy dostrzegał niesprawiedliwość lub czyjąś hipokryzję. Blizna całą dekadę swojego życia spędził u boku największego pirata jakiego znał cywilizowany świat i choć tamten człowiek też wykorzystywał swoich ludzi we własnym interesie, to jednak znał się na sztuce wojennej jak mało kto i sam nie stronił od walki pomimo dość podeszłego wieku. Igwe nie mógł tego samego powiedzieć o swoich "przewodnikach", dlatego właśnie nie darzył ich szczególnym zaufanie, czy nawet szacunkiem.

Nie mniej jednak na wieść o wilkach atakujących Hazalah, w jego dłoniach pojawił się topór oburęczny. Kiedy dojechali na miejsce i Mumamba spiął wierzchowca, Igwe uczynił to samo.
- Nie zostawię towarzysza na pewną śmierć - zwrócił się Zahiji, która jak na czarownicę przystało, wolała zając się skrupulatnym planowaniem niż, co najwyraźniej nie spodobało się czarnoskóremu wojownikowi.
- Poza tym tam ludzie giną - kontynuował Igwe. - Nim podejmiesz decyzję, może być już za późno na ratunek - mówiąc to szarpnął za lejce, zmuszając wielbłąda do szarży.

Szczęka wściekłego wojownika kłapnęła po beznadziejnym ciosie, który straszliwie chybił szarżującego zwierza. Ten zębiskami wgryzł się w ramię, co grubą skórą obwarowane, lecz nie długo zawisł w tej pozycji. Bo zaraz topór Igwego rozpłatał czarne, futrzane cielsko, aż wilczymi wnętrznościami chlupnęło o ubitą ziemię. Zaraz mógł podziwiać jak ostrze toporzyska ponownie leci ku górze i z gracją opada, rąbiąc kolejną bestię na dwie części.

- Słońca trochę, o potężny Rugugu! Oświeć nam drogę, bo dla ciebie jest ta krew! - krzyczał, ciemnością tłumacząc swoją nieporadność. Wiedział, że noc to zwykłe kłamstwo, a winowajcą jest wiek. Już mięśnie nie takie posłuszne, wzrok częściej błądził po okolicy, a nie raz złapał siebie samego, kiedy rankiem budził się i z trwogą myślał nad tym, gdzie jest i dlaczego.
Skaza to i podłość wiek starczy! O, wielki Yiasu, byleby w boju legnąć, nie w śmiertelnej pościeli.

Odkładając ponure myśli na bok, widział unik pirata i warczącego wilka, który teraz czai się za plecami topornika. Ruchem automatycznym wykonał doskok, obrót do nabrania siły i z uniesioną szablą zaatakował bestię, aby towarzysz porzucił zbędny manewr, skupił się na nadciągającym niebezpieczeństwem.