Essenic nijak nie chciał się dopasować do planów, jakie poskładali Berwyn i jego kompani. Trzeba było zatem we wspomnianym planie co nieco poprzestawiać...
Na szczęście Essenic nie miał w Domu Lwów tłumu przyjaciół, którzy wtrąciliby się w bójkę. A trzech na trzech dawało pewną szansę na takie załatwienie spraw, by dało się z tego wyciągnąć jakieś korzyści.

Berwyn złapał kufel, zanim ten zdążył zlecieć z przewracajacego się stołu, po czym chlusnął resztkami piwa prosto w oczy Essenica.
- Zabiłeś go! - rzucił, niezgodnie zresztą z prawdą. - Zapłacisz za to!
A potem, już z toporem w dłoni, ruszył na przeciwnika.

Wolałby go tylko poważnie zranić, ale w razie konieczności... Lepiej, żeby Essenic zginął, a nie on.

Przy stole w jednej chwili zawrzało. Sam stół kopnięty przez Cymmeryjczyka zachwiał się i runął na najemników. Ci, biorąc pod uwagę stan upojenia alkoholem wykazali się nie lada refleksem i wszyscy odskoczyli w tył. Theo dał nura w bok, znikając na chwilę z pola walki. Makhar tylko stał i niczym wąż wpatrywał się nieruchomymi oczami w jednego z kompanów Essenica. Sam Essenic musiał stawić czoła nadlatującemu kuflowi, ciśniętemu przez Berwyna, a potem samemu Berwynowi.

Areon skoczył nad stołem, z mieczem w górze. Jego przeciwnik starał się parować, ale siła ciosu była tak duża, że wytrąciła nieszczęśnikowi miecz z ręki. Równocześnie ostrze zagłębiło się w ramię. Mężczyzna wrzasnął, a jego okaleczona kończyna zwisła bezwładnie. Upadł na podłogę, starając się powstrzymać drugą, sprawną ręką krwawiącą ranę.

Stygijski czarownik przez długą chwilę tylko patrzył na ofiarę, mamrocząc pod nosem starożytne, bluźniercze sylaby. Omamiony przez niego wojownik nie był w stanie oderwać wzroku od przenikliwego, śliskiego spojrzenia Makhara. W końcu, gdy czarownik wypowiedział ostatnią sylabę, wieńczącą zaklęcie, tamten otrząsnął się, zachwiał. Zamiast rzucić się do ataku i wspomóc kompanów, dziko wrzasnął i pognał w stronę drzwi, rozpychając stojących w bezpiecznej odległości, obstawiających zakłady gapiów.

Essenic uchylił się przed nadlatującym kuflem, która to sztuka chwilę wcześniej nie udała się Arslanowi. Ten moment wykorzystał Berwyn, zbliżając się i atakując swoim cudownej roboty toporem. Akbitańska stal wyła tnąc powietrze. Jednak wąsacz zdołał sparować cios mieczem i sam zaatakował. Potężna siła Essenica tym razem zadziałała na jego niekorzyść. Ostrze miecza wbiło się głęboko w blat przewróconego stołu i ugrzęzło w nim! Wojownik z przerażeniem popatrzył na zaklinowaną broń i starał się ją wyrwać, równocześnie obserwując atakującego go Berwyna.

Essenic znalazł się w nie lada niekorzystnej sytuacji. Pozostał sam na placu boju, a na dodatek jego miecz zaklinował się. Widząc, że ma przeciw sobie kilku przeciwników, najemnik zrezygnował z prób uwolnienia oręża. Dzięki temu zachował rękę, bo zdołał uniknąć ciosu Berwina. Potem odskoczył, niemal wpadając na pojawiającego się niemal znikąd Theo, który zdołał wbić mu miecz w bok. Przed poważnymi obrażeniami ochroniła go jednak kolczuga, jaką nosił pod wierzchnim okryciem. Cymmeryjczyk już na niego szarżował, wymachując okrwawionym mieczem, ale w tym momencie wbiegł na otaczający plac boju tłum bywalców gospody, którzy rozstąpili się, jakby był trędowatym. Essenic zdobył przewagę odległości i pędził w kierunku znajdujących się na tyłach oberży latryn.

Arslan doszedł do siebie, wiec Berwyn był pewien, iż kompanowi pomoc nie jest w tym momencie potrzebna. Dlatego też ruszył biegiem za uciekającym Essenicem. Miał co prawda nadzieję, że Areon dopadnie uciekiniera, ale w razie czego był gotów wspomóc kompana. A gdyby znaleźli się na zewnątrz... Strzała była szybsza od najszybszego nawet biegacza.