Wrócili się, ale nawet idąc dookoła nie stracili czasu ani sił, gdyż było to zaledwie parę pomieszczeń. Co ważniejsze, okazało się, że Ryś miał rację i dotarli do pokoju z lodem na podłodze, od drugiej strony. Czyli nie trzeba było ryzykować wchodzenia do niego.
Kea była z tego bardzo zadowolona. Ona sama nie wiedziała że tak to jest, nie orientowała się w rozmieszczeniu tego wszystkiego na tyle aby przewidzieć takie rzeczy. Cieszyła się, że trafiła do ekipy mądrych ludzi, dzięki którym mogli uniknąć lodowych nieprzyjemności.

Pojawił się jednak inny problem. Czaszka z klejnotami zamiast oczu, chyba magiczna, ale Kea pozostawiała identyfikację Iskrze. Czaszki bywały różne, ale miały jedną cechę wspólną - kojarzyły się ze śmiercią... albo piratami.
Półolbrzymka wolałaby obejść tę czaszkę szerokim łukiem, ale klejnoty wyglądały na bardzo cenne i korciły. Samej by się bała tego dotykać, ale skoro byli tam bystrzejsi od niej, to z pewnością wymyślą co i jak trzeba zrobić, aby móc zabrać klejnoty i nie zostać ugryzionym przez złą czaszkę.

Osobiście zauważyła jednak pewną rzecz. Gdy Camden wspomniał o Oku Yrrhedesa, dziewczynie przypomniało się, że miał to być klejnot. A tu mieli właśnie klejnoty osadzone w oczach!
- Czy to mogą być oczy Yrrhedesa? - zapytała nieśmiało, przyglądając się czaszce. - Miało być jedno, ale skąd wiemy że ten Yrrhedes to był cyklop? - dodała, tłumacząc swój punkt widzenia.
Oczywiście zgadywała, niepewna wszystkiego, ale nie bała się podzielić z innymi swoimi spostrzeżeniami.

Niewiele było trzeba, by gniew i zapał wojownika skutecznie ostudzić. Tak prędko, jak ruszył, odstąpił od lodu. Zachował dość panowania nad sobą, by nikogo nie stratować. Nieco otrzeźwiał. Rany jeszcze dało się przeżyć. Bez żadnego wstydu ruszył wraz z drużyną, po bezpiecznej ścieżce. Kiedyś jednak bezpieczeństwo musiało się skończyć. Forma czaszki nie mogła zachęcać - to co zaś ją tworzyło, było znacznie bardziej przyjazne. Ciekawe, co za magia pobudzała ją do ruchu? Może przyczyna była niemagiczna, ale Liward z chęcią wierzył w nadprzyrodzone zjawiska. Postanowił z ostrożnej odległości przysłuchać się, chcąc sprawdzić, czy z wydawanych przez czaszkę odgłosów możliwe jest rozszyfrowanie jakiegoś przekazu. Przy okazji, w pogotowiu trzymał puklerz, gdyby czaszka albo coś innego postanowiło się rozszaleć po komnacie.
Na Rysia Liward spojrzał, akceptując że najprawdopodobniej się zgrywa. Co do słów Camdena,czekał na to, aż czaszka odpowie, choć starał się gestem pokazać prośbę o ciszę i przysłuchanie się.
Za to Kea również podniosła ważną kwestię. Jej rozumowanie zdało się wojownikowi wcale niegłupie, choć prowadziło do kolejnych pytań.
-Może to jakiś rodzaj zagadki? Może tylko jedno oko jest prawdziwe i musimy zdecydować, które?
Ciekawe też, co mogła powiedzieć Iskra, najlepiej znająca się na takich sprawach.

Głos Camdena powoli zamierał, gdy zaczął dostrzegać zdziwione spojrzenia swoich towarzyszy. Odchrząknął na koniec, lekko zawstydzony. - „Przynajmniej coś próbowałem robić” – pomyślał, odsuwając się od kraty. Gdy tylko zapanowała cisza, Liward zaczął przysłuchiwać się odgłosom wydawanym przez zaklętą czaszkę, ale nie był w stanie odróżnić żadnego konkretnego słowa.

Kea, patrząc ponad głowami innych, przez chwilę myślała, że oto udało jej się odnaleźć cel wyprawy. Była szczęśliwa, że ich kłopoty mogły się już za chwilkę zakończyć. Stary krasnolud jednak szybko wyprowadził ją z błędu.

- Nie, dziecinko, legendy mówią, że Oko jest większe, rozmiaru człowieka. No i jest jedno.

Stali więc dalej przed opuszczoną kratą blokującą wejście do krypty.

- To co, idziemy dalej? – słabym głosem zapytała Iskra. – Nie będę podnosić za was każdej rzeczy w tych przeklętych podziemiach, bo zabraknie mi sił na łatanie twojej nogi, Rysiu.

Słysząc opętańcze wycie czaszki, Liward skulił się, chroniąc twarz puklerzem. Widać było, jak oblewają go ciarki, lecz czaiła się w nim jakaś siła, która pozwoliła mu to przetrwać. Nie, taka wyjąca czaszka to nic w porównaniu z blisko dwudziestoma laty świadomego życia, spędzonego na ciągłym oczekiwaniu ataku, który mógł dobiec z każdej strony, na łasce człowieka, który był jedyną rodziną i brał za Liwarda odpowiedzialność, okazał się jednak okrutnym szaleńcem. A to, co pozostawiło większość śladów na jego twarzy - nie niosło za sobą żadnego dźwięku, wręcz przeciwnie, było zabójczą ciszą. Jedni woleli krzyczeć, Liward wolał iść i walczyć o życie. Teraz znów stało ono pod znakiem zapytania, choć bezpośredniej groźby nie było. Liward podniósł się i opuścił salę wraz z Rysiem i Fungim, którzy również zachowali panowanie nad sobą, choć niekoniecznie zimną krew. Po drodze patrzył na podłogę, szukając ewentualnie wyrzuconych przez towarzyszy przedmiotów. Jeśli coś znalazł, brał to z zamiarem oddania prawowitym właścicielom. Gdy dotarli do miejsca starcia ze szkieletami, oparł się o ścianę - sytuacja nieco go przerosła i potrzebował wziąć drugi oddech. Wypadało przemyśleć, co robić dalej.
Ten krzyk był magiczny, czy tylko bardzo głośny? Inna sprawa jak mamy po prostu zatkać uszy, a inna, jak trzeba coś odczarować. -tu skierował pytanie i jego wyjaśnienie do Iskry, choć nie mógł być pewien odpowiedzi.

Kea była zadowolona, że wspólnie podnieśli tę kratę. Razem, jednocześnie, po prostu wspólnie - to było takie miłe... Niestety radość nie trwała długo. Wycie było wprost upiorne. Półolbrzymka nigdy się z czymś takim nie spotkała i gotowa była uwierzyć, że właśnie słyszą wrzaski wszystkich umierających na raz, i że zaraz do nich dołączą. Natychmiast odsunęła się parę kroków i niewiele myśląc złapała za swą wierną pawęż, aby zasłonić się nią od wycia.
W sprawach magii, trzeba się jednak zwrócić do Iskry, a ponieważ ta zaczęła uciekać, to zagrożenie musiało być jeszcze większe niż się zdaje. Jeszcze większe!? Kea nie zastanawiała się ani chwili, tylko rzuciła się do ucieczki podążając za czarodziejką, osłaniając tarczą swoje plecy i tył podkulonej głowy.

Gdy byli już daleko, serce Key waliło jak młotem. Tym jednak razem nie z wysiłku, jakim był bieg, a ze strachu jaki wywołało wycie czaszki. Oddychała szybko i głęboko, starając się dojść do siebie. Średnio jej to szło, więc wyciągnęła Lilę z torby, aby móc spojrzeć na jej uśmiech i czarne oczka, oraz przytulić się do swej przyjaciółki. Ona zawsze pomagała półolbrzymce, więc tak było i tym razem.

- Zostawmy to. Proszę. To złe, straszne - wypowiadała się niezbyt profesjonalnie, bez składu, ale dawało się zrozumieć sens jej wypowiedzi.