Józef pożegnał rycerza w godny mu sposób i podziękował za odwiedziny. Jak już został sam pogrążył się w zadumie i czekał na to co ma przynieść kolejny dzień.

Jeremi spokojnie przesunął się w stronę paleniska i wziął solidne dębowe polano z przygotowanego stosu. Coś mu się widziało że szczeniaki Racimira, durne i nie nauczone nikogo słuchać dadzą zaraz popis swojej głupoty. Nie miał zamiaru skończyć pobity przez dwu kretynów. Żal mu tylko było Luthera, niby taki mądry chłopak a posłali go do miasta i zgłupiał zupełnie, bardziej ufając znajomkom niż rodzinie.
~ Nic to, jak który do mnie przyskoczy to kopa w słabiznę i polanem przez łeb. Tylko nie za mocno, bo Racimirowi nie trza następnego pogrzebu w rodzinie. ~ pomyślał przygotowując się na najgorsze.
- Szkoda żeś go nie widział ledwie dwa pacierze temu, ani on spokojny, ani słaby nie był. Słuchaj mądrzejszego od siebie i ostaw te więzy w spokoju. Poczekajmy na Józefa a kapłan niech nad twoim bratem w tym czasie się pomodli. Uradzim co robić. - próbował jeszcze przemówić do rozsądku Żyrosławowi bez większych nadziei na sukces. Racimir miał słabość do swoich dzieci i rozpuścił je niesamowicie, młynarska dziatwa za nic miała szacunek dla wieku i mądrości z nią nabytej.

Luther z niedowierzaniem patrzył jak wujo za lagę chwycił i jął wygrażać i jemu i Żyrkowi. Żyrkowi, któren chwalić bogi więcej tej no dyplomancji zachował niż Czarny. Nie wierzył też by sama jeno próba ucieczki tak wuja rozsierdziła. A jak wspomniał by się nad Światkiem do Stwórcy pomodlić to już pewien był, że wujo skreślił Światka jako Drzewiaka.
- Żyrko, czekaj - zatrzymał przyjaciela niepewny czy zaraz lagą nie dostaną - Dyć kaj on tera ucieknie? Ostawmy pęta na nogach i dłoniach, a resztę poluzujmy. Co by jako człek siądnąć mógł chocia. Wujo… on nasz przecie. A Racimir nie przyjdzie to i nie ma strachu. I jak wy chcecie, żeby on opowiedział kędy go jak zbójcę i zwierza traktujecie? -

- Luther czyś ty się szaleju nażarł, czy jaka wiedźma na ciebie urok rzuciła i zgłupiałeś zupełnie? Sam żeś go tu przyprowadził, a swego ojca i mnie znasz na tyle dobrze by wiedzieć że bez powodów byśmy go nie wiązali. Po mojemu coś w lesie się albo zezłościło, albo się zabawić chciało, zamieszało mu w rozumie i tak zostawiło. Po to ta narada, by zdecydować co robić i jak komu pomóc, bo nie tylko jego los na włosku zawisł, ale i twój. - Jeremi rzucił ostro do siostrzeńca.

Żyrosław podejrzliwie spojrzał w stronę lagi trzymanej przez wiedźmiarza, zaś jego ruchy jakby spowolniły. Niby nie wiadomo było czy Jeremi zamierza tylko dołożyć do ognia czy też zdzielić przez łeb, jednak kawał kija w ręku to zawsze jakiś oręż. A wiedźmiarz jak to wiedźmiarz - reputację miał człeka srogiego i nieprzewidywalnego.
- Mądrości wam odmawiać nie zamierzam, mości Jeremi, bo wiem że wy dużo wiecie. Ale chyba pozwolicie chociaż poluzować więzy, hę? Nie wiem co mój brat tu wyrabiał, ale wygląda potulnie. Już go chyba dość przygód spotkało.

Kiedy doszło do poruszenia, ani Eugeniusz ani Mieszko się na początku nie wtrącali, chociaż widać było, że ten drugi przygotowywał się do kłopotów, bo i kolana ugiął i za nóż za pasem złapał. Kapłan szybko go jednak uspokoił, kładąc dłoń na jego ramieniu.
- Luther, Żyrosław - odezwał się wielebny, przemawiając uspokajająco do młodzian. - Światożar nieopatrznie znalazł się w miejscu, gdzie zły urzęduje. Dyć znacie historię Bogny. Wiecie też, że rozgrzeszenie dostała i chodzi między nami wolna. Zaczekajcie ino, aż uradzim co z chłopakiem począć. Nikt go na straty nie spisuje, a jeśli niewinny się okaże i sumienie czyste mieć będzie, sam wyspowiadam go i duszę oczyszczę. -

- I z czystą duszą nasz pan dziedzic go obwiesi przed kościołem, zaraz po tym jak zakatują mego siostrzeńca ku rozrywce pana ślachcica. - mruknął Jeremi widać bardziej zainteresowany ocaleniem ciała niż duszy. - Trzeba nam uradzić jak ich ukryć i co powiedzieć dziedzicowym. Jak duszę stracił do tego co w lesie to i tak nie odzyska, a jak ją nadal ma to ona nie zając, nie ucieknie - dodał.

Starzec chyba chciał coś wtrącił na temat ocalenia skóry nad ocaloną duszą, ale ostatecznie powstrzymał się i kiwnął na młodzian.
- Usiądźcie albo przygotujcie jaką balię. Jak mości Horst wróci i będziemy pewni, że Światożar współpracować chce, trzeba będzie go umyć i w świeże ubranie odziać. Jest człowiekiem i chociaż tyle godności mu się należy.

- Wy… wybaczcie wujo - powiedział cicho Luther przysiadając w kącie. Za dużo już się tego dla młodego piwowarczyka robiło. Żyrosław również zamilkł ze skwaszoną miną, siadając na podłodze obok brata.

Marysia

Istnieją dobre i złe decyzje. Wielu ludzi uważa, że najgorsze spośród nich to... Brak decyzji.
Dłoń Marysi drżała na spuście kuszy. Chciała ratować brata, ale nie była bezwzględnym zabójcą. Tak naprawdę nigdy nikogo przecież nie zabiła i nawet nie myślała o tym, kiedy kładła się wieczorem spać. Gaudenty - choć zdolny do gwałtu lubieżnik, również wahał się, nerwowo ściskając spoconą łapą rękojęść. Trwali w patowej sytuacji, zastanawiając się kto pierwsze straci zimną krew.
Jednakże nerwy zawiodły wpierw u najmłodszego. Nie mogąc dłużej znieść niebezpiecznego napięcia, Patryk szarpnął się i spróbował rozpaczliwej ucieczki. Nakręcony adrenaliną oraz strachem Gaudenty wymierzył cios sztyletem. Celował w szyję, lecz chybił przez gwałtowny ruch wyrostka. Klinga zatopiła się w obojczyku.

Jeśli Marysia do tej pory miała jeszcze jakieś wąpliwości, to resztki musiały rozwiać się w momencie, kiedy sztych zatonął w ciele Patryka. Zwolniła cięciwę broni. Gruby intendent cofnął się o kilka kroków, lądując pod ścianą z bełtem wystającym z mostka. Twarz mężczyzny świadczyła o tym, że on również nie spodziewał się tego, co dzisiaj zaszło... Charczał i z wielkim trudem łapał oddech, w bezgranicznym zdziwieniu.

Bogna

Luther oraz Żyrosław opuścili młyn. Niełatwo było ujarzmić rozpaloną i niezaspokojną namiętność, choć głośne chrapanie Racimira skutecznie rujnowało nastrój. Bogna miała wrażenie, że lada moment cały budynek zacznie trząść się w posadach - tak straszliwą moc miało pijackie pochrapywanie pana domu.
Skoro nie mogła już liczyć na bliskość młodego, męskiego ciała, jedyną dostępną rozrywką pozostała miska owsianki oraz siennik. Na ten ostatni nie można było narzekać, gdyż dziewka nie znalazła w nim jeszcze ani jednej pluskwy! Dla sieroty i uchodźcy wojennego pokroju Bogny, mieszkanie we młynie musiało stanowić nie lada komfort. A głośne chrapanie Racimira, choć uciążliwe, stanowiło żywy dowód, iż jest bezpiecznie. Drewniana łyżka z owsianką po raz kolejny wylądowała w buzi dziewczyny, kiedy spoglądała na przykrytego futrami młynarza z mieszaniną uczuć.

Coś chrupnęło. W pierwszej chwili pomyślała z przerażeniem, że przygryzła i ułamała zęba. To było przecież ostatnie czego trzeba młodej dziewczynie! Nie dość, że twarz szpeciła blizna, to jeszcze miałyby dojść braki w uzębieniu? Szybka inspekcja wykazała jednak, że zęby były całe. Jakaś łupina musiała zapodziać się w posiłku. Zajadała dalej ze smakiem, obserwując ogień trzaskający w palenisku. Zrobiło się tak przyjemnie, że nawet stary młynarz przestał chrapać.

Kolejne chrupnięcie. Tym razem powstrzymała się od dalszego żucia, sięgając do buzi. Poczuła dziwne mrowienie na języku. Ostrożnie włożyła palce, chcąc wyciągnąć kolejną łupinę. Oczom Bogny ukazała się jednak insektoidalna głowa, zakończona parą długich czułek.
Odskoczyła z przerażeniem, wywracając miskę z jedzeniem. O dziwo, mleko nie rozlało się na podłogę. Zamiast cieczy, wypadło z niej stado karaluchów. Jedne mniejsze, inne większe. Niektóre z nich martwe, inne całkiem żwawe. Ten, którego wcześniej nadgryzła, leżał na grzbiecie, bezradnie przebierając nogami i dogorywając. Miała ochotę wrzeszczeć.

Było jeszcze ciemno, gdy Bogna gwałtownie zerwała się z posłania. Miała wrażenie, jakby wszystko ją swędziało. W ustach wciąż pozostawał nieprzyjemny posmak...

Henryk

Henryk przeczesał dłonią zmierzwone włosy, spoglądając na wschodzące słońce. Wziął głębszy wdech, po czym pomaszerował w stronę studni. Z zadowoleniem zauważył, że w wiadrze znajdowało się jeszcze sporo wody z wczoraj. Wylał zawartość na półnagie ciało. Oddech mężczyzny momentalnie przyspieszył pod wpływem zimna, zaś opinająca wychudłą sylwetkę skóra pokryła się gęsią skórką.
Potrząsnął głową kilka razy, a po senności nie został już nawet ślad. Pamiętał doskonale, że dzisiaj wielki dzień. Nie tylko dlatego, że niedziela... Dzisiaj czekał go pojedynek z wiedźmiarzem.

Leżaca koło studni butelka przykuła wzrok Henryka. Zmarszczył czoło, intensywnie zastanawiając się kto mógł to tutaj porzucić... Bez dalszej zwłoki sięgnął po naczynie i odkorkował, wąhając podejrzliwie. Zapach alkoholu momentalnie dał znać o sobie.
W pierwszym odruchu odsunął butelkę czym prędzej od siebie, nie chcąc słuchać podszeptów diabła. Wiedział, że powinien czym prędzej wylać trunek na ziemię, lecz nie zrobił tego... Zakorkował butelkę i odłożył tam gdzie leżała. Począł czym prędzej kroczyć w stronę chaty.

Zatrzymał się i obejrzał przez ramię. Czy to zaszkodzi, jeśli weźmie choć łyczka? Dla rozluźnienia? Aby nie zadręczać głowy starciem z Jeremim i wrogim nastawieniem mieszkańców wsi?

Wszystko jest przecież dla ludzi, byle z umiarem... Henryk nerwowo przełknął ślinę.

MUZYKA

"Jutrzenka" - Józef Chełmoński

Nadeszła wreszcie wyczekiwana przez wszystkich niedziela. Upragniony dzień, w którym ludność Drzewiec mogła odłożyć na bok pługi, radła, kosy, grabie oraz inne, niezbędne do pracy przedmioty. Dzień, w którym każdy chciał założyć jak najpiękniejszy strój i pokazać się w dobrym świetle. Jedni z próżności - aby odpowiednio zaprezentować się przed sąsiadami. Inni dla własnej satysfakcji i samopoczucia. Byli też tacy, którzy szczerze wierzyli, że nie wypada pokazywać się Stwórcy na oczy w stroju, w którym na codzień obiera się kury z piór czy też doi krowę.
Nie chodziło jednak jedynie o cotygodniowy rytuał, którego przez wiele lat brakowało. Liczyła się też okazja, by spotkać innych mieszkańców Drzewiec! Wymienić nowinami, a także ostrożnie podzielić zdaniem na temat aktualnej sytuacji we wsi. Szczere zainteresowanie budziło również kazanie Wielebnego Niemysła, który co prawda mieszkał w parafii od niedawna, lecz zdążył zbudować należyty dla swego urzędu autorytet. Siwa broda kapłana wzbudzała szacunek, zwłaszcza kiedy szła w parze z rozsądnymi, starannie wyważonymi słowami. Dla wielu chłopów Eugeniusz stanowił nadzieję i ostoję w nadchodzących, trudnych czasach. Mógł to z łatwością wyczuć w spojrzeniach parafian, którzy wyraźnie niepokoili się tym, co miało nadejść.

Ta niedziela wzbudzała szczególne emocje. Wchodzący do świętego przybytku Otton oraz reszta ryceskiej rodziny łatwo przypominała wszystkim o wczorajszych wyrokach srogiego dziedzica. Po cichutku szeptano... Co mogło się stać ze Światożarem? Kto lub co pozbawiło życia biedną córkę młynarza? Dokąd uciekł Luther? Co zrobi Otton, gdy dostanie go w swoje ręce? Kto zwycięży w pojedynku sądowym - Jeremi czy Henryk? Podejrzany guślarz czy pijak-dzieciobójca? Niektórzy szeptali, że jeśli Stwórca chciałby tego dnia oddać sprawiedliwość, musiałby obu na miejscu razić piorunem.

Racimir usiadł w kącie, z tyłu - jakby nie czuł się godny przebywania zbyt blisko ołtarza. A może po prostu nie zależało mu na jego bliskości? Podkrążone oczy i czerwona twarz umęczonego mężczyzny świadczyły o tym, że musiał poprzedniego dnia nieźle dać w palnik. Nadal czekano na wszystkich, by zebrali się w świątyni. Kapłan miał ostatnie chwile, by doszlifować kazanie. Henryka wciąż nie było nigdzie widać.

Mieszko krążył po przybytku, zapalając świece. Gdy skończył, wyszedł przed budynek, spoglądając na zawieszone wysoko na horyzoncie słońce. Dochodziło południe. Niebawem będzie musiał wspiąć się na niską wieżę przybytku, by przy pomocy starego, mosiężnego dzwona oznajmić, że wybiła sexta i pora rozpocząć nabożeństwo.

Gdy samemu nie podejmuje się decyzji, podejmuje je za nas ktoś inny. A pewne decyzje ciężko jest podjąć, zwłaszcza gdy sytuacja jest nerwowa i wymaga natychmiastowego działania.
- Patryk! - wyrwało się z gardła przerażonej dziewczyny, gdy dostrzegła i zrozumiała co się tak naprawdę stało.
W tych okolicznościach, mając w chacie dwóch rannych, Marysia ani chwili nie zastanawiała się nad tym którego ma ratować i zareagowała od razu. Czym prędzej podbiegła do brata, mając nadzieję mu pomóc.

Chłopak upadł na ziemię z przerażeniem wymalowanym na twarzy. Sztylet wystawał z okolic prawego obojczyka Patryka, wbity do połowy. Krwawił, ale słabo. Najwyraźniej nie doszło do przecięcia żadnej z głównych arterii.
- Prze...praszam - wydusił chłopak, oddychając szybko i płytko.

- Ja przepraszam - wyrwało się Marysi, gdy kucnęła obok brata. - Powinnam była zabić śmiecia od razu, a nie mieć nadzieję że sam cię puści... Och tak mi przykro - powiedziała, a łzy zalewały jej oczy, gdy widziała jak jej braciszek został zraniony. A wszystko przez złego człowieka, który leżał teraz nieco dalej z nie mniejszą raną i nie stanowił już dla nich zagrożenia.

Dopiero po chwili, Marysia opamiętała się na tyle, aby wiedzieć co należy zrobić.
- Zabiorę cię do Arniki - powiedziała w końcu, starając się jak najostrożniej podnieść Patryka na nogi.
Chłopak nie odezwał się już więcej. Spoglądał tylko przestraszony na siostrę. Był w tak dużym szoku, że nawet nie płakał. Prawdopodobnie nie czuł jeszcze w pełni bólu. Ten miał nadejść dopiero, gdy ustąpi nieco adrenalina.
Patryk syknął cicho, gdy Marysia pomagała mu wstać. Okolice przy prawym obojczyku chłopaka krwawiły tylko trochę, gdyż wbity od góry w mięsień łopatkowy sztylet stanowił swoisty zawór bezpieczeństwa. Naruszenie mięśnia sprawiało, że chłopak nie mógłby poruszyć prawym ramieniem lub zrobiłby to z ogromnym bólem.
Gaudenty tymczasem siedział pod ścianą i oddychał z ogromnym trudem, przy okazji wypluwając krew. Wystrzelony bełt prawdopodobnie przebił płuco. Oczy intendenta, nie dość że z natury wyłupiaste, teraz dodatkowo były wytrzeszczone w przerażeniu. Spoglądał na Marysię, jakby wciąż liczył na pomoc.

- Zaczekaj chwilę, zaraz pójdziemy - powiedziała cicho Marysia, obdarzając brata skromnym i raczej wymuszonym uśmiechem.
Bardzo chciała pomóc bratu, ale zostawić umierającego człowieka, nawet złego, nie godziło się z jej sumieniem. Marysia podeszła bliżej do intendenta i przyglądając się jego ranie. Bełt był wbity głęboko.
- I po coś tu przyszedł?! Musiałeś nam dokuczać?! - rzuciła z wyraźnymi pretensjami. - Odkąd przybyliście do Drzewców, same nieszczęścia! - wyrwało jej się z gardła, czemu ciężko było zaprzeczyć. Tym razem, nieszczęście dotknęło jednak także jednego z przybyszów.
Rana wyglądała bardzo poważnie i Marysia nie wiedziała jak go uratować. Wzięła stołek i postawiła na nim nogi intendenta. Wydawało jej się, że tak trzeba, gdy ktoś krwawi.
- Przyprowadzę uzdrowicielkę, trzymaj tu - powiedziała, kładąc ręce mężczyzny na ranie.
I tak nie wiedziała co robić, więc nie było sensu tracić czasu. Nie zostawiła go ot tak, jak konającego wieprza. Coś zrobiła, chyba pomogła, więc z w miarę czystym sumieniem opuściła chatę. Ostrożnie ale szybko, zabrała brata do uzdrowicielki. W tej chwili liczył się tylko Patryk i jego zdrowie, więc zaaferowana tym, nawet nie poczuła że brakuje jej części odzienia.