Pierwszymi co ich we wsi powitali były… nie kto inny a koty. Wpierw obaj ze Światożarem struchleli widząc szereg świecących się w ciemnościach ślepiów, ale zaraz zrozumieli kto zacz. Kociska zaś ino przyglądały im się z różnych miejsc, a to z płota, a to ze stogu, a to krzaczorów odprowadzając ich jeno wzrokiem i sporadycznie cicho pomiaukując.
Tak czy siak nie niepokojeni przez nikogo więcej dotarli w końcu do gospodarskiej chałupy Horsta Grolscha i bez pukania wtarabanili się do izby. Obaj umorusani, a Światko do tego nadal unurzany w mule, glinie i czarny jak noc.
- Aiiiii!!!! - przywitała ich Rutka w samym jeno gieźle, nim Luther zdążył ją dłonią uciszyć.
- Cichaj głupia! - syknął - To ja, Luther.

Dwa uderzenia serca.
- Rutka? - usłyszeli głos starego Grolscha na zewnątrz i zbliżające się ciężkie kroki.

- To ojciec - powiedział Luther uspokajająco do Światka gdy Rutka zaczęła się uspokajać i rozumieć kogo do chałupy po nocy przywiało.
Dziewczyna odsunęła się i całą trójka wbiła spojrzenie we drzwi. Nikt nie miał wątpliwości, że reakcja tatki, który umiał się wściec… mogła być różna.

Horst stanął w drzwiach, w łapie nieodzowna pała do… cóż, pałowania i wybijania ludziom na wsi głupich pomysłów z głowy. Patrzał na Luthera srogo to na Rutkę i… czarnego gościa. Zmrużył brwi.
- Mamy sporo problemów przez ciebie synu. - powiedział zimno - Lepiej się wytłumacz i lepiej by było to dobre.
Dłoń mocniej chwyciła zasłużony w boju kawał ciężkiego dębowego drewna.

Luther przełknął ślinę. Zdarzyło mu się ode ojca oberwać. Bywało, że i cięgiem dostawał kułakiem jak coś na gospodarstwie pokpił. Ot i taka szkoła ojcowska. Narzekać co nie było. Ale lagą dostał tylko raz. I choć teraz już był wiela starszy i byle plasknięcia się nie bojał, to wbił mu się w łepetynę strach przed tą lagą.
- Tam we lesie ojciec - zaczął powoli - tam coś jest. Coś co na nas dybie. Ja te trzy zachody temu o tym nie wiedział. Ot za Nawojką pobiegłem, bo gadają, że wilcy grasują. A i wam przeca ona miła była. Ale coś ją zdybało. Urok rzuciło na Światka. I na Boguśkę. I nie dałem rady jej sprowadzić. A wczoraj we nocy, to mi się Wojka przyśniła. I… - zastanawiał się, czy jest po co opowiadać ojcu o wszystkiem - I nie mogłem tam nie wrócić. Potwora jednak nie było. Ale Światko był nad ruczajem. Źle z nim myślałem było, ale doszedł do zmysłów i wrócił. Matuś i wujo go powinni obaczyć.

- Pieprzysz jak mała, jęcząca, poobijana dziewczynka z drzazgą. - rzucił chłodno ojciec i wszedł do środka - Rutka. Idź po matulę, Matza i rozpal w ogniu. My się policzymy później Luther, leć po Racimira i Wielebnego.
To czego Horst nie mówił, to to, że pośle Matza po Józwę… ich sołtysa. Potrzebował świadków, a stary człowiek, trzymamy w estymie przez Pana, był doskonałym wyborem. Dlaczego nie wysłał Luthera? Czas. Jedna osoba może oblecieć tylko tyle, a zależało mu na czasie!
Pytanie tylko czemu posłał Luthera? Grolschowie żyli na uboczu, a droga do Wielebnego i młynarza biegła poza drogą wioskową. Przynajmniej ta optymalna. Poza tym, żołdacy Ottona nie poruszali się po zmroku. Niemalże nikt się nie poruszał, więc szanse ich spotkania były znikome… chyba, że coś nagle i niespodziewanie się zmieniło, ale w to stary Grolsch wątpił.

Piwowarczyk skinął jeno czupryną i wybiegł z chałupy. Nie wiedział co prawda, że straż pańska może się nim interesować, ale dość miał oleju w głowie, by im się w oczy nie rzucać. Najpierw postanowił Wielebnego poszukać na plebanii bo najbliżej doń miał.

Rabanu jakiego narobili wystarczyłoby, żeby martwego z grobu wypędzić, a co dopiero Arnikę, która zawsze sen lekki miała. Opatulona w wełniany sweter wyszła z izby sypialnej głowy domu, akurat kiedy Luther drzwi zamykał za sobą. Westchnęła ciężko i pokręciła głową bezradnie.

Horst stał wsparty o framugę drzwi leniwie nabijając fajkę zielem i przysłuchując się rozmowie. Nie mógł zgodzić się z Jeremim. Nie miał dzieci, nie wiedział jak to jest, a musiał przyznać, że nie zawsze było to łatwe. Tylko, że Ścieżka Grolschów nie należała do łatwych. Można powiedzieć, że była wręcz pełna sprzeczności i drobnych druczków, które jedynie prawdziwi synowie i córy Rodu były w stanie pojąć.

- Jeremi, Jeremi... - powiedział w końcu z fajką w kąciku ust kiedy krzesał iskry na podpałkę, specjalnie zwęglone i wysuszone fragmenty drewna i materiału według starej receptury - ...a myślałem, że rozpoznajesz naszą Drogę. No cóż, jeśli Luther jest prawdziwym Grolschem to nie da się złapać, ani tym bardziej zauważyć. To jego test i od niego zależy jego przyszłość. Jeśli miałbym trzymać go pod wiatą i ochraniać przed wszystkim... myślisz, że wyrósł by na mężczyznę? Dzieci muszą popełniać własne błędy. Z własnej głupoty cierpieć i przeżywać rozterki. My możemy tylko ich uczyć, by byli silniejszy i ratować radą. Udzielać pomocy gdy sami sobie już nie poradzą, ale nawet wtedy muszą sami jej chcieć. Życie nie rozpieszcza Jeremi, jeśli bym rozpieszczał, czego się nauczą o życiu?

W końcu pojawił się żary i Horst dmuchając przyłożył do ziela. Mały płomień, chwila palenia i zdmuchnięcie. Fajka się tliła, a on mógł zapalić. Poczuć ciepło w płucach...

Myślami był przy swoich latach młodzieńczych. Tak, najmizerniejszy ze wszystkich, ale dorósł, obrał własną drogę. Nie podobało się to ojcu... Oj nie! Ale ojciec nie był Głową Rodu, lecz jego dziad i to nauki swego dziadka chłonął. Ojciec? Jakim cudem nie został wydziedziczony nie miał pojęcia... Serce na wierzchu, kierowanie się emocjami, nie uczenie na błędach i nadmuchane ego. Tragedia.

A on? On był tym małym cieniem przemykającym po nocy nosząc wiadomości między członkami Starej Wiary. Nasłuchując i szpiegując tych którzy mogli zaszkodzić Rodzinie. Czasem nawet kradnąc, czy psoty plotąc. Tak, dzieciństwo było zabawne.

"Niech twa prawa ręka nie wie co czyni lewa", "Niech ludzie widzą, co chcesz by widzieli, a chcesz by widzieli to, co chcą widzieć... tak długo, jak służy to Rodzinie", "Emocje... wiedz czym są i skąd się biorą, ale nigdy nie pozwól im przejąć kontroli", "Głupi jest ten kto na błędach się nie uczy, a zysk sprzyja tym którzy się uczą"...

Te i wiele innych słów i rad dawnej Głowy Rodu przemknęły Staremu Grolschowi przez myśli. Uśmiechnął się leniwie. Był tylko człowiekiem i tak, robił błędy, najważniejsze, że na nich się uczył. Cóż, przynajmniej miał nadzieję, że tak było. Ciężko być sędzią w własnej sprawie, nieprawdaż?

Józef

Harald okazał się bardzo uważnym i wytrwałym słuchaczem. Choć niejeden mógłby przewracać oczami czy niecierpliwić się nad starczym gadaniem, u rycerza nie sposób było uświadczyć takiego zachowania. Gospodarskie życie zdawało się interesować szlachcica ponad miarę.
- Całe życie żem na wojaczce spędził. Ale dość już telepania rzyci w kulbace - oznajmił olbrzym nachylając się i uważnie obserwując jeden z uli. - Pora osiąść i zająć się tym, co ważne...

Kiedy znaleźli się w chłopskiej chacie, Harald z wielką ostrożnością usiadł na skrzypiącym krześle. Patrząc na gabaryty rycerza, miał pełne prawo obawiać się czy mebel utrzyma imponujący ciężar.
- Nie chcę was kłopotać, gospodarzu - oznajmił, kiedy upewnił się, że krzesło wytrzyma. - Jeno pogwarzyć chciałem o wsi i okolicy. Wyście tu najstarsi. Mój brat twierdzi, żeście go przed utonięciem za młodu ocalili. Dziwaczana to historia z całym tym pobytem Ottona w Drzewcach.
Harald pociągnął tęgi łyk z kubka.
- On zawsze pływak był pierwszorzędny, a tu nagle o mało co na dnie rzeki nie skończył. Jakby go utopiec jaki za jajca chwycił. Wrócił stąd mocno odmieniony. Ale może po prostu z młodzika przeobraził się w mężczyznę?

Rycerz poskrobał kilkudniowy zarost w zamyśleniu, a chwila ciszy sprawiła, że i Józef stał się skłonniejszy do zadumy. Ostatnie wydarzenia stopniowo przywoływały coraz więcej szczegółów tamtego zajścia. Józwa przypominał sobie, jak wyciągnął na brzeg młodziutkiego Ottona. Kiedy tylko chłopak oprzytomniał, wykrzykiwał niestworzone rzeczy. Twierdził, że ktoś go wołał i chciał czym prędzej powrócić do rzeki. Na szczęście Józef powstrzymał go wtedy w porę, zwalając wszystko na karb szoku i chwilowej utraty zmysłów.

Marysia

Patryk skinął głową, dając znać że zrozumiał polecenie. Marysia tymczasem udała się prosto do kurnika, by ratować cenny drób. Zanim jednak dotarła do drewnianych zabudowań, ptaki ucichły. Czyżby lis zdążył podusić je wszystkie? Ściskając drewnianą lagę, dziewczyna wspięła się, by zajrzeć do środka. Z powodu ciemności ciężko było dokładnie ocenić sytuację. Usłyszała jednak gdakanie niektórych kur - wydawały się podenerwowane, ale jakby już się uspokajały. Zastanowienie wzbudzać mogły jedynie drzwiczki. Dlaczego zostały otwarte? Mogła przysiąc, że zamykała kury jeszcze przed zmrokiem. Czyżby tylko tak jej się wydawało? Żaden lis nie zdołałby przecież otworzyć sobie drzwi.

Patryk nie nadchodził. Być może przez złamane ramię nie był w stanie poradzić sobie z kuszą. Tym bardziej, że napinanie cięciwy nie było takie łatwe, a nie dołączono w zestawie windy. Marysia uzmysłowiła sobie, że jeśli chce dokładniej zbadać kurnik, będzie musiała wrócić po kaganek i przyświecić nieco.

Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi chaty, dostrzegła postać siedzącą w kącie głównej izby. Mężczyzna znajdował się na tyle daleko od paleniska, że w pierwszej chwili Marysia miała problem z rozpoznaniem go - ale tylko z początku. Zaokrąglony brzuszek. Łysiejący czerep. Małe, świńskie oczka. W pomieszczeniu znajdował się Gaudenty i niestety nie był sam. Trzymał na kolanie przerażonego Patryka. Przy gardle brata błyskało ostrze sztyletu. Niezaładowana kusza leżała niedaleko, pod ścianą.
- Tylko bez gwałtownych ruchów, ty wiejska dziwko... Odsuń się od wyjścia, albo dorobię szczeniakowi drugi otwór gębowy.

Arnika, Horst, Jeremi

Pobieżne oględziny Światożara nie wniosły wiele ponad to, co było widać na pierwszy rzut oka. Młynarczyk był tak brudny, jakby pływał w smole. Zapadnięte policzki, wychudła sylwetka i rozbiegane oczy. Te ostatnie nadawały mu nieco szaleńczego wyglądu. Rozglądał się i wiercił, jakby nie mógł spokojnie usiedzieć. Nie kwapił się do tego, aby rozmawiać z kimkolwiek. Czasem tylko z przestrachem spoglądał na Horsta i Jeremiego.
- Tylko nie ojca tutaj... Ojciec nie może mnie zobaczyć... - mamrotał niewyraźnie, chwytając się za głowę. W pewnym momencie gwałtownie zerwał się z krzesła, biegnąc do wyjścia jak opętany. Najwyraźniej zmienił zdanie i postanowił dać nogę.

Bogna

Wołanie rozbrzmiewało coraz wyraźniej. Zasłanianie uszu w niczym nie pomagało. Starając się zagłuszyć dziwne głosy, Bogna biegła i powtarzała listę obowiązków niczym mantrę. Nagle głośne rżenie wyrwało dziewkę z obłędu. Omal nie wpadła na dosiadającego rosłego ogiera jeźdźca. Z ulgą dotarło do niej, że żaden dziewczęcy głos już jej nie nawołuje.
- Dość późno na spacer - rzucił mężczyzna z wysokości wierzchowca. Ciężko było rozpoznać spowitą mrokiem facjatę, jednak głos wydawał się znajomy. Szorstki, zimny, nieczuły. Czyżby natknęła się na Ottona? Chodziły co prawda słuchy, że lubi snuć się po zmroku, ale wielu chłopów temu nie dowierzało. Mało komu mieściło się w głowie, że mężczyzna mający władzę i piękną małżonkę, nie miał lepszych rzeczy do roboty nocą.
- Dokąd zmierzasz, dziewko? - zapytał rycerz, podczas gdy koń prychnął i niecierpliwie zarzucił łbem. Zupełnie tak jakby chciał ponaglić Bognę do odpowiedzi...

Luther

Nie udało się odnaleźć Racimira. We młynie nikt mu nie otworzył. Nie wiadomo czy wszyscy pijani czy też opuścili domostwo z jakiegoś powodu. Budynek zamknięty na głucho. W dodatku przez całe to skradanie się i całodzienne marsze, biodro młodego Grolscha zaczęło naprawdę nieznośnie boleć. Musiał przystanąć na chwilę i odpocząć. Wtedy właśnie dostrzegł podążającego udeptaną ścieżką jeźdźca. Ktokolwiek siedział w siodle, nie dostrzegł przyczajonego Luthera.
- Dokąd zmierzasz, dziewko? - dosłyszał słowa. Z miejsca, w którym się znajdował, wydało mu się że jeździec natrafił na kogoś. Jeśli zachowa ciszę i odpowiednio wytęży słuch, być może uda mu się nawet dosłyszeć całość rozmowy.

Józef odleciał w drzewieja przeszłości. Pamiętał coś takiego miało miejsce. Pana Ottona kąpiel tamta odmieniła, ale czy coś go wtedy opętało? Staruszek nie wiedział. To za skomplikowane na prosty umysł chłopski.

- Tak teraz pamiętam zmienił się po tym wypadku, ale nigdy na to nie zwracałem uwagi. Panie Rycerzy może jak jutrzejszy dzień nastanie i miną te przykre wydarzenia dotykające Horstów to moglibyśmy pójść z Panem i zabralibyśmy jeszcze Kapłana i wiedźmiarza i zobaczyli czy w jeziorze jakiego demona, czy topieja jakiego ni ma? Jeremi to dobry człek tyle, że trochę inny. Można mu zaufać. Jak i całemu Horstowemu rodowi. To dobrzy ludzie, niech Pan szepnie dobre słowo o nich waszemu wielmożnemu Bratu. Ja wcześniej o tym nie myślałem, ale jak mi pan Panie Haraldzie zwrócił uwagę o teraz na prawdę myślę iż tu złe licho nam się zalęgło.- mówił szybko dziadek wyrwany z zamyślenia. Mówił jakby życia miało mu nie starczyć na wszystko co chciał powiedzieć. Patrzył błagalnie i z przestrachem na swego gościa z niemym błaganiem o ratunek. Nie dla siebie, lecz dla całych Drzewiec. Jakieś nie nazwane zło zagraża osadzie, a on już nie ma sił, by bronić swych.