Drow z coraz większym rozbawieniem przysłuchiwał się dyskusji. Słowa Helborna dobrze podsumowały sytuację. Diabeł miał w sobie coś, czego z reguły brakowało słabym powierzchniowcom. Malaka'feain zaganwiał się nad rodowodem rogacza. Być może wywodził się od któregoś z demonów, będących z Drowami w sojuszu. Na wszelki wypadek postanowił nie drażnić go na razie.

Nie powstrzymał się jednak od skomentowania słów Viktorii.
-Co do rozmiarów to dajmy spokój, przecież wszyscy wiemy jak jest. - uśmiechnął się szeroko do Księcia - Mamy trochę ludzi u siebie zarówno białych jak i czarnych. Świat jest okrutny i to ciemnoskórzy zawsze spotykają się z prześladowaniem i odrzuceniem, ale za to natura wynagradza to większym… entuzjazmem. Nie inaczej jest wśród elfów, a nawet gdyby było to ktoś z moimi zdolnościami może osiągnąć jaki tylko zechce rozmiar w ułamku sekundy. - wszyscy, którzy widzieli jak swobodnie manipulował swoim ciałem, widzieli że to prawda.

-Co zaś się tyczy misji. Trudno się nie zgodzić z Draganem. Może najlepiej będzie ja już zacząć, chyba że jest jeszcze coś, o czym powinniśmy wiedzieć? - zapytał Malzahara.

Wewnątrz portalu i tuż później.

- Kurwa - pomyślał Sadrax. Ta myśl wracała i wracała. Była jak bumerang. Człowiek, który patrzy w twarz huraganu magii, zwykle nie ma czasu, by pomyśleć wiele więcej. Zastanawiał się, skąd ma jeszcze odwagę, żeby patrzeć mu w twarz i działać mimo to. I dlaczego czuje się taki mały.
Wszystkie te przemyślenia przerywało regularne "kurwa" - Sadrax instynktownie czuł, że jest to określenie najbardziej pasujące do tej sytuacji. Wyczerpujące temat.

Tuż przed walką.

- Tylko go nie uszkodźcie za bardzo - powiedział nekromanta specjalista d/s komunikacji post-mortem - Będzie dobrym wierzchowcem i zwiadowcą - wyjaśnił. Ponieważ nie chciał niesnasek w drużynie i pretensji później, postanowił zadbać, by tylko smoka trzeba było przywoływać z martwych po walce postanowił nieco wspomóc obronę wszystkich członków drużyny.

Przykucnął. Dłonie zakończone brudnymi paznokciami zanurzył w ziemi. Zacisnął je w pięści, lokalizując szczątki i przekazując im energię.
- Nie spać, zwiedzać, zapierdalać! - wyśpiewał paskudne zaklęcie z odległego świata, którego zepsucie brzydziło nawet cynicznego nekro... czarodzieja, który wyrósł poza prosty podział na dobro i zło.
Co prawda Sadrax nie znał się na smokach, zielonych, szarych, żółtych w fioletowe ciapki ani innych, a tym bardziej nie wiedział co one jedzą*, ale na szczęście w swoim zawodzie nie musiał przejmować się takimi zdaniami. Zaklęcie bowiem przyzywało duchy ofiar smoka i oferowało im możliwość zemsty na swoim zabójcy. A tam gdzie smok żerował, ofiar musiało być mnóstwo. Po pierwsze zatem, miały motywację by atakować go nawet jeśli Sadrax osłabi bezpośrednią kontrolę nad nimi, po drugie - stanowiły świetną pierwszą linię, a po trzecie - smok, jako że podobno głupie bydle z niego, powinien się skupić na tych, których atakował tysiące razy w swoim życiu, a nie niepozornie wyglądających humanoidach, tj. drużynie pierścienia. Tj. drużynie berła. I mapy.

60% atak/40% obrona

---------------
*Encyclopedia draconis, w tomie siódmym, w rozdziale "pokarm smoków" wyjaśnia, że (smok) co i kogo chce, tego zjada, nie przejmując się zdaniem zjadanego.

Odpowiedź drowa i późniejsze komentarze reszty drużyny naprawdę rozbawiły Itahriella. Nawet nie próbował się powstrzymywać, tylko wybuchnął gromkim śmiechem. Dopiero po dłuższej chwili, kiedy już uśmiał się do łez wydusił z siebie.
– To może być naprawdę interesująca wyprawa. -

Nigdy nie lubił portali. Były co prawda niesamowicie użyteczne, co więcej nawet w miarę bezpieczne ale... no właśnie było to ale. W tym przypadku była nim liczba zmiennych które należało wziąć pod uwagę planując podróż. Rozkład i wzajemny wpływ kamieni runicznych, masa, liczba i rodzaj przedmiotów magicznych posiadanych przez podróżujących, miejsca stałej magii, wpływ bogów, można tak było wymieniać niemal w nieskończoność. Część zmiennych miała dokładnie ustalone parametry, część była automatycznie korygowana przez inne, część się negowała, część wzmacniała. Najgorsze w tym konkretnym przypadku było to że musiał polegać na danych bazowych dostarczonych przez kogoś innego, ale wszyscy tak bardzo się spieszyli że przystał i na to. Oczywiście okazało się to błędem i to jakim!

W portalu.

- Szlag. - to było jedyne co zdołał z siebie wydusić gdy zadał sobie sprawę że obliczenia były błędne i że wir magicznej energii albo rozniesie ich na strzępy, albo wylądują w jakimś bardzo niemiłym miejscu, na przykład w którejś z nieskończonych warstw Otchłani. Gdy Sadrax zaczął recytować starożytną formułę dołączył po chwili. Problem polegał na tym że ten czar znał tylko ze starożytnego zwoju i nie miał pewności czy odcyfrował wszystko właściwie, jako że pergamin był bardzo zniszczony. Jak się okazało wysłuchanie rozpoczętej przez nekromantę inkantacji dało bardzo ważne informacje na temat odpowiedniego akcentowania niektórych wyrazów, dzięki czemu był w stanie przejąć na siebie część mocy z którą zdecydowanie trzeba było coś zrobić. Sadrax spojrzał w niebo...

Dolinka

Wyznanie krasnoluda przyprawiło go o taki atak śmiechu że niemal dostał drgawek. Na całe szczęście większości energii zdołali się wraz z Sadraxem pozbyć, ale nawet jej resztki uderzały do głowy niczym butelka krasnoludzkiego spirytusu. Zanim zdążył się opanować okazało się że ich pirotechniczny pokaz przyciągnął uwagę szarego smoka. Elf przez chwilę przyglądał się jak większość drużyny po prostu zaatakowała, w ten czy inny sposób.
~ Będziemy musieli o tym porozmawiać. Poważnie. ~ pomyślał.
Dla większości istot magia bojowa kojarzyła się tylko i wyłącznie z czarami zadającymi obrażenia. Były one najbardziej spektakularne i przyciągające uwagę, ale stanowiły zaledwie nikłą część magicznego repertuaru zaklęć prawdziwego arcymaga bojowego, w skład którego wchodziły też jak się można było łatwo domyślić czary defensywne, ale także komunikacyjne, krótkodystansowa teleportacja, czary pozwalające kształtować pole bitwy, iluzje czy wpływanie na umysł przeciwnika... lub sojuszników. Jak na razie jego towarzysze walczyli jak to czym dokładnie byli – grupą uzdolnionych i potężnych istot, z których każda działała według własnego planu. Jeżeli mieli się zmienić w prawdziwie potężną drużynę musieli zacząć działać razem. Ale to były plany na przyszłość, a teraz należało się zająć smokiem.
- Kugona Kududzira. – czarodziej wyrysował na pobliskim granitowym głazie runiczny znak, który zabłysł srebrnym światłem. Kamień rozsypał się w proch a elfa otoczyła przez chwilę świetlista aura, chroniąca go przed obrażeniami. Elf wzniósł oczy w górę. Na niebie obłoki zaczynały wirować dookoła miejsca w które uderzył słup magicznej energii. Moc wciąż tam była, wystarczyło po nią sięgnąć i...
- Mheni inomhara kubva pasimba rakachengetwa! – mag wzniósł w górę dłonie, na czubkach jego palców zatańczyły ognie świętego Elma i z przerażającą gwałtownością z jasnego nieba uderzył grom, trafiając prosto w uniesiony niczym u skorpiona ogon smoka.

Drow zaklął w duchu, niezbyt zaskoczony nieporadnością powierzchniowców. Nie spodziewał się po nich wiele, ale przygotowanie portalu było jedynym zadaniem, jakie mieli do wykonania magowie cesarstwa. Jak widać nawet to ich przerosło.

Sam smok był dodatkowym niemiłym zaskoczeniem. Pod ziemią występowały zaledwie trzy gatunki i nie były zbyt powszechne.
Czarne, skrzydlate olbrzymy urzędowały bliżej powierzchni, gdzie czyniły spontaniczne wypady i korzystały ze swoich błotnistych skrzydeł, a Ametystowe pojawiały się bliżej większych podziemnych metropolii, zwłaszcza takich jak Bluestone, zamieszkałe przez Głębinowe Gnomy, najlepszych górników podświata, zaopatrujących Drowy w rzadkie rudy metali i kamienie szlachetne. Te drugie nie miały skrzydeł, niezbyt przydatnych w wąskich korytarzach, w zamian za ostrzejsze i ociekające trucizną szpony i trujące wyziewy z paszczy. Pojawiał nie też trzeci typ smoków, obdarzonych potężną magią, ale Smoki Cienia były niezmierną rzadkością. Przenikały do naszego świata tylko przez nieostrożnie otwarte portale do Dominium Mroku. Podobno istniały też miejsca tak ciemne i pozbawione życia, że przejścia otwierały się same.

Skalny Jaszcur wydawał się być czymś między Czarnym, a Ametystem, co pozwalało snuć pewne przypuszczenia. Większe smoki miały luski tak twarde, że ciężko było się przez nie przebić. Zwłaszcza przy pomocy broni siecznej. Dużo lepiej sprawdzały się wąskie ostrza, potrafiące wśliznąć się pomiędzy i dotkliwie ugodzić. Malaka'feain szybko wyciągnął swoje ostrze z pochwy przy pasie. Było dosyć nietypowe, bo bardziej przypominało wydłużony sztylet niż miecz. Generalnie wolał bardziej bezpośredni kontakt z ciałem wroga, ale tym razem miecz wydawał się być wręcz stworzony do tego zadania. Z pozoru delikatna klinga wykuta była z dwóch metali. Miękki i elastyczny rdzeń wykonany z lekkiego mithrilu, okuty był po bokach njatwardszym z metali - adamantytem. Takie połączenie zmieniejszało szansę na złamanie czy pęknięcie klingi, nie odbierając jej nic ze skuteczności.

Zanim ruszył do ataku, dokonał kilku małych modyfikacji. Ametystowe smoki, miały w podświecie naturalnego przeciwnika, który wykształcił sobie dosyć ciekawe mechanizmy obronne. Pewien gatunek trolli na drodze nietypowej ewolucji, zaczął poruszać się na czterech nogach, i wypełniać przestrzeń między wierzchnią skórą, a mięśniami gruba warstwą gęstej cieczy, podobnej nieco do tłuszczu. Miała ona dwie zasadnicze zalety. Wiązała większość trucizn, zbijając je w twarde bryłki, które później były usuwane przez skórę, a także momentalnie tężała, przyjmując większość energii uderzenia.
Drow eksperymentował już trochę z tą cechą, więc puchnąc, nie dokładał dodatkowej warstwy w zgięciach stawów. Nagły ruch, mógł ograniczyć mu możliwości manewru, a tego zdecydowanie nie chciał.
Zaraz po tym, na szyi wojownika pojawiło się kilka nacięć, wyglądających jak skrzela i zaraz po tym buchnęło z nich ciemnym, gęstym dymem, spowijająca Drowa i najbliższą okolicę, trudną do przeniknięcia zasłoną. Zdolności te zaczerpnął od Mykonidów (Grzyboludzi), malujących w ten sposób nie tylko swoją pozycję, ale też temperaturę. W podświecie była to niezwykle przydatna umiejętność. Większość istot bazowała tam na węchu i infrawizji, a zwykle widzenie nie sprawdzało się zbyt dobrze bez źródła światła. Na szczęście Malaka'feain był dość daleko od najbliższego sojusznika, więc nie musiał obawiać oskarżeń o utrudnianie potyczki.

Wiedząc, że walka odbędzie się pod gołym niebem, wymienił oczy na kocie, dorzucił gadzią, ciemną błonę, filtrującą światło (tak dla pewności) i ponownie doposażył się w nietoperze uszy. Potem ruszył do ataku, celując głównie w stawy, gdzie łuska częściej odpadała, co za tym idzie była młodsza, mniejsza i cieńsza, a jego ostrze mogło lepiej ją spenetrować. Wypatrywał też okazji do ataku na oczy, będące chyba najsłabszym punktem na ciele stwora, ale nie podejmował zbytniego ryzyka. Doświadczenia fechmistrza doskonale pozwalało ocenić sytuację.

Podziel kości wg uznania, ale plus minus powinno być po równo. Tak mi się wydaje.