Alaron Elessedil

Dzień któryś z kolei (nie chce mi się liczyć, ale dużo), brzeg Morza Północnego.

Zjechaliśmy cały Kontynent, ale udało się.
Podczas całej ten, pożal się Melitele, podróży mieliśmy od cholery problemów z wozem.
Konkretnie z zapięciami towaru. Konkretnie z ich brakiem.
Cały czas na wybojach grzechotało, postukiwało i doprowadzało do jasnej kurwicy, czego upust dawałem na poprzednich stronach.

W międzyczasie zdążyłem wielokrotnie podziękować sobie w duchu za towarzyszy, jakich dobrałem jeszcze przed wyjazdem, a mamy tu niezłe przemieszanie rasowe.
Elf Faenir, krasnolud Ghrod, gnom Ortinvelt Parshenwik i ja.
Nie jesteśmy zabijakami, ale istotami stworzonymi do wspólnego interesu, nie do tknięcia we wszystkich Królestwach oraz w Nilfgaardzie.
Nie ma na nas silnych. Bynajmniej nie dlatego, że jesteśmy tacy potężni. Skądże.

Przed Wiewiórkami chroni nas przeszłość Faenira i wiewiórczy ogon. Dzięki niemu kilka razy wyszliśmy z zasadzek, a było gorąco.
Przed ludzkimi zbójami chronią nas cztery kusze, topór Ghroda i miecz Faenira. Na szczęście tych nie spotkaliśmy.
Ortinvelt ma potężny łeb do interesów. Dzięki Parshenwikowi i Ghrodowi udało się wynegocjować korzystniejszą cenę towaru.
A ja? Jak mogę się przysłużyć moim towarzyszom? Moim talentem jest otwieranie zamkniętych drzwi za pomocą języka oraz organizowanie bogatej klienteli.
Nie chwaląc się, dzięki mnie mieliśmy darmowy nocleg oraz ciepłą strawę. Tylko piwa nie udało się zdobyć...

-Przechera! Skończ skrobać i dołącz do nas!-beknął krasnolud kiwający się, od pewnego czasu, w objęciach z elfem.
Ich melodią było gnomie skrzeczenie, które sam wykonawca śmie nazywać śpiewem.
Sam Przechera załapał się jedynie na końcówkę oraz ukłony Ortinvelta, za co niezmiernie dziękował Melitele.

-Ależ to było, kurważ mać, piękne!-westchnął krasnolud. Nie tylko słychać było jego niedyspozycję, ale również widać, ponieważ miał wyraźne problemy z utrzymaniem pozycji pionowej nawet podczas siedzenia.

-Połóż się Ghrod. Zaraz wpadniesz w to ognisko, a ja cie stamtąd nie będę wyciągał-roześmiał się Faenir.

-Nie jestem pijany! Wypraszam sobie!-odparł z poważną miną, co zaowocowało jedynie kolejną salwą śmiechu towarzyszy.

-Ile wypiliście beze mnie?

-Elf gówno pił. Tylko się gapił. Trzeba było mu pomóc wypić ten eliksir szczęścia. I to w trybie natychmiastowym! Bo szczęście uciekało.
Z resztą gnom nie lepszy.
A ja! Wypiłem swoją. Pomogłem elfowi i gnomowi i nic pomnie nie widać! To się, kurwa nazywa mieć łeb-wyszczerzył się do Przechery.

-Chyba sobie kp... Ktoś idzie-mruknął Faenir.
Człowiek nie był pewien czy towarzysz najpierw zaalarmował pozostałych, czy może poderwał się ze swojego miejsca, jednakże już po chwili trzymali kusze w dłoniach.

Z ciemności oderwało się sporo ponad dwa tuziny sylwetek, zbliżających się z każdą chwilą.

Podróżnicy popatrzyli po sobie. Niemożliwe, by był to klient z obstawą. Umówili się na południe następnego dnia.
To mogło oznaczać tylko jedno. Napad.
Ktoś musiał się dowiedzieć co przewożą i zapragnąć to zdobyć.

-Kurrwa nie dam!-ryknął krasnolud.
Bełt z kuszy świsnął w powietrzu. Padła pierwsza ofiara - wypowiedziana została wojna.


-Kapitanie! Kapitanie!-zawołał szeregowy, grzechocząc zbroją podczas biegu w pełnym słońcu.

-Co na zwiadzie, szeregowy? Znaleźliście ich?-zapytał znudzony dowódca małego oddziału, mającego przejąć wóz z towarem.

-Musicie... Musicie to zobaczyć, kapitanie-wysapał zdyszany, gdy tylko dotarł do przełożonego.

-Ale co, do ciężkiej cholery?!

-Tego się, kapitanie, nie da opisać. To trzeba zobaczyć. Proszę za mną-gdyby nie drżący głos i blada cera szeregowca, kazałby go wychłostać za niedochowanie formalności.

Był jednak ciekaw co wprawiło podopiecznego w taki stan. Jeśli zobaczy coś błahego, rozkaże podwójną chłostę.

Zwiadowca prowadził pozostałe cztery osoby pomiędzy drzewami, przeciągając po największych chaszczach.
Sam się nimi niewiele przejmował, lecz każdy z oddziału klął jak szewc, gdy kolejny raz zaplątali się w krzakach.

-Trzy chłosty-warknął do siebie kapitan.
Nagle stanął jak wryty. Zrobiło mu się na tyle niedobrze, że gdyby był sam, nie wahałby się ani chwili przed zwróceniem śniadania w te same zarośla, które przed chwilą pokonał.

Stał na polanie. Rosła tam czerwona trawa. Właściwie to zielona, ale tak obficie zroszona krwią, iż plamy zieleni były nieliczne.
Patrzył na obraz całkowitej masakry. Jak z koszmaru.

Oprócz zakrzepłej już krwi walały się szczątki istot, które mogły być ludźmi. Ciężko było rozpoznać po strzępach mających najwyżej dziesięć centymetrów.

-Kapitanie! Pod wozem jest jakaś książka! Na pierwszej stronie jest napisane: "Dziennik pokładowy czterech wspaniałych". Dalej są cztery podpisy. Niejaki Faenir. Z imienia jakoś elfio.
Ghrod, możliwe, że krasnolud. Jakiś Ortinvelt Parshenwik i... niejaki Przechera.
Kapitanie, to chyba Przechery mieliśmy szukać-odezwał się któryś z żołnierzy, ale dowódcę nie bardzo obchodziło który.

Skinął jedynie głową, nie wyobrażając sobie kto mógł dokonać czegoś takiego.

-Kapitanie! Towar nienaruszony! Konie uciekły! To chyba nie był napad rabunkowy...-krzyknął kolejny z nich.

-Trzech zostaje. Ty idziesz ze mną. Po konie i posiłki. Idziemy-rzekł kapitan, nie bardzo mając pojęcie co i do kogo mówił.

Przez kilka najbliższych tygodni miał budzić się zlany potem. Przez kilka najbliższych tygodni miał być we śnie dręczony przez wizję czerwonego pola.

 

__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.

Alaron Elessedil

Nilfgaard, Nazair, Torien niedaleko Schodów Marandalu:


Teddevelien:

Promienie słoneczne kaskadami spływały na ziemię, topiąc miasto w letnim skwarze.
Każdy mieszkaniec południa zdążył już przywyknąć do upałów, lecz podróżnym szczególnie dawał się we znaki.
Sierpniowe słońce wędrujące po nieboskłonie wyraźnie oraz ledwo dostrzegalnie różniło się od lipcowego.
Krótsze dnie. Gwiazda dzienna nawet w zenicie spoczywająca w mniejszej odległości od horyzontu, zupełnie jakby nie miała siły, by w glorii chwały wspiąć się na sam szczyt. A zasługiwało na to. Było przecież dawcą dnia, życia, obiektem kultu ludzi południa.

Ciepła noc była dla Teddeveliena porą bardziej sprzyjającą aktywności ze względu na niższą temperaturę otoczenia.
Tyczyło się to większości godzin, gdy księżyc obejmował niebo w swe panowanie, lecz tym razem ciemna pora doby była gorąca.

Polowanie na czarodzieja, odebranie ofiary przez wiedźmina i przejęcie medalionu w kształcie ptasiego skrzydła.
Praca nie zawsze przynosiła wymierne korzyści, pieniędzy coraz mniej, a zjeść i odpocząć było trzeba.

W pewnej odległości za zakrętem znajdowała się karczma, gdzie Ted wynajmował pokój od dwóch dni.
Była tak blisko, iż bez większych problemów dało się odczytać szyld. Pod godłem oberży przedstawiającym świnię z jabłkiem w pysku, znajdowała się nazwa "Pod Uwalonym Świniakiem".

Było to miejsce nie odznaczające się wysokim luksusem, ale dzięki temu oferowała przystępne ceny zarówno jadła, jak i noclegu.
Samo pomieszczenie główne można było porównać do specjalności szefa kuchni - przesolonego, wodnistego rosołu z kilkoma kroplami tłuszczu.

Nawet za dnia nie było tam zbyt jasno ze względu na niedogodne położenie. Budynek był przytulony do swoich dwóch sąsiadów, domu mieszkalnego oraz sklepu zielarskiego.
Złośliwi wychwalali bystrość umysłu miejscowego zielarza, który, według nich, wiedział gdzie otworzyć swą działalność, pomnażając zyski.

Jedyne okna, którymi poszczycić się może "Pod Uwalonym Świniakiem", wychodziły na północ tam też znajdowało się wejście, które pokonał ćwierćelf.

Łysawy oberżysta jedynie popatrzył znudzonym wzrokiem znad szynkwasu, po czym powrócił do obserwowania siedzących klientów.
Zupełnie inaczej zachowywała się kelnerka, niczego sobie kobieta. Trwająca jedynie chwilę wnikliwa obserwacja poprzedziła szeroki uśmiech oraz podejście do klienta.

-W czym mogę pomóc?-zapytała, kołysząc się na stopach.

-Papcio chce z tobą rozmawiać-dodała nieco ciszej.
Było to zakończenie rozmowy. Jakiś moczymorda ponownie zamówił kufel piwa.

Kelnerka nie musiała wyjaśniać kim jest jej "papcio". Każdy w okolicy wiedział, iż właściciel tegoż przybytku, jak każdy szanujący się karczmarz, musiał mieć córkę.
Po dorośnięciu, argumentem lub siłą, skłaniał do przejęcia zaszczytnej funkcji kelnerki, by przyszły mąż mógł w przyszłości przejąć jego funkcję.
Wtedy cały cykl rozpoczyna się od początku.

Teddevelien spokojnym krokiem skierował się ku ladzie, jednakże wzrok mężczyzny za nią spoczął na ćwierćelfie dopiero wtedy, gdy ten mógł dosięgnąć blatu czubkami palców dłoni.

-Ja tam nic nie wiem-rozpoczął wyraźną sugestią zadającą kłam swym własnym słowom.

-A może tylko nie pamiętam? Jeśli, szlachetny panie, wspomożecie mój mały interesik pięcioma florenami to przypomnę sobie informację niezwykle ważną dla twojej osoby, szlachetny panie.
Za dziesięć floreników przypomnę sobie jeszcze więcej, a za piętnaście pomogę rozwiązać problem-powiedział jakby od niechcenia.

-Tylko ani słóweńka o tym co powiedziałem lub powiem, mój szlachetny panie. Mam wielu świadków, że wogóle z tobą nie rozmawiałem, szlachetny panie-skłonił głowę, wpatrując się w gościa.


Stoki, okolice Riedbrune:


Kocur:

Rozstanie ze znajomym wiedźminem było i minęło. Kończyło tydzień wspólnych popijaw równie przyjemnych co kosztownych.

Wspólnie spędzony czas, miast przynieść dodatkowe fundusze ze schwytania gryfa dla sir Edwarda Montereya, uszczuplił zasoby sakiewek obu mężczyzn.
Należało w miarę szybko znaleźć pracę. Najlepiej tam, gdzie proponują godziwy zarobek.

Jak do tej pory nie było się z czego cieszyć. Na trasie do Riedbrune, pomimo przejścia przez małe miasteczko, nie było żadnego zlecenia.
No, może jedno.
Właściciel schroniska dla psów zaproponował posadę tresera. Umyślił sobie, by otworzyć arenę, gdzie jego podopieczni prezentowaliby swe niezwykłe umiejętności.

Zaprezentował Kocurowi swą kolekcję, wychwalając mrowie zalet od szybkości do inteligencji przez towarzyskość.
Być może byłaby to dobra praca, zapewniająca stałe dochody, a co za tym idzie spokój ducha o chleb na wieczerzę jeszcze tego samego dnia, gdyby nie niechęć jaką psy prezentowały do kandydata na przyszłego tresera.

Luchs natychmiast zorientował się, że prędzej zagryzłyby właściciela niż posłuchałyby swego "nauczyciela".
Nie miało to najmniejszego sensu.

Spotkał też kilku ludzi, twierdzących, iż jeszcze dwa dni wcześniej praca by się znalazła. Niestety wcześniej zgłosili się inni najemnicy.
Nikt nie potrzebował wiedzy maga ani jego umiejętności.

Nie był to łatwy, a raczej pechowy czas.

Kolejny cel na szlaku był nieco większym miastem. To zwiększało szansę zdobycia zlecenia. Być może tam brak szczęścia odejdzie odegnany żelaznymi prawami rachunku prawdopodobieństwa.

Na domiar złego słońce wspinające się na sam szczyt nieba zalewało ukropem ubite trakty. Jedynie od czasu do czasu zbawczy cień padł na podłoże, gdzie wrażliwa na promieniowanie roślinność przycupnęła z niemalże namacalną radością.

Nagle zza zakrętu wyskoczył chudy chłop pędzący ile sił w nogach. Wyglądał jakby od dłuższego czasu przed kimś uciekał. Potykał się co chwila, nie zamierzając zwolnić.
Kocur był przekonany, iż mężczyzna jedynie śmignie koło niego i więcej go nie zobaczy.

Silne uderzenie zmusiło do postawienia kilku kroków w tył z obciążeniem w postaci uczepionego chłopa z przerażonym wyrazem twarzy połączonym z jakimś dziwnym grymasem.
Ból.

Nagle upadł na ziemię. Dopiero wtedy dało się zauważyć rozszerzającą się, czerwoną plamę na plecach.

-Ahoj, podróżniku!-roześmiał się brzozowaty mężczyzna. Wysoki, acz bardzo szczupły osobnik dokonywał ostatnich poprawek w umieszczeniu kuszy na plecach.

-Złodziej. Ukradł mi sakiewkę-wyjaśnił tuż przed przeszukaniem trupa.

-Musiał ją gdzieś wyrzucić... Erbior Jenlicz-przedstawił się po powstaniu, wyciągając rękę w kierunku Kocura.


Nilfgaard, granica Wettiny z Nazairem:


Fillinten:

Wyrzucenie przez Ilonę musiało być dotkliwe dla trzynastolatka.
Ludzie bliscy, jedyna rodzina jaką miał znika w jednej chwili, przestaje istnieć dla samotnego chłopca.
W pewnym sensie tego typu odrzucenie boli jeszcze bardziej niż śmierć. Drugie wyraża się w pełnym żalu po stracie.
Choć niewielu jest w stanie to przyznać, czasem bywa to lepsze niż odtrącenie.
Odepchnięcie przez osoby tak bliskie jest szczególnie dotkliwe ze względu na świadome wyrzucenie z umysłów oraz serc. Uderza to szczególnie we wrażliwe umysły.

Samotny, bezbronny trzynastolatek to idealny cel dla potworów, mordujących bez najmniejszego zastanowienia. Najmniejszy to problem.
Bestialstwo ludzi i Wiewiórek często jest w stanie przerazić zatwardziałych weteranów po wojennych doświadczeniach.

Ledwie przed trzema laty otwarta, przez Ilonę, rana, zdążyła się już zasklepić.
Każda matka w tamtej sytuacji uspokajałaby swoją pociechę, lecz Fillinten nie miał matki ani pocieszenia. Fałszywego, lecz niosącego ulgę.

Większość pocieszeń byłaby fałszem lub półprawdą przyobleczoną w kłam, ponieważ jedyny pozytywny aspekt sytuacji polegał na przetrwaniu wszystkich nocy.
Rewers sytuacji nie był wesoły.

Jeszcze tylko połowa dnia do kolejnej nocy.

Fillinten nie bardzo wiedział gdzie idzie, ale szedł przed siebie. Bo i gdzie miał iść, nie wiedząc nawet gdzie jest najbliższe miasto?

-Heeej! Poczekaj!-usłyszał dziewczęcy krzyk za swoimi plecami.
Była to biegnąca ku niemu, na oko, osiemnastolatka. Kasztanowe włosy powiewały za jej plecami, gdy nagle zatrzymała się w pewnej odległości od ciebie.

-Oh! Przepraszam... Wzięłam cię za mojego braciszka. Z daleka jest bardzo podobny do ciebie. Widziałeś może kogoś?-zapytała, zmniejszając odległość między nimi.

-Tak w ogóle to mam na imię Margareth. A ty jak się nazywasz?


Morze Północne, wody terytorialne Cidaris:


Tilyel:

Elfkę ze snu wybudziło gwałtowne łomotanie w drzwi kajuty kapitańskiej.

-Kapitanie! Kapitanie! Taka kurwa jego mać się stała!-wrzasnął pirat, nie przestając walić.

Nagle Tilyel otworzyła drzwi. Było to coś wykraczającego poza spodziewana wersję wydarzeń.
Mężczyzna spojrzał ze szczerym zdziwieniem na osobę stojącą przed nim. Nagle otrząsnął się.

-Kapitanie... Dobrze się czujesz? Tak jest! Nie moja, kurwa moja mać sprawa!-poprawił się szybko, jakby spodziewał się zgubić kilka zębów z powodu twardej, kapitańskiej piąchy.

-Proszę za mną-dodał, wyparowując z kajuty.
Elfka nie miała wielkiego wyboru, więc poszła pod iluzoryczną postacią króla statku prosto na pokład.
Tam czekała na nią mała grupa marynarzy, mogący pozwolić sobie na chwilę przerwy w pracy z powodu owej zaistniałej sytuacji.

Reszta pracowała w pocie czoła, starając się utrzymać statek na kursie, na przekór wzmagającemu się wiatrowi.
Reszta, pomijając dwóch majtków, starających się zabić szczura łomem. Gryzoń za każdym razem okazywał się sprytniejszy, przez co chłodny metal za każdym razem trafiał w deski pokładu, wyszczerbiając je.

Nagle mały przeciwnik rzucił się mężczyznę z łomem, przypominającego w tej chwili wiatrak.
Jego ręka była wszędzie, byleby tylko odpędzić niechcianego szkodnika.

-Patrz jaka franca!-odezwał się, gdy natarcie zostało odepchnięte.
Nagle drugi z z całej siły kopnął zwierzę. Rozległ się trzask łamanych kostek.
Zwierze więcej już się nie podniosło. Nie żyło.
Tego było jednak za mało. Mały sznureczek w rękach draba natychmiast zmienił się w dwie pętelki.
Jedna została zaczepiona o sęk, druga zacisnęła się na szyi małego truchła.

W całym okropieństwie przywodziło to na myśl szczególnie paskudny talizman dla statku...

-Kapitanie... To szczur-odezwał się któryś z piratów, odciągając uwagę Tilyel od gryzonia.
Załoga statku prowadziła swego dowódcę prosto pod pokład, do części więziennej, gdzie zastała wszystko dokładnie tak, jak to zostawiła.
Oprócz jednego elementu... ciało było odsłonięte.

-Kapitanie, przysięgam na grób mojej babki, tego tutaj nie było! Jondrej może potwierdzić... i Martus też... no i Olgier... też Liczej! Wszyscy żeśmy tego nie widzieliśmy, jak kurwa wasza, kapitańska mać, moją babunię kocham!
I do tego nie ma tej Elfiej suki!-zrelacjonował ten sam pirat, który łomotał do jej kajuty.

-Kapitanie, dobrze się pan czujesz?-zapytał jeden z nich.

Faktycznie, Elfka nie czuła się zbyt dobrze. Jeśli się nad tym zastanowić to raczej bardzo niedobrze.
W miarę ciche, do tej pory, mdłości, przybierały na sile tak, jak wzmagał się wiatr. I fale.

Statkiem kołysało coraz mocniej, a niedoświadczona Elfka zaczynała mieć problemy z równowagą.
Nic dziwnego, że kamraci kapitana tak bardzo dopytywali się o samopoczucie najważniejszej osoby na statku, skoro wykazywała pierwsze oznaki choroby morskiej i chwiejnie poruszała się na pokładzie.

Wilk morski będący szczurem lądowym?


Nilfgaard, Ebbing, wyspy przybrzeżne, Szkoła Kota:


Brego, Galen:

Zimy na tak głębokim południu słynęły ze swej łagodności, sprowadzającej się jedynie do obniżenia temperatury, która i tak nie schodziła poniżej dziesięciu stopni.
Tym razem również nie zaskoczyła swą surowością ani długością.

Jej zakończenie zwiastowało rychłe rozstania. Wiedźmini rozchodzili się na szlak, lecz tym razem dwójka z nich została z Urselem oraz Ailaną z Olenveerdu.
W Szkole Kota spędzili nie tylko zimę, ale również całą wiosnę oraz sporą część lata.

-Nie mogę dłużej dotrzymywać wam towarzystwa. Muszę, tak jak inni, zarobić na możliwość przezimowania. Wam również to polecam-powiedział, stojąc w drzwiach swojej chaty.
Nie zaprosił ich do środka, choć przybyli tu na jego wezwanie.

-Naturalnie Ailana zostaje tutaj, ale co roku przez pewien czas staje się jedyną osobą zamieszkałą wyspę. Wiedźmini nie mogą pozwolić sobie na ten luksus. Przepraszam na chwilę-uśmiechnął się, zamykając drzwi.

Kilka chwil później otworzyły się tylko po to, by wypuścić mistrza, poprawiającego zapięcia pasów.

-Stać nas, byśmy utrzymali nasza magiczkę w przez cały rok. Na więcej nie możemy sobie pozwolić, jeśli nie chcemy głodować zimą. Dlatego... Na szlak!-uśmiechnął się ponownie.

Pożegnalne skinięcie głową. Wszystko, co wam ofiarował tuż przed pogalopowaniem do przodu.
Spieszyło mu się.

Niezwykle sprawne oczy Galena wychwyciły jednak coś, czego nawet oczy kolegów wiedźminów nie mogły uchwycić.
Całkiem niedaleko drzwi znajdowała się koperta. Galen dałby sobie głowę uciąć, że jako adresata wpisano imię "Brego".


Temeria, okolice Carreas:


Gromosław:

A jednak istniało coś takiego jak dobra passa.
Gromosław dopiero co odszedł ze służby od temerskiego arystokraty, zaś teraz stał przy koniu innego. Z polecenia.

-Tak więc, panie Gromosławie, mój transport zmierza do Mariboru. Podróż zająć powinna dokładnie trzy dni wędrówki na północ. Zgadza się pan, panie Gromosławie?
Stawka to pięćdziesiąt i pięć orenów za dzień. Za opóźnienia potrącam dokładnie dwadzieścia i pięć orenów dziennie-mówił spokojnym, monotonnym głosem wysoko urodzony.

Ów człowiek był po prostu nudny. Jakby tego było mało, kwiat jego młodości już dawno zwiądł, pozostawiając po sobie jedynie uschnięte płatki.

Szkoda tylko, że każdej szczęśliwej serii towarzyszyło kilka ziaren goryczy.
Ołowiane chmury nadciągały znad morza, wolno acz sukcesywnie połykając kolejne metry.

To nie będzie suchy dzień.


Redania, Haroldzie Doły na wschód od Tretogoru:


Kyllion:

"Pomóż. Haroldzie Doły. Marcus."

Tak głosiła treść lakonicznej notki napisanej w dużym pośpiechu. Niestety autor już dawno mógł opuścić wioskę lub zostać wyrzuconym, a to nie jedyne opcje.

Sam posłaniec ponoć przez ponad pół roku podróżował po Temerii w poszukiwaniu osobnika o danym przez Marcusa rysopisie.
Przez ten czas mogło z nim stać się wszystko.

Nagle powietrze przeszył niski, dudniący grzmot. Jakby tego było mało, zapowiadało się na deszcz.
Właściwie nie było to dobre określenie. Ciężkie, czarne chmury groziły istnym potopem.


Temeria, trakt do Mariboru:


Vernar:

Kolejny dzień oraz noc odpłynęły w ocean dni przeszłości. Dzień jak co dzień.
Raz słońce uśmiechało się z nieba, innym razem bombarduje miliardami kropelek wody.
Tym razem wampir miał do czynienia z drugim typem.

Grzmot przetoczył się nad polami, będąc ostrzeżeniem dla podróżnych. Zapowiadał szczególnie ciężkie chwile dla tych, którzy nie dadzą rady skryć się przed wodnym ostrzałem.

Jedną z takich osób mógł być otyły mężczyzna leniwym ruchem dłoni głaszczący konia.
Jego wóz, kasztanowy wierzchowiec oraz on sam stali na poboczu. Zdawali się nie obawiać burzy.

Nagle człowiek wyskoczył na drogę, zagradzając ci przejazd potężnej wielkości ciałem.

-Łaskawy panie, pożyczycie może swego rumaka? Moja Kropelka nie da rady sama pociągnąć mnie i wozu. Zmęczona bidula. Nie dotrzemy przed burzą do karczmy, a to niedaleko stąd.
Terminy mnie gonią, zaś mnie do Mariboru śpieszno.
Poratuj, panie. Umiem się odwdzięczyć. Dzisiejszą strawę i nocleg na mój koszt będziecie mieli.
W Mariborze również przy mnie nie zginiecie-popatrzył na Vernara wyczekująco.

Ciemna chmura zbliżała się coraz bardziej, poganiając alchemika.


Kaedwen, droga do Rinbe w Redanii:


Sibard:

Wiele czasu upłynęło nim uciekł z Zakonu. Niezliczona ilość dni od upadku twierdzy rodowej.

Każdy dzień po odejściu od rycerzy był nową tułaczką. Dla samego wędrowania. Bez miejsca docelowego.
Zmylić pościg, jeśli jakiś był. Nie doprowadzić do odnalezienia.

Tym razem wybór padł na Redanię, kraj rządzony przez króla Radowida V Srogiego, gdzie Sibard podążał w linii prostej.
Nie miał zamiaru poruszać się uczęszczanymi traktami. To zwiększało ryzyko wykrycia, lecz również znacząco wydłużało podróż.

Droga na przełaj była o wiele krótsza. Niestety również nie należała do najwygodniejszych oraz o wiele bezpieczniejszych.
na trakcie zagrożeniem są ludzie, elfy, krasnoludowie, gnomy, niziołki, zaś tutaj dzikie zwierzęta i potwory.

Te ostatnie wychodzą na polowanie głównie nocą, choć najemnik głównie je słyszał. Żadnego do tej pory nie spotkał.

-Żryj glebę!-wrzask rozszedł się po lesie, stosunkowo szybko milknąc z powodu zbyt dużej ilości przeszkód.

Najwyraźniej był tu ktoś jeszcze. Nierozsądnie byłoby zostawiać za swoimi plecami osobników w nieznanej ilości o niewiadomej profesji.
Może to łowca nagród?

Sibard skierował się w stronę, skąd, jeśli dobrze rozpoznał kierunek, dobiegały jęki oraz krzyki bólu.

Nagle zauważył dwóch mężczyzn. Jeden z nich został przywiązany do drzewa, zaś z wielu miejscach na jego ciele ciekły cienkie stróżki krwi.
Jego przeciwnik wyraźnie bawił się z nim, nie zamierzając szybko zakończyć. Trzymany w garści sztylet opadał na ciało więźnia wymiennie z pięścią.


Redania, Rinbe:


Xanth:

Należało znaleźć karczmę. I to szybko.
Czarne chmury wiszące nad Redanią gęstniały z każdą chwilą, grożąc zalaniem istną ścianą wody.

Grzmoty coraz częściej wypełniały powietrze, ale od niedawna doszedł do nich nowy element - błyskawice.
Będzie wielka burza. To nieuniknione.

A gospody jak nie było, tak nie ma. Xanth wyminął już sklep zielarski, stragany z jedzeniem, całe ulice domów mieszkalnych.

Pierwsze, ciężkie krople spadły już na ziemię, a przybywało ich z sekundy na sekundę. Spadały coraz szybciej.
Widoczność dramatycznie się ograniczała.

Chyba trzeba było przeczekać najgorszą ulewę pod dachami domów. To właśnie tam niespiesznym krokiem udał się najemnik.
Zdążył w ostatniej chwili przed istnym oberwaniem chmury.

Zrobiło się ciemno jak w nocy.

Nagle ktoś wbiegł pod dach, stając obok najemnika. Niski, chudy człowiek ociekał wodą, jednakże nie zdjął płaszcza.
Jedynie kaptur zrzucił z głowy.

-Ale leje!-przekrzyczał deszcz, po czym zamilkł na chwilę.

-Jestem Trent! Czarodziej! Miło mi cię poznać!-ponownie wydarł się w kierunku Xantha. Również milczenie się powtórzyło.

-Skoro już się znamy, panie Hale, niech pan mi opowie jak to jest z tą sprawą Vaskeza!-spojrzał na obiekt, do którego dotychczasowo kierował swój monolog.
Spojrzał na niego z nieskrywanym rozbawieniem.

 

__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.

Koening

Galen stał przez chwilę w miejscu i zastanawiał się nad tym , co przed chwilą widział. Postanowił jednak wrócić do swojej chaty . Przecież niedługo miał wyruszyć na szlak , a nie mógł tego zrobić będąc nieprzygotowanym . Przez całą drogę jego myśli błądziły po wnętrzu chaty Ursela i tajemniczym liście.

Dlaczego Ursel nie przekazał tego listu Bregowi ? Jaka była tego przyczyna ?
ALE NIE ! Daj spokój , to cię przecież nie dotyczy . Jednak Brego powinien znać treść tego listu .
Sam Ursel często nam powtarzał , że wśród nas nie ma tajemnic i każdy może wszystko powiedzieć o swoich problemach . Jednak Ursel z jakiegoś powodu nie chce informować Brega o tym co znajduje się w tym liście…. To się nie trzyma kupy !
Dlaczego ja się tym przejmuję ? Przecież ja prawie nie znam tego Brega ! Tylko z widzenia i ….

Wiedźmin myślał bardzo intensywnie . do tego stopnia że nie zauważył nawet kiedy dotarł pod swoją chatę . Gdy wszedł do środka ogarnęło go przyjemne ciepło . Ogień w kominku jeszcze się do końca nie wypalił . Galen podszedł do komody i zaczął wyjmować po kolei oriony , następnie flakony z eliksirami , dokładnie poukładane w paczkach zioła . Niestety organelle potworów nie mogą za długo leżeć bez wykorzystania , dlatego też składniki do eliksirów były niekompletne .

Na pewno uzupełnię zapasy podczas podróży. Na braki potworów ostatnio nie można narzekać .

Pomyślał łowca potworów i zaczął chować wszystko do skórzanej torby. Z szafy wyciągnął czarny płaszcz . Był już gotów do drogi . Spakowanie się zajęło wiedźminowi mniej czasu niż przypuszczał . W końcu nie ma się co dziwić . Wszystko było prawie gotowe od wiosny . Galen sam nie wiedział dlaczego tak długo zwlekał z wyruszeniem na szlak . Dręczyły go jednak ciągle myśli na temat tajemniczego zachowania jego mistrza .

Ursel stanowczo nie powinien przechowywać w tajemnicy czyjąś korespondencję .
Dobra ! Postanowione . Pójdę do Brega i powiem mu o tym liście , a potem nie się dzieje co chce !

Mimo ,że zapadł już wieczór wiedźmin nałożył swój płaszcz . Na dworze rozpętała się straszna ulewa . W oddali słychać było znajome grzmoty .

Eh… Cholerna burza ! Dobrze , że chata Brega znajduje się niedaleko .

Wiedźmin szybko przemknął pomiędzy uliczkami i szybko znalazł się naprzeciwko chaty Brega . Zapukał trzy razy w drzwi , a następnie wszedł do środka . Jego rówieśnik podobnie jak on wcześniej przygotowywał się do podróży . Galen nie czekał długo i rozpoczął rozmowę.


- Witaj . Spokojnie nie zabiorę ci dużo czasu .
- Niedługo wyruszamy więc chciałem ci życzyć powodzenia na szlaku !
- A i jeszcze jedno .
- Prawie o tym zapomniałem .
- W domu Ursela widziałem list zaadresowany do ciebie i sądzę , że może cię to zainteresować....

 

abishai

Słoneczny dzień jest idealny przechadzkę...
Gorzej jeśli ta przechadzka ciągnie się i ciągnie.


Leśną drogą szedł mężczyzna, dość wysoki...Czarne włosy opadały mu na kark i na plecy.
W twarzy zaś wyróżniały się duże oczy i bardzo gęste krzaczaste brwi. Gruby ciemny płaszcz okrywał go całego, więc ciężko, było dojrzeć przypięty do pasa miecz półtoraręczny.
Miecz przypięty na odwrót...jakiż był w tym sens? Bystre oko dostrzegłoby jeszcze jeden fakt, mogący wyjaśnić dziwne położenie oręża. Wojownik szedł podpierając się kosturem trzymanym lewą ręką. I był w kiepskim humorze.

Kiesa Kocura była nieprzyjemnie lekka. Perspektywy rozmyły się jeszcze przed polowaniem na gryfa, de facto będącego od początku do końca, jedną wielką bujdą.
I Luchs o tym wiedział... i nie mógł powiedzieć wiedźminowi, że tracą czas.
Niemniej teraz nie było ni czasu, ni powodu by roztrząsać ten fakt.
Póki co droga się dłużyła i było nudno...
Ale to akurat miało się zmienić, tyle że na gorsze.
Pierwszą oznaką tej zmiany, był biegnący w kierunku Kocura chłop, drugą brzęk cięciwy i padający na ziemię chłop z plamą krwi.
Robert nie był specem od medycyny, ale bełt wbity tuż pod lewą łopatką i coraz większa plama krwi nie wróżyły powrotu biedaka do życia... a tym bardziej do zdrowia.
Tymczasem zbliżał się tu „myśliwy”, a Robert obrzucał go podejrzliwym spojrzeniem.
Czasy nigdy nie były łatwe, ludzie bywają różni, ale strzelanie do ludzi z zimną krwią...to już chyba przesada. A uważanie, że inni ludzie uznają to coś normalnego, szczyt głupoty. Tym bardziej że martwy chłop miał być ponoć złodziejaszkiem, tyle że myśliwy nie potrafił tego udowodnić.
Ani chybi waryiot... Oberwał zapewne maczugą w głowę, o jeden raz za dużo.
Niemniej wariat z kuszą. A na takich trzeba uważać.
Tym bardziej, że Kocur nie miał ciągutek do robienia za obrońcę prawa i sprawiedliwości.
Już dawno wyrósł z takich dyrdymałów, a i sam proces „dorastania” był wielce dla niego bolesny.
-Musiał ją gdzieś wyrzucić... Erbior Jenlicz.- przedstawił się po powstaniu, wyciągając rękę w kierunku Kocura. Luchs nie skomentował wygodnego dla Erbiora, ale mało wiarygodnego tłumaczenia.
-Kondrad Ebenhauer...- odwzajemnił uścisk podając pierwsze imię i nazwisko jakie mu przyszło do głowy.- To... powodzenia życzę w poszukiwaniu sakiewki.
Nie widział bowiem, żadnego powodu by mu mówić prawdę...zresztą dla Kocura imię i nazwisko od dawna było tylko zbitką sylab bez znaczenia.
-Zdaje się, że idziemy w tym samym kierunku. Musiał ją wyrzucić po drodze.-rzekł z uśmiechem, lecz przy napomknięciu o zgubie, kopnął trupa. Cześć frustracji opadła.-Co dwie pary oczu to nie jedna!
„-Jasne...marzyłem o towarzystwie świra z kuszą. Nie ma to jak obudzić rano martwy, z bełtem w plecach.”- westchnął w duchu Kocur, nie mając ochoty na towarzystwo Erbiora, a tym bardziej na szukanie jego sakiewki... o ile jakaś istniała. Trzeba więc było się jakoś pozbyć niechcianego towarzystwa.
-Raczej idziemy w przeciwnych kierunkach, bo ja...właśnie udaję się w las. Ziół nazbierać.- odparł Kocur kryjąc irytację pod wymuszonym uśmiechem.- Ale miło było poznać.
-Oh! Wielka szkoda! Na ziołach, niestety się nie znam... No cóż... w takim razie sam będę musiał jej poszukać. Może się jeszcze zobaczymy-roześmiał się mężczyzna, po czym machnął ci ręką na pożegnanie. Jakoś gładko połknął tą bujdę wymyśloną na poczekaniu.
Nim zniknął za zakrętem, uważnie zaczął lustrować podłoże w poszukiwaniu zguby.

Gdy tylko Erbion oddalił się, Kocur rzeczywiście wszedł w las, ale tylko odrobinę...Wybrał zarośnięte krzaki, by być pewnym, że nie będzie widoczny.
I po chwili z tych krzaków wyfrunął spory myszołów, powoli wzbijając się w powietrze.


Luchs zamierzał przelecieć tak kilka kilometrów, zanim forma zwierzęca zacznie zbytnio wpływać na jego jaźń. Niemniej powinien w ten sposób szybciej dotrzeć do najbliższej osady.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Sirion

Najemnik szedł pewnie przed siebie, wyraźnie nad czymś zamyślony. Był dość wysokim, szczupłym mężczyzną o blond włosach i szlachetnych rysach twarzy. Jego zimne i nieprzeniknione niebieskie oczy bacznie obserwowały ścieżkę, po której zmierzał, a za jego plecami wisiał półtoraręczny miecz. Gdyby ktoś zobaczył go teraz zdecydowanie pomyślałby, iż jest on jakimś ważnym szlachcicem a nie zwykłym renegatem i mieczem do wynajęcia. I nie chodziło tutaj o wygląd, lecz sposób zachowania. Mężczyzna trzymał głowę dumnie uniesioną, jego ruchy były pewne i stanowcze, a jego twarz była aktualnie pozbawiona emocji i wyniosła. Jednak czasy, kiedy rodzina Sibarda panowała w Twierdzy Kaden, minęły bezpowrotnie.

Redania – to był najbliższy cel Sibarda, niedawno zdecydował, że czas opuścić rodzinne Kaedwen i skierować się właśnie tam. Najemnik nigdy nie rozumiał dlaczego, jednak powrót do rodzinnego państwa zawsze sprawiał mu trochę przyjemności. Jednak ze względu na to, iż w trakcie pobytu tam zawsze był szczególnie narażony na ataki ze strony rycerzy z Zakonu Zimnego Płomienia i wynajętych przez nich ludzi, nigdy nie mógł nacieszyć się pobytem tam tak długo jakby chciał. Może kiedyś się to zmieni, jednak na razie wszędzie było dla niego dość niebezpiecznie, a szczególnie tam.

Jako, że zależało mu na bezpieczeństwie i jak najkrótszym czasie podróży, zdecydował się na pieszą wędrówkę na przełaj. I już nie raz pożałował tej decyzji. Najbardziej ubolewał nad tym, iż musiał opuścić poprzednią wioskę wcześniej niż przypuszczał i nie zdążył zakupić konia od tych brudnych wieśniaków. Tak, więc musiał sobie darować wygodną trasę traktem i wejść w mniej znane ścieżki. Jedynym plusem było to, że szansa spotkania kogoś była znacznie mniejsza.

Jednak nadal istniała.

- Żryj glebę! – Ten wrzask przedarł się przez leśną głuszę i dotarł do uszu Sibarda.

W sumie mało go obchodziło, co się tam dokładnie dzieje i los uczestników całego incydentu, ale nie chciał ryzykować. Jeśli to najemnicy i widzieli wysokość kwoty jaką zakon oferuje za jego głowę to najbliższe spotkanie z nimi na ścieżce zakończy się dość krwawo. Lepiej było w razie potrzeby zaatakować teraz i wykorzystać element zaskoczenia.

Położył jedną rękę na rękojeści miecza, gotów dobyć go w każdym momencie i ruszył ostrożnie w kierunku źródła hałasu. Ku swoje uldze dostrzegł wyłącznie dwóch ludzi. Jeden przywiązany do drzewa wyglądał na dość dotkliwie poranionego. Na swoje nieszczęście jego oprawca najwidoczniej z nim jeszcze nie skończył i ciągle zadawał ciosy sztyletem i pięścią.

Normalnie nie przejąłby się losem mężczyzny, jednak ciekawość wzięła tym razem górę. Był w lesie od wielu dni, przydałoby się mu nieco rozrywki.

Ukryty za krzakami, podniósł z ziemi większy kamień i rzucił go w krzaki znajdujące się niedaleko. Miał nadzieję odwrócić na chwilę uwagę oprawcy, aby zdążyć zbliżyć się zanim tamten zdąży zabić swoją ofiarę. Jednocześnie bacznie obserwował okolicę, aby nie okazało się, że w pobliżu kręci się więcej, niezauważonych przez niego osób.

 

__________________
"Przybywamy tu na rzeź,
Tu grabieży wiedzie droga.
I nim Dzień dopełni się,
W oczach będziem mieli Boga."

pteroslaw

Wampir spojrzał w niebo i szczelniej naciągnął kaptur swego płaszcza. Padał deszcz, ścinający krew w żyłach deszcz, większość tych którzy byli na szlaku przemarzli pewnie do kości. Minęły już prawie trzy dni odkąd Blady opuścił Wyzimę, odbyło się to inaczej niż w opowieściach. Ludzie nie podeszli pod jego dom z widłami i pochodniami w rękach, oraz okrzykami: „Pieprzony wampir. Czarci syn” na ustach. Po prostu kilka starych bab zaczęło mówić, że odkąd sześć naście lat temu wprowadził się do miasta, tak ani odrobinę się nie zmienił, że nie miał żadnych nowych zmarszczek. Wyglądał jak mężczyzna mniej więcej czterdziestoletni. Oficjalną wersją jego wyprawy do Mariboru była chęć otworzenia nowego gabinetu lekarskiego w tamtym mieście. W rzeczywistości wampir nie miał najmniejszego pojęcia co zrobi po przyjeździe do Mariboru. Rozważał wiele opcji, od bycia kowalem, przez zielarza, aż do pracowni alchemika. Wampir powtórnie spojrzał w niebo, uśmiechnął się pod nosem, chmury przysłoniły słońce, a tej gwiazdy naprawdę nie lubił, nie szkodziła mu, po prostu czuł w świetle lekki dyskomfort. Vernar wiedział, że przy odpowiednim koniu, podróżowaniu dziesięć godzin na dobę można dojechać z Wyzimy do Mariboru w cztery dni, dlatego też miał nadzieję, że jeszcze tego dnia ujrzy srebrzysto-czarne proporce na zamku. Stukot kopyt konia na trakcie był jedynym dźwiękiem który interesował wampira, bo cóż było jeszcze ptaszki na gałęziach, deszcz walący o wszystko, pieprzony deszcz który sprawiał, że nie chciało się ruszyć tyłka poza oberżę. Nie był to co prawda największy deszcz jaki Vernar widział w swoim życiu, widział co najmniej siedemnaście większych. Po kilku minutach rozmyślań wampir ujrzał wóz stojący na poboczu drogi, to znaczyło jedno, ktoś poprosi o pomoc, ludzie zawsze proszą o pomoc, a sami rzadko jej udzielają. Przy tym wszystkim Vernar nie zapomniał o swojej złotej zasadzie. „Nigdy nie ufaj człowiekowi, chyba, że na to zaufanie zapracuje sobie głową, językiem bądź mieczem.”, oprócz tego wampir miał jeszcze kilka zasad, niektóre oczywiste, niektóre mniej. Vernar podjechał do wozu, zeskoczył z konia i wylądował miękko na ziemi. Podszedł do wozu, pociągnął kilka razy nosem, człowiek pachniał potem i koniem, no i czymś jeszcze, czymś czego nie potrafił rozpoznać.

-Łaskawy panie, pożyczycie może swego rumaka? Moja Kropelka nie da rady sama pociągnąć mnie i wozu. Zmęczona bidula. Nie dotrzemy przed burzą do karczmy, a to niedaleko stąd. Terminy mnie gonią, zaś mnie do Mariboru spieszno. Poratuj, panie. Umiem się odwdzięczyć. Dzisiejszą strawę i nocleg na mój koszt będziecie mieli.

Vernar popatrzył na mężczyznę, nocleg i strawa była kuszącą perspektywą, zwłaszcza, że już strasznie długo padało. Wampir podszedł do juków wyjął z nich miecz i przypasał go sobie do pasa, oprócz tego przewiesił torbę przez ramię, chwycił też solidny dębowy kij i włożył go sobie pod pachę, po czym chwycił uzdę konia i poprowadził go do mężczyzny, ściągnął siodło i położył je na koźle, następnie przekazał konia mężczyźnie i powiedział:

-Dobry człowieku, nie wiem jak Wiern poradzi sobie z ciągnięciem wozu, jest to zwyczajny koń, nie jest pociągowy, noclegiem i strawą nie pogardzę panie. Musisz tylko zaprząc go do wozu panie, ja nie mam pojęcia jak się to robi. Z radością pomogę łaskawy panie.

Vernar zręcznie wskoczył na kozła i usadowił się trochę za miejscem woźnicy, tam by móc go obserwować, jechali w końcu w jednym kierunku, jednak człowiek ten nie wyglądał jak ktoś kto dysponuje bronią stanowiącą realne zagrożenie dla wampira. W razie czego Vernar polegał na swej wampirzej sile i szybkości. Z kozła powiedział do woźnicy:

-Możesz mnie zwać Vernarem. Nie jest to moje pełne imię, jednak powinno wystarczyć na okres naszej podróży. Jak cię zwą panie?

 

Morfik

- Zostawcie mnie w spokoju ... – jęczał na wpół przytomny Kyllion, leżąc akurat na podłodze.
- Wstawaj panie! Zamykamy! – krzyczał otyły właściciel karczmy, położonej na szlaku biegnącym z Brugge do Mayeny. Każdy kto chciał dojechać do któregokolwiek z tych miast, musiał minąć te miejsce.
- Zostaw... – mężczyzna za dużo wypił i ani myślał ruszać się z miejsca.
Karczmarz nie wytrzymał nachylił się nad twarzą Kylliona i głośno krzyknął.
- Wstawaj mówię, bo tak ci mordę obiję, że cie własne matka nie pozna!
- Ależ ci śmierdzi... z pyska- wymamrotał, po czym stracił przytomność.

Bzyczenie muchy, odgłosy dnia codziennego, to pierwsze dźwięki jakie usłyszał Kyllion, gdy obudził się następnego dnia w trawie, niedaleko karczmy. Lekko otworzył jedno oko, słońce było już wysoko na niebie i dosyć mocno go raziło. Kiedy udało mu się usiądź, całe ciało przeszył straszny ból, zaczął się w nogach, a skończył na głowie, gdzie już pozostał. Podrapał się po zaroście i odgarnął z twarzy długie czarne włosy.

No chłopie, aż tak źle jeszcze z tobą nie było. Cholernie źle się czuję.

Zaczął głęboko oddychać, żeby chociaż trochę dojść do siebie. Po kilku minutach zdecydował się, że trzeba w końcu wstać i ruszyć w dalszą drogę. Gdy stanął w końcu na nogi, lekko się zachwiał i ruszył powoli w stronę wejścia do karczmy, gdzie zostawił swojego ogiera. Cholerne słońce cały czas świeciło i nie pozwalało na chwilę wytchnienia.

Dobrze, że przynajmniej w lesie będzie trochę cienia.

Jego koń stał tuż przy samym wejściu, przywiązany do suchego drzewa, które stało obok. W drzwiach stał karczmarz. Kyllion całkowicie go zignorował.

Aby dosiąść konia, Ramzor potrzebował kilku prób. Przedostatnia skończyła się bolesnym upadkiem na ziemię. Był cały obolały.
- I co się tak gapisz?! – krzyknął w stronę karczmarza, który tylko uśmiechnął się złośliwie.
W końcu, po kilku minutach udało mu się i mógł ruszyć w dalszą drogę do Mayeny. Nie wiedział w sumie po co tam jechać, ale nie miał za bardzo gdzie się podziać, więc miał nadzieję, że może tam uda mu się odnaleźć to, czego tak długo szukał. Święty spokój.

***************

Karczma „Struty Słowik”, Mayena

- Znowu oszukujesz! Ty cholerna gnido! – krzyknął głośno jeden z trojga mężczyzn siedzących przy stole. Jednym z nich był oczywiście Kyllion. Wszyscy grali w karty.
- Oczywiście, że nie oszukuję. Nie ma pan dzisiaj szczęście w kartach i tyle - powiedział najspokojniej na świecie Ramzor rozkładając ręce, po czym rozsiadł się wygodnie na krześle, kładąc nogi na stole.
Był dobry w oszukiwaniu, wiedział to i nie zamierzał tego daru marnować. Korzystał jak tylko mógł. Lata praktyk na coś się przydały. Kyllion był tego dnia w bardzo dobrym nastroju. Karta szła dobrze, piwo smakowało wyśmienicie, możliwe, że nawet skończy w łóżku z jakąś kobietą.

W karczmie, o tak później porze było bardzo tłoczno. Można tu było spotkać bardzo różnych ludzi. Zaczynając od pijanych chłopów przekrzykujących się wzajemnie, a kończąc na ludziach ubranych w ciemne szaty, z kapturami na głowie, załatwiających jakieś szemrane interesy.
Nagle zrobił się przeciąg. Drzwi karczmy otworzyły się z hukiem. Do środka wszedł młody chłopak. Z początku rozglądał się po całej sali, aż jego wzrok zatrzymał się na Kyllionie. Mężczyzna uśmiechnął się na jego widok, jakby byli dobrymi znajomymi, którzy spotykają się po latach nie widzenia i szybko podszedł do niego.
Gdy stanął obok stołu, Kyllion krótko rzucił na niego wzrokiem, po czym wrócił do gry w karty.
- Czego? – zapytał po chwili.
-Od Marcusa - odezwał się mężczyzna, obserwując twarz rozmówcy. Najwyraźniej sprawdzał czy rzeczywiście to imię coś mówi napotkanemu człowiekowi.
Kylliona coś zakuło w żołądku, rzadko mu się to zdarzało, ale jeżeli chodziło o jego mentora, sprawa musiała być ważna. Położył karty na stół i jeszcze raz przyjrzał się nieznajomemu, tym razem nieco dłużej. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.
- Od Marcusa powiadasz? - zapytał po czym wstał i stanął twarzą w twarz z mężczyzną. - Może odjedziemy kawałek? Lepiej, żeby nikt nie słyszał, kim jestem.
Posłaniec skinął głową, odchodząc kawałek dalej, po czym wyjął świstek z krótką wiadomością, przekazując ją znalezionemu adresatowi. Szybko ukłonił się, po czym skierował się do wyjścia.

Kyllion szybko przeczytał bardzo krótką notkę. Od razu wiedział, że Musi dowiedzieć się więcej.
- Zaczekaj moment! - krzyknął za wychodzącym mężczyzną. - Kiedy ostatni raz widziałeś Marcusa? Czy powiedział ci coś więcej?
-Nie, nic nie powiedział. Wyglądał na zaniepokojonego, ale nie wiem co w tej chwili z nim się dzieje. Widziałem go ostatnio przed połową roku-odparł mężczyzna.
- Ech, no trudno - powiedział Kyllion i wrócił na swoje miejsce. Wiedział, że gnojek nic więcej nie wie, Marcus nigdy nie powiedziałby takiej osobie, co tak na prawdę planuje. Musiał wyjechać i to jeszcze tego samego wieczora.

Odczekał moment, aż posłaniec wyjdzie, po czym wstał od stołu.
- Dziękuję panom bardzo, było miło, ale niestety, wszystko co dobre kiedyś się kończy – delikatnie uśmiechnął się do jednego z graczy, który robił się co raz bardziej czerwony na twarzy, po czym zabrał swoją wygraną i szybkim krokiem skierował się na podwórko. Musiał chwilę odetchnąć.

Marcus był jedyną osobą, do której Kyllion miał pełne zaufanie. Wiedział, że nie będzie mógł już więcej nigdy, nikomu zaufać, tak jak jemu. Żeby ten list pochodził od kogoś innego, Ramzor nawet by się nie zastanawiał, po prostu zignorowałby taką osobę. Ale nie może tego zrobić, jeśli chodzi o jego mentora, nauczyciela i przyjaciela.

Haroldzie Doły... Haroldzie Doły ... To musi być gdzieś w Redanii – powtarzał cały czas w myślach, starał się sobie przypomnieć, gdzie ta wioska może dokładnie leżeć.

Nie mógł czekać do dnia następnego więc, gdy tylko przypomniał sobie, gdzie leży ta wieś, od razu skoczył na konia i ruszył na północ. Niebo było bezchmurne, tysiące gwiazd świeciło na nieboskłonie, a światło księżyca oświetlało drogę, więc mógł jechać szybko.

Marcus, co się z tobą dzieje do cholery?

****************

Podczas drogi cały czas przypominał sobie, wszystkie wspólnie spędzone z Marcusem dni. Kiedy zawsze po udanej robocie szli razem do karczmy, aby najeść się do syta.
- Pamiętaj zawsze bądź czujny, nigdy nie wiadomo na kogo możesz trafić – tłumaczył młodemu Kyllionowi, kiedy siedzieli razem przy drewnianym stole. Chłopak jadł ile mógł, nie miał nic w żołądku od tygodnia. Na szczęście tego samego dnia, w Wyzimie, w końcu znów rozstawił się jarmark, więc klientów łatwych do obrabowania nie brakowało.
- Wiem o tym, już tyle wiem o ludziach, spokojnie poradzę sobie z każdym – mówił z pełną buzią Ramzor.
- Nic nie wiesz o ludziach, Wyzima to nie jest cały świat, w każdym mieście spotkasz kogoś innego, musisz na to uważać – wytłumaczył mu spokojnie Marcus, po czym wypił do końca swoje zimne piwo. Żeby nie dzielił ich stół Kyllion pewnie dostałby w głowę za takie cwaniactwo.
- A teraz jedz do końca i wracamy do domu.


- Echhh, to były piękne czasy – powiedział sam do siebie Kyllion, kiedy akurat mijał z daleka Wyzime. Do Redanii był jeszcze kawałek drogi, a miasto wolał ominąć. Jeszcze ktoś by go rozpoznał i musiałby tylko niepotrzebnie tracić czas. Był dłużny wielu osobom, a nie zamierzał niczego spłacać.

****************

Po tygodniu podróży w końcu udało mu się trafić do Haroldzich Dołów. Gdy przekroczył granicę wsi, był lekko zszokowany tym co zobaczył. Wszędzie dużo był zniszczonych domostw, a ludzie nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych w stosunku do obcych.

Co Marcus mógł tu w ogóle robić?

Z racji tego, że prowiant skończył mu się już jakiś czas temu, był bardzo głodny i lekko zmęczony. Chciał odnaleźć jakąś karczmę i coś zjeść. Może również uda mu się czegoś dowiedzieć o Marcusie.
Nagle ziemia lekko zatrzęsła się od potężnego grzmotu. Kyllion spojrzał w górę.

Cholera jasna. Na dokładkę będzie jeszcze padać. Nienawidzę jak pada.

 

-2-

Ted tylko skinął głową, opierając się nonszalancko o ladę.
- Myśmy słowa nie zamienili, przyszedłem zapłacić jedynie za piwo, gospodarzu... a że dofraudowanie takiej karczmy nikomu nie zaszkodziło... - lewą ręką sięgnął do sakwy przy pasie i położył ją - sakwę - tuż przed sobą na ladzie. Przez chwilę w zadumie bawił się nią. To co usłyszał było niepokojące, wolał nie wiedzieć, czym może go zainteresować karczmarz. Może pracą? Z drugiej strony czy opłaca się zaryzykować równowartość tak wielu orenów? Zaplanował, ile i jak wyda, oraz na co pójdzie ostatni, po czym wygrzebał sześć monet, z trudem maskując niepokój. W końcu wydawał na obietnicę bez pokrycia przy obecnej, niezbyt perspektywicznej sytuacji materialnej...
- Toteż zobaczmy, co to wsparcie da, a jeżeli okaże się udane, o źrzale pewnie wesprę jeszcze bardziej. - z tymi słowy przesunął monety w stronę "papcia".

Oberżysta przyjrzał się uważnie monetom. Najwyraźniej zadowoliły go, gdyż schował je do swojej sakwy.

- Trzech ich było. Poszukiwanego opisali bardzo zgrabnie. Znaczy się szanownego pana. Mówili, że przyjaciele szanownego pana oni są.
Ja tam między kumów nie zaglądam, ale brzydko im z patrzałek patrzało.
Znaczy się jednemu, bo reszta za nim była i żem twarzy nie widział... - zrealacjonował. Najwyraźniej był dumny z siebie.

- Rzeczywiście, gospodarzu. To MUSIELI być moi druchowie. - wyszeptał znad kufla. Nie mógł się jednak nie uśmiechnąć. Podał kolejne trzy floreny. Nie obserwując gospodarza czekał na jego reakcję, ale wstrzymał się od obserwowaniem jego miny. Przez sekundę pauzy rozważał, kto to może być. Odpowiedzi były tylko dwie, bo tylko dwie osoby by go znały. Jak go przedstawiły do rozpoznania karczmarzowi, po rysunkowi gęby? Po imieniu? imienia nie znał karczmarz... Chyba, że znowu za dużo wypiłem. skontastował ponuro. Oni mieliby jego rysunek, portrecik węglem kreślony, tak. A jeżeli nie jego...
Cóż... był na ziemi wroga...

Gospodarz spojrzał na monety, ponownie przyglądając się im. Z tych również był zadowolony.

- Ten, którego widziałem to wysoki chłop. W brązowej kurcie był. Zdobionej.
Mieczysko u boku. Długie. Wyglądało na drogie.
Dwóch pozostałych skryło się w czarne płaszcze. Tyłem byli odwróceni. Mieli baczenie na drzwi wejściowe. - ponownie zamilkł.
Uważali, żeby nikt nie wszedł. Mogli obawiać się miejscowych. Tego miejsca. Mieć ogon. Bo jeżeli to byliby lokalni, i to trzech, powinni być pewni siebie, gdyby zaskakiwali, gdyby on był ofiarą. Chyba to jednak byli Oni.
Ale to wciąż spekulacje, a stawką mogło być jego życie.

- To, jestem winny, szybkoście nie dali mi dokończyć. - kontynuował z uśmiechem Ted, w duchu rozpaczając z oddania kolejnej monety ot tak. Bardziej chyba nawet niż z powodu zagrożenia. - Co się zaś tyczy ostatecznego wsparcia waszego przybytku, rozumiecie. Od informacji ni srebrników, ni miedziaków nie zawsze przybywa. Ale to moi druchowie... Więc umówmy się. Półmetek dam do końca płatności. - tutaj położył na blacie, ale nie wręczył jeszcze gospodarzowi monet. W sakwie została jedna, ale nie zamierzał się z tym afiszować.

- Wysłucham waszej propozycji, gospodarzu, wszakeście miejscowi i więcej wiecie. Wypróbuję jej albo nie, ale po spotkaniu ze wspomnianymi, opłacę ostatnie dwie, a może i florena albo dwa dorzucę od siebie, jak będzie to naprawdę dobre. Co wy na to? Nie zwieję, pokój u was najmuję... - zaczął uspokajać karczmarza zanim ten jeszcze zdążył pomyśleć o odpowiedzi - ...a jeżeli przecie wyjadę, to będzie i wolny pokój, i zapłata za niego, więc i tak swoje odrobicie, stracę więcej. To jak będzie...?

Karczmarz zamyślił się.

- Dobra, zobaczymy co da się zrobić. Przyjdą tu ponownie, a wtedy dokładnie się im przyjrzysz, szlachetny panie. Tam. Z zaplecza.
Z samego opisu ciężko rzec czy rzeczywiście druhami poszukiwanymi są.
Odejdą potem i za kilka godzin przyjdą. Wtedy będziemy wiedzieli czy kumy to, czy nie. Wtedy coś uradzimy. - pociągnął nosem, przedstawiając swój plan.

Kurwi synu. Bebechy Ci urżnę, jeżeli jesteś jaki zdajesz się, psia twoja mać, chędożony... zaczął w myślach Ted nie zmieniając wyrazu twarzy świadczącego o zadowoleniu.

- No ba, łebscy jesteście! - powiedział zamiast tego. - Powinniśnie na dworze doradzać, a nie przybytek prowadzić! no ale niesprawiedliwy los... Mógłbym teraz to zaplecze zobaczyć? Chciałbym sobie ustalić, jak ich podpatrywać będę. - ćwierćkrwi elf nie zmienił intonacji głosu ani uśmiechu i jedynie nieznaczne drgnięcie powieki zdradziło jego poważne obawy co do tego planu.

- Zerknijcie sobie, zerknijcie, szlachetny panie. - otworzył drzwi na lewo.
Ciężko było cokolwiek w środku dojrzeć z powodu braku dostępu źródła światła. Jedynie, przy wejściu, zarysy wysokich mebli z półkami oraz beczek.
- Jak szperę zostawię to światła niewiele do wnętrza wpadnie, zauważyć was nijak, bo ciemno jak w...
Ciemno tam jest. Za czym schować się też jest. - odparł, po czym zamknął drzwi.

- Powiem szczerze, gospodarzu. - mieszaniec przybrał poważną minę, podchodząc do drzwi. - To mogą być moi druchowie, bo tak zbrojni. Ale... jeżeli to banda naprawdę złych typów? Co, jeżeli mnie przydybią? Chociaż nie, nie powinni. Ale z drugiej strony, co, jeżeli wywęszą ten koncept? Gdyby coś poszło nie tak i znaleźli mię tam, obaj byśmy tedy zawiśli. A jeżeli jest tam okno jakoweś, czy inna szpara rozdziawiona jak organ miłosny cysarskich kurtyzan... Tedy dałbym nogę, a oni by wam, gospodarzu, nic nie zrobili, nastraszyli tylko. Ale stąd monety. Wejdźmy tam gospodarzu, chcę to z Tobą omówić w środku. W końcu... są świadkowie co wiedza, że nie rozmawialiśmy, no nie?

- Oknia ni szpary żadnej. Wyjścia też nie. Jeśli by nie kamraci to za kilka floreników też świadkowie pomóc mogą szlachetnemu panu. - uśmiechnął się.

...a jeżeli nie sprzedajny pies, to krwiopijna hiena, psia twoja mać skurwielu!

- No... Dobrze, dobrze. Jakem powiedział wysłuchał, ale zrobić to mam pomysł donioślejszy. - uśmiechnął się chytrze. - Zapłacę jak będzie po wszystkim. Jedyne co musicie powiedzieć jak przyjdą, to że mnie nie ma. Czy co tam chcecie. Wasza fiszka, czy powiedziecie że miałem pokój i się ulotniłem, wszystko jedno. Wrócę potem zapłacić, bo pokój wciąż mam. - machnął ręką i wyszczerzony ruszył do swojego pokoiku.

- Jak sobie, szlachetny panie, chcecie-powiedział oberżysta, po czym wrócił na swoje miejsce.
- ...albo wybaczycie że żyć zawracam, tylkoć... - obrócił się na stopie z uniesionym palcem drugiej dłoni, gdy przyszedł mu plan do głowy. Nie był idealny, nie był nawet pozbawiony znacznego ryzyka. Nie był nawet dobry. Ale był. I nie zakładał uciekania jak najdalej stąd bez grosza przy duszy.[/i]
- Jak będziecie wiedzieli, że się zbliżają, alboć już prędzej po prostu przybędę, weźcie no dyskrytnie dziewkę po mnie poślijcie. Przyjrzę się im a potem z nimi zagadam jakoś. - nie oczekując odpowiedzi ruszył do swojego lokum.

Ciemno, duszno. Parno i gorąco, bo Nilfgaard. Ale jak na norę było to przytulne.
Teddevelien nie miał wielu rzeczy do spakowania. Porozkładane podróżne drobiazgi popakował do licznych kieszeni tuniki. Spojrzał na kożuch. Wprawdzie wiele osób, którym towarzyszył przez te lata (zazwyczaj żerując na zasadzie on rozmawia, straszy, negocjuje cenę i ubezpiecza tyły tego drugiego, sprawniejszego) było pod wrażeniem, jak mimo słońca w zenicie łagodniejszych jesieni mógł wytrzymać takie temperatury w tymże. Ale tutaj było to zupełnie nieprzydatne.

Teddevelien westchnął, składając kożuch i siadając na sieni na podłodze, stanowiącej najwygodniejsze łóżko na jakie niedawno było go stać. Zastanowił się jeszcze, czy nie czekać u zielarza i nie powiedzieć o tym córce właściciela przybytku, ale nie słuchał gospodarza więc nie był nawet pewien, czy go nie obraził taką prośbą. Chociaż po trzynastu florenach i dwóch jeszcze obiecanych, i to dla klienta pewnie nie...

Pozostało czekać, może upijając wody z manierki. Zastanawiał się, czy nie zaryzykować drzemki, ale zdecydował się przeczekać, zabijając czas najlepszymi wspomnieniami.
Niestety, od tylu lat całe jego życie to było czekanie...

 

Fiannr

Nadchodząca noc nie zapowiadała się dobrze. Chmurzyska o ciemnej przypadłości kłębiły się na horyzoncie, granatem kontrastując wśród jasnych obłoków które miał nad sobą. Dwa dni minęły od kiedy opuścił ostatnią osadę i choć głód mu jeszcze nie doskwierał, to zapasy pożywienia (o ile można tak nazwać wciśnięte w kieszeń portek jabłko) nie wydawały się rokowac na jego przyszłość najlepiej. Co prawda porzuconych, niszczejących sadów można było spotkać na drodze całkiem sporo, to jednak nie zawsze wykwitały one na drodze, jak grzyby po deszczu.

Deszczu… właśnie… - zamyślił się spoglądając kolejny raz nad siebie. Wciągnął z namaszczeniem powietrze i wypuścił je miarowo. Delikatny wiatr zagrał na włosach chłopca, tworząc nowy wzór nieładu na jego, umorusanej po czubki uszu, głowie. Niegłośno zatrzepotała tunika, targnięta podmuchem. Czuć było już wilgoć.

Wyrwał się z odrętwienia. Przyszło mu kilkanaście przeszło razy spędzać nocleg w ulewę pod gołym niebem, niemniej jednak nie była to wizja na tyle kusząca by rozsiąść się wygodnie na trawie i oczekiwać z upragnieniem pierwszych kropel. Już miał ruszyć żwawym krokiem w poszukiwaniu schronienia na czas niepogody, kiedy to nagle posłyszał wołanie.
Nie było możliwe że ktoś z tamtej wsi która opuścił ruszył za nim. Po cóż miałby to robić? Nikt go tam przecież wcale nie znał, może poza gospodarzem u którego wypasał owce. Jednak od czasu gdy ten zapadł na suchoty, stado zmniejszało się w zastraszającym tempie. Doszło do tego, że i ostatnie zwierze przyszło sprzedać człowiekowi, aby było za co lekarstwa wykupić. Chłopak pracujący jedynie za strawę i dach nad głową, nie miał w jego chacie (a konkretniej zagrodzie) czego szukać. Pożegnawszy swego pracodawcę wyruszył na poszukiwania nowego miejsca dla siebie.

Odwrócił się by zobaczyc kto podąża ku niemu. Starsza dziewczyna wyglądała wcale ładnie, czego rzec nie można było o Fillintenie. Posłyszawszy pierwsze pytanie wydął wargi i wplótł dłonie we włosy, co znakiem było, że rozpoczyna się u niego proces intensywnego myślenia. Tak intensywnego, że nie usłyszał ani imienia napotkanej dziewczyny, ani pytania o to jak on sam się nazywa. Jedną ręką zaczął trzeć głowę wytrząsając przy tym słomę, piasek oraz liście z czupryny. W końcu puścił dłonie po bokach ciała, co znakiem było, że misterium myślenia intensywnego dobiegło końca i z nieco zakłopotanym wyrazem twarzy odpowiedział.

- Niestety nie. Ze dwa dni będzie już, jak na drodze nikogo nie napotykam – pokiwał głową bardziej chyba ku sobie niż rozmówczyni. Zaskoczeniem dla niej mogła być bardzo wysoka barwa głosu postaci, którą z daleka wzięła za swojego brata. Albo była to dziewczyna, albo chłopak będący sporo jeszcze przed mutacją głosu. Płeć po rysach twarzy też ciężko było określić, po prawdopodobnie nieintencjonalnym maskowaniu jej błotem i źdźbłami traw.
– Przykro mi – dodał jeszcze przenosząc wzrok z Margareth na widok rozciągający się za jej plecami. – Ale będzie lało… – westchnął zagryzając w zamyśleniu piąstkę.

 

__________________
Hello there
I’d kill for some company
I’d trade my soul for a whisper
I’d die for a touch

Alaron Elessedil

Nilfgaard, Ebbing, wyspy przybrzeżne, Szkoła Kota:

Brego, Galen:

Cel - Cintra!
Pani Fortuna kroczyła tuż za dwójką wiedźminów, podążających śladami Ursela.
Warunki na opuszczenie wyspy były wyśmienite.
Odpływ znacznie skracał czas konieczny do poświęcenia na dopłynięcie łódką do brzegu, zaś rozświetlone gwiazdami, nocne niebo bez najmniejszej nawet chmurki, rozpraszało zalegająca ciemność.

Zapowiadała się długa podróż. Co prawda do graniczy z Wettiną nie było daleko, lecz by dotrzeć do Cintry należało pokonać ją całą, a to dopiero część drogi.
Został jeszcze cały Nazair oraz Schody Marandalu, łączące krainy Nordlingów i Nilfgaard.

Szybko jednak okazało się, że wybycie nocą na szlak nie było najlepszym pomysłem.
Dziewa porastające bagna Pereplutu zaszumiały. Do uszu mężczyzn dobiegł kobiecy szept dobiegający jakby... daleko zza pleców...

Szybko jednak się zbliżał. Głos namawiał do zabicia towarzysza.
Oznaczało to tylko jedno. Licho.

Wbrew obiegowym opiniom, natarczywe stwory dało się odstraszyć tak jak każdego, zwykłego śmiertelnika.
Problem zawsze polegał na tym, iż utrzymywało się zazwyczaj z daleka od swojego celu, choć zwodniczy głos mógł dobiegać z bardzo bliska.

Równie dobrze mogło być za jak i przed wiedźminami, zmierzającymi wprost do Wettiny.
Jeśli było przed, należało uważać na całe otoczenie. Licha lubią utrudniać życie, często kończąc je jedną ze swoich pułapek.

Przykładem mógł być wieśniak, który poszedł ze znajomym narąbać drewna. Wielkie było zdziwienie, gdy samo drzewce w rękach zostało, zaś ostrze trafiło w szyję znajomka, naruszając tętnicę.
"Drwal" próbował ratować leżącego na ziemi biedaka, wyciągając to, co mu szkody przyprawiło.
Skutecznie kuma dobił.

Nagle zza drzewa wyłonił się wielki, ciemnobrunatny, gadzi łeb węża. Mogła to być nawet anakonda, lecz co robiła tak daleko od zbiornika wodnego?
Wąż wyłaniał się coraz dalej, ukazując... łapy i skrzydła?

Właśnie widzieliście przed dwójką łowców potworów stał młody, czarny smok! Zdawał się jeszcze was nie widzieć, choć już zaczynał węszyć...


Stoki, okolice Riedbrune:

Kocur:

Różnica ciśnień. To właśnie ona utrzymywała w powietrzu szybującego myszołowa, prześlizgującego się w powietrzu nad Stokami.

Unoszenie się w powietrzu miało jeszcze jedną, ważną zaletę. Pozwalało na zauważenie rzeczy niewidocznych z ziemi, takich jak mała wycinka niedaleko Riedbrune.

Każda inna nie byłaby w najmniejszym stopniu nie na miejscu, lecz ta była inna.
Część powierzchni była przykryta srebrzystym, metalicznym materiałem.

Myszołów lekko obniżył lot, szybko zbliżając się do polany. Nagle Kocur zauważył, że materiał faluje... jak... trawa!

Obok niej stała grupa około tuzina osób, zaś na samym przedzie osoba bardzo dobrze znana Luchsowi.
Był to człowiek zwany Czarnym Bolkiem.


Kaedwen, droga do Rinbe w Redanii:

Sibard:

Krzaki zaszeleściły. Mężczyzna z nożem gwałtownie odwrócił głowę w kierunku, z którego dobiegało źródło hałasu, szukając osoby za to odpowiedzialnej.

Wysoki szlachcic w bogatym stroju wyglądał jak lis wietrzący zwierzynę.
Jego kasztanowe oczy ukryte pod kosmykami piwnych włosów uważnie przypatrywały się miejscu, gdzie wylądował kamień.

Powoli odwrócił się od poranionej ofiary, stawiając ostrożne kroki na podłożu pokrytym mchem.

Wyglądało na to, że dał się nabrać. Sibard siedział nieruchomo, czekając na odpowiednią chwilę, by zaatakować.
Jeszcze kawałek. Niech się odwróci tyłem...

Nagle szlachcic wyskoczył w bok, zadając szerokie cięcie nożem!
Gallen zdążył uskoczyć i wyjąć sztylet jedynie dzięki mchowi, absorbującemu część energii wyskakującego.

Nożownik zaatakował ponownie, nie dając czasu na kontrę! Uderzenia spadały jedno po drugim ze wszystkich stron!
Jasnym było, iż najemnik specjalizujący się w mieczu, walcząc sztyletem, nie długo dotrzyma pola człowiekowi szkolonemu w walce nożem.

Ciosy zadawane były zbyt szybko, by moc bezpiecznie wyjąć miecz przewieszony przez plecy.


Temeria, trakt do Mariboru:

Vernar:

-Dziękuję-uśmiechnął się kupiec, niemalże podlatując z radości ku pożyczonemu koniowi.
Poprowadził go do swojej Kropelki, zaprzęgając tak jak klacz.

-Mnie? Jestem Ortoli Agrancer-powiedział, rozpoczynając mocowanie się z pasem, który poddał się po kilku silnych pociągnięciach.

-Wszystko gotowe, panie Vernar-uśmiechnął się, ocierając twarz z potu.
Szybko okazało się, iż z wejściem na wóz ma on równie duże problemy jak z przypięciem konia. Jeśli nie większe.

-No to jedziemy!-odetchnął, siadając z wyrazem ulgi na twarzy, zaś zwierzęta posłusznie, choć nieco leniwie, zeszły z pobocza, wtaczając wóz na drogę.

-Widzicie, panie Vernar, ten stary dąb, co go szlag jasny prosto z nieba trafił?-Ortoli wskazał uschłe drzewo.

-To niezawodny znak, że do gospody została tylko godzina drogi... Szybciej!-pospieszył lekko konie. Te przyspieszyły, choć nieznacznie.

-Godzina drogi tym tempem... No, może trochę wolniejszym. Jeżdżę tu już od pięciu bitych lat i już wszystko dokładnie, w każdym szczególe opracowałem-zaczął opowiadać o wszystkim. Jednocześnie o niczym.

Mówił jak to kiedyś żmija na drodze legła i musiał cały wóz zatrzymywać, by gadzinę ubić, przez dramatyczne opowieści o stracie części załadunku aż do niezwykle ciekawych przygód z życia jego klaczy.

Tymczasem deszcze niemiłosiernie siekł po twarzach, zamieniając ubity trakt w jedną, wielką kałużę.

Tylko co było gorsze? Nudne opowieści czy woda lejąca się z nieba?

Nagle, niedaleko przed podróżnymi wyłonił się mały, drewniany budynek z wozownią.
Choć nie wyróżniał się ogromem, był całkiem zadbaną austerią, posiadająca nad wejściem ogromny napis "Traktówka".

Ortoli sprawnie wprowadził pojazd pod zadaszenie, natychmiast zajmując się końmi. Te zaprowadził do solidnie wykonanych boksów.

-Proszę zając się zwierzętami, panie Bren-rzekł, w przelocie rzucając stajennemu kilka orenów.

-Zapraszam, panie Vernar, tędy. Tak, przez te drzwi. Musicie wiedzieć, że dosyć często tu przebywam.
Ładnie, nieprawdaż?
Mnie zawsze zachwycają wykończenia. Przykładowo tu, panie Vernar. Framuga to istne dzieło sztuki-ponownie rozpoczął kupiec, wychwalając jasne drewno, dopasowane kolorystycznie oraz stylistycznie stoliki wraz z krzesłami, miłą obsługę.

-Musicie spróbować zasmażanej kapusty po redańsku. Jest wprost wyśmienita. Umarlak przyleci tu po nią jak mu w dzioba wetkniecie. Jedyne czego nie może zrobić to wyleczyć mi synka...
Pani Jaloru! Proszę dwa razy tą wyśmienita kapustę po redańsku!-odezwał się do kelnerki.
Ta najwyraźniej rozpoznała stałego klienta. Odpowiedziała uśmiechem, znikając na zapleczu.

-Oh! A może chcecie coś innego? Ja chętnie zjem dwie porcje, a dla pana, panie Vernar, mogę zamówić coś innego. Mogę też polecić zupę z buraczków z marchewką.
Ostatnim razem zjadłem tego dwa pełne talerze... Ale dość o mnie. Może powiecie, panie coś o sobie?-pierwszy raz od momentu spotkania zamknął usta na nieco dłuższy czas.


Redania, Haroldzie Doły na wschód od Tretogoru:

Kyllion:

W Haroldzich Dołach Kyllion dosyć szybko dostrzegł pewną prawidłowość w małej wiosce.
W centrum znajdowała się świątynia Melitele usytuowana na okrągłym rynku. Dookoła niego znajdowały się budynki użyteczności publicznej.

Od centralnie umieszczonego placu promieniście odchodziły uliczki zawierające domki mieszkańców szybko rozwijającej się wioski.
Połączone były podrzędnymi dróżkami, przez co cała zabudowa przypominała sieć pajęczą z wielkim muchołapem usytuowanym w samym środku.

Kanciarz pospiesznie skierował swe kroki ku rynkowi. To tam musiała znajdować się karczma, miejsce gdzie z pewnością mógł zdobyć całkiem sporą ilość informacji o poszukiwanym Marcusie.

Nie było trudno jej znaleźć. Był to piętrowy budynek opatrzony napisem "Sympatyczny Jos".
Nagle mężczyzna przystanął. Coś było nie w porządku. Było tam zbyt cicho.
Gość w wiosce uchylił drzwi, zaglądając do środka.
Wnętrze było całkowicie zdemolowane.
Na podłodze walały się deski, gdzieniegdzie natrafić można było na piłę czy młotek oraz wiadra.

-Czego?!-warknął postawny, łysy mężczyzna w średnim wieku z toporem w ręku. Na brudnym, niegdyś biały fartuchu napisane miał czarnymi literami "Jos".
Obecnie nie bardzo wiadomo było która z barw jest ciemniejsza.

-Zamknięte! Nie widać?!


Nilfgaard, Nazair, Torien niedaleko Schodów Marandalu:

Teddevelien:

Czas dłużył się niemiłosiernie.
Ile to już czasu minęło? Pół godziny? Kwadrans? Dziesięć minut? Pięć?

Brak okien w pokoju nie ułatwiał zidentyfikowania obecnej pory dnia, a co za tym idzie, ciężko było w miarę precyzyjnie określić jak długo czekał.
Najprawdopodobniejsza odpowiedź mieściła się w przedziale pięciu do dziesięciu minut.

Mało pocieszające.

W najlepszym wypadku zaraz przyjdą, w najgorszym, na wyczekiwaniu spędzi całą noc.
Żeby to było jeszcze wiadomo kiedy ta noc przyjdzie. Lub odejdzie.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Uchyliły się, ukazując głowę jednej z kelnerek.

-Szef kazał mi po pana przyjść-uśmiechnęła się słodko, zamykając drzwi.

Przybyli całkiem szybko. Skoro już tu byli, należało im się przyjrzeć.
Wyszedł z pokoju, kierując się w stronę izby główniej. W pewnym momencie zatrzymał się, wyglądając zza rogu.

Oberżysta nie kłamał. Było ich trzech, z czego dwóch odzianych w czarne płaszcze. Stali tyłem do lady.
Co do trzeciego to również się nie mylił. Wysoki mężczyzna z długimi, czarnymi włosami, związanymi w koński ogon odziany w zdobioną kurtę.
Miał miecz przy pasie. Rzeczywiście wyglądał na drogi.

Nie byli to jednak znajomi. Być może i byli to tajniacy redańscy, ale z pewnością nie byli osobami, które kiedykolwiek widział.
A może jedynie nie zwrócił na nich uwagi?


Redania, Rinbe:

Xanth:

Sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie. Dziesięciu redańskich agentów i ten cały czarodziej Trent.

Gdyby było ich dwóch. Góra trzech, bez maga to być może udałoby się jakoś wywinąć, chociaż i to było wielką niewiadomą.

Nie było sensu gdybać.

Hale wyszedł na deszcz, zaś pochód ruszył. Szli po pięciu z obu stron. Trent był ich przewodnikiem, klucząc w coraz to węższych uliczkach.
Co prawda ściana deszczu i tak przysłaniała ich obecność, ewentualnie ujawniając jedynie niewyraźne zarysy, lecz najwyraźniej nie chcieli być wykryci.

W końcu zatrzymali się przed drzwiami obskurnej chaty. Zastukał w nie, trzymając się sekwencji trzy, jeden, trzy.

-Czego?!-odezwał się gburowaty głos dobiegający ze środka.

-To ja! Otwieraj! Mamy rybcię!-odezwał się Trent.
Pierwsza powstała szpara, ukazująca podejrzliwie łypiące, przekrwione oko. Dopiero po chwili wejście stanęło otworem.

Chata śmierdziała zgnilizną i uryną z domieszką innych, mało przyjemnych, choć bliżej niezidentyfikowanych zapachów.

Czarodziej wskazał najemnikowi rozpadające się krzesło.

-Panie Hale-rozpoczął ponownie czarodziej, siadając w powietrzu, zaś agenci obstawili ściany pomieszczenia.

-Z radością przedstawiam pana Flichtira, szefa sympatycznych panów, którzy nas tutaj przyprowadzili-Trent wskazał dłonią właściciela przekrwionego oka. Raczej ich pary.

Był to wychudły, niski mężczyzna w łachmanach. Wyglądałby jak dziecko, gdyby nie liczne blizny pozostawione między innymi na twarzy. Przy pasku wisiał drobniutki, składany nożyk.
Flichtir wyglądał tak, jakby spadająca z wysokości dwóch metrów piła, z łatwością mogła go pogruchotać.

-Tak... Chcielibyśmy wykorzystać pańską osobę, panie Hale.
Za wszystkie dokonane zbrodnie w najlepszym wypadku... dziesięć lat. W najgorszym jeden dzień, wytrawny Dijkstra i sznur.
To jeśli nasz pomysł nie spotka się z aprobatą.
W przeciwnym wypadku cały plik dokumentów przepadnie. Może nawet wzbije się w powietrze razem z dymem. Mam mówić dalej?-zapytał dowódca.


Morze Północne, wody terytorialne Cidaris:

Tilyel:

Nagle Elfka otworzyła oczy, zrywając się na równe nogi.

Zaraz, zaraz... Jak to było?

Dowleczenie się do kajuty, brak możliwości ustania na własnych nogach. I mdłości.
Zaryglowane drzwi dalej były zamknięte. Nie widać było najmniejszej próby otworzenia ich.

Potem było zamknięcie oczu i szybkie otworzenie właśnie przed chwilą. Albo i nie.

Zdecydowanie mniej kołysało statkiem, przez co samopoczucie Tilyel było lepsze, choć nie doskonałe.
Uciążliwe mdłości dalej trwały, choć były na tyle małe, by móc normalnie funkcjonować.
Niestabilne podłoże również przestało wymieniać się z sufitem., umożliwiając w miarę normalne chodzenie.

Do tego na pokładzie słychać było dzikie wrzaski radości.
Czarodziejka otworzyła drzwi, ostrożnie udając się na górę, gdzie zastała duża cześć piratów rechoczących podczas spoglądania na maszt.

Stało tam trzech mężczyzn. Jeden był związany, zaś dwóch pozostałych przywiązywało liny wystające ze skrzyni. Druga para lin była pętlami.

-Zasady gry są proste. Jedną pętlę zakładamy na szyję, a druga na nogi. Musisz wybrać krótszą linę do zaczepienia o kostki. Wtedy będziesz mógł żyć. Powisisz sobie jedynie za nogi.
Jeśli jednak wybierzesz krótszą na szyję... Która wybierasz na co?-zapytał głośno pirat trzymający skrzynię z ukrytym w środku sznurem.

Wahał się dość długo.

-Ten po lewej na nogi... Nie, nie! Po mojej lewej!-krzyknął rozgorączkowany człowiek.

Niezwłocznie więzy krępujące jednego z piratów puściły, opadając na deski. W tym czasie zaczęło się zakładanie pętli przez... tego samego mężczyznę, który powiesił szczura!

Ostatnie poprawki zostały naniesione, zaś piraci na dole zaczęli skandować "Skacz! Skacz! Skacz!".

Od wyjścia z kajuty deszcz lekko powiększył się, choć w porównaniu z sytuacją sprzed zaśnięcia, był to ledwie kapuśniaczek.
Czarne chmury za plecami nie wróżyły długiego okresu spokoju.

 

__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.