-Sacrebleu - mruknął szlachcic przypominając sobie po raz kolejny o wielkiej upartości tutejszego ludu. Spojrzał na Wardaszkę, po czym wzruszając ramionami konia popędził, podążając za towarzyszami, jednak konia zbyt nie męczył, aby i Pan Wardaszko mógł za nim nadążyć. Skoro Pan Błudnicki kozakowi tu zostać kazał, niech więc kozak sam sobie zostaje, pomyślał. Pistolet nabity w olstrze był, wiec Franciszek jeszcze bandolet poluzował, aby łacniej było go dobyć w razie potrzeby. Co prawda nie bardzo wierzył w zasadzkę, ale strzeżonego, Pan Bóg strzeże.

Niewiele przeto rozmyślając, Panowie Bracia ruszyli w ślad za Panem Błudnickim w stronę karczmy. Jako, że strzeżonego Pan Bóg strzeże, broń przedtem sprawdzili, ażeby niespodziewanych przygód przy tym nie zaznać. Tymczasem Seheń został z tyłu, wpatrując się w oddalających Lachów (i Francuza) z wyrazem zmieszania na licu, służbę niewdzięczną w myślach przeklinając zapewne.

Pan Andrzej, który jako pierwszy zbliżył się do stojącej na środku pola karczmy, z uwagą śledził wszystko, co mogłoby uwagę jego przykuć. Z eksperiencji własnej znał, iż wiedza i zwiad kluczem są do zwycięstwa, zaś lud Ruski do najsubtelniejszych przeciwników nie należał, o Ordyńcach nie wspominając. Istotnie, pod strzechą obok budynku stały trzy konie. Sądząc z tego co widać, osiodłane i z jukami, lecz broni ognistej żadnej nie dostrzegł, przynajmniej tej długiej, podobnież jak pistolców w olstrach. Korzystając ze swej biegłości w czytaniu śladów w stepie, naprędce rzucił okiem na trakt prowadzący obok karczmy. Wszystko wskazywało na to, iż goście owi razem przyjechali od strony Kijowa, nie dawniej, jak z tuzin pacierzy temu. Jeno ich ślady do stajenki prowadziły, prócz nich bowiem trakt pełen był odziwo oznak konnych jadących tedy przed paroma dniami, a to dlatego, iż niedawne deszcze zmyły inne ślady, przeto musiało ich być niemało od tego czasu, może i cała chorągiew. Część musiała przed karczmą krążyć, były bowiem ślady kopyt w okolicach wejścia. Pan Błudnicki wątpił, by taka ilość podróżnych w przeciągu ledwo dni paru jechała owymi traktami. Wojsko alboli jakowa banda swawolników, kto go tam wie... ślady owe były na tyle wyraźne i oczywiste, iż pozostali Panowie Bracia takoż wątpliwości nie mieli, iż trakt ów wyjątkowo uczęszczany być musiał niedawno. Widać dotąd nie zwrócili na to uwagi, będąc własnymi myślami i sprawami zajęci. Teraz wraz z groźbą niebezpieczeństwa zmysły i rozum wrócić musiały zapewne.

Wkrótce do stojącego nieopodal karczmy konno Pana Andrzeja dołączyli jego pozostali kompanioni. Jak dotąd nikt na powitanie nie wyszedł, nikt też słowem dobrym i gorzałką strudzonych wędrowców pocieszyć nie zechciał. Z drugiej strony nikt takoż kulami ich równie gorąco przywitać nie raczył. Cisza panowała kompletna, zwierząt w zagrodzie brak, nie było tedy komu skubać trawy, czy wydziobywać robaków z ziemi. Nawet odgłosów z wnętrza budynku żadnych nie słychać było, drzwi zaś drewniane zamknięte czekały na pierwszego odważnego śmiałka. W okiennicach stąd nic widać nie było. Z komina zaś nadal radośnie dym się unosił, obecność czyjąś zwiastując.

Zaiste, dziwne powitanie.

Franciszek z konia zeskoczył, po czym do płotu zagrody uwiązał. Z olstra wysunął pistolet. Zamek cicho szczęknął, kiedy szlachcic przygotował broń do strzału. Próbował podejść do okiennicy, jednak ta głucho zawarta była, a w środku musiało być ciemno.
- Pewnie ktoś w środku chowa się. Cicho, jakoby śmierć palec na ustach trzymała. Dziwne to... - Franciszek zagadnął do polaka. Widząc, że ten ku drzwiom zmierza, podążył za nim trzymając broń w pogotowiu.

Zdobywszy się na odwagę, Panowie Bracia, a z nich Imć Błudnicki najpierwszy, zdecydowali się wejść do środka. Drewniane drzwi pistoletową lufą uchylone wydały z siebie piskliwy odgłos typowy dla zawiasów, które lata świetności za sobą już miały. Bezdenne czeluście ciemności rozpościerały się wewnątrz owej ziejącej dziury. Przekroczywszy próg zabudowy jeden po drugim, kompanioni zanurzali się w onym mroku, pragnąc poznać rozwiązanie owej dziwnej zagadki. Zali istotnie może ono być tak oczywiste, jak się wydaje?

Chwilę zajęło, nim oczy do półmroku przyzwyczaić się zdołały i wówczas dopiero w pełni mogli nowi przybysze zapoznać się z wystrojem miejscowej karczmy. Wnętrze, zważywszy na ukrainne warunki, prezentowało się wcale okazale, bowiem pod stopami Panów Braci skrzypiały drewniane deski podłogi, zaś wokół nich porozstawiane były ławy i stoły z prostego, nieociosanego drewna. Na jednym z owych stolików, bliżej paleniska po lewej stronie pomieszczenia od wejścia, znajdowały się naczynia, a w nich jakieś jadło, a takoż gliniane kufle. Ławy były tam wysunięte, jakby ktoś w pośpiechu wstawać musiał. W palenisku tymczasem ogień wesoło trzaskał, znacząc ściany tańcem cieni, rzucanym przez przeróżne obecne na sali przedmioty. Rzekłby kto, iż biesiada trwała w najlepsze, jeno bez gości i w ciszy kompletnej. Nad ogniem zaś znajdował się kociołek, z którego zawartość parowała, a sądząc z zapachu po pomieszczeniu się unoszącym, było to coś smakowitego. Okiennice niezbyt zadbane, niemalże czarne od brudu, kurzu z traktu oraz pajęczyn, przeto niewiele światła dawały. Po prawej zaś za stolikami prosty drewniany blat znajdował się, a gdzie zapewne oberżysta rezydować musiał, a tam przeróżne półki z naczyniami, ziołami i inszymi specyfikami, jak i kotara jakowaś, drogę do kolejnego pomieszczenia zdradzająca. Z prawej strony od wejścia zaś były kolejne kotary na ścianie, dwie by być dokładnym, zapewne izby dla gości i miejsca spoczynku strudzonych podróżnych.

W izbie panowała cisza nieprzenikniona, przerywana jeno oddychaniem Panów Braci, skrzypieniem desek pod ich stopami, jak i bulgoczącą zawartością kociołka, o trzaskającym ogniu nie wspominając. Zaduch takoż wytworzyć się musiał, bowiem nie było one pomieszczenie wietrzone dłuższy czas, przeto gorąco weń było.

Choć wzrok Panów Braci przyzwyczaił się do warunków karczemnych, to nie trzeba była specjalnego trudu, by uznać, iż goście byli tu jeszcze bardzo niedawno i gdzieś musieli umknąć z jakiegoś powodu ważnego. Pytaniem jest gdzie, kiedy i po co. Owa niepewność potęgowała jeno uczucie niepokoju, którym strapione były serca i umysły szlachciców.

A może to jaka zasadzka...?